ลมหนาวพัดผ่านปีละครั้ง จริงไหม ไม่แน่ใจ ลมหนาวพัดผ่านหลายๆ ครั้ง ก็คงหลายปี วันแม่คงเหมือนกัน มีแค่ปีละวัน แต่หลายๆ วันก็คงกินเวลาเป็นหลายปี หลายครั้ง แล้วคงหลายปี วันแม่เป็นแค่วันพิเศษในใจผม แต่เม่ไม่เคยได้รับรู้ความพิเศษจากลูกคนนี้เลย

วันที่ผมลืมตาดูโลกก็คงกินเวลานานแล้วเหมือนกัน ผมจำไม่ได้ว่าสิ่งแรกที่ผมเห็นวินาทีนั้นคืออะไร แต่คนที่มีความสุขที่สุดคนหนึ่ง คงไม่ใช่ใครอื่น นอกจากคนที่อุ้มท้องเรามาตั้ง 9 เดือน คงทั้งดีใจ สุขล้น ที่วันหนึ่งความเหนื่อยอ่อนได้กลายเป็นเลือดเนื้อเชื้อไข เป็นตัวเป็นตนอยู่ต่อหน้า

ชีวิตของผมเติบโต เรียนรู้ ค่อยๆ ห่างบ้านอันอบอุ่น ออกมาเรื่อยๆ จากเล่าเรียน จนทำงาน เหมือนนกยามที่ปีกกล้าขาแข็ง อกแม่ไม่เคยจำเป็น แต่ผมคือคน แม้จะคิดเหมือนนกบ้าง แต่เลือดเนื้อก้อนแดงในอกมีความรู้สึกที่สัตว์ไม่มี ผมไม่เคยบอกรักแม่ แต่ใจคิดและอยากเอ่ยปาก ผมไม่เคยกอดแม่อย่างเนิ่นนานให้ไออุ่นส่งผ่าน แต่ในใจไม่ใช่ไม่อยาก ผมอาจจะคิดไม่เคยเหมือนคนอื่น การแสดงออกไม่สำคัญเท่าความรู้สึก หรือแค่ข้ออ้าง อ้างเพื่อไม่ให้ตัวเองรู้สึกผิด วันแม่คือวันที่ตอกย้ำให้ทุกคนสนใจแม่เป็นพิเศษเพิ่มขึ้นอีกวัน

การทำงานที่ต้องเดินทาง การทำงานที่ไม่เคยมีวันหยุดวันเดียวกับคนอื่น วันเวลารู้แค่ว่า แค่กลางวันกับกลางคืน วัน วันที่ เดือน ไม่สำคัญต้องจำ เพราะทุกวันเหมือนกันเดินทาง ทำงาน

วันแม่เพิ่งผ่านไปอีกปี วันนี้ผมรู้สึกพิเศษกับแม่ แต่แม่คงไม่รับรู้เพราะการแสดงออกจากผม ยากเย็นยิ่งหนัก ผมรู้แม่คิดถึงผม ผมคิดถึงแม่เหมือนกัน วันนี้คือวันพิเศษสำหรับลูกทุกๆ คน แต่สำหรับผมทุกวันพิเศษนะครับ แม่ แม้การแสดงออกและเอ่ยปากจะเป็นเรื่องที่ยากเย็นแสนเข็ญสำหรับลูกคนนี้ แต่ใจเราใกล้กันเสมอ ผมรู้สึกและสัมผัสได้เสมอถึงความคิดถึงที่แม่ส่งผ่านมา