ความคิดเห็นที่ 1 เรื่อง : มหามนตร์ โดย : คายตรี 4... ไม่น่าเชื่อว่าดุษฎีจะสามารถพาทุกคนเข้ามาภายในบ้านได้ด้วยลวดเล็กๆเพียงเส้นเดียว               “เก่งจัง นายทำได้ไงเนี่ยะ”               หวันยิหวาชม ทั้งยังสงสัยในเทคนิคพิเศษที่ดุษฎีใช้ เขาส่งยิ้มให้หล่อน               “ก็เราเป็นขุนแผน เลยสะเดาะกลอนได้” ชายหนุ่มขยิบตา               “เหรอ แล้วพ่อขุนแผนทำอะไรได้อีกล่ะเจ้าคะ”               เขาจับต้นแขนหล่อนโน้มเข้าหา ลมหายใจอุ่นรดระรินหน้าผากให้ความรู้สึกแปลก ความมั่นคงในใจเอนไหวดั่งไม้ปักเลน               “เราใช้มนตร์สะกดให้หวารักเราตลอดไปได้นะ”               หญิงสาวขืนตัวออก เข่นเขี้ยวใส่นึกหมั่นไส้เขานิดๆ แต่ลึกลงไป หล่อนรู้สึกชอบที่เขาทำเช่นนี้               อัคเรศแกล้งถอนหายใจเฮือก จงใจให้หล่อนกับดุษฎีได้ยินก่อนแยกตัวไปอย่างรวดเร็ว หวันยิหวาไล่สายตาตาม ไม่เข้าใจว่าทำไมหมอนี่ต้องขัดหล่อนทุกทีไป               “เดี๋ยวเราขั้นไปสำรวจชั้นบนนะ หวาช่วยดูด้านล่างแล้วกัน”               หญิงสาวพยักหน้ารับคำ ชายหนุ่มผละจาก เดินขึ้นบันไดไม้เงียบกริบจนพ้นสายตา หล่อนจึงเดินมองซ้ายขวาตามทางลึกเข้าด้านใน               ต้นไม้ใหญ่ใบหนากันแสงแดดบางส่วน ภายในบ้านจึงค่อนข้างมืดและเย็น หากกระนั้นยังสามารถเห็นสภาพยับเยินได้ชัดเจนโต๊ะเก้าอี้ล้มระเนระนาด แจกันลายครามกลายเป็นเศษซากเซรามิค ผงปูนเกาะพราวขาวโพลน ผนังห้องปรากฏร่องรอยไหม้ดำ บางแห่งโดนถากเห็นเนื้อไม้สีอ่อน หลอดไฟตัวยาวเหลือเพียงขั้ว ตัวหลอดแตกไม่มีชิ้นดี               หวันยิหวาป้องปาก หล่อนไม่เชื่อว่าอาจารย์วีรชัยจะหายตัวไป เคยคิดมาตลอดว่าอัคเรศตื่นตูม แต่หลักฐานที่เห็นด้วยตานี้ยืนยันได้ทั้งหมด               ฝาห้องด้านหนึ่ง ซึ่งควรมีประตูกระจกสู่สวนหลังบ้านตั้งอยู่ กลับมีประตูดำแทน บนกรอบประตูเห็นอักขระสลักนูนชัดเจน ช่องว่างแนวนอนยาวข้างใต้สาดแสงสีรุ้งเมลืองมลังปลั่งเปล่งล้อเลียนสายตา ชักจูงจิตใจให้พิศวงงงงวย นึกอยากเปิดมันออกเพื่อค้นหาคำตอบที่ซ่อนไว้               แกร๊ก...               เสียงประหลาดรั้งฝีเท้าหล่อน ทุกอณูในร่างกายตื่นเต้นระริกสั่น เสียวสันหลังวาบ เลือดในกายคล้ายถูกแช่แข็งจนหยดสุดท้าย ต้องมีอะไรบางอย่างจับจ้องหล่อนแน่ ทว่าพอเหลียวมองกลับไม่พบอะไร               แกร๊ก...               หวันยิหวาสูดลมหายใจลึก ข่มความหวาดกลัว หล่อนก้าวเท้าเดินหน้าหาประตูประหลาดต่อ               ทันใดนั้นเอง เงาร่างรางเลือนสีขาวพุ่งตัดหน้าเป็นเส้นเฉียง หญิงสาวผงะเผลอสะดุดขาเก้าอี้ล้มก้นกระแทกพื้น แมวขาวตัวเขื่องตาวาว นั่งนิ่งราวรูปสลักจากหินคั่นหล่อนกับประตูไว้               “เมี้ยว...”               “กรี๊ด!!!” จากคุณ : คายตรี - [ 13 ส.ค. 49 14:54:08 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “เดี๋ยวเราขั้นไปสำรวจชั้นบนนะ หวาช่วยดูด้านล่างแล้วกัน”               หวันยิหวารับคำ ดุษฎีผละจากหล่อนเดินขึ้นบันไดไม้สีเข้มด้านข้าง แนวบันไดทอดตัวตามทางเดินยาวสู่ชั้นสอง ราวไม้ง่อนแง่นจับแรงๆก็อาจพัง               บนบ้านชั้นสองมีห้องสามห้องกับระเบียงทอดตัวไปทางสวนหลังบ้าน หน้าต่างปิดแน่นทำให้แสงแดดไม่อาจลอดเล็ดเข้ามา สภาพด้านบนจึงค่อนข้างทึบทึมชวนอึดอัด               ภายในห้องนอนของอาจารย์วีรชัยค่อนข้างเรียบร้อย สะอาดสะอ้าน แย่หน่อยตรงที่มีกลิ่นเน่าน่าสะอิดสะเอียนคละคลุ้ง ผ้าม่านสีเขียวอ่อนผืนบางทิ้งชายลูกไม้นิ่ง ภาพแขวนติดผนังราวกับทากาว โมเดลหลายตัวยืนสงบเงียบดั่งไว้อาลัย เตียงนอนเว้าบุ๋ม ผ้าปูที่นอนย่น ผ้าห่มร่นกองปลายเตียง ผิดธรรมดาจากส่วนอื่น น่าข้องใจว่า คนที่จัดห้องเรียบร้อย ทำไมจึงไม่จัดเตียงนอน แสดงว่าต้องรีบร้อนมาก หรือไม่ก็เกิดเหตุการณ์ไม่ดีบางอย่างแน่               ชายหนุ่มสำรวจรอบเตียงอีกครั้ง เผอิญให้เท้าหนึ่งเหยียบเมือกเหลืองเหนียวหนืด กลิ่นเน่าฟุ้งแรง ชายหนุ่มกลั้นหายใจย่อตัวตรวจของเหลวนั้นแต่กลับไม่คุ้นเคย ไม่เหมือนสารเคมีที่เคยเรียนในแลปสักนิด               “กรี๊ด!!!”               เสียงที่ดังขึ้นกระแทกใจดุษฎีรุนแรง ความสงสัยใคร่รู้ถูกกระชากขาดสะบั้น จิตใจพะวงถึงหวันยิหวา เกรงว่าหล่อนจะประสบอันตราย อะดรีนาลีนในร่างพลุ่งพล่านเกินควบคุม ชายหนุ่มเร่งรุดออกจากห้อง กระโจนลงบันไดเร็วที่สุดเท่าที่ร่างกายอำนวย               แล้วชายหนุ่มก็พบความเสียหายยับเยินในห้องซึ่งเป็นต้นเสียง ไม่อาจบอกได้ว่าเกิดขึ้นเมื่อไหร่ และเพราะอะไร แต่เห็นสภาพเช่นนี้แล้วก็ให้เป็นห่วงหวันยิหวายิ่งนัก               “หวา!” ชายหนุ่มป้องปากตะโกนเรียก ไม่มีใครขานตอบสักคน               ท่ามกลางความเงียบงันเสียงวี้ดเลือนๆเลื่อนใกล้เรื่อยๆ อะไรบางอย่างแหวกอากาศโจมตีหนักหน่วงเข้าด้านหลังของดุษฎี ชายหนุ่มปลิวลอยทะลุกระจกหน้าต่างแตกเพล้ง               เขารู้สึกตัวอีกครั้งเมื่อร่างหล่นตุ๊บลงพื้นหญ้าชอุ่มในสวนหลังบ้าน จำปีดอกหนึ่งร่วงลงพร้อมใบเขียวสด ไล้สัมผัสร่างกายเขาแผ่วเบา               ดุษฎียันร่าง หากทำได้เพียงผงกศีรษะขึ้นชั่วคราวก่อนฟุบกองกับพื้น ไม่อาจลุกได้ดั่งใจ หัวหมุนติ้วเบลอหนัก มันน่าสงสัยยิ่งนักว่าอะไรหรือใครที่ทำให้เขาบาดเจ็บเยี่ยงนี้               ดวงตาอ่อนล้าเห็นร่างผู้หญิงกำลังเดินออกมาจากม่านควันสีเทา ในมือหล่อนถือดอกบัวทองประกายวับวาว แต่ละอันเตรียมพุ่งมาทางเขาตามคำสั่งของผู้เป็นนาย               ในที่สุด โลกทั้งโลกก็พร่าเลือน แก้ไขเมื่อ 13 ส.ค. 49 14:59:10 จากคุณ : คายตรี - [ 13 ส.ค. 49 14:55:29 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ปทุมจักรสองอันตัดม่านอากาศบางเบาดังหวืด หมายปลิดชีวิตชายหนุ่มผู้นอนสลบไสลใต้ต้นจำปี แต่แล้วตระกลก็กระโดดเข้าขวางปัดอาวุธของวิภาดาด้วยพลองอาคมอันนิรมิตจากเหล็กไหล คล้ายนักเบสบอลปัดลูกที่หมุนคว้าน               ราชสีห์ไฟคำรนคำราม มันอยากขย้ำตระกลเต็มแก่ แต่เมื่อนายมันยังไม่สั่ง มันย่อมทำอะไรไม่ได้ นอกจากฮึดฮัดขัดใจ               “อย่าขวางทาง”               ตระกลยักไหล่ เส้นแผลลึกแดงยาวบนใบหน้าคมคายเริ่มแห้งตกสะเก็ด               “เรายังฆ่าเขาไม่ได้”               “แต่อาจารย์สั่งมา เขาคือคนที่จะทำลายโลกด้วยมนตร์อเวจี”               “รีบสรุปไปหรือเปล่า พวกเราเห็นเขายืนหน้าประตูมิติก็จริง แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเขาจะต้องเป็นคนอ่านมนตราชั่วร้ายนั่นนี่               วิภาดานิ่ง ใบหน้าสงบดั่งแผ่นศิลาใหญ่ไร้การรบกวน แววตาว่างเปล่ากำลังครุ่นคิดหนัก แต่ความเชื่อมั่นในคำสั่งของอาจารย์มีมากล้น หล่อนนิรมิตปทุมจักรสีทองอร้าอร่ามขึ้นในมือ               “อย่านะดา” ตระกลพยายามกระตุ้นเตือนหล่อน หากไม่เป็นผล จักรสังหารบินร่อนตัดอากาศ หญิงสาวกรายแขนกรีดมือ สะบัดพรึ่บพรั่บปทุมจักรหนึ่งอันก็แบ่งเป็นสองสี่ทวีคูณ แต่ละอันโหมใส่ตระกลไม่ยั้งดั่งฝนห่าใหญ่อันมีลูกเห็บก้อนโตหลงเข้าทุ่มกระแทก               ตระกลควงพลองกัน ความรุนแรงนั้นมากจนต้องร่นหนี เขาตระหนักดีว่าถ้าถอยอีกแม้ก้าวเดียว ชายหนุ่มในความคุ้มครองจะได้รับอันตราย ก่อนที่เขาจะได้รู้ความจริง เขาจะยอมให้ผู้ชายคนนี้ตายไม่ได้               ระหว่างใช้พลองปัดป้อง เหล็กไหลก็เพิ่มพลังให้ตนเอง เกิดเป็นกระแสไฟฟ้าสีเงินยวงโอบกอดทั้งตนเองและคนใช้               สายตาแหลมคม ฉับไวของชายหนุ่มจับจ้องช่องว่างของพายุปทุมจักร ตระกลกระแทกพลังงานไฟฟ้าบนพลองแทรกตัวไปในช่องว่างนั้น คลื่นพลังปราดเปรียวเฉียวไหล่หญิงสาว หล่อนเซซวนต้องหมุนตัวกลับตั้งหลัก ปทุมจักรนับร้อยนับพันหายวับทันตา               หญิงสาวเคืองแค้น หล่อนชี้หน้าตระกล               “ราชสีห์ไฟ จงจัดการ”               สัตว์เวทย์กระโจนเร็วรี่ กรงเล็บหน้าพร้อมตะปบ ชายหนุ่มวาดพลองแหวกอากาศ ทันย่อตัวต่ำหลบพร้อมดีดร่างเข้าชนจนเขาล้มกลิ้งไม่เป็นท่า สัตว์เวทย์ได้ใจ ปล่อยลูกไฟยักษ์ซัดเขา ชายหนุ่มกระโดดตัวลอยพ้นยอดจำปี หวุดหวิดกับพลังงานความร้อนนั้นแค่ปลายจมูก ตระกลขว้างพลองคู่ใจลงปักดิน แล้วร่อนลงยืนบนปลายพลองอีกด้าน               เขายกขาซ้ายไพล่ขาขวา ประกบมือสองข้างเหนือศีรษะ แลเลื่อนลงจรดอก หลับตานิ่ง รวมจิตให้แน่วแน่               “มะ พะ ธะ นะ”               แผ่นดินโดยรอบสะเทือนทั่ว หากมิใช่ผู้มีอาคมแก่กล้าก็ไม่อาจทรงตัวอยู่ได้               เหล็กไหลมีอำนาจพิเศษ ถ้ากระตุ้นอนุภาคภายในจนได้ที่ก็สามารถบังคับดัดรูปมันได้ตามต้องการ ตระกลใช้จิตบังคับปลายพลองอีกด้านหนึ่งที่ปักดินให้เป็นเข็มเล่มใหญ่ แทงทะลุพื้น ณ จุดที่ราชสีห์ไฟยืนอยู่ สัตว์เวทย์กระโดดหนีไม่พ้น โดนเข็มยักษ์ปักฉึกเข้าขาข้างหนึ่งในจำนวนห้าขา ทำให้ความคล่องแคล่วของมันถดถอยลงค่อนข้างมาก หากกระนั้น ราชสีห์ไฟยังหลบพ้นเข็มยักษ์อันต่อๆมาโดยไม่ได้รับบาดเจ็บเลย               ด้านวิภาดา เมื่อเห็นสัตว์เวทย์ตนเสียท่าก็เดือดดาล  หล่อนทำลัญจกรตั้งไว้บริเวณท้องน้อยซึ่งเป็นแหล่งพื้นฐานในการรวมพลังปราณ ถ้าจุดนี้มีความสมดุลมาก การปรับใช้ย่อมมีประสิทธิภาพสูงตาม               อนุภาคยะยิบย่อยในอากาศถูกดูดรวมไว้ในมือหญิงสาวรวดเร็ว รัศมีสีทองเปล่งประกายรุนแรง               “โอม....”               คำว่าโอมเอื้อนเอ่ยเนินนาน โอมคือ อะ อุ มะ เป็นสัญลักษณ์แห่งตรีมูรติเทวาเจ้า ผู้ทรงอำนาจสร้าง รักษา และทำลายจักรวาล ทั้งโอมยังเป็นสัญลักษณ์แห่งพุทธศาสนาให้คำนึงถึงพระรัตนตรัยอันสูงส่ง การกล่าวคำๆนี้จึงหมายถึงการรวบรวมพลังอันยิ่งใหญ่แห่งโลกไว้สิ้น               ฝ่ามือวิภาดาเปล่งแสงสีแดงเรืองรอง ตระกลสังเกตเห็นเช่นนั้นจึงแปรฝ่ามือไขว้นิ้วสลับได้สัญลักษณ์แห่งการป้องกัน               “อะ อุ นะ มะ”               ผนึกแก้วมันแววสีฟ้าใสกางกั้นเป็นขอบเขตอาคม หัวใจคาถาแก้วสี่ดวงมักใช้ในทางป้องกันสรรพอันตราย แก้วทั้งสี่ประกอบด้วย มณีโชติ ไพฑูรย์ วิเชียร และปัทมราช ตระกลเลือกใช้หัวใจแก้ววิเชียรอันมีลักษณะธาตุไฟ ใช้ป้องกันพลังทำลายล้างสูงๆ แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็ไม่มั่นใจว่าจะต้านทานหญิงสาวได้ เพราะจากการประมือกันมา หญิงสาวเก่งกว่าที่ประเมินไว้มากทีเดียว               พลังปราณโชติช่วงดั่งเปลวเพลิงโหมไหม้ฟอนฟืน หญิงสาวลืมตาตื่นตวาดลั่น               “โส มา ณะ กะ ริ ถา โธ”               พร้อมใช้นิ้วชี้และกลางแนบขนานปล่อยพลัง เส้นสีบรรเจิดเฉิดฉายดิ่งหมายชายหนุ่มผู้ยืนบนพลอง อำนาจมหาศาลเนืองนองถองแทงกำแพงอาคมลั่นสนั่นหวั่นไหว คลื่นมนตร์ที่กระทบกำแพงใสแผ่ซ่าน เส้นสายสีสวยปานสายพิณทิพย์แทรกซึมลงเนื้อขอบเขตอาคม ตระกลเหงื่อตก มือซึ่งกำหนดท่าสั่นเทิ้ม               วิภาดาอัดกระแสจิต กระแทกทะลุทะลวงกำแพงอาคมสูญสลาย ชายหนุ่มกระเด็นปลิวราวถูกยักษ์จับเหวี่ยง ร่างกระแทกต้นไม้ เส้นหนามมากมายจิ้มครูด แล้วร่วงตกลงมาดั่งลูกนกตกจากรัง อวัยวะภายในบอบช้ำจนกระอัก พ่นเลือดกระจายเต็มพื้น               ราชสีห์ไฟคอยจังหวะอยู่แล้วจึงกระโดดคร่อม อ้าปากกว้าง ลูกไฟคว้างพร้อมปะทะหน้าเขาเต็มที่               พลองเหล็กไหลรู้ว่าเจ้านายตกอยู่ในนาทีคับขัน มันดีดตัวขึ้น ยืดขยายร่างกลายเป็นลูกปืนใหญ่ลอยกลางอากาศ เตรียมฟันฟาดราชสีห์ไฟให้ดิ้นดับ ทว่า วิภาดากรีดมือมาทางมัน เหล็กไหลก็ไม่อาจบันดาลอิทธิฤทธิ์ได้               ตระกลหลับตารอคอยความตาย เขาไม่นึกกลัวสักนิด แต่แค่เสียดายที่ไม่อาจรักษาชีวิตชายหนุ่มผู้ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ และเสียใจที่ไม่อาจเปลี่ยนแปลงทัศนะคติของวิภาดาได้               ฟ้าว!!!               ก้อนกรวดเล็กวิ่งผ่านลำตัวโปร่งของราชสีห์ไฟรวดเร็ว มันครางโหยหวนก่อนดับหาย ทั้งตระกลและวิภาดาต่างฉงนฉงายตาค้าง ในวงการไสยเวทย์ล้วนรู้ดี ราชสีห์ไฟมีอำนาจมากเกินกว่าจะทำลาย นี่แสดงว่าคนที่ดีดก้อนกรวดมาต้องมีอาคมสูงส่งยิ่งแล้ว               เหล็กไหลกลายเป็นพลองแล่นสู่มือชายหนุ่ม อาการบอบช้ำหนักหนาเกินกว่าจะลุก ช่วงนั้นเอง กลิ่นหอมอ่อนคล้ายกลิ่นดอกไม้ในสวนกว้างฟุ้งกระจาย หญิงสาวชุดนักศึกษาคนหนึ่งก้าวออกจากต้นไม้ใหญ่ซึ่งใช้กำบังกายมาตลอด ผมซอยประบ่าดำวาววาม ม่านตาสีม่วงอ่อนขับเน้นให้เรียวตาสวยเด่นน่าเกรงขาม ผู้หญิงคนนี้เองที่ดีดก้อนกรวดจัดการราชสีห์ไฟ               หล่อนคือหวันยิหวา! จากคุณ : คายตรี - [ 13 ส.ค. 49 14:56:04 ]

ความคิดเห็นที่ 4 คุณคายตรี เริ่มตื่นเต้นเสียแล้วสิ ทำไมอยู่ ๆ หวันยิหวาก็มีฤทธิ์เดชขึ้นมา น่าสนใจจริง ๆ มีอยู่เรื่องหนึ่งที่ไม่ได้ตั้งใจจะสังเกตแต่อย่างใด เป็นเรื่องบทร่ายคาถาของสกล ไม่ทราบว่าเจตนาหรือเปล่า คือไม่เหมือนกับคราวที่แล้วน่ะค่ะ และคาถาบทนี้มีที่มาไหมคะ คุ้น ๆ ว่าเคยได้ยินแต่ไม่รู้ว่าจากที่ไหน แล้วเอาตอนต่อมาลงเร็ว ๆ นะคะ กำลังอยากรู้ จากคุณ : ทิวลิปสีน้ำเงิน - [ 13 ส.ค. 49 15:39:44 ]

ความคิดเห็นที่ 5 น้อยใจ ๆ เอานิทานมาลงไม่บอกไม่กล่าว ไอ้เรามาถึงปั๊บ ก็เข้าบทกวีอย่างเดียว เลยไม่เห็น มาลงชื่อไว้ก่อน อ่านจบแล้วจะบอกนะครับ โชคดีจัง ที่รู้ทัน มาแก้ไขข้อความเป็นครั้งที่สองหลังอ่านจบ สนุกมากครับ อ่านทีเดียวสี่ตอนรวด ปิดไม่ลง รวมเล่มที่ไหนบอกด้วยนะครับ ลองเกริ่นอรัมภบท อะไรบ้างนิด ๆ หน่อย ๆ ก็สุดยอดแล้วครับ อ่านแล้วดูสั้น ๆ ตูม ๆๆ ยังไงก็ไม่รู้น่ะครับ แต่สนุกจริง ๆ แก้ไขเมื่อ 15 ส.ค. 49 05:59:04 จากคุณ : ย.ยิ้มแย้ม - [ 14 ส.ค. 49 06:34:57 ]

ความคิดเห็นที่ 6 นั่นสิ ทำไมทำลายราชสีห์ได้ล่ะ จากคุณ : scottie - [ 14 ส.ค. 49 12:07:58 ]

ความคิดเห็นที่ 7 จะตอบคำถามให้ในตอนหน้านะจ้ะ บาย.................................................................... จากคุณ : คายตรี - [ 15 ส.ค. 49 08:55:37 ]