หล่อนเป็นลูกคุณหนูมีเงิน ส่วนผมก็แค่หนุ่มจนๆ เมื่อเรามารักกันจึงมีมารทั้งหลายมารบกวน หนึ่งในนั้นเห็นจะไม่พ้นว่าที่พ่อตาที่คอยกลั่นแกล้งต่างๆนานาสารพัด คุณผู้อ่านคงเห็นแล้วนะครับว่าความรักของผมนั้นมีอุปสรรคมากแค่ไหน แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ไม่ยอมแพ้หรอกครับ ผมจะสู้เพื่อความรักอันยิ่งใหญ่ของเรา

              แล้ววาระวันเกิดครบรอบยี่สิบเอ็ดปีของหล่อนก็เวียนมาถึง มันเป็นทั้งเรื่องดีและเรื่องร้ายสำหรับผมเหลือประมาณ เรื่องดีคือว่า ถ้าผมสามารถหาของขวัญอันมีค่าไปให้หล่อนในงานวันเกิดได้ อคติของบรรดาญาติพงวงศาของหล่อนก็จะลดลง แต่โชคร้ายคือ ตอนนี้เงินที่ติดกระเป๋าผมเพียงพอสำหรับค่าข้าวแกงถุงเดียวเท่านั้น แล้วงานนี้ผมจะหาเงินที่ไหนมาซื้อของขวัญล่ะครับ

              ผมเชื่อครับว่าเรื่องน่าหนักใจทั้งหลายไม่มีในโลก เย็นวันนั้นผมจึงออกเดินทางไปบ้านหล่อนทั้งที่ไม่มีของขวัญ ผมบอกตัวเองว่าถึงมีของขวัญล้ำค่าให้ก็ไม่ได้หมายความว่าความรักของเราจะถาวร บางทีหล่อนอาจะคิดเหมือนในนิยายตลาดที่ผมเคยอ่านสมัยเด็ก ในนิยายนั้นเล่าว่าพระเอกไปงานวันเกิดของนางเอกโดยที่ไม่มีของขวัญติดไม้ติดมือเลย นางเอกก็ว่า ไม่เป็นไรค่ะ ขอแค่ความรักของคุณก็เพียงพอ ถึงเรื่องนี้จะเน่าไปหน่อย แต่ผมก็เชื่อว่ามันจริงนะครับ

              ระหว่างทางนั้นเอง จู่ๆก็มีแสงประกาบวับแวบแยงตาผม มันสะท้อนมาจากดงหญ้าข้างทาง ผมเหลียวซ้ายแลขวา เห็นไม่มีใครจึงเข้าไปคุ้ยใหญ่ตามนิสัยนักวิทยาศาสตร์ที่ต้องช่างค้น ช่างหา แล้วก็สำเร็จครับ ผมยิ้มร่าทันทีที่เจอกับสร้อยคอประดับเพชรน้ำงาม ผมมั่นใจได้ครับว่านี่เป็นเพชรจริงถึงแม้ว่าคนอย่างผมจะไม่เคยจับต้องมันมาก่อนก็ตาม แต่ขณะที่ผมหยิบมันขึ้นมานั้นในใจผมกลับกังวล เหมือนมีเสียงสองเสียงดังก้องในหัว เสียงหนึ่งบอกว่า ผมโชคดีแล้ว จะได้มีของขวัญให้หล่อน แต่อีกเสียงหนึ่งกล่าวว่า เรื่องที่เพชรเลอค่าจะมาตกหล่นกลางทางเช่นนี้เป็นไปไม่ได้ มันต้องเป็นเรื่องไม่ดีแน่ๆ แต่แหม ผมเป็นคนมองโลกในแง่ดีนี่ครับ ฉะนั้น ผมจึงไม่รอช้า หย่อนสร้อยคอมากมูลค่าลงกระเป๋าเสื้ออย่างกระหยิ่มใจ

              ผมมาถึงงานวันเกิดหล่อนช้าไปประมาณชั่วโมงกว่าๆ เมื่อเห็นหน้าผมบรรดาญาติของหล่อนพากันหน้าหงิกหงอเหมือนพริกลนไฟ แต่ผมไม่สนใจหรอกครับ ผมไม่ได้รักพวกเขานี่ ผมรักหล่อนต่างหาก

              แต่มีเรื่องน่าประหลาดใจนิดๆที่วันนี้ว่าที่พ่อตาผมกลับเดินมาโอบไหล่อย่างคุ้นเคย ใบหน้าอ้วนกลมนั้นยิ้มแย้มดูคล้ายกระด้งผุๆใบใหญ่เหลือเกิน แม้ผมจะไม่ค่อยชอบสถานการณ์น่าอึดอัดเช่นนี้เท่าไหร่ แต่ผมก็ต้องเปลี่ยนหน้ากากแปะยิ้มมาใส่ทันที

              ผมจะไม่เล่าอะไรที่ไร้สาระให้ฟังแล้วนะครับ เรามาถึงช่วงที่ต้องเปิดของขวัญของผมเลยดีกว่า ช่วงนี้เองที่บรรดาญาติของหล่อนยื่นหน้าขาววอกมากันสลอนอยากรู้อยากเห็นกันนักว่าผมจะเอาอะไรให้หล่อน ผมหายใจเข้าลึกๆ ยืดอกยืดไหล่ผึ่งผายองอาจ หยิบซองเล็กๆในกระเป๋าเสื้ออกมามอบให้หล่อน หล่อนคว้าไว้ด้วยความยินดี แล้วเสียงหวานบาดหูก็ดังมาจากว่าที่พ่อตาผมนั่นเอง

              "หวังว่าคงไม่ได้เก็ยสร้อยเพชรคนอื่นมาหรอกนะ"

              นาทีนั้นเอง หัวสมองอันปราดเปรื่องของผมก็คิดออกทันทีว่าสร้อยเพชรที่ผมเจอนั้นเป็นแผนการของว่าที่พ่อตาผมนี่เอง แล้วจะทำไงดีล่ะครับ ในเมื่อผมเอาสร้อยเพชรนั้นมาจริงๆ

              หน้าผมคงเริ่มซีดหนัก เหงื่อผุดพรายออกมาเต็มใบหน้า หัวใจผมเต้นตึกๆๆรุนแรงอย่างกับจะระเบิดออกมาได้ ทุกคนจ้องหน้าผมเขม็ง หล่อนเองก็มองผมอย่างคลางแคลงเช่นกัน แต่โธ่! ผมจะทำยังไงได้ล่ะครับ ก็ของขวัญชิ้นนั้นอยู่ในมือหล่อนแล้ว ผมจึงต้องปล่อยเลยตามเลย

              หล่อนแกะซองออกช้าๆ ทุกนาทีนั้นเหมือนหัวใจของผมถูกฉีกออกไปด้วย สร้อยเส้นเล็กสุกปลั่ง เปล่งแสงประกายออกมาจากซอง ทุกตนเบิ่งตากว้างแล้วหันมามองผมเป็นตาเดียว ว่าที่พ่อตาผมยิ่งแล้วใหญ่ ทำตาโตเท่าไข่ห่าน ในแววตาคล้ายมีเพลิงประทุระอุร้อนราวกับจะเผาผมให้ไหม้เป็นจุณ

              "ขอบคุณค่ะ ฉันชอบมันจริงๆ"

              หล่อนร้องเช่นนั้นแล้วผวาเข้ากอดผอมจนเกือบล้ม ในหูของผมได้ยินเสียงผิดหวังของเหล่าญาติๆ และได้ยินเสียงหนึงชัดเจนมาก มันเป็นเสียงพึมพำจากว่าที่พ่อตาทำนองว่า "ไม่จริง ไม่จริง" ประมาณนั้นแหละครับ

              อ๋อ! นี่ผมลืมบอกทุกท่านไปใช่ไหมครับว่า อันที่จริง สร้อยที่ผมให้หล่อนเป็นสร้อยทองธรรมดาราคาไม่เท่าไหร่ ส่วนสร้อยเส้นนั้นหรือครับ ป่านนี้คงมีคุณนายที่ไหนมาซื้อต่อไปแล้วล่ะมั้ง เห็นไหมครับว่าว่าที่พ่อตาผมใจดีแค่ไหน นอกจากช่วยผมหาของขวัญแล้ว ยังให้เงินผมไว้ใช้ได้อีกหลายวัน

              ครอบครัวอย่างนี้สิน่า ที่ผมอยากมาเป็นลูกเขยด้วย