บทรำพึง
ผมมีความสงสัยอยู่อย่างหนึ่ง เมื่อเข้ามาท่องเที่ยวในพันทิป
ได้ปีกว่า ว่าทำไมผู้ที่เข้ามาตั้งกระทู้หรือตอบกระทู้ มักจะไม่ยอมบอกอายุจริง แม้ในช่องที่เป็นประวัติส่วนตัวหลังอมยิ้ม ก็ไม่มี คงไม่อยากให้ใครรู้ว่าอายุมาก หรือบางทีก็อาจไม่อยากให้ใครรู้ว่ายังเด็กอยู่ ตามเหตุผลของแต่ละคน
เมื่อผมยังเป็นวัยรุ่นอายุสิบห้าหยก ๆ สิบหกหย่อน ๆ ผมคิดว่าคนที่อายุสามสิบห้าปีขึ้นไปเป็นคนแก่ แต่ก็มีคำขวัญของใครก็ไม่ทราบบอกว่า ชีวิตเริ่มต้นเมื่อสี่สิบ ผมก็ว่านั่นแหละเริ่มต้นแก่แล้วละซี แต่เมื่อผมเติบโตขึ้นมาจนถึงอายุสี่สิบ ผมยังไม่เห็นว่าตัวเองแก่เลย
ผมเคยถูกทำนายจากหมอดูสมัครเล่น ว่าจะตายตั้งแต่อายุห้าสิบปี ผมก็ไม่ตกอกตกใจอะไร เพราะคิดว่าชีวิตเพียงพอแล้ว ขาดอยู่อย่างเดียวคือยังไม่มีหนังสือรวมเล่มเลย ทั้ง ๆ ที่เขียนมาตลอดเวลา
แต่ผมก็อยู่มาจนถึงเกษียณอายุราชการ โดยยังไม่แก่ตามเคย ไม่ใช่ผมพูดยกตัวเอง มีผู้ใหญ่กว่าผมออกปากว่า เดี๋ยวนี้เขาเกษียณกันตั้งแต่ยังหนุ่มอยู่หรือ ผมจึงเชื่อ
แล้วผมก็เขียนหนังสือส่งวารสารต่อไป จนกระทั่งได้พิมพ์รวมเล่ม จนบัดนี้นับได้ ๘ เล่มแล้ว แต่ก็ยังไม่ตาย
ผมได้พาชีวิตเดินทางมาจนถึง จุดที่จะไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว แต่ก็ไม่ได้รอความตาย
เพียงแต่ทำตนให้เป็นประโยชน์แก่ครอบครัว แก่สังคม และแก่เพื่อนมนุษย์ผู้เกิดแก่เจ็บตายด้วยกัน
ตามกำลังความสามารถที่เหลืออยู่เท่านั้น
ผมจึงอยากจะบอกเพื่อน ๆ ในถนนนักเขียน ห้องสมุดพันทิป ว่า
.........................มาแก่กันเถิด....................
ไม่น่ากลัววันรุ่งคือพรุ่งนี้
เพราะเรามีจุดหมายที่แน่วแน่
เมื่อวานนี้ผ่านพ้นไปไม่ผันแปร
ถึงวันนี้ที่แท้ก็น่ารัก
เพราะรู้ว่าความจริงที่อิงอยู่
คือกรรมคู่ชีวิตจิตตระหนัก
ให้ยึดไว้พออาศัยได้พึ่งพัก
ใช้เป็นหลักเพื่อก้าวไปในมรรคา
เกิดมาแล้วต้องแก่อย่างแท้จริง
ไม่ต้องวิ่งหนีไปให้ผวา
ใช้ประโยชน์จากความเก่าเฒ่าชรา
ให้ผู้เยาว์ได้พึ่งพาเป็นธงชัย
เป็นคนแก่ที่ดีมีธรรมะ
ชีวิตจะถูกต้องจิตผ่องใส
ลูกหลานมากราบไหว้สบายใจ
ถึงร้อยปียังอยู่ไหวไม่เหี่ยวเอย.
จากคุณ :
เจียวต้าย 
- [
11 ส.ค. 49 07:53:10
]
มาแก่กันเถิด
