ดังตะวันเลื่อนลับลงจากฟ้า
ท้องนภาในราตรีสีมืดหม่น
ดาราน้อยด้อยแสงด้วยอับจน
มิอาจทนสู้แรงแสงแห่งดวงไฟ
บนผืนฟ้ามืดดำไร้โคมแก้ว
หากดินแพรวแสงสุกสกาวใส
พลิกราตรีเป็นทิวาด้วยแสงไฟ
ดวงดาราจึงไร้ค่าเพียงเศษดิน
จากกาลเคยหลับใหลในราตรี
มาบัดนี้เวลานั้นกลับสูญสิ้น
จะทิวาฤๅราตรีล้วนโบกบิน
ลืมสิ้นถิ่นที่พักรังหลับนอน
ทุกชีวิตเร่งรีบถีบกระสน
ต่างร้อนรนเร่งลุกขึ้นจากหมอน
เพื่อไขว่คว้าดาวดินไว้ใส่กร
สุมไฟฟอนสุกสว่างได้กรีดกราย
สังคมคนแปลงเปลี่ยนเวียนผกผัน
แสงไฟนั้นหลอกล่อดูเฉิดฉาย
ดาริกากลับเร้นแสงระยับพราย
นรชนกลับกลายดูแผกไป
แก้ไขเมื่อ 11 ส.ค. 49 20:58:49
จากคุณ :
Argent 
- [
10 ส.ค. 49 20:21:30
]
ดาวน้อย [ กลอนระบายอารมณ์ตอนเบื่อ ๆ ]
