ความคิดเห็นที่ 1 .^ _ __ _ _ _ _ _ _^ ขนมจีนน้ำเงี้ยวร้อนๆ พร้อมเสริฟ ฮับ จากคุณ : เอ่อ่อ่ะนะคะ - [ 14 ส.ค. 49 18:49:24 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ... ร้านอาหารย่านธุรกิจของเมืองใหญ่คลาคล่ำไปด้วยผู้คนในช่วงพักกลางวัน  ห้องแถวเล็กๆ มุมถนนถูกดัดแปลง ตกแต่งใหม่ให้กลายเป็นร้านขายอาหารหลากหลายรูปแบบ เปิดร้านตอน เจ็ดโมงเช้า ด้วยการขายเครื่องดื่มร้อน เย็น ขนมปัง   จนถึง 11 โมง พนักงานกะเช้า จะเปลี่ยนไปอีกชุดหนึ่งสำหรับเตรียมขายอาหารกลางวัน ที่ต้องใช้คนมากกว่าเดิมถึง สองเท่า และมีทีท่าว่าจะเพิ่มขึ้นเป็นสามในเร็วๆนี้  มีเวลาพักหายใจประมาณชั่วโมงกว่าๆ ในช่วงคาบเกี่ยวของบ่ายสองและสามโมง เมื่อถึง 4โมง พนักงานกะเย็นก็จะเข้ามารับงาน ส่วนใหญ่จะเป็นนักศึกษาที่เลิกเรียนในตอนเช้าและบ่าย และต้องหารายได้ จากงานpart time ซึ่งก็ได้รับการสนับสนุนจากเจ้าของร้านเป็นอย่างดี ในช่วงเย็น จะไม่มีอาหารขาย โดยจะเปลี่ยนจาก ร้านขายอาหรเป็นร้านเบเกอรี่ เป็นcoffee shop แทนที่อาหารหนักและปิดร้านตอนสามทุ่มครึ่ง โดยพนักงานกะเย็นจะช่วยกันปัดกวาด เช็ดถู และปิดตัวร้านจริงๆ เมื่อเข็มสั้นนาฬิกาชี้เลขสิบตรง  เช้าวันนี้ก็เหมือนทุกวัน ของ สรินดา หญิสาวร่างสูง ล่ำสันด้วยไขมัน บ่งบอกสถานภาพการเป็นเจ้าของร้านอาหารได้อย่างดีเยี่ยมจากรูปลักษณ์ภายนอก "ไม่ต้องบอกก็รู้ ว่าเจ๊เป็นใคร" แต่ถึงแม้เธอจะทำงานหนักแค่ไหน จะนอนดึก ตื่นเช้า น้ำหนัก ปริมาณแคลอรี่ที่รักและแสนหวงแหน ก็ไม่มีการจากลาไปได้ แม้ใจจริงเธอจะอยากให้มันหายไปบ้างก็ตาม   งานแรกของเธอเมื่อไปถึงร้านตอนหกโมงเช้า คือเตรียมของทุกอย่างที่พอจะทำเองได้ ตั้งแต่เปิดเครื่องต้มกาแฟ เครื่องกดเครื่องดื่มเย็น  เปิดถังน้ำแข็งไว้รอรถมาส่ง เช็ครายการขนมปัง และเค้กที่จะมาส่งในช่วงเช้า และที่จะส่งในช่วงเย็น จากนั้นคิดเมนูขนมที่ทำเองของวันนี้   ขนมที่ขายนั้น ส่วนหนึ่งจะสั่งจากคุณน้าข้างบ้านที่ทำขนมขายส่งตามร้านต่างๆทั่วเมือง และอีกส่วนเธอจะทำเอง ส่วนใหญ่จะเป็นพวกคุ้กกี้ หรือเค้ก โดยเฉพาะเค้กช็อคโกแลตที่ขึ้นชื่อของร้านที่เธอแสนภาคภูมิใจในฝีมือตัวเอง และเมื่อเข็มสั้นและเข็มยาวชี้เหลื่อมกัน ที่ หกโมงครึ่ง พนักงานกะเช้า ทั้ง 5 คน ก็เริ่มปรากฏตัวขึ้นทีละคนสองคน ช่วยกันเปิดร้าน ปัดกวาด เช็ดถู จัดขนมเรียงที่ชั้น เช็คขนมที่เหลือ เตรียมอุปกรณ์แก้ว ถุง ต้องพร้อมเมื่อเจ็ดโมง ลูกค้าก็จะเริ่มทยอยมาแล้ว ส่วนใหญ่จะเป็นผู้ปกครองที่กำลังจะออกบ้านเพื่อส่งลูก หรือเหล่าคนทำงานที่กำลังจะออกไปทำงาน ต้องใช้เวลาอีกนานอยู่บนถนนในชั่วโมงเร่งด่วน รูปแบบของร้านจะแบ่งออกเป็นสองด้าน คือด้านที่เปิดประตูเข้าจากด้านหน้า และด้านข้างที่สามารถชิดรถข้างถนนเพื่อสั่ง และได้สินค้าอย่างรวดเร็วไม่เกิน 2 นาที เมื่อดูความเรียบร้อยของร้านดีแล้ว 7.15 ก็ถึงเวลาที่หญิงสาวจะหยิบผ้ากันเปื้อนมาสวม หมวกคลุมผม สวมถุงมือ และเริ่มงานประจำ ของเธอที่ด้านหลังของร้าน ซึ่งกั้นไว้เป็นบริเวณห้องครัว และมุมส่งของเข้าออกของร้าน เริ่มจากหยิบส่วนผสมที่ผสมไว้เสร็จตั้งแต่เมื่อคืนก่อน กลับบ้านจากตู้แช่แข็ง นำมาละลาย คนให้เข้ากัน ใส่ส่วนผสมเพิ่มไปอีกเล็กน้อยยกลงจากเครื่องคน เทใส่พิมพ์ที่เตรียมไว้ แยกออกเป็น สี่ถาด ยกเข้าเตาอบ   แม้ในร้านจะติดเครื่องปรับอากาศ  แต่บริเวณหลังร้านไม่ใช่ สรินดายืนยันที่จะให้ครัวของเธอนั้นมีอากาศโปร่ง แต่ต้องสะอาด ปราศจากแมลง โดยติดมุ้งลวดไว้ที่ประตูและหน้าต่าง มีการแบ่งแยกสัดส่วนพื้นที่อย่างชัดเจน ส่วนจัดเตรียม ส่วนล้าง ส่วนเตาแก๊ส  รอไม่นาน ก้อนขนมปังอบทรงกลมสีน้ำตาลก็ถูกยกออกจากเตาส่งกลิ่นหอมกรุ่นไปทั่วห้อง และบริเวณใกล้เคียง ส่วนหนึ่งจะถูกดัดแปลงไปเป็นบราวนี่ และอีกส่วนจะเป็นเค้กช็อคฯ  เมนูที่ขายดี วางไม่ถึง20 นาทีก็หมด ทั้งสองอย่าง โดยจะเป็นลูกค้าประจำเกือบทั้งหมด ที่จะรอเวลา คือประมาณ 8 โมง ถึง 8 โมงครึ่งที่ขนมจะเสร็จ "เจ๊สาคะ เค้กได้ยังคะ ลูกค้ามาทวงเกือบรายน่ะค่ะ ตอนนี้พี่มลกำลังรับหน้าอยู่"  พนักงานคนหนึ่งในร้านวิ่งจากหน้าร้านเข้ามาในครัวอย่างเร่งรีบ บ่งบอกสถานการณ์อันคับขัน "จ้า ได้แล้ว เพิ่งปาดช็อคโกแลตเสร็จ เอ้า สดๆ ร้อนๆ  ขอตัด 6 ส่วนก่อนน๊า" "เอ้า รีบร้อน เชิญค่า เดี๋ยวอีก 10 นาที ให้ใครมาเอาบราวนี่ด้วยนะจ๊ะ"  พนักงานสาวยิ้มอย่างดีใจ รีบประคองถาดขนมทั้งสอง ข้างละถาด แต่ก่อนไป"เอ่อ เจ๊สาคนส๊วยที่สู๊ดในโลก..." "ย่ะ ของพวกหล่อนๆน่ะ ในตู้เย็น ไม่ต้องห่วงหรอก แหม๊ จริงๆเลยเด็กพวกนี้" "ก็แหม ขนมเจ๊อร่อยหนิคะ ไม่กินวันไหนเหมือนจะขาดใจตายให้ได้" "บ้า ไปทำงานได้แล้วไป๊" สรินดาหันมายิ้มกับตัวเอง นี่กลายเป็นขนมของเธอใส่ยาบ้าไปเหรอเนี่ย พอใกล้เวลา 9 โมงเช้า บรรดาสามแม่ครัวเอกของเธอ ก็เริ่มเข้ามาทำงาน ลูกมือก็เตรียมวัตถุดิบ ล้างผัก หั่นผัก โขลกพริกเครื่องแกง  หุงข้าว ต้มน้ำซุป  ทุกเช้าจะมีการประชุมกันก่อนเริ่มงาน ว่าวันนี้จะทำเมนูอะไรเป็นเมนูพิเศษ อาหารแนะนำ เมื่อตกลงกันได้ก็จะเริ่มทำไว้ และอุ่นรอบนเตา เพราะอาหารกลางวันนี้ก็อีกเช่นกัน ที่ทำเท่าไหร่ก็หมดเท่านั้น ไม่รู้เธอเผลอใส่ยาบ้าลงไปอีกหรือเปล่า แต่ก็ต้องยอมรับคำชมจากลูกค้าทุกคน ว่าอร่อย กลมกล่อม และถูกปาก สำหรับเมนูแนะนำวันนี้ เป็นอาหารไทยท้องถิ่น ขนมจีนน้ำเงี้ยว อาหารโปรดของสรินดาเอง และเป็นสิ่งที่เธอชอบทำด้วย เพราะมักจะทำให้เธอนึกถึงช่วงเวลาในวัยเด็กที่ได้ช่วยคุณยายทำกับข้าว แบบพื้นเมืองที่ครัวเรือนไทยล้านนาของท่าน ขนมจีน เส้นสีขาวอวบ ทั้ง 4 เข่ง ทะยอยลำเลียงมาทางหลังร้าน ในเวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมง เพราะร้านของเธอก็มีแผนกจัดส่ง และจัดหาวัตถุดิบเหมือนกัน ครบวงจร พนักงานทุกคนมีหน้าที่ของตัวเอง และต้องรับผิดชอบให้ดีไม่ไปยุ่งกับส่วนอื่น เสียงสาก และครก กระทบกันเป็นจังหวะสม่ำเสมอ ประสานกับเสียงตะโกนคุยของสามแม่ครัวเอก ที่อยู่วัยคุณป้าแล้ว แต่ฝีมือการทำอาหารไม่เคยแก่ไปตามวัย หญิงสูงวัยทั้ง 3 คือหญิงชาวบ้านในแถบชนบทใกล้กับบ้านของสรินดาที่เป็นมรดกของครอบครัว ที่เธอชอบแต่ไม่ได้อยู่ ไม่นานสมาชิกในครัวก็ต้องสูดน้ำมูก เช็คน้ำตา จากอาการสำลัก และจามไม่หยุด ผลของการผัดน้ำพริกกับน้ำมัน ถึงแม้จะมีเตาดูดควันแล้วแต่กลิ่นก็ยังวนเวียน กระจายไปทั่ว และเผื่อแผ่ไปแถวๆหน้าร้านด้วย พนักงานกะเที่ยงเริ่มเข้างานแล้ว ได้รับการทักทายด้วยเสียงจามเป็นทิวแถว พอเหลียวไปมองกระดาน เมนูแนะนำหน้าร้าน ก็ไม่แปลกใจเสียแล้ว    หม้อดินใบใหญ่ 2 ใบ บนเตาถ่าน ตั้งไฟอ่อน เหลือแต่ก้อนถ่านสีแดงเล็กๆ ส่งเสียงเดือดปุดๆ จากมุมหนึ่งของร้าน ส่งสัญญาณพร้อมที่จะบริการลูกค้าที่พกพาความหิวมาในเวลา 11 โมง 45 นาที ผักเครื่องเคียง ไม่ว่าจะเป็นถั่วฝักยาวลวก ถั่วงอกสด กะหล่ำปลีซอยละเอียด ผักกาดดอง  พริกคั่ว กระเทียมเจียว และผักชี  วางเรียงไว้ พร้อมโรยหน้าเสริฟ สรินดาถอดผ้ากันเปื้อน และหมวกคลุมผมออก แล้วเดินมานั่งเล่นที่ชิงช้า มุมสวนหย่อมเล็กๆตรงทางเดินหลังร้าน ที่เธอจัดไว้สำหรับเป็นมุมพักผ่อนของเธอเองและพนักงานในร้านที่ต้องการพัก และผ่อนคลาย  หญิงสาวสูดหายเข้า และออกช้าๆ เสียงน้ำตกเล็กของสวนช่วยได้มากเพิ่งจะผ่านครึ่งวันเช้าไป ยังอีกนานนักกว่าจะหมดวัน แต่เหมือนกับว่าแต่ละวันของเธอผ่านไปเร็วเกินกว่าจะทันทำอะไร นั่งหลับตา  ไกวชิงช้าเล่นอีกสองสามครั้ง จึงลุกไปตรวจดูความเรียบร้อยหน้าร้านบ้าง ที่ตอนนี้จากพื้นที่โล่งๆในตอนเช้า โต๊ะ เก้าอี้ และร่มกันแดดก็วางเรียง ประมาณ 5- 6 ชุด ชุดเก้าอี้ละ 2 - 3  ตัว แล้วแต่มุม  ไฟในร้านเปลี่ยนจากไฟดิม หรือไฟที่มีสีเหลืองอ่อน ก็เปลี่ยนเป็นสีขาวจาก หลอดตะเกียบติดตามมุมต่างๆ เพราะทางร้านได้ออกแบบให้รับกับแสงในตอนเที่ยง ทำให้ประหยัดไฟได้มาก จากคุณ : เอ่อ่อ่ะนะคะ - [ 14 ส.ค. 49 18:56:03 ]

ความคิดเห็นที่ 3 (ต่อจากข้างบน) บรรยากาศเย็นสบาย จากเครื่องปรับอากาศในร้าน เริ่มคลาคล่ำไปด้วยผู้คนที่เข้ามาจับจองที่นั่งในร้าน  ทั้งเคาน์เตอร์เดี่ยวติดกระจกด้านหน้า เห็นคนผ่านไปผ่านมา หรือมุมโซฟาเล็กๆ ข้างหน้าต่างอีกฝั่ง ข้างของร้านที่เคยเป็นจุด stop ของรถที่เข้ามาเทียบสั่งขนมตอนเช้า บานพับถูกเก็บกลายเป็นบานหน้าต่างเปิดอีกข้าง ดูเก๋ไปอีกแบบ เสียงผู้คนพูดคุยดังอื้ออึง ผสานกับเสียงดนตรีไทยล้านนา สะล้อ ซอ ซึง ช่วยผ่อนคลายบรรยากาศที่รีบเร่ง จากอาการโมโหหิวได้บ้าง พนักงานในร้านทำหน้าที่ของตัวเองอย่างดีเยี่ยม เดินกันขวักไขว่ และอาจเป็นเพราะเธอเองก็สวมผ้ากันเปื้อนอยู่จึงทำให้ถูกเรียกตัว เป็นเสียงที่ไม่คุ้นเคยเลย "นี่เธอ ขอเมนูสิ๊ ชั้นรอมา 20 นาที กับอีก 8 วิ แล้วนะ ไม่เห็นมีคนมาบริการเลย เดินไปเดินมาอยู่ได้" เสียงแหลม ท่าทางไว้ตัวของหญิงสาวหน้าตาสวย แต่งกายเหมือนถอดมาจากนิตยสาร หรือเวทีแฟชั่น ฝั่งตรงข้ามเจ้าหล่อนคือชายหนุ่มที่ดูคู่กันอย่างลงตัว แต่งกายด้วยชุดสูทสีฟ้าอ่อน รับผิวสีน้ำตาลอ่อน หล่อ สรินดายอมรับกับตัวเอง และเธอคงเผลอมองที่ฝ่ายชายนานไปสาวสวยเสียงแปร๋นจึงเริ่มวีนอีกครั้ง "เธอ ชั้นบอก ขอเมนู หูหนวกรึไง ยายอ้วนเอ๊ย" อ่าว เฮ๊ย ยัยป้าหน้าศัยกรรม หนอย เรียกไม่เรียกดีดี พูดงี้มีเฮสิวะ แต่ด้วยความที่เป็นลูกค้า  ลูกกค้าคือราชา เพื่อเงิน ท่องไว้ๆ สรินดากลบแววตาอยากฆ่าคนด้วยรอยยิ้ม ขอโทษขอโพย แล้วเดินไปหยิบเมนูที่เคาน์เตอร์คิดเงิน พร้อมกระดาษจดมาส่งให้ "ขออภัยกับบริการที่ล่าช้านะคะ ช่วงกลางวัน ทางร้านเรายุ่งมาก คุณคงเพิ่งมาเป็นครั้งแรก ความจริงคุณสามารถสั่งอาหารได้จากส่วนหน้าร้าน ที่วางไว้ และหยิบมาได้เลย ทางร้านทำไว้ตามเมนูอยู่แล้วน่ะค่ะ" หลังอธิบายจบ ยัยป้าหน้าศัลยกรรมก็กลบอาการหน้าแตกด้วยการออกฤทธิ์ทันที "ยี้!! ของพวกนั้น ชั้นไม่กินหรอกย่ะ ชั้นต่ำ! อาหารพื้นเมืองเหรอ ของบ้านนอกๆแบบนั้น ชั้นกับแฟนกินไม่เป็น!" อะแฮ่มๆ เสียงกระแอม จากหนุ่มที่นั่งฝั่งตรงข้าม พร้อมสายตาที่มองมาอย่างปรามๆ ว่าไม่ควรพูดอย่างนั้น "ชั้นอยากได้ อืมมม" พลางไล่สายตาลงไปตามรายการอาหาร "อะไรเนี่ย มีแต่อาหารพื้นเมืองทั้งนั้น เราก็นึกว่าจะมีอะไรดี เห็นคนเต็มร้านทุกวัน มีแต่ของอ้วนๆ ผัด ทอด แกงกะทิ ,เมสัน คุณดูสิคะ  ชั้นว่าเราเปลี่ยนร้านกันเถอะค่ะ เลยไปอีก สามช่วงตึกก็เป็นร้านประจำของชั้นเอง ที่นั่นมีอาหารยุโรปแถวบ้านคุณด้วย" ชายหนุ่มโต้ตอบมาเป็นภาษาอังกฤษอย่างเจ้าของภาษาชัดเจน โดยไม่พูดภาษาไทย แม้จะฟังเข้าใจ "ก็ได้ เจ้านายชั้นเขาอยากกินอะไรแปลกใหม่หรอกนะ งั้นก็เอา...+ ..+..+..+..+..+..+.." ยัยป้าหน้ามือหมอ จิ้มเอาจิ้มเอาอย่างไม่ปราณีคนจดรายการ เมื่อจดเสร็จ ตรวจทานอีกครั้งตามคำบอก สรินดาก็เงยหน้าขึ้นยิ้มกับความเรื่องมากของสาวเจ้า แล้วเดินลับเข้าครัวไป "ป้าเอมคะ สาขอรบกวนเวลาพักแป๊ปค่า ช่วยสาทำกับข้าวใหม่หน่อยนะคะ ลูกค้ารายนี้เรื่องมากเหลือเกิน มากับฝรั่งกินเผ็ดไม่ได้อีก คงต้องโขลกพริกใหม่ เดี๋ยวสาจัดการเอง ป้าช่วยทำผัด กับต้มนะคะ เอาแบบไม่มัน... แล้วมันทำไงหว่า ก็มันผัดอ่ะ เจ๊สั่งให้ใช้น้ำมันมะกอกด้วย เอ่อหมดยังหว่า" "โอ้โฮ วันนี้ดวงดีจริงๆ ได้ลูกค้าแบบนี้ นานๆมาที ตั้งแต่เปิดร้านมาสามปี วันนี้มันส์แน่ ม่ะ ป้าทำเอง" หญิงสูงวัยถูมือไปมาอย่างมันเขี้ยว พร้อมคุณป้าน้อย และป้านุ่ม ที่อยากร่วมแจมอย่างสนุก โดยไม่สนว่าอยู่ในช่วงพักหายใจหายคอของตัวเองอยู่ อีกครึ่งชั่วโมงต่อมา อาหารทั้ง 5 อย่าง เรียงรายหน้าคนทั้งคู่ ชายหนุ่มยิ้มขอบคุณบริกร ขณะหยิบช้อนกำลังจะตักชิมน้ำแกง เสียงแหลมของคนตรงข้ามดังขึ้นขัดจังหวะ จากคุณ : เอ่อ่อ่ะนะคะ - [ 14 ส.ค. 49 19:03:30 ]

ความคิดเห็นที่ 4 (ต่อ) "เดี๋ยวค่ะ เมสัน ให้แอนนี่ชิมก่อน เผ็ดไป เดี๋ยวคุณจะป่วยไปอีก" พลางหยิบช้อนตักแกง ขึ้นชิม เป็นไปตามคาดของแม่ครัวต่างวัยทั้งสาม  ต่างตบมือคนละข้างด้วยความสะใจ เพราะภาพที่เห็นนั้น "อะแค่กๆ" เสียงสำลักของสาวงามดังขึ้น จนคนรอบข้างหันมามอง "คุณเป็นอะไรมากไหม" เมสันถามอย่างเป็นห่วง พลางตักชิมบ้าง 'อร่อย! เผ็ดนิด แต่กลมกล่อม' เขาคิดในใจ แล้วต้องตักอีกเป็นคำที่สอง "กินกันเถอะ เดี๋ยวเย็นจะไม่อร่อย" ตักอาหารอย่างอื่นบ้าง ก็รู้สึกว่ารสชาติแปลกๆ ไม่เคยทานมาก่อน รู้แต่ว่าอร่อย อร่อยจริงๆ อร่อยจนหยุดไม่อยู่ เหมือนน้ำแกงที่ไหลลงคอ หอมกลิ่นใบผักชีฝรั่ง ใบอะไรนะ มะกรูดรึเปล่า มันซาบซ่านอยู่ในท้อง รู้สึกเบาโหวง สบายคอ  เหมือนลอยอยู่ในอากาศ อ่า อร่อย คำเดียวไม่เคยพอ "แต่นี่มันเผ็ดมากนะคะ คุณจะทานไหวเหรอ" "ผมไม่ได้บอกคุณหนิ ว่าผมทานเผ็ดไม่ได้ ผมหิวแล้ว ขอโทษนะ เรามีประชุมต่อตอนบ่ายครึ่ง คงต้องรีบ" ท่าทางถูกขัดใจของสาวงาม เรียกเสียงหัวเราะจากบรรดา 'คนในครัว' จนท้องคัดท้องแข็ง "ว้า ป้าว่าจะแกล้งพ่อฝรั่งรูปหล่อด้วย โธ่ ดู๊ดู กินอย่างกับไปตายอดตายอยากที่ไหนมา" "ป้าเอมก็ ไปคะ ช่วยสาเตรียมขนมของเย็นนี้ดีกว่า" สรินดายิ้มกับท่าทางน่าหมั่นไส้นั้นอย่างเห็นใจฝ่ายชาย ที่มีแฟนเรื่องมากเหลือเกิน อย่างไม่ใส่นัก กลับไปทำนของตัวเองต่อในครัว ทั้งที่เธอเป็นเจ้าของ ไม่ต้องทำอะไรเลยก็ได้ แต่เพราะจุดประสงค์ของการเปิดร้านอาหาร ก็เพราะชอบทำและชอบทานอาหารมาก แม้อายุจะเลยเลขสามมาสองปีแล้ว ใครจะหาว่าแก่ ขึ้นคาน ไม่มีครอบครัว เธอก็ไม่สนใจ ขอเพียงได้ทำสิ่งที่ตัวเองรัก และเห็นคนกินอาหารที่เธอทำอย่างเอร็ดอร่อย รอยยิ้มที่สดใสตอนออกจากร้านไป เท่านี้ก็เพียงพอสำหรับเธอแล้ว เมื่อถึงเวลาเก็บเงิน โต๊ะเจ้าปัญหาก็มีปัญหาอีกจนได้ "อะไร ไม่รับบัตรเครดิต ร้านนี้อยู่ในย่านธุรกิจนะยะ แล้วนี่ VISA บัตรทองด้วยนะยะ ไม่ใช่กระจอก ไปตามเจ้าของร้านมาสิ" "ไม่ต้องระดับเจ้าของก็ได้ค่ะ ฉันนี่แหละ ผู้จัดการ ต้องขอโทษจริงๆนะคะ เพราะราคาอาหารของร้านเราไม่ได้แพงนักและเจ้าของร้านเราก็ไม่เคยคิดว่ามันจำเป็นด้วย" "ชั้นยังยืนยันจะคุยกับเจ้าของร้าน ไปตามมาสิ๊" "เอาน่า แอน เรารีบนะ ผมพอมีเงินสดติดตัวอยู่บ้าง อย่าโวยวายเลยน่า" ชายหนุ่มหยิบธนบัตรใบสีม่วงออกมาวางบนสมุดบิล "ไม่ต้องทอนนะครับ ที่เหลือเป็นทิป อาหารอร่อยมาก แล้วจะมาอีก" พร้อมยิ้มหล่อกระชากใจสาวใหญ่สาวเล็กที่ได้เห็น ให้ขาพับขาอ่อนลงไปนอนกองกับพื้นเป็นทิวแถว "เดี๋ยวๆ ก่อนสิคะ คุณ ทอนอีกตั้ง 100 กว่านะ ไม่ทันแระ  น้องอ้อ ไปตามไอ้สามาที" "เรื่องก็เป็นอย่างที่เล่ามานี้แหละ ทำไงดีวะ"  ดุสิตา หรือ ตา ผู้จัดการร้านและเพื่อนสนิทของสรินดาถอนหายใจอย่างหนักใจ "ก็ไม่ต้องทำไงหรอก ทำเหมือนที่เคยทำ เอาเข้ากองกลาง แล้วแบ่ง ไม่เห็นอยากเลย คิดมากน่า ดีซะอีก เขาให้ทิปหนัก คราวหน้ามาก็ปูพรมแดงให้เดินเข้าร้านเลยเป็นไง" สาวร่างใหญ่เดินกลับเข้าครัวไปอย่างอารมณ์ดี บ่ายวันนั้นระหว่างที่กำลังประชุมอยู่ เมสันก็เกิดอาการง่วงขึ้นมาอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ทุกครั้งที่ทานอาหาร เขาไม่เคยทานมากขนาดนี้ โดยเฉพาะข้าวเหนียว เป็นเมนูที่แปลกมาก สำหรับชาวต่างชาติอย่างเขา พอนึกถึงน้ำลายกลับสอขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ทั้งที่มั่นใจว่าอิ่มแล้ว กว่าจะเลิกประชุม เลยเวลาเลิกงานมานานแล้ว    4 ชั่วโมงเต็มๆ ที่พวกเขาทั้งทีมต้องระดมสมอง และโต้เถียงกับคณะทำงาน   เหนื่อย! เมสันบอกกับตัวเอง เมื่อเดินถึงห้องทำงาน เขาล้มตัวลงบนโซฟารับแขกอีกส่วนของห้องทันที นึกอยากได้เครื่องดื่มเย็นๆ ชื่นใจสักแก้ว   เขาหลับตาลง แล้วภาพสาวร่างสูง อวบ ใบหน้าที่ยิ้มแย้มแต่แววตาเชือดเชือนเมื่อตอนกลางวัน ก็ทำให้เขายิ้มได้ขึ้นมาได้ "จะปิดร้านรึยังนะ เกือบทุ่มแล้ว"  ชายหนุ่มพูดกับตัวเองเบาๆ พลิกข้อมือมองนาฬิกา อย่างไม่คาดคิด เขาเดินไปปิดเครื่องคอมพิวเตอร์ เก็บงานใส่กระเป๋า แล้วมุ่งไปทางหาสถานที่เป้าหมายทันที "เสร็จแล้วจ้า คุ้กกี้เนย เจ๊ตั้งชื่อให้ว่า 'คุ้กกี้ท้องฟ้า' ละกัน" "ไมล่ะคะเจ๊"  พนักงานสาว ที่กำลังเรียงขนมใส่ถาดขึ้นชั้นถามขึ้น "นั่นสิครับ ทำไม" ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ ในชุดสูทสีฟ้าเทา สรินดาจำเขาได้เมื่อตอนกลางวัน พูดภาษาไทยอย่างชัดถ้อยชัดคำ ถามมาจากด้านหลัง "คุณพูดไทยได้เหรอคะ"  สรินดาหันกลับไปมอง พบชายหนุ่มต่างชาติเมื่อตอนกลางวันกำลังเดินเข้าร้านมา แต่ใบหน้าอิดโรยเหมือนเพิ่งกลับจากสนามรบ "ครับ คุณแม่ผมเป็นคนไทย ท่านสอนผมตั้งแต่ยังเด็ก แต่ไม่ค่อยได้พูด บางคำก็ลืมไปบ้าง" "ฉันว่าไม่ลืมหรอกมั้งคะ คล่องขนาดนี้" สรินดาเอ่ยแซวด้วยแววตาล้อเลียน ทำให้เมสันยิ้มอย่างอายๆ แบบบาดใจสาวอีกตามเคย "โอ้ ขอโทษค่ะ เชิญตามสบายนะคะ ชวนลูกค้าคุย  เย็นนี้จะรับอะไรดีคะ" "ผมขอเครื่องดื่มๆเย็นๆ สักแก้ว แล้วก็เอาคุ้กกี้ท้องฟ้าของคุณ ชุดนึงครับ ว่าแต่คุณยังไม่ได้ตอบ ว่าทำไมถึงต้องเป็นท้องฟ้า" สรินดายิ้มกับผลงานตัวเอง "ก็เพราะตอนที่ทำ ฉันคิดไม่ออก ว่านอกจากรูปดาว กับพระจันทร์แล้ว เอาไรอีกดี ก็เลยปั้นเป็นลูกอุกกาบาตขึ้นมา"  ฮ่าๆ เสียงหัวเราะใสๆ ที่เรียกเสียงหัวเราะจากสาวที่หลังเคาน์เตอร์ด้วย เมสันมองรอยยิ้มที่เขาติดใจนั้นอีกครั้ง ใบหน้ารูปไข่อวบอูม แก้มที่เวลายิ้มจะป่อง กลม ลักยิ้มเก๋ และเขี้ยวเล็กๆที่มุมปาก ดึงดูดความสนใจของเขาไปเต็มๆ   แปลก แค่ได้เห็น ได้ยินเสียงหัวเราะของเธอแบบนี้ ก็ทำให้คนรอบข้างยิ้มไปกับเธอได้ โดยเฉพาะกับเขา คนที่ทำแต่งาน ไม่เคยเห็นอย่างอื่นสำคัญ จนมาวันนี้ ที่เขาเริ่มรู้สึกอยากกินอะไรสักอย่าง เมื่ออยากอาหาร จากคุณ : เอ่อ่อ่ะนะคะ - [ 14 ส.ค. 49 19:20:38 ]

ความคิดเห็นที่ 5 (ต่อ) "ผมเมสันครับ  ไมเคิล  เมสัน  เรียกผมว่า แมตก็ได้" เขายื่นมือให้จับ "ยินดีที่รู้จักค่ะ ฉันสรินดา เรียกว่า สาก็ได้ มีอะไรให้ช่วยก็บอกนะคะ"  หญิงสาวยกมือขึ้นไหว้เขาตามธรรเนียมไทย ยิ้มให้อีกครั้งแล้วเดินไปทางด้านหลังของร้าน เมสันเหลียวมองบรรยากาศของร้านอีกครั้ง  เขารู้สึกว่ามันต่างไปจากช่วงกลางวัน แม้จะเป็นสถานที่เดียว แต่เพียงแค่เปลี่ยนการใช้แสงไฟ และปิดหน้าต่างด้านข้าง ใช้ไฟในร้านเป็นสีเหลือง   เพลงที่เปิดเปลี่ยนเป็นเพลงบรรเลงสากลซึ่งเขารู้จักดี ครู่ต่อมาเครื่องดื่มเย็นและขนมก็ถูกนำมาวางบนโต๊ะเล็กๆ ตรงมุมโซฟามุมอับของร้าน เมสันต้องพักผ่อนจริงๆ เขาลืมตาขึ้น มองน้ำสีแดงเลือดหมูในแก้วอย่างแปลกใจ ยกขึ้นมาดม กลิ่นแปลก พอจิบแล้วกลับหวานอมเปรี้ยว ...ชื่นใจจัง   หันถามไปพนักงานอีกครั้ง เจ้าหล่อนก็บอกว่า "นี่อะไรครับ" "น้ำกระเจี๊ยบ น้ำสมุนไพรไทยค่ะ เจ๊สาเพิ่งทำเสร็จเมื่อกี้ สั่งให้ยกมาให้คุณค่ะ แล้วก็ผ้าเย็นด้วย แถมให้ไม่คิดเงินค่ะ เจ๊เห็นคุณล้าเหลือเกิน" "ฝากขอบคุณเธอด้วยครับ" สาวรุ่นยิ้มแล้วเดินจากไปอย่างฝันค้าง เพราะยิ้มบาดใจ หน้าหล่อบาดตา น้ำเสียงบาดหูของพระเอกเรา ด้วยมิตรภาพที่เกิดจากความใจดีของสรินดา ทำให้ได้ลูกค้าประจำเพิ่มมาอีกหนึ่งคน ทุกเช้า เที่ยง เย็นจนถึงเวลาร้านปิด เมสันจะมาอุดหนุนร้านนี้เสมอ เขาให้เหตุผลกับตัวเองว่าเพราะอาหารอร่อย ร้านตกแต่งน่ารัก และบริการดีเยี่ยม    หากสิ่งที่อยู่ๆลึกภายใน สั่งเขาให้มาหาใครคนหนึ่ง  ที่เวลาเห็นรอยยิ้มของเธอครั้งใด โลกทั้งโลกสำหรับเขาเหมือนสดใสขึ้นทันใด  ถ้าวันไหนไม่ได้เห็นหน้า โดยเฉพาะวันอาทิตย์ที่เป็นวันหยุดงานที่บริษัท  ก็เป็นต้องหอบหิ้วโน้ตบุ๊คมานั่งเล่นจิบกาแฟ และรอขนมรอบเช้า  ฝากท้องอาหารกลางวัน และขนมรอบค่ำ จนเป็นที่สงสัยของสมาชิกในร้าน ว่าตกลงอีตาฝรั่งนี้มาทำไมกันแน่ หรือเห็นร้านเราเป็นที่ทำงานแห่งที่ 2 ของเขา หรือจะมาจีบเจ๊ใหญ่ของร้าน ที่นับวันดูจะสนิทสนมกับนายฝรั่งหน้าไทยมากขึ้นทุกที แต่กลับเป็นสรินดาเองที่ไม่มีทีท่าอะไรกับเขานัก มีเพียงคำพูดว่า 'เราเป็นเพื่อนกันจ๊ะ' สายวันอาทิตย์เช่นวันนี้ก็เช่นกัน เมสันขับรถออกจากบ้านเหมือนเคยทำทุกสุดสัปดาห์ คือไปนั่งเล่นที่ร้านของสรินดา จริงสิ ร้านนี้ไม่เห็นมีชื่อเลย  แต่ก็มีคนเข้ามากมาย คงเป็นเพราะทำเลอยู่ตรงมุมถนน ไม่น่าใช่ หรือเพราะอยู่ในย่านการค้า ฟังขึ้นมากกว่า แต่ยังไงก็ช่างเถอะ เขาอยากเห็นหน้าสรินดาใจจะขาดอยู่แล้ว  จึงเร่งเครื่องยนต์ยุโรปที่แรงอยู่แล้ว ให้ยิ่งวิ่งไปอย่างเร็วขึ้น "เจ๊สา เช้านี้มีไรกินมั่ง" "ไวท์ช็อคโกแลตเค้กจ้า" "โห วันนี้ทุ่มทุนสร้างจัง เอ รึ๊จะเป็นเพราะว่าวันนี้แฟนจะมาแต่เช้าน๊า" "บ้าสิ หนูอ้อ แฟนที่ไหน ใครเขาจะมามอง ยายตุ้ยนุ้ยอย่างเจ๊ มีแต่จะพากันหนีมากกว่า" "ถึงเจ๊จะอ้วนก็อ้วนแบบน่ารักแหละน่า" "เด็กคนนี้ ตบแล้วลูบหลังเหรอ หักเงินเดือน!!" "อ่า เจ๊อ่ะ เจ๊สาคนสวย รวยเสน่ห์ น่าร้ากกกกกก" ระหว่างที่สองเสียงกำลังหัวเราะกัน เสียงกระดิ่งหน้าประตูร้านก็ดังขึ้น เป็นสัญญาณบอกว่ามีลูกค้าแล้ว จากคุณ : เอ่อ่อ่ะนะคะ - [ 14 ส.ค. 49 19:30:18 ]

ความคิดเห็นที่ 6 (ต่อ) กริ้ง! เสียงกระดิ่งประตูหน้าร้านดังขึ้น หนูอ้อจึงรีบวิ่งออกไปต้อนรับ "เช้านี้ทำอะไรครับ หอมจัง" "แมต!" "มาเงียบๆ หัวใจจะวายตาย" "ผมเดินออกดัง คุณนั่นแหละ คิดอะไรอยู่ ถึงไม่รู้ว่ามีคนเดินมาใกล้" "ยังไม่ได้ตอบเลยนะครับ เช้านี้ทำอะไรทาน" "ไวท์ ช็อคโกแลตเค้กค่ะ" ชายหนุ่มทำหน้ามุ่ยทันที "มีอะไรรึเปล่าคะ" "ก็ตั้งแต่ผมรู้จักกับคุณ รู้สึกตัวเองอ้วนขึ้นน่ะสิ ดูท้องผมสิ เริ่มมีพุงแล้ว คางก็ออกอูมๆ" พร้อมทำคอหด เห็นไขมันลงมากองเป็นชั้นๆ ถึงจะตลกก็ยังดูหล่อ "ฮ่าๆ บ้าน่า แมต คุณไม่อ้วนสักหน่อย กังวลเหมือนตาแก่ไปได้" "ไม่เป็นไร ได้กินของอร่อยทุกวัน ถึงอ้วนก็ยอม" "งั้นคุณก็หาแม่ครัวไว้ทำกับข้าวให้ที่บ้านสักคนสิคะ กินแต่อาหารแช่แข็ง หรือข้าวกล่อง ไม่ดีนา" "นั่นสิ ผมก็คิดอยู่เหมือนกัน คุณเป็นไง" "ฉันเนี่ยนะ!  เมาคาเฟอีนแต่เช้าเลยนะคะ" หญิงสาวมองเขาอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง "ผมพูดจริงนะ จะรบกวนคุณเกินไปไหม ถ้าจะ..." "เดี๋ยวก่อน คุณลืมไปแล้วเหรอคะ ฉันมีร้านต้องดูแลนะ" "ให้ลูกน้องคุณจัดการก็ได้นี่นา เอาน่า ผมจ่ายงามนา" สรินดาอมยิ้มอย่างรู้ทันอีกครั้ง เห็นยิ้มแบบนี้ครั้งใด เมสันเป็นต้องจนมุม เขารู้ถึงความหมายของมัน "โอเค ยอมรับก็ได้ ผมจีบคุณอยู่" "ฮะฮะ  เหลือเชื่อน่าแมต คุณ.. กับ... ฉัน  เชื่อเลย!!" "โดนสาวไหนหักอกมาล่ะ หรือว่าเหงา อารมณ์เปลี่ยว  หน้าตาแบบคุณจะหาสาวไหนก็ได้น่า อย่าล้อฉันเล่นด้วยมุขนี้เลย" "สา  ผมพูดจริง  ผมรู้สึกว่าผมชอบคุณเข้าแล้ว ผมไม่รู้เหมือนกันว่ามันเริ่มขึ้นเมื่อไหร่ แต่ผมจริงใจกับคุณจริงๆนะครับ" เงียบ ทุกอย่างดูเหมือนหยุดนิ่งอยู่กับที่ เวลาหยุด โลกหยุดหมุน ทุกการเคลื่อนไหวอยู่กับที่ ติ๊ง! เสียงเตาอบขนมดังขึ้น เหมือนสัญญาณปลุกทุกอย่างให้กลับไปเหมือนเดิมอีกครั้ง "คุณต้องล้อฉันเล่นแน่ๆ"  สรินดายังไม่เชื่อสิ่งที่เขาบอกเธอ  พลางสวมถุงมือ เปิดเตาหยิบขนม ส่งกลิ่นหอมกรุ่นออกมา "แล้วถ้าแบบนี้ล่ะ" เมสันคว้าแขนหล่อนไว้ให้หันกลับมาเผชิญหน้ากัน แล้วทาบริมฝีปากลงบนกลีบปากสีชมพูนั้นอย่างเร็วไม่ทันตั้งตัว เริ่มจากบดขยี้ด้วยอารมณ์เร่าร้อน ค่อยๆเปลี่ยนเป็นนุ่มนวล ให้เธอเผยอปากรับ พวกเขาจูบกันอย่างนั้นเนิ่นนาน สรินดารู้สึกว่า หล่อนอ่อนเปลี้ยไปหมด จนต้องเกาะกอดเขาไว้ "ทีนี้เชื่อผมรึยัง"  เสียงเขากระซิบข้างหูเธอเบาๆ สูดกลิ่นแชมพูอ่อนๆ ปนกับกลิ่นหอมของขนมในครัว "รู้แล้วค่ะ ว่าคุณชอบฉัน แต่ฉัน...." เมสันหยุดคำพูดของเธอด้วยจูบอีกครั้ง เร่าร้อนและรุนแรง  จนเธอต้องเป็นฝ่ายผลักเขาออก เพื่อหยุดหายใจ "ออกไปรอข้างนอกเถอะค่ะ ขอฉันแต่งหน้าขนมก่อน เสร็จแล้วจะออกไปหา เรามีเรื่องต้องคุยกัน ถ้าคุณคิดแบบนั้นจริงๆ" เมสันเดินตัวลอย ผิวปากออกไปตัวลอย 'เขาคิดบ้าอะไรอยู่นะ แมต คุณเป็นบ้าอะไร' 30 นาที ต่อมา ทั้งสองมานั่งอยู่บนสนามหญ้า ริมสระน้ำในสวนสาธารณะกลางเมืองใหญ่  แดดยามสายไม่ร้อนนัก ใต้ร่มไม้ลมเย็นพัด พาละอองน้ำเย็นโดนผิวนิดๆ "ผมอยู่เมืองนี้มาเกือบปี ไม่ยักรู้ว่ามีสถานที่นี้ในเมืองด้วย" สรินดายิ้มให้เขา "ก็คุณมัวแต่ทำงานตั้งแต่เช้า ถึงดึก วันหยุดก็ยังทำงานอีกนี่คะ" เงียบไปพักใหญ่ สรินดาเป็นฝ่ายพูดก่อน "แมตคะ ฉันยอมให้คุณรู้สึกแบบนั้นกับฉันไม่ได้ค่ะ" "บอกเหตุผลดีดีมาสักข้อสิ" "หลายข้อเลยล่ะ" เมสันขมวดคิ้ว มองหล่อนอย่างแปลกใจ  เขาไม่เคยคิดว่าจะมีผู้หญิงคนไหนจะปฏิเสธเขาได้ ด้วยมั่นใจในรุปร่าง หน้าตา ฐานะการเงินการงาน เรียกว่า สมบูรณ์แบบ คงไม่ผิด แต่เธอที่นั่งตรงข้างเขากลับบอกว่า เขาไม่ควรชอบหล่อน ก็จริงที่สรินดาไม่ได้รูปร่างผอมเพรียว หน้าตาสะสวย แต่เขาก็ไม่เคยมองคนแต่ภายนอกอยู่แล้ว นี่เธอคิดว่าเขาชอบหล่อนเพราะอะไร "ถ้าคุณจะปฏิเสธผม เพราะคุณอ้วนล่ะก็ ผมไม่ยอมรับ" "โธ่ แมตคะ ฉันรู้ว่าคุณเป็นใครนะคะ เชื่อเถอะ ฉันไม่ใช่ผู้หญิงที่คุณจะพาออกงานสังคม หรือช่วยงานคุณได้หรอก" "ผมก็ไม่ได้ต้องการแบบนั้นหนิ" "คุณไม่เข้าใจ" "ทำไมล่ะ บอกผมสิ" "ฉันรักใครไม่ได้อีกแล้ว" จากคุณ : เอ่อ่อ่ะนะคะ - [ 14 ส.ค. 49 19:35:49 ]

ความคิดเห็นที่ 7 (ต่อ) พรืด! ฮ่าๆ แม้จะกลั้นหัวเราะไว้ แต่สุดท้ายก็ต้องปล่อยออกมา เมสันไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมเขาถึงหน้าด้านหน้าทนนัก ปกติแล้วเขาไม่ใช่คนที่จะง้อใครแต่กับเธอคนนี้ เขากลับนึกภาพ เมื่อเขาตื่นขึ้นตอนเช้า ได้เห็นเธอยืนอยู่ในห้องครัว เตรียมอาหารเช้าให้ และได้มีเธอในอ้อมกอด นอนข้างๆกันตอนกลางคืนบนเตียงของเขา เสียงสรินดาถอยหายใจ 'ฝรั่งนี่มันพูดไม่รู้เรื่องจริงๆเว้ย' "คุณไม่เข้าใจเหรอ วัฒนธรรมเราต่างกัน" "อาฮะ" "ภาษาพูดก็ไม่เหมือนกัน" "อาฮะ" "ฉันรักเมืองไทย รักเมืองนี้ ฉันไม่ยอมไปอยู่บ้านเมืองคุณเด็ดขาด" "ผมก็รักเมืองไทย ผมไม่ไปไหนอยู่แล้ว" "เฮ่ย!" สรินดากุมขมับอีกรอบ "คงต้องเล่าสินะ" "ก็นึกว่าจะไม่" เมสันตอบกลับมายิ้ม พลางเขยิบเข้าไปนั่งใกล้หล่อน ทีละนิดๆ อย่างเจ้าเล่ห์ "ครั้งนึงนานมาแล้ว มีผู้ชายคนนึงเดินเข้ามาบอกว่า รักฉัน ฉันแบบที่เป็น ไม่ต้องเปลี่ยนตัวเองเพื่อเขา ฉันเลยทำตัวเหมือนเดิม  อยากแต่งตัวยังไงก็แต่ง อยากกินอะไรก็กิน จนหุ่นเริ่มพองออกๆ พอฉันพยายามลดความอ้วน กลับเจอโยโย่เอฟเฟ็ก หยุดยายิ่งอ้วนกว่าเก่า  จนตัวบวมอย่างที่คุณเห็น พอเราเดินด้วยกัน เขาเป็นคนตัวเล็กอยุ่แล้ว ยิ่งเหมือน 1 กะ 0 ไปใหญ่ สายตาคนไทย ชอบนินทาเข้าไปอีก นานวันเข้า เขาก็ทนไม่ไหว  คนรอบข้างก็พากันยุเขาให้เลิกกับฉัน ยุฉันให้เลิกกับเขา ในที่สุด เขาก็แสดงความเห็นแก่ตัวออกมา เขาสารภาพว่า  ตลอดเวลาเขาไม่เคยรักฉัน แค่เห็นฉันรวย มีร้าน มีบ้าน มีรถ คิดว่าคบด้วยแล้วคงดี เพราะก่อนนั้นฉันผอม ฉันมีพร้อมทุกอย่าง แต่ตอนนี้ฉันกลายเป็นยายอ้วน ตุ่มยักษ์ ... คุณยังต้องการอะไรจากฉันอีกคะ แมต ฉันไม่อยากให้คุณต้องรู้สึกอายเหมือนเขา ที่สำคัญ ฉันไม่อยากเจ็บอีกครั้งค่ะ" "ก็นึกว่าเรื่องอะไร ที่แท้...... เฮ้อ สา ผมบอกคุณไว้ก่อนเลยนะ ว่าผมไม่งี่เง่าเหมือนผู้ชายคนก่อนของคุณหรอก" "แล้วผมก็ไม่ได้ขออะไรจากคุณ ผมแค่แสดงความจริงใจของผมให้คุณได้รับรู้" "นั่นแหละ พอคุณตื้อนานเข้า ฉันก็จะเริ่มชอบคุณ แล้วทีนี้ฉันก็จะกลายเป็นลูกช้างในกำมือ จะบีบก็ตาย จะคลายก็รอด" "นะคะ แมต อย่ามายุ่งกับฉันเลย ฉันมันคนไร้หัวใจ พวกตายด้าน เย็นชา ใจแข็ง ปากแข็ง ชอบสันโดษ" "ไม่อยากพูดแบบนี้ แต่เชื่อฉันเถอะค่ะ เราไม่เหมาะสมกันด้วยประการทั้งปวง จริงๆนะ" "ตกลง ผมรับรู้" "ไหงมันง่ายงั้นง่า" "อ่าว พอตกลงก็บอกว่าง่ายไป พอตื้อก็บอกไม่เอา เอ๊ะ คุณนี่จะเอายังไง" "เปล่าค่ะ ฉันแค่สงสัย ทำไมคุณยอมเลิกราง่ายจัง" "ใครบอกคุณว่าผมยอมแพ้  ผมบอกว่า ผมยอมรับที่คุณพูดมาทั้งหมด มันอาจกลายเป็นความจริง หรือไม่จริงก็ได้ เพราะถึงไงผมก็ไม่ใช่คนที่คุณพูดมา คนอย่างผม ลงได้มุ่งมั่นกับสิ่งใดแล้ว ทำจริง ไม่เหลาะแหละ ยอมแพ้ไปก่อนจะสำเร็จ ไม่งั้นผมคงไม่มีทุกอย่างเหมือนวันนี้" "ผมไม่ขอ ให้คุณรักผมในตอนนี้ แต่ขอให้เชื่อ เชื่อว่าคนอย่างผมรักแล้วไม่ทิ้ง กัดไม่ปล่อยเลยล่ะ" "ขอให้คุณสัญญา ว่าจะเปิดใจให้ผม" "เอ่อนั่นแหละที่พยายามบอกล่ะ เฮ้อ!!  เอาก็เอาวะ ปาเข้าไป 32 ละ เรื่องมันก็ผ่านมาเป็น 10 ปี ยังไม่มีใครมาจีบอีกเลย ลองดูไม่น่าจะเสียหาย" "ไม่ชอบก็เลิกได้" "ใช่ถูกต้องเลยคำนี้ ไม่ชอบก็เลิกได้หนิ คิดไรมาก แค่แฟน" เมสันกระเถิบเข้าใกล้อีกโดยไม่ให้อีกฝ่ายรู้ตัว "อารายน๊ะ ไม่ทันไรก็เผยธาตุแท้ออกมาแล้วเหรอ"   "ปละเปล่านะจ้า ผมรักของผมจริงๆ น่านะ เชื่อผมนะ นะครับ" "ไม่ เอางี้  เรามาลองดูกันสัก 3 เดือนเอาไหม ใน 3 เดือนนี้ถ้าคุณทำให้ฉันรักได้ ฉันจะเป็นแฟนกับคุณ" “มันต้องอย่างนี้สิ ตุ้ยนุ้ยของผม”  พูดไม่พูดเปล่ายกขึ้นกอดคนตัวนิ่มข้างๆทันที  จะหนีก็หนีไม่ทัน ไม่รู้แอบกระเถิบเข้าใกล้เมื่อไร เวรเอ๊ย!!! สองเดือนผ่านไปไวเหมือนนิยายเมสัน ยังคงทำตัวเสมอต้นเสมอปลาย เคยไม่สนใจเธอยังไง ตอนนี้ก็ไม่ใส่เธอมากกว่าที่ควรจะเป็น “ไอ้สา ฉันว่าแกสองคนนี่มันแปลกๆนะ ไม่น่าจะเรียกแฟนได้เลย น่าจะเป็นกิ๊ก ไม่ก็เพื่อนสนิทมากกว่า” “ทำไมล่ะ” สรินดาเงยหน้าจากกระทะที่กำลังเคี่ยวหมูสามชั้น ในแกงฮังเลอยู่ “ก็คนเป็นแฟนกัน ก็ต้องไปไหนมาไหนด้วยกัน เช้าถึงเย็นถึง คุยกันตลอด อยากอยู่ด้วยกันตลอด มีท่าทางสวีทหวานแหววจนคนรอบข้างเอียน แต่ดูแกสองคนแล้ว  ตกลงแกกะเขาเป็นเพื่อนกันใช่ไหมเนี่ย” “คงงั้นมั้ง” ตอบไปแบบยิ้มๆ เพราะไม่รู้จะพูดขยายความไปทำไม รู้กันสองคนดีกว่า เฮอะ อีตานั่นน่ะเหรอ เฮ่อๆ ปากว่ามือถึงน่ะสิ ดูอย่างเช้านี้สิ “เบบี๋ ทำไรอยู่ครับ” ชายหนุ่มแอบย่องกอดเธอจากทางด้านหลัง “เฮ้อ ไม่ได้กอดแฟนตอนกลางคืนนี่ทรมานจัง” “แมต ปล่อยนะ เดี๋ยวใครมาเห็นหรอก” “ไม่มีใครมาน่า ยังไม่ 7 โมงเลย ลูกน้องคุณยังไม่มาหรอก ขอจูบหน่อยน๊า” “แมต ปล่อยนะ แล้วฉันก็ยังไม่ใช่แฟนคุณด้วย” หญิงสาวพยายามหลบพัลวัน “ปล่อยก็ได้”  ‘ทำไมยอมง่ายจังวะ น่าสงสัย’ โดยไม่ทันตั้งใจเมสันก้มลงหอมแก้มอย่างเร็ว “หอมจัง หอมกว่าบลูเบอรี่พายอีก” “บ้า แมตอ่ะ”  หญิงสาวยิ้มอย่างอายๆ ดีใจอยู่หรอกที่โดน แต่ไมจะขโมยก็ไม่บอกจะได้หันปากให้ ไม่ต้องแก้มหรอกคะ ปากก็ได้ โฮ่ๆ “แต่นะ ก็เพิ่งคบกันไม่นานหนิ ดูกันไปก่อน ไม่ต้องรีบหรอก” ดุสิตาเอ่ยขึ้นอีกครั้งทำลายภาพหวานเมื่อเช้าสิ้น “ใช่ๆ ไม่ต้องรีบ” แล้วก็ต้องมาแอบถอนหายใจกับตัวเอง เมื่อวานนี้นี่เองที่เมสัน เอ่ยปากขอหมั้นกับเธอ เย็นวันนั้นขณะที่สรินดากำลังเก็บกระเป๋าเตรียมกลับบ้าน เมสันยืนรอที่หน้าร้านเตรียมไปส่งหล่อนเช่นที่เคยทำตลอดสองเดือนที่ผ่านมา แม้จะไม่ใช่แฟน แต่ดูจากการกระทำที่คนภายนอกไม่รู้ ทั้งสองก็คงถือว่าใช่ และถ้าลองสังเกตให้ดี คงเป็นที่หล่อนเอง ที่ตกหลุมรัก หลงเขามาก ถ้าไม่ คงไม่ยอมให้ไปรับไปส่งทุกเช้าดึกอย่างนี้ “แมตคะ ฉันเสร็จแล้วค่ะ” สรินดาเดินออกจากร้าน ล็อคกุญแจ เดินมาหาเขาที่ยืนมองทุกอิริยาบถ “สาครับ หมั้นกับผมนะ” จู่ๆก็พูดขึ้นมา กึก กึก กึก สรินดาสะดุดเท้าตัวเอง ลงไปนั่งกับพื้นเรียบร้อย ดีที่ไม่เอาหัว แต่เป็นก้นที่ลงพื้น “ฮะฮะ สา คุณนี่ตลกจัง ตลกใจขนาดนั้น” “แมตคะ นี่ไม่ใช่เรื่องเล่นๆนะคะ  อย่างน้อยสำหรับฉันมันก็เรื่องใหญ่ มากด้วย ถึงฉันจะเหลือตัวคนเดียวแล้วตอนนี้ก็เถอะ” “ผมมีอะไรเสียหาย  ผมมีพร้อมทุกอย่างให้คุณนะ” “เรายังไม่ได้เป็นแฟนกันเลยนะ” “ไม่ใช่ก็ใกล้เคียง” “ฉันแทบไม่รู้อะไรเกี่ยวกับคุณเลย” “ถามมาสิ จะบอกให้” “ตาบ้าเอ๊ย!!” “ด่าผมทำไมอ่ะ” “เพราะรักมั้ง” “เย้!!” “ประชดย่ะ” “อ่าว” เมสันกลับไปทำท่าหงอยเหมือนเดิม “นะครับ ผมรักคุณจริงๆ ผมทนกับการที่ไม่มีคุณไม่ได้ ผมต้องการคุณนะ” เขาค่อยโน้มหน้ามาใกล้กับหน้าเธอเรื่อยๆ และเรื่อยๆ จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจของกันและกัน แต่ก่อนที่จะริมฝีปากจะสัมผัสกัน “ฉันทำไม่ได้ บอกคุณแล้วไง ฉันรักใครไม่เป็น” “โธ่ สา แล้วที่เป็นอยู่คุณไม่ได้รักผมเหรอ” “ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน” “โอเค ฉันยอมรับว่าคิดถึงคุณนะ อยากอยู่ใกล้ อยากคุยกันตลอด พอตอนกลางคืนก็อยากให้นอนข้างๆ” “นั่นไง คุณรักผมแล้ว” “อย่างนั้นเขาเรียกว่ารักเหรอ” “แล้วรักในความหมายของคุณจะหมายถึงอะไรล่ะ” “ครั้งหนึ่งฉันเคยคิดว่า ฉันรักผู้ชายคนนั้นมาก จนยอมทุ่มเท ทำทุกสิ่งเพื่อให้เขาพอใจในตัวฉัน แค่ได้เห็นเขายิ้ม ฉันก็พอใจแล้ว” “แล้วสำหรับผมล่ะ” “ฉันอยากให้คุณรักตัวเองให้ได้ ก่อนที่จะรักคนอื่น ถ้าไม่มีฉัน คุณก็คงกลับไปเป็นมนุษย์เย็นชา ไม่สนใจโลก ทำแต่งาน ถึงเวลากินก็ได้ไม่กินก็ได้” “เพราะอย่างนี้ไง ผมถึงอยากมีคุณเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตผม” “เพราะจากนี้ จะไม่มีคำว่า แมต ไม่มีคำว่า สา มีเพียง คำว่า เรา เท่านั้น” สรินดามองชายหนุ่มผ่านม่านน้ำตาที่กำลังจะไหลจากตา ทำไมเขาถึงได้มารักเธอนะ มารักคนไม่มีหัวใจ คนไร้ความรู้สึกอย่างเธอ ชายหนุ่มผู้เพียบพร้อมอย่างเขา ไม่ควรเลยสรินดา หล่อนไม่คู่ควรกับเขาเลย แทนที่จะเอ่ยปากปฏิเสธหรือยอมรับ เธอกลับโผเข้าอ้อมกอดเขาที่พร้อมจะอ้าแขนรับเธอเสมอ “ขอบคุณค่ะแมต ที่รักฉัน ขอเวลาฉันหน่อยนะคะ ฉันอยู่กับตัวเองมานานเหลือเกิน นานจนไม่คิดจะรับใครเข้ามาในชีวิตอีก” “ผมจะรอ...” เสียงกระซิบนุ่มข้างหู อ้อมแขนที่อบอุ่น กอดร่างเธอไว้ ‘ขอบคุณจริงๆค่ะ แมต’ "ตา แกว่าฉันแต่งงานสักทีดีไหม" แก้ไขเมื่อ 14 ส.ค. 49 22:08:21 จากคุณ : เอ่อ่อ่ะนะคะ - [ 14 ส.ค. 49 19:38:43 ]

ความคิดเห็นที่ 8 (ต่อ... สุดท้ายแระๆ) "ตา แกว่าฉันแต่งงานสักทีดีไหม" “แล้วแต่แกสิ ฉันไม่ใช่แกหนิ อย่าบอกว่าจะแต่งกับแมตนะ” “ไม่ใช่หรอกน่า อย่างฉันน่ะ นิยมของไทยย่ะ” “ให้มันจริงเถ๊อะ” ดุสิตามองหน้าเพื่อน แล้วหยิบช้อนตักชิมน้ำแกงฮังเล “อื่ม อร่อย ขอจานนะ ตักข่าวก่อน” แล้วเดินลับไป ‘นี่มันเดินมาคุยด้วย เพื่อรอแกงสุกใช่ไหมเนี่ย เพื่อนหนอเพื่อน!’ “แมตคะ” เสียงสรินดาเรียกเขาดังมาจากในครัว ของห้องชุดสุดหรูชั้นบนสุดของคอนโดริมแม่น้ำ เห็นวิวของเมืองทั้งเมือง ‘นี่เขารวยขนาดนี้เชียวเหรอเนี่ย’ “จ๊ะ?”  ชายหนุ่มขานรับจากห้องทำงานอีกฝากของห้องชุด เสียงรัวนิ้วลงบนพิมพ์ชุดสุดท้าย แล้วรีบลุกไปหา ข้ามห้อง “เสร็จแล้วจ้า วันนี้ทำไรกินเอ่ย หอมจัง” พลางก้มหน้าสูดดมกลิ่นแกงในหม้อที่กำลังเดือดปุดๆ “เมนูใหม่ค่ะ” “ก็สปาเกตตีธรรมดานี่จ๊ะ ใหม่ยังไง” “ฉันเปลี่ยนน้ำราดค่ะ ลองชิมดูนะ จะใช้ได้หรือเปล่า” “ระวังร้อนนะคะ” ซูดดดดด ทันทีที่น้ำแกงไหลลงคอ รสหวาน รสเปรี้ยว เค็มพอดี และเผ็ดนิดๆ ผ่านหลอดอาหาร ตกถึงท้อง เกิดความรู้สึกร้อนวาบ แล้วจางหายไป “ไม่ดีเหรอคะ”  หญิงสาวเริ่มเสียความมั่นใจในรสมือตนเอง กำลังลุ้นจากคำบอกของเขา “อร่อยมากตะหากล่ะจ๊ะ” “จริงๆนะคะ” “จริงสิ ไหนลองทานกับเส้นดูสิ” “คุณไม่คิดว่ามันเผ็ดไปเหรอคะ ฉันใส่พริกเกือบ 15 เม็ดนา” “ก็ผมบอกแล้วไง ชนชาติผม เรากินเผ็ดกันได้” เมสันหยิบจาน แล้วใช้คีมคีบเส้นสปาเกตตีที่คลุกเคล้ากับน้ำมันไว้ในชามใหญ่ข้างๆกัน แล้วจึงตักน้ำแกงที่กำลังเดือดราด สีสันแปลกตา จากเดิมที่จะมีสีส้มของมะเขือเทศ กลับมีก้อนสีน้ำตาลมาด้วย “นี่เรียกอะไรจ๊ะ” “น้ำเงี้ยวค่ะ” “น้ำ อะไรนะ ขออีกรอบ น้ำงิ้ว” “เงี้ยวค่ะ ไม่ใช่งิ้ว” “เงิ้ว” “ม่ายช่าย ดูปากฉันนะ  น้ำเงี้ยว  ไหนลองพูดสิ น้ำเงี้ยววววว” แต่เขากลับเอาแต่จ้องเธอฝ่ายเดียวไม่ยอมพูดตาม ‘เอ่อ มองเข้าไป ฝรั่งนี่มันมองอะไรของมันวะ ดูๆ แววตาชอบกล’ “ผมชอบตอนคุณพูดว่า เงี้ยวจัง พูดอีกสิ” “น้ำเงี้ยวเนี่ยนะ อุ๊บส์ อู้อู้ๆ” ไม่ทันเสียแล้ว เมสันจู่โจมโดยไม่ให้ทันตั้งตัวอีกครั้ง แต่คราวนี้ช่างเป็นจูบที่อ่อนหวาน และเนิ่นนาน เหมือนเขาจะใช้มันบ่งบอกความในใจทัง้หมดที่มี “ผมรักคุณนะ รักตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็น มาถึงตอนนี้เราแต่งงานกันได้ปีกว่าแล้ว ผมก็ยังรักนะครับ” “ย่ะ เชื่ออยู่หรอก” “งั้นต้องหาพยานรักสักคน จะได้เชื่อกันสักที” ว่าแล้วก็ถูกอุ้มเข้าห้องไปทันที โดยลืมเรื่องไปแล้ว “เดี๋ยวๆ ขอกินก่อนได้ป่ะ หิวข้าวอ่ะ ยังไม่ได้ชิมเลย เฮ้ย ไม่เอา ฝรั่งลามก ปล่อย จะกินข้าว ” จบ เอ่อ่อ่ะนะคะ ๑๔.o๘.๒๕๔๙ แก้ไขเมื่อ 14 ส.ค. 49 22:45:15 จากคุณ : เอ่อ่อ่ะนะคะ - [ 14 ส.ค. 49 19:39:14 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เหอๆๆ ชอบอ่านเรื่องสั้นของคุณเอ่อ่อ่ะนะคะ จังเลยค่ะ สนุกได้อารมณ์ แฝงแง่คิดเล็กๆ ขำดีตรงที่บอกว่า "เป็นลูกช้างในกำมือ" เป็นกำลังใจให้คนอ้วนนา เราก็อ้วนเหมือนกันอะ จากคุณ : AmeliaM (AmeliaM) - [ 14 ส.ค. 49 22:30:54 ]

ความคิดเห็นที่ 10 .^ __ _ ^! ลืมรูปพระเอกได้ไง จากคุณ : เอ่อ่อ่ะนะคะ - [ 14 ส.ค. 49 22:56:12 ]

ความคิดเห็นที่ 11 กรั่กๆๆๆ อาไรของแกเจ้ากานนนนนเนี่ย ตรงไหนเนี่ยที่บอกว่าเป็นช้านนนนนนนน ? จากคุณ : เปียร์รุส - [ 14 ส.ค. 49 23:21:27 ]

ความคิดเห็นที่ 12 เอ่อ พระเอกหล่อมากกกกก... จากคุณ : Bangkokian - [ 15 ส.ค. 49 09:17:10 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ตั้งแต่กลางเรื่องลงมา มันเร่งๆ ไปนิดนะ จากคุณ : scottie - [ 15 ส.ค. 49 12:35:25 ]

ความคิดเห็นที่ 14 แหม...พระเอกหล่อเชียวนะ จากคุณ : เม-ดา - [ 15 ส.ค. 49 14:40:50 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ง่า หิวขนมเลยค่ะ จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 15 ส.ค. 49 17:40:09 ]

ความคิดเห็นที่ 16 พระเอกหล่อจัง .... อยากกินน้ำเงี้ยวบ้างจังเลย ทั้งที่ 2 วันที่ผ่านมา ก็กินขนมจีนน้ำเงี้ยวติด ๆ กันเลยนะเนี่ย พออ่านจบก็อยากกินอีกละ ถ้าอ้วนขึ้นมาต้องโทษคนแต่งแล้วล่ะ จากคุณ : ning_nk - [ 15 ส.ค. 49 19:13:16 ]

ความคิดเห็นที่ 17 กร๊ากกกก ฝรั่งลาโม้กกกกกก ฮ่ะๆๆ ว่าแต่ฝรั่งจริงๆ ถ้าชื่อจริงไมเคิล จะไม่ชื่อเล่นว่าแมตจ้ะ อันนั้นระบบคนไทยนะ ของฝรั่งชื่อจริงไมเคิล ชื่อเล่นไมค์ ถ้าชื่อจริงแมธธิว ถึงจะชื่อเล่นแมท ป.ล. เจ๊เปีย(รุส) แกไม่รู้จริงๆ หรือแกล้งไม่รู้ฟะ ฮ่ะๆๆ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 15 ส.ค. 49 19:20:15 ]

ความคิดเห็นที่ 18 เป็นเรื่องสั้นที่แต่งได้น่ารักมาก ๆ ค่ะ ถึง..เจ๊สา .....ไหนบอกนิยมของไทยไง เอิ๊กกก จากคุณ : ก๊อตซิลล่า - [ 16 ส.ค. 49 18:35:56 A:124.120.205.85 X: TicketID:122053 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ไม่มีรูปนางเอกเหรอ พระเอกหล่อไปนี๊ดดดด....ไม่กล้ามอง เด๋วละลาย..^^ สุขสันต์วันเกิดด้วยนะจ๊ะ หิวข้าว!! จากคุณ : ซอมพอแดง - [ 17 ส.ค. 49 16:05:50 A:unknown X:202.129.0.10 TicketID:011762 ]

ความคิดเห็นที่ 20 555555 ขำง่ะ แต่ดีเนอะ โดนขโมยจูบแล้วไม่มีตบง่ะ 5555 จากคุณ : รวยระรินกลิ่นชา - [ 18 ส.ค. 49 16:20:45 ]

ความคิดเห็นที่ 21 .^ _ __ _ _ _ __ _ _ _ _ _^ ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจค่ะ เดี้ยนสัญญาว่าจะปฏิบัติหน้าที่อย่างดีที่สุด (เอ  ประโยคนี้ชักคุ้นๆแฮะ) สำหนึ่งหนึ่งปีที่ได้รับตำแหน่ง... (น้าน   ไปโน้นเลยเพ่  กลับมาๆ) เรื่องนี้แต่งขึ้น ด้วยอารมณ์อยากเขียนค่ะ ไม่มีอะไรมาก อ่านเอาขำขำ เพราะคนเขียนมันก็ขำขำเหมือนกัน ดูรูปคนหล่อไป เขียนไป ท้องก็ร้องไป เอิ๊กๆ จากคุณ : เอ่อ่อ่ะนะคะ - [ 19 ส.ค. 49 21:10:42 ]

ความคิดเห็นที่ 22 เรื่องนี้ให้กำลัง "คนเจ้าเนื้อ" อย่างเหลือร้าย อ่านไปยิ้มไปค่า จากคุณ : Gracie Lou Freebush - [ 20 ส.ค. 49 11:01:02 ]

ความคิดเห็นที่ 23 อ่ะนะ   กินบ่อยมากค่ะ  น้ำเงี้ยวเนี่ย   แต่เอ...ยังไม่เคยลอง สปาเกตตี้น้ำเงี้ยวซักที  แหะๆ  ใครทำเป็นมาทำให้ชิมกันบ้างนะเจ้า จากคุณ : คนเหนือ (Snow_PuFF) - [ 21 ส.ค. 49 19:19:21 ]

ความคิดเห็นที่ 24 กี๊ดๆๆๆๆๆๆ เรื่องสนุกมากค่ะ ^_^ จากคุณ : นางสาวแสนดี..sandy - [ 23 ส.ค. 49 01:46:42 ]

ความคิดเห็นที่ 25 อารมณ์บางช่วงมันขาดๆ ไปหน่อย แต่ก็ยังสนุก+น่ารักดีค่ะ ... :) จากคุณ : natraps - [ 24 ส.ค. 49 15:15:09 ]