ความคิดเห็นที่ 1 แทนที่จะได้จูบอย่างซาบซึ้งจากสาวคนรัก คนขอจูบถึงกับตัวงอเป็นกุ้ง เพราะกำปั้นเล็ก ๆ ระดมทุบเขาน่วมไปทั้งตัว แถมยังกระเถิบหนี ปล่อยหัวเขาให้หล่นโดนพื้นดังโป๊ก... จอมฟ้าถึงกับคล้ำหัวป้อย ๆ “รุนแรงชะมัด” เขาบ่นอุบอิบ “พี่จอมนี่นับวันยิ่งเอาใหญ่แล้วนะ ได้คืบจะเอาศอก เดี๋ยวปี ก็ศอกให้จริง ๆ เสียหรอก” ......คราวนี้ดูท่าจะโกรธจริงแฮะ... จอมฟ้าพึมพำในใจ ก่อนส่งรอยยิ้มหวานเชื่อมไปให้หญิงสาวที่กระเถิบออกไปนั่งเสียห่างราวกับกลัวว่าเขาจะทำอย่างที่พูดจริง ๆ “แหมล้อเล่น” “พักนี้ล้ออย่างนี้บ่อย ไม่ดีนะคะพี่จอม โฮโมน ตัวไหนแปรปวนหรือเปล่า” “ทำยังกะเป็นคุณหมอ พี่ก็แค่รักปีก็เท่านั้นแหละไม่มีอะไรหรอก”   คำพูดธรรมดา ๆ ของเขานั้นทำให้ปีแสงนิ่งอึ้งไปหลายวินาที จอมฟ้าเป็นคนปากแข็ง เขาไม่เคยบอกรักเธอเป็นคำพูดสักที นอกจากการกระทำที่ทำให้รู้ว่าเขาห่วงใย ดูแล เอาใจใส่ สารพัดที่เขาทำเพื่อเธอ แต่ไม่เคยมีคำพูดเป็นสิ่งยืนยันในสิ่งที่เขารู้สึก และในเมื่อเขาไม่พูด เธอเองก็ไม่มีวันพูดมันออกมาเช่นกัน ต่างคนต่างรับรู้จากการกระทำของตน นั่นเลยเป็นสิ่งที่ทำให้ปีแสง แปลกใจอยู่ไม่น้อย “พี่จอม รู้หรือเปล่าว่าพูดอะไรออกมา” “รู้สิ” เขาพยักหน้ารับง่าย ๆ “ปีล่ะ ไม่เห็นเคยบอกว่ารักพี่เลยสักนิดเดียว” คราวนนี้น้ำเสียงขี้เล่นหมดไป กลายเป็นจริงจังขึ้นมาแทน “ สามปีแล้วนะปี แน่ใจในตัวพี่หรือยัง” เงียบไม่มีคำตอบหลุดออกจากปากหญิงสาวตรงหน้า จอมฟ้าถึงกับถอนหายใจเฮือกใหญ่ เขาเห็นหญิงสาวเบือนหน้าออกไปมองสายฝนโปรยปรายด้านนอกเงียบ ๆ จอมฟ้า ชายหนุ่มหน้าตาดี บุคลิกดี เป็นหนุ่มเนื้อหอมของคณะจิตรกรรมเลยก็ว่าได้ ไม่ว่าเขาจะไปทางไหน ก็มีแต่สาว ๆ มารุมล้อมให้ความสนใจ จอมฟ้าไม่เคยปฏิเสธสาวคนไหนที่เอาตัวเข้ามาพัวพัน เขาคิดอยู่เสมอว่า นั่นคือความเต็มใจของทั้งสองฝ่าย  เขาเป็นหนุ่มเจ้าชู้ ที่ปีแสงคบหาด้วยในปีที่สองที่เข้าเรียน และตั้งแต่เริ่มคบหากัน จอมฟ้าก็เปลี่ยนเป็นคนละคน ราวกับว่า ปีแสงคือผู้หญิงคนเดียวที่เขาสนใจ ใส่ใจ และแคร์ในทุกความรู้สึกของเธอ แต่สำหรับปีแสงแล้ว เธอรู้สึกว่า แค่นั้นมันยังไม่เพียงพอสำหรับเธอ สำหรับเธอแล้วรอยแผลใหญ่ในชีวิตคือการที่มีครอบครัวที่บ้านแตกสาแหรกขาด หัวหน้าครอบครัวที่ไม่ได้มีแต่แม่เธอเพียงคนเดียว และนั่นทำให้เธอรับรู้รสของความเจ็บปวดจากการทรยศได้อย่างดี เธอไม่อยากให้มันซ้ำรอยเดิม เธอต้องการความรักที่จะเป็นของเธอเพียงคนเดียว ถ้าได้มาทั้งหมด ก็อยากได้มาเลยจะดีกว่า และจอมฟ้าคนที่เธอหลงรักนั้น เหมือนจะตอกย้ำความเชื่อของเธอให้หนักแน่นขึ้น แม้ว่าเธอจะรักเขามากเท่าไรก็ตาม เธอยังไม่พร้อมที่จะบอกกับเขา เพราะทันทีที่เธอพูดมันออกไปเธอจะกลายเป็นคนอ่อนแอ และพ่ายแพ้ในทันที อีกอย่างจอมฟ้าเป็นคนหน้าตาดี จึงเป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะไม่เป็นที่สนใจของสาว ๆ โดยทั่วไป มีสาว  ๆ มากมายต่างเสนอตัวเข้ามาหาจอมฟ้าอยู่เสมอ และถ้าเธอคิดจะรักเขาต่อไป นั่นเป็นสิ่งแรกที่เธอต้องทำใจ และเธอทำไม่ได้ เธอไม่มีความมั่นใจพอ... แม้ว่าจอมฟ้าจะปฏิเสธ สาว ๆ ทุกรายที่วิ่งเข้ามาหาเขา แต่ในสักวันหนึ่ง คงจะมีวันที่หัวใจเขาแปรเปลี่ยน ในวันนั้นเธอคงจะทนไม่ได้ กับการเปลี่ยนไปของเขา และเธอรู้ดีว่า มันคงต้องมีสักวันที่มันจะเป็นอย่างนั้น โลกไม่ได้สวยสดอย่างที่เห็นทุกวันไป.. “พูดเรื่องนี้ทีไร ปีทำหน้าอย่างนี้ทุกที ไม่เอาล่ะ ฝนหยุดแล้ว พี่ไปส่งแล้วกัน” จอมฟ้าตัดบท ฉุดหญิงสาวให้ลุกจากที่ ๆ เธอนั่งจ่อมจมกับความรู้สึกลึก ๆ ของตัวเอง... ฿ ๔ ฿ ๔ ฿๔ ฿ ๔ ฿ ๔ ฿  ^-^ & ^-^฿ ๔ ฿ ๔ ฿ ๔ ฿ ๔฿ ๔ ฿ ฟ้าหลังฝนดูสดในขึ้น ริ้วเมฆพาดพานพื้นฟ้าตัดกันเป็นรูปต่าง ๆ แล้วแต่ใครจะคิด ปีแสงเงยหน้ามองท้องฟ้าหลังฝน ก่อนสูดหายใจเข้าเรียกกำลังใจให้ตัวเอง เจ้าของห้องชุดบนชั้นสูงสุด ในคอนโดหรูริมแม่น้ำเจ้าพระยา ที่เธอได้ยินมาว่า เขาไล่บริษัทฯที่รับออกแบบตกแต่งภายในออกทั้งหมด ด้วยเหตุผลเพียงง่าย ๆ ว่า “ไม่ถูกใจ” ทั้ง ๆ ที่งานนั้นทำไปได้เกือบสี่สิบเปอร์เซ็นต์แล้วก็ตามทีเถอะ เขาคงต้องเป็นคนดุ แนะโมโหง่ายอย่างเหลือเฟือแน่ ถึงทำอย่างนี้ และอีกอย่างคงเป็นคนที่มีเงินเหลือใช้ด้วย เพราะการจ้างบริษัทฯ อื่นให้มารับงานต่อนั้น ราคามันก็คงไม่ถูกสักเท่าไร การติดต่อเริ่มจากที่เขาโทรศัพท์ติดต่อผ่านพี่ศิรา ที่เป็นเจ้านายโดยตรงของเธอ โดยที่เจ้าของห้องระบุว่า คนที่ตกแต่งห้องต้องเป็น ปีแสงเท่านั้น แล้วงานที่สร้างรายได้ดีขนาดนี้ มีหรือพี่ศิราจะไม่รับ และโดยเฉพาะอย่างยิ่ง เจ้าของห้องชุดนี้เป็นถึงเพื่อนร่วมมหาลัยเดียวกัน แถมตอนนี้ยังเป็นจิตรกรชื่อดัง ที่มีงานมากมายจนไม่รู้ว่าเจ้าตัวจะมีเวลามาดูห้องที่กำลังตกแต่งใหม่บ้างหรือเปล่า แค่คิดถึงเจ้าของห้อง ดุ ๆ อารมณ์แปรปวนง่ายคนนั้น ก็ทำให้เธออดไม่ได้ที่จะต้องถอนหายใจยาวเหยียดอีกสักที ปีแสงรวบรวมเอกสารทั้งหมดที่มี ก่อนจะเดินก้าวเข้าไปยังห้องชุด ที่เธอนัดหมายเจ้าของห้องไว้ ได้ด้วยพยายามจะเยือกเย็นเต็มที่  แต่ความรู้สึกกำลังบอกว่า .....เหมือนกำลังเดินเข้าแดนประหาร...... ปีแสงไม่ระแคะระคายสักนิดว่า เธอกำลังจะเจอกับใครในวันแรกที่ งานนี้ถูกยื่นมาและเธอต้องเข้าไปดูพื้นที่หน้างาน ร่างสูงโปร่ง ผมยาวสวย ที่ถูกรัดไว้ด้วยเส้นหนังสีเลือดหมู นั้นทำให้ ปีแสงชะงักเท้าที่กำลังก้าวเข้าไปด้านใน ลมหายใจนั้นติดอยู่แค่ที่ลำคอเท่านั้น ก่อนที่จะตกใจไปกว่านั้น ด้วยการที่เจ้าของห้องชุด หันกลับมาสบตาคู่สวยที่ตื่นตกใจ จนกระเป๋าเอกสารร่วงไปกองที่พื้น ...พี่จอม... เธอพึมพำได้เท่านั้น คนที่หันมาเดินเข้ามาใกล้พร้อมกับหยิบกระเป๋าที่ตกส่งให้ เหมือนปกติ แววตาของเขาถูกปิดไว้ด้วยแว่นกันแดดสีชา มีรอยยิ้มยกขยับที่มุมปากน้อย ๆ “สวัสดีปีแสง ไม่เจอกันนานนะ” คำทักทายแรกของเขา ทำให้คนที่ยืนตะลึงนั้นได้สติ เธอรับกระเป๋าก่อนจะ เงยหน้าขึ้นสบตาคู่เข้ม ที่เธอจับไม่ได้ว่าเจ้าตัวกำลังคิดอะไรอยู่ แต่สิ่งที่เธอทำต่อจากนั้นก็คือ การหมุนตัวกลับ แล้วก้าวเดินออกจากห้องชุดนั้นทันที อาการหงุดหงิดงุ่นง่านของคนเป็นเจ้านายยามไม่ได้ดังใจ เกิดขึ้นทันทีที่ ปีแสงไปบอกว่าเธอจะไม่รับงานออกแบบภายใน ห้องชุดนั้น “พี่ศิราไม่เห็นบอกปีเลยว่ารับงานของเค้าไว้” เสียงตัดพ้อเบา ๆ ทำให้ศิราอดไม่ได้ที่จะชำเลืองมองหญิงสาวตรงหน้า “เค้านะใคร” “พี่ก็รู้ดี” “โว้ย ไอ้ปี เอ็งไม่บอกจะรู้ได้ไงวะ” เสียงคนเป็นนายเริ่มฉุนกับความไม่มีเหตุผลของลูกน้องสาว หญิงสาวอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ กับคำถามเชิงดุ ก่อนจะก้มหน้าตอบด้วยเสียวแผ่วเบาว่า “ของพี่จอมฟ้า” ศิราหยุดเดินก่อนจะมายืนหันหลังพิงโต๊ะทำงานตรงหน้าลูกน้องสาวที่นั่งก้มหน้ามองมือบตัวเอง ร้อยวันพันปี เขาไม่เคยเห็นปีแสงไม่มั่นใจในตัวเองขนาดนี้มาก่อน “ตอนแรกพี่ก็ไม่รู้ว่าเป็นห้องชุดของจอมหรอก เค้าให้คนอื่นติดต่อมา แต่พอทำสัญญาถึงได้เห็นว่าชื่อเจ้าของเป็นใคร แล้วไม่ทำก็ไม่ได้ด้วย เซนต์สัญญาไป มากลับคำตอนนี้ได้กลายเป็นหมาเอา แถมยังจะเสียเครดิตเสียอีก” ศิราบอกด้วยเหตุผล ตรงหน้ามีร่างของหญิงสาวนั่งเอามือสองมือกอดอกหลวม ๆ สีหน้าเหมือนคนกำลังลงจะจมน้ำก็ไม่ปาน “แต่ปีไม่อยากรับงานนี้นี่พี่ศิรา” ปีแสงที่หน้าตาหม่นหมองเอ่ยปากบอกคนเป็นทั้งเจ้านาย และเป็นทั้งรุ่นพี่ร่วมมหาลัย “ทำไม ขอเหตุผล” ปีแสงเงยหน้าขึ้นสบตาคนตรงหน้า เธอไม่อยากเอ่ยถึงเหตุผล ที่จะไม่รับงานนี้  “มีเหตุผลหน่อยปีแสง โต ๆ กันหมดแล้ว” ศิราถอนหายใจเฮือกใหญ่ ใช่ว่า ศิราจะไม่รู้ว่า เพราะอะไรปีแสงถึงไม่อยากรับงานที่จอมฟ้าเป็นลูกค้า เขารู้ แต่รู้ไม่ลึก เพียงแต่รู้ว่า รุ่นน้องของของเขาคนนี้เคยเป็นแฟนของจอมฟ้าอยู่พักใหญ่ ตอนที่เรียนอยู่ในมหาวิทยาลัยด้วยกัน แต่สาเหตุที่เลิกรานั้นเขาก็ไม่ได้รับรู้ เพราะจอมฟ้าเองไม่ใช่เด็กที่อยู่ในคณะเดียวกับเขา และเขาก็ไม่ได้สนิทสนมพอที่จะไปสนใจเรื่องราวของทั้งสองคน “แต่ว่า...” “ไม่มีแต่ งานก็คืองาน ท่องไว้ เจ้าปี ถ้าไม่มีงานจะมีเงินใช้ไหม อีกอย่างงานนี้ค่าจ้างดีเสียด้วย แล้วก็คงไม่ต้องไปตื้อขอเก็บเงินเหมือนลูกค้ารายอื่น ๆ ที่เก็บยากเก็บเย็น รับไปเหอะแกอย่าคิดมากนักเลย” “เปลี่ยนเป็นคืนอื่นไม่ได้เหรอ” เสียงอ่อย ๆ ของหญิงสาวทำให้คนฟังอดที่จะสงสารไม่ได้ ...เฮ้อ เป็นใครก็คงทำใจยากกันสักหน่อย มีอย่างที่ไหน ดันระบุว่าคนแต่งห้องชุดต้องเป็นยัยปีแสงคนเดียวเท่านั้น... จอมฟ้าคิดอะไรอยู่ เขาเองก็อยากรู้ แต่ดูท่าคงไม่ใช่เรื่องที่ทำให้ลูกน้องสาวของเขามีความสุขนักในการพบกันครั้งนี้ “ถ้าเปลี่ยนได้ก็ดีนะสิ” “แต่ ปีไม่อยากทำงานนี้จริง ๆนะพี่ศิรา พี่ศิราทำแทนไม่ได้เหรอ” ดวงตาคู่สวยเงยหน้าขึ้นด้วยแววตาเว้าวอน ถ้าเป็นเวลาอื่นที่เขาไม่โดนเค้นคอ เขาก็คงจะช่วยไปแล้ว แต่นี่ เบื้องหลังสัญญา จอมฟ้ายังอุตส่าห์โทรมากำชับกำชาถึงสองครั้งด้วยกัน มัณฑนากร ต้องเป็นปีแสงเท่านั้น “พี่ก็อยากทำแทนอยู่หรอก ถ้าไม่ติดโครงการหมู่บ้านจัดสรร อยู่น่ะ อีกอย่างนะจอมฟ้าเองก็ระบุในสัญญามาเลยว่าต้องการมัณฑนากร ที่ชื่อว่า ปีแสงเท่านั้น” ศิรายอมมุสากับลูกน้องสาวตรงหน้าแม้จะเห็นใจก็ตาม “พี่ศิราน่ะใจร้าย จะบอกปีสักคำก็ไม่ได้ว่า ...พี่จอม”คำเรียกขานที่คุ้นชินหลุดออกมาจากปากอย่างแผ่วเบา ราวกับกลัวว่าเขาจะปรากฏกายขึ้นในตอนนี้และทำให้ประสาทที่ขวัญผวาของเธอผวาขึ้นมาอีก “เป็นเจ้าของห้องชุดห้องนั้น” “ก็บอกแล้วไงว่า เพิ่งรู้เหมือนกัน” ศิราหยุดไว้แค่นั้น ไม่อยากให้ลูกน้องสาวกระทบกระเทือนจิตใจอีก “เอางี้แล้วกันนะไอ้ปี เอ็งทำงานในส่วนของเอ็งไป เป็นนายจ้างกับลูกจ้าง ส่วนเรื่องส่วนตัวก็ต้องแยกจากกันไว้ งานมันถึงจะไปได้ดี พี่ว่าเอ็งทำได้อยู่แล้ว โตเป็นผู้ใหญ่แล้วนะเอ็งมาทำงอแงเป็นเด็กๆ ไปได้ แล้วนี้ถ้าโยเยอย่างนี้ ไอ้โครงการใหญ่ ๆ อย่างหมู่บ้านจัดสรร ที่กะว่าจะให้ทำหลังงานนี้เสร็จจะทำได้ไหมเนี่ย” ศิรายกแม่น้ำห้าสายมาประกอบคำพูด และมาจบลงที่โครงการใหญ่ที่บริษัทฯ ได้รับงานมาล่อเธอ เขารู้ดีว่าเธออยากได้งานออกแบบชิ้นนี้ขนาดไหน มีเหรอจะไม่รีบตะคุบไว้ สิ่งที่เธอทำได้ในตอนนั้นหน้าโต๊ะทำงานของเจ้านายเธอ คือการถอนหายใจยาวเหยียด      ปีแสงรู้ดีว่า ถึงเธอจะรั้นไม่ยอมรับงานนี้เพียงใด แต่จอมฟ้าก็ยังคือจอมฟ้า ไม่มีอะไรที่เขาจะทำไม่ได้ ยิ่งปฏิเสธเขามากเท่าไร เขาก็ต้องหาทาทำให้มันได้อยู่วันยังค่ำ ครั้นจะไม่รับงานนี้ก็จะพลอยเสียหายกันไปทั้งบริษัทฯ อีกอย่างเธอไม่ใช่เด็กสาวช่างฝันเหมือนเมื่อหลายปีก่อนอีกแล้ว เธอควรจะยอมรับความจริง เผชิญหน้ากันสักที ไม่ใช่คอยวิ่งหนีอย่างเดิม เวลาเพราะบ่มให้เธอกล้าแกร่งขึ้น และเธอจะทดสอบดูว่า เธอจะต้องทำได้ และต้องทำให้ได้ ฿ ๔ ฿ ๔ ฿๔ ฿ ๔ ฿ ๔ ฿  ^-^ & ^-^฿ ๔ ฿ ๔ ฿ ๔ ฿ ๔฿ ๔ ฿ แก้ไขเมื่อ 14 ส.ค. 49 15:46:01 จากคุณ : เปียร์รุส - [ 10 ส.ค. 49 22:37:06 ]

ความคิดเห็นที่ 2 แกลลอรี่อาร์ตขนาดย่อม ที่ถูกสร้างขึ้นพื้นที่ของบ้านหลังเก่า ที่เต็มไปด้วยต้นไม้ใบหญ้า แทรกตัวอยู่ภายใต้ต้นไม้ใหญ่หลายต้น ที่รายล้อมแกลลอรี่นี้ให้ดูกลมกลืนกับสภาพแววล้อมมากที่สุด เสียงนกตัวเล็ก ๆ ต่างพากันร้องส่งเสียงเจื้อยแจ้วเหมือนดนตรีธรรมชาติที่ โลกมอบให้แด่มนุษย์ที่มีหัวใจรักในสรรพสิ่งของธรรมชาติ เก้าอี้ผ้าใบสีขาว กลายเป็นสีตุ่น ๆ หมองคล้ำ เหมือนเดินทางผ่านกาลเวลามาเนิ่นนาน มีเจ้าของนั่งซุกตัวเงียบ ๆ อยู่ภายใต้ต้นไม่ใหญ่ ที่มีกอเฟิร์นปกคลุม ละอองเล็ก ๆ จากน้ำตกขนาดย่อมสาดกระจายลอยมากับสายลมเบา ๆ มือหนาที่จับพู่กัน วาดปัดไปมาอยู่บนเฟรมกว้าง อย่างคนใจลอย แล้วไม่นานก็กระแทกพู่กันลงในถ้วยน้ำที่มีพู่กันอีกหลายด้ามใส่อยู่จนน้ำกระจายไปทั่ง เขาทิ้งแขนลงจากภาพที่วาด ก่อนจะเอนตัวนอนไปตามความยาวของเก้าอี้ ดวงตายาวรีทอดมอง ทะเลต้นหญ้าที่วันนี้ ค่อย ๆ ลู่ตามลมที่พัดโชยเอื่อย ๆ ก่อนถอนหายใจยาวเหยียด ....ปีแสง ปีแสง ปีแสง ทำไมเธอถึงไม่ยอมฟังอะไรบ้างเลย..... คำถามที่อัดอยู่ภายในใจยาวนาน จนถึงวันนี้คำถามนี้ก็ยังใช้ถามตัวเองอยู่ ตลอดเวลา เขาไม่เคยที่จะไม่คิดถึง หญิงสาวผู้ทำให้โลกของเขาแจ่มใสขึ้น สดใสขึ้นคนนั้นเลย การได้อยู่กับเธอ ทำให้เขารู้สึกว่า เสียงหัวเราะที่เขาหัวเราะตอนมีเธออยู่ด้วยนั้น มันยังมากกว่า การที่หัวเราะทั้งปีเสียอีก มีเพื่อนน้อยคนนักที่จะทำให้เขาหัวเราะได้เต็มเสียง และรู้สึกแจ่มใส เบิกบาน ได้อย่างนี้  แต่ถ้าจะให้นับจริง ๆ ก็คงมีเพียงปีแสงคนเดียวเท่านั้นที่ทำได้ เสียงฟ้าร้องคำรามแว่ว ๆ ทำให้จอมฟ้าอดที่จะแหงนหน้าขึ้นมอง พื้นฟ้าเบื้องบนไม่ได้ ริ้วเมฆสีขาวที่เห็นเมื่อพักใหญ่ ๆ ตอนนี้ส่อเงาฝนจนชัดเจน เขาค่อย ๆ ลุกจากเก้าอี้พับตัวโปรด พร้อมเก็บแผ่นเฟรมที่ภาพวาดยังไม่เสร็จดี รวมถึงอุปกรณ์วาดภาพเข้าไปเก็บ ก่อนที่จะโดนฝนสาดให้เปียกปอน และเขาไม่มีอารมณ์จะเล่นน้ำฝนในตอนนี้ จอมฟ้าชะงักมือทันทีที่จะวางเก้าอี้พับลงไปพิงไว้กับเก้าอี้พับอีกตัวที่วางอยู่อย่างนี้มานานตั้งแต่เจ้าของเก้าอี้เดินจากไป รอยฝุ่นและความเก่าฉายชัดตามวันเวลาที่เดินผ่าน ไม่ว่ากี่ครั้งต่อกี่ครั้งเขาก็ยังทำใจไม่ได้เสียทีกับการเห็นเก้าอี้ตัวเก่งตัวนี้ ภาพความทรงจำในวันเก่า เก้าอี้สองตัวที่ถูกกางอยู่ข้าง ๆ กัน คนหนึ่งกำลังวาดภาพอย่างขมักเขม้น ส่วนอีกคนกำลังนอนอ่านหนังสือออกแบบตกแต่งภายในอยู่ข้าง ๆ ในความเงียบหัวใจกับสื่อถึงกันได้อย่างประหลาด ไม่ต้องหันไปมองก็รู้ว่าเธอยังอยู่ข้างๆ เสมอ ไม่เหมือนวันนี้ เขาวางเก้าอี้พับของตัวเองลงตรงข้าง ๆ เก้าอี้พับของเธอ ความรู้สึกไม่ได้ดีไปกว่าตอนกระแทกพู่กันลงในถ้วยน้ำเลยสักนิด พอ ๆ กับเสียงฝนที่ตกลงมา ...เหอะ!!! ฝนตก ทุกอย่างเริ่มจากฝนตก และก็สิ้นสุดตอนฝนตก... เส้นทางเดินที่มาบรรจบกันของเขาและปีแสง เป็นอย่างนั้น เขาน่าจะเกลียดสายฝน แต่มันก็แค่น่าจะ สุดท้ายเขากลับหลงรักเสียง กลิ่นและสัมผัสเย็น ๆ ของสายฝนที่โปรยสายยิ่งกว่าสิ่งใด เพราะเขามักจะเกิดความรู้สึกว่า เมื่อใดที่ฝนตก ปีแสงก็คงกำลังมองสายฝนที่ตกอยู่ที่ไหนสักแห่งในโลกใบนี้ แม้ว่า ตรงนั้นจะไม่มีเขาเหมือนที่เคยมีก็ตาม ชื่อของเธอที่เขาได้ยินมาจาก ลูกค้าที่มาเที่ยวชมงานแสดงภาพเขียนของเขานั้น ทำให้เขารู้สึกทึ่งเธอไม่น้อย ในฐานะมัณฑนากรสาวที่สามารถออกแบบตกแต่งภายในบ้านของลูกค้าได้เหมาะเจาะ และก็ตรงตามความต้องการ ปีแสงเลยเป็น มัณฑนากรสาวที่จัดว่าเป็นดาวรุ่งพุ่งแรงดวงหนึ่งในตอนนื้ก็ว่าได้ ไม่ใช่เรื่องยากที่จะติดตามหาปีแสง เธอเคยบอกว่าได้ทำงานในบริษัทฯ ของศิรา ที่เป็นเพื่อนร่วมมหาลัยเดียวกับเขา เพียงแค่นั้นเขาก็รู้แล้วว่าจะพบเธออีกครั้งได้ยังไง แต่ไม่ว่าจะอย่างไร เขาก็ตั้งใจไว้แล้วว่า ครั้งนี้ เขาจะต้องดึงหัวใจของปีแสงให้กลับมาหาเขาอีกครั้ง ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เขาเพียงต้องการที่จะสบตาคู่สวย และบอกเธอด้วยเสียงในหัวใจว่า ...ผมรักคุณ... ขอแค่อีกครั้งเดียวเท่านั้น ขอเพียงแค่ครั้งเดียวและเธอต้องเชื่อในสิ่งที่เขาพูด แค่อีกครั้งเดียว เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นมาเป็นเพลงจังหวะแร็บสนุก ๆ ทำให้เจ้าของโทรศัพท์ร่างป้อม หันกลับมาคว้าโทรศัพท์ต้นเสียงขึ้นมาก่อนส่ายหัวไปมาอย่างช้า ๆ เมื่อเห็นว่าเป็นใครที่โทรเข้ามา “ครับ มีอะไรให้กระผมรับใช้มิทราบครับพณฯ ท่าน” เสียงยียวนกวนประสาทของศิราทำให้ ชายหนุ่มที่เป็นหุ้นส่วนอีกคน หันมามองด้วยความแปลกใจ “ผมเองนะ จอมฟ้า” คนต้นสายเอ่ยปากบอกเสียงเรียบ “ข้าน้อย รู้แล้วขอรับ ท่านจอมฟ้า” คนอารมณ์ดียังคงใช้คำพูดจาเหมือนคนติดหนังจีนกำลังภายในอย่างแรง เสียดายแต่ว่า คันปากยิบ ๆ ว่าจะเปลี่ยนจอมฟ้า เป็นจอมยุทธอยู่แล้วเชียวถ้าไม่กลัวว่าจะเสียลูกค้าไปละก็ “ตกลงว่า เค้ารับทำงานให้ผมไหม คุณศิรา” คำเรียกขานเป็นทางการจนคนฟังส่ายหัวระอากับความเป็นพิธีการของเจ้าของคำพูด จนคนตอบต้องใช้น้ำเสียงและการเรียกขานในแนวเดียวกัน “มันก็ต้องรับอยู่แล้วล่ะ คุณจอม” “ดีครับ” “อ๋อ มันต้องดีแน่นอน ก็นายเล่นขู่ไว้อย่างนั้นนี่” น้ำเสียงสะบัด ๆ ของศิรา แถมยังหลุดจากกรอบคำเรียกขานเป็นทางการ ทำให้เขาได้ยินเสียงกลั้นหัวเราะเบา ๆ จากคนต้นสาย “อย่างนั้นเขาเรียกขอร้องครับ” “ถ้าอย่างที่นายทำเรียกว่าขอร้อง ไอ้การกระชากเสื้อเข้ามาแล้วตะคอกใส่ คงเรียกว่า ได้โปรดกระมั่ง” “ผมไม่ได้โทรมาเพื่อให้คุณประชดประชันผมนะ คุณศิรา” คราวนี้ น้ำเสียงเรียบ ๆ ของคนต้นสายทำให้ ศิราหน้าง้ำขึ้นนิดหนึ่งก่อนจะตอบว่า “ก็ได้ ก็ได้ ผมยอมแพ้ แต่ผมจะบอกคุณไว้ซะก่อนนะ ว่าลูกน้องผมน่ะ ผมหวงและก็ห่วงด้วย ถ้าคุณทำอะไรให้เธอไม่สบายใจผมจะดึงเธอกลับ ไม่สนใจหรอกว่าคุณจะปรับเท่าไร ก็คุณน่ะเล่นไม่บอกเหตุผลก่อนนี่ว่า คุณกับเธอ...” น้ำเสียงเป็นทางการของศิรา ทำให้จอมฟ้ารู้สึกได้ดีถึงการปกป้องของเขาที่มีต่อ รุ่นน้องคณะเดียวกันแถมตอนนี้ยังเป็นลูกน้องอีกด้วย “ผมจะพยายามให้ดีที่สุด ขอบคุณสำหรับการช่วยเหลือ” “ผมไม่ได้คิดจะช่วยคุณหรอกนะ แต่ที่รับงานนี้ก็เพราะเห็นว่า ท่านจิตรกรเอก ฝีมือดี ทำเงินได้ทีละหลายแสน คงไม่มีเงินถุงเงินถังพอที่จะจ่ายค่าออกแบบตกแต่งภายในโดยไม่ต้องทวงแล้วทวงอีกเหมือนชาวบ้านทั่วไปเค้า” คราวนี้ เสียงหัวเราะเบา ๆ เหมือนถูกใจดังมาตามสายทันทีที่ ศิราพูดจบ แล้วก็มีเสียงที่เหมือนคนพูดพยายามอย่างเต็มที่ที่จะไม่ขำเวลาที่พูดดังขึ้นมาว่า “ผมน่ะ หลงดีใจแทบแย่นึกว่าคุณจะเป็นฝ่ายผมเสียอีก” “คิดผิดแล้วคุณจอมแต่ยังก็เหอะ คุณพร้อมจะคุยรายละเอียดกับเธอเมื่อไร ปีแสงเข้าไปดูตัวห้องชุดแล้ว” “ผมคิดว่า เธอคงยังดูไม่ทั่ว เพราะทันทีที่เธอเห็นผมเธอก็แผ่นแน่บออกไปแล้ว” แล้วก็ตามาด้วยเสียงหายใจเฮือกใหญ่ของคนที่อยู่ต้นสาย “คุณว่างวันไหน นัดวันมา ผมจะนัดปีแสงเข้าไปคุยรายละเอียด” “ผมว่างทุกวัน และสถานที่เธอก็รู้ดีว่าที่ไหน” “ผมว่า เอางี้ดีกว่าคุณจอม เราไปเจอกันที่หน้างานเลยดีกว่า ปีแสงจะได้ดูห้องไปด้วย” ศิรารีบกันท่าทันที เพราะถ้าไปในสถานที่ ๆ ปีแสงไม่รู้จัก เธออาจเสียเปรียบในเรื่องของความรู้สึกที่เธอยังคงมีอยู่ “อย่างนั้นคุณนัดมาแล้วกัน ผมพร้อมจะไปให้เสมอ และผมอยากให้ห้องออกมาดูดีที่สุดด้วย” เขาบอกเบา ๆ ก่อนจะวางสายไปเงียบ ๆ ศิราวางโทรศัพท์ลงพร้อมถอนหายใจยาวเหยียด ลูกน้องสาวน่าตาน่ารักน่าเตะของเขา มักทำเรื่องป่วนปวดหัวให้เสมอ แต่ในความป่วนนั้นก็นับได้ว่า เป็นการป่วนที่ทำให้เธอมีอนาคตที่ก้าวหน้าอย่างไม่น่าเชื่อ ลูกค้าหลายรายที่ติดใจฝีมือการออกแบบตกแต่งของปีแสง จนชักชวนเพื่อน พี่น้องหรือญาติ มาใช้บริการที่บริษัทเขา จนบางครั้งเขาไม่รู้ว่าจะดีใจหรือเสียใจดีที่งานมากขนาดนี้ แต่ปีแสงยังไม่แข็งแรงพอที่จะรับงานใหญ่ อย่างหมู่บ้านจัดสรร หรือคอนโดหรู ๆ เธอยังต้องเก็บเกี่ยวประสบการณ์อีกมาก ซึ่งนั่นก็เป็นสิ่งที่กระตุ้นให้เธออยากทำงานใหญ่ที่เขาได้รับมาในตอนนี้ จอมฟ้า นักวางแผนตัวฉกาจ ถ้าเขาไม่รู้จัก หรือได้ยินกิตติศัพท์กันมาก่อนว่า หมอนี่น้ำนิ่งไหลลึกมาก ๆ เพียงใด เขาก็คงไม่รู้หรอกว่า แท้จริงแล้ว ที่ไอ้หมอนั่นทุ่มเททำทั้งหมดโดยไม่ได้พูดอะไร หรืองอนง้อขอคืนดีกับปีแสง สาเหตุมีเพียงแค่คำเดียวเท่านั้น ส่วนลูกน้องสาวของเขาก็ใช่ย่อย ด้วยความเด็ดขาดของเธอนั้น อาจจทำให้ใจตัวเองเจ็บ และกลายเป็นแผลเรื้อรังมายาวนาน แต่เธอก็เก็บมันไว้ในส่วนที่ลึกที่สุด และไม่ยอมให้ใครรับรู้ด้วยว่า ความรู้สึกที่ยังเหลืออยู่นั้นคืออะไร แม้แต่จอมฟ้าเองก็คงไม่แน่ใจว่า ปีแสงนั้นยังเหลือเยื่อใยกับเขาอยู่หรือเปล่า เขาได้แต่หวังว่า ปีแสงจะไม่ทำงานที่ได้รับกระทบกระเทือน ส่วนเรื่องของหัวใจนั้นเป็นสิ่งที่สองคนนั้นต้องเคลียร์กันเอง และเขาอาจจะเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดของใครคนใดคนหนึ่งที่จะเผยหัวใจตัวเองออกมาก่อนก็เท่านั้น ฿ ๔ ฿ ๔ ฿๔ ฿ ๔ ฿ ๔ ฿  ^-^ & ^-^฿ ๔ ฿ ๔ ฿ ๔ ฿ ๔฿ ๔ ฿ จากคุณ : เปียร์รุส - [ 10 ส.ค. 49 22:40:09 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ปีแสงวางถุงอาหาร ขนม และอุปกรณ์สำหรับวาดรูปลงบนพื้นหน้าบ้าน ก่อนจะควานหากุญแจในเป้เล็ก ๆ แต่ทันทีที่สอดกุญแจเข้าไป ประตูรั้วกลับไม่ได้ล็อคไว้ หญิงสาวขมวดคิ้วมุ่น “ทำไมประตูเปิดได้ หรือลืมปิด” ด้วยความที่ต่างคนต่างกำลังอยู่ในช่วงรับน้อง ทำให้ แต่ละคณะแยกย้ายกันไปทำกิจกรรม เธอและจอมฟ้าก็อยู่ในกิจกรรมดังกล่าว แต่คณะของเธอดันกลับมาก่อนเวลา นั่นก็หมายความว่าเธอมีเวลาพอที่จะจัดหาข้าวของ อาหาร ขนม รวมถึงอุปกรณ์วาดภาพที่เห็นเห็นว่ามันหมดเข้ามาใส่ไว้ให้เขาก่อนที่เขาจะกลับมาจากกิจกรรมนั้น เธอหยิบของทั้งหมดมาถือไว้อีกครั้งก่อนใช้สะโพกดันประตูให้เปิดกว้างขึ้นกว่าเดิม ที่โรงรถมีรถมอเตอร์ไซด์คันคุ้นตาจอดอยู่ นั่นยิ่งทำให้เธอถึงกับแปลกใจเป็นรอบที่สอง ประตูบานเลื่อนถูกเลื่อนออกอย่างแผ่วเบา กลิ่นสุราโชยชายจนหญิงสาวย่นจมูก ก่อนจะเจอกับกองขวดโซดา และที่เขี่ยบุหรี่ที่เต็มไปด้วยก้นบุหรี่ “อะไรเนี่ย กลับมาก่อนเราอีกหรือไงนะ แล้วนี่พี่จอมพาเพื่อนมาปาร์ตี้หรือไงเนี่ย” เธอส่ายหัวเบาๆ ระอาใจกับพวกศิลปินที่ทำเลอะเทอะไว้เต็มห้องนั่งเล่น ปีแสงเอาของที่ซื้อมาวางบนเคาน์เตอร์ที่ดูเหมือนจะว่างที่สุด เพราะบรรดาขวดหรือแก้วมันระเห็จลงไปอยู่กับพื้นบ้างโต๊ะบ้างไปเสียก่อนแล้ว นี่ยังไม่นับขวดเหล้าอีกหลายขวดที่นอนกลิ้งบ้างยืนบ้าง กระจายอยู่ตามส่วนต่าง ๆ หญิงสาวค่อย ๆ เก็บของต่าง ๆ เข้าที่ เก็บแก้วที่กระจัดกระจายไปใส่อ่างล้างจาน รวมถึงขวดเหล้าที่หมดบ้างไม่หมดบ้าง แล้วจู่ ๆ หญิงสาวก็ได้ยินเสียงอะไรสักอย่างตกลงพื้น จากด้านบนของห้องใต้หลังคา เธอก้าวผ่านข้าวของที่ยังเก็บไม่หมดไป ก่อนจะขึ้นบันไดวน ที่ทอดตัวขึ้นสู่ด้านบนอย่างช้า ๆ กลิ่นทินเนอร์จาง ๆ ลอยอวนอยู่ในบรรยากาศที่เต็มไปภาพต่าง ๆ ที่เสร็จบ้างไม่เสร็จบ้าง ทิ้งระเกะระกะ บางภาพก็อยู่บนขาตั้ง พู่กันที่ยังไม่ได้ล้างเขรอะกรังไปด้วยสีที่ติดอยู่ ภาพตรงหน้าตรึงให้ หญิงสาวหยุดอยู่กับที่ เลือดอุ่น ๆ ของเธอจับตัวเป็นน้ำแข็ง ชาวาบตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า   ภาพของจอมฟ้า กับหญิงสาวอีกคนหนึ่งที่นอนเกยก่ายกันอยู่อย่างไม่ได้สติ   ปีแสงเอามือขึ้นมาปิดปากตัวเองไว้ กลั้นก้อนสะอื้น น้ำตาร้อน ๆ บ่าทะลักราวกับทำนบพัง ริมฝีปากถูกสกัดกั้นไม่ปล่อยให้เสียงหลุดลอดออกมา หัวใจเธอแตกสลายพอ ๆ กับ มีดของความ ทรยศ หักหลัง ถูกเสียบแทงเข้ามาอย่างไม่ทันให้เธอได้ตั้งตัว เท้าสองข้างราวกับถูกตอกด้วยตะปูที่มองไม่เห็น ภาพที่ทำให้เธอรู้สึกถึงความโง่งม ไร้ค่าของตัวเอง “ไอ้ปี” เสียงแหบ ๆ ดังมาจากอีกมุมหนึ่งของห้อง ทำให้หญิงสาวที่ยืนปิดปากน้ำตาไหลหลั่งหันไปมองก็พบว่า เพื่อนรวมคณะอีกคนหนึ่งของจอมฟ้ากำลังขยับตัวลุกขึ้นอย่างงัวเงีย แต่ทันทีที่เห็นน้ำตา สายตาของเขาก็กลับเบนไปยังจุดที่เธอหันมองอยู่ในตอนแรก “ฉิ บ ห า ย แล้ว!!!...” เพียงเท่านั้นก็เหมือนใครสักคนมาถอนตะปูที่ตึงเท้าเธอเอาไว้ออก ปีแสงซอยเท้าลงจากห้องใต้หลังคานั้นทันที เสียงที่แว่วตามหลังมาให้พอได้ยินคือ “ไอ้จอม ไอ้ห่ าจอม ตื่นโว้ย ปีแสงมา ไอ้จอม ไอ้จอมตื่น” หลังจากนั้นเธอก็ไม่รับรู้อะไรอีกต่อไป เพราะเธอรีบออกจากบ้านหลังนั้นมาพร้อมกับน้ำตาและหัวใจที่แตกสลาย ปีแสงสะดุ้งสุดตัว ขึ้นมาจากเตียงนอนนุ่ม รอยน้ำตาอุ่น ๆ ยังติดอยู่บนใบหน้า หญิงสาวซบหน้ากับเข่าตัวเอง ก่อนจะสะอื้นไห้ตามลำพัง มันหายไปนานมากแล้วกับความฝันที่เป็นความจริงในภาพที่เธอเห็นในวันสุดท้ายที่ วิ่งหนีออกจากที่นั่นมา ภาพที่เธอไม่มีวันลบเลือน ภาพที่ทำให้หัวใจเธอเจ็บปวด รวดร้าว ทรมาน สิ่งเดียวที่ยังทำให้คงหายใจได้อยู่ ไม่ใช่อะไรเลย แต่เป็นความเจ็บปวดทุกลมหายใจที่เข้าออก บางทีการเผชิญหน้ากันในครั้งนี้อาจเป็นตัวเรียกความฝันที่แสนเจ็บปวดนั้นให้คืนกลับมาอีกครั้ง ก้อนสะอื้นที่เธอพยายามอย่างยิ่งที่จะไม่ให้มันหลุดลอดออกมาดังขึ้นในความเงียบของยามย่ำคืนที่ยาวนาน ...เขากลับมาทรมานเธออีกทำไม ทำไมถึงต้องกลับมาเจอกันอีก.. ไม่มีคำตอบจากคำถามของตัวเอง มีเพียงเสียงฝนตกเบา ๆ ที่ด้านนอก หน้าฝนมาเร็วกว่าทุกปี และปีนี้ดูเหมือนว่ามันจะตอกย้ำให้ความเจ็บปวดในใจเธอให้เจ็บปวดมากกว่าทุกครั้ง ปีแสงโอบกอดตัวเองไว้อย่างปวดร้าว ฿ ๔ ฿ ๔ ฿๔ ฿ ๔ ฿ ๔ ฿  ^-^ & ^-^฿ ๔ ฿ ๔ ฿ ๔ ฿ ๔฿ ๔ ฿ คอนโดหรูริมแม่น้ำที่เธอต้องจำใจฝืนลากสังขารมานั้น กาแฟสองถ้วยตอนเช้าก็ไม่ได้ทำให้อาการของเธอสดชื่นขึ้นมาสักนิด เธอไม่เคยมีวันทำงานวันไหนที่รู้สึกแย่เท่าวันนี้มาก่อนเลย เมื่อเหลือบมองนาฬิกาที่ข้อมือ ก็พบว่าเธอมาก่อนเวลานัดเกือบครึ่งชั่วโมง ปีแสงหย่อนตัวลงนั่งพิงข้างฝา ที่วิวด้านหน้าเป็นแม่น้ำสายใหญ่ที่แยกเมืองกรุงออกเป็นสองฝั่ง สายลมเย็น ๆ ช่วยให้อาการนอนไม่หลับเมื่อคืนหวนกลับมาอย่างรวดเร็ว และเธอรู้ว่าตัวเองกำลังง่วงนอนอย่างไม่เคยเป็นในเวลาทำงาน นั่นอาจมีผลสืบเนื่องมาจากอาการเครียดสะสมจากวันแรกที่เจอเขาที่นี่ก็เป็นได้ และก็ลมเย็น ๆ ที่กำลังพัดเป็นองค์ประกอบอีกอย่างที่ทำให้เธอง่วงงุน ขนาดนี้ เสียงเปิดประตูดังขึ้น ทำให้ตาที่กำลังหรี่ปรือ ลืมขึ้นอย่างรวดเร็ว พอกับการลุกพรวดขึ้น แล้วพบว่า โลกทั้งโลกโคลงเคลงในฉับพลัน แต่ก่อนที่เธอจะล้มหน้าคว่ำไปนั้น อ้อมแขนแข็งแรงก็คว้าเข้าที่ตัวเธอทันที ลมหายใจอุ่น ๆ ของเขารินรดต้นคอเธอ เสียงที่คุ้นเคยและทำให้หัวใจเจ็บปวดดังขึ้นอย่างห่วงใย “ปีไม่สบายหรือเปล่า” ปีแสงขยับตัวออกจากอ้อมกอดนั้นอย่างรวดเร็ว เธอจ้องมองคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าด้วยสายตาเฉยชาที่เจ้าตัวพยายามอย่างเต็มที่ ๆ ที่จะแสดงให้เขาเห็นว่าเธอไม่ได้เป็นอะไรมากไปกว่า นายจ้างกับลูกจ้าง เธอสร้างกำแพงแข็ง ๆ ขึ้นโอบล้อมความอ่อนแอของตัวเอง ได้ผล เพราะรอยตาขุ่นเขียวของเขาเองก็จ้องมองตอบกลับมาอย่างไม่พอใจกับทีท่า และสายตาที่เปลี่ยนไปของหญิงสาว อาการอย่างนี้ของเขานั้นเป็นสิ่งหนึ่งที่เธอไม่เคยเห็น “พี่ไม่กัดปีหรอก รับรองได้” เขากระแทกเสียงบอก ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงว่า “ทำไมจู่ ๆ ถึงเซขนาดนั้น” “ลุกเร็วเกินไป” เธอตอบห้วน ๆ สั้น ๆ “คุณมาเร็วไป พี่ศิรายังไม่มา” สรรพนามที่ใช้เรียกขานเปลี่ยนจาก ‘พี่’เป็น ‘คุณ’ จนคนฟังรู้สึกโมโหตงิด ๆ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ “พี่แค่อยากมาดู ความเรียบร้อยก่อน ไม่นึกว่าปีจะมาเร็ว” ถ้อยคำแทนตัวระหว่างเธอกับเขายังคงเหมือนเดิม ปีแสงหันหน้าหนีคนตรงหน้า ความเงียบที่น่าอึดอัดเกิดขึ้นระหว่างคนสองคนที่ไม่เข้าใจกัน ปีแสงให้ความสนใจกับบรรยากาศด้านนอกคอนโดฯ ส่วนจอมฟ้าดูเหมือนว่า เขาพยายามดูว่าริ้วรอยบนผนังห้องมีอยู่กี่รอย ต่างคนต่างอยู่ในห้วงความคิดของตัวเองจนกระทั่ง “ปีแสง” เสียงทุ้มเอ่ยเรียกนุ่มนวล ทำเอาหัวใจคนฟังกระตุก แต่เธอก้ไม่ได้หันกลับมา “ปียังลงโทษพี่ไม่พออีกหรือ พี่ว่าเวลาที่ปีขอมันนานเกินไปแล้วนะ” น้ำเสียงเว้าวอนของเขาทำให้หัวใจคนฟังสั่นไหว ราวกับกระดิ่งต้องลม ไม่ว่ากี่ปีผ่านไป ไม่ว่าเธอจะพยายามเก็บหัวใจตัวเองมากแค่ไหน เธอก็รู้อยู่เสมอว่า ในส่วนลึก จอมฟ้ายังคงมีอิทธิพลกับความรู้สึกของเธอไม่เปลี่ยนแปลง แม้ว่าในความมีอิทธิพลนั้นจะนำมาซึ่งความเจ็บปวด ของการถูกทรยศ ภาพวันเก่าก่อนยังติดตรึงอยู่ในความทรงจำ เหมือนฝันร้ายที่ตามหลอกหลอนอยู่ในทุกค่ำคืน ราวกันคนป่วยหนักที่ใกล้จะตาย เธอต้องพยายามอย่างมากมายที่จะมีชีวิต และหายใจได้ในแต่ละวันโดยทำเป็นลืมเขาไปซะ ชีวิตจะได้เดินต่อไปได้อย่างไม่ทรมานนัก แต่ดูเหมือนว่า ความพยายามของเธอไร้ผลตั้งแต่เขาเดินกลับเข้ามาและทำให้ชีวิตที่เธอพยายามหนักหนานั้นพังคลืนไม่เป็นท่า เริ่มจากฝันร้ายที่หายไปนานจนวันที่เธอพบเขาอีกครั้งนั่น มันก็หวนกลับมาทำร้ายยามค่ำคืนของเธออีกครั้ง ปีแสงถอนหายใจยาวเหยียดก่อนเอ่ยปากพูดด้วยน้ำเสียงที่เจ้าตัวพยายามอย่างเต็มที่ ที่จะให้มันไม่แสดงความรู้สึกอะไรออกไป นอกจากว่า “ขอตัวสักครู่นะคะ ดิชั้นจะโทรตามพี่ศิรา” แล้วเธอก็เดินผ่านเขาที่ยืนอยู่ตรงนั้นออกไปทันที กำแพงแห่งความเย็นชาที่เธอสร้างขึ้นมันหนักหนาเกินกว่าที่เขารู้ จอมฟ้าปิดตาลงอย่างปวดร้าวความรู้สึกในใจยังคงตะโกนก้องไปมาอยู่ว่า เขายังคงรักเธอ รักเธอไม่เปลี่ยนตั้งแต่วันแรกที่คบกันจนถึงวันนี้ความรักที่เขามีต่อเธอ มันขยายตัวขึ้นเรื่อย ๆ จนวันที่เขาต้องเสียเธอไปในวันที่เขาไม่เคยลืมเลือน แก้ไขเมื่อ 14 ส.ค. 49 15:53:18 จากคุณ : เปียร์รุส - [ 10 ส.ค. 49 22:43:27 ]

ความคิดเห็นที่ 4 “ไอ้จอม ไอ้ห่ าจอม ตื่นโว้ย ปีแสงมา ไอ้จอม ไอ้จอมตื่น” เสียงโวยวายโหวกเหวกของเพื่อนเขาดังทะลุความ งัวเงียมึนเมาเข้ามา ก่อนที่เขาจะหรี่ตาขึ้นมองภาพรอบตัวที่มันโคลงเคลงกันไปหมด เพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่ดื่มกัน “อาไรของเอ็งวะ ไอ้วิท”เสียงอ้อแอ้ของเขาไม่ได้ทำให้หน้าตาตื่น ๆ ของเพื่อนเขาหัวเราะขำเหมือนเคย แต่สีหน้าตื่น ๆ ของมันต่างหากที่ทำให้เขาฉุกใจขึ้นมา แต่นั่นหลังจากสิ่งที่เขาได้ยินและมันทำให้เขา เย็นวาบตั้งแต่หัวลงไปจรดปลายเท้า กิจกรรมรับน้องใหม่ ที่ทางคณะจัดการรับน้องที่ชายทะเลของคณะเขา พร้อม ๆ กับที่คณะของปีแสงก็จัดขึ้นด้วยแต่เป็นที่อื่น ในช่วงเวลาเดียวกัน แต่เขาต้องกลับมาก่อนกำหนด เพราะต้องมาส่งพี่ชายเพียงคนเดียวขึ้นเครื่องไปอังกฤษโดยกะทันหัน และนั่นก็เป็นจุดเริ่มต้นของหายนะที่เกิดขึ้น ทันทีที่ส่งพี่ชายเสร็จเขาก็ดิ่งไปหาเพื่อนรวมคณะ และชวนกันมาปาร์ตี้เล็ก ๆ ที่บ้าน โดยลืมไปว่าหนึ่งในหลายคนที่เขาชวนบ้าง หรือบอกต่อ ๆ กันไปบ้างนั้น มีหญิงสาวคนหนึ่งซึ่งแอบหลงรักเขามานานมาแล้ว แม้ว่าเขาจะเมาอย่างมากในวันนั้น แต่เขาจำได้ว่าเขาไม่เคยเชิญชวนเธอขึ้นไปยังห้องพิเศษใต้หลังคาห้องนั้นกับเขา มีเพียงเพื่อนสนิทอีกคนเท่านั้นที่บ้านอยู่ไกลเกินกว่าจะกลับ ขึ้นไปนอนค้างด้วย ซึ่งก็คงเมาพอกัน ร่างนุ่มนิ่มที่เขารู้สึกนั้นนอนพาดทับตัวเขาอย่างดิบดี สัญชาติญาณในตัวเขาส่งเสียงเตือนตั้งแต่เขาโอบกอดเธอไว้ แต่เขาก็เมาจนไม่ฟังสัญญาณนั้น จอมฟ้าสะบัดหัวไล่ความมึนงง พร้อมกับผลักร่างบางที่เหลือเสื้อผ้าเพียงไม่กี่ชิ้นติดตัวออก ตบหัวตัวเองสองสามที ก่อนเอ่ยปากถามเพื่อนที่นั่งหน้าตื่นอยู่ตรงหน้าว่า “ตะกี้เอ็งว่าอะไรนะ” “ปีแสง ไอ้เวรจอม ปีแสงมา ตะกี้เห็นเอ็งกะ ” มันหันไปมองร่างเล็กที่เกือบเปลือยด้านข้างเพื่อนหนุ่ม “บรรลัยแล้วตรู...” เท่านั้น จอมฟ้าก็เผ่นผึงออกจากที่ตรงนั้น ไม่สนใจว่า ใครจะทำยังไงกับหญิงสาวที่นอนอยู่ เขาคว้าเสื้อกับกางเกงได้ก็หยิบกุญแจมอเตอร์ไซด์รีบออกไปทันที เสียงเคาะประตูอย่างร้อนรน ไม่ต้องเปิดออกไปเธอก็รู้ได้ว่าเป็นใคร ทำให้ปีแสงใช้หลังมือเช็ดน้ำตาอย่างลวก ๆ เธอปล่อยให้เขาเคาะอยู่อย่างนั้น ก่อนจะได้ยินเสียงตะโกนแบบคนหัวเสียว่า “ปีแสงเปิดประตูมาคุยกันก่อนเดี๋ยวนี้” น้ำเสียงสั่งแข็ง ๆ ที่เขามักใช้กับเธอเวลาที่เธอไม่มีเหตุผล ที่ทำให้คนฟัง อดไม่ได้ที่จะสะอื้นขึ้นมาอีกครั้ง และก็ตามด้วยเสียงเคาะประตูอีกปังใหญ่ ก่อนจะเริ่มคำรามขึ้นใหม่แบบคนที่หมดความอดทนลงทุกขณะ “ปีแสงจะเปิดดี ๆ หรือจะให้พี่พังไอ้ประตูบ้านี้เข้าไป” ป่านนี้คนในหอคงจะโผล่หน้าออกมามองกันหมดแล้ว แต่เธอยังไม่อยากเผชิญหน้ากับเขา ในตอนนี้ เธอต้องการเวลาในการคิด ปีแสงซวนเซเดินไปแนบแก้มกับประตู ที่อีกด้านมีผู้ชายใจร้อน ที่ทำให้เธอปวดร้าวยืนอยู่ด้วยสีหน้าที่จะฆ่าคนได้ทั้งโลก ถ้าเธอจะยอมเปิดประตูบ้า ๆ บานนี้ “กลับไปเถอะ ตอนนี้ปีไม่มีอะไรจะพูดกับพี่จอม” เสียงแผ่ว  ๆ เหมือนกันกำลังสะอื้นไห้ทำให้หัวใจแข็ง ๆ ของจอมฟ้าอ่อนยวบ หวั่นไหว ปวดร้าวไปพร้อม ๆ กัน ...เขาทำเธอเสียใจ... “แต่พี่ต้องอธิบายให้ปีฟัง ที่ปีเห็นมันไม่ใช่..” “ไม่พี่จอม ปีไม่อยากฟัง ออกไปจากชีวิตปีซะเถอะ” น้ำเสียงแตกพร่าของเธอทำให้หัวใจ เขาหายวาบ โดยฉะเพราะประโยคสุดท้าย เธอกำลังไล่เขา “ปีก็รู้ว่าพี่ไม่มีทางไปจากชีวิตปี” เขาบอกด้วยเสียงอันหนักแน่น พอ ๆ กับความตั้งใจที่แรงกล้าของเขา เขาไม่มีทางปล่อยเธอไป เขาแน่ใจในวินาทีนี้ที่เธอเอ่ยปากไล่เขานี่เอง “ไปจากปีเถอะ พี่จอมทรยศ ความไว้วางใจของปี ไปเดี๋ยวนี้ก่อนที่ปีจะทำในสิ่งที่พี่จอมจะไม่ได้เจอกับปีอีก ปีต้องการเวลา” น้ำเสียงที่แสดงความตั้งใจของคนที่อยู่ด้านในทำให้ จอมฟ้าอึ้งไป เธอยื่นคำขาดกับเขาซึ่งไม่เคยทำ และเมื่อทำเธอรู้ว่ามันจะได้ผล หัวใจเขาหนักอึ้ง “พี่รักปี จำไว้ว่าพี่รักปี วันนี้พี่จะให้เวลาอย่างที่ปีขอ แต่พี่จะไม่ถอยเราต้องคุยกันให้รู้เรื่อง ไม่ใช่ ไม่พูดจากันอย่างนี้” เสียงแหบพร่าของเขาดังขึ้นเบา ๆ แต่ก็ได้ยินถึงอีกคนที่อยู่หลังประตู ก่อนที่เขาจะเดินจากไป นั่นคือเหตุการณ์ครั้งสุดท้ายที่เขาได้พูดจากับเธอ เพราะหลังจากวันนั้นเป็นต้นมา เธอก็ถือโอกาสหลบหน้าเขาเสียทุกครั้งในมหาลัย เธอย้ายหอพัก และมีรูมเมทอยู่ด้วย เขาเรียนจบก่อนเธอหนึ่งปี แต่นั่นไม่ได้ทำให้ความพยายามในการติดตามเธอลดลง แต่เธอไม่ยอมเปิดโอกาส และมองผ่านเขาราวกับว่าเขาเป็นธาตุอากาศ จอมฟ้าถอนหายใจ วันนี้เขาจะไม่ท้อ แต่เขาจะฮึดใหม่อีกครั้ง ส่วนลึกในใจยังต้องการอธิบายในสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนั้น วันที่เธอถือว่าเขาทรยศเธอ วันที่เธอเลือกที่จะลบเขาออกจากระบบความทรงจำของเธอ และวันที่เธอเลือกที่จะอยู่โดยไม่มีเขา แต่เขาอยู่โดยไม่มีเธอไม่ได้!!! และมันก็นานพอแล้วสำหรับการสร้างหลักปักฐาน รอคอย และให้เวลาอย่างที่เธอต้องการ ตอนนี้เขาพร้อมทุกสิ่งทุกอย่าง ขาดเพียงแต่ เธอเท่านั้น คนที่ทำให้หัวใจเขาอบอุ่นขึ้น เธอเพียงคนเดียวที่เขารอจนถึงวันนี้ ชายหนุ่มร่างท้วม ท่าทางอารมณ์ดีเดินยิ้มร่าเข้ามาหาเขา ก่อนจะทักทายแบบเป็นกันเอง โดยมี ลูกน้องสาวที่ทำหน้าเฉยชาไร้ความรู้สึกยืนอยู่ด้านหลัง “ได้ข่าวว่าภาพที่ส่งประกวดได้รางวัลอีกแล้วหรือไง ท่าน” คนอารมณ์ดีเอ่ยปากถาม “ก็แค่รางวัล” เจ้าตัวตอบแต่ดวงตาหาได้สนใจคนถามสักนิด แววตาคู่เข้มมองไปยังด้ายหลังของเขาที่มีลูกน้องสาวยืนทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้อยู่ ศิราหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ “ตอบมาได้ก็แค่รางวัล เห็นพาดหัวข่าวตัวเบ้อเร่ม” “พลาดไปก็เท่านั้น ถ้าเรียกร้องให้คนที่เราอยากให้รับรู้ รู้ไม่ได้ ก็หมดประโยชน์” “ชื่อภาพนั้นชื่ออะไรนะ” ศิรายังคงเล่นตามบทของตัวเอง พยายามจะไม่สนใจว่า สายตาขอคนที่สนทนาด้วยจะจับอยู่ที่ใคร เสียงคนโดนถามเงียบไป ก่อนถอนหายใจยาวเหยียด เสียงแผ่วเบาตอบกลับมาราวกับว่าทั้งหมดมีแค่สองคนที่ยืนอยู่ “in love” จากคุณ : เปียร์รุส - [ 10 ส.ค. 49 22:50:22 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ทันทีที่คำพูดนั้นจบลง ดวงตาคู่สวยก็ตวัดมามองสบกับดวงตาคู่เข้มที่จ้องอยู่ก่อนแล้ว ก่อนที่เธอจะเบนสายตาหนีไปอีกครั้งและจ่อมจมอยู่กับโลกที่เธอสร้างกำแพงขึ้นมาปิดกั้นเขาไว้ “ตกหลุมรักใครหรือ” เสียงศิราเอ่ยปากถาม แต่ไม่มีคำตอบจากคนโดนถาม รายการต่อจากนั้นคือการอธิบายว่า เขาต้องการอะไร อย่างไร ตรงไหนของห้องชุด โดยมีหญิงสาวคอยจดอยู่อย่างเงียบ ๆ และบางครั้งก็เอ่ยปากถามขึ้นมาลอย ๆ เสียงโทรศัพท์จังหวะเพลง แร็บ ทันสมัยดังขึ้นในระหว่างที่เขากำลังอธิบาย เรื่องห้องครัว ทำให้ ศิราต้องขอตัวเดินออกไปรับโทรศัพท์สายนั้นแล้วเดินกลับมาบอกทั้งคู่ว่า “พี่มีงานด่วน ปีสรุปงานกับนายจอมแล้วกันนะ ห้องนี้ห้องสุดท้ายแล้วนี่” “ยังมีห้องนอนอีกห้อง” เจ้าของห้องชุดเอ่ยปากเสียงเรียบ ทำให้คนเป็นเจ้านายเหลือบตามามองคนพูด แต่ก็ไม่เห็นอะไรนอกจากสีหน้าเรียบเฉย “โอเคนะปี พี่ไปก่อนละ” แล้วเจ้าตัวก็รีบเดินออกไปโดยที่ปีแสงยังอ้าปากแย้งไม่ทันสักนิดเดียว รอยพอใจจุดขึ้นในดวงตาคู่เข้มที่มองตามหลังคนจากไป “เอาล่ะ ห้องนี้ก็แค่นี้ มาถึงห้องสุดท้าย” “ห้องสุดท้ายเอาไว้ พี่ศิราว่างค่อยมาคุยกันดีไหมคะ” เธอบอกเสียงเรียบ ไม่เงยนหน้าขึ้นสบตาเขาสักนิด “ไม่ล่ะ ผมอยากให้มันเสร็จไว ๆ คุณเป็นคนออกแบบห้องชุดนี้จะรอ ศิราทำไมกัน” แล้วเจ้าตัวก็เดินนำหน้าไป ทำให้ปีแสงต้องเดินตาม เมื่อมีพี่ศิราอยู่ด้วย เหมือนกับว่าเธอจะต้านทาน แสงของดวงตาคู่ดุคู่นั้นได้เป็นอย่างดี แต่ตอนนี้ พี่ศิราไม่อยู่แล้ว ไม่รู้ว่าเธอจะรับมือกับเขาได้ดีแค่ไหน กำแพงหนา ๆ ที่เธอสร้างขึ้น เธอรู้ว่าเขาคงมีวิธีสักวิธีที่จะทำลายมันลงและพบว่าด้านในคือความอ่อนแอ และโง่งม ที่ยังรักเขาอยู่จนถึงวันนี้ ห้องกว้างที่มีเตียงนอนขนานใหญ่ อยู่กลางห้อง มีม่านโปร่งบางห้อยลงมาจากด้านบนเพดานคลุมเตียงใหญ่นั้นไว้อย่างสวยงาม ด้านข้างเป็นประตูกระจกที่เปิดออกไปยังระเบียงโล่งที่มีโต๊ะหวายเล็ก ๆ ตั้งอยู่ เป็นที่ชมวิวแม่น้ำที่วิเศษที่สุดจากมุมนี้ “พี่อยากให้ห้องนี้มีบรรยากาศของ ฤดูฝน ความเย็นสบาย ชุ่มฉ่ำ และความรัก” เสียงที่เขาบอกนั้นทำให้หญิงสาวอดไม่ได้ที่จะหันกลับไปมอง จอมฟ้ายืนพิงประตูในท่าทางสบาย ๆ  ในขณะที่เธอกำลังเดินดูสภาพห้องโดยรวม สายตาที่เขามองมานั้นหวานระยับ ราวกับเจ้าตัวกำลังตกอยู่ในห้วงความฝัน ....ที่นั่นมีเธออยู่ด้วยหรือเปล่า.. เธอเผลอถามตัวเอง แล้วก็ตามด้วยคำสบถดังลั่นในใจ บ้า... เจ็บไม่พอหรือไง ต้องเจ็บจนตายไปอีกใช่ไหมถึงจะจำได้ว่าตอนนั้นตัวเองเกือบตายแล้วเพราะใคร แค่เริ่มคิดก็ยิ่งหัวเสีย และยิ่งหัวเสียก็ยิ่งแสดงออกมาทางสีหน้า มีหรือที่คนอย่างจอมฟ้าจะมองไม่ออกว่าเธอกำลังรู้สึกอย่างไรอยู่ แต่เขาเลือกที่จะนิ่งเงียบ และดูอยู่ห่าง ๆ “แค่นั้นใช่ไหมที่คุณต้องการ” น้ำเสียงที่พยายามกดให้ราบเรียบทำให้ จอมฟ้าอดไม่ได้ที่จะเหลือบตาขึ้นมองคนถาม พร้อมกับยกริมฝีปากเปิดรอยยิ้มของเขา “แล้วปีว่า โอเคไหมล่ะ” เขากลับย้อนถามเธอเสียอีก คิ้วคู่สวยขมวดมุ่นเหมือนไม่พอใจก่อนตอบกลับว่า “ดิชั้นเป็นแค่มัณฑนากร ไม่ใช่เจ้าของห้อง คุณต้องเป็นคนบอกความต้องการของคุณไม่ใช่มาถามดิชั้น” คำสรรพนามแทนตัวที่ห่างเหินนั้น กระตุกต่อมอารมณ์ของคนฟังได้อย่างชะงัด แววตาโกรธกรุ่นถูกซ่อนอย่างดีหลังเปลือกตาที่หลุบลงมองพื้นก่อนจะตวัดสายตาขึ้นมองหน้าคนพูดอย่างรวดเร็ว พอ ๆ กับที่เขาเขามายืนประชิดตัวเธอ สองมือหนาแข็ง จับแขนเธอไว้ทั้งสองข้าง ปีแสงตกใจกับการกระทำอันรวดเร็วของเขา แต่ก่อนที่เธอจะได้ต่อว่าอะไรนั้น ริมฝีปากอุ่นหนาก็ทาบทับปิดเสียงร้องประท้วงของเธอในทันที จูบที่รวดเร็ว รุนแรง และกลายเป็นอ่อนหวาน สองมือที่พยายามจะจับเธอไว้นั้นคลายเป็นอ้อมกอดที่อุ่นร้อนภายในเวลาไม่กี่วินาที ก่อนจะผละออกด้วยสายตาของผู้ชนะ ที่แสนจะหยิ่งยโส ปีแสงตกตะลึงกับการกระทำนั้น จากตกใจกลายเป็นโกรธเคือง และเลือดร้อนอุ่นก็ทำให้วงหน้าของเธอร้อนวาบ ๆ จนเธอรู้สึก เสียงทุ้มกรุ่นโกรธที่จางลงบ้างแล้วจากคนตรงหน้าทำให้สติที่เกือบจะหลุดลอยของเธอกลับคืนมา “จำไว้ปีแสงอย่าอวดดีกับพี่อีก พี่จะไม่รออีกต่อไปแล้วนะ เราได้เวลาที่ต้องคุยกันให้รู้เรื่องสักที พี่รักปี จำได้หรือเปล่า” ทันทีที่จบประโยค มือเล็กเย็นยะเหยียบก็ตวัดมาที่แก้มของคนพูดทันที รอยน้ำตาเอ่อคลออยู่ที่ดวงตาคู่สวย ก่อนจะที่จะตะโกนใส่หน้าเขาอย่างแรงด้วยโทสะที่ระเบิดขึ้นอย่างรวดเร็ว “ไม่มีเราอีกต่อไปแล้ว ไม่มีอะไรทั้งนั้น ปีไม่เคยรักพี่จอม ไม่ว่าตอนนี้หรือตอนไหนก็ไม่รัก จำได้หรือเปล่าว่าปีเคยพูดมันออกมาสักครั้งไหม พี่จอมจะมาหวังอะไรกับปีอีก กลับไปหาคนของพี่จอมเถอะ อย่ามายุ่งกับปีอีก อย่ามายุ่ง!!!” แค่นั้นก่อนที่เขื่อนน้ำตาจะพังทลาย เธอวิ่งออกจากอ้อมกอดเขา ออกจากห้องเขา และกำลังออกไปจากชีวิตเขาอีกครั้ง จอมฟ้าเอามือลูบแก้มที่แดงเห่อขึ้นจากฝ่ามือเล็ก  ๆ ที่ฟาดมา ก่อนจะยกสองมือที่ว่างเปล่าของตัวเองขึ้นมาดู ความเจ็บดูเหมือนจะไม่ซึมซาบเข้าไปในความรู้สึก มากไปกว่าความรู้สึกเจ็บปวดที่เหมือนกับว่า เขาได้ทำแก้วที่ร้าว แตกละเอียดลงไปต่อหน้าต่อตา เขาจ้องมองหลังของหญิงสาวที่วิ่งหายออกไปจากสายตาเขา เธอกำลังหนีเขาอีกครั้ง เขากำลังสูญเสียเธอไปอีกครั้ง แค่รอยน้ำตาเอ่อ ๆ ในดวงตาของเธอ ก็ทำให้หัวใจเขาอ่อนยวบ จนได้สติว่าตัวเองทำอะไรลงไป และนานแค่ไหนแล้วที่เขาได้แต่คิดถึงกลิ่นไอของเธอ จนกระทั่งลืมตัวไปเพราะความโกรธในความเหินห่างของกำแพงที่เธอสร้างขึ้น “ปีแสง” จอมฟ้ารำพึงได้แค่นั้นก่อนจะวิ่งตามออกไป แต่เขาไปไม่ทันเธอแล้ว รถกะบะคันเก่งของเธอเลี้ยวออกจากคอนโดไปแล้ว เขาได้แต่ยืนนิ่งมองตามไฟท้ายที่หายลับไปกับยวดยานมากมายบนท้องถนน เสียงเปิดประตูแกลลอรี่เข้ามาพร้อมกับ เสียงผิวปากเบา ๆ ทำให้คนที่ยืนนิ่งมองภาพที่แขวนอยู่บนผนัง หันกลับมามองคนที่เพิ่งเข้ามาใหม่ ชายหนุ่มร่างท้วม ในชุดกางเกงสแลค เสื้อเชิ้ตลายน่าเวียนหัว มาหยุดยืนอยู่ข้าง ๆ เขา ก่อนเอ่ยปากขึ้นก่อนแบบไม่มีพิธีรีตอง “นางแบบสวยนี่ น่าตาคุ้น ๆ นะ” “คุณมีอะไร” คนโดนถามย้อนด้วยน้ำเสียงที่บ่งบอกว่าเจ้าตัวกำลังอารมณ์ไม่ดีเต็มที่ แต่ก็พยายามรักษาทั้งสีหน้าและน้ำเสียงไว้ ศิราเงยหน้ามองคนข้าง ๆ ที่ยังเอาแต่จ้องภาพที่แขวนอยู่บนผนัง โดยไม่ยอมรับรู้ว่า มีคนกำลังมองเขาอย่างพินิจพิจารณาอยู่ในระยะเผาขน “เคยถามตัวเองบ้างไหมว่า ทำอะไรเกินไปหน่อยหรือเปล่า” ศิราเอ่ยปากถามพร้อมถอนหายใจ เมื่อแน่ใจแล้วว่าเจ้าของแกลลอรี่คงไม่หันมามองเขาเป็นแน่ “เรื่องอะไร” คนถาม ๆ เสียงเข้ม “ก็ทุกเรื่องที่มันเกิดขึ้น” “คุณคิดว่า ผมอยากให้มันเกิดหรือไง” คราวนี้คนโดนถามหันมาเต็มตัว ดวงตาคู่เข้มมีรอยโกรธกรุ่นอยู่ในนั้น ศิราถอนหายใจหนักหน่วง “ไอ้ที่ผมต้องถ่อสังขารมาหาคุณที่นี่ ก็จะมาบอกว่า ห้องชุดของคุณ คงต้องเปลี่ยนคนทำ” “ทำไม” คราวนี้น้ำเสียงคนถามร้อนรน “ปีแสงถอนตัว แถมจะลาออกเสียด้วยซ้ำ ผมเลยส่งเค้าไปพักร้อนยาว ๆ สักระยะหนึ่ง” ความรู้สึกวูบ เหมือนตกลงจากที่สูง เกิดขึ้นกับจอมฟ้าทันที เขาทำรุนแรง และรุกเธอเร็วเกินไปหน่อยหรือเปล่า เขาทำเกินไปจริงๆ ใช่ไหม น้ำเสียงที่ถามต่อมาจึงเต็มไปด้วยความทรมานใจของคนถาม “เธอไปไหน” “ไม่ได้บอกให้รู้ แต่ว่าคุณจะเอายังไงกับห้องชุด” เงียบไม่มีเสียงตอบจากคนโดนถาม สายตาเขาจับอยู่กับภาพวาดที่เพิ่งได้รับรางวัลมา ด้านหน้า ภาพหญิงสาวที่เอาหน้าแนบหน้าต่างไว้ในวันฝนตก ภาพที่ชื่อว่า อินเลิฟ... ห้องชุดห้องนั้น ถ้าไม่ใช่เธอเป็นคนแต่ง  มันก็ไม่มีความหมายอะไร เพราะห้องชุดห้องนั้นเขาตั้งใจและเตรียมไว้สำหรับวันเวลาที่จะกลับมาพบกันใหม่ วันเวลาที่จะเป็นของเขาและเธออย่างจริง ๆ จัง ๆ หลังจากให้เวลาเธอมานานับปี ไม่มีคำตอบจากคนตรงหน้านอกจากเสียงถอนหายใจยาวเหยียด และสีหน้าเคร่งเครียดยิ่งกว่าเดิม ดวงตาคู่เข้มโชนแสงจ้อมองภาพตรงหน้าราวกับจะให้มันทะลุไปถึงคนที่เป็นแบบ “คุณจะเอายังไง” “ห้องนั้น ถ้าไม่ใช่ปีแสง ผมก็ไม่ต้องการให้ใครมาแต่งมันต่ออีก” น้ำเสียงเข้มนั้นอ่อนลงจนคนฟังอดไม่ได้ที่จะต้องเหลือบมองหน้าคนพูดที่เอาแต่มองภาพวาดตรงหน้าราวกับ กำลังพูดกับหญิงสาวคนที่เป็นแบบ ที่กำลังหายไปจากชีวิตเขาอีกครั้ง “ผมมีคนฝีมือดีกว่านั้นอีกนะ” ศิราเสนอ “ไม่ล่ะ ผมต้องการแค่ปีแสงเท่านั้น” “ทำไม” คราวนี้ จอมฟ้าหันมามองตรง ๆ ก่อนจะยกมือขึ้นกอดอกหลวม ๆ แล้วเอ่ยปากด้วยเสียงอันจริงจัง หากอ่อนหวาน แกมเศร้าว่า “ก็เพราะผมรักเธอไง สาเหตุที่ผมต้องการให้เธอเป็นคนแต่งห้องนั้น อย่างน้อย ถ้าวันหนึ่งผมต้องเสียเธอไปจริง ๆ ผมก็จะได้เห็นเธอผ่านสิ่งที่เธอออกแบบไว้” “คุณคิดอะไรไปไกลเกินไปหรือเปล่า” ศิราอดเห็นใจผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าไม่ได้ เขาตบบ่าจอมฟ้าเบา ๆ เหมือนให้กำลังใจ “ผมต้องคิดไว้ก่อน ผมไม่เคยเข้าใจเธอเลย” “ก็ไม่เห็นต้องเข้าใจอะไรมากมาย” ศิรายักไหล่ เหมือนปัญหาของคนตรงหน้าเป็นเรื่องเล็กจ้องสำหรับเขา แต่ดูเหมือนว่าจอมฟ้าจะไม่ได้คิดอย่างนั้น “ถ้ามันง่ายอย่างที่คุณพูดมันก็ดี” “ก็แค่คุณบอกว่ารักเธอเท่านั้นก็จบ” “ผมเคยบอกเธอไปแล้ว” คนตอบถอนหายใจ “แล้วปีแสงล่ะ” มีความอ้ำอึ้งอยู่เกิดขึ้นกับจอมฟ้า คนที่ไม่น่าจะมีอาการเช่นนี้กับเขาได้ เหมือน ศิราไปพูดกระทบอะไรสักอย่างที่ทำให้คนตรงหน้ารู้สึกขึ้นมา ทำให้ดวงตาคู่เข้มโชน แสงราวกับโกรธอะไรสักอย่างแต่ไม่มีคำตอบจากเขาออกมาสักนิดเดียว “ห้องนั้น ผมจะให้เธอทำ เธอต้องเป็นคนออกแบบมัน” เขาพูดเพียงแค่นั้นก่อนจะหมุนตัวเดินจากไป ศิรายืนมองด้านหลังของคนที่กำลังอยู่ในอารมณ์โกรธกรุ่นที่ไม่รู้ตัวว่า ในความโกรธของเขานั้นเจือด้วยความรักมากมาย ...นี่ไอ้ปีมันโง่ที่มองไม่เห็นความรักที่มันเปล่งแสงออกมา หรือนายจอมมันบ้าเกินไปวะเนี่ย... ศิราเอ่ยปากถามตัวเองก่อนจะ ถอนหายใจกับคนทั้งสองคน ฿ ๔ ฿ ๔ ฿๔ ฿ ๔ ฿ ๔ ฿  ^-^ & ^-^฿ ๔ ฿ ๔ ฿ ๔ ฿ ๔฿ ๔ ฿ จากคุณ : เปียร์รุส - [ 10 ส.ค. 49 22:52:07 ]

ความคิดเห็นที่ 6 กรุงเทพฯ ไม่ว่าจากไปกี่เดือนก็ยังคงเหมือนเดิม รถยังคงติด ผู้คนยังคงมากมาย ไขว่คว้าแย่งชิง และแข่งขันกันไม่จบไม่สิ้น และพระอาทิตย์ก็ยังคงสาดแสงแรงกล้าเช่นเดิม หลังจากม่านฝนห่างหายไปกลับฤดูกาลของมัน ทันทีที่ประตูออฟฟิศถูกเปิดออก อากาศเย็นฉ่ำ พร้อมกับกลิ่นหอมอ่อน ๆ มาพร้อมกับความเย็น ของเครื่องปรับอากาศที่ติดตั้งอยู่ด้านใน เสียงทักทายจากหญิงสาวโต๊ะข้างหน้า ทำให้ หญิงสาวที่เพิ่งเดินเข้ามาใหม่เปิดยิ้มสดใสรับคำทักทายนั้น “ไอ้ปี คล้ำไปเชียวนะเอ็ง” ศิราที่โผล่ออกมาจากห้องทำงานทักทายลูกน้องสาวพร้อมรอยยิ้มถูกใจ “ก็แน่นอนล่ะ เล่นส่งไปทำงานไกลถึงภูเก็ต จะไม่ให้เล่นน้ำทะเลบ้างก็ไม่ใช่ปีสิ” เจ้าตัวย้อนเสียงใส “มันไม่ใช่เล่นบ้างนะสิ เห็นทางโน้นฟ้องว่า เราแอบไปเล่นทุกวันนี่หว่า ไง จะกลายร่างเป็นปลาหรือไง” คนที่เป็นทั้งรุ่นพี่ทั้งเจ้านายทัก ก่อนจะเดินนำเข้าไปในห้องทำงานของเขา “พี่ศิลป์ฟ้องละสิ” คนถามแกล้งทำหน้างอ เมื่อพูดถึงเจ้านายอีกคนที่คุมงานออกแบบอยู่ที่ภูเก็ตมาระยะหนึ่งแล้ว “ไอ้ศิลป์มันมีแต่ชมน่ะไม่ว่า เห็นว่าฝีมือดีถูกใจมันหนักหนา นี่มันกะว่าจะเอาไว้จนจบโครงการเชียวนะ” ศิราบอกอย่างไม่สนใจ มือก็พลิกแบบแปลนตรงหน้าไปมา แต่ก็เป็นความจริงในเรื่องที่ ศิลป์ศร เพื่อนที่เป็นหุ้นส่วนอีกคนหนึ่งที่ไม่ค่อยจะชมใครง่าย ๆ เอ่ยปากชมหญิงสาวที่เขาส่งไปให้ทำงานด้วย ระยะหนึ่ง “แล้วพี่ศิราว่าไง” “อยากไปต่อไหมล่ะ” “ก็อยากอ่ะนะ” เธอบอกด้วยรอยยิ้ม แต่ในแววตานั้นมีรอยขุ่นมัวบางอย่างที่ศิรามองเห็นได้ และสิ่งที่เขากำลังจะพูดนั้นอาจจะทำให้มันเห็นชัดขึ้น “แล้วงานที่ค้างอยู่” “งานอะไร” เธอย้อนถามด้วยสีหน้างุงงง ศิรามองหน้าคนถามนิ่ง ก่อนจะจ้องตาตอบคนตรงหน้าว่า “งานห้องชุด ของคอนโดริมน้ำของ จอมฟ้า” เป็นอย่างที่เขาคาดไว้ในใจ คนฟังหุบรอยยิ้มทันที สีหน้าก็หม่นมัว ดวงตาเต็มไปด้วยความรู้สึกเจ็บปวดที่เขามองเห็นได้อย่างชัดเจน ศิราเดินมาหยุดยืนอยู่ข้าง ๆ ก่อนทรุดตัวลงนั่งบนโซฟาตัวเดียวกัน วงแขนอุ่นกว้างโอบกอนบ่าเธอเข้ามาหาตัวเองอย่างง่ายๆ  ราวกำลังโอบกอดน้องตัวน้อย “ถามใจตัวเองดีแล้วหรือ ปี ถามว่าไม่รักแน่แล้วใช่ไหม” “ไม่รัก และไม่เคยรัก” คำตอบยังเป็นปีแสงคนดื้อดึง และทำในสิ่งที่ตรงข้ามกับหัวใจเสมอมา แม้ว่าสิ่งนั้นจะทำให้เธอเจ็บปวดก็ตามที “พี่อยากให้ปี ถามใจตัวเองให้ดีกว่านี้ อย่าเอาอดีตมาเป็นตัวตัดสินอนาคต อย่าเอาความผิดพลาดมาตอกย้ำจนทำให้มองไม่เห็นความรักที่มีอยู่ในมือตัวเอง” สองเดือนที่ พี่ศิราให้เธอไปช่วยพี่ศิลป์ทำงานที่ภูเก็ต ไม่ได้ทำให้ความร้อนรุ่ม เจ็บปวดในหัวใจเธอ ลดน้อยลงไปสักนิด แม้ว่าจะหนีห่างไปไกลหลายร้อยกิโล เธอไม่เคยหนีสิ่งที่อยู่ในหัวใจพ้น ไม่เคยเลยสักวันที่เธอจะไม่คิดถึงเขา ความกลัวที่กัดกินอยู่ในหัวใจเธอเสมอ คือ จอมฟ้าเป็นผู้ชายที่ดูดีเกินไป ดีเกินกว่าจะมาทุ่มเททั้งตัวและหัวใจให้กับเธอ และในความดูดีของเขา สักวันหนึ่งมันคงจะย้อนกลับมาทำร้ายตัวเธอเอง เหมือนที่บิดาเธอทำไว้กับมารดาเธอในอดีต เธอไม่มีความมั่นใจ ที่จะเชื่อมั่นในความรักที่เขามีต่อเธอ ไม่มั่นใจในความเหมาะสมระหว่างเธอ ที่แสนจะธรรมดา กับผู้ชายที่ดูดีอย่างจอมฟ้า เธอไม่เหลือความมั่นใจอะไรเลย แม้ว่าจอมฟ้าจะบอกว่า ‘รักเธอ’ ก็ตาม ศิราตบบ่า หญิงสาวเบา ๆ เหมือนจะให้กำลังใจ และเรียกสติที่กำลังบินลอยไปไหนของเธอให้กลับมา “ห้องชุดห้องนั้น” ศิราหยุดพูดมองดูปฏิกิริยาของรุ่นน้องสาวที่นั่งอยู่ข้าง ๆ มือเล็ก ๆ บีบกันไว้จนเป็นรอยแดง “จอมฟ้าไม่ยอมให้ใครแต่ง เขาบอกว่า มัณฑนากรต้อง ชื่อ ปีแสงเท่านั้น” “ทำไมคะพี่ศิรา” คนถามยังคงก้มหน้ามองมือตัวเองอยู่ เสียงพร่าสั่น “พี่ว่าปีไม่น่าถามคำถามนี้กับพี่นะ เพราะพี่ว่าปีน่าจะรู้คำตอบอยู่แล้ว” “ปีไม่รู้หรอกค่ะ” “ปีหลอกตัวเองมาตลอด เหนื่อยไหมล่ะ” คำถามที่ไม่เกี่ยวกับอะไรสักอย่าง ถามขึ้นในตอนท้าย ทำให้ปีแสงเงยหน้าขึ้นมองหน้าคนข้าง ๆ ที่เอนตัวนั่งพิงพนักโซฟาอย่างสบาย ๆ แถมเหลือบตามองเธอเช่นกัน “อะไรเหนื่อยคะ” “ก็วิ่งหนี น่ะเหนื่อยไหม วิ่งหนีหัวใจตัวเอง วิ่งหนีอดีต และวิ่งหนีจอมฟ้า” ความจริงที่ถูกตีแผ่ออกมา ราวกับคนพูดเข้าไปนั่งอยู่กลางหัวใจปีแสง ทำให้น้ำตาที่ผุดขึ้นมากลิ้งลงมาตามร่องแก้มนวล ใช่...เธอวิ่งหนีทุกอย่างมาตลอด และวิ่งหนีทุกครั้งที่เธอเจ็บปวด โดยไม่เคยยอมรับฟังคำอธิบายใด ๆ เธอเพียงสร้างปราการไว้โอบล้อมหัวใจตัวเอง แล้วกักตัวเองไว้ข้างใน เพื่อไม่ให้ทุกสิ่งที่สามารถทำร้ายเธอได้ ตามเข้าไปได้ แต่...คนเดียวที่สามารถเปิดปราการนั้นออก ทุบกำแพงนั้นลงมีเพียงแค่คนเดียว คนที่ทำให้หัวใจเธอรู้สึกรัก และเกลียดในเวลาเดียวกัน คนที่ทำให้เธอยิ้มในขณะที่ร้องไห้ และคนที่ทำให้เสียงหัวเราะกลายเป็นเหมือนสายฝนเย็นฉ่ำ “ตอบไม่ได้ก็ไม่เป็นไร แต่ตอบใจตัวเองให้ได้แล้วกันนะปีแสง บางทีเราอาจจะต้องเลิกวิ่งหนี เพื่อที่จะเผชิญหน้ากับความจริงดูบ้าง และบางครั้งความจริงมันก็ไม่เจ็บปวด จนยากเกินไปกว่าที่เราจะหายใจเข้า-ออกหรอกจริงไหม” ไม่มีเสียงตอบรับจากหญิงสาวคนข้าง ๆ มีเพียงเสียงกลั้นสะอื้นที่เจ้าตัวพยายามที่จะเก็บมันไว้ให้พ้นจากการได้ยิน แต่มันก็ยังเล็ดรอดออกมาอยู่ดี ศิราทำได้แค่เพียง ลูบหลังลูบไหล่ ปลอบโยนคนตรงหน้า บางทีเรื่องระหว่าง รุ่นน้องที่เขาเห็นมาตลอด กับ เพื่อนร่วมมหาลัย อาจต้องมีใครสักคนเป็นคนชี้ให้เห็นช่องว่างที่คนทั้งคู่มองไม่เห็น และคน ๆ นั้นอาจต้องเป็นเขาก็เป็นได้ บางทีความรักที่ตั้งใจจะตัดออกจากใจ ไม่ใช่สิ่งที่ทำให้เธอเจ็บปวด หากแต่เป็นความรักที่ยังคงเหลืออยู่ต่างหากที่ทำให้เจ็บปวด ปีแสงใช้มือป้ายน้ำตาทิ้งอย่างรวดเร็ว บางทีอาจถึงเวลาที่เธอควรเลิกวิ่งหนีความจริงเหล่านั้นสักที ระยะเวลาที่เธอวิ่งหนีกับระยะทางของความรักดูเหมือนมันจะเท่ากัน แต่มันก็ทำให้เธอทรมานมากกว่ามีความสุข “ปีจะทำห้องชุดนั้นต่อค่ะพี่ศิรา” จู่ ๆ คนที่นั่งนิ่งร้องไห้อยู่นานก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงของคนที่ตัดสินใจเป็นอย่างดีแล้ว “แน่ใจนะ” ศิราย้ำถามด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยแน่ใจนัก รอยยิ้มมาพร้อมกับรอยน้ำตาที่แห้งแล้วบนหน้าเปื้อนยิ้มของ หญิงสาวข้าง ๆ ก่อนพยักหน้าและออกปากด้วยน้ำเสียงที่มั่นคงกว่าเดิม “ปีจะเลิกวิ่งหนีสักที” “ก่อนจะเลิกวิ่งหนี พี่มีอะไรบางอย่างจะบอก” ศิราทำหน้าตาเหมือนคนกินยาขม ก่อนจะเอ่ยปากบอกหญิงสาวต่อไปว่า “จอมฟ้าหมกตัวอยู่แต่ในแกลลอรี่มาสองเดือนแล้วตั้งแต่ปีไปภูเก็ต กินแต่เหล้า วาดแต่รูป ใครไปฉุดมันออกมามันก็ไม่ยอมออกมา ขนาดไอ้วิทเพื่อนสนิทมันยังเอามันไม่อยู่ ปีว่างก็ลองไปดูมันหน่อยแล้วกัน” ศิราหย่อนระเบิดไว้ก่อนจะเดินออกจากห้องตัวเองไปอย่างง่าย ๆ ทิ้งให้ปีแสงนั่งนิ่งกับเรื่องราวที่เพิ่งได้ยินมา พร้อมกับต้องตัดสินใจว่าเธอจะทำยังไงกับเรื่องนี้ (*)ก็มีสิ่งหนึ่ง ที่ยังค้างใจอยู่ และคิดว่าเธอ ก็คงรู้ดี ว่ารักที่มีให้เธอ น้อยเกินไป เธอจึงไม่เคยแน่ใจ ในรักเรา ทั้ง ๆ ที่ฉัน ก็ทำแล้วทุกสิ่ง ก็ดูเหมือนมัน จะยิ่งน้อยลง คงเป็นเพราะเธอ ได้พบใครใหม่ ก็ต่อให้ฉัน รักเธอเท่าไร ก็ไม่พอ แต่อยากจะถามเธอหน่อย ถามใจเธอหน่อย เธอลืมผู้ชายคนนี้ ได้หรือไร อ้อมกอดที่คุ้นเคยอยู่ เสียงหัวใจที่เคยได้ยิน รอยจูบ ที่เคยฝากไว้ในใจเธอ ก่อนเธอ จะจากฉันไป หากมองตาฉัน แล้วเธอไม่สั่นไหว แค่นั้นฉันพร้อมจะเข้าใจ จะไม่ทำเธอ ให้เสียเวลา ********************** (*) เพลงถามใจ ของ Super Glue จากคุณ : เปียร์รุส - [ 10 ส.ค. 49 22:59:14 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เสียงเพลงแผ่ว ๆ ของเพลงที่บาดลึกในความรู้สึก เล่นย้อนไปย้อนมา แต่คนฟังก็ยังนั่งฟังอยู่อย่างนั้น ทั้ง ๆ ที่มือก็ตวัดแปรงวาดภาพอย่างสม่ำเสมอ เดือนก่อนมัวแต่เมาหัวราน้ำจนงานการไม่เดินไม่ขยับ จนไอ้วิท เพื่อนรักตัวดีต้องมาลากเขาไปอดเหล้าที่ เสม็ดอยู่เกือบอาทิตย์ พอกลับมาก็เลยต้องรีบสะสางงานที่จะต้องส่งประกวดให้ทันอีก ทั้ง ๆ ที่ในใจยังวุ่นวายกับเรื่องราวที่ยังค้างคา จะออกไปตามหาก็ยังทำไม่ได้ เพราะติดว่าไอ้เพื่อนตัวแสบมันค้ำคออยู่ แถมโทรมาเร่งงานทุกวัน จอมฟ้าสะบัดหัวไล่ความคิดกระจัดกระจาย กระเจิงของตัวเองทิ้งไป ก่อนจะพุ่งสมาธิไปกับรูปวาดตรงหน้า แต่ดูเหมือนว่าจะไม่ค่อยสำเร็จ เพราะนานไปนานไป ภาพดวงตาคู่สวยก็มักย้อนกลับมา จารึกอยู่บนแผ่นเฟรมอยู่ร่ำไป ...ปีแสง ลืมพี่ได้จริงๆ  เหรอ ลืมได้จริง ๆ อย่างนั้นใช่ไหม... จอมฟ้าร่ำร้องถามตัวเองในใจ ทันทีที่เพลงเล่นกลับมายังประโยคเดิมที่แทงใจเขาเสียเหลือเกิน สายฝนด้านนอกยังพร่าพรมชุ่มฉ่ำ แต่แตกต่างกับหัวใจเขาในตอนนี้เสียเหลือเกิน มันทั้งแห้งแล้ง ทั้งเหน็บหนาว และปวดร้าวจนบอกไม่ถูก สุดท้ายสิ่งที่ทำได้ก็เพียงแค่ละมือจากภาพตรงหน้าก่อนที่จะต้องเริ่มเขียนใหม่ทั้งหมด เพราะความเผลอไผลของอารมณ์ที่ไม่นิ่งพอของตัวเอง และเขาต้องการมีสมาธิในการทำงานตอนนี้ และสิ่งเดียวที่จะทำให้สมาธิของเขาอยู่ได้นานที่สุดก็คือ .... ประตูห้องชุดเปิดอยู่ แถมยังมีเสียงเหมือนมีการซ่อมแซมอยู่ภายใน จอมฟ้ามองเลขที่ห้องตัวเองอีกครั้ง เพราะไม่แน่ใจว่าเขามาถูกห้องหรือเปล่า เมื่อก้าวเข้าไป ช่างสองสามคนกำลังจัดการทาสีผนังของห้องชุดใหม่อยู่ โดยไม่ได้สนใจคนที่เดินเข้ามาสักนิด จอมฟ้าขมวดคิ้วมุ่น เพระจำไม่ได้ว่า ศิรา จะส่งช่างเข้ามา และที่สำคัญ เขาว่าเขายังไม่ได้บอกให้ศิราจัดคนเข้ามาทำงานในห้องชุดของเขา แต่ก่อนที่จะเอ่ยปากถามอะไรออกไปนั้น ร่างเล็กบางที่ยืนหลัง ใช้สองมือแบบ ออกไปรองรับน้ำฝนที่กำลังตกพร่ำ ๆ นั้น คุ้นตา เจนใจเป็นอย่างยิ่ง ร่างเล็กบางที่ไม่ว่ากี่ปีกี่ปีผ่านไปเขาก็ไม่เคยลืม และไม่มีวันลืม ฝนตกอีกแล้ว...ตกเหมือนจะตอกย้ำให้เขารู้ว่า เรื่องระหว่างเธอกับเขาช่างเหมือนสายฝนที่ตกลงมา แล้วไม่นานก็จะหายไป เขาไม่มีทางที่จะเก็บฝนนั้นไว้กับตัวเองโดยที่มันไม่ระเหิดไปในอากาศ และเธอก็เช่นกัน เขาไม่เคยเก็บเธอไว้กับเขาได้แม้เพียงสักวันเดียว เธอสมกับชื่อปีแสงจริง ๆ ห่างไกล และไม่มีทางไขว้คว้าไว้ได้ แต่จะมีทางไหนบ้างไหม ที่จะทำให้เขาสามารถดึงเธอไว้กับเขา จะมีทางไหนบ้างไหม ที่เขาจะไม่ทำให้เธอเตลิดหนีเขาไปอีก ถ้ามีเขาจะทำ และนั่นอาจหมายถึงการฉีกหัวใจตัวเองแล้วปามันทิ้งลงต่อหน้า แม้ว่าอยากจะโอบกอดไว้ก็คงทำไม่ได้อีกแล้ว สองมือของชายหนุ่มกำแน่นราวกับ พยายามที่จะดึงความเข้มแข็งทั้งหมด ก่อนจะหันหลังเดินจากไป หันหลังเดินหนีหัวใจของตัวเอง หันหลังเดินจากไปก่อนที่เธอจะหันกลับมาเจอและหนีเขาไปอีกครั้ง และครั้งนี้เขาอาจจะไม่เหลือแรงใจพอที่จะลุกขึ้นเพื่ออ้อนวอนง้องอนเธอให้กลับคืนมา อาจไม่มีแรงพอ ปีแสงหันกลับมาทันเห็นหลังกว้างที่เธอเคยใช้อิงแอบ หายลับไปตรงประตู หัวใจเธอกระตุกวาบ หลายวันมาแล้วที่เธอเข้ามาทำงานที่นี่ แต่ไม่เคยเห็นเงาของเขาเลย เธอตั้งใจแล้วว่า ถ้าเจอกันอีกครั้ง คราวนี้เธอจะไม่วิ่งหนี จะให้เขาอธิบายเหตุการณ์เรื่องราวต่าง ๆ นั้นเสียที คงต้องยุติความเจ็บปวดในใจกันเสียที น่าจะเพียงพอแล้วสำหรับการทรมานใจตัวเอง ทั้งของเขาและเธอ ต่างคนต่างเจ็บแล้วก็ไม่มีอะไรดีขึ้นมา เธอมันโง่ที่อยู่กับความกลัวมาตลอด เธอมันไม่ดีที่ไม่เคยเชื่อมั่นในความรักที่เธอมีให้เขา และเขามีให้เธอ เธอกลัวในสิ่งที่เคยเกิดขึ้นในอดีต และกลัวที่มันจะย้อนกลับมาเล่นงานเธออีกครั้งในรูปแบบของความรักของจอมฟ้าทุกสิ่งเธอกลัวไปเองทั้งสิ้น ปีแสงก้าวเท้าผ่านกองวัสดุต่าง ๆ ตามร่างสูงไป หากแต่เธอไม่ทัน เขาเข้าไปในลิฟท์เสียแล้ว เลขชั้นตัวแดง ๆ กระพริบวิบวับ เธอต้องคุยกับเขาวันนี้เพราะเธอรอมาหลายวัน และมันนาน พอที่จะทำให้หัวใจนั้นร้อนรุ่มยิ่งกว่าตอนที่ไม่เจอกันเสียอีก หญิงสาววิ่งลงบันไดหนีไฟ อย่างรวดเร็ว ไม่สนใจแม้ว่า ร่างกายและลมหายใจกำลังประท้วงว่า เหนื่อยแทบขาดใจ เธอต้องพบเขา ต้องถามเหตุผลในการเดินจากไปในครั้งนี้ของเขา ทั้ง ๆ ที่ปกติแล้วจอมฟ้าจะไม่เคยเดินหนีเธอเลยสักครั้ง มีแต่เธอเท่านั้นที่เป็นฝ่ายหนีมาตลอด แต่เธอจะยุติมัน ในที่สุดเธอก็เห็นเขา ม่านฝนโปรยปรายที่สาดละอองเล็ก ๆ คลี่คลุมไปทั่วในตอนที่เธอออกมายืนอยู่หน้าคอนโด จอมฟ้ากำลังจะข้ามถนน “พี่จอม” เสียงคุ้นหูที่เคยเรียกขานกันในวันวานดังมาเพียงแผ่วเบา แต่ก็ยังพอได้ยินและชัดเจนในหัวใจ จอมฟ้าหันกลับมา และในนาทีนั้น เปรี้ยง...โครม..! ร่างของเขาทรุดลงไปกับพื้นต่อหน้าต่อตาเธอ ปีแสงกรีดร้องก่อนจะผวาวิ่งอย่างรวดเร็วไปที่ร่างที่นอนอยู่ตรงนั้น “ไม่ได้ฝันไปใช่ไหม...” เสียงผะแผ่วจากคนที่ถูกช้อนขึ้นมาหนุนแนบตักเอ่ยปากถามน้ำเสียงขาดเป็นช่วง ๆ “พี่จอม อย่าเพิ่งเป็นอะไรนะ” เธอร้องไห้ น้ำตาหยดเล็ก ๆ ตกแตะต้องใบหน้าที่เปื้อนเลือดของชายหนุ่นที่เธอโอบกอดอยู่ “เรายังมีเรื่องต้องคุยกันนะพี่จอม ได้ยินไหม ปีบอกว่าพี่ห้ามเป็นอะไร เพราะถ้าพี่จอมเป็นอะไรไป ปีจะไม่มาให้พี่จอมเห็นหน้าอีกเป็นอันขาด” น้ำเสียงเกรี้ยวกราดที่เธอใช้ ทำให้เขานึกถึง แม่หญิงสาวเจ้าปัญหาในวันเก่า ๆ รอยยิ้มจาง ๆ จึงผุดขึ้นที่ริมฝีปากเซียว เสียงอะไรต่อมิอะไรดังอยู่รอบ ๆ ตอนนี้เบาบางราวกับเสียงกระซิบ “พี่ไม่..เป็น..ไร” ฿ ๔ ฿ ๔ ฿๔ ฿ ๔ ฿ ๔ ฿  ^-^ & ^-^฿ ๔ ฿ ๔ ฿ ๔ ฿ ๔฿ ๔ ฿ แก้ไขเมื่อ 10 ส.ค. 49 23:05:31 จากคุณ : เปียร์รุส - [ 10 ส.ค. 49 23:04:07 ]

ความคิดเห็นที่ 8 คนที่กำลังนั่งเอนตัววาดภาพอยู่บนเก้าอี้พับสีขาว หน้าบ้านนั้น ทำให้คนที่เพิ่งเดินเข้ามาชะงักเท้า ก่อนจะขมวดคิ้วมุ่น เดินไปกระชากแปรงจากมือคนวาดอย่างไม่เกรงใจ ตามด้วยน้ำเสียงดุ ที่ดังมาจากร่างเล็กบางว่า “ถ้ารู้ว่าออกจากโรงพยาบาลแล้วเป็นอย่างนี้จะให้หมอจับนอนสักสองเดือนแทน” หญิงสาวจุ่มแปรงลงในขวดโหลที่มีน้ำใส่ไว้ จอมฟ้าหัวเราะเบา ๆ ราวกับถูกใจอะไรหนักหนา เมื่อเห็นสีหน้าที่ยับย่นเหมือนผ้าถูกปั่นเสร็จจากเครื่องของหญิงสาวตรงหน้า “ยังมีหน้ามาหัวเราะอีกพี่จอม” เธอดุเข้าให้อีกครั้ง “ดุจัง ศิราให้กินน้ำตาลเยอะไปหรือไง” เขาเย้าด้วยน้ำเสียงที่เธอไม่ได้ยินมานานหนักนาแล้ว รอยขมวดมุ่นจึงคลายลง “ขาเป็นไงบ้างคะ” “ดีขึ้นเยอะ แต่จะดีมากถ้าเอาเฝือกออก พี่อยากเดินจะแย่แล้ว” ชายหนุ่มบ่นงุงงิบ จนคนฟังอดไม่ได้ที่จะหันไปแอบยิ้ม แล้วหันกลับมาตีหน้าเฉยเช่นเดิม “ปี จะเอาผลไม้ไปแช่ในตู้เย็นก่อน พี่จอมอยากทานอะไรไหม” “ถ้าพี่บอกไป ปีก็ว่าพี่ทะลึ่งอีก” คนพูดทำตาระยิบใส่คนฟัง ซึ่งหยิบหลอดสีแถวนั้นมาเตรียมจะขว้างใส่ แต่นึกได้ว่าอีกฝ่ายยังเป็นคนป่วยอยู่ “ดีนะที่ป่วยไม่อย่างนั้นละก็ ปีจะทุบให้น่วมเลย” หญิงสาวอาฆาตไว้ก่อนเดินหายไปในห้องครัว เมื่อกลับออกมาอีกครั้งในมือถือจานที่มีผลไม้หลายชนิดติดมาด้วย ชายหนุ่มเหล่มองด้วยความสนใจ ก่อนที่เธอจะวางลงตรงโต๊ะข้างหน้าที่เต็มไปด้วยอุปกรณ์วาดภาพ หน้าฝนหมดไปแล้ว ลมหนาวแผ่ว ๆ พัดมาพอแตะต้องกายให้พอเย็น ๆ ทุ่งหญ้าสีเขียวยืนต้นอยู่เช่นนั้น พร้อมกับโบกลู่ตามแรงลม จอมฟ้ามองหญิงสาวตรงหน้าเนิ่นนาน ไม่รู้ว่า ถ้าวันนั้นเขาไม่โดนรถชน เขาจะมีวันนี้ที่มีเธออยู่อย่างนี้หรือเปล่า ชายหนุ่มถอนหายใจ ก่อนลุกขึ้นนั่งหยิบผมปอยหนึ่งทัดหูให้หญิงสาวอย่างแผ่วเบา “ปีมีเรื่องอยากบอกพี่จอม” จู่ ๆ เธอก็เริ่มพูดในสิ่งที่เขากำลังกังวล ตั้งแต่ฟื้นขึ้นมาแล้วเจอเธออยู่ข้าง ๆ “แต่พี่มีเรื่องอยากบอกปีมากกว่า” เขาถอนหายใจ “ถ้าพี่จอมจะพูดถึงเรื่องในวันนั้น ปีไม่อยากฟัง” เธอบอกพร้อมถอนหายใจ และหันหน้ามาสบตาคู่ดุที่มองเธออยู่ด้วยแววตาอ่อนหวาน “แต่พี่อยากบอกให้ปีรู้ว่ามันไม่ได้เป็นอย่างที่ปีเห็น” “.....” “เราแค่สนุกกันมากไป ดื่มมากไป แต่ไม่มีอะไรเกินไปกว่านั้น” น้ำเสียงที่มั่นคงหนักแน่นบอกเธอ ดวงตาคู่นั้นไม่ได้หลบไปมองทางอื่น แต่จ้องมองเพียงเธอเท่านั้น “ปีไม่ดีเองที่เอาแต่หนี” จู่ ๆ เธอก็พูดขึ้นมา ไม่ได้สนใจที่จะถามต่อไปว่า แล้วหลังจากสนุกกันนั้นมันเกิดอะไรขึ้น รู้ไปก็รังแต่จะเสียใจไปทั้งสองฝ่าย “อย่าโทษตัวเอง พี่ต่างหากที่ไม่ดี ถ้าไม่เมาขนาดนั้นก็ต้องไล่ให้เขากลับไป ไม่ใช่ค้างอยู่ที่บ้านเรา” “ปีเด็กเกินไปที่จะหยุดคิดให้ดีก่อนที่ปีจะทำให้เราทั้งคู่ทรมานขนาดนี้” รอยเศร้าฉายอยู่บนดวงตาคู่สวย จอมฟ้าโอบกอดเธอไว้หลวม ๆ “ถ้าจะโทษว่าใครผิด ก็โทษพี่เถอะปี  ถ้าพี่ไม่ปล่อยเวลาให้ปีเดินจากไป บางทีเราอาจจะได้ใช้เวลาด้วยกันนานแล้วก็ได้” จอมฟ้าคว้ามือเล็กบางมาเกาะกุมไว้เบา ๆ ถ่ายทอดรู้สึกทั้งหมดทั้งมวล ในช่วงเวลาที่ได้นั่งอยู่ด้วยกันในบ้านอย่างนี้ เวลาที่หายไปการไม่เข้าใจ “นานมาแล้วนะที่เราไม่อยู่ด้วยกันอย่างนี้” จู่ ๆ จอมฟ้าก็เอ่ยขึ้นมา ก่อนพูดต่อไปว่า “ฝนในใจพี่มันกำลังเริ่มตกอีกครั้ง หลังจากที่หัวใจกลายเป็นดินขาดน้ำมาตั้งนาน” “ทำไมคะ” จอมฟ้าโอบกอดตัวหญิงสาวให้พิงลงมาที่อกเขา ก่อนจะเอนตัวนอนบนเก้าอี้พับสีขาวตัวโปรด “เราสองคนเริ่มจากวันฝนตก เลิกรากันไปก็ในวันฝนตก สุดท้ายก็กลับมาเริ่มกันใหม่ในวันฝนตก ซึ่งจริง ๆ แล้ว ในหัวใจพี่ ในขณะที่ฝนตกไม่ว่าตอนไหนก็ตามพี่มักคิดเสมอว่า ปีกำลังมองดูเม็ดฝนอยู่ที่ไหนสักแห่ง และเราก็จะสื่อถึงกัน แม้ว่าเราจะไม่เข้าใจกันก็ตาม” “ปีมองเม็ดฝนเสมอค่ะ” “พี่รักปี ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปเท่าไร พี่ก็ยังรักปี ยกโทษให้พี่ได้ไหมปีแสง” คำบอกรัก ที่อ่อนหวานมาพร้อมกับคำขอโทษที่แผ่วเบา คนที่กอดเธออยู่เอาหน้าแนบแผ่นหลังเธอไว้ ร่างแข็งแรงนั้นสั่นสะท้าน และกอดรัดเธอไว้แน่นราวกับกลัวว่าเธอจะหนีหายไปอีก “ตลอดเวลา ที่เราคบกัน มีแต่พี่จอมเท่านั้นที่บอกว่ารักปี ปีไม่เคยพูดมันกับพี่จอมสักครั้ง รู้ไหมคะว่าเพราะอะไร” เธอถอนหายใจยาวก่อนจะพูดต่อไปว่า “เพราะในอดีต แม่กับพ่อของปี ก็เป็นเหมือนพี่จอม พ่อหล่อมาก หล่อจนมีผู้หญิงคนอื่นต้องการพ่อ และพ่อก็ไม่เข้มแข็งพอที่จะปฏิเสธคำเชิญชวนนั้น ส่วนแม่ก็อยู่กับความโศกเศร้าในความรักที่ทุ่มเทให้กับพ่อจนหมดใจ และไม่เคยมีที่เหลือไว้สำหรับปี ตั้งแต่พ่อและแม่เลิกกัน ” “ ตลอดเวลาปีพยายามแล้วที่จะหลีกเลี่ยงผู้ชายประเภทเดียวกับพ่อของปี แต่ดูเหมือนว่าปีจะทำไม่สำเร็จ และทุกอย่างมันย้อนรอยเดิม ปีจึงต้องหนีไป ก่อนที่ปีจะหายใจไม่ออก สิ่งเดียวที่ปีจะทำให้หัวใจที่ปวดร้าวและโหยหานั้นหยุดความเจ็บปวดลงได้ คือการหนีเท่านั้นค่ะ” “ปีเลยหนีพี่ หนีตัวใจตัวเอง แล้วหนีพ้นไหม” จอมฟ้าเอ่ยปากถาม “ไม่...”คำตอบหนักแน่ “หนีไม่พ้น สุดท้ายปีก็ยัง....................” คำสุดท้ายแผ่วเบาจนแทบจะไม่ได้ยินจนคนที่นั่งกอดเธอไว้ ต้องปล่อยตัวเธอแล้วถามเสียงเข้มว่า “ปีพูดว่าอะไรนะ ยังอะไร พี่ไม่ได้ยิน” แต่คนโดนถามหน้าขึ้นสีระเรื่อไปเรียบร้อยแล้ว ก่อนจะสะบัดตัวลุกจากโอมกอดคนนั่งที่ขาใส่เฝือกไว้ “ไม่ได้ยินก็ไม่พูดแล้วล่ะ” เธอบอกสีหน้างอน ๆ แถมแดงระเรื่อจนน่าสงสัย จอมฟ้าได้แต่ยิ้มส่ายหัวไปมากับอาการแบบนี้ที่เพิ่งเคยเห็นจากเธอ “ก็มันไม่ได้ยินนี่น่า” “เฝือกพี่จอมนี่ ปียังไม่ได้เขียนอะไรให้เลยนะเนี่ย ปีเขียนเป็นที่ระลึกหน่อยดีกว่า” ปีแสงพาเปลี่ยนเรื่องไปเสียอย่างนั้น ก่อนคว้าปากกาที่อยู่แถวบนโต๊ะมาลงมือวาดรูปการ์ตูนหน้าตาคล้ายเธอกับเขา ก่อนจะเขียนลงอะไรลงไปอีกสองสามคำ “เดี๋ยวปี ไปเตรียมอาหารกลางวันให้ดีกว่านะ” หน้าแดงๆ ของหญิงสาวหันหนีไปทันทีที่วางปากกาลงบนโต๊ะ ก่อนรีบหนีไปยังยังครัวด้านหลัง จอมฟ้าก้มมองภาพที่เธอเพิ่งเขียนเสร็จบนเฝือกเขา ภาพเล็ก ๆ ที่มองยังไงก็เป็นเธอและเขา และที่สำคัญ คำสี่คำที่เขียนอยู่บนเฝือกด้วยลายมือสวยที่เขาคุ้นตา ...ปีรักพี่จอม... เสียงหัวเราะร่วนดังมาจากผู้ชายตัวโต ร่างใหญ่ ที่ขาข้างหนึ่งถูกใส่เฝือกไว้ ดังลั่นมาจนถึงหลังบ้าน ปีแสงก้มหน้าอมยิ้มอยู่กับกระทะที่เตรียมจะทำกับข้าวให้เขา แต่นั่นก่อนที่เธอจะได้ยินเสียงเขาตะโกนเสียงลั่น ๆ ว่า “โย่ววว... ปีแสงรักจอมฟ้า โย่ววววว ขอบคุณคร้าบบบบบ...” The end จากคุณ : เปียร์รุส - [ 10 ส.ค. 49 23:04:35 ]

ความคิดเห็นที่ 9 สวัสดีค่ะ หยิบเอาเรื่องสั้นที่โดนบังคับเขียน สามสิบห้าหน้าเอสี่มาให้ได้อ่านกัน เพื่อเป็นไกด์ไลน์ เรื่องของ นายจอมฟ้า กับปีแสงที่ไปโผล่อยู่ใน ริ้วทรายใต้ตะวัน ด้วยความที่มันยาวมาก มันเลยกลายเป็นเรื่องสั้นขนาดยาว ที่ไม่ได้ตั้งใจ แต่โดนบังคับ กรั่กๆๆๆ ขอบคุณสำหรับร่องรอย ทุกร่องรอยนะครับผม เจ้านัท แก้ไขเมื่อ 10 ส.ค. 49 23:40:56 จากคุณ : เปียร์รุส - [ 10 ส.ค. 49 23:07:39 ]

ความคิดเห็นที่ 10 55555 บังเอิญคืนนี้สะเปะสะปะหลงทางเข้ามา หลวมตัวว่าเป็นเรื่องสั้น (ทำไมไม่เลื่อนลงไปดูก่อน) พออ่าน ๆ ไป ไหง เริ่มยาวขึ้น ๆ เกือบครึ่งชั่วโมงกว่าจะอ่านจบ หงือ หงือ .... เรื่องสั้นที่ยาวจริง ๆ .... หือหือ  แถมอ่านไปบางช่วงโดนจนน้ำตาแทบร่วง เลยต้องล็อกอินเข้ามาทักทายเสียหน่อย.... เฮ้ออออ โชคดีของปีแสงนะ ที่พี่จอมรักจริงจนกระจายฉายแสงออกมาแบบนี.... อิจฉาจริง ๆ หงะ จากคุณ : Tethys - [ 10 ส.ค. 49 23:51:32 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ยาว จริง จริง จากคุณ : โอเลี้ยงแก่ๆ - [ 11 ส.ค. 49 00:27:59 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ยาวจริงๆด้วย อ่านไปลุ้นไปเเทบกลั้นหายใจอ่าน พออ่านจบก็อิจฉา ช่วงหวานก็หวานไม่เกรงใจใครเลยอะ อยากมีอย่างนี้บ้าง เเต่ไม่เอาช่วงที่ผิดใจกันนะคะ ช่วงนั้นดูทรมานจริงๆ ราวกับร่างกายจะขาดออกซิเจน จากคุณ : ปุณณัตถ์ - [ 11 ส.ค. 49 00:34:19 ]

ความคิดเห็นที่ 13 น่ารักจังค่ะ อ่านแล้วอุ่นใจในวันฝนพรำ อิอิอิ จากคุณ : Jessie่ (เจสซี่ ลุคยัง) - [ 11 ส.ค. 49 03:09:33 ]

ความคิดเห็นที่ 14 อ่านแล้วอยากมีฝนของตัวเองบ้างจัง หวานๆเย็นๆ ... แต่ก็ยังมีอวลอุ่นอยู่ในบรรยากาศ ชอบมากเลยค่ะ ขอบคุณที่เขียนเรื่องดีๆมาให้อ่าน ภาษาดีมาก แม้จอมฟ้าจะแอบกลายเป็นจอมทัพในบางครั้ง.. กริ กริ เรื่องนี้จะแอบแทรกตัวในเรื่องยาวเล่มไหนมั้ยค้า   จากคุณ : Gracie Lou Freebush - [ 11 ส.ค. 49 05:44:35 ]

ความคิดเห็นที่ 15 มันสั้นจริงเหรอคะ  อิอิอิ นั่งอ่านจนตาแฉะ จากคุณ : namtanzay - [ 11 ส.ค. 49 11:55:35 ]

ความคิดเห็นที่ 16 น่ารักมากค่ะ  หวานได้ใจจริงๆๆ เข้ากับหน้าฝนเลยนะคะเนี่ย จากคุณ : ดาว..กลางวัน (ดาว..กลางวัน) - [ 11 ส.ค. 49 12:55:06 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ยาวดีจังค่ะ แต่แหม เกือบจะไม่ happy ซะแล้วสิ จากคุณ : bearcondo - [ 11 ส.ค. 49 14:26:00 ]

ความคิดเห็นที่ 18 น่ารักมากเลยค่ะ เป็นเรื่องแรกที่อ่านของพี่ เปียร์รุส ชอบมากๆๆ จะติดตามผลงานต่อไปค่ะ^^ เป็นกำลังใจให้น่ะค่ะ จากคุณ : sharine (sharine) - [ 11 ส.ค. 49 14:28:26 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ชอบชื่อ “จอมฟ้า” แต่ก็เกลียดผู้ชายอย่างจอมฟ้าชะมัดเล้ย.......หงุดหงิดว้อย...หงุดหงิด แปลกมากที่เรื่องไม่จบลงอย่างที่คาดคิด(ตามสไตล์พี่นัท) สารภาพว่าแอบสะใจนิดๆตอนที่อีตาจอมฟ้าโดนรถชนดัง....เปรี้ยง...โครม..! แต่พอรอด ....เซ็งเลย อิอิ แบบว่า คนมันอิน อย่าว่ากันนะ “ด้วยความที่มันยาวมาก มันเลยกลายเป็นเรื่องสั้นขนาดยาวที่ไม่ได้ตั้งใจ แต่โดนบังคับ” ถึงว่าอ่านไปๆก็ตงิดๆในใจ ...มันเรื่องสั้นแน่หรือนี่ โอ....ใครหนอ ช่างบังคับพี่นัทได้ลงคอ ช่างใจร้ายจริงๆ ว่าแต่...หนูจะมีโอกาสถูกบังคับอย่างนี้บ้างไหม 555 ....ไปดีกว่า..... ปล. เหมือนน้อง Gracie Lou Freebush เลยอ้ะ ที่บางครั้ง "จอมฟ้า" กลายเป็น "จอมทัพ"     จากคุณ : อุณากรรณ - [ 11 ส.ค. 49 14:29:17 ]

ความคิดเห็นที่ 20 จริงค่ะ เป็นเรื่องสั้นที่ยาวจริงๆด้วยค่ะ เฮ้อ มันหวานปนเศร้าค่ะ เกือบกลั้นน้ำตาไม่อยู่แนะ แต่ต้องกลั้นให้ได้ค่ะ เพราะอยู่ในที่ทำงานค่ะ ขอบคุณนะคะที่เขียนเรื่องนี้มาให้อ่านด้วย จากคุณ : pumpam (pumpam) - [ 11 ส.ค. 49 16:59:04 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ชอบจังค่ะเรื่องสั้นๆ หวานกำลังดี กี๊ดๆๆๆ ถูกใจ >< จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 11 ส.ค. 49 18:36:11 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ติดตามอ่านงานเขียนของคุณเปียร์รุสในถนนมาตลอด(ถ้าเรื่องนั้นยังไม่โดนลบไปในเวลา 2 ปีนี้นะคะ) เป็นนักแอบอ่าน และแอบชื่นชมค่ะ แต่เรื่องนี้ไม่ไหวแล้ว อยากบอกว่า อ่านทุกครั้งปวดใจทุกครั้งเลยค่ะ อ่านจบแล้วยังใช้เวลาตั้งนานแหนะกว่าจะหายปวดใจ ที่ถ้าหากใจร้ายไปกว่านี้คงเศร้าน่าดูเลยค่ะ รู้สึกทุกเรื่องจะมีมุมมองของความรักที่จริงใจ ชอบมากเลยค่ะ ชอบ ชอบและก็ชอบ จะติดตามอ่านงานเขียนของคุณเปียร์รุสไปเรื่อยๆเลยค่ะ ดังนั้นมาโพสบ่อยๆนะคะ อิอิ จากคุณ : Paix (Paix) - [ วันแม่แห่งชาติ 01:04:13 ]

ความคิดเห็นที่ 23 เป็นเรื่องสั้นที่ไม่สั้นเล้ย อ่านจนตาแฉะเลยค่ะ ชอบนะคะ เรื่องหวานๆ ปนเศร้าๆ ซึ้งๆ อย่างนี้น่ะ จากคุณ : nongwin - [ วันแม่แห่งชาติ 01:36:55 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ชอบชื่อนางเอก เพราะดี ฮอร์โมน เซ็นสัญญา ตะครุบ กระมัง รถกะบะ (น่าจะกระบะ)  หลังจากให้เวลาเธอมานานับปี จากคุณ : scottie - [ วันแม่แห่งชาติ 13:32:32 ]

ความคิดเห็นที่ 25 เขียนได้ดีมากค่ะ   อ่านไปร้องไห้ไป  น่าจะฝนตกอีกอย่างเนอะจะได้ครบ จากคุณ : chaba (รวิษฎา) - [ วันแม่แห่งชาติ 15:18:28 ]

ความคิดเห็นที่ 26 .^ _ _ __ _ __ _ _ __ _ __ ^ จากคุณ : เอ่อ่อ่ะนะคะ - [ 13 ส.ค. 49 09:45:19 ]

ความคิดเห็นที่ 27 พึ่งจะว่าง เลยได้มาอ่านเรื่องสั้นค่ะ อ่านไปอ่านมา  เอ..ชักยาวจริงๆ ด้วย เพิ่มนะคะ ปราณีปราศรัย      แปรปรวน ถ้าได้มาทั้งหมด ก็อยากได้มาเลยจะดีกว่า “เปลี่ยนเป็นคืนอื่นไม่ได้เหรอ” เวลาเพราะบ่มให้เธอกล้าแกร่งขึ้น  -->เพาะบ่ม เห็นพาดหัวข่าวตัวเบ้อเร่ม”      ---> เบ้อเร่อ หรือเบ้อเริ่ม สายตาขอคนที่สนทนาด้วยจะจับอยู่ที่ใคร วงแขนอุ่นกว้างโอบกอนบ่าเธอเข้ามาหาตัวเอง เล็ดลอด            ลิฟท์ ตอนจอมฟ้าถูกรถชน นึกว่าจะตายเสียแล้ว เพราะบางเรื่องคุณนัทก็เขียนเศร้าซ้า.. ^_^ จากคุณ : mint_candy - [ 13 ส.ค. 49 16:36:18 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ไปฝากไว้นี่ด้วยนะ www.tobewriter.com จากคุณ : ทนน - [ 13 ส.ค. 49 20:09:50 A:58.8.106.61 X: TicketID:086746 ]

ความคิดเห็นที่ 29 ในที่สุดก็เข้ามาอ่านจนได้ ถึงจะยาวไปนิด แต่รายละเอียดของเรื่อง บรรยายได้ดีมากค่ะ ชอบมากๆ จากคุณ : ชานมผสมโกโก้ (พายุสีเงิน) - [ 13 ส.ค. 49 22:49:53 ]

ความคิดเห็นที่ 30 ซึ้งมากเลย น้ำตาเล็ดเป็นระลอก ๆ เลยอ่ะ แต่รู้สึกว่าจะงงว่าทำไมบางทีก็ใช้จอมฟ้า บางทีก็จอมทัพ เหอ ๆ สับสน จากคุณ : หนูเก๋ - [ 14 ส.ค. 49 11:16:33 ]

ความคิดเห็นที่ 31 อ่านแล้ว กลัวคนเขียนใจร้ายไม่ให้ happy ending แต่พออ่านลงมาเรื่อยๆ ก็ค่อยยังชั่วหน่อย แหะๆๆ ชอบค่ะ สนุก หวานนิดๆ กลมกล่อม จากคุณ : AmeliaM (AmeliaM) - [ 14 ส.ค. 49 22:47:11 ]

ความคิดเห็นที่ 32 ^__^ รีบส่งยิ้มให้ก่อน ชักช้าเดี๋ยวเน็ตหลุดอีก จากคุณ : เม-ดา - [ 15 ส.ค. 49 16:19:52 ]

ความคิดเห็นที่ 33 เห็นปีแสงก็คุ้นๆ แต่ยังไม่ทันคิดอะไร มาเจอจอมฟ้าเข้าก็เลย อ๊ออออออ ริ้วทรายใต้ตะวันนี่เอง ขอบอกว่าเขียนได้เก่งมั่กมาก อ่านแล้วปวดหัวใจหนึบๆ (เอ็งมันถนัดทางทำร้ายคนอ่านใช่มั้ยเจ้านัท) เสียแต่ตรงที่รู้แล้ว ว่าคู่นี้เขาแฮปปี้กันในริ้วทรายฯ เลยลุ้นไม่ได้เต็มที่เลย สารภาพว่า อ่านแล้วเกลียดจอมฟ้าว่ะ ไม่น่าโดนรถชนเลย (ขอเถียงไอ้นกนิดนึง) ถ้าไม่โดนรถชน สงสัยหนูปีจะไม่ใจอ่อนง่ายๆ ฮ่ะๆๆ (ขอแช่งให้หนูปีวิ่งตามไม่ทันด้วยเอ้า) อ่านจบแล้วไม่รู้ตัวเลยนะเนี่ยว่ายาว มาอ่าน คคห แล้วเพิ่งรู้ กร๊าก จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 15 ส.ค. 49 20:41:55 ]

ความคิดเห็นที่ 34 โอ้ ซึ้ง น้ำตาเล็ดเลยอ่ะ อิอิ น่ารักดีค่ะ จากคุณ : หมูพิม (N' pim_ka - ->>) - [ 15 ส.ค. 49 21:46:48 ]

ความคิดเห็นที่ 35 สวัสดีครับท่านเปียร์รุส ขออภัยจริงๆที่แวะมาหาล่าช้า จะมาขอโทษเรื่องที่ทำให้ต้องลำบากน่ะครับ ^n^" ขอบคุณที่ช่วยชี้แนะและย้ายรวบกระทู้ให้นะครับ ^__^ พอดีว่าไม่ได้อ่านกฏกติกามารยาทให้ดีก่อนจริงๆนั่นแหละ ^^"a แต่ที่แวะมาขอโทษล่าช้านี่เพราะเครื่องที่บ้านไม่ค่อยดี ร้านที่ไปใช้ก็ไม่รับคุกกี้เลยลอคอินไม่ได้น่ะ ตอนนี้เพิ่งจะค่อยยังชั่ว ก็ขอขอบคุณอีกครั้งนะครับ ^/\^ ถ้าว่างแวะไปอ่านเรื่องผมบ้างก็ได้ จะเป็นเกียรติมากเลยคับ(=แน่น)^___^ ด้วยจิตคารวะและปรารถนาดี Regain(Chen) จากคุณ : Regain - [ 15 ส.ค. 49 22:40:16 ]

ความคิดเห็นที่ 36 เพิ่งได้อ่านวันนี้เอง แต่เราสงสารจอมฟ้าอ่ะ จากคุณ : ground (ground) - [ 17 ส.ค. 49 12:49:28 ]

ความคิดเห็นที่ 37 ลุ้นตลอดว่าจะสมหวังหรือเปล่าแบบว่ากลัวหักมุมอีกค่ะ โดยเฉพาะ เปรี้ยง...โครม.... คิดว่าตายซะแล้ว ....สุปว่าดีใจจจจจบหวาน.... จากคุณ : Kwan (1688tkw) - [ 17 ส.ค. 49 17:35:56 ]

ความคิดเห็นที่ 38 หุหุหุ...ชอบง่ะ จากคุณ : รวยระรินกลิ่นชา - [ 18 ส.ค. 49 17:05:57 ]

ความคิดเห็นที่ 39 แวะมาตอบ คคห ค่ะ ***คุณTethys แหมพี่อ้อง่ะ หนูมะได้ตั้งใจให้มันยาวนะ แต่โดนหน้ากระดาษบังคับ นี่ก็คั้นจนไม่รู้จะคั้นยังไงแล้วเฮ้ออออ ***คุณโอเลี้ยงแก่ ๆ อ่ะแน่นอน มันต้องยาวอยู่แล้ว คำตอบก็อยู่ด้านบทว่าทำไม แง่มม พี่แกโหดดดดดด ***คุณปุณณัตถ์ หุหุ เราคั้นนนนนน อารมณ์กันสุด ๆ ตอนแรกกะว่าคงให้ใครตายสักคน แต่ว่า โดนเบรคเสียหน้าคว่ำไว้เสียก่อน อ่ะดิ ***คุณJessie่ (เจสซี่ ลุคยัง) ขอบคุณค่ะ ***คุณGracie Lou Freebush อันนี้ต้องโทษความบกพร่องของข้าพเจ้าเอง เพราะนายจอมฟ้า กะนายจอมทัพม้นคนละคน แต่เป็นชื่อที่ชอบทั้งสองชื่อเลย ขออภัยด้วยค่ะ ส่วนจะไปแทรกอยู่ในเรื่องไหนก็แล้วแต่ "ท่าน" คนนั้นจะกรุณาค่ะ หุหุ แล้วจะแจ้งให้ทราบนะคะ ***คุณnamtanzay มันเป็นเรื่องสั้นขนาดยาวอ่ะค่ะ หุหุ ***คุณดาว..กลางวัน มันเข้ากับช่วงฤดูฝนพอดีเลยด้วย เลยทำให้สาว ๆ หลายคนอิจฉาตาร้อน อยากมีฤดูฝนเป็นของตัวเองกันบ้าง หุหุ ***คุณbearcondo ต้องแฮปปี้สิค่ะ ไม่งั้นคนสั่งมาเล่นงานแน่ ๆ เลย หุหุ ***คุณsharine ขอบคุณมาค่ะที่ทิ้งร่องรอยนะคะ แล้วก็ยินดีเป็นอย่างยิ่งที่จะติดตามงานค่ะ ***คุณอุณากรรณ อ๋อ คนที่บังคับนะเหรอ พี่เธอไงล่ะย่ะ พี่เพลงเกือบพันอ่ะ คนนั้นแหละรู้จักมะ หุหุ ***คุณpumpam ด้วยความยินดีค่ะ ขอบคุณนะคะที่แวะมาทิ้งร่องรอยกำลังใจให้คนเขียน ***คุณอาราเร่ มาแอบยิ้มค่ะ ***คุณPaix โหนักอ่านเงา ยอมโผล่มาจากมุมมืด ดีใจที่สุด ขอบคุณนะคะ ***คุณnongwin ขอบคุณค่ะ ***คุณscottie ขอบคุณครับพี่รักษ์ ***คุณchaba (รวิษฎา) คนเขียนยิ้มแก้มปริแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะ ***คุณเอ่อ่อ่ะนะคะ  มายิ้มทำมาย ***คุณmint_candy  ขอบคุณค่ะ งานเขียนเรื่องเศร้ามันเขียนแล้วบีบอารมณ์ออกมาได้มากกว่างานเขียนแนวที่มันจบแฮปปี้นะค่ะ ***คุณ ทนน ค่ะ ***คุณชานมผสมโกโก้ (พายุสีเงิน) ขอบคุณนะคะ ***คุณหนูเก๋ เป็นความผิดของคนเขียนที่สับสนน่ะคะ แต่จอมฟ้าน่ะถูกแล้ว จะได้คู่กับปีแสงไงคะ ***คุณAmeliaM ขอบคุณค่ะ ***คุณเม-ดา ให้มันได้งี้ดิเจ้าแมร์ ***คุณพีทคุง  ไรอ่ะ น้ามาแช่ง นายจอมฟ้าของนู๋ได้ไง เค้าออกจะเป็นคนยึดมั่นในรัก แต่ติส ไปหน่อยแค่นั้นเองอ่ะ แง่มม ***คุณหมูพิม ขอบคุณค่ะ ***คุณRegain  มิเป็นไรมิได้ค่ะ มาอาศัยในพื้นที่เดียวกันก็ต้องช่วย ๆ กันไปจริงไหมคะ จะได้มีพื้นที่ให้ใช้ฟรี ๆ กันไปอีกนาน ๆ นะคะ สู้ ๆ นะคะ ***คุณ ground สงสารทำไมคะ จบแบบแฮปปี้นะคะเนี่ย สงสัยจะสงสารเพราะโดนรถชนแน่เลย หุหุ ***คุณKwan ค่ะหวาน แต่ใจจริงอยากให้ใครสักคนตายนะ ถ้าไม่โดนคำสั่งประกาศิตมาเสียก่อน หุหุ ***คุณรวยระรินกลิ่นชา  ที่ชอบนี่หน้าฝน หรือจอมฟ้าน้องผึ้ง ปล. ขอบคุณทุกความเห็นนะคะ เจ้านัท เปียร์รุส จากคุณ : เปียร์รุส - [ 20 ส.ค. 49 00:51:31 ]

ความคิดเห็นที่ 40 สนุกดีค่ะ ... :) เขียนสไตล์นี้ แปลกดี สลับไป-มาระหว่างเหตุการณ์ปัจจุบันกับอดีต จากคุณ : natraps - [ 24 ส.ค. 49 16:24:23 ]