ความคิดเห็นที่ 1 . หลุมที่สาม เช้าวันจันทร์ ตีห้าครึ่ง พอแสงแดดยามเช้าส่องลอดม่านสีแดงเหมือนเลือดเข้ามาปุ๊บ เจ้างูนาฬิกาปลุกก็กัดคอมอร์ดอนน่าปั๊บเลยครับ  ไอ้เจ้างูที่ว่านี่มันก็เหมือนกับนาฬิกาปลุกทั่วไปแหละครับ เพียงแต่มันไม่ส่งเสียงดัง เวลาจะปลุกใครมันก็กัดคอแทน  (ซึ่งจะว่าไปก็ไม่เหมือนนาฬิกาปลุกซักหน่อย เว้นแต่ว่ามันทำให้คนถูกปลุกตกใจตื่นเหมือนกันเท่านั้นเอง)  ข้อดีที่เยี่ยมยอดของเจ้างูนาฬิกาปลุกนี่ก็คือ คนถูกกัดจะตื่นคนเดียวไงครับ คนอื่นๆ ที่เหลือก็นอนต่อได้สบายใจไม่มีเสียงรบกวน  แต่ว่า... ถ้าใช้กับคนธรรมดาที่ไม่ใช่แม่มดพ่อมดอย่างบ้านฝลัดนี่ล่ะก็  แทนที่มันกัดแล้วจะตื่น สงสัยจะหลับยาวลงหลุมไปเลยมากกว่าครับ เพราะพิษของเจ้างูนาฬิกาปลุกนี่รุนแรงมิใช่น้อย  (เพราะฉะนั้นคุณพีทไม่แนะนำให้ไปหามาเลี้ยงไว้ใช้งานนะครับ)          คุณพ่อเนอร์ลินกำลังนอนหงายอ้าปากหวอทีเดียว  เสียงกรนดังสนั่นอย่างกับฮิปโปที่กลืนหัวรถจักรไอน้ำเก่าแก่สนิมเขรอะอีกต่างหาก  เจ้างูผู้แสนจะน่ารักใจดีช่วยเลียเปลือกตาขจัดความงัวเงียให้คุณแม่มอร์ดอนน่า ก่อนที่จะเลื้อยไปปลุกวาลล่าในห้องข้างๆ  มอร์ดอนน่าสำรวจตัวเองในกระจกนิดนึง แบบว่าขอแน่ใจหน่อยว่ายังสวยพริ้งมิสร่างซาเหมือนกับตอนก่อนเข้านอน  แล้วก็เดินเฉิดฉายลงไปชั้นล่างเพื่อเริ่มต้นวันใหม่          “เด็กๆ ตื่นได้แล้วจ้า”  เดินไปก็ตะโกนเรียกไปด้วยตามรายทาง  “เช้าแล้ว เด็กๆ ได้เวลาไปโรงเรียนแล้วลูก”          ลูกเจ็ดคนห้องน้ำห้องเดียว ก็ย่อมมีการสู้รบตบมือกันยามเช้าเล็กน้อยเป็นปกติ ว่าใครจะได้ใช้ห้องน้ำก่อน (เหมือนบ้านคนธรรมดาทั่วไปเลยนะครับ หุๆๆ)  แต่ไม่ว่าจะได้เข้าเป็นอันดับเท่าไหร่ อย่างน้อยขอให้ได้เข้าก่อนเมอร์ลินแมรี่เป็นพอ เพราะคุณเธอ (ซึ่งที่จริงไม่ทราบเพศ) ใช้เวลาแต่งผม (เอิ่ม... ที่จริงขน) นานเป็นชั่วโมง  ก็แหม... มันปกปุยทั่วทุกตารางนิ้วซะขนาดนั้นนี่ครับ ขนาดลูกตากับลิ้นยังไม่เว้นเลย (หยึย... อันนี้เสียงคุณพีทครับ)  แต่เวลาคุณเธอใช้ห้องน้ำก็มีข้อดีอยู่อย่างเหมือนกัน คือเธอเป็นสาวแรงสูง (เอิ่ม... หรือหนุ่มแรงสูง หรืออะไรเนี่ยแหละครับแรงสูง) เวลาเข้าห้องน้ำที เธอจะก็ชาร์จถ่านของบรรดาเครื่องโกนหนวดไฟฟ้ากับแปรงสีฟันไฟฟ้าไปด้วยในตัว          อาหารมื้อเช้าบ้านฝลัดนี่จะต่างจากบ้านคุณผู้อ่านหรือบ้านผมอยู่ซักหน่อยนะครับ  อันดับแรกเลยเจ้าแมวประจำบ้านชื่อ “วล้าด” จะเดินเตร็ดเตร่อยู่ใต้โต๊ะในครัว แล้วก็คอยเคล้าเคลียขาข้างหนึ่งซึ่งไม่มีใครรู้ว่าเป็นขาของใคร มาจากไหน แต่ก็โผล่มาที่โต๊ะให้เจ้าวล้าดเล่นอยู่ทุกเช้า          ในแง่ความวุ่นวายนี่ บ้านฝลัดกินขาดเกินหน้าเกินตาบ้านคนธรรมดาทั่วไปเยอะครับ  ไม่ใช่ว่าเด็กๆ ดื้อดึงเล่นซนไม่ยอมกินหรอกนะครับ แต่เจ้าอาหารเช้าของเด็กๆ ตะหาก มันคอยแต่จะเดินหนีคลานหนีอยู่ซะเรื่อย ไม่ยอมให้เด็กๆ กินแต่โดยดีเลยเชียว          “มอร์บิด ไซเล้นท์  เลิกเอามันมาโยนเล่นแล้วก็ตั้งหน้าตั้งตากินได้แล้วลูก”  คุณแม่มอร์ดอนน่าเอ็ด          “แต่แม่คร้าบ เราสองคนทำให้มันติดหนึบอยู่บนเพดานได้ด้วยนะครับ แม่ดูดิ”  มอร์บิดตอบ ส่วนไซเล้นท์เอาแต่พยักหน้าจนผมกระจาย พลางทำเสียงอื้ออ้าสนับสนุนไปด้วย  ตาไซเล้นท์ซึ่งชื่อแปลว่า “เงียบ” นี่คิดเหมือนกับคู่แฝดทุกอย่างอยู่แล้วไงครับ ก็เลยไม่รู้จะพูดซ้ำอีกทำไม          “ใครๆ ก็ทำให้ทากติดหนึบอยู่บนเพดานได้ทั้งนั้นแหละจ้ะลูกจ๋า  รีบๆ กินซะตอนที่มันยังนุ่มหนืดอยู่ดีกว่านะลูก”          แต่ก็แน่นอนว่า จะต้องมีทากอย่างน้อยหนึ่งตัวกระดื๊บหนีออกจากขนมปัง แล้วหลบหายเข้าไปใต้เตาได้ทุกวัน          “เบ๊ตตี้ หนูเลิกแหย่เจ้าค้างคาวน้ำตาลซะทีสิลูก”  คุณแม่หันไปทางคุณลูกคนเล็กบ้าง  “เอามันใส่ในนมอุ่นของหนูแล้วก็กินซะ  ไม่งั้นแม่จะให้หนูกลับไปกินอาหารเด็กอ่อนอีกนะเอามั้ย”          แต่ปัญหามันอยู่ตรงที่ว่า ยายหนูเบ๊ตตี้ยังโตไม่พอที่จะจัดการกับเจ้าค้างคาวน้ำตาลนี่น่ะครับ  แกเพิ่งจะสิบขวบเองและมือเล็กๆ ของแกก็ยังไม่ใหญ่พอที่จะกำพวกมันอยู่  ยายหนูไม่ได้แหย่เจ้าค้างคาวเล่นหรอกครับ แกไม่ได้ใจร้ายชอบรังแกสัตว์หรอกนะ  เพียงแต่พอจับตัวหนึ่งใส่ช้อนแล้วยกขึ้นมาไม่ทันจะเข้าปาก มันก็บินหนีไปซ่อนหลังตู้เย็นซะทุกที  สุดท้ายยายหนูเบ๊ตตี้เลยต้องกินด้วยมือแทน ถึงมันจะไม่ได้ดูเสียมารยาทอะไรนักก็เถอะ          เจ้าแมววล้าดก็ทำให้ยิ่งยุ่งขึ้นไปอีกโดยการกระโดดขึ้นไปตามตู้ตามหิ้งในครัว พยายามจะไล่จับค้างคาวที่หนีไป แต่ก็ไม่เคยสำเร็จอยู่ดี          พอหลังเวลาอาหารเช้า เจ้าวล้าดเลยนั่งซึมเศร้าอยู่เป็นชั่วโมงๆ  ถ้าเป็นนกตัวเล็กๆ นี่ไม่มีพ้นมือเจ้าเหมียวหรอกครับ มันจับฉีกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยง่ายดายสบายมาก แต่พอจะจับค้างคาวกลับไม่เคยได้เลยซักตัว  ก็ไม่มีใครเคยบอกเจ้าเหมียวมันน่ะครับ ว่าค้างคาวพวกนี้มีระบบเรด้าร์ส่วนตัวนะ พอวล้าดย่องเข้าไปทีไร พวกมันก็รู้ตัวหนีกันไปก่อนทุกที          วินช์แฟล็ตกับเมอร์ลินแมรี่ก็มีปัญหาวุ่นวายกับอาหารเช้าเหมือนกันครับ  เพราะสมองหนูมันลื่นซะจนร่วงหล่นลงบนพื้น เสร็จแล้วก็ไหลปรื๊ดเข้าไปร่วมแจมกับเจ้าทากที่ใต้เตาซะเรื่อย          “ไม่ไหวแล้วนะจ๊ะเด็กๆ  ถ้าพวกหนูไม่หยุดเล่นกับของกินซะทีล่ะก็ แม่จะให้กินคอร์นเฟลคแทน”  คุณแม่บ่นพลางเอาเครื่องในของนักบัญชีเทใส่ชามของซาตานเนลล่าซึ่งว่างอยู่ข้างประตูหลังบ้าน  ยายหนูซาตานเนลล่า (ขอเรียกว่ายายหนูนะครับ ถึงหน้าตาแกจะเหมือนลูกหมามากกว่าหนูก็เถอะ) แกจะกินอาหารอยู่ข้างๆ ช่องเล็กๆ ที่เจาะอยู่ด้านล่างของประตูไว้เป็นทางเข้าออกของแมว  พอกินเสร็จแกจะได้วิ่งจู๊ดไปเล่นในสวนได้ทัน เพราะบ่อยครั้งที่แกต้องขยอกเอาเครื่องในออกมาเป็นบางส่วนก่อนที่จะกระเดือกมันกลับเข้าไปใหม่อยู่หลายที กว่าจะกลืนมันเข้าไปได้ทั้งหมด          “ยี้ยยย... คอร์นเฟลค”  มอร์บิดร้องออกมาก่อน          “แหวะ”  เบ๊ตตี้รับเป็นลูกคู่          กว่าบรรดาลูกคนรองๆ ทั้งหกจะจับอาหารเช้ามาเคี้ยวหรือดูดกินได้หมด ก็แทบจะไม่มีเวลาเหลือเช็ดเลือดกับเมือกเหนอะๆ ออกจากคาง{เชิงอรรถ 5 } ก่อนที่รถรับส่งนักเรียนของโรงเรียนพ่อมดแม่มดจะโผล่เข้ามาในห้องใต้ดินห้องใดห้องหนึ่งแล้วล่ะครับ          “เร็วๆ หน่อยจ้ะเด็กๆ  อีกแป๊บเดียวรถโรงเรียนก็จะมาถึงแล้วนะ”  คุณแม่มอร์ดอนน่าร้องบอกคุณลูกทุกคน  “ยีผมให้ยุ่งอีกหน่อย แล้วก็ตรวจดูให้แน่ใจว่าเล็บลูกมีคราบเลือดติดอยู่ครบทุกนิ้วนะจ๊ะ  แม่ไม่อยากให้พ่อแม่คนอื่นๆ เขาว่าเอาได้ว่าแม่เลี้ยงลูกไม่ดี”          “แม่จ๋า  พี่ซาตานเนลล่ากินการบ้านของหนู”  เมอร์ลินแมรี่ร้องโวยวาย          “ไปถึงโรงเรียนแล้วก็ให้พี่เขาขย้อนออกมาสิจ๊ะ”  คุณแม่บอก  “และก็มอร์บิด อย่าลืมล็อคกระเป๋านักเรียนด้วยจ้ะ  เดี๋ยวอาหารกลางวันมันก็คลานหนีออกมาแล้วไปกัดคนขับรถโรงเรียนอีกหรอก” (ทบทวนลำดับพี่น้องกันซักนิดครับ) แก้ไขเมื่อ 10 ส.ค. 49 17:39:16 แก้ไขเมื่อ 10 ส.ค. 49 17:39:09 จากคุณ : พิธันดร - [ 10 ส.ค. 49 17:28:16 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ตรงนี้ต้นฉบับเป็นตัวเอียง แต่ผมว่าบนเว็บตัวเอียงมันอ่านยาก เลยลงตัวตรงๆ แทนดีกว่า ถ้าใครอยากให้มันเอียงๆ เหมือนต้นฉบับ จะเอียงคอตามก็ไม่ว่ากันคร้าบ เอิ๊ก         (ข้อมูลเพิ่มเติมนะครับ  มีเหตุผลสองข้อที่รถโรงเรียนจำเป็นต้องโผล่มาในห้องใต้ดินครับ  อย่างแรกก็คือว่า ป้ายจอดรถโรงเรียนมันอยู่ในนั้นพอดี  ส่วนอย่างที่สองก็คือ รถที่พาลูกมดทั้งห้า เอ๊ย ลูกๆ ทั้งห้าของแม่มดพ่อมดไปโรงเรียนคันนี้หาใช่รถธรรมดาไม่  ขืนไปโผล่หน้าบ้านตรงริมถนนล่ะก็ มีหวังแตกตื่นกันไปจากหัวถนนชนท้ายซอยแน่ครับ          โรงเรียนที่เด็กๆ ไปนี้เป็นโรงเรียนพิเศษสำหรับแม่มดพ่อมดครับ  ซ่อนเร้นจากโลกปกติอยู่ในหุบเขาลึกลับสูงขึ้นไปบนภูเขาในดินแดนพาตาโกเนียซึ่งแสนจะมืดมิดเป็นที่สุด  ในการไปโรงเรียนแต่ละวันนี่ ซาตานเนลล่า เมอร์ลินแมรี่ วินช์แฟล็ต และคู่แฝดมอร์บิดกับไซเล้นท์ จะต้องข้ามมหาสมุทรหลายแห่ง (ซึ่งก็ทำให้มหาสมุทรบางรายโกรธเอามากๆ ทีเดียว)  แล้วข้ามทะเลทรายอีกสองแห่ง  ฝ่ากองหิมะหนาห้าสิบเมตร ไต่ทวนน้ำตกสูงลิบลิ่วขึ้นไป แล้วยังต้องข้ามทะเลสาบที่ไม่มีก้นบึ้งอีก  ทั้งหมดที่ว่ามานี่รถโรงเรียนธรรมดาคงจะไม่มีปัญญาพาไปแน่ครับ แค่วิ่งลงทะเลไม่ถึงยี่สิบเมตรก็บุ๋มๆๆ แล้วล่ะนะ          ส่วนรถโรงเรียนพ่อมดแม่มดเนี่ย เดินทางผ่านระยะทางมหาศาลขนาดนี้ด้วยเวลาเพียงเก้านาทีเท่านั้นเองครับ  จะว่าไปแล้ว การเรียกพาหนะรับส่งนักเรียนที่นี่ว่า “รถ” ก็ถือว่าเป็นการอนุโลมมากอยู่ซักนิดนะครับ เพราะที่จริงมันก็ไม่ใช่รถหรอกครับ แต่เป็นมังกรที่มีเก้าอี้ให้นั่งและก็ห้องน้ำซะมากกว่า) (ทบทวนหน้าตาพี่น้องครอบครัวกึ๊กกึ๋ยส์ครับ  รูปนี้ไม่ย่อดีกว่านะครับ เพราะเดิมก็ไม่ใหญ่มากอยู่แล้ว) จากคุณ : พิธันดร - [ 10 ส.ค. 49 17:31:36 ]

ความคิดเห็นที่ 3 . วันจันทร์ แปดโมงเช้า ก็ถึงเวลาที่บ้านฝลัดจะกลับมาเงียบสงบอีกครั้งครับ  คุณแม่มอร์ดอนน่าสำรวจตัวเองในกระจกอีกรอบ          “ก็ยังสวยสะดุดโลกเหมือนเดิม”  เธอบอกตัวเองแล้วก็นั่งลงพัก ในมือมีชาแก่ๆ อยู่ถ้วยหนึ่ง          วาลล่าซึ่งเป็นลูกคนเดียวที่ยังอยู่บ้านในเวลานี้ เดินลงบันไดมาจากข้างบน  หัวใสไม่เลวเลยแหละครับที่ไม่ยอมลุก เอาแต่นอนกอดเจ้าค้างคาวดูดเลือดสัตว์เลี้ยงแสนรักทั้งสองตัวคือ “ไนเจล” กับ “เชอร์ลี่ย์” รอจนน้องๆ ออกไปจากบ้านกันหมดก่อน  ตอนนั้นแหละ เขาถึงจะยอมลุกจากเตียงไปเข้าห้องน้ำอย่างสบายอารมณ์ซะสิบนาที ฟอกหน้าจนขาวผ่อง เอ๊ย ขาวโพลน  ก่อนที่จะลงบันไดมาดื่มเลือดของคนส่งนมซักแก้ว{เชิงอรรถ 6 }  หลังจากนั้นก็จะหยิบขาที่ไม่มีใครรู้ว่ามาจากไหนซึ่งอยู่ใต้โต๊ะ ส่งให้ไนเจลกับเชอร์ลี่ย์เคี้ยวเล่นระหว่างที่เขาไปทำงาน          นายวาลล่านี่เป็นผู้จัดการธนาคารเลือดของเมืองครับ  ได้งานนี้เหมือนกับเจ้าหนุ่มได้ขึ้นสวรรค์เลยทีเดียว  นายนี่รักงานของตัวเองเอามากๆ เลยเอากลับมาบ้านบ่อยๆ  ทั้งห้องนอนและห้องนั่งเล่นใต้ดินของนายหน้าขาวนี่มีแต่ถุงเลือดล้นไปหมด ติดฉลากขึ้นบัญชีไว้เรียบร้อยแบบเดียวกับเหล้าไวน์ชั้นดีเชียวแหละ  เลือดโปรดของพ่อหนุ่มคือชนิด OOH+ (คุณพีทอ่านว่า “อู้ว...พลัส” ครับ) ซึ่งหายากมากๆ   ทั้งโลกนี้มีอยู่คนเดียวเท่านั้นเองครับที่มีเลือดชนิดนี้ นั่นก็คือนักร้องสาวแสนสวยชาวออสเตรเลียผู้มีบั้นท้ายอันแสนโด่งดัง  (คุณพีทนึกสงสัยอยู่มิใช่น้อย ว่านักร้องท่านนี้ร้องเพลงอะไร...)  วาลล่ามีเลือดของเธออยู่แค่ถุงเล็กๆ ถุงเดียวครับ เขาเก็บไว้ดื่มในโอกาสพิเศษจริงๆ ซึ่งก็ละเลียดทีละหยดเท่านั้นเอง  นับๆ ดูแล้ว คุณผู้จัดการหนุ่มเอาเลือดออกจากธนาคาร (มาเก็บไว้ที่บ้าน) มากกว่าที่มีคนมาบริจาคซะอีกครับ  แต่เขาก็ปกปิดมันไว้มิดเม้นโดยการเอาเลือดปลอมใส่ไว้ในธนาคารแทน  โดยทำจากซอสมะเขือเทศ น้ำลายกบ ผสมกับรากพืชหายากชนิดหนึ่งจากทริสทานดาคูห์น่า  เท่าที่ผ่านมาก็ใช้การได้ดีแหละครับ  คนไข้ที่ได้รับเลือดปลอมนี่ไม่ค่อยจะเกิดอาการตื่นตัวเกินกว่าเหตุหรือล้มตายกันซักเท่าไหร่ เช้าวันจันทร์ แปดโมงครึ่ง ความสงบมาเยือนบ้านไปชั่วขณะ  ตอนนี้เจ้างูนาฬิกาปลุกพักจนหายจากอาการปวดหัว ซึ่งเกิดขึ้นทุกครั้งหลังจากกัดคอวาลล่า แล้วก็เลื้อยกลับเข้าไปในห้องนอนใหญ่ของผู้เป็นใหญ่ในบ้าน คราวนี้ก็ถึงเวลาปลุกคุณพ่อบ้านเนอร์ลินซึ่งกำลังฝันดีถึงตอนที่สนุกที่สุดพอดี{เชิงอรรถ 7 }          “อรุณสวัสดิ์ค่ะสุดหล่อ”  คุณแม่มอร์ดอนน่าทักทายคุณพ่องัวเงีย เอ๊ย คุณพ่อเนอร์ลินที่เดินงัวเงียเข้ามาในห้องครัว  “เป็นไงมั่งคะเช้านี้  หลับสบายดีมั้ยเอ่ย”          “อืมมม...”  คุณพ่อทำเสียงงึมงำ  “ในปากพ่อมันแหยะๆ อย่างกับเครื่องซักผ้าเก่าๆ เต็มไปด้วยถุงเท้าสกปรกๆ อย่างนั้นแหละจ้ะ”          “ดีจังค่ะที่รัก  กาแฟมั้ยคะ”          “อีกซักแป๊บดีกว่าจ้ะ  ขอพ่อเพลินกับรสถุงเท้านี่ก่อน”          “ฝันดีล่ะสิคะ”          “ดีมั่กมากเลยจ้ะ”  เนอร์ลินยักคิ้ว  “เรื่องโปรดนั่นแหละ”          “อุ๊ย... เรื่องที่มี... เอ่อ...”          “นั่นล่ะ”          “แล้วก็ไอ้ที่สีชมพูอันโตๆ...”          “ใช่เลยจ้ะ”  คุณพ่อตอบ  “พ่อล่ะชอบเรื่องนี้จริงจริ๊ง  ฝันกี่ทีก็ไม่มีเบื่อเลย”          “แม่ก็ว่างั้นแหละค่ะ หรือไม่จริง”  มอร์ดอนน่าชะม้อยตา  “แล้วในฝันนี่ แม่ใส่ไอ้ที่วาวๆ รึเปล่าคะ”          “แน่นอนที่ซู้ด...  ขอกาแฟให้พ่อเลยดีกว่าจ้ะ”          บ้านอยู่ในความสงบสุขได้ไม่นาน  เพียงไม่กี่นาทีก็มีเสียงบู้ม บู้ม บู้มของเพลงเต้นรำจังหวะดิสโก้ลอยละล่องมาจากบ้านข้างๆ  คละเคล้าไปด้วยเสียงตะโกนด่ากันโหวกเหวกโวยวายระคายหู  พร้อมๆ กันนั้นหมาของบ้านต้นกำเนิดเสียงก็เริ่มเห่าประสานลั่นโลกราวกับเสียงฟ้าร้อง เล่นเอาถ้วยบนจานรองสั่นกรุกกริก          เคยรู้สึกมั้ยครับ พอถึงตอนที่อะไรๆ ในชีวิตมันก็แสนจะเลิศเลอเปอร์เฟ็กต์ไม่มีที่ติ ก็จะต้องมีอะไรซักอย่างมาทำให้เสียเรื่องเสียอารมณ์ไปทุกที  ชีวิตแสนสุขของครอบครัวฝลัดก็เจอแบบนี้เหมือนกันเลยครับ          ข้างบ้านสุดแสบ (ไม่อยากจะเรียกว่า “เพื่อน” บ้านเลยจริงๆ) ส่งตรงมาจากนรก...  ครอบครัวเด๊นท์          “แหม ยังไม่ทันเก้าโมงเช้าเลยด้วยซ้ำ  พวกนั้นเริ่มกันเร็วจังนะวันนี้”  มอร์ดอนน่าลุกจากเก้าอี้          “นั่นสิ”  เนอร์ลินพยักหน้า  “เราต้องทำอะไรซักอย่างแล้วล่ะ  พ่อชักจะรำคาญมากขึ้นทุกวันแล้ว”          “โทรบอกตำรวจไปก็เท่านั้นล่ะค่ะ  บอกไปก็ไม่เห็นจะทำอะไรซักอย่าง”          “นั่นสิจ๊ะ  อย่าไปเสียเวลาเลย  พ่อว่าเราจัดการกันเองดีกว่า”          “เอาล่ะค่ะ  แม่ไปทำงานบ้านล่ะ”  มอร์ดอนน่าบอก  “ต้องไปดูแมงมุมให้ทำงานดีๆ หน่อย”          “จ้ะ  เดี๋ยวพ่อจะไปดูพวกคราบราคราบตะไคร่ แล้วก็พวกสัตว์เลี้ยงด้วย  คงไม่ต้องถามว่าพวกเด็กๆ ให้อาหารพวกมันรึยังใช่มั้ยจ๊ะ”          “คงจะหวังได้อยู่หรอกค่ะ แหม”          ระหว่างที่เสียงสั่นประสาทของครอบครัวเด๊นท์ก้องกังวานไปทั่วบ้าน มอร์ดอนน่าก็เดินสำรวจใยแมงมุมไปตามห้องต่างๆ  ตรงไหนที่ยังว่างเปล่าไม่มีหยากไย่อยู่ เธอก็จะปล่อยแมงมุมตัวใหม่ทิ้งไว้กับแบบแพทเทิร์นลวดลายให้พวกมันถักทอ  พร้อมทั้งแมลงวันหัวเขียวตัวอ้วนปี๋หลายตัวสำหรับเป็นกำลังใจในการทำงาน          เนอร์ลินไต่ลงไปยังห้องเก็บของใต้ดินเพื่อตรวจดูระดับความชื้น  เอาน้ำฉีดข้างฝาเพื่อหล่อเลี้ยงคราบตะไคร่ให้เขียวชอุ่มชุ่มฉ่ำ  ขนาดไต่ลงไปตั้งสามชั้นแล้ว เสียงครอบครัวเด๊นท์ก็ยังซอกซอนทะลุผนังดังเข้ามาเขย่าประสาท ท่าทางจะเป็นเสียงของแตกกระจายเปรื่องปร่าง (แม้ว่าผ่านผนังใต้ดินมันจะฟังดูอู้อี้อยู่ซักหน่อยก็เถอะ)  คุณพ่อบ้านให้อาหารบรรดาสัตว์เลี้ยงในห้องใต้ดิน มีปลาไหลกลางคืน ทากฮิปโปยักษ์ แล้วก็เจ้า “ดอริส” ซึ่งเป็นนกโดโด้{เชิงอรรถ ก } ตาบอดอายุเจ็ดร้อยปี  แน่นอนเป็นอย่างยิ่งครับว่าสัตว์เลี้ยงพวกนี้เป็นของเด็กๆ เหมือนกับบ้านอื่นทั่วไปแหละ  แต่พวกเด็กๆ ก็มักจะลืมเลี้ยงดูพวกมันอยู่เรื่อย (ก็เหมือนบ้านอื่นทั่วไปอีก) เป็นภาระให้คุณพ่อคุณแม่จัดการแทน  อย่างการทำความสะอาดกรงของเจ้านกโดโด้ตาบอดอายุเจ็ดร้อยปีเนี่ย ไม่เหมาะสำหรับผู้ที่หัวใจไม่แข็งแรงหรือใครก็ตามที่จมูกใช้การได้ปกติถึงขั้นดีครับ  กว่าคุณพ่อเนอร์ลินจะโผเผออกไปนอกบ้านเพื่อเอาถาดของเสียในกรงไปเทที่สวนผัก ก็เล่นเอาเกือบจะสลบเหมือดไปเลยทีเดียว เลยต้องนั่งแหมะลงตรงหลุมศพคุณแม่ของมอร์ดอนน่า พักสูดหายใจลึกๆ อยู่หลายนาที{เชิงอรรถ 8 }          “อรุณสวัสดิ์ครับคุณแม่  พวกหนอนไส้เดือนกระดุกกระดิกกันดีอยู่รึเปล่าครับ”  พ่อบ้านทักทายถามไถ่  เนินดินที่เขานั่งทับอยู่เขย่าเล็กน้อยเมื่อราชินีสแคร็ตช์ร็อตขยับกระดูกกระเดี้ยวตอบรับ          “ดีครับ  ผมไปทำงานต่อให้เสร็จๆ ล่ะนะครับ”  เนอร์ลินบอก          หลังจากจัดการใยแมงมุมเรียบร้อย มอร์ดอนน่าเดินย้อนกลับไปดูทุกห้องอีกรอบว่ามีฝุ่นปกคลุมถูกต้องงดงามดีหรือยัง  บนโต๊ะก็ต้องไม่หนาเกินไป ส่วนตามมุมห้องก็ต้องให้กองเป็นหย่อมๆ มีขนติดนิดนึงพอสวยๆ  กว่าจะเสร็จทั้งบ้านจานชามของเมื่อเช้าก็ถูกจัดการเรียบร้อยพอดี  เจ้ากบประจำครัวปีนป่ายไปทั่วจานที่ใช้แล้วและเลียซะจนเกลี้ยงเกลา  เจ้าคางคกกรุบกรอบก็ไปแทะเล็มอาหารที่ไหม้จนกรอบแข็งติดอยู่ตามกระทะ (เลยได้ชื่อว่าคางคกกรุบกรอบไงครับ ไม่ใช่ว่าตัวมันกรอบน่าเคี้ยวหรอกนะ)  ส่วนเจ้างูช้อนส้อมก็ฉกลิ้นแผล็บๆ ระหว่างร่องของส้อมทุกคันจนไม่มีอะไรเหลือค้างคา  มอร์ดอนน่ามีหน้าที่เพียงแค่เก็บจานชามทั้งหมดใส่กลับเข้าไปในตู้เท่านั้นเอง          หลังเวลาอาหารเที่ยง เสียงสยองจากข้างบ้านจะซาๆ ลงไปซักนิด เพราะมิสเตอร์เด๊นท์ผู้ซึ่งตะโกนด่าทอหยาบคายมาตลอดช่วงเช้า ได้สวาปามอาหารกลางวันอันอุดมไปด้วยไขมันหนาเตอะจนเต็มท้องเลยหลับโงกไป  ส่วนมิสซิสเด๊นท์ก็ได้เวลานั่งลงดูรายการเรียลลิตี้ทีวีสุดเก๋ไก๋สไตล์อเมริกันของโปรดของเธอ  ซึ่งคนที่มาออกรายการแต่ละคนทำให้เธอดูสวยขึ้นเป็นกองเลยทีเดียว          เนอร์ลินกับมอร์ดอนน่าฉวยโอกาสที่มีความสงบแม้เพียงชั่วคราวนี้นอนกลางวัน แต่งสวนนิดหน่อย และตัดเล็บเท้าให้คุณยายซึ่งงอกยาวโผล่ขึ้นมาตรงราวตากผ้า  แล้วก็ถึงเวลาน้ำชายามบ่าย ตามด้วยงีบเล็กๆ อีกรอบ ก่อนที่เด็กๆ จะกลับจากโรงเรียน          ถ้าไม่เป็นเพราะครอบครัวเด๊นท์สุดแสบข้างบ้านอันแสนจะน่ารำคาญแล้ว ชีวิตนี้มันช่างแสนสุขเสียเหลือเกิน (ดูหน้าตานายวาลล่า พี่ชายคนโตหน่อยครับ  แกหล่อประมาณนี้แล...  หยึย...) แก้ไขเมื่อ 10 ส.ค. 49 17:43:16 จากคุณ : พิธันดร - [ 10 ส.ค. 49 17:34:05 ]

ความคิดเห็นที่ 4 . เชิงอรรถ {เชิงอรรถ 5 } เสร็จแล้วก็เอาฟองน้ำที่ใช้เช็ดนั่นมาบิดใส่ชามเก็บเอาไว้ครับ จะได้เป็นอาหารเช้าของพวกปลาไหลกลางคืน (พลิกดูข้อมูลเกี่ยวกับบรรดาสัตว์เลี้ยงทั้งหลายของครอบครัวได้ที่ คคห ข้างล่างนี้ครับ) {เชิงอรรถ 6 } คนส่งนมต้องตื่นแต่เช้าตรู่ทุกวันไงครับ  เจ้าหนุ่มวาลล่าถึงคิดว่าถ้าดื่มเลือดคนส่งนมเป็นอาหารเช้า จะทำให้เขาตื่นเช้าและก็พลอยเริ่มต้นวันใหม่อย่างสดใสเหมือนคนส่งนมไปด้วย {เชิงอรรถ 7 } พอดี๊...ว่า บรรณาธิการของคุณพี่คอลลินไม่อนุญาตให้เล่า  คุณพีทก็เลยเล่าไม่ได้ไปด้วย  คุณพี่คอลลินแนะว่าคุณผู้อ่านต้องคิดเองแหละครับ ว่าจะให้คุณพ่อเนอร์ลินฝันว่าอะไร {เชิงอรรถ ก } อันว่านกโดโด้นี่นะครับ มันเป็นนกที่บินไม่ได้ ขนาดน่าจะประมาณซักไก่งวง มีถิ่นกำเนิดอยู่ในเกาะมอริเชียส แต่สูญพันธุ์ไปตั้งแต่ปลายศตวรรษที่ 17 เนื่องจากเมื่อต้นศตวรรษที่ 17 ชาวโปรตุเกสได้เดินเรือไปขึ้นฝั่ง เจ้านกโดโด้แสนเชื่องไม่เคยเห็นคนมาก่อนก็เลยเข้ามาทักทายขอเป็นเพื่อน  นักผจญภัยทั้งหลายก็เห็นความเป็นมิตรของพวกมันเป็นความงี่เง่า เลยเรียกมันว่า “โดโด้” ซึ่งในภาษาโปรตุเกสหมายถึงพวกทึ่มเซ่ออะไรทำนองนั้นครับ  แล้วก็ล่าเจ้าโดโด้ผู้น่าสงสารจนร่อยหรอลงไปมาก  สุดท้ายพอสัตว์ต่างถิ่นอย่างหมาแมวมาถึงเกาะ ก็ไล่ล่าฟัดกันสนุกสนานบานตะไท  น้องโดโด้ซึ่งบินไม่ได้เพราะปีกเล็กกว่าตัว ก็เลยสูญพันธุ์ไปด้วยประการฉะนี้ครับ {เชิงอรรถ 8 } คุณพี่คอลลินฝากมาบอกว่า ตรงไหนที่เนอร์ลินเอาถาดของเสียจากกรงของดอริสไปเท ตรงนั้นผักกะหล่ำจะงอกงามมโหฬารบานบะระเฮิ่มสูงถึงสองเมตรเลยแหละครับ  (ใครสนใจจะหามาเลี้ยงมั่งมั้ยครับ) . จากคุณ : พิธันดร - [ 10 ส.ค. 49 17:48:02 ]

ความคิดเห็นที่ 5 (ตรงท้ายเล่มจะมีเกร็ดข้อมูลเพิ่มเติม ผมคัดส่วนที่เกี่ยวกับตอนนี้มาลงไว้เลยนะครับ  ข้อมูลวันนี้ ว่าด้วยสัตว์เลี้ยงประจำครอบครัวครับ) คลาริสซ่า เจ้านกโดโด้ เป็นที่รู้กันทั่วไปว่านกโดโด้สูญพันธุ์ไปแล้วนะครับ  มนุษยชาติค้นพบพวกมันเมื่อปี ค.ศ.1598 และภายในเวลาไม่ถึงร้อยปีก็จัดการฆ่าเสียไม่เหลือแม้ซักตัวเดียว  ยกเว้นก็แต่คลาริสซ่าครับ ตอนนี้อายุได้ 350 ปีแล้ว ถึงแม้ว่าจะใช้ช่วงเวลา 345 ปีแรกของชีวิตอยู่ในไข่ จนกระทั่งวินช์แฟล็ตสร้างเครื่องฟักไข่นกโดโด้อันแสนยอดเยี่ยมขึ้นมาสำเร็จ เสียดายที่พวกเขายังหาไข่นกโดโด้ฟองอื่นไม่เจอครับ ตอนนี้วินช์แฟล็ตก็เลยกำลังพยายามสร้างเครื่องถ่ายแบบโคลนนิ่งนกโดโด้ระบบไฮโดรสแตติกอยู่  วันหนึ่งในอนาคตพวกเราอาจจะมีโอกาสได้เห็นนกโดโด้วิ่งกันพล่าน ตกจากต้นไม้ แล้วก็ชนข้าวของระเนระนาดก็ได้ครับ * *  นกโดโด้บินไม่ได้ และสายตาก็สุดแสนจะไม่ได้เรื่อง  ไม่น่าแปลกใจเลยใช่มั้ยครับ ที่โดนทำซะสูญพันธุ์แบบนี้ (รูปเจ้าคลาริสซ่า น่ารักมิใช่น้อยครับ) จากคุณ : พิธันดร - [ 10 ส.ค. 49 17:51:04 ]

ความคิดเห็นที่ 6 . ปลาไหลกลางคืน ขอโทษทีครับ ที่ในรูป (ข้างล่างนี้) มันไม่เห็นอะไรเลยนอกจากสีดำ  คุณพี่คอลลินท่านถ่ายมาได้แค่นี้เองครับ  เจ้าปลาไหลกลางคืนนี่อาศัยอยู่ในความมืดสนิท และถ้ามีแสงสว่างแม้แต่นิดเดียว อย่างเช่นแสงกะพริบจางๆ บนโทรศัพท์มือถือที่บอกว่าถ่านกำลังจะหมด  แค่นี้แหละครับ มันจะระเบิดปุ๋งทันที เราจะรู้ได้ว่ามันยังอยู่ก็ตอนที่โดนตัวมันแหละครับ  มันจะนุ่มๆ เปียกๆ ลื่นๆ เวลามันไหลผ่านผิวหนังเราจะรู้สึกเหมือนกับผ้ากำมะหยี่เปียกๆ น่ะครับ  (อันนี้คุณพี่คอลลินท่านเล่าให้ฟังครับ  คุณพีทคงขอตัวไม่ลองล่ะ)  ถ้ามันชอบใครมันก็จะขดตัวพันรอบหน้าของคนนั้น เอาหัวแหย่เข้าไปในรูจมูกข้างนึง หางแหย่เข้าไปในรูจมูกอีกข้างนึง  ถ้าใครคนนั้นเกิดมีรูจมูกสามรู มันก็จะชวนเพื่อนมาอีกตัว  แต่ถ้ามันไม่ชอบใครมันก็จะทำแบบเดียวกันแหละครับ เพียงแต่จะแถมกระแสไฟฟ้าแล้วก็เพิ่มเมือกมากขึ้นไปอีก  (คุณผู้อ่านนึกอยากลองเล่นกับมันดูมั่งมั้ยครับ) วินช์แฟล็ตพยายามสอนให้ปลาไหลกลางคืนบางตัวร้องเพลงนะครับ  แต่พวกมันทำเสียงได้ชวนหดหู่ขนาดที่ว่า วินช์แฟล็ตทนอยู่ฟังพวกมันได้แค่วันละไม่กี่นาทีเท่านั้นเองครับ (ทั้งรูปเจ้าคลาริสซ่าและปลาไหลกลางคืนนี่ สแกนมาจากหนังสือครับ มอซอเล็กน้อย ต้องขออภัยด้วยครับ  ติดตามตอนต่อไปศุกร์หน้าคร้าบ มิใช่ศุกร์นี้นะ) จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 10 ส.ค. 49 17:53:33 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ติดขอบต่อครับ โดโด้  ใช่นกเหรอครับ  นึกว่าเป็นเป็ด ก๊าบ ก๊าบ ซะอีก แก้ไขเมื่อ 11 ส.ค. 49 11:36:40 จากคุณ : โก้ (เซโก้4) - [ 10 ส.ค. 49 19:34:03 ]

ความคิดเห็นที่ 8 โอยย อ่านตอนนี้แล้วอยากจะโก่งคอในห้องน้ำ โดยเฉพาะฉากอาหารเช้า กึ๊กกึ๋ยส์สมชื่อจริง ๆ ครอบครัวนี้ เจ้างูนาฬิกาน่ารักดีค่ะ อิอิ จากคุณ : ก๊อตซิลล่า - [ 10 ส.ค. 49 20:20:47 A:124.120.202.200 X: TicketID:122053 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เรื่องนี้หนุกมายมาย เหอๆ ถ้าเกิดข้างบ้านมีครอบครัวแบบครอบครัวนี้อยู่ข้างบ้านคงพิลึกดีไม่น้อย จากคุณ : ชานมผสมโกโก้ (พายุสีเงิน) - [ 10 ส.ค. 49 20:50:41 ]

ความคิดเห็นที่ 10 มารายงานตัวแบบต่อเนื่องค่ะ ครอบครัวพ่อมดกินเลือดไปอาหารด้วยหรอนี่ จริงๆ ก็ไม่ค่อยรู้หรอกเนอะว่า พวกพ่อมดแม่มด กินอะไรกันเข้าไปบ้าง แต่ส่วนใหญ่เมจิคฯ ก็ไม่เคย อ่านฉบับที่เขียนว่ากินเลือดเป็นอาหารมาก่อนเหมือนกัน อืม...มันช่างซับซ้อนเจงๆ  ฮิๆ  (แต่ครอบครัวนี้สยองมั๊กๆ ขอบอก) "เครื่องในของนักบัญชีเทใส่ชาม" จ๊ากก เครื่องในของนักบัญชีหรอคุณพีท แง้น่ากลัวจังเลย  เค้ากลัวแล้วอ่ะตัวเอง ต้องพยายามทำตัวให้อยู่ห่างไกลที่สุด สงสัยครอบครัวนี้จะเป็นญาติห่างๆ ของพวกปอบแหง่มๆ "สวยสะดุดโลก"  ชอบคำนี้จังคุณพีท ฮิๆ  นึกถึงตัวเอง...อ่ะจ๊ากกก...ว่าไปนั่น hohoho อยากอ่านตอนต่อไปแล้วล่ะค่ะ ว่าครอบครัวข้างบ้าน จะโดนเล่นงานยังไงบ้าง สงสัยสยองน่าดู  hehehe จากคุณ : Magic of Azure - [ 10 ส.ค. 49 23:31:05 ]

ความคิดเห็นที่ 11 อืม... อ่านแล้วรู้สึกว่า เช้าวันใหม่ของหนมจีนนี่ ช่างสดใส ไฮโซจริงจริ๊งงงง จากคุณ : หนมจีน - [ 11 ส.ค. 49 01:19:45 A:221.128.89.132 X: TicketID:063710 ]

ความคิดเห็นที่ 12 อืมอาหารเช้าบ้านนี้น่ากินมากมายเลย ...แหวะ ขี่หลังมังกรไปเรียนน่าหนุกนะ จากคุณ : saruramen - [ 11 ส.ค. 49 02:08:29 A:203.155.227.222 X: TicketID:116558 ]

ความคิดเห็นที่ 13 มาแปะเอาไว้ก่อนแล้วจะกลับมาอ่านนะค่ะเฮีย พอดีต้องรีบออกไปข้างนอก จากคุณ : ฟินนิกซ์ (ฟินนิกซ์) - [ 11 ส.ค. 49 11:46:13 ]

ความคิดเห็นที่ 14 เจ้าปลาไหลกลางคืน.... “ถ้ามันชอบใครมันก็จะขดตัวพันรอบหน้าของคนนั้น เอาหัวแหย่เข้าไปในรูจมูกข้างนึง หางแหย่เข้าไปในรูจมูกอีกข้างนึง  ถ้าใครคนนั้นเกิดมีรูจมูกสามรู มันก็จะชวนเพื่อนมาอีกตัว  แต่ถ้ามันไม่ชอบใครมันก็จะทำแบบเดียวกันแหละครับ เพียงแต่จะแถมกระแสไฟฟ้าแล้วก็เพิ่มเมือกมากขึ้นไปอีก  (คุณผู้อ่านนึกอยากลองเล่นกับมันดูมั่งมั้ยครับ)” โอ...ไม่ล่ะค่ะ ขอบคุณ ปล.อยากได้เจ้างูนาฬิกา มีแบบอัพเดท ที่กัดแล้วไม่หลับยาวเลยไหมคะ จากคุณ : อุณากรรณ - [ 11 ส.ค. 49 14:32:51 ]

ความคิดเห็นที่ 15 โอ้วววว เรื่องสยองขวัญแบบนี้ กลิ่นไอสุสานแบบนี้ อิชั้นช้อบชอบค่ะ จากคุณ : ปาล์ม. - [ วันแม่แห่งชาติ 01:26:16 ]

ความคิดเห็นที่ 16 เหมือน adam's family คับ จากคุณ : กริชครับผม - [ วันแม่แห่งชาติ 09:31:07 ]

ความคิดเห็นที่ 17 วงเล็บเยอะๆ นี่มันทำให้สะดุดจริงๆ จากคุณ : scottie - [ วันแม่แห่งชาติ 12:46:11 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ง่า ... เพิ่งเห็นอ่ะเฮีย ขอเซฟไว้ก่อนน้า ว่าจาบอก แต่มีเฮียกริชคับผมชิงตัดหน้าบอกไปซะแล้ว งั้นไม่บอกซ้ำแระกัน กริๆๆๆ จากคุณ : i_tua_yung - [ วันแม่แห่งชาติ 14:10:27 ]

ความคิดเห็นที่ 19 สนุก ชอบครับ จากคุณ : GTW - [ 13 ส.ค. 49 11:06:46 ]

ความคิดเห็นที่ 20 หุหุหุหุ  (มาจองก่อนยังมะอ่าน) จากคุณ : ปฤษณะ - [ 13 ส.ค. 49 17:21:38 ]

ความคิดเห็นที่ 21 เอิ้กก อยากได้งูนาฬิกาอะคับเฮีย แต่กัดแล้วตื่นเน้อ ไม่เอากัดแล้วหลับ แต่อยากได้มากสุดคือไม้กวาดติดเทอร์โบอะคับเฮีย จะได้ผ่านฟิ้วววววว ไม่ต้องสนรถติด ฮ่าๆๆ จากคุณ : ไข่หวาน (ทะเลหวาน) - [ 15 ส.ค. 49 01:46:56 ]

ความคิดเห็นที่ 22 อาหารเช้ายังกึ้กกึ้ยส์ขนาดนี้ จะมีเพื่อนบ้านคนไหน กล้ามางานปาร์ตี้บ้านนี้ไหมเนี่ยะ จากคุณ : เม-ดา - [ 15 ส.ค. 49 15:25:17 ]

ความคิดเห็นที่ 23 อิอิ  มาลงชื่อบอกว่าแอบอ่านแล้วล่ะ อิอิ จากคุณ : Tethys - [ 15 ส.ค. 49 22:43:19 ]

ความคิดเห็นที่ 24 คุณโก้ กร๊ากกกกก โดโด้เป็นนกจริงๆ คร้าบ แต่หน้าตาเหมือน (คุณยาย)เป็ดจริงด้วยแหละ ฮ่าๆๆๆ คุณก๊อตซิลล่า โชคดีนะครับเนี่ย คุณก๊อตมาอ่านตอนค่ำ ถ้าอ่านตอนเวลากินข้าวล่ะก็ เสียดายแย่เลย อิๆๆ เจ้างูนาฬิกา เอาไปเลี้ยงซักตัวมะครับ แต่ผมขอบายนะ ไม่หวายยย ฮ่าๆๆ คุณชานมผสมพายุ เอ๊ย ผสมโกโก้ นั่นแน่... ลองกดกริ่งรั้วข้างบ้านดูจิครับ ถ้าต้นไม้พยายามจะคว้าตัวคุณชานมไว้ล่ะก็ ใช่แหงๆ โฮ่ๆๆ คุณเมจิคฯ ฮ่าๆๆ ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับ ว่าแม่มดพ่อมดกินอะไร นึกว่ากินข้าวโรงอาหารแบบในแฮรี่ซะอีก กร๊าก แต่ผมคาดว่า แม่มดพ่อมดของคุณพี่คอลลินนี่ ไม่ใช่แม่มดพ่อมดธรรมดาๆ แน่ครับ ยิ่งเล่มสองนะ... หยึย... กร๊าก เจอ "เครื่องในนักบัญชี" ก็กลัวแล้วเหรอครับ เล่มสองนี่มี "สมองนักบัญชี" ด้วยนะ ถ้าจำไม่ผิด อิๆๆ อุ๊ย คุณเมจิคฯ ก็สวยสะดุดโลกเหมือนกันเหยอ อิๆๆ ว่าแต่จะมีเวทมนตร์ฉบับเดียวกับคุณแม่ยังสาวมอร์ดอนน่าเปล่าน้อ (ฉบับไหน เดี๋ยวจะเจอเร็วๆ นี้ครับ) ศุกร์นี้ ตอนต่อไปมาแน่นอนครับ คุณหนมจีน เช้าวันใหม่ของคุณหนมจีนที่ว่านี่ ต้องหลังเก้าโมงเช้าเยอะๆ ใช่เปล่าจ๊าาาาาา  เอิ๊ก (แอบงับเล็กๆ อิๆๆ) คุณซารุราเมน จริงด้วยจิครับ อ่านมาแต่ละเมนู แล้วพยายามนึกว่า ถ้าเกิดต้องไปเป็นแขกบ้านนี้... แหวะ... ขี่หลังมังกรฟังดูน่าหนุกจริงๆ แหละครับ แต่ถ้าอ่านต่อๆ ไป อาจจะน่าหยดหยองเพิ่มขึ้นอีกอย่าง จ๊าก คุณฟินนิกซ์ จ้า  สะดวกเมื่อไหร่ค่อยอ่านน้า หนูนก อ้าว ไม่ชอบน้องปลาไหลเหรอ... หยึย... ฮ่าๆๆ แค่นึกก็... หยิวแย้ว... (แหวะ... อีกที) งูนาฬิกาแบบกัดแล้วไม่หลับยาว เอาหลับสั้นๆ เหรอจ๊ะ แล้วมันจะตื่นไปโรงเรียนมั้ยล่ะนั่น เอิ๊ก คุณปาล์ม เหย้ย... จริงด้วยครับ คุณปาล์มเป็นราชินีสยองขวัญนี่นา ฮ่าๆๆ (ขนาดรูปประกอบยัง... กึ๊กกึ๋ยส์ เยย) ว่าแต่... คุณปาล์มใจร้าย แง้ๆๆๆ ขอปาฏิหาริย์ด้วย แง้ๆๆๆ นายดินกุง เออว่ะ เฮียก็ว่าคล้ายๆ แต่พอดีไม่เคยดูดิอดัมส์แฟมิลี่ คาดว่าคงกึ๊กกึ๋ยส์ประมาณกัน  กร๊าก คุณก๊อตตี้ จริงด้วยแหละตัวเอง  พอมาเกลารอบสองแล้วสะดุดกึ้กๆๆๆ เลย เดี๋ยวลงถนนฯ เสร็จ หาเวลาเกลารอบสามดีกว่า ขอบคุณมากจ้า ไอ้หนูเตย เซฟดีๆ นะ ชักเยอะแล้วนะ เต็มไหยัง ฮ่าๆๆ ระวังจาไปเบียดบังพื้นที่เก็บหนุ่มๆ นะเฟ้ย  เอิ๊ก (ว่าแต่... ยัยตัวยุ่ง หายต๋อมอีกแล้ว ไอ้เต๊ยยยย) อาจารย์จี ขอบคุณมากคร้าบ นายต๋อง อ้าวๆๆ จองแบบนี้ จ่ายค่ามัดจำรึยัง (เอากี่ทีดีน้อ... เหย้ย... มะช่าย... หมายถึง หอมแก้มแค่นั้นเอ๊ง ฮ่ะๆๆ) หนูทิพ อยากได้งูนาฬิกาอีกคน ตกลงพวกแถวภาคพื้นยุโรปนี่ เขาไม่มีนาฬิกาปลุกขายใช่มะจ๊ะ กร๊ากกก ถ้าเอาแบบกัดแล้วตื่นเนี่ย เดี๋ยวเฮียกัดให้ก็ด้ะ (ใจดีปะ ฮ่าๆๆ) ไม้กวาดติดเทอร์โบ อย่าลืมคาดเข็มขัดนิรภัยนะจ๊ะ เดี๋ยวถึงโรงเรียนแต่ไม้กวาด  โฮ่ๆๆ (ของเฮียไม้กวาดไม่เอาก็ได้ ขอพ่อมดขี่ไม้กวาดหล่อๆ ล่ำๆ ก็พอ เอิ๊ก) หนูเมร์ นั่นจิ เฮียก็ว่า ถ้าต้องไปกินข้าวบ้านนี้ สงสัยต้องพกข้าวกล่องไปด้วย กร๊ากกกก ว่าแต่หนูเมร์สนใจจะไปด้วยกันกะเฮียเปล่า  (เหย้ย) คุณหนูจันทร์ โว้ว... ขอบคุณคร้าบ  อุตส่าห์สวมล็อกอินเข้ามาทัก ดีใจจัง อิๆๆ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 16 ส.ค. 49 10:21:26 ]

ความคิดเห็นที่ 25 อิอิ กำลังอัพโหลดข้อมูลทำเว็บเพื่อลงนิยายอยู่เพราะไม่ผ่านเซ็นเซอร์ที่นี่ เห็นเรื่องนี้จุ๊กกรูอยู่นานละ เลยเข้ามานั่งอ่านระหว่างอัพโหลดข้อมูล ปรากฏว่า....ชอบคร๊าบบบ รอติดตามนะ จะมาบอกว่าอยากกินค้างคาวจุ่มนม อิอิ แก้ไขเมื่อ 16 ส.ค. 49 12:57:21 จากคุณ : Aekio - [ 16 ส.ค. 49 12:19:26 ]

ความคิดเห็นที่ 26 อ่านแล้วรู้สึกเข้ากับชื่อเรื่องได้ดีมากค่ะ สมกับเป็นครอบครัวกึ๊กกึ๋ยส์...จริง ๆ เลย ทั้งเจ้างูนาฬิกาปลุกเอย  ทั้งอาหารเช้าเอย แต่น่อิจฉานายวาลล่าจริง ๆ ที่ได้งานถูกปาก เอ้ย!  ถูกใจและเหมาะสมกับตัวเองซ้า... แต่น่ากลัวเลือดในธนาคารจะโดนยักยอกนะ แถมการเดินทางไปโรงเรียนของพวกเด็ก ๆ ก็น่าสนุกสนานตื่นเต้นไม่น้อยเลยทีเดียว...555... จากคุณ : มณีนาคา - [ 16 ส.ค. 49 17:02:36 ]

ความคิดเห็นที่ 27 55555555 ฮามากๆ อ่านไป หัวเราะไปอย่างกะคนบ้า จากคุณ : beemanufan - [ 17 ส.ค. 49 16:41:40 ]

ความคิดเห็นที่ 28 คุณ Aekio อิ๊กๆๆ ดีใจที่แวะเข้ามาจุ๊กกรูแล้วชอบคร้าบ ตอนใหม่มาแล้วนะ คราวนี้พามารู้จักเพื่อนบ้านจากนรก โฮ่ๆๆ คุณเอเกียวอยากชิมค้างคาวจุ่มนมจริงๆ เหยอ... เหย้ย... งั้น... เอานมรสไรดีครับ ช็อกโกแล็ต สตรอเบอรี่ จัดห้ายยยย ส่วนค้างคาวอ้ะ... เอ่อ... มาหาเอาเองที่บ้านเลขที่ 13 อะคาเชียอะเวนิวนะคร้าบ แหะๆๆ ป.ล. นิยายไม่ผ่านเซ็นเซอร์เหรอครับ หูผึ่งทันที เหอๆๆ อยากรู้จัง ว่าเรื่องเกี่ยวกับอาไร เอิ๊ก คุณมณีนาคา ฮั่นแน่... กะแล้ว ว่าคุณมณีนาคาต้องสนใจอะไรกึ๊กๆ กึ๋ยส์ๆ ฮ่าๆๆ นอกจากกึ๊กกึ๋ยส์แล้ว พอมาถึงฉากอาหารเช้านี่ ของผมยังเพิ่มยึกหยึยอีกตำแหน่งนึงด้วยครับ แบบว่า ขนลู้กกกกก... เหอๆๆ นายวาลล่านี่ ได้งานถูกปากถูกใจ ถูกสตางค์ เอ๊ย... แหะๆๆ เลือดในธนาคาร ดูๆ ไป ป่านนี้คงไม่ค่อยเหลือให้ยักยอกเท่าไหร่แล้วมั้งครับ เฮียแกเล่นมีคอลเล็กชั่นส่วนตัวซะงั้น ฮ่าๆๆ (สงสัยในตู้แช่ของธนาคารจะเหลือแต่เลือดเทียมสูตรพิเศษง่ะ) น่าเสียดายที่หนูเบ๊ตตี้แกไม่ได้ขี่มังกรไปเรียนนะครับเนี่ย อดอยู่คนเดียว เฮ้อ... คุณบีแฟนแมนยู อะจ๊ากกกกก ฮ่าๆๆ หัวเราะดังเปล่าคุณบี  ระวังนะ... เดี๋ยวจะมีคนชวนไปเที่ยวโรงพะยาบานนนนน  กร๊ากกกก ป.ล. คิดถึงครับ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 18 ส.ค. 49 09:03:49 ]

ความคิดเห็นที่ 29 ครั้งที่ 3 มาแล้วคร้าบ  เปิดตัวครอบครัวข้างบ้าน อิๆๆ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4632128/W4632128.html จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 18 ส.ค. 49 09:04:42 ]

ความคิดเห็นที่ 30 มาอ่านแล้วค่ะเฮีย บอกได้คำเดียว "สนุกมากค่ะ" จากคุณ : ฟินนิกซ์ (ฟินนิกซ์) - [ 18 ส.ค. 49 10:51:10 ]

ความคิดเห็นที่ 31 อ่านไป กินข้าวไป .. ได้อารมณ์จริง ๆ เลยค่ะ คุณพีท สมตัวจริง ๆ ที่ชื่อ กึ๊กกึ๋ยสส์... จากคุณ : สัมผัสรักในใจเรา - [ 18 ส.ค. 49 12:52:32 ]