สวัสดีครับแม่....
นี่เป็นจดหมายอีกฉบับหนึ่ง จากหลาย ๆ ครั้งที่ผมต้องเขียนจดหมายถึงแม่ เมื่อผมต้องออกปฏิบัติภาระกิจ แต่จดหมายเหล่านั้นก็เคยไปถึงมือแม่สักที และนั่นหมายความว่า ทุกครั้งที่จดหมายไปไม่ถึงมือแม่ ก็คือผมได้กลับไปหาแม่ด้วยความคิดถึงและความรักทั้งหมดของผม
ไม่ว่ากี่ครั้งต่อกี่ครั้งที่ผมต้องจรดปากกาลงบนกระดาษ เพื่อเขียนข้อความเหล่านี้ ถึงแม่ของผม สิ่งหนึ่งที่รู้สึกได้ ก็คือหัวใจของผม มันปวดร้าวไปหมด เมื่อคิดว่า ถ้าแม่ต้องได้อ่านมันจดหมายฉบับนี้ขึ้นมา แม่คงรู้สึกเจ็บปวดไปไม่น้อย
ในโลกนี้ไม่มีอะไรแน่นอน และโดยอาชีพผมแล้ว ยิ่งหาความแน่นอนไม่ได้เอาเสียเลย และในความไม่แน่นอนนั้น ก็ทำให้ผมรู้สึกว่า ยิ่งผมโตขึ้นเท่าไร ผมก็ยิ่งห่างไกลจากแม่มากขึ้นเท่านั้น ด้วยหน้าที่การงาน และด้วยระยะทาง แต่นั่น ไม่ได้ทำให้หัวใจผม ห่างไกลจากแม่เลยสักนิดเดียว แม่ยังคงเป็นแม่พระที่คอยปกป้องผมอยู่เสมอมา ไม่ว่าผมจะอยู่ที่ไหนในโลก ผู้ก็รู้สึกถึงความรักและความห่วงใยที่แม่ส่งมาถึงผม และผมพยายามจะใช้ทุกวินาทีที่ผมหายใจเพื่อคิดถึงแม่
ผมพยายามทำในสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับเราสองคน แต่ดูเหมือนว่า มันจะยังไม่ดีพอในความรู้สึกของผม ยิ่งผมพยายามเท่าไร ผมก็ยิ่งต้องทิ้งแม่ไว้ข้างหลังคนเดียวเสมอ แต่ผมก็รู้ว่า แม่จะไม่มีวันเสียใจกับสิ่งที่ผมทำ หรือสิ่งที่ผมเลือกที่จะเป็น ผมรู้ว่าแม่จะภูมิใจในตัวผมเสมอ ไม่ว่าวันนี้หรือวันไหน
แม่ครับ...
ผมเคยนึกเสียใจอยู่เหมือนกันในบางครั้งที่ผมเห็นแม่เศร้าเวลาผมจากบ้านมา ผมเคยคิดว่า ผมทำถูกไหมที่ผมเดินตามรอยเท้าของผู้ชายในตระกูลเราทุกคน เดินตามรอยเท้าของปู่และพ่อ ทำไมผมถึงไม่ใช้ชีวิตปกติอย่างที่ลูกชายบ้านอื่นเขาเป็นกัน มีภรรยา มีลูกเล็ก ๆ เป็นครอบครัวที่ สมบูรณ์ เพื่อให้แม่ชื่นใจ ไม่ใช่ตระเวนไปทั่วเหมือนอย่างทุกวันนี้ แต่นั่นอาจเป็นเพียงความฝัน ที่ห่างไกลที่ผมอาจไม่มีโอกาสได้แตะต้องมัน
ผมเคยแอบได้ยินแม่พูดกับเพื่อนของแม่ว่า แม่ภูมิใจที่ ผมเดินตามรอยเท้าพ่อ และตระกูลของเรา ชีวิตของผู้ชายในตระกูลเรานั้น มีไว้เพื่อปกป้องคุ้มครองผู้อื่น อีกหลายชีวิตให้ดำเนินต่อไป แม่ไม่เคยเสียใจที่ผมเป็นในสิ่งที่พ่อเคยเป็น ที่ผมทำในสิ่งที่พ่อได้ทำ แต่ในบางครั้ง แม่เพียงแต่ กังวนใจ เวลาที่ผมหายไป ไม่ส่งข่าวคราวกลับไปบอกแม่ ที่ไม่ได้ทำ ไม่ใช่เพราะไม่อยากจะส่งข่าวบอกแม่เพียงแต่มันทำไม่ได้ เพราะนั่นเป็นหนึ่งในภาระกิจ ที่ผมต้องแบกไว้
แม่ครับ...
ผมเคยบอกแม่ไหมว่า ผมรักแม่มากมายแค่ไหน
ผมเคยบอกแม่หรือเปล่าว่า ทุกลมหายใจของผมทุกวันนี้ เป็นเพราะแม่ที่กล่อมเกลี้ยงเลี้ยงดู ผมจนเติบใหญ่ และได้มาทำงานรับใช้ชาติได้อย่างทุกวันนี้
ผมเคยบอกแม่ไหมครับ ว่าผมอยากขอบคุณแม่มากแค่ไหน ที่แม่รักผม ดูแลอบรมสั่งสอนผม ผมอยากขอบคุณแม่เหลือเกิน ที่ทำให้ผมเป็นเต็มคนได้อย่างทุกวันนี้
ในวันที่พ่อเสีย ผมจำได้ดีว่าแม่เสียใจขนาดไหน และผมก็รู้ว่าแม่ภูมิใจด้วยที่พ่อได้ทำหน้าที่ของพ่อได้ดีที่สุดในอาชีพของพ่อ
แม่ไม่ได้ร้องไห้ เพราะแม่บอกว่า การร้องไห้นั้นจะทำให้พ่อไม่สบายใจ การตายของพ่อทำให้มีผู้คนรอดชีวิตอย่างน้อยก็สิบคน และนั่นคุ้มกันแล้วกับการเสียสละชีวิตเพื่อพวกเขา แม่รู้ว่าพ่อไม่เคยเสียใจที่ทำอย่างนั้น แม่รู้ว่าพ่อไม่เคยห่วงว่าคนข้างหลังจะอยู่ได้ไหม เพราะพ่อเชื่อว่า คนเป็นลูกเป็นเมียทหารเตรียมพร้อมอยู่เสมอ และแม่ก็ไม่ยอมร้องไห้ออกมาให้ใครเห็น แต่ผมรู้ ในหัวใจแม่ น้ำตาของแม่ไหล รินรดหัวใจจนท่วมใจไปหมดแล้ว
....แม่ครับ ผมรักแม่ครับ...
ถ้าเป็นไปได้ผมไม่อยากให้แม่เสียใจอย่างนั้นอีกเลย แต่ผมจำเป็นต้องไปจริง ๆ มันเป็นหน้าที่ และความรับผิดชอบของผม ที่ผมได้ถูกอบรม สอนสั่งมาตั้งแต่คุณปู่ จนมาถึงพ่อ ให้รักศักดิ์ศรี และทำหน้าที่ของเราให้ดีที่สุด และโรงเรียนนายทหารที่อบรมเรา ให้พวกเราต้องต่อสู้กับอันตรายทั้งหลาย เพื่อคนในชาติเราสุขสบาย มิใช่เพื่อให้ตัวเราเองสุขสบาย เราต้องปกป้องอธิปไตยแห่งประเทศเรา มิให้ใครมาก่อความวุ่นวายได้ แย่งชิงในสิ่งที่เป็นของเราไปได้ ด้วยเกียรติ ด้วยหน้าที่แห่งนายทหารของประเทศเรา
(มีต่อครับ)
จากคุณ :
จิตปาตลี 
- [
11 ส.ค. 49 11:28:01
]
# - # : ^-^ ' : # - # จ ด ห ม า ย ถึ ง แ ม่ # - # : ^-^ ' : # - #
