ความคิดเห็นที่ 1 เพราะเมื่อครู่เขาต้องวิ่งหนีอย่างสุดชีวิต ทำให้ร่างกายเหนื่อยหอบเป็นอย่างยิ่ง จึงต้องหาที่นั่งพักหายใจถี่อยู่ที่ป้ายรถประจำทาง เขาหลุดพ้นออกมาแล้ว สายตาทุกคู่ที่อยู่บริเวณนั้นหันมามองราวกับเขาเป็นตัวประหลาด “กล้วยแขกไหม ไอ้หนุ่ม” เสียงยายที่จอดรถเข็นขายอยู่ใกล้ เขาส่ายหัว เวลานี้ต้องการแต่น้ำเท่านั้น “น้ำเย็น เอาไหมล่ะ” ยายมีน้ำเย็นขายด้วย เขาเดินไปซื้อน้ำมาดื่มอย่างกระหาย สายตาทุกคู่เริ่มไม่ใส่ใจตัวเขาแล้ว ตำรวจคนนั้นหายไปไหน ทำไมไม่ยอมช่วยเหลือเขาเลย เหงื่อออกท่วมตัว รู้สึกเวียนหัวอึดอัด “ยาดมไหมคะ” เธอไม่ได้ขายสินค้า แต่เธอมาด้วยไมตรี สาวอายุไม่น่าเกินยี่สิบสาม ใบหน้างดงามกลมเรียว ดวงตาโตเป็นประกาย เขาต้องเคยเจอจากที่ไหนสักแห่ง เขารับยาดมอย่างเต็มใจ ยังจ้องมองหน้าสาวน้อยนั้นนิ่งนาน “รัตนา” เขาพึมพำขึ้นเหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้ “ไม่ใช่หรอกค่ะ เมื่อกี้เห็นคุณวิ่งอยู่บนถนนจนเกือบโดนรถชน” “ผมวิ่งอยู่กลางถนนเหรอ” เขาประหลาดใจอย่างยิ่ง มิน่าล่ะผู้คนถึงได้หันมามองเขา คงคิดว่าเสียสติไปแน่เลย “วันนี้อากาศร้อนจัดนะคะ” เธอพูดราวกับจะบอกว่า อากาศร้อนจนเขาเพี้ยนนะสิ “เหมือนคุณจะเป็นลม” เธอยิ้มให้ด้วยไมตรี เขาสูดยาดมอย่างชื่นใจ “ไปอยู่ในห้องแอร์สักพักสิคะ อาจจะดีขึ้น” เธอรับยาดมคืนและทำท่าจะจากไป ไม่รู้ว่าสิ่งใดมาบังคับปากทั้งที่ไม่ใช่คนเจ้าชู้ “ไปเป็นเพื่อนผมได้ไหม” “อือ... ไม่นานนะคะ” เวลาเธอยิ้มเหมือนกับหัวใจของเขาถูกรัดแน่น หรือเขาถูกพันธนาการไว้แล้ว “ไปร้านกาแฟดีกว่านะคะ อยู่ตรงนี้เอง” เธอเดินนำทางไปอย่างคุ้นเคยสถานที่นี้ดี ........................... การสนทนาของทั้งคู่ดีขึ้น ความเย็นของแอร์ช่วยให้หายเหนื่อยอย่างรวดเร็ว เธอชื่อภาวิณี ทำงานประจำอยู่ย่านนี้ เขารู้สึกว่าเธอยิ้มง่าย เป็นคนคุยสนุกและไม่ถือตัวกับมิตรภาพใหม่ทำให้เขาสะบายใจเมื่ออยู่กับเธอ จนลืมเรื่องราวบนสะพานลอยไปหมดสิ้น คงไม่ผิดที่จะบอกว่านี่เป็นความรู้สึกที่ดีหรืออาจเป็นรักแรกเจอ จนเกือบชั่วโมง เธอจึงขอตัวกลับไปทำงานต่อ แม้เขาจะขอตามไปส่งแต่ไม่ได้รับคำยินยอม จึงได้แต่ยืนมองส่งด้วยสายตา เขาเห็นเธอแวะซื้อกล้วยแขกจากยายคนนั้นและท่าทางการคุยกันเหมือนคนคุ้นเคย เขาดีใจอย่างยิ่งที่อาจจะได้รู้ประวัติของเธอเพิ่มเติม เมื่อเธอเดินลับหายเข้าไปในซอย เขาจึงเดินมาหายายคนนั้นบ้าง ยายนั่งพิงกำแพงเก่าเป็นซากปรักพัง ความยาวไม่น่าจะเกินสิบสองเมตร ต้นไทรใหญ่ที่ขึ้นอยู่ด้านหลังของกำแพงช่วยแผ่กิ่งใบมาช่วยคุ้มเปลวแดดของแผงค้า “ขอกล้วยแขกถุงนึงสิยาย ขายเท่าไร” เขายังอดมองไปบนสะพานลอยตัวนั้นไม่ได้ “รู้จักกันเหรอ” เขาไม่ทันเริ่มต้น แต่ยายเป็นฝ่ายเปิดนำให้ก่อน “ใคร” “ผู้หญิงคนนั้นนะสิ” เขาสั่นหน้า และยิ้มให้เพื่อผูกไมตรีทั้งยายและคงเป็นหลานสาวตัวเล็กนั่งเล่นอยู่ข้างตัว “ยายรู้จักเขาเหรอ เป็นใครล่ะ” “ยายไม่รู้จักมากหรอก แต่เห็นเขามาหลายปีมากแล้ว อาจจะตั้งแต่ยายยังเด็กละมัง” “อ่ะเหรอ..” เขาหัวเราะกับความขี้เล่น “เขายังโสดหรือเปล่า” เขาถามทีเล่นทีจริง แต่เป็นคำถามสำคัญ “ไม่เคยเห็นเขาทำตัวแบบนั้นกับใครนะ” “จริงเหรอ เขาอยู่บริษัทอะไรน่ะ” “ไม่รู้สิ ไม่เคยถาม แต่เขาชอบมาซื้อของยาย สนใจเขาหรือไง” “อืม... คิดว่านะ” เขายังบ่ายเบี่ยงเขินอาย “ต้องระวังตัวไว้บ้าง เพราะเมื่อหลายปีก่อนมีคนที่รู้จักกับเธอคนนี้ ได้วิ่งไปกลางถนนจนรถชนตาย เหมือนกับคุณเมื่อสักครู่ ถ้าตำรวจเห็น คงโดนจับไปแล้ว” ทำให้เขานึกขึ้นได้ โชคดีที่ไม่เจอตำรวจนั่น แต่เขาไม่ได้ใส่ใจกับคำพูดอื่นมากนัก แต่แค่รู้ว่ายังโสดคำเดียว ทำให้หัวใจของหนุ่มพองโตอย่างมากแล้ว จึงรีบตรงไปที่ออฟฟิศเพื่อน โดยไม่ลืมกล่าวคำขอบคุณยาย ก่อนจากยังยืนมองบันไดสะพานลอย ทุกอย่างไม่เห็นมีอะไรผิดปกติ จนต้องเข้าไปเดินดูใกล้ๆ ท้องสะพานปกติเหมือนกับสะพานตัวอื่น แล้วเมื่อครู่เกิดอะไรขึ้นกับเขา .................................... สายตาของเขาได้แต่เหม่อลอย หลังจากวันนั้นเขากลับมาดักรอเธออีกสองครั้ง ทำให้มิตรภาพของทั้งคู่เติบโตอย่างรวดเร็ว เพียงอาทิตย์เดียวเขารู้สึกผูกพันกับสาวคนนี้อย่างมาก จนต้องนอนคิดถึงทุกคืน เพียงแค่เห็นเบอร์ที่แสดงขึ้นมา เขาดีใจอย่างที่สุดแล้ว วางทิ้งงานบนโต๊ะลง “ฮัลโล” “ว่างไหมคะ วันนี้ภาอยากพบคุณอย่างมากเลย” “ได้สิ ผมจะรีบไป รอผมนะ” เพียงพูดคุยประโยคสั้นๆ แต่เขาดีใจเป็นอย่างยิ่ง จะได้พบใบหน้าที่แสนหวานแล้ว เธอนั่งรออยู่ในร้านที่นัดพบ ชุดแดงเข้มที่เธอสวมใส่ขับเน้นผิวอมชมพูห้ดูสวยยิ่งขึ้น ครั้งนี้เธอนัดให้เขามาอีกฝั่ง ซึ่งช่วยให้โล่งใจขึ้นที่ไม่ต้องข้ามสะพานลอยบ้าตัวนั้น เมื่อเขาเข้าไปนั่งใกล้จึงเห็นใบหน้าแสนเศร้าสร้อยจนรู้สึกสะท้านใจ “ไม่สบายหรือเปล่า” เธอเพียงยิ้มให้และส่ายหน้า ก้มดื่มน้ำส้มคั้น “เป็นอะไร” เขาถามซ้ำอีกครั้ง ด้วยความห่วง “วันนี้เป็นวันสุดท้ายแล้วนะ ที่เราจะได้เจอกัน” เพียงคำพูดประโยคเดียวสะกดให้เขานิ่งอึ้ง กะทันหันจนพูดอะไรไม่ออก จากความดีใจกลับกลายเป็นความสับสนมึนงง “เป็นวันสุดท้ายแล้วที่ฉันต้องไป” เธอน้ำตาคลอ ในขณะที่เขาเองยังพูดไม่ออก สมองตื้อทึบ “จะไปที่ไหน เรายังติดต่อกันได้” เสียงของเขาแหบแห้งจนแทบไม่มีเสียงเล็ดลอด “ไม่หรอก เป็นที่ที่คุณติดต่อไม่ได้” “ทำไม” เธอไม่ตอบคำถาม ได้แต่นิ่งเงียบ “ก่อนที่จะจากกัน ฉันอยากให้คุณได้รู้เรื่องราวทั้งหมด บนสะพานลอยแห่งนั้น” นั่นทำให้เขาต้องเป็นฝ่ายนิ่ง เขาไม่เคยบอกใครรู้ในเรื่องนี้ เธอยิ้มให้อย่างเศร้า “คุณรู้ได้ไง” “ฉันรอคุณมา เกือบหกสิบปีแล้วนะ ในที่สุดเราได้เจอกันจนได้” “คุณรอผม?” “ไปกันเถอะคะ ฉันจะเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้คุณฟัง” เธอลุกขึ้นยืนและยื่นมือให้เขาจับ เหมือนมีสิ่งดลใจเพียงแค่สัมผัสกับมือนุ่ม เขาอยากดึงร่างนั้นเข้าสวมกอดยิ่งนัก เขาเคยสัมผัสร่างนี้ แต่ในใจยังคงสับสน เขากุมมือเดินไปกับเธอด้วยสภาพเหม่อลอย เธอพาไปหยุดอยู่ใกล้บันไดสะพานตัวนั้น สภาพที่เห็นเมื่อสักครู่แปรเปลี่ยนไปหมดสิ้น หันไปมองอีกฝั่งถนน เห็นป้ายเขียนไว้ชัดเจน ‘โรงสรรพาวุธ’ “เวลานั้นเกิดสงครามเอเชียบูรพา คุณเป็นหน่วยสอดแนมของขบวนการใต้ดิน และที่ตรงนี้คือคลังอาวุธของญี่ปุ่น” เธอเริ่มบรรยายให้เขาฟัง เธอพูดไม่ผิด เขาเริ่มจำได้แล้ว ...วันนั้นผมได้แอบขึ้นไปห้องส่วนตัวของพวกนั้นเพื่อหาข้อมูล ผมขึ้นบันไดตัวนี้โดยอาศัยจังหวะเผลอก่อนที่พวกมันจะมาปิดประตู ผมมาจนกระทั่งถึงนี่...... เขาเดินตามเธอขึ้นมาบนสะพานลอย และเห็นประตูปิดเหล็กลง “ใช่ค่ะ” เวลานี้ได้มายืนอยู่กลางสะพานลอย ไม่มีใครเดินขึ้นมาบ้างเลย เขามองลงไปเบื้องล่าง เห็นภายในโกดังมีสภาพซอมซ่ออึมครึม มีแต่ทหารซามูไร มองไกลออกไปพวกนั้นไม่ใช่ทหาร ไม่ใช่คนญี่ปุ่น หลายคนเขารู้สึกว่าคุ้นตาเหลือเกิน “ตอนนั้นคงมีใครเห็นคุณ ทำให้คุณต้องหนี” ....ถูกแล้ว ตอนนั้นผมหนี ผมวิ่งไปด้านโน้น ลงบันไดทางนั้น...... ทุกอย่างเด่นชัดขึ้นมาราวกับว่าเป็นวันนั้น ....ผมลงไป เจอพวกทหารญี่ปุ่นเต็มไปหมด จึงวิ่งหลบหนีไปอีกทาง วิ่งไปทางนั้น และตัดสินใจวิ่งกลับออกในทางส่วนขนส่งถ่ายสินค้า.......... เขามองเห็นภาพตัวเองวิ่งหนีสุดชีวิตอยู่เบื้องล่างนั่น วิ่งๆๆหลบหลีกสิ่งของ ทั้งเจ้าหน้าที่ยามและพนักงานที่เขารู้สึกคุ้นหน้าอย่างยิ่ง พนักงานคนนั้นเป็นเธอนั่นเอง เขาดึงร่างของเธอมาสวมกอดแนบแน่น สายตายังจ้องมองดูภาพเบื้องล่าง เธอกอดตอบใบหน้าคลอเคลียแนบอก น้ำตาที่เปียกใส่ทำให้เขาต้องก้มมามอง “คนนั้นคือคุณนั่นเอง” “ใช่ค่ะ วันนั้นฉันพาหลานสาวมาด้วยและกำลังยืนเช็คสินค้า ก็เห็นคุณวิ่งตรงเข้ามา” เขาหันกลับไปมองเบื้องล่างจึงเห็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งวิ่งเล่นอยู่ ......ภาพของเขาวิ่งผ่านเธอและยามคนนั้นไป สีหน้าแฟนสาวตื่นตระหนก “รีบหนีไป” เสียงเธอตะโกนก้อง เมื่อเห็นเขาหันกลับมา และเธอหวีดร้องแข่งกับเสียงปืน เธอทิ้งเอกสารในมือทั้งหมดวิ่งโผเข้ามาชายคนรัก........ “คุณเสียชีวิต ที่ตรงนั้นค่ะ เดชบุญ” เสียงสะอื้นทำให้เขาใจหาย น้ำตายังไหลอาบแก้ม ทำให้ใจเขาอ่อนระทวย “คุณชื่อเดชบุญ” เขาได้แต่เหม่อนิ่ง จิตใจเลื่อนลอย น่าจะมีก้อนอาหารเท่ากำปั้นทะลักขึ้นมาแน่นคอหอย สองตามีน้ำคลอได้แต่กอดเธอแน่นยิ่งขึ้น เขามองเห็นเธอเกลือกกลั้วกอดร่างของเขา ร่ำให้ฟูมฟายปิ่มขาดใจ “ผมพูด...อะไร...กับคุณ ตอนนั้น” เสียงเขาแห้ง ขาดหายเป็นช่วง “คุณถามว่า ฉันรักคุณไหม..... ฉันตอบคุณแล้ว” เธอสะอื้นยิ่งขึ้น จนเขาต้องซบหน้าลงไปปลอบใจ หยาดน้ำตาของเขาหยดใส่เส้นผมของเธอ มีแต่ความหดหู่รันทดใจ “แต่คุณไม่ได้ยิน” เธอเบียดตัวกอดเขาแน่นหลับตาร่ำให้ ปล่อยให้นำตาเล็ดลอดออกมา เขาเห็นร่างเธอถูกฉุดกระชากออกด้วยมือคนชาติเดียวกัน ในมือของชายคนนั้นยังกำปืนแน่น หนุ่มสาวทั้งสองประคองกอดกันเดินคู่ลงมา สายตาผู้คนที่ผ่านหน้า หันมองคงด้วยความสงสัยที่หญิงสาวได้แต่ร่ำให้ ทั้งคู่เดินผ่านร้านขายกล้วยแขก อ้อมไปด้านหลังกำแพงเก่าจนถึงใต้ร่มไทร เสียงยายร้องเรียกหลานสาวที่นั่งเล่นอยู่โคนต้น ให้ลุกย้ายถอยออกมาช่วยขายของ “ฉันมาตั้งจิตอธิษฐาน ณ.ที่ตรงนี้ อ้อนวอนปวงเทวดา ขอให้ได้พบคุณอีกครั้ง เพื่อที่จะตอบคำถาม ให้คุณได้ยิน” “ขอเพียงได้เห็นพบแค่หนึ่งอาทิตย์ ก็พอ แม้นานแค่ไหนฉันก็จะรอ” เธอนอนหนุนตักของเขารำพันสิ่งที่ผ่านมา เขาทำได้เพียงแต่ฟัง ปาดเช็ดคราบน้ำตา ลูบไล้แก้มเปล่ง และสัมผัสริมปากนุ่มของเธอ ความสงสารและความรักผสมผสานเป็นเนื้อเดียวกัน “ตั้งแต่นั้นมา ฉันได้แต่เฝ้ารอคุณอยู่ที่นี่ ได้เห็นความเปลี่ยนแปลงที่นี่ ตามหาคนที่รัก รอวันที่คุณหวนกลับมา” “ฉันได้เจอคุณจนได้ ฉันมีเวลาเพียงแค่วันนี้เท่านั้น เป็นไปตามที่ขอไว้” เธอยื่นมือขึ้นสัมผัสใบหน้าของเขาเช็ดคราบน้ำตาเช่นกัน น้ำตาของเอยังไม่ขาดสาย แววตามีแต่ความเศร้าเสียใจและหดหู่ระทมใจ ทั้งสองยังพร่ำรำพันความรักต่อกัน จวบจนความมืดคืบคลานเข้ามาทีละน้อย จนกระทั่งมืดสนิท บริเวณนี้ไม่เหลือแม้แต่ยายกับหลานคู่นั้น ชายหนุ่มก้มลงริมฝีปากแนบแน่นต่อกัน ผ้าทีละชิ้นถูกปลดออกจนเห็นเนื้อขาวอมชมพูงามอวบสะพรั่ง เป็นแสงสว่างรำไรในความมืด เขาดูดดื่มจนทั่วร่างหญิงสาว ทั้งสองพร่ำพลอดรักต่อกันจนหลับใหล .............................................. แสงอาทิตย์ยามสายแยงสายตาจนเขาต้องตื่น เมื่อนึกย้อนเหตุการณ์วันวานจึงได้สติ ตกใจรีบลุกขึ้นคว้าเสื้อผ้ามาสวมใส่อย่าลวก มองไปรอบตัวเวลานี้มีผ้าใบสีฟ้าขาวมาโอบกั้นโดยรอบ เขาชะโงกหน้าโผล่ออกมา เห็นยายนั่งอยู่เพียงลำพัง หลังพิงกำแพงอยู่ ....ขณะที่เขาจะเอ่ยถาม “เขาจากไปแล้วละ และยังฝากของชิ้นนี้ให้คุณ” แม้จะเป็นเพียงผืนผ้าเล็กที่ถักทอขึ้น แต่เขามีความรู้สึกใกล้ชิดและอุ่นใจอย่างยิ่ง กลิ่นหอมของตัวเธอยังลอยเข้าจมูก “ยายรู้เรื่องของเธอ” เขาคลานออกมานั่งคุยกับยาย ซึ่งคงเป็นผู้นำผ้าใบมาล้อมไว้ไม่ให้อุจาดตาผู้คน “เขาตามหาคุณตั้งแต่ยายยังเด็ก มาเฝ้ารอคุณอยู่ที่นี่ทุกวัน หลายปีก่อนเธอนึกว่าผู้ชายคนหนึ่งเป็นคุณ แต่สุดท้ายจึงรู้ว่าไม่ใช่” เสียงของยายแฝงความเศร้าสร้อยอยู่ในตัว “แต่ผู้ชายคนนั้นยังคงตามตื้อตลอดเวลา จนวันหนึ่งเขากลับวิ่งไปบนถนนจนโดนรถชนตาย” “ทำไม” “ผู้ชายคนนั้นเป็นคนยิงคุณ ในวันนั้น” “ที่ตรงนี้ เมื่อสมัยก่อน เป็นที่ตั้งของทหารญี่ปุ่น ตอนยายยังเด็กชอบตามน้าสาวมาที่นี่ เขาเป็นน้าสาวคนนั้นของยายเอง” ชายหนุ่มเพลียหัวใจจนบอกไม่ถูก เขานั่งคุกเข่าอยู่อย่างนั้นเป็นเวลานาน ........................... วันนี้มีเพียงหลานสาวของยายมาขายกล้วยแขก เธอดูเป็นสาวขึ้น เขาเดินผ่านกำแพงผุพัง และผ่านต้นไทรด้วยใจที่หดหู่ เข้าไปในเขตของวัด “ผมไม่รู้ว่าคุณยังชอบอยู่หรือไม่ วันนี้ผมซื้อมาฝาก” เขาหยิบกล้วยแขกอีกชิ้นเข้าปาก และวางส่วนที่ยังเหลือลงตรงหน้ากรอบรูปสี่เหลี่ยมเล็กทั้งสองรูป ของผู้หญิงต่างวัย แล้วหันเดินจากไปอย่างสงบ ............................... จากคุณ : กลา วัตตโต - [ 11 ส.ค. 49 21:11:01 A:203.118.85.72 X: TicketID:125236 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ยังดีเนอะที่ได้เจอกัน จากคุณ : scottie - [ วันแม่แห่งชาติ 15:11:30 ]

ความคิดเห็นที่ 3 แม้เพียงพบไม่กี่วัน แล้วต้องจาก ก็ถือว่าน่ายินดีแล้ว ในช่วงแรกเขียนได้ชวนลุ้นค่ะ แต่ช่วงหลังห้วนไปนิดๆ จากคุณ : - โอ้โฮ - - [ วันแม่แห่งชาติ 18:21:47 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ขออนุญาตแนะนำ เว็บไซต์ใหม่ล่าสุด สำหรับคนชอบเขียน เข้าไปแชร์จินตนาการของคุณได้ที่ www.tobewriter.com มี บ.ก. เข้ามาแวะอ่านเรื่อย ๆ ครับ ถ้าเรื่องคุณเจ๋งจริง อาจจะได้ติดต่อตีพิมพ์ครับ จากคุณ : I like it - [ 13 ส.ค. 49 18:20:47 A:58.8.106.61 X: TicketID:086746 ]