ตอนที่ ๑
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4523044/W4523044.html#13
ตอนที่ ๒
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4539482/W4539482.html
ตอนที่ ๓
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4563032/W4563032.html#10
ตอนที่ ๔
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4588269/W4588269.html#3
อาลัมพายน์เห็นพระภูริทัตนาคราชก็ดีใจ มิได้สนใจไยดีอะไรกับแก้วมณี เห็นว่าไม่มีค่าเหมือนดั่งเส้นหญ้า พอเมื่อพราหมณ์เนสาททวงถามเอาแก้วมณีนั้นก็โยนไปให้บอกว่า เอาไปเถิดพราหมณ์
แก้วมณีก็พลัดหล่นจากมือพราหมณ์เนสาทซึ่งไม่อาจรับไว้ได้ดี ตกลงสู่พื้นดิน พอตกถึงพื้นดินก็จมธรณีลงไปยังนาคพิภพทันใด พราหมณ์เนสาทก็สูญสลายจากสิ่งสูงค่าถึง ๓ ประการพร้อมๆ กันบัดนั้น
คือสูญมณีวิเศษ สูญมิตรภาพกับพระนาคราช แล้วยังสูญเสียบุตรชายคือโสมทัตไปตลอดกาลนาน ได้แต่ร้องไห้เสียดาย รำพันไปว่าเพราะไม่เชื่อบุตรชายแท้เทียว ถึงหมดที่พึ่งพาอาศัยเห็นปานนี้ โศกเศร้ามือเปล่ากลับไปยังเรือนตน
ฝ่ายอาลัมพายน์ รีบทาร่างตนด้วยโอสถทิพย์ ทั้งเคี้ยวกินส่วนหนึ่งแล้วประพรมกายส่วนหนึ่ง ร่ายมนต์ป้องกันตนแล้วจึงเข้าไปหาพระโพธิสัตว์ จับหางคร่าลงมาจากจอมปลวก จับศีรษะไว้มั่นเปิดปากพระภูริทัต บ้วนยาทิพย์ที่ตนเคี้ยวใส่พร้อมน้ำลายเข้าไปในปากพระองค์ พญานาคผู้เป็นขัตติยชาติอันสะอาดละเอียดอ่อน ไม่โกรธไม่ยอมลืมเนตรกลัวแต่ศีลของตนจะขาดทำลาย
อาลัมพายน์ก็ใช้ทั้งยาและมนต์จับหางพระโพธิสัตว์หิ้วขึ้น ให้ศีรษะห้อยลงเบื้องล่าง เขย่าให้สำรอกอาหารที่มีอยู่ออก วางลงให้นอนเหยียดยาวบนพื้นดิน เหยียบย่ำพระกายด้วยเท้า เหมือนคนนวดถั่ว เจ็บปวดราวกระดูกของพระองค์จะแหลกลงเป็นจุณ จับหางพระองค์ขึ้นให้พระเศียรห้อยลงอีก ฟาดลงครั้งแล้วครั้งเล่าเหมือนคนฟาดผ้า
พระภูริทัตเสวยทุกขเวทนาถึงปานนั้นก็ไม่ทรงโกรธเลย
อาลัมพายน์ร่ายป้อง โปรยมนต์
ทาทิพย์โอสถจน ทั่วแล้ว
ครบครันปกปิดตน ตามเวทย์
จึงอาจต้องนาคแผ้ว พิษพ้นภัยพาน
หมองูอาลัมพายน์เมื่อทำร้ายพระองค์ให้ถอยพระกำลังดังนั้นแล้ว จึงเอาเถาวัลย์มาถักขึ้นเป็นกะโปรง จับพระนาคราชใส่ขังไว้ในกะโปรงนั้น หากแต่พระกายของพระองค์ใหญ่ เข้าไปในกะโปรงนั้นไม่ได้ อาลัมพายน์จึงใช้ส้นเท้าดันพระองค์จนเข้าไป
เมื่อพันธนาการพระนาคราชแล้วก็พาแบกเที่ยวไป ถึงในหมู่บ้านหนึ่ง นำพระองค์ลงวางไว้ ณ ลานกลางหมู่บ้าน ร้องป่าวประกาศแก่ชาวชนว่า ผู้ใดใคร่ชมการฟ้อนรำของนาคก็จงมาดูเถิด
ชาวบ้านทั้งหลายตื่นใจพากันมาล้อมดูจนหมดสิ้น เมื่ออาลัมพายน์เห็นคนมาพร้อมกันดังนั้นแล้วก็สั่งพระภูริทัตว่า มหานาค เจ้าจงออกมา
ก็อาลัมพายน์นั้นบอกพระโพธิสัตว์ว่า หากได้ทรัพย์ด้วยพระองค์สักพันหนึ่งแล้วจะปล่อยพระองค์ไป
พระภูริทัตดำริว่า ครั้งนี้เราควรแสดงให้หมู่ชนชื่นชอบ เมื่ออาลัมพายน์ได้ทรัพย์มากๆ แล้วคงยินดีพอใจด้วยเรา เมื่อได้สมตามปรารถนาของตนแล้วก็คงจะปล่อยเราไป ดังนั้นเราควรทำตามที่หมองูผู้นี้บอก เช่นนั้นเมื่ออาลัมพายน์สั่งให้ทำสิ่งใดพระองค์ก็ทรงทำสิ่งนั้นตามคำ
อาลัมพายน์นำพระองค์ออกจากกะโปรงเถาวัลย์ สั่งว่า เจ้าจงทำตัวให้ใหญ่ พระโพธิสัตว์ก็ทรงเนรมิตพระกายใหญ่ อาลัมพายน์บอกให้ทำตัวเล็ก พระองค์ก็เนรมิตกายเล็ก มิว่าอาลัมพายน์จะสั่งให้พระองค์ขดกาย คลายขนด แผ่พังพาน ๑ พังพาน ๒ พังพาน ๓ ๔ ๕ ๖ ๗ ๘ ๙ ๑๐ ๒๐ ๓๐ ไปจนถึง ๑๐๐ พังพาน ให้สูง ให้ต่ำ ให้เห็นตัว ให้หายตัว หรือให้เห็นเพียงครึ่งตัว ให้มีสีเขียว สีเหลือง สีแดง สีขาว สีหงสบาท ให้พ่นเปลวไฟ พ่นน้ำ พ่นควัน พระองค์ก็ทรงนิรมิตกายเป็นเช่นดังนั้นทุกอย่าง ทุกผู้คนเมื่อได้เห็นพระองค์แล้วย่อมไม่สามารถกลั้นน้ำตาไว้ได้เลย
นาคมีฤทธานุภาพถึงเพียงนี้หนอ มาถูกพราหมณ์ทรมานกักขังไว้ได้ พวกเราจงพากันอนุเคราะห์นาคนั้น ต่างพากันให้สิ่งของต่างๆ เงินทอง ผ้า อาภรณ์เครื่องประดับมากมายด้วยความสงสารเวทนา
อาลัมพายน์ได้ทรัพย์วันนั้นถึงประมาณพันหนึ่งเทียว แลทั้งที่ได้บอกว่าจักปล่อยแล้วก็ไม่ปล่อย ด้วยความโลภคิดว่า แม้ในหมู่บ้านเล็กน้อยยังได้ทรัพย์สินตั้งมากมายปานนี้ ในคามนิคมใหญ่จะได้ทรัพย์สักปานไหน
เขาเริ่มตั้งตนเป็นผู้ร่ำรวยด้วยทรัพย์ก้อนแรกนี้ สั่งให้นายช่างทำกะโปรงแก้ว ใส่พระภูริทัตไว้ในกะโปรงแก้วนั้น ซื้อหายานและบริวาร เดินทางเที่ยวไปแสดงตามหมู่บ้าน นิคมต่างๆ เรื่อยไป จนใกล้จะถึงกรุงพาราณสี
แต่อาลัมพายน์นั้น ตั้งแต่ได้พระภูริทัตมาก็มิได้ให้น้ำผึ้งและข้าวตอกแก่พระองค์เลย ฆ่าแต่กบเขียดให้กิน พระองค์ก็มิได้เสวย มิได้รับอาหาร พระองค์กลัวแต่ว่าอาลัมพายน์จะไม่ปล่อยตนไป ไม่ยอมเสวยเลย
อาลัมพายน์บังคับให้พระองค์เล่นในหมู่บ้านทุกแห่งที่ไปถึง และหมู่บ้านใกล้ประตูเมืองทั้ง ๔ ด้านนั้นด้วย ครั้นถึงวันอุโบสถ ๑๕ ค่ำ พราหมณ์ร้ายก็ขอให้พวกราชบุรุษกราบทูลพระราชาแห่งพาราณสีว่า จะนำนาคไปแสดงถวายพระองค์
พระเจ้าพาราณสีทรงรับแล้ว รับสั่งให้ตีกลองร้องประกาศพวกพสกนิกรมาประชุมพร้อมกันเพื่อชมการแสดงของพญานาค ณ พระลานหลวง ซึ่งโดยรอบนั้นก็ได้ทำที่นั่งชมลดหลั่นกันจนสูงหลายชั้น เพื่อชนเป็นจำนวนมากที่จะมาแล้ว
จบอาลัมพายน์กัณฑ์
------------------------------------------------------------------
ผู้เรียบเรียง ศรีสุรางค์ สงวนลิขสิทธิ์
กะโปรง ภาชนะเย็บด้วยกาบหมาก หรือใบไม้ ใช้ใส่ของต่างๆ
จากคุณ :
ศรีสุรางค์ 
- [
9 ส.ค. 49 10:40:04
]
:::.........พระภูริทัต.......ตอนที่ ๕........:::
ฤๅใครบังอาจเอื้อม วาจา
ลูกเอยฝันแม่ร้าย แรงนัก
กาลก่อนหมู่นาฏน้อย นงพะงา
เหล่าพระภูริทัตแก้ว กัลยา
ไกลตาให้แม่ร้าว รานหวัง
เบาพระทัยเถิดไท้ ถอยเทวษ
ตอบ
