ความคิดเห็นที่ 1      ร่างของหญิงสาวแทบไร้แรงพยุงตัว ที่ยืนอยู่ได้นั้นก็เพียงเพราะถูกฉุดดึงขนาบข้างจากลูกสมุนของชายสวมหน้ากากเท่านั้น การสร้างสัตว์สมิงต้องใช้พลังอย่างมาก หลังจากนั้นต้องทำการพักพื้นเพื่อเรียกกำลังคืนมา ซึ่งเวลาที่อินขึ้นไปนั้นก็ไม่พอเพียงสำหรับการพักฟื้น “แกเป็นใคร อินอยู่ไหน” จารีเค้นเสียงถาม มองมันด้วยสายตาอ่อนแรง      ชายสวมหน้ากากพอเห็นสภาพไร้ทางสู้ของหญิงสาวก็หัวเราะอีกครั้ง พลางเดินเข้ามาใกล้ ดวงตาที่มองผ่านหน้ากากนั้นจู่ๆ ก็เรืองแสงสีแดงจ้า “ถ้าหมายถึงสัตว์หน้าขนนั่น มันก็นอนอยู่ด้านหลังแก” ชายสวมหน้ากากพูดด้วยน้ำเสียงเหยียดหยาม ขณะที่จารีหันกลับก็พบว่าร่างของอินซึ่งยังคงอยู่ในสภาพของสัตว์สมิงนอนจมกองเลือดอยู่ที่ข้างฝา หญิงสาวพยายามออกแรงสะบัดเพื่อหลุดจากมือของลูกสมุนชายสวมหน้ากาก แต่ก็ดูจะไร้ผล “ปล่อยมัน” ชายสวมหน้ากากออกคำสั่ง หญิงสาวจึงหลุดพ้นจากการจับกุมแล้วถลาเข้าไปหาร่างที่นอนอยู่ของอิน “อินตายแล้ว” หญิงสาวพูดด้วยเสียงแผ่วเบาอย่างเศร้าสร้อย มันเป็นเช่นนั้นจริงๆ สัตว์สมิงหากได้รับบาดเจ็บสาหัสจะกลับคืนร่างเป็นคนเช่นเดิม แต่ในทางกลับกันหากถูกทำร้ายจนเสียชีวิตร่างจะคงสภาพอยู่เช่นนั้นตลอดไป สภาพของชายหนุ่มในตอนนี้จึงยังคงอยู่ในร่างของสัตว์สมิงที่ไร้ลมหายไปแล้ว “แกต้องชดใช้ในความโง่เขลานี้” ทันใดนั้นน้ำเสียงของหญิงสาวเปลี่ยนเป็นเสียงแปลกประหลาดระคายหู นัยน์ตาที่อ่อนกลับเปล่งแสงสีน้ำเงินอีกครั้ง “ถอยออกมา!” ชายสวมหน้ากากส่งเสียงเตือนลูกสมุนทั้งสองที่ยืนคุมเชิงอยู่ใกล้ๆ กับจารี ให้ถอยห่างออกมา นั่นเพราะมันสังเกตความนัยจากปฏิกิริยาของหญิงสาวได้ แต่ก็สายไปเสียแล้ว ร่างของลูกสมุนสองคนเหมือนถูกหมุดตอกตรึงไว้กับพื้นไม่อาจขยับตัวได้ ร่างท่อนบนของพวกมันเริ่มสั่นอย่างรุนแรง ใบหน้าบิดเบี้ยวแสดงความเจ็บปวดอย่างสาหัส โดยมีฝ่ามือของจารีประทับอยู่บนทรวงอก “ยิง!” มันส่งเสียงบอกให้ลูกสมุนที่เหลือกระหน่ำยิงไปยังร่างของหญิงสาว ขณะที่ตัวมันก็บรรจุลูกกระสุนพร้อมยิงอีกครั้ง มันรู้ว่าลูกกระสุนธรรมดาไม่สามารถฆ่าจารีให้ตายได้ แต่กระนั้นก็พอจะสามารถหยุดยั้งไม่ให้สิ่งที่นางกำลังทำอยู่สำเร็จได้      สิ่งที่หญิงสาวทำอยู่ขณะนี้ก็คือการดูดกลืนวิญญาณมนุษย์ ซึ่งนั่นก็หมายความว่านางถูกถอนจากการสะกดแล้ว หากเปรียบเทียบกันแล้วพลังอำนาจของหญิงสาวเมื่อถูกสะกดก็เหมือนน้ำที่อยู่ภายในแก้ว ร่างกายคือภาชานะคงที่รองรับน้ำได้เพียงหนึ่งแก้วเท่านั้น ใช้ไปแล้วมีหมดสิ้น และไม่อาจเพิ่มพูลพลังได้มากกว่าเดิม มันต่างจากร่างที่ถูกปลดปล่อย ร่างกายจะไม่ใช่ภาชานะอีกต่อไป ทว่ามันคือประตูน้ำที่กักขังต้นธารแห่งเขื่อนไร้ก้นบึ้งไม่มีขีดจำกัด ไม่มีวันถูกทำลายล้าง  นั่นอาจจะกล่าวเกินจริงไปบ้าง แท้ที่จริงแล้วยังมีสิ่งหนึ่งซึ่งสามารถทำล้าง ‘มัน’ ที่อยู่ในตัวของหญิงสาวได้ สิ่งนั้นคือ จิตที่บรรลุอรหันต์      เสียงร้องครางเป็นครั้งสุดท้ายของลูกสมุนทั้งสองของมัน พร้อมกับร่างไร้ลมหายใจที่ทรุดฮวบลงกับพื้น เสียงปืนยังคงดังอย่างต่อเนื่อง แต่ลูกกระสุนทั้งหมดไม่อาจทำอันตรายใดๆ แก่ร่างกายจารี ชายสวมหน้ากากรีบยกปืนขึ้นที่เพิ่งใช้ฆ่าสัตว์สมิงแล้วยิงกระหน่ำเข้าไป      สิ้นเสียงปืนนัดสุดท้าย กลิ่นอายความตายแผ่กระจายอยู่ทั่วบริเวณ จารียกฝ่ามือข้างหนึ่งขึ้นมาดู ในมือนั้นปรากฏลูกกระสุนที่ถูกยิงจากชายสวมหน้ากากอยู่ “นี่คงเป็นเขี้ยวเสือเผือก” น้ำเสียงราบเรียบไร้อารมณ์ใดๆ เปล่งออกมาจากปากของหญิงสาว กระนั้นยังแฝงด้วยพลังอำนาจจนไม่มีศัตรูคนใดกล้าขยับตัว พวกมันมีความรู้สึกว่าตนเองเป็นเป้าหมายถัดไปของหญิงสาวทั้งสิ้น “ดาบประเจียด” ชายสวมหน้ากากได้สติขึ้นมาก่อน จึงตวาดบอกลูกสมุนให้ลงมือตามแผนการที่ได้วางเอาไว้ โดยใช้ดาบลงอาคมทั้งห้าเล่มเข้ากระจู่โจมพร้อมกัน      เคร้ง ! เสียงดาบคล้ายกระทบถูกเกราะเหล็กดังสะท้อนไปทั่วบริเวณ ซึ่งสภาพความเป็นจริงกลับไม่เป็นเช่นนั้น ดาบทั้งห้าเล่มจากมือลูกสมุนของชายสวมหน้ากากคล้ายถูกตรึงอยู่กลางอากาศ ขณะที่หญิงสาวมือหนึ่งถือลูกกระสุนเอาไว้ อีกข้างหนึ่งเพียงยกฝ่ามือขึ้นกางสร้างม่านมนตราป้องกันอาวุธ      ในที่สุดสิ่งที่ชายสวมหน้ากากหวั่นกลัวได้เกิดขึ้นแล้ว อาถรรพ์ต่างๆ ในโลกนั้นสามารถถูกจัดการได้ด้วยของที่ทรงพลานุภาพสองประเภท หนึ่งคือวัตถุธรรมชาติอันมีฤทธานุภาพด้วยตัวของมันเอง เช่น เขี้ยวเล็บของสัตว์วิเศษต่างๆ อีกหนึ่งนั้นคือสิ่งของที่ถูกหลอมสร้างด้วยมนตราจากผู้ทรงอาคม กระนั้นยังมีคำร่ำลือถึงสิ่งมีชีวิตรูปแบบหนึ่งซึ่งไม่สามารถใช้อาถรรพ์ใดจัดการได้  ‘สิ่งมีชีวิตที่เกิดจากซากชีวิต’ “ตาย” หญิงสาวเพียงเอ่ยคำพูดขึ้นมา ร่างของศัตรูที่ถือดาบค้างอยู่ทั้งหมดก็ปลิวกระเด็นไปคนละทิศละทาง เสียงโครมครามดังมาจากร่างทั้งห้าที่กระทบถูกผนังห้อง พวกมันไม่มีแม้แต่โอกาสที่จะส่งเสียงร้องสุดท้ายก่อนสิ้นใจ “คืนนี้จะไม่มีผู้ใดรอดพ้นความตาย” หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงแค้นเคืองอย่างที่สุด พร้อมกับกวดตามองศัตรูที่เหลือ ฝ่ามือเดิมที่กางอยู่ก็ปรากฏไอความร้อนพัดโพยพุ่งออกมา จารีกำลังใช้มนตร์ ‘ลิ่มเงินไร้สภาพ’ อีกครั้ง      แต่ไม่ทันที่จารีจะบีบผลักระเบิดมวลลูกแก้วออกไป มวลลูกแก้วที่ประจุด้วยธาตุเย็นสุดขั้วก็กลายเป็นก้อนน้ำแข็งสีขุ่นร่วงหล่นสู่พื้น แล้วแตกกระจายออกเป็นเกร็ดน้ำแข็งเม็ดเล็กๆ หญิงสาวมองเศษซากน้ำแข็งที่แตกกระจายอยู่บนพื้นครู่หนึ่ง แล้วจึงเงยหน้าขึ้นไปมองชายสวมหน้ากากด้วยสีหน้าแปลกใจ “มนตร์ของแก ใช้กับข้าไม่ได้หรอกนางหมอผี” มันพูดด้วยน้ำเสียงภาคภูมิใจ หลังจากที่เห็นสีหน้างงงวยของจารี ขณะที่อีกมือหนึ่งส่งสัญญาณให้ลูกสมุนที่เหลือเตรียมใช้ระเบิดเพื่ออำพรางการหลบหนี เพราะมันไม่มั่นใจว่าจะจัดการจารีในสภาพที่ไร้เขี้ยวสะกดได้ “คงเป็นที่ปลอกแขนนั่นสินะ” จารีพูดขึ้น แล้วเงยหน้าเอียงคอมองด้วยใบหน้าที่เปลี่ยนเป็นยิ้มแย้ม      จารีกล่าวไม่ผิด ต้นเหตุที่ทำลายมนตร์มาจากปลอกแขนนั่นจริง ชื่อเรียกของปลอกแขนคือ เกราะต้านมนตร์ ลักษณะภายนอกเหมือนกับปลอกแขนเหล็กไร้ลวดลาย แต่แท้ที่จริงแล้วภายในประกอบด้วยวงจรสร้างคลื่นไมโครเวฟความถี่สูง ซึ่งตัวคลื่นไมโครเวฟนี้จะเป็นตัวขัดขวางการสร้างลิ่มเงินไร้สภาพ มันจะเข้าไปสั่นอนุภาคในลูกแก้วซึ่งประจุด้วยธาตุเย็นยิ่งยวด ทำให้ความเสถียรในลูกแก้วหมดไป ซึ่งลูกแก้วจะกลายเป็นก้อนน้ำแข็งทันทีเมื่อสัมผัสกับคลื่นไมโครเวฟนี้      จารีจ้องมองมันพร้อมกับหัวเราะอย่างยาวนาน ชายสวมหน้ากากและพวกเกิดความรู้สึกครั่นคร้ามอย่างบอกไม่ถูก มันรีบสงสัญญาณให้ลูกสมุนขว้างระเบิดทันที      แต่ไม่ทันที่ลูกระเบิดถูกขว้างออก เสียงร้องโหยหวนของลูกสมุนทั้งหมดของมันก็ดังขึ้นพร้อมกัน ร่างกายของพวกมันเกิดเสียงลั่นกร๊อบอยู่หลายครั้งแขนขาบิดงออย่างเห็นได้ชัด แล้วทุกคนก็ล้มตึงกับพื้นห้องตกตายอย่างอนาถ “หัตถ์กร่อนกระดูก เป็นไปไม่ได้” ชายสวมหน้ากากมองดูร่างที่บิดงอเหมือนก้อนดินของลูกสมุนที่เหลืออย่างหวาดหวั่น พร้อมกับอุทานชื่อบทมนตร์คาถาที่หญิงสาวใช้ออกมา      หัตถ์กร่อนกระดูก เป็นชื่อเรียกของมนตร์บทหนึ่ง ว่าด้วยการสร้างเส้นคลื่นอัดกระแทกในช่วงความถี่เสียงระดับต่างๆ พุ่งเข้าอัดบดเลือดเนื้อและกระดูกให้หักสะบั่น  ก่อนการใช้มนตร์บทนี้จะบังเกิดสีดังขวับๆ อยู่หลายครั้ง ซึ่งเสียงดังแต่ละครั้งหมายถึงการสร้างคลื่นอัดกระแทกในความถี่ที่แตกต่างกันนั่นเอง      ตัวเกราะต้านมนตร์ที่มันสวมอยู่นี้ก็มีความสามารถในการต้านมนตร์บทนี้ด้วย โดยตัวปลอกแขนจะมีตัวเซ็นเซอร์วัดความถี่ของคลื่นที่ถูกส่งออกมา แล้วจะทำการจำลองสร้างความถี่ที่ตรงกันโต้กลับไป โดยหลักการแล้วความถี่ที่ตรงกันจะทำให้เกิดการแทรกสอด ผลก็คือลูกคลื่นจากสองแหล่งเกิดการหักล้างกันจนหายไป “เป็นไปไม่ได้ ทำไมคลื่นมันไม่มีเสียง” ชายสวมหน้ากากกล่าวย้ำอีก ด้วยความเสียงสั่นกลัว และถอยกรูดไปจนติดมุมห้อง “ความโง่เขลาของมนุษย์อย่างพวกแก ไม่อาจเข้าใจแก่นแท้แห่งสรรพสิ่ง” หญิงสาวพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงน่าเกรงขาม พร้อมกับยกฝ่ามือขึ้นระดับอกกางออกเป็นกรงเล็บ นัยน์สีน้ำเงินที่เรืองแสงอยู่ก็เปลี่ยนเป็นสีขาวจ้า      ระยะห่างระหว่างมันกับหญิงสาวอยู่ไกลกันเกือบห้าเมตร แต่มันกลับรู้สึกว่ากรงเล็บนั้นกางอยู่ต่อหน้า ทำให้เกิดความรู้สึกที่แปลกประหลาดคล้ายว่าหากมันขยับเคลื่อนไหวร่างกาย กรงเล็บนั้นจะเข้าฉีกกระชากใบหน้าทันที “ขอดูหน่อยสิ ว่าอะไรอยู่หลังหน้ากากของแก” พอจบหญิงสาวก็หุบกรงเล็บเข้าหากัน  หน้ากากที่มันสวมอยู่เกิดรอยร้าวเป็นริ้วเล็กๆ ตรงส่วนหน้าผาก แล้วจึงแผ่ขยายริ้วรอยนั้นไปทั่วหน้ากากทั้งใบ พอมันปล่อยลมหายใจออกหน้ากากที่สวมอยู่ก็ปริแตกร่วงลงพื้นเหมือนเศษอิฐที่ผุพัง      พอหน้ากากหายไป หญิงสาวก็เห็นสภาพที่แท้จริงของใบหน้านั้น นางมองมันด้วยสายตาเหยียดหยาม เมื่อความลับใต้หน้ากากถูกเปิดเผย ดวงตาสีแดงประดับอยู่ใบหน้าที่เต็มไปด้วยเส้นขนหยาบหนาสีดำ พื้นที่บางส่วนของใบหน้านั้นเป็นเนื้อหนังมนุษย์ ขณะที่บางส่วนเหมือนกับเอาหนังของสัตว์มาปะติดเอาไว้อย่างลวกๆ “มนุษย์เหม็นเน่า ถึงขนาดคนยอมยืดชีวิตตนเองด้วยการกลืนกินสัตว์สมิง เพระเหตุนี้กระมัง แกถึงอยากได้ตัวข้า” หญิงสาวพูดออกมาขณะที่พินิจมองใบหน้านั้นด้วยสีหน้าสมเพชเวทนา      การยืดชีวิตด้วยยอมกลืนกินชีพสัตว์สมิง นับว่าเป็นทางเลือกที่ก่ำกึ่งระหว่างความบ้าคลั่งและความฉลาด หากกลืนกินเลือดเนื้อของมนุษย์ต้องถูกกระทำในทุกๆ สิบสองปี และยิ่งทำบ่อยเข้าสามัญสำนึกก็จะละทิ้งความเป็นคนไปเรื่อยๆ  หากเปลี่ยนเป็นกลืนกินสัตว์สมิง ด้วยพลังชีพอมตะในตัวสัตว์สมิงจะช่วยให้ยืดชีวิตในการกินแต่ละครั้งได้นับร้อยปี แต่ผลเสียก็มีเช่นกัน คนผู้นั้นจะถูกวิญญาณสัตว์ป่าจะเข้าสิ่งสู่ในร่าง จำต้องใช้อาคมอันกล้าแข็งสะกดเอาไว้ ทำให้ร่างกายมีสภาพครึ่งคนครึ่งสัตว์ เหตุนี้เองที่มันสามารถต่อสู้กับอินในร่างสัตว์สมิงได้ “จะฆ่าก็ฆ่า ไม่ต้องมาพูดมากอีนางหมอผี” ในห้วงความเป็นและความตาย มันกลับแสดงความกล้าหาญออกมา “ข้าไม่ฆ่าแกหรอก แต่จะช่วยสงเคราะห์ให้ อยากอยู่ชั่วนิรันดรใช่ไหม ข้าจะให้ตามต้องการ” พูดเสร็จหญิงสาวก็โบกสะบัดมือวูบหนึ่ง ร่างของมันสะท้านขึ้นพร้อมความรู้สึกเหมือนถูกไฟลวก มันร้องครางขึ้นครั้งหนึ่งก่อนจะถลาไปชนกับประตูที่อยู่ด้านหลัง พอได้สติอีกครั้งก็พบว่าตัวมันปลิวออกมาอยู่หน้าบ้านแล้ว โดยไม่ต้องคิดให้มากความ มันรีบวิ่งตรงไปยังรถแล้วขับบึ่งออกไปทันที หารู้ไม่ว่า เรื่องน่าสะพรึงกลัวอย่างไม่มีมนุษย์ชาติคนใดจะจินตนาการถึงได้เกิดขึ้นกับมันแล้ว [อ่านต่อด้านล่างครับ] จากคุณ : egotech - [ 18 ส.ค. 49 03:12:04 ]

ความคิดเห็นที่ 2      เสียงหัวเราะอย่างบ้าคลั่งดังผสานกับเสียงเร่งเครื่องยนตร์ดังขึ้นกลางถนนที่มืดมิด ไฟริมถนนสว่างพอที่จะเห็นร่างกายใหม่ของมัน ร่างกายที่กลับคืนสู่สภาพปกติ หนุ่มขึ้น แข็งแรงขึ้น มันปรับกระจกมองหลังให้เอียงมาส่องหน้าของมัน ใบหน้าที่เป็นของมนุษย์ปกติและไม่มีเค้าความแก่ชราปรากฏอยู่        ความลิงโลดใจบดบังความสงสัยให้อยู่แต่ในมุมเล็กๆ ในจิตใจ เวลานี้มันแค่ต้องการขับรถไปให้ไกลๆ จากที่เกิดเหตุ ไม่นึกเลยว่าเรื่องราวที่มันที่ใช้ความพยายามมานับร้อยปีกลับสำเร็จเพียงชั่วเวลาพริบตาเดียว      แท้จริงแล้วมันไม่ใช่คนในยุคสมัยนี้ หากแต่ดำรงชีวิตมานับร้อยกว่าปีแล้ว พ่อของมันเป็นคหบดีผู้มั่งคั่ง ทรงอิทธิพลเป็นที่เคารพของคนทั่วไป มันซึ่งเป็นลูกคนเดียวก็รับรู้ความยิ่งใหญ่นั้น จนเมื่อเติบใหญ่ขึ้นมันก็ยิ่งรับรู้ถึงอำนาจที่พ่อของมันมี จนหลงคิดว่าไม่มีสิ่งที่ใดที่พ่อของมันทำไม่ได้ และไม่มีสิ่งใดทำให้พ่อของมันต้องกลัว กระทั่งวันหนึ่ง “ลูกข้าช่วยด้วย ข้าไม่อยากตาย” เสียงแหบแห้งดังมาจากร่างอันแก่ชราที่มีแต่หนังหุ้มกระดูกซึ่งนอนอยู่บนเตียง ต้นปีนั้นพ่อของมันอยู่ๆก็ล้มลงแล้วเดินไม่ได้ “พ่ออดทนไว้นะ อีกสามวันหมอจากชายแดนก็จะมาถึงแล้ว” มันพูดพร้อมกับหลั่งน้ำตาไหลลงแอบแก้ม ส่วนมือนั้นก็กุมมือไร้ความรู้สึกของพ่อมัน      ท้ายสุดเพียงสองวันพ่อของมันก็จากไปโดยสงบ นับแต่นั้นมามันก็เสาะแสวงหาวิธีการต่างๆ เพื่อหวังจะทำให้หลุดพ้นจากความตายเช่นพ่อของมัน แต่ไม่ว่ามันจะเสียเวลาเงินทองมากไปสักเท่าไหร่ สิ่งที่ได้มานั้นล้วนแต่ไร้ค่า และในห้วงความมืดมนนั้นเอง มันก็ได้ข่าวหนึ่งจากหัวเมืองทางเหนือ ข่าวนั้นเปลี่ยนชีวิตที่เหลือของมันโดยสิ้นเชิง      กองกำลังรักษาเมืองจำนวนสิบสี่พันนับว่าเกรียงไกรพอที่จะรักษาเมือง และเข้ายึดครองทุกอาณาจักรที่ต้องการในย่านนั้นได้ แม้จะเป็นเมืองขึ้นของพระนคร แต่การปกครองยังอยู่ในอำนาจของเจ้าเมืองผู้สืบเชื้อสายมารุ่นต่อรุ่น ทว่าเพียงแค่ค่ำคืนเดียว ทหารนับหมื่นกลับสิ้นชีวิตตกตายอย่างอนาถ มันเกิดเรื่องใดขึ้นกันแน่ คำตอบนั้นบางครั้งก็มาเมื่อไม่ต้องการ “บริวารของมันคนหนึ่งถูกจับตัวไว้ มันจึงมาทวงคืน เมื่อไม่ได้ตามต้องการมันก็ทำร้ายผู้คนในเมือง ไม่มีใครหยุดมันได้ คนที่รอดก็หนีกระจัดกระจายกันไป คนที่เหลือบางส่วนก็ถูกมนตร์สาปของมันจนกลายเป็นกึ่งสัตว์ป่ากึ่งมนุษย์ ส่วนข้าหนีรอดมาได้เพราะสละดวงตาหนึ่งข้างสร้างร่างลวงให้มันคิดว่าข้าตายไปแล้ว”      คำบอกเล่านั้นมาจากชายชราสวมชุดขาวหม่นทั้งชุด ชายผู้นี้ครั้งหนึ่งเคยเป็นพราหมณ์ทำหน้าที่รับใช้เจ้าเมือง  มันรับชายชรานั้นมาอยู่ในการดูแล แล้วค่อยสอบถามความเป็นมาของเรื่องทั้งหมด ในที่สุดแล้วมันก็ได้ในสิ่งที่ตามหา ชายชราผู้นี้รู้จักวิธีการยืดอายุทำให้ไม่มีวันแก่เฒ่า      ในครั้งแรกมันลังเลแต่สุดท้ายก็ตัดสินใจได้ ความยิ่งใหญ่เพียงชั่วครู่ยามผ่านมาแล้วผ่านไป มันจึงยอมทำพิธีกรรมลับที่แม้แต่พราหมณ์ชราก็ไม่กล้าทำ กลืนกินเลือดเนื้อของสัตว์สมิงเพื่อยืดชีวิต แน่นอนว่ามีผลข้างเคียง แต่มันก็เป็นทางเลือกเดียวที่มีอยู่ขณะนั้น      หลังจากนั้นมันก็หลบซ่อนอยู่ในเงามืดของประวัติศาสตร์ตลอดมา เฝ้ามองการเปลี่ยนแปลงไปของยุคสมัย สะสมอำนาจเงินทอง ศึกษาเวทย์มนตรา รวมทั้งเรื่องราวของนางหมอผีจากประวัติศาสตร์ลับที่ถูกปกปิด ที่สุดมันก็เข้าถึงระดับความรู้ที่ไม่เคยมีมนุษย์ผู้ใดเข้าใจมาก่อน      แก่นแกนจากคาถาอาคมล้วนแล้วแต่มีความนัยเบื้องหลัง อำนาจแห่งวิทยาศาสตร์ได้เปิดแง้มประตูที่ถูกปิดไว้นานแสนนาน สิ่งที่ทำให้มนตราต่างๆ บังเกิดผล ล้วนเกิดจากกระแสจิตทั้งสิ้น บทมนตร์คำพูดถ้อยคำ เป็นการสร้างสมาธิเพื่อเหนี่ยวนำหน่วยก้อนแห่งพลังที่ไหลเวียนอยู่ในเอกภพให้มารวมอยู่ และใช้ออกตามแต่ความต้องการของจิต      อย่างไรก็ตาม ยังมีเรื่องอีกมากมายที่มันยังไม่เข้าใจ นั่นก็เพราะว่าความรู้ที่มันได้มาล้วนแต่อาศัยการค้นพบทางวิทยาศาสตร์เป็นตัวนำทั้งสิ้น ซึ่งหากจะว่ากันตามความจริงแล้ว ความรู้เชิงวิทยาศาสตร์ของมนุษย์ก็ยังอยู่ในช่วงของการเริ่มต้นเท่านั้นเอง  และนี่ก็ไม่ใช่ปัญหาของมันเพราะว่าชีวิตอันไม่ตาย ไม่ช้าก็เร็วมันก็จะได้ความรู้ทั้งหมดมา เพียงนึกเท่านี้มันก็ยิ้มให้กับตัวเอง      ขณะที่มันกำลังกระหยิ่มใจ บนถนนอันมืดมิดเบื้องหน้าก็พลันสว่างไสวขึ้น ความสว่างนั้นครอบคลุมไปทั่ว แสงเริ่มจ้าขึ้นและแรงขึ้นทุกขณะ แล้วทุกอย่างก็ขวาโพลนไปหมด “เกิดอะไรขึ้น” มันพูดกับตัวเอง แล้วความรู้สึกก็วูบไป      พริบตานั้น แสงสว่างทั้งหมดก็หายไป สีขาวกลายเป็นสีดำ แล้วมันก็ต้องตระหนกอีกครั้ง เมื่อพบว่าตัวของมันกลับมาอยู่ที่บ้านหน้าบ้านของนางหมอผี แม้เหตุการณ์แปรเปลี่ยนเกิดขึ้นอย่างกระทันหัน กระนั้นมันยังแสดงความสามารถในการระงับสติอารมณ์ได้เป็นอย่างดี มันเพ่งพินิจดูสภาพรอบตัว พลางรำพึงขึ้นกับตัวเอง “หรือว่านี่คือมนตร์ลวงตา” ว่าแล้วมันก็พิสูจน์ความสงสัยด้วยการวางฝ่ามือข้างหนึ่งทาบลงกับพื้นหญ้าหน้าบ้าน ขณะที่หน้าก็เงยขึ้นมองดวงดาวเบื้องบน ชั่วขณะยอดใบหญ้าบริเวณรัศมีกว่าสามเมตรรอบตัวมันก็ลู่ปลายชี้ไปยังฝ่ามือที่วางทาบบนพื้น “เป็นของจริง” มันพูดกับตัวเองอีกครั้ง สิ่งลวงตาที่ถูกสร้างจากพลังมนตรานั้น ไม่ว่าจะด้วยวิธีการหรือมนตร์บทใด ผลสรุปจะเหมือนกัน คือมันจะส่งผลต่อจิตใจโดยตรง วิธีพิสูจน์มนตร์ลวงตาสามารถทำได้ด้วยการเชื่อมจิตเข้ากับธาตุธรรมชาติ ดั่งเช่นการใช้มือทาบลงบนพื้นเพื่อเชื่อมต่อไปยังธาตุดิน หากเป็นถูกลวงตาการเชื่อมจิตจะไม่สัมฤทธิ์ผลเพราะสภาพที่เห็นไม่ใช่สิ่งที่มีอยู่จริง “อืหมอผี แกออกมาสิ” มันทดลองพูดหยั่งเชิงว่าถูกเฝ้าดูอยู่หรือไม่ แต่ผลได้ที่กลับเป็นความเงียบ       หลังจากนั้นมันก็ตัดสินใจเข้าไปในตัวบ้านอีกครั้ง บ้านทั้งหลังยังคงสภาพการต่อสู้ไว้ แต่สิ่งประหลาดก็คือไม่มีผู้ใดอยู่ในบ้านหลังนั้นอีก แม้แต่ร่างไร้วิญญาณลูกสมุนของมันก็อันตรธารหายไปสิ้น ในตอนนี้เองที่มันเริ่มรับรู้ถึงความผิดปกติ บริเวณโดยรอบเต็มไปด้วยบ้านผู้คน บ้านหลายหลังยังคงปิดไฟมืดเหมือนเป็นบ้านร้าง เสียงส่ำสัตว์ที่หากินยามค่ำคืนก็พลันเงียบหาย มันจึงตระหนักว่าสถานที่รอบตัวมัน ไม่มีสิ่งมีชีวิตใดอยู่เลย      แต่ก่อนที่มันจะทำอะไรไปมากกว่านั้น บริเวณโดยรอบก็สว่างขึ้นเหมือนครั้งแรก แล้วมันก็กลับมายืนอยู่ที่เดิมตรงลานหน้าบ้านอีกครั้ง คราวนี้มันจึงรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นแน่ เม็ดเหงื่อผุดขึ้นเต็มใบหน้ามันอย่างไม่เคยมีมาก่อน “สหัสบัญชร” เป็นคำพูดก่อนที่มันจะนั่งทรุดลงกับพื้น      ช่วงเวลาหลายปีมานี้ มันได้ศึกษาความรู้ทางฟิสิกส์เพื่ออธิบายปรากฏการณ์ต่างๆ จากคาถาเวทมนตร์ แต่มีมนตร์อยู่ประเภทหนึ่งที่ไม่อาจหาคำอธิบายได้ นั่นคือมนตร์ที่เกี่ยวเนื่องกับเวลา ปรากฏการณ์อันเป็นผลมาจากเวทย์มนตร์และคาถาดังกล่าวนั้น บางอย่างก็ปรากฏอยู่ในตำนานคำเล่าขาน เช่น ตอนที่พระพุทธเจ้าแสดงปาฏิหารย์ ปลูกเม็ดมะม่วงแล้วบันดาลให้ต้นโตขึ้นจนมีผล      คำอธิบายปรากฏการณ์นี้จากหลักฟิสิกส์ สันนิฐานได้ว่าเม็ดมะม่วงนั้นไม่ได้ถูกทำให้โต แต่เมล็ดถูกเลื่อนเวลาไป พระพุทธเจ้าสามารถสร้างขอบเขตเวลาล้อมรอบเม็ดมะม่วง แล้วเร่งเวลาในบริเวณนั้นให้เดินหน้าไปเร็วกว่าช่วงเวลาปกติ ซึ่งการจะทำเช่นนี้ได้ อาศัยเครื่องมือทางวิทยาศาสตร์ปัจจุบันยังทำไม่ได้ ทุกอย่างยังคงเป็นภาพในทางทฤษฎีอยู่      เพราะสิ่งใดก็ตามที่เกี่ยวเนื่องกับเวลาแล้ว จะต้องเกี่ยวพันกับมิติที่สี่ทั้งสิ้น ในทางทฤษฎีนั้นเราเพิ่งทราบความเป็นไปได้เบื้องต้นจากทฤษฎีสัมพัทธภาพเท่านั้น      ในตอนนี้ตัวของมันก็ไม่ต่างจากเม็ดมะม่วง เพียงแต่เวลาของมันไม่ได้เดินหน้าไปแล้วหยุดลง แต่เวลารอบตัวมันเดินทางเป็นวงกลม ซึ่งเวียนมาจุดเดิมครั้งแล้วครั้งเล่า เหมือนดังชื่อของมนตร์ที่นางหมอผีใช้กับมัน      สหัสบัญชร หรือเรียกอีกชื่อหนึ่งว่า มนตร์พันหน้าต่างไม่สิ้นสุด สิ่งมีชีวิตในโลกนี้ล้วนดำรงอยู่ในสภาวะที่เรียกว่า กาล – อวกาศ มีมิติทั้งสามเป็นส่วนให้อ้างอิงตัวตน และมิติที่สี่เป็นเสมือนรถไฟแห่งเวลาที่ไม่เคยไหลย้อนกลับ มนตร์บทนี้กลับสร้างสิ่งที่เหนือธรรมชาติขึ้นมาได้ ซึ่งผู้ที่ต้องมนตร์จะถูกจับเข้าใส่ในรถไฟแห่งกาลเวลา โดยเส้นทางรางแห่งเวลานั้นจะถูกบิดงออย่างมากจนโค้งย้อนกลับไปสู่จุดเริ่มต้นอีกครั้ง      เช่นนี้เองเวลาในโลกของผู้ต้องมนตร์จะวนเวียนอยู่ในเส้นทางเดิมอย่างไม่สิ้นสุด และในความไม่สิ้นสุดนั้นก็จะจบลงที่จุดเดิมทุกครั้ง หน้าต่างแห่งความเป็นไปได้จะเปิดขึ้นทุกครั้งที่เวลากลับเข้าสู่จุดเริ่มต้น ดังเช่นมันกำลังพบอยู่ หนีไม่ได้ ตายไม่เป็น ติดอยู่ตราบนิรันดร์ มันเริ่มหัวเราะอย่างคลุ้มคลั่งอีกครั้ง คราวนี้ไม่เหลือซึ่งความยินดีในชีวิตไร้ความตายอีกแล้ว [อ่านต่อด้านล่างครับ] จากคุณ : egotech - [ 18 ส.ค. 49 03:14:02 ]

ความคิดเห็นที่ 3 “อิน” เสียงเรียกดังแผ่วมาจากความมืดมิด เสียงซึ่งคุ้นเคย ชายหนุ่มพยายามอย่างยิ่งที่จะลืมตาขึ้น พลันเขาก็สัมผัสถึงมืออ่อนนุ่มที่กำลังลูบไล้ใบหน้า “อินดูไว้ นี่คือจุดเริ่มต้น” เสียงกระซิบแผ่วดังขึ้นมาอีกครั้ง ในความมืดนั้นก็ปรากฏแสงจุดเล็กๆ จำนวนนับไม่ถ้วน มันคือดวงดาวบนท้องฟ้านั่นเอง พร้อมกันนั้นดวงดาวทั้งหมดเริ่มแยกห่างจากกัน บางดวงแตกระเบิด บางดาวมอดดับ บางดวงเปลี่ยนแถบสีฟ้าเป็นสีส้ม แล้วดาวดวงหนึ่งก็ขยายใหญ่ขึ้น      ชายหนุ่มเข้าใจทันทีว่านี่คือดวงอาทิตย์ที่ส่องสว่างบนโลกใบนี้ ซึ่งไม่ใช่ดวงอาทิตย์ในปัจจุบัน หากแต่เป็นห้วงเวลาที่ล่วงผ่านมานับพันปีแล้ว ขณะเดียวกันเขาก็สงสัยว่าหญิงสาวต้องการให้เขาดูอะไร      ทันใดนั้นสภาพแวดล้อมทั่วบริเวณก็เปลี่ยนไป ต้นไม้หลายต้นผุดขึ้นมาจากผืนดิน แผ่กิ่งก้านไปเรื่อยๆ จนบังดวงดาวบนฟ้าจนเกือบหมด ชั่วครูหนึ่งทุกอย่างก็หยุดเคลื่อนไหว และเขาก็รับรู้ว่าตนเองได้มายืนอยู่กลางป่าลึกแห่งหนึ่ง “ปล่อยข้า” เสียงกระซิบแผ่วเบาล่องลอยมาตามลม เหมือนกระตุ้นเตือนให้ก้าวเดินตามเสียงนั้นไป      สายลมกรรโชกผ่านความมืดดำของรัตติกาล แสงจันทร์เสี้ยวส่องขับไล่ความมืดไปบางส่วน พอที่จะทำให้เห็นทางเดินหินกรวดตรงหน้า ชายหนุ่มเดินไปจนออกพ้นชายป่า ที่นั่นเองภาพคุ้นเคยบางอย่างก็ผุดขึ้นมาในหัว      ชาวเผ่าแม้วนับร้อยนับพันคุกเข่าล้อมรอบ แท่นหินขนาดใหญ่มีความกว้างกว่าหกเมตร ณ ที่จุดกึ่งกลางแท่นหินมีทวารไร้ประตูกั้นตั้งอยู่ มันเป็นเสาหินสองต้นขนาดสองคนโอบตั้งเรียงกัน ที่ด้านบนพาดด้วยแท่งหินขนาดเท่ากันอีกหนึ่งต้น ด้วยแท่งหินทั้งสามแท่งนี้ประกอบกันทำให้มองคล้ายกับประตูอยู่คงทนมานานนับพันหมื่นปี      ชาวเผ่าแม้วเหมือนจะหลีกทางเดินไว้ให้เขา แม้จะพยายามก้าวเดินไปอย่างเร่งร้อนเพียงใด หนทางก็เหมือนจะยืดยาวไปข้างหน้าอย่างไม่มีที่สิ้นสุด ทุกย่างก้าวล้วนกระเทือนสร้างความสะท้านให้แก่หัวใจ นานตราบเท่านานเวลาเหมือนจะยืดช้าลง แล้วทางเดินก็สิ้นสุดลง ณ ตรงทางเดินขึ้นแท่นหิน      ฉับพลันดวงตาที่พร่ามัวก็แจ่มชัด เขาจึงเห็นว่าที่ขอบแผ่นหินยืนอยู่ด้วยชายชราสวมชุดสีขาวหม่นห้าคน ส่วนด้านล่างตรงทางเดินขึ้นแท่นหินมีชายร่างแคระผมเผ้ารุงรังยาวจนถึงท้อง สวมเสื้อผ้าที่ทำมาจากหนังสัตว์ขาดกระรุ่งกระริ่ง ยืนขวางอยู่ ชายแคระก้มหน้าลงถึงกระนั้นก็ยังเห็นแววตาเป็นประกายยามต้องสะท้อนแสงคบเพลิง บ่งบอกให้ทราบถึงพลังฤทธานุภาพที่อัดแน่นอยู่ภายในตัวของมัน      ตรงกลางด้านบนแท่นหิน กลับเป็นร่างของหญิงสาวสวมมุงกฎสีทองรูปร่างเหมือนโครงกะโหลกสัตว์ ผมสีดำยาวสลวย เสื้อผ้าที่ใส่เป็นชุดผ้าไหมรัดรูปสีแดงสดทั้งชุด คาดด้วยเข็มขัดสีเงินยวง ทว่านัยน์ตาคู่นั้นกลับหม่นหมองยิ่ง หญิงสาวนางนั้นเป็นจารีนั่นเอง “นำมันมาได้” ชายร่างแคระส่งเสียงบอกบริวารของมัน ให้นำวัตถุรูปร่างคล้ายโถหินเดินมาวางตรงหน้าของมัน “เริ่มพิธี” สิ้นเสียงบอก กลองซึ่งถูกต้องไว้ทั้งสี่ทิศก็ส่งเสียงขึ้นเป็นจังหวะเดียวกัน พร้อมเสียงขานรับกันเป็นทอดๆ เป็นภาษาโบราณจากชาวแม้วนับพันที่คุกเข่าอยู่โดยรอบ ชายร่างแคระค่อยเดินขึ้นบนแท่นพิธี สองมือของมันนั้นยกชูด้วยโถหิน ขณะที่ชายชราทั้งห้าที่ยืนอยู่บนแท่นพิธีก็เริ่มสวดมนตร์ด้วยทำนองประหลาด เมื่อชายร่างแคระหยุดยืนอยู่ต่อหน้าหญิงสาว ก็ยื่นโถหินนั้นให้เธอ “ท่านปู่ ข้า ” หญิงสาวพูดไม่ทันจบประโยค ชายร่างแคระก็ส่ายหน้าเป็นเชิงปฏิเสธเสียก่อน “นี่เป็นหน้าที่ของเจ้า เพื่อชนเผ่าเรา จงดื่มมันเถอะ” ชายร่างแคระพูดด้วยน้ำเสียงเด็ดเดียว แต่ดวงตานั้นแฝงด้วยความเจ็บปวดอย่างล้ำลึก จ้องมองหลานสาวคนเดียวของมัน ซึ่งนับแต่นี้ไปเธอจะกลายเป็นหญิงสาวที่ทรงอำนาจที่สุดอย่างไม่เคยมีมาก่อน อำนาจซึ่งไร้ขีดจำกัด      หญิงสาวยื่นมือประคองรับโถหินนั้น แล้วแล้วเปิดฝาจุกออก ทันทีที่ฝาถูกเปิดกลิ่นไอแห่งความตายก็แผ่กระจายไปทั่ว บริวารชาวแม้วซึ่งอยู่ใกล้แท่นหินทำพิธีต่างรู้สึกขนพองสยองเกล้า หลั่งเหงื่อผุดเต็มใบหน้า บางคนที่ทนรับความรู้สึกไม่ไหวก็สลบแน่นิ่งไป สิ่งใดอยู่ในโถนั้น “ดื่มมัน คานา” ชายร่างแคระเรียกชื่อหญิงสาว เพื่อกระตุ้นเตือนให้เธอดื่มสิ่งที่อยู่ในโถนั้น แล้วเธอก็ยกปากโถขึ้นจ่อที่ริมผิวปาก มีของบางสิ่งไหลออกมาจากโถนั้นและไหลลื่นราวมีชีวิตเข้าไปในปากของหญิงสาว “อ๊าก!” เป็นเสียงร้องของชายร่างแคระ หลังจากหญิงสาวดื่มสิ่งที่อยู่ในโถจนหมดสิ้น สิ่งแปลกประหลาดก็เกิดขึ้น ดวงตาที่เศร้าสร้อยเพียงกระพริบตาก็แปรเปลี่ยนเย็นชาไร้ความรู้สึก อีกทั้งยังเรืองแสงสีขาว ปรากฏการณ์นี้ยังไม่ประหลาดเท่ากับการที่เธอใช้มือข้างหนึ่งทาบลงบนอกของชายร่างแคระ ซึ่งสีหน้าปรากฏความเจ็บปวดอย่างชัดเจน ดวงตาที่เคยเป็นประกายก็หม่นหมองลง ผมเผ้าบางส่วนที่เป็นสีดอกเลาก็กลายเป็นขาวโพลนทั้งศรีษะ “ส ส สะกดมัน” ชายร่างแคระเค้นเสียงพูดบอกชายชราทั้งห้าที่เตรียมพร้อมอยู่ก่อนแล้ว ชายชราที่อยู่ด้านซ้ายสุดจึงเดินเข้าไปที่ด้านหลังของหญิงสาว พร้อมกันนั้นก็ทิ่มของบางอย่างลงไป หญิงสาวถึงร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวดและทรุดลงกับพื้น ขณะที่ชายชราคนถัดไปก็ทำแบบเดิมอีก นี่เองเป็นที่มาของเขี้ยวสัตว์ทั้งห้าที่ฝังอยู่บนแผ่นหลังของหญิงสาว      หลังจากนั้นชายร่างแคระก็ล้วงเข้าไปในถุงผ้าข้างตัว พร้อมกับหยิบเอาเขี้ยวอันสุดท้ายออกมา ปากก็พูดเสียงด้วยเสียงอันดังว่า “หนึ่งเขี้ยว บรรพบุรุษ มัดตรึงไว้ชั่วกาลปาวสาน”      ฝ่ายหญิงสาวเมื่อถูกฝังเขี้ยวทั้งหกจนหมด ดวงตาที่เคยเรืองแสงสีขาวก็กลับเปลี่ยนเป็นสีน้ำเงิน จากเย็นชาไร้ความรู้สึกเป็นลี้ลับสุดคาดเดา “จำเอาไว้คานา นับแต่นี้เจ้าจะเป็นใหญ่ในชนเผ่าเรา คาถามนตราที่เจ้าดูดกลืนไปจากข้าจะช่วยให้เจ้ากำจัดศัตรูที่มารุกรานไปสิ้น ไม่มีผู้ใดจะมาต่อกรกับเจ้าได้อีกแล้ว แต่จงจำไว้ให้มั่น เจ้าต้องอยู่เช่นมนุษย์ดื่มกินอาหารดั่งมนุษย์ ห้ามดูดกลืนพลังวิญญาณของผู้ใดอีก มิฉะนั้น “มัน” ซึ่งอยู่ในตัวเจ้าจะเติบโตขึ้นจนควบคุมไม่ได้”      พอพูดจบชายร่างแคระก็ทรุดลงกับพื้น มันออกคำสั่งคำสุดท้ายกับบริวารว่า “นำข้าเข้าถ้ำบรรพบุรุษ” +++++++++++++++++++++++++++++ “อินตื่นเถิด“ เสียงกระซิบแผ่วเบาปลุกให้เขารู้สึกตัวจากภวังค์ ภาพฝันทั้งหมดก็เลือนหายไปอย่างรวดเร็ว ที่สุดเขาก็ลืมตาขึ้นมา “จารี” เขาเรียกชื่อของหญิงสาว เมื่อเห็นหน้าเธอห่างจากหน้าของเขาเพียงคืบเดียว “อินเห็นแล้วใช่ไหม เข้าใจแล้วหรือยัง” หญิงสาวถามเขาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ผม ผมเข้าใจแล้ว อะ..” ชายหนุ่มไม่ทันพูดจบก็กระอักเลือดเสียก่อน นั่นเพราะหญิงสาวกำลังปักดาบลงบนอกเขานั่นเอง “อย่าฝืนอิน อย่าฝืน ปล่อยมันไป ลมหายใจแห่งสัตว์ป่าจะถูกทำลาย ลมหายใจมนุษย์จะคงอยู่” หญิงสาวพูดขึ้นเมื่อชายหนุ่มใช้ฝ่ามือทั้งสองข้างประกบบนใบดาบ ซึ่งกำลังทิ่มแทงลึกเข้าไปในทรวงอกของเขา “เมื่ออินตื่นขึ้นมาอีกครั้ง วิญญาณแห่งสมิงในตัวจะหายไป รวมถึงพันธนาการคำสาปก็จะไม่มีผลอีกแล้ว ขอให้อินใช้ชีวิตตามใจหวังเถอะ” นี่เป็นคำพูดสุดท้ายก่อนที่ชายหนุ่มจะหมดสติ และภาพสุดท้ายที่เขาเห็นนั้นก็คือน้ำตาที่นองหน้าหญิงสาว +++++++++++ “เฮ! มีคนอยู่ตรงนี้” เสียงตะโกนดังขึ้นใกล้ตัวชายหนุ่ม หลังจากนั้นก็เป็นเสียงพูดอีกหลายเสียง “ช่วยกันรื้อไม้ออกก่อน เฮ้ย แกไปกั้นเชือกอย่าให้คนอื่นมาเข้า” เสียงเดิมร้องบอกพรรคพวกอีกครั้ง “จารี” ชายหนุ่มพยายามพูดขึ้น แต่ด้วยลำคอที่แห้งแทบเป็นผง เสียงนั้นจึงได้ยินแค่ตัวเขาเอง “ไม่เป็นไรนะน้องชาย เดี๋ยวก็ออกได้แล้วทนเอาหน่อย” เสียงเดิมนั้นยังคงพูดอยู่ใกล้หู “เอาล่ะ นับถึงสามก็ยกไม้พร้อมกันนะ หนึ่ง สอง สาม เอ้า ” เสียงโครมครามดังขึ้น เมื่อสิ้นเสียงนับ “จารี ไปไหน” ชายหนุ่มพยายามพูดให้ดังขึ้นกว่าเดิม “อดทนไว้หน่อย เดี๋ยวรถพยาบาลก็มาแล้ว” เป็นเสียงเดิมอีก แล้วร่างของเขาก็ถูกยกขึ้นวางบนเปล “พี่ครับ ผมถามชาวบ้านแถวนี้แล้ว บ้านหลังนี้มีคนอยู่สองคน” เสียงพูดของผู้ชายอีกคนหนึ่ง “อืม ถ้าอยู่คงรอดยากแล้วล่ะ ดูสิ ชั้นสองพังถล่มลงมาทั้งชั้นแบบนี้ บ้านเก่าก็แบบนี้แหละ” เสียงพูดของชายคนแรก “จารี” เสียงพูดครั้งสุดท้ายก่อนที่ชายหนุ่มจะหมดสติลงอีกครั้ง +++++++++++++      ที่ยอดสุดของต้นฉำฉาตั้งตระหง่านสูงกว่าพื้นดินสิบกว่าเมตร เสียงผู้คนบนถนนเหมือนเสียงแมลงตัวเล็ก บางครั้งก็แว่วดังขึ้นบางครั้งก็เงียบหาย ในคืนที่เมฆหมอกขมุกขมัวกระจายเต็มผืนฟ้า ยากจะมีใครสังเกตเห็นหญิงสาวผู้หนึ่งซึ่งยืนอยู่บนยอดไม้นี้ได้ “อิน” น้ำเสียงเศร้าสร้อยเปล่งออกจากปากหญิงสาว เสียงนั้นเหมือนจะขานรับเสียงเรียกจากชายหนุ่มที่นอนอยู่บนเปลด้านล่าง      ละอองฝนโปรยปรายมาตามลมกลางคืน แต่ไม่มีเม็ดไหนเลยจะปลิวใส่หญิงสาว คล้ายกับว่ารอบตัวของเธอนั้นจะมีม่านผ้ากางกั้นไว้ หญิงสาวเหลือบมองเมฆบนฟ้าแล้วจึงถอนหายใจ คราวนี้ดูเหมือนม่านล่องหนจะหายไปแล้ว เม็ดฝนก็ตกลงละลายไปกับน้ำตาที่เปื้อนสองแก้มขาวผ่อง “ลาก่อน อิน” หญิงสาวพูดกระซิบเบาๆ เหมือนกลัวใครได้ยิน พลางยื่นมือเรียวงามออกมารับน้ำฝนที่ลงเม็ดหนักขึ้น เธอโบกมือครั้งหนึ่ง จู่ๆเมฆฝนที่ตกลงมาก็หยุดลงทันที แสงจันทร์ส่องลอดเมฆครึ้มลงมายังพื้นด้านล่าง ใบไม้ซึ่งเคลือบด้วยน้ำฝนก็สะท้อนแสงวาววับ ลมวูบหนึ่งพัดมา หญิงสาวบนยอดต้นฉำฉาก็หายไป ##จบแล้วครับ## จากคุณ : egotech - [ 18 ส.ค. 49 03:15:06 ]

ความคิดเห็นที่ 4 หายไปเดือนกว่า  ขออภัยสำหรับหลายท่านที่รออ่านตอนจบด้วย (อ่านแล้วดูเหมือนไม่จบใช่หรือเปล่า) คือจะว่ากันจริงๆ แล้ว ผมก็อยากจะเขียนต่อเหมือนกัน ก็เลยทิ้งปมไว้เผื่อเขียนต่อในอนาคตครับ ปล. ท่านใดอยากรู้ว่าสิ่งที่อยู่ในตัวหญิงสาวคืออะไร ลองอ่าน "แมลงอรหันต์" ดูนะครับ จะต่างกันก็คือตัวที่อยู่ในหญิงสาวนั้นเป็นเพียงตัวอ่อนเท่านั้น สิ่งที่ต่างกันคือ ตัวโตเต็มที่จะทำเพื่ออยู่รอด ไม่คำนึงถึงเรื่องอื่น ขณะที่ตัวอ่อนไม่ จะไม่มีความคิดเป็นของตัวเอง มันจะตอบสนองต่อความต้องการของร่างที่มันอาศัยอยู่ (คือหญิงสาวนั่นเอง) ปล.2 มีเรื่องราวต่อจากตอนที่ปู่ของหญิงสาวเข้าถ้ำบรรพบุรุษด้วย ซึ่งจะพบกับทวดของปู่ที่อยู่ในถ้ำ แน่นอนว่าเกี่ยวเนื่องกับเรื่องสั้นอีกเรื่องหนึ่ง ++++++++++++ ตอบกลับ จากตอน 1 • สัมผัสรักในใจเรา ขอบคุณครับ คงเทียบกับนิยายอมตะไม่ได้หรอกครับ •กริช (กริชครับผม) ตามคำขอ (เร็วไปหรือเปล่า เดือนกว่าเลย อุอุ) •คุณพีทคุง (พิธันดร) ครับ ขอบคุณที่ติดตามครับ •อนงค์นาง ขอบคุณครับ •scottie เรื่องนี้ ทื่อๆ เลยครับ ไม่มีวางแผนหักหลัง ++++++++++++++++ เรื่องอื่นๆ เรียงจากการแต่ง ก่อน -> หลัง [[หมายเหตุ]] ถ้าคุณชอบเรื่องด้านบนนี้ คุณอาจจะไม่ชอบเรื่องอื่นๆ เพราะว่าผมไม่ได้เขียนแบบนี้ทั้งหมด [[01]] คุณมดง่าม http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/W3417539/W3417539.html [[02]] ออกจากกรง http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/W3419230/W3419230.html [[03]] อัปโชค http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/W3421746/W3421746.html [[04]] เธอ....ผลาญชีวิต http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/W3436362/W3436362.html [[05]] แลกกันไหม? http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/W3451203/W3451203.html [[06]] เหตุผล ของเขา http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/W3457799/W3457799.html [[07]] คลาดเคลื่อนธรรมดา http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/W3585615/W3585615.html [[08]] ผมกับเพื่อน และความลับ http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/W3620677/W3620677.html [[09]] ชายผู้โง่งม http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/W3622435/W3622435.html [[10]] แมลงอรหันต์ http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/W3625933/W3625933.html [[11]] เจ้าหมาแก่ http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/W3659905/W3659905.html [[12]] อวสานโลกา http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/W3659905/W3659905.html [[13]] แมวบนฟ้า http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/W3707681/W3707681.html [[14]] ชะตากรรมสุดท้าย http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/W3747534/W3747534.html [[15]] ปี่อภัย http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/W3765058/W3765058.html [[16]] ความลับในห้องสมุด http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/W3795808/W3795808.html [[17]] ทะเลใจ http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/W3801271/W3801271.html [[18]] ใต้ต่ำเหนือเพียงหนึ่ง http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/W3841359/W3841359.html [[19]] หลังวันสิ้นโลก http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/W3912270/W3912270.html [[20]] พหุจุฬา ตอน1 http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/W3943800/W3943800.html [[21]] พหุจุฬา ตอน2 http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/W3953651/W3953651.html [[22]] หนึ่งบุรุษ หนึ่งความรัก หนึ่งแสวงหา หนึ่งพันชีวิต เพื่อหนึ่งลมหายใจ http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/W3978947/W3978947.html [[23]] หมาตัวหนึ่ง http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2006/05/W4358393/W4358393.html จากคุณ : egotech - [ 18 ส.ค. 49 03:46:12 ]

ความคิดเห็นที่ 5 สงสารนายอิน อยากให้ได้เจอกับจารีอีกจัง ว่าแต่... คุณอีโก้ไม่ได้เขียนแนวรักโรแมนติกนี่นา แหะๆๆ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 18 ส.ค. 49 11:17:15 ]

ความคิดเห็นที่ 6 โอ้.. มาแล้ว ตอน 2 อ่านจบแล้ว น้ำตาพาลไหล งือ ๆ น่าสงสารทั้งอิน และจารี แก้ไขเมื่อ 19 ส.ค. 49 11:38:56 จากคุณ : สัมผัสรักในใจเรา - [ 18 ส.ค. 49 20:07:42 ]

ความคิดเห็นที่ 7 รอตั้งนาน แฮะๆ ได้อ่านแล้วววววววววว จากคุณ : ztartz - [ 19 ส.ค. 49 11:48:36 ]

ความคิดเห็นที่ 8 มีชีวิตอมตะแต่ต้องอยู่คนเดียว แหม แอบสะใจ จากคุณ : scottie - [ 20 ส.ค. 49 22:40:07 ]