ความคิดเห็นที่ 1         อาลัมพายน์ก็ว่า   ดังฤๅมาณพน้อย                  ไหนทรัพย์ ใครเล่าประกันรับ                     ท่านได้ กหาปณะเรานับ                       อเนกแน่ นัยน์นา ครึ่งหมื่นหาไหนให้                  ยากไร้ใครประกัน         ตัวเราเป็นผู้มั่งคั่ง   เดิมพันเช่นนั้นของเรามี   ผู้รับประกันก็มี   แต่มาณพน้อย  บรรพชิตเช่นท่านมีทรัพย์ตั้งห้าพันมาพนันกับเขาหรือ    คือใครเล่าจะเป็นผู้รับประกันให้ท่าน   จงแสดงทรัพย์ให้เป็นที่แน่ใจแก่เราเสียก่อนเถิด         ครั้นสุทัสสนะได้ฟังคำของหมองูอาลัมพายน์อย่างนั้นแล้ว   ไม่กล้ายืนยันคำของตนถึงทรัพย์ห้าพัน   ก็ขึ้นสู่พระราชนิเวศน์  ไปเฝ้าพระเจ้าพาราณสี ซึ่งก็คือพระสาครพรหมทัตผู้มาตุลาธิราช    กราบทูลแด่พระองค์ว่า   ข้าแต่บรมบพิตรผู้                  จอมไผท เกริกกิตติก้องไกล                      แกร่งเกื้อ จงโปรดประทานชัย                   ช่วยทรัพย์ ข้าเทอญ รับประกันร่มเอื้อ                        อริร้อนรานราน         ขอความเจริญจงมีแก่พระองค์ผู้ผ่านภพ   โปรดทรงรับประกันทรัพย์ ๕,๐๐๐ กหาปณะของอาตมภาพด้วยเถิด         กาสีบรมนาถมิเคยทรงพบพระภาคิไนยมาแต่ก่อน    ทรงพระดำริว่า  ดาบสนี้ไฉนจึงขอทรัพย์เรามากมายนัก   ตรัสถามว่า   หนี้นี้เป็นเหตุหนี้                       หนไหน แต่บุราณบิดาใด                           ใคร่รู้ เราพรากทรัพย์ท่านไป                   ปางก่อน ฤๅพ่อ สมเหตุดังท่านสู้                            เสี่ยงพร้องแสวงผล         ดูกรพ่อดาบส  ทรัพย์สิ่งใดบิดาเราถือเอาจากท่านในกาลก่อนมีอยู่  หรือว่าเราได้เคยถือเอาอันใดจากท่านไว้หรือ   เป็นหนี้อันนำไปใช้บริโภคหรือการใด   เพราะเหตุไรท่านจึงขอทรัพย์จำนวนมากถึงปานนี้จากเรา         สุทัสสนะตอบพระดำรัสว่า   ยังเหตุประยุทธ์แย้ง                       หยั่งศิลป์ พราหมณ์จักต่อนาคินทร์                  ขับเขี้ยว กับลูกเขียดรูปริน                              พิษเปรียบ พิทย์แฮ กายย่อมบ่หย่อนเกรี้ยว                      แกร่งกล้าฤทธี   อ้าบดีศรีธเรศไท้                           ธรารัฐ พร่างพิริย์พลสมรรถ                          เพียบพร้อม เชิญมหาบพิตรทัศน์                         ทอดเนตร นาคะสัประยุทธ์ย้อม                         หฤทย์ไท้บำเทิง           ดูกรมหาบพิตรผู้ผดุงรัฐ  พราหมณ์อาลัมพายน์ประสงค์จะต่อสู้กับอาตมภาพด้วยนาค  ส่วนอาตมภาพจักใช้ลูกเขียดน้อยต่อสู้กับพราหมณ์   เราต่างตกลงเดิมพัน ๕,๐๐๐ กหาปณะ   เหตุนี้อาตมภาพจึงต้องขอประทานทรัพย์จากพระองค์         ขอพระองค์จงเสด็จไปทอดพระเนตรนาคนั้นในวันนี้เถิด         ปิ่นมกุฎแห่งกาสีทรงรับ  แล้วเสด็จออกพร้อมกับพระดาบสมาสู่ประตูพระราชฐาน         อาลัมพายน์เห็นพระเจ้าพาราณสีเสด็จมากับพระสุทัสสนะดังนั้น ตกใจกลัว   เกรงว่า  นักบวชรูปนี้เห็นทีเป็นบรรพชิตในพระราชสำนักหรอกกระมัง จึงสามารถเชิญเสด็จพระองค์ออกมา   รีบออกตนไว้ก่อน กล่าวว่า   ดาบสเรามิได้                               ดูแคลน เสียดศาสตร์ท่านหวงแหน                 ห่อนห้าว หากท่านมืดมัวแสน                         เย่อหยิ่ง ศิลป์นา วาสุกรีแกร่งกร้าว                              ห่อนรู้กลัวเกรง         ดูกรมาณพ  เรามิได้หมิ่นท่าน ยกตนว่าวิชาเรากล้ากว่าแต่อย่างไรเลย   หากท่านมัวเมาในศิลปศาสตร์ของตนจนเกินไปไม่ยำเกรงพญานาค ------------------------------------------------------------------ ผู้เรียบเรียง ศรีสุรางค์ สงวนลิขสิทธิ์  ดังฤๅ –   เช่นไร อย่างไร  เหตุไร ไฉน    มาตุลา – มาตุละ, ลุง, น้าชาย  ญาติข้างมารดาใช้ มาตุลา  ราน (1) – คำกริยา ตัด รอน หัก,      ราน (2) – คำวิเศษณ์ แตก  เป็นรอยร้าว  ภาคิไนย – หลาน  ลูกของพี่สาวหรือน้องสาว  พร้อง -  พูด กล่าว ร้อง ร้องเรียก  รูป – อาตมา  คำใช้แทนตัวเองของพระ ร่าง เค้า โครง แบบ ภาพ ของที่ปรากฏแก่ตา  ลักษณะนามใช้เรียกพระภิกษุ สามเณร  พิทย์ – ความรู้ วิทยา  สมรรถ – สามารถ  เชี่ยวชาญ สันทัด เหมาะ พอเพียง กล้าหาญ พอดี  หฤทย์ – (หะ รึด)  หฤทัย ภายใน เกี่ยวแก่ใจ  น่ารัก น่าพอใจ  สวยงาม พึงรัก  บำเทิง – บันเทิง ยินดี รื่นเริง จากคุณ : ศรีสุรางค์ - [ 16 ส.ค. 49 09:11:50 ]

ความคิดเห็นที่ 2         พระสุทัสสนะกล่าวตอบพราหมณ์ว่า   มิหมายมุ่งหมิ่นแม้                     ประมาทศิลป์ ท่านนา หากท่านลวงบุรินทร์                     ไพร่ฟ้า ด้วยนิรพิษภุชคินทร์                      อันปราศ ภัยพ่อ แม้เหตุรู้รั่วหล้า                              เลื่องล้นลือไกล   ที่ไหนจะได้ทรัพย์                     สักเหรียญ กำแกลบใครสู้เบียน                       แบ่งให้ สรรพสินทรัพย์ท่านเทียร                แท้ร่ำ รวยฤๅ ชนทราบความสัจจ์ได้                    เดือนร้อนลมลวง         พราหมณ์  แม้เราก็มิได้ดูหมิ่นศิลปวิทยาของท่าน   แต่ท่านลวงชาวชนนักด้วยนาคอันไม่มีพิษ   หากเขารู้ทั่วกันแล้ว  ท่านจะได้ทรัพย์แม้สักกำแกลบหนึ่งมาแต่ที่ไหน         อาลัมพายน์ก็โกรธต่อสุทัสสนะ  ตอบโต้ว่า   กลางพสกมาอาจพร้อง                 โอ่พจน์ หมิ่นนาคควรประณต                    นับบ้า เกล้าชฎานุ่งผ้ายศ                        ใช่หยอก รุ่มร่ามหนังสือห้า                          เล็บล้วนควรแสยง   แคลงใจจงยาตรใกล้                    ยลชิด จักประจักษ์แจ้งฤทธิ์                      นาคได้ เพ็ญพิษพ่างพิสิฐ                           สูงสุด  พ่อเอย ผลาญพ่อพรับเดียวให้                    เท่าเถ้าเถกิงสรวง           คนเซอะมาหมิ่นนาคราชเช่นนี้ว่าไม่มีพิษฤๅ   ท่านเข้าใกล้แล้วก็จะทราบว่า มหานาคของเราเต็มไปด้วยเดชแห่งภุชเคนทร์อันหาที่ยิ่งกว่ามิได้    อาจทำให้ท่านแหลกป่นเป็นเถ้าธุลีไปเพียงในพริบตาเท่านั้น         ลำดับนั้น  สุทัสสนะเย้ยหยันคำพราหมณ์   อาศิรพิษพ้อง                          เพ็ญพิษ สิลุตต์สิลาภูวิส                            พรั่นเผ้า เทียรฆชาติเฉลิมฤทธิ์                  เขี้ยวขบ ควรเอย แต่ภุชคินทร์ชาดเกล้า                 ปราศพ้นพิษผอง         งูเรือน งูปลา งูเขียว งูเห่า ทั้งหลายเหล่าล้วนย่อมมีพิษร้าย   แต่นาคศีรษะแดงของท่านนั้นไม่มีพิษเลยพราหมณ์         อาลัมพายน์เห็นสุทัสสนะยังยืนยันคำ ว่านาคไม่มีพิษดังนั้น ก็กล่าวว่า   อรหันต์สมณะผู้                      ทรงธรรม สาธุการทานกรรม                      กอปรแก้ว ทายกก่อกุศลนำ                        ตนสู่ สรวงแฮ ละร่างจากโลกแล้ว                      สุขแท้สบสวรรค์     ท่านอันยังชีพยั้ง                   อยู่ดี สรรพทรัพย์สินใดมี                    อย่าช้า ให้ทานเถิดพ่อชี                        ช่วยท่าน อสรพิษฤทธิ์กล้า                        ยากร้ารอนราญ     เกินทานเกินทบท้น              เทียมฤทธิ์ หนักนักพ่อนักสิทธิ์                    คิดสู้ เพียงพ่อนาคพ่นพิษ                    พะพ่อ เผาร่างแหลกฤๅรู้                        นับเถ้าฝุ่นผง         ยินว่า  พระอรหันต์ทั้งหลายผู้สำรวม และสมบูรณ์ตบะ  กล่าวยกย่องผลของทานว่า ท่านใดให้ทานในโลกนี้มากแล้วไซร้ย่อมไปสู่สวรรค์  พ่อดาบส  ท่านยังมีชีวิตอยู่บัดนี้ จงรีบทำทานเสียเถิด หากมีสิ่งไรที่ควรจะให้ก็จงให้เสีย  มหานาคของเรานี้มีฤทธิ์มาก  มีเดชสูง ยากหาใดเทียม  เราให้นาคราชนี้กัดท่านแล้ว ร่างท่านก็จะมอดไหม้กลายเป็นเถ้าธุลีไป ------------------------------------------------------------------ ผู้เรียบเรียง ศรีสุรางค์ สงวนลิขสิทธิ์  บุรินทร์ – เมืองใหญ่  เจ้าเมือง  นิร – (นิ ระ) อุปสรรค ใช้ประกอบหน้าคำอื่น  มีความหมายว่า  ไม่  ไม่มี  ร้าง  ออก,  (น.) น้ำ  เทียร – ล้วนแล้วไปด้วย  ย่อม  พิสิฐ – วิเศษ ประเสริฐ  พรับ – กระพริบ  ขยิบ  ปรกติใช้กับนัยน์ตา  เช่นพรับตา  เถกิง – ขึ้น ปรากฏ สูง  รุ่งเรือง  สรวง – สวรรค์  อาศิรพิษ – ผู้มีพิษในเขี้ยว หมายถึงงู  สิลุตฺต – งูเรือน  สิลาภู – งูเห่า งูเขียว  วิส – วิษ พิษ  เทียรฆชาติ – งู   ( เทียรฆ – (เทียน ระ คะ, เทียน) นาน ยืนยาว ไกล  )  ราญ – รบ  นักสิทธิ์ – สิทธา ฤษี ผู้สำเร็จ  เซียน งดงาม ชำนาญ ศักดิ์สิทธิ์ มีชื่อเสียง จากคุณ : ศรีสุรางค์ - [ 16 ส.ค. 49 09:12:44 ]

ความคิดเห็นที่ 3         พระสุทัสสนะก็ตรัสว่า   แม้เราก็ได้สดับ                        ดังคำ สมณะผู้ทรงธรรม                       ทมะแกล้ว ทั่วท่านเทิดทานกรรม                 กุศลหลาก แลนา ทายกทำทานแล้ว                       เหล่าล้วนเถลิงสวรรค์     ท่านอันยังอยู่ยั้ง                    ยืนยง มีสิ่งของก็จง                               สละให้ ผลทานอาจอวยมง-                     คลเอก ลูกเขียดรูปนี้ไซร้                        สุดรู้ฤทธิ์รอน     มรณ์เทียบเถ้าถ้าท่าน             ถูกพิษ อัจจิมุขีนี้ฤทธิ์                             เร่าร้อน เอิกอำนาจเทียมอิท-                    ธินาค แลพ่อ เพลิงพิษดุจไฟฟ้อน                     ฟาดฟ้าสยบสยอน     บังอรคือขนิษฐ์น้อง                 นารี ธตรฐราชบุตรี                            นาคท้าว โอ่เดชแห่งอัคคี                          อุรคเลิศ หาญหักพราหมณ์ผู้ห้าว               บัดนี้ดังคำ         ข้าพเจ้าก็ได้ยินคำของพระอรหันต์ทั้งหลายผู้สำรวม ผู้มีตบะ มาเช่นกันว่า  ผู้ให้ทานแล้ว ยามละโลกย่อมไปสู่สวรรค์   พราหมณ์ ท่านนั้นแหละเมื่อยังมีชีวิตอยู่จงให้ทานเสีย หากมีสิ่งของใดอันควรจะให้   ลูกเขียดชื่อว่าอัจจิมุขีนี้เต็มด้วยเดชานุภาพของนาคอันแรงฤทธิ์  หากขบกัดท่านแล้ว  ท่านจักมอดไหม้กลายเป็นเถ้าธุลีไป    นางคือธิดาแห่งท้าวธตรฐ  เป็นน้องสาวต่างมารดาของเรา   ...อัจจิมุขี         สิ้นพระดำรัสเรียก  พระสุทัสสนะเหยียดพระกรขึ้น  อัจจิมุขีน้อยก็ออกจากชฎาของพระฤๅษี  เกาะบนพระอังสา(บ่า) แล้วกระโดดจากนั้นมายืนอยู่บนหัตถ์ของพระสุทัสสนะพี่ชาย   หยดพิษ ๓ หยาดลงบนพระกร แล้วกลับเข้าไปในชฎาของพระเชษฐาตามเดิม         พระสุทัสสนะยืนถือหยาดพิษอยู่ ดำรัสประกาศว่า         ...ชาวนิคมนี้จักพินาศหนอ...         พระเสียงนั้นกังวานก้องไปทั่วท้องปถพีในนครพาราณสี ไกลถึง ๑๒ โยชน์    พระเจ้าพาราณสีซึ่งทรงสดับอยู่ จึงตรัสถามขึ้นว่า         นครจักวิบัติด้วยเหตุไรฤๅ พ่อดาบส         สุทัสสนะทูลว่า  ข้าแต่มหาบพิตร  อาตมาไม่เห็นที่ควรหยดพิษนี้ลงเลย         องค์นฤบดีตรัสว่า  จงหยดลงบนแผ่นดินใหญ่เถิด         สุทัสสนะก็ทูลทัดทานว่า   อาตมามิสามารถหยดพิษนี้ลงสู่แผ่นดินได้  มหาบพิตร  เพราะว่า  หากพิษนี้ตกลงสู่แผ่นดินแล้ว   พฤกษาใหญ่น้อยทั้งหลายบนผืนดินจักเหี่ยวแห้งไปสิ้นหมด   บรรดาต้นหญ้า ต้นยา และลดาไม้เถาทั้งหลาย จักตายดั่งถูกเผา   กาสิกรัฐผู้                          จอมไผท หากพิษนี้หยดใน                  นเรศหล้า ติณชาติลดาใด                      ทั่วถิ่น มิอาจทานพิษกล้า                   จักแห้งเหี่ยวเฉา         พระเจ้าสาครพรหมทัตตรัสว่า  ถ้าเช่นนั้นพ่อจงขว้างพิษขึ้นไปในอากาศเถิด         พระสุทัสสนะก็ทัดทานว่า   แม้ขว้างหยาดพิษคล้อย         คัคนานต์ วลาหกจะเว้นวาร                     วรรษแคล้ว หายแห้งเหือดฝนนาน             นับเจ็ด ปีเอย ไร้ละอองน้ำแผ้ว                      เผือดพื้นโพยมหน         หากโยนพิษสู่นภากาศแล้ว  ฝนแลน้ำค้างจักไม่ตกตลอดเจ็ดปี  มหาบพิตร         พระจอมราชตรัสว่า   ถ้าเช่นนั้นพ่อทิ้งพิษลงในน้ำเล่า ?         สุทัสสนะก็ทูลว่า  หากหยดพิษลงในน้ำแล้วไซร้  สัตว์ในวารีมีอยู่เท่าใด  จะพากันตายลงหมดสิ้น   หากพิษหยาดหยดน้ำ            มวลมัจฉาชาติช้ำ ชีพสิ้นส่ำสูญ                            แลนา         ยินคำกราบทูลแล้ว พระราชาตรัสว่า  พ่อดาบส  เรานี้ไม่รู้การอันควรใด   ท่านผู้ทราบจงแนะทางอันเหมาะสมเพื่อแก้ข้อข้องนี้ มิให้พาราณสีทั้งปวงต้องภยันตรายด้วยเถิด ------------------------------------------------------------------ ผู้เรียบเรียง ศรีสุรางค์ สงวนลิขสิทธิ์  เถลิง – ขึ้น ขี่  นเรศ – นเรศวร พระราชา  ลดา – เถาวัลย์ สาย เครือเถา  วลาหก – เมฆ ฝน  วรรษ – พรรษ ฝน  ส่ำ – เหล่า พวก หมู่ ชนิด จากคุณ : ศรีสุรางค์ - [ 16 ส.ค. 49 09:13:39 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ตอบ คุณ GTW - อาลัมพายน์ใจร้ายจะต้องถูกผลกรรมตามทันในเร็วๆ นี้ล่ะค่ะ หุหุ                   คุณ scottie - ตอนหน้าหมองูโลภมากคนนี้ต้องได้รับกรรมแน่นอนค่ะ อิอิ                   คุณ lyne (katarena) - เวลาอ่านหนังสือจะสบายตากว่าค่ะ ก็เลยจะอ่านได้นานกว่า                            อ่านในเน็ตนี่แป๊บเดียวก็เมื่อยตาแล้ว  ก็เลยจะรู้สึกว่ายาวกว่าในหนังสือ                            อิอิ ตอนนี้ก็พยายามใช้จินตนาการอยู่ค่ะ  งานเขียนก็ค่อยๆ กระดืบๆ                            ไปทีละนิดๆ ค่ะ   *************** ขอบคุณทั้งสามท่านที่ติดตามนะคะ จากคุณ : ศรีสุรางค์ - [ 16 ส.ค. 49 09:14:56 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ขอบคุณครับที่นำมาให้อ่านกัน จากคุณ : maejitr - [ 16 ส.ค. 49 09:45:25 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เนื้อเรื่องน่าอ่านจัง.. ขอตามก่อนนะค่ะ ^^ จากคุณ : สัมผัสรักในใจเรา - [ 16 ส.ค. 49 11:12:19 ]

ความคิดเห็นที่ 7 สนุกมากครับ ^^ อ่านแล้วสงสัยว่าอาลัมพายน์นี้เป็นชื่อวิชาหรือชื่อพราหมณ์ หรือเขาตั้งชื่อตัวเองตามวิชาที่เขาเรียน หรือเขาชื่อนี้มา ก่อนนะครับ จากคุณ : เชษฐา - [ 16 ส.ค. 49 14:01:54 ]

ความคิดเห็นที่ 8 อ๊าย ตัดตอนได้ขัดใจจริงๆ หยดใส่หมองูเลย ยุๆ จากคุณ : scottie - [ 16 ส.ค. 49 15:16:10 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ^ ^ ^ ตามมา ยุๆ แบบพี่สก๊อตตี้ด้วยคนคะ... ตาหมองูนิสัยไม่ดี... งุกงิกๆ ><" ปล. อินจัดไปหน่อยค่ะ เหอะๆๆ อ่านถึงตอนนี้ทีไร อยากเข้าไปในหนังสือ แล้วจับตาหมองูมาตื้บๆๆๆๆ จริงๆ เลยค่ะ เอิ๊กส์ จากคุณ : P_JUNG_PIGLET - [ 16 ส.ค. 49 16:23:40 ]

ความคิดเห็นที่ 10 อืมม์ๆๆ อาลัมพายน์ยังรับบทสำคัญที่น่าหมั่นใส้ต่อไป ที่จริงพี่แกรับบทขนาดนี้ก็เพราะความผิดพลาดของพระอาจารย์ของคุณ อาลัมพายน์นั่นเอง (ผู้ยิ่งใหญ่เก่งกาจก็ผิดพลาดได้ขนาดนี้) นึกถึงตำนานทางแนเดียเลย ที่เกี่ยวกับการให้พรแบบง่ายๆของเทพผู้ยิ่งใหญ่ จนมีปัญหาตามมาเพียบ พระนารายณ์ต้องอวตารหรือตามแก้ปัญหาเรื่อยๆ แหม ช่วงท้ายๆนี่( โยนพิษไปไหนก็ไม่ได้ นี่ทำให้นึกถึงนางสงกรานต์เหมือนกัน แบบน้ต้องให้เก็บในผอบ ให้ฤาษีมอบให้จันทโครพ รอให้สุดสาครมาแย่งกลางป่า ^_____^............ ล่อเล่น ฮ่ะๆ ที่จริงเดาไม่ออกครับ ว่าจะจัดการกับพิษอย่างไร ถ้าจะให้เดาคงจะเดาว่าน่าจะมีใครบางคนสละตัวเอง (เดาๆๆ) จากคุณ : GTW - [ 17 ส.ค. 49 05:31:31 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ตามอ่านทันแล้วค่ะ ขอเดาว่า พระภูริทัตช่วยขจัดพิษนี้ให้ (ไม่รู้ถูกหรือเปล่า อยากจะเดา) เรื่องนี้สนุกมาก ๆ เลย.. ขอบคุณนะค่ะที่นำมาให้อ่านกัน ^^ ปล. ตอนที่แล้วสงสารพระภูริทัตมาก (น่าจะแว๊ปหายไปเสีย แต่ท่านเป็นพระโพธิสัตว์นี่เน๊อะ ย่อมมีความเมตตาเปี่ยมล้นมาก ๆ) จากคุณ : สัมผัสรักในใจเรา - [ 17 ส.ค. 49 12:42:19 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ขออนุโมทนาสาธุ สำหรับเรื่องการบำเพ็ญบารมีของพระโพธิสัตว์ครับ ยังไม่ได้อ่าน แต่จะตามมาอ่านทีหลังนะครับ ลองเลื่อน ๆ ดู ถูกใจจริง ๆ ครับผม จากคุณ : ย.ยิ้มแย้ม - [ 17 ส.ค. 49 15:26:46 ]

ความคิดเห็นที่ 13 เพิ่งตาเก็บค่ะ ยังไม่ได้อ่านเลย แล้วจะมาคุยทีหลัง จากคุณ : nasa nasa - [ 18 ส.ค. 49 10:30:04 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ตามเก็บจนครบแล้วครับ กับพระชาติของมหาโพธิสัตว์ ชาติที่บำเพ็ญศีลบารมีอย่างยิ่งยวด ได้บุญหลาย ๆ มาก ๆ นะครับ จะตามอ่านครับ ลงให้จบนะครับ จากคุณ : ย.ยิ้มแย้ม - [ 20 ส.ค. 49 02:45:42 ]

ความคิดเห็นที่ 15 จริงค่ะที่ว่าอ่านในเน็ตเนี่ยดูดี แต่อ่านนานๆไม่ได้ เฮ้อ.. ได้อย่างเสียอย่างล่ะน้า ว่าแต่.. แล้วจะรอนะคะ ช้าแต่ชัวร์สินะคะผลงานใหม่เนี่ย อิๆ ^^V จากคุณ : lyne (katarena) - [ 22 ส.ค. 49 11:19:21 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ตอนที่ ๗ ค่ะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4646711/W4646711.html จากคุณ : ศรีสุรางค์ - [ 23 ส.ค. 49 09:30:47 ]