เมื่อความน่าเบื่อและความง่วงมาเยือนฉันตอนบ่ายแก่ๆ  มันทำให้ฉันเริ่มอยู่ไม่สุขเพราะไม่อยากจะหลับ  แต่ก็ไม่อยากทำงานอีกเหมือนกัน (ตัวขี้เกียจมันเยอะเกินไป)  ก็เลยต้องหาอะไรทำให้หายง่วง.. ซึ่งฉันก็คิดวิธีแก้ง่วงได้ในทันที  นั่นคือ.. นั่งพิมพ์อะไรเรื่อยเปื่อยให้คุณๆได้อ่านกัน และขอเตือนว่า  สิ่งที่ฉันได้พิมพ์มานั้นเป็นเพียงมุมมองความรักในอีกแง่มุมหนึ่งเท่านั้น  อาจจะดีหรือไม่ดีก็ขึ้นอยู่กับคุณผู้อ่านจะเลือกรับกันไปนะคะ

เริ่มจากตรงไหนดีล่ะ.. เอาที่ตัวฉันก่อนแล้วกัน (ก่อนที่จะอารัมภบทไปยืดยาวกว่านี้)  ฉันเป็นผู้หญิงคนนึงที่เกิดมาในครอบครัวที่มีฐานะปานกลาง  ไม่ร่ำรวยนักแต่ไม่เคยขัดสน  ชีวิตห้อมล้อมด้วยพ่อแม่และตายายที่ประคบประหงมฉันอย่างดีราวกับนกน้อยในกรงอะลูมิเนียม (ไม่มีตังค์พอจะทำให้เป็นกรงทองหรอก)  ในสายตาพวกเค้า  ฉันเป็นนกน้อยไร้เดียงสา  อ่อนต่อโลกและบอบบาง..  แต่ในความคิดของฉัน  ฉันไม่อยากเป็นผู้หญิงอ่อนแอ  ไม่อยากแพ้ใครและไม่อยากอ่อนต่อโลก..ซึ่งนั่น  ทำให้ฉันมี 2 บุคลิกมาจนถึงทุกวันนี้..  ภายนอก  ฉันดูเรียบร้อย ขี้อาย ไม่ค่อยพูดค่อยจา เงียบๆติ๋มๆ แต่เมื่ออยู่กับเพื่อนที่สนิทฉันจะกลายร่างเป็นผู้หญิงห้าวๆเถื่อนๆคนนึง (ผิดกับหน้าตาอย่างสิ้นเชิง)  แต่ถ้าถามว่าอะไรล่ะคือตัวตนแท้จริงของฉัน?.. ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน  มันคงเป็นตัวตนแท้จริงของฉันทั้ง 2 แบบนั่นแหละ  เพียงแต่มันก็ขึ้นอยู่กับกาลเทศะนั่นแหละว่าฉันจะเอาตัวตนไหนออกมาโชว์..

ยังไงก็ตาม..  ฉันก็ยังคงเป็นผู้หญิง  และเมื่อนึกดูดีๆก็พบว่าครึ่งค่อนชีวิตของฉันที่ผ่านมา  มีแต่การเข้าไปพัวพันกับ “ความรัก”  เกือบตลอดเวลา..  และฉันได้เรียนรู้หลายสิ่งหลายอย่างจากความรักแต่ละครั้ง  แม้มันจะต้องแลกด้วยน้ำตาและความเศร้าโศก  แต่มันก็เป็นแค่ช่วงเวลาหนึ่งเท่านั้น  เมื่อเราผ่านพ้นมันมาได้  มันก็เป็นแค่เรื่องเล็กกระจ้อยร่อยที่ถูกตรึงไว้ในความทรงจำและจากนั้น  เราก็จะเข้มแข็งขึ้นและใช้ความทรงจำดีๆเป็นแรงบันดาลใจเพื่อก้าวเดินไปยังวันข้างหน้า..  

..PART I.. แรกรัก

“ความรัก”  เป็นสิ่งที่จะว่าเข้าใจยาก..ก็ยาก  จะว่าง่าย..ก็ง่าย  มันก็ขึ้นอยู่กับมุมมองของแต่ละคน  ที่จะเอาความรู้สึกหรือประสบการณ์มาช่วยในการตัดสินใจ  บางคนคิดว่าเป็นเรื่องใหญ่โต  สำคัญมากที่สุดในชีวิต  พอผิดหวัง อกหักรักคุดขึ้นมาเลยฆ่ามันซะทั้งคนรักและตัวเอง  บางคนมองว่าเป็นเรื่องเล็ก แต่มองว่าเล็กมากไป จนเหมือนไม่เห็นคุณค่าของความรัก สุดท้ายก็ต้องเลิกรากันไปเพราะดีมานด์กับซัพพลายไม่พอดีกัน..  ก็อย่างที่พระพุทธเจ้าเคยตรัสไว้ว่าให้  “เดินทางสายกลาง”   ดีที่สุด.. อะไรที่มากไปหรือน้อยไปมันก็ไม่ดีทั้งนั้นแหละ

ช่วง 2-3 เดือนมานี่.. ฉันได้กลายเป็นขาประจำในห้องสวนลุมของพันทิปแห่งนี้ไปเรียบร้อย (แต่อ่านอย่างเดียว)  และได้เห็นสารพัดปัญหาหัวใจที่เกิดขึ้น  ทั้งพวกอกหักรักอับเฉา  รักแฟนชาวบ้าน รักคนมีเจ้าของ รักเขาข้างเดียว รักหลายเส้าเคล้าน้ำตา  แฟนงอน แฟนทิ้ง (รวมทั้งทิ้งแฟน)  หึงแฟนมากไป ไม่เข้าใจแฟน แฟนนอกใจ อยากนอกใจแฟน รักเพื่อนสนิท และอีกสารพัดสารเพ   จนฉันมานั่งคิดดูว่า.. คนเรานี่ก็แปลก  มีปัญหากันตั้งแต่เจอหน้ากันครั้งแรก อย่างเช่นคนๆนั้นมองเราจัง  เค้าชอบเรารึเปล่านะ.. อ๊ะ!  เค้ายิ้ม  เค้ายิ้มให้เราเหรอ.. อ๊าย! เค้าจูงมือเราข้ามถนนด้วย  เค้าคิดมากกว่าเพื่อนรึเปล่านะ  หรือจนกระทั่งเลิกรากันไปก็ยังมิวายมีปัญหาตามหลังมาอีก..  ทำไมหนอความรักถึงมาพร้อมกับปัญหาทุกที?..

แล้วก็คิดได้ว่า..  ความรักไม่ใช่ตัวนำปัญหามาให้คนหรอก  คนเองนั่นแหละที่ทำให้ปัญหามันเกิด..  

ความรักเป็นสิ่งสวยงาม  แต่คนบางคนกลับบอกว่า.. ที่ใดมีรักที่นั่นมีทุกข์  ช่างเป็นคำกล่าวที่ชวนหดหู่ดีแท้  เพราะฉันกลับคิดว่า..  การที่คนเราทุกข์นั้นไม่ใช่เพราะ “ความรัก”  หรอก.. แต่เป็น “ใจ” ของเราเองนั่นต่างหาก  .. เราทุกข์เพราะใจเราเศร้าโศกกับการกระทำของคนๆหนึ่งที่เรารัก  ซึ่งมันก็เป็นเรื่องธรรมดาที่เกิดขึ้นได้เสมอเมื่อคนสองคนที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน  ได้มารู้จักกันและเริ่มทำความเข้าใจกัน  แน่นอนว่าการกระทำของฝ่ายหนึ่ง  บางครั้งก็ทำให้อีกฝ่ายเจ็บช้ำได้อย่างไม่รู้ตัวได้.. คราวนี้ก็ขึ้นอยู่กับว่า  “คุณเปิดใจมองและปรับตัวมากแค่ไหน”   ในการพาความรักที่เกิดขึ้นของคุณทั้งสองฝ่าฟันไปให้ถึงจุดหมายและมีทุกข์ให้น้อยที่สุด..

*  ก็คนมันจะทุกข์  ไม่มีรักมันก็ทุกข์ได้.. แล้วจะไปโทษความรักมันทำไม?  *    
   
เอาล่ะ.. ยังไงก็แล้วแต่  เมื่อคุณริที่จะรัก  อย่างน้อยคุณก็ควรเตรียมใจไว้สำหรับความทุกข์เอาไว้ด้วย  เพราะคนที่คุณหลงรักน่ะ  ไม่ว่าจะดีเลิศ หล่อ รวย สวยสะท้านฟ้าขนาดไหน คงต้องพลาดทำให้คุณทุกข์เข้าสักวันจนได้ล่ะนะ..  เพราะคนเราไม่ใช่พระอิฐพระปูน  การกระทบกระทั่งกันบ้างของคนรักกันมันก็เป็นเรื่องปกติ  และที่สำคัญ.. อย่าคาดหวังอะไรมากเกินไป  อย่างเช่นว่า  ฉันเป็นแฟนกับคนนี้แล้ว  ฉันต้องแต่งงานกับเค้าให้ได้.. มันไม่ใช่..  ความรักช่วงแรกเริ่มนั้นอาจทำให้อะไรๆก็ดูดีกันไปหมด  เสียทุกอย่างจนพาคุณเคลิ้มฝันไปว่าอนาคตจะเป็นอย่างนั้นอย่างนี้  แล้วพอวันนึงที่ไม่เป็นดังฝันคุณเองนั่นล่ะที่จะทุกข์    ฉันไม่ได้บอกให้คุณทิ้งความฝัน  ความฝันน่ะดีและทำให้ใจเบิกบาน..เพียงแต่อยากเตือนสติเอาไว้ว่า  “อย่ามัวแต่มองข้างหน้าโดยไม่ดูปัจจุบัน”   เพราะบางคนเอาแต่ฝันว่าอนาคตจะอย่างนั้นจะอย่างนี้  อยากจะแต่งงานกับเค้า จะจัดงานที่นั่น จะไปฮันนีมูนที่นี่  แต่ไม่เคยมองดูว่าสถานการณ์และปริมาณความรักในปัจจุบันเป็นยังไง..  ทั้งๆที่บางทีมันย่ำแย่จนรั้งไม่ไหว แต่เพราะอีโก้ในตัวมันสูงไปหน่อย เลยฝืนแต่งงาน  สุดท้ายแต่งไปแล้วก็ต้องหย่ากัน  ใครล่ะที่เจ็บ.. ฉะนั้น..  มองและวิเคราะห์ให้ดีๆและเป็นกลาง  ว่าทุกวันนี้ความรักของคุณและเค้ามันเข้ากันได้แล้วหรือยัง  อนาคตน่ะจะเป็นยังไงก็ช่างมันเถอะ  ตอนนี้คุณเข้าใจเค้าและเค้าเข้าใจคุณดีพอไหม  ถ้าวันนี้ทุกอย่างมันยังไม่สมบูรณ์  ขาดตกอะไรก็ช่วยๆกันเติม  และสุดท้ายถ้ามันไม่ไหวก็อย่าไปฝืน  อย่าไปเสียดายวันเวลาที่รู้จักหรือคบกันมา  เพราะยิ่งทิ้งเอาไว้จะยิ่งเสียใจและเสียเวลามากขึ้นอีก   แต่ถ้าความรักมันสุกงอมดีแล้ว.. จะทำยังไงกันต่อก็เรื่องของคุณ

สำหรับฉัน.. ฉันมองว่าการแต่งงานเป็นเพียง  “ทางผ่าน”  ของชีวิตคู่เท่านั้น  แม้ในนิทานมักจะจบลงที่เจ้าหญิงและเจ้าชายได้ครองคู่และแต่งงานกันอย่างมีความสุข ทั้งๆที่เจอกันแค่ไม่นาน  แต่ในความเป็นจริงแล้ว.. การที่คนสองคนจะแต่งงานกันได้  มันควรเป็นช่วงเวลาที่ความรักผ่านการบ่มเพาะและปรับเปลี่ยนจนคนสองคนเข้ากันได้  ยอมรับกันและไว้วางใจซึ่งกันและกัน  ถ้าเปรียบกับการวิ่งสามขา  ช่วงก่อนการวิ่งคือช่วงที่คุณและคู่วิ่งจะได้ทำความเข้าใจกันและปรับตัวเข้าหากันให้ได้มากที่สุด   เมื่อกรรมการเป่านกหวีดให้เริ่มวิ่ง  ก็เหมือนสัญญาณของการแต่งงานที่บอกว่า  ถึงเวลาแล้วนะที่คนสองคนนี้จะวิ่งไปพร้อมๆกัน  ถ้าล้มก็ล้มด้วยกัน  เจ็บก็เจ็บด้วยกัน..

…สรุปว่า… เมื่อคุณคิดจะคบใคร  สิ่งแรกคือต้องยอมรับความทุกข์ที่จะตามมาและหัดตัวเองให้มองทุกอย่างแบบเป็นกลาง  เอาใจเขามาใส่ใจเรา.. และเตรียมยอมรับสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งที่จะทำให้สุขและทุกข์  ถ้าคุณคิดว่า..คุณพร้อมจะรับสิ่งเหล่านี้แล้ว  การจะรักใครคบใคร  ก็จะไม่ทำให้คุณทุกข์จนเกินทน..