ว่าด้วยเรื่องความรับผิดชอบของครู

              ช่วงนี้มีข่าวไม่ดีเกี่ยวกับครูออกมาอีกแล้ว ดูเหมือนเรื่องคาวๆจะไม่เคยหมดไปจากสังคมปัจจุบัน ดังนั้น พอได้อ่านข่าวนี้เข้า จึงเกิดความคิดประหลาดๆ พอเรียงร้อยออกมาได้ดังนี้

              ครู...คงไม่ต้องพรรณนาถึงคุณงามความดีอะไรอีก เพราะมักมีผู้สรรเสริญทุกครั้งอยู่แล้วเมื่อพูดถึงครู ในยามปกติ ทุกคนมักกล่าวว่า ครูมีความดีมากมาย ควรแก่การเคารพนับถือยกย่องเลอล้ำให้เทียบเท่าบิดามารดาผู้ให้กำเนิด แต่พอครูทำผิด ทำไมถึงกลืนน้ำลายที่ตนถ่มออกมาว่า ครูเป็นแค่คนๆหนึ่ง ย่อมพลาดพลั้งกันได้ ฟังแล้วเหมือนปัดความรับผิดชอบอย่างไรชอบกล เพราะขึ้นชื่อว่าครู ก็น่าจะมีจิตวิญญาณและจรรยาบรรณแห่งความเป็นครูด้วย หรืออย่างน้อยๆ น่าจะมีค่าแห่งความเป็นคน หลงเหลืออยู่ในกมลสันด -นบ้าง ไม่ใช่สักแต่ทำไปเพราะเป็นอาชีพ ถ้าอย่างนั้นก็ขอให้เปลี่ยนสรรพนามใหม่เป็น ‘ผู้รับจ้างสอน’ แทน

              อย่าเพิ่งเข้าใจว่า เราจะออกมาโวยใครหรือกล่าวหาใคร เพราะสิ่งที่เราไม่ได้ยินด้วยหูไม่ได้ดูด้วยตา เราย่อมไม่กล้าตัดสินใจ แต่สิ่งที่เราเห็นผ่านโทรทัศน์นั้น ทำให้ตาสีตาสาอย่างเราอึ้งไปพักใหญ่ เมื่อจู่ๆ ครูก็เข้าข้างครูด้วยกันจนไม่คำนึงถึงเด็ก ขนาดว่ามีการจัดทำบายศรีสู่ขวัญให้ทั้งที่เรื่องยังคลางแคลง ในเมื่อผู้ที่ออกมากล่าวกับคนอื่นว่า ยังพิสูจน์ไม่ได้ว่าครูสองคนนั้นผิดจริงก็ไม่ควรตัดสิน เขา...ก็ไม่ควรกระทำการอันเปรียบเสมือนการพิพากษาว่าครูสองคนนั้นไม่ผิดด้วยเช่นกัน เพราะเรื่องจริงยังไม่ปรากฏไม่ใช่หรือ และ ถึงจะเชื่อว่าผู้ต้องสงสัยบริสุทธิ์จริง แต่ก็ไม่ควรทำเช่นนั้น เพราะมันทำลายขวัญกำลังใจของเด็กเจ้าทุกข์อย่างแรง ราวกับจะบอกว่า เด็กทั้งห้าต่างหากที่ผิด ลองคิดเอาเองนะ วาระซ่อนเร้นมีทุกที่ ทุกโอกาสอยู่แล้ว

              เอาล่ะ มาว่าถึงความรับผิดชอบกันดีกว่า ครูย่อมมีความรับผิดชอบอันมากมายด้วยเหตุผลสองประการ

              1.เพราะครูเป็นคนที่ผู้ปกครองไว้วางใจว่าจะดูแลลูกหลานของพวกเขาได้ ถ้าครูรับเด็กมาดูแลแล้วจำเป็นต้องดูแลให้ถึงที่สุด ถ้าทำไม่ได้ ถือว่าหน้าที่บกพร่อง ขาดความรับผิดชอบ คนขาดความรับผิดชอบควรยอมรับผิดโดยดี ไม่ใช่ตะบี้ตะบันเถียงว่า ฉันถูก ฉันถูก เพราะการเถียงนั้นเป็นวิสัยที่เห็นว่ายังไม่บรรลุภาวะสู่ความเป็นผู้ใหญ่สักนิด

              2.ครูบางคนเป็นทั้งครูและพ่อแม่ ย่อมต้องมีความรู้สึกนึกคิด และประสบการณ์ของทั้งสองฝ่ายอยู่ในคนๆเดียว ขอวิงวอนว่า อย่าแยกประสบการณ์ทั้งสองออกจากกันเลย ไม่ใช่ว่าลูกคนอื่นล่ะผักปลา ลูกข้าล่ะเทวดามาเกิด ท่านผู้ได้ชื่อว่ามีบุญคุณอันใหญ่หลวง ควรตระหนักให้ดี อย่าโกรธหรือหรืออคติต่อเหล่าผู้ปกครองนัก เพราะใครๆต่างก็อยากปกป้องลูกหลายตนเองให้พ้นชั่วพ้นภัยทั้งสิ้น ถ้าท่านโกรธขึ้ง ไม่พอใจผู้ปกครองหรือเด็ก เอาอารมณ์ตั้งไว้เหนือเหตุผล นั่นเท่ากับว่า ท่านบกพร่อง และเป็นผู้ควรรับผิดตามจรรยาบรรณ

              สุดท้าย-ท้ายสุด ต้องย้ำอีกรอบว่า ไม่ได้เขียนบทนี้เพื่อโจมตีใคร แค่อยากให้ลองใช้ปัญญา พิจารณาดูว่าที่กล่าวมานั้นจริงไหม ครูดีคือครูที่ควรเคารพนบไหว้ แต่ถ้าทำตัวไม่ดีแล้วก็น่าสงสารเด็กที่ไหว้คนไม่ดี เสียมือเปล่า (ขออนุญาตยกคำของท่านองคมนตรีนะ) แต่ยังไง เราก็เชื่อว่า ครูส่วนมา ยังเป็นผู้ควรแก่การ‘ไหว้’อย่างแน่นอน