ความคิดเห็นที่ 1 . หลุมที่สี่ เมื่อตอนที่ครอบครัวฝลัดย้ายเข้ามาอยู่บ้านเลขที่ 13 ถนนอะคาเชียอะเวนิวใหม่ๆ นั้น เพื่อนบ้านทั้งสองข้างซ้ายขวาเป็นคู่ตายายแก่ๆ ที่แสนจะน่ารัก  ชีวิตตอนนั้นมันช่างสงบและสบาย  เพื่อนบ้านใจดีมีขนมเค้กมาฝากเป็นประจำ ครอบครัวฝลัดก็ตอบแทนด้วยแมลงสาบทอดกรอบ  ข้อดีอย่างนึงของการมีเพื่อนบ้านที่ชราภาพมากๆ ก็คือส่วนใหญ่จะหูตาฝ้าฟางมองอะไรไม่ค่อยชัด  พอเด็กๆ ยื่นชามแมลงสาบทอดกรอบให้ (ซึ่งก็รสชาติใช้ได้เลยแหละครับ คุณพี่คอลลินบอกมา  ส่วนคุณพีทน่ะ... ขอผ่านครับ) คุณตาคุณยายข้างบ้านก็นึกว่าเป็นชิ้นเบคอนหั่นทอดกรอบกัน          แต่ข้อเสียของการมีเพื่อนบ้านอาวุโสมากๆ ก็คือ คุณตาคุณยายเหล่านี้ไม่ค่อยอยู่เป็นเพื่อนบ้านกันนานๆ  เผลอแผล็บๆ ก็คอยแต่จะตายหนีกันไปซะเรื่อย  ถึงแม้วินช์แฟล็ต (ซึ่งเป็นมันสมองของครอบครัวในด้านวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี) จะประดิษฐ์ “เครื่องกระตุ้นคืนชีพด้วยไฟฟ้าแรงสูง” {เชิงอรรถ 9 }  แล้วเอามาลองใช้กับคุณตาคุณยายที่อยู่บ้านเลขที่ 11  แต่ก็ทำให้พวกท่านกลับมามีชีวิตอยู่ต่อได้อีกแค่ไม่กี่สัปดาห์          และตอนนั้นเองครับ ที่ครอบครัวเด๊นท์ย้ายเข้ามาอยู่แทน แล้วก็ทำลายความสงบของคนแถวนี้จากหัวถนนชนท้ายซอยเลยทีเดียว          อันว่าครอบครัวเด๊นท์นี่ เสมือนหนึ่งเพื่อนบ้านจากนรกโดยแท้  ไม่ใช่นรกจริงๆ อย่างที่เพื่อนสนิทบางคนของครอบครัวฝลัดอาศัยอยู่หรอกครับ แต่เป็นนรกบนดินตะหาก  มันไม่ใช่สถานที่แต่เป็นความทรมาทรกรรมวิบัติภัยอย่างใหญ่หลวง  ถึงคุณพยายามนึกภาพคนที่เลวร้ายที่สุดที่คุณเคยพบเคยเห็นมาหรือแม้แต่ในทีวี ก็ยังเลวร้ายไม่พออยู่ดีครับ  ครอบครัวเด๊นท์นี่แสบกว่านั้นมากๆ          ครอบครัวนี้ทะเลาะเบาะแว้งกันทั้งวี่ทั้งวันและก็ด่าทอกันสนั่นทุ่งไม่อายใคร  สนามหน้าบ้านก็มีรถเก่าๆ ผุๆ ไม่รู้กี่คันต่อกี่คัน แล้วยังเครื่องจักรเสียๆ พังๆ อีกเยอะแยะกองระเกะระกะเต็มไปหมด  ส่วนหลังบ้านก็เป็นเหมือนลานขยะนานาชนิด มีขวดเปล่านับพันกลิ้งเกลื่อน  วันดีคืนดีขยะเหล่านี้ก็ผลุบเข้าไปอยู่ในสวนของบ้านฝลัดได้ยังไงก็ไม่รู้  นอกจากนี้ยังมีหมาจอมโหดอีกหนึ่งตัวชื่อ “แรมโบ้” ซึ่งพยายามกัดทุกคนในระยะงาบถึง  เลยถูกล่ามไว้กับรถเก่าผุคันนึงหน้าบ้านซึ่งใช้เป็นกรงประจำของมัน          เสื้อผ้าของครอบครัวเด๊นท์ทุกชิ้นทำด้วยผ้าไนล่อนมันระยับ  มิสเตอร์เด๊นท์ไว้หนวดรกรุงรังน่าเกลียด สวมสร้อยคอทองคำเส้นเบ้อเริ่ม  ขาของมิสซิสเด๊นท์มีไขมันพอกตัวเป็นก้อนดูตะปุ่มตะป่ำ แล้วแทนที่จะใส่กระโปรงหรือกางเกงปิดๆ เอาไว้มั่งก็ไม่เลยซักนิด  ผมของคุณเธอไม่ผิดกับกาบมะพร้าวแช่ถังใส่คลอรีน  งานของมิสเตอร์เด๊นท์คือการทำตัวให้ว่างงานเข้าไว้ ซึ่งก็ไม่ได้ลำบากยากเย็นอะไร  เมื่อสมัยเอ๊าะๆ อายุได้สิบแปด เขาถูกส่งไปทำงานล้างท่อระบายของเสียจากบ้านเรือน แต่ทำไปได้สองวันก็โดนไล่ออก เพราะแทนที่จะทำให้ท่อมันสะอาดขึ้น เขากลับเข้าไปทำให้ท่อมันยิ่งสกปรกโสโครกน่าขยะแขยงหนักเข้าไปอีก  เขาต้องใช้ความสามารถพิเศษเฉพาะตัวนิดหน่อยเพื่อการนี้ แต่ก็ถือว่าคุ้มทีเดียว  เดี๋ยวครับ... ยังไม่พอครับ เพื่อให้มั่นใจว่าจะไม่ถูกสั่งให้ไปทำงานที่ไหนอีก นายเด๊นท์ก็เลยแกล้งลื่นล้มลงไปจมกองปฏิกูลจนหลังเดาะ ได้รับค่าเลี้ยงดูคนพิการจากทางรัฐอีกต่างหาก          ส่วนงานของมิสซิสเด๊นท์คือการหลบไปไกลๆ ให้พ้นๆ มิสเตอร์เด๊นท์ผู้เป็นสามี และการหลีกเลี่ยงอะไรก็ตามที่ทำให้เธอพลาดการนั่งเฝ้าจอทีวีครับ          ครอบครัวนี้มีลูกอยู่สองคน ต่างก็ร้ายกาจไม่แพ้กัน  ลูกสาวคนโตคือ “เทรซิลีน” ซึ่งคบหาผู้ชายมากหน้าหลายตาจนเกินไป เขียนขอบตาเยอะเกินไป และมีเซลล์สมองน้อยเกินไป  ลูกชายคนเล็กคือ “ดิ๊กกี้” อายุสิบขวบ แต่คุณพี่คอลลินเห็นว่าไม่ควรจะปล่อยให้โตขึ้นมาแม้แต่ขวบเดียวด้วยซ้ำ อย่าว่าแต่สองขวบ สามขวบ สี่ขวบ ฯลฯ เลย  งานอดิเรกของดิ๊กกี้คือการแอบทุบกระจกประตูหน้าต่างปีนเข้าบ้านคนอื่น แล้วก็เที่ยวฉี่ใส่โต๊ะตู้เตียง และเอาตุ๊กตาบาร์บี้ยัดใส่เตาไมโครเวฟ          ดิกกี้เรียนอยู่ชั้นเดียวกับแม่หนูเบ๊ตตี้ ลูกสาวคนเล็กตระกูลฝลัด  เวลาที่ดิ๊กกี้ไม่ได้มัวแต่ขโมยเงินค่าขนมของนักเรียนคนอื่น เขาก็จะนั่งโต๊ะข้างหลังเบ๊ตตี้ ดึงผมเธอเล่น และล้อเธอหยาบๆ คายๆ          เบ๊ตตี้เป็นลูกคนเดียวของบ้านฝลัดที่ไม่ได้ไปเรียนโรงเรียนพ่อมดแม่มด  คุณแม่ส่งแกไปเรียนที่โรงเรียนปกติใกล้ๆ บ้าน ห่างออกไปไม่กี่ช่วงถนน  หวังว่าแกจะได้เป็นแม่มดน้อยลงซักหน่อย  แต่ที่จริงแล้วเบ๊ตตี้อยากไปเรียนที่เดียวกับพี่ๆ มากกว่า  แกรู้สึกว่าคนปกติ (หมายถึงถ้าพอจะเรียกดิ๊กกี้กับพวกเด็กทึ่มคนอื่นในชั้นเรียนว่า “ปกติ” ได้อะนะครับ) น่ะแสนจะจืดชืด น่าเบื่อ งี่เง่า และก็น่าเกลียดด้วย  ไม่มีใครซักคนที่มองเห็นได้ในที่มืด หรือทำให้ดินสอขยับได้โดยไม่ต้องใช้มือ (หรือใช้จมูกในกรณีของดิ๊กกี้)          ตอนเริ่มไปโรงเรียน เบ๊ตตี้ก็รู้อยู่แก่ใจแล้วว่าถึงคุณพ่อคุณแม่จะให้เรียนโรงเรียนปกติไปนานแค่ไหน แกก็จะยังแตกต่างจากคนธรรมดาคนอื่นอยู่ดี  แต่แกก็ต้องยอมตามที่คุณพ่อคุณแม่ต้องการ  ความรู้อันแสนจะน่าเบื่อหน่ายเข้าหูซ้ายของแกแล้วก็รีบทะลุออกหูขวาไปแทบไม่ทัน  ยายหนูท่องสูตรคูณแม่เก้าไม่ได้ด้วยซ้ำ  ไม่ใช่ว่าแกโง่หรอกครับ แต่แกคิดว่าเรื่องพวกนี้ไม่สำคัญสำหรับแกตะหาก          “ยัยแม่มด  เธอน่ะ เป็นยัยแม่มด”  ดิ๊กกี้ทำเสียงฟ่อๆ ใส่ตอนที่คุณครูหันไปทางอื่น          “อย่าคิดว่ายอกันแบบนี้ แล้วฉันจะชอบเธอนะ”  เบ๊ตตี้บอก แล้วเสกให้สิวเม็ดเป้งผุดขึ้นมาบนหน้าผากดิ๊กกี้หกเม็ด          “ครูคร้าบ ครู”  ดิ๊กกี้ร้องลั่น  “ยัยนี่ทำให้สิวขึ้นเต็มหน้าผมเลยครับ”          “นายดิ๊กกี้ เด๊นท์  เลิกพูดจาไร้สาระได้แล้ว”  คุณครูเอ็ด  “ใครจะทำให้เธอสิวขึ้นได้กันล่ะ”          เบ๊ตตี้ยิ้มหวานหยดทำหน้าซื่อใสไร้เดียงสา แบบที่คุณครูเห็นทีไรก็อดนึกอยากจะเข้าไปกอดไม่ได้  แล้วแกก็เสกให้สิวทั้งหกเม็ดระเบิดปุ้งไหลย้อยลงมาเต็มหน้าดิ๊กกี้          “ครูครับ ครู  ดูสิครับว่ายัยนั่นทำอะไรผม”          คุณครูโมโหซะจนสั่งห้ามดิ๊กกี้ออกไปนอกห้องตอนช่วงพัก และเขียนจดหมายติเตียนอย่างโกรธเกรี้ยวถึงผู้ปกครอง  ซึ่งที่จริงก็เป็นการเสียเวลาเปล่าครับ เพราะทั้งมิสเตอร์และมิสซิสเด๊นท์ไม่มีใครอ่านหนังสือออกกันเลยซักคน          แม่หนูเบ๊ตตี้คงจะไม่โดดเด่นแปลกแยกจากคนอื่นซะขนาดนี้ ถ้าแกกินอาหารเที่ยงที่โรงเรียนจัดให้เหมือนนักเรียนทั่วไป แทนที่จะกินจิ้งจกดองและเข่าคางคก  แกเคยลองชิมพายเนื้อ {เชิงอรรถ  ข } กับเทอร์คีย์ทวิซเลอร์{เชิงอรรถ ค } อยู่ครึ่งนึงแต่ก็อาเจียนออกมาจนหมด          “เธอน่ะพิลึก รู้มั้ย”  เด็กคนอื่นๆ บอกว่าอย่างนั้น แต่เบ๊ตตี้คิดว่ามันเป็นคำชม          “ทำไมล่ะ”  เบ๊ตตี้ทำหน้าซื่อใสไร้เดียงสา  แกรู้ว่าแกฉลาดมากกว่าเด็กคนอื่นๆ นับสิบเท่า และจะเอาชนะเด็กพวกนั้นเมื่อไหร่ก็ย่อมได้          “กินจิ้งจกกับกบเนี่ย น่าขยะแขยงจะตายชัก  ไม่รู้เหรอ”  พวกเด็กๆ ว่า          “เห็นเบอร์เกอร์ของพวกเธอมั้ย”          “เห็นสิ ทำไมเหรอ”          “มันทำมาจากนี่ไง”  พอเบ๊ตตี้พูดจบ บนโต๊ะก็มีกองชิ้นส่วนอวัยวะต่างๆ ของสัตว์ส่งกลิ่นน่าสะอิดสะอียนโผล่ขึ้นมากองเบ้อเริ่ม  “ดูสิ ก้นวัว เปลือกตาวัว จมูกแกะ จะงอยปากไก่ สารเคมี แล้วก็คราบไขสกปรก”          พวกเด็กๆ เห็นเข้าก็ผะอืดผะอมกันไปยกใหญ่ ถึงพยายามแสนสาหัสที่จะกล้ำกลืนฝืนไว้ แต่ก็ไม่สำเร็จ เลยพากันอาเจียนออกมานองพื้นไปหมด          “อุ๊ย ดูสิ”  เบ๊ตตี้ว่าต่อ  “ที่พวกเธออ๊อกออกมานี่มันเหมือนกับอาหารเที่ยงที่พวกเธอกินเด๊ะเลย”          ได้ยินแล้วพวกเด็กๆ ก็เลยอาเจียนออกมาอีกรอบนึง          “พวกเธอทุกคนนี่ทึ่มกันจริงๆ เลย”  เบ๊ตตี้ว่า และเพื่อเป็นการสั่งสอนเด็กปากร้ายพวกนี้ แกเสกสิวเม็ดบวมเป่งสีม่วงให้ขึ้นบนก้นของทุกคน คนละสามเม็ดกระจายกันไปทั่วๆ ก้น ไม่ว่าจะตะแคงนั่งทางไหนก็ต้องโดนสิวเจ็บระบมไปหมด  ส่วนดิ๊กกี้เธอเสกแถมพิเศษให้จะได้ทำตัวดีๆ หน่อย ซึ่งก็ได้ผล เพราะมันเจ็บซะจนเขากระดิกตัวทำอะไรไม่ได้เลยทีเดียว          “เห็นมั้ยล่ะ”  เบ๊ตตี้เสริม  “อาหารแย่ๆ พวกนั้นทำให้สิวขึ้นอีกต่างหาก” (แม่หนูเบ๊ตตี้ น่ารักน่าชังมากมาย จริงมั้ยครับ) จากคุณ : พิธันดร - [ 18 ส.ค. 49 08:48:33 ]

ความคิดเห็นที่ 2 . หลุมที่ห้า คนจำนวนมากเกลียดงานของตัวเอง รู้สึกว่ามันเป็นสิ่งจำเป็นในชีวิต ต้องทำเพื่อหาเงินมาซื้อหาอาหารบ้านช่องและเสื้อผ้า  เวลาทำงานก็จะนั่งฝันกลางวันถึงตอนที่ไม่ได้ทำงาน ตอนทำอะไรๆ ด้วยกันอยู่กับคนที่รัก ฝันถึงงานอดิเรก ซึ่งมันก็คล้ายๆ กับการทำงานน่ะแหละ เพียงแต่คนชอบทำมันมากกว่า          บางคนโชคดีได้ทำงานที่ชอบ หรืออาจจะเรียกได้ว่าชอบสิ่งที่ตัวเองทำอยู่ทั้งวัน  อย่างมิสซิสเด๊นท์จะชอบลอยละล่องไปกับรายการทีวี  ที่ปลายเตียงเธอมีทีวีอยู่เครื่องนึง พอตื่นปุ๊บก็เปิดปั๊บ  ในห้องน้ำก็มีทีวีรุ่นกันน้ำ  พอลงไปชั้นล่างก็มีทีวีเครื่องจิ๋วไว้ดูอีก  มิสเตอร์เด๊นท์ก็ชอบสิ่งที่ตัวเองทำเหมือนกัน ซึ่งก็ไม่มีอะไรนอกจากกิน ดื่ม และก็นอนแค่นั้น  แม้แต่เวลาตะโกนด่ากัน (ซึ่งก็ทำอยู่ทุกวัน) เขาทั้งสองก็มีความสุขดี  และสำหรับครอบครัวฝลัดนั้น ถ้าไม่มีครอบครัวเด๊นท์อยู่ข้างบ้านก็คงมีความสุขดีตลอดเวลาเหมือนกัน          คนในครอบครัวฝลัดก็มีงานอดิเรกที่ชอบเหมือนกับครอบครัวทั่วไป  ชั้นใต้ดินของบ้านมีเครือข่ายห้องหับสลับซับซ้อน  แต่ละคนในครอบครัวก็มีห้องของตัวเองคนละหลายๆ ห้องสำหรับเล่นสนุกหรือทดลองอะไรต่างๆ นานาตามความชอบใจ  แต่ไม่ว่าเมื่อไหร่ที่คนบ้านฝลัดพยายามสนุกเพลิดเพลินกับกิจกรรมโปรดของตัวเอง ก็จะมีความรู้สึกฝังลึกอยู่ตรงท้ายทอยว่ามีครอบครัวเด๊นท์เป็นหอกข้างบ้านคอยสร้างความระส่ำระสายอยู่เสมอ (แม้ในเวลาที่ไม่มีเสียงรบกวนลอยข้ามรั้วหรือมุดดินมาก็ตาม)  ถึงจะหนีลงไปข้างล่างสุดลึกเจ็ดชั้น ครอบครัวเด๊นท์ก็ยังตามไปหลอกหลอนอยู่ดี          อย่างพ่อหนุ่มน้อยวินช์แฟล็ตอัจฉริยะประจำครอบครัว มีชั้นใต้ดินทั้งชั้นเป็นของตัวเอง แต่ละห้องอัดแน่นไปด้วยอุปกรณ์มหัศจรรย์นานาชนิดที่เขาใช้ประดิษฐ์อะไรต่อมิอะไร ซึ่งถ้าคนธรรมดารู้เห็นเข้าก็คงจะฮือฮากันยกใหญ่และเอาไปขายได้เงินมหาศาล  วินช์แฟล็ตคิดค้นยาเม็ดเล็กนิดเดียวที่เพียงแค่ใส่ลงไปในน้ำก็ทำให้รถยนต์แล่นได้  เขาไม่สนใจจะบอกคนอื่นเพราะรู้ว่าเขาต้องคิดค้นอะไรที่ดียิ่งกว่านั้นได้อีก  อย่างตอนนี้เขากำลังพยายามประดิษฐ์รถยนต์ที่สามารถลอยตัวเหนือพื้นดิน อ่านใจคนขับ และแล่นไปยังที่ที่คนขับต้องการได้เอง แถมยังไม่ต้องใช้น้ำที่ใส่ยาเม็ดที่ว่านั่นอีกด้วย เพราะใช้พลังงานจากแมลงภู่เพียงตัวเดียวกับดอกแดนดิไลอ้อนอีกหนึ่งดอก  ถ้าไม่เป็นเพราะเสียงทีวีกวนประสาทไม่จบสิ้นของมิสซิสเด๊นท์ล่ะก็ ป่านนี้เขาก็ทำสำเร็จไปนานแล้ว  แต่เสียงสั่นประสาทนั่นทำให้เขาเสียสมาธิอยู่เรื่อย (วินช์แฟล็ตสุดหล่อ หนุ่มน้อยอัจริยะประจำครอบครัวครับ) จากคุณ : พิธันดร - [ 18 ส.ค. 49 08:49:20 ]

ความคิดเห็นที่ 3 .          ส่วนในอีกห้องหนึ่ง เมอร์ลินแมรี่ใช้สำหรับชาร์จแบตเตอรี่  เส้นผมของแกเต็มไปด้วยกระแสไฟฟ้าแรงสูง  ตอนกลางคืนแกเลยต้องนอนในห้องที่บุผนังด้วยตะกั่ว เอานิ้วเสียบคาไว้ในช่องพิเศษที่ต่อสายไปชาร์จแบตเตอรี่ที่เรียงรายรออยู่เป็นตับ มากพอที่จะใช้กันทั้งบ้านเลยทีเดียว  ความสามารถพิเศษอันนี้ติดตัวแกมาแต่เกิด  คุณพ่อเนอร์ลินสร้างแกขึ้นมาในห้องทดลองใต้ดินโดยใช้สูตรที่ไม่เคยลองมาก่อน  คืนนั้นมีพายุรุนแรงแบบเดียวกับในหนังแฟรงเก้นสไตน์ไม่มีผิด ต่างกันแต่เพียงว่าเนอร์ลินไม่ได้ใช้สายฟ้าผ่าทำให้เมอร์ลินแมรี่มีชีวิตขึ้นมา แต่ใช้เว็ดจิไมต์ {เชิงอรรถ ง } หนึ่งช้อนชาแทน  พอฟ้าผ่าลงมาบนหลังคาบ้านในคืนนั้น (เมื่อสิบห้าปีที่แล้ว) กระแสไฟฟ้าก็วิ่งจู๊ดลงไปห้องใต้ดิน พุ่งขึ้นมาตามขาโต๊ะทดลอง{เชิงอรรถ 10 }  ตอนที่เนอร์ลินทำให้เมอร์ลินแมรี่มีชีวิตขึ้นมาพอดี  เจ้าหนูคนนี้เลยอัดแน่นไปด้วยพลังงานไฟฟ้ามากพอที่จะใช้กันทั้งประเทศอเมริกานานถึงเจ็ดสิบห้าปี{เชิงอรรถ 11 } ทีเดียว          ที่จริงเมอร์ลินแมรี่มีพลังงานไฟฟ้าในตัวมากจนทำให้มิเตอร์ไฟฟ้าของบ้านวิ่งถอยหลังด้วยซ้ำ  เวลาครอบครัวฝลัดได้รับใบแจ้งค่าไฟฟ้าทีไร ก็มีแต่ได้รับเงินคืนจากการไฟฟ้าท้องถิ่นทุกที          ก็มีบางครั้งเหมือนกันครับ ที่มิสเตอร์เด๊นท์เร่งเครื่องมอเตอร์ไซค์ที่แต่งไว้จนเสียงดังแสบแก้วหู  ยายหนูเมอร์ลินแมรี่เลยเสียสมาธิ เสียบนิ้วเข้าไปในช่องชาร์จผิดด้าน เล่นเอาขนของเธอหยิกหยอยฟูฟ่องไปทั้งตัว  เผลอๆ อาจทำให้ไฟดับไปค่อนเมืองอีกต่างหาก  ยิ่งนานไปครอบครัวเด๊นท์ก็ส่งเสียงดังมากขึ้น ไฟก็เลยดับบ่อยขึ้นตามไปด้วย (หนูเมอร์ลินแมรี่ครับ ดูกันชัดๆ ขนแกสวยประมาณนี้แล ) จากคุณ : พิธันดร - [ 18 ส.ค. 49 08:50:10 ]

ความคิดเห็นที่ 4 .          งานอดิเรกของคู่แฝดมอร์บิดกับไซเล้นท์คือเลี้ยงผีเสื้อกลางคืนสวยๆ อยู่อีกห้องหนึ่งครับ  เริ่มเลี้ยงกันตั้งแต่ยังเป็นหนอนแก้วตัวอ่อนเลยเชียว ให้อาหารเป็นกลีบดอกกล้วยไม้อย่างงามเลิศ  พอมันทำรังเป็นดักแด้ก็เอามาเหน็บเรียงรายเป็นแถวในเบาะสำลีนุ่ม  รอจนได้เวลาก็ช่วยทำคลอด เอ๊ย ช่วยเหลือให้เจ้าผีเสื้อกลางคืนมุดออกมาสู่โลกกว้างอย่างปลอดภัย  หลังจากนั้นก็เด็ดปีกออกมากินซะ  (หมายถึงกินปีกนะครับ ไม่ใช่กินตัวผีเสื้อ  นั่นมันก็ออกจะยึกหยึยไปนิดนะครับ)  วันดีคืนดีบ้านเด๊นท์ตะโกนแข่งกันขึ้นมา คู่แฝดก็สะดุ้งเผลอโยนปีกทิ้งแล้วกินตัวผีเสื้อเข้าไปแทน  คราวนี้ล่ะท้องเสียกันไม่หวาดไม่ไหวเลยทีเดียว (คู่แฝดอภินิหาร) จากคุณ : พิธันดร - [ 18 ส.ค. 49 08:50:44 ]

ความคิดเห็นที่ 5 .          ส่วนเบ๊ตตี้ก็มีความสุขอยู่กับการนั่งทำปีกเทียมให้พวกผีเสื้อกลางคืนไร้ปีก ที่คลานกระดุ๊บกระดิ๊บมุดใต้ประตูเข้ามาในห้องอย่างไม่ขาดสาย  แกใช้เวลาวันละหลายๆ ชั่วโมงนั่งต้มแมลงสาบจนเปื่อยดี แล้วเอาน้ำเหนียวๆ ที่ได้มาแผ่ลงบนแผ่นกระจกรอให้แห้ง แล้วตัดเป็นรูปปีกน้อยๆ          พอมิสซิสเด๊นท์ลงมือขว้างปาหม้อชามรามไห แม่หนูน้อยก็ตกใจจนลืมไปว่าพันหนังยางที่ใช้รัดปีกให้ทำงานได้ไปกี่รอบแล้ว  ผีเสื้อกลางคืนโชคร้ายตัวนั้นก็เลยโดนยางดีดตัวหักเป็นสองท่อนเลย          ส่วนวาลล่านั้นแม้จะหมกมุ่นอยู่กับเลือดมาก (บางทีถึงกับเจาะเอาเลือดตัวเองออกมาส่องกล้องจุลทรรศน์ดูเลยล่ะครับ)  แต่ก็มีความเอ็นดูแมลงสาบเป็นพิเศษ ทำห้องใต้ดินห้องหนึ่งเป็นบ้านเลี้ยงเด็กกำพร้าสำหรับลูกแมลงสาบที่สูญเสียพ่อแม่ไปในหม้อต้มของเบ๊ตตี้  กิจกรรมที่เขาชอบเป็นพิเศษคือการถ่ายเปลี่ยนเลือดให้แมลงสาบกำพร้า ซึ่งต้องทำตอนเงียบสนิทเพราะใช้สมาธิเป็นอย่างมาก  และนี่ก็อีกเหมือนกัน เสียงสยองจากบ้านเด๊นท์ทำให้เขาเสียสมาธิ ทำให้แมลงสาบน้อยๆ ระเบิดไปซะหลายตัว          วินช์แฟล็ตหลงใหลในดวงดาว ไม่ว่าจะเป็นดาวฤกษ์หรือดาวเคราะห์  แต่ละวันเขาจะเฝ้ามองดูอยู่ได้เป็นชั่วโมงๆ ทีเดียว ซึ่งก็ยากอยู่เหมือนกันเพราะห้องของเขาอยู่ใต้ดินลึกลงไปตั้งเจ็ดชั้น  แทนที่จะทำอะไรง่ายๆ ตรงไปตรงมาแบบเราๆ ท่านๆ เช่นออกไปดูนอกบ้านหรือขึ้นไปดูบนหลังคา  เจ้าหนุ่มน้อยเลือกแก้ปัญหาโดยการดึงเอาดาวลงมาหาเขาแทน  เขาประดิษฐ์เครื่องดูดฝุ่นสำหรับอวกาศที่มีพลังสูงมากจนสามารถดูดทั้งกาแล็กซี่จากท้องฟ้า เข้ามาใส่ไว้ในขวดบนม้านั่งได้  และเนื่องจากคุณพ่อคุณแม่เลี้ยงเขามาให้เป็นเด็กที่มีระเบียบเรียบร้อย พอดูเสร็จเขาก็จะเก็บกาแล็กซี่พวกนี้คืนกลับไปไว้ที่เดิม  เขาจะทำอย่างนี้ทุกครั้งเว้นแต่เพียงวันอาทิตย์ ซึ่งอยู่ๆ ก็จะมีเสียงระเบิดดังขึ้นมาในสวนหลังบ้านเด๊นท์ (เวลาดิ๊กกี้แอบจุดไม้ขีดไฟเล่นในโรงเก็บของ หลังจากที่กินถั่วต้มไปสามกระป๋อง) ทำให้วินช์แฟล็ตเผลอกดปุ่ม “บี” ก่อนปุ่ม “เอ”  ผลก็คือ กาแล็กซี่ที่ควรจะอยู่ในทางช้างเผือกกลับไปโผล่ในฟากตรงข้ามของอวกาศแทน แถมยังกลับหัวกลับหางซะอีก          แม้แต่ซาตานเนลล่าก็มีห้องใต้ดินของตัวเอง ที่กลางห้องมีต้นไม้อยู่ต้นหนึ่ง  ตอนแรกแกก็จะไปดมๆ แล้วก็วิ่งกวดแมวให้หนีขึ้นไปบนต้นไม้  (แมวตัวอื่นนะครับ ไม่ใช่เจ้าวล้าดสัตว์เลี้ยงประจำบ้านหรอก  เป็นแมวจากร้าน “แมวขี้ขลาดให้เช่า” น่ะครับ)  เสร็จแล้วแกก็จะไปนั่งเฝ้าอยู่ที่ประตู รอจนกว่าแมวเคราะห์ร้ายตัวนั้นจะพยายามหนี ซึ่งมันก็พยายามทุกทีที่เห็นซาตานเนลล่าหันไปสนใจเสียงระเบิดฝีมือดิ๊กกี้อย่างที่ว่า  (ซึ่งที่จริงก็ไม่ได้ใช้ “มือ” หรอก จริงมั้ยครับ)          คุณแม่มอร์ดอนน่าเคยถามคุณลูกสาวซาตานเนลล่าหลายครั้ง ว่าอยากจะกลับไปเป็นสาวน้อยเหมือนเดิมรึเปล่า  แต่คุณลูกก็ปฏิเสธไปทุกครั้ง ด้วยเหตุผลว่า  “ชีวิตของหมามันเรียบง่ายดีจะตายจ้ะแม่  กิน นอน กวดแมว แค่นี้เอง  อ้อ... แล้วก็มีคนเกาหูให้นิดๆ หน่อยๆ  วิ่งไปเก็บกิ่งไม้กับลูกบอลด้วย  ไม่มีอะไรจะดีไปกว่านี้อีกแล้วจ้ะ”  แต่ก็มีบางอารมณ์เหมือนกันที่แกนึกอยากจะกลับเป็นคน จะได้ไปถองเจ้าดิ๊กกี้จอมกวนซะ          วินช์แฟล็ตประดิษฐ์ “เครื่องขว้างลูกบอลยางสีแดงเหนียวหนืด” ให้น้องสาวตัวเล็กคนนี้  แกเก็บเอาไว้ในห้องใต้ดินที่แคบและยาว  พี่น้องทุกคนรวมทั้งคุณพ่อคุณแม่ล้วนแต่เคยแอบเล่นเครื่องนี้ด้วยกันทั้งนั้นเวลาคิดว่าไม่มีใครอยู่ ถึงทุกคนจะปากแข็งไม่ยอมรับก็เถอะ{เชิงอรรถ 12 }   มันเป็นความลับของครอบครัวอย่างนึงที่ทุกคนรู้อยู่แก่ใจแต่แกล้งทำเป็นไม่รู้ไงครับ  คุณพี่คอลลินท่านเลยสงสัยว่าที่เขาพูดกันว่า “มีความเป็นสุนัขซ่อนอยู่ในตัวพวกเราทุกคน” คงจะจริง{เชิงอรรถ 13 }          คุณพ่อเนอร์ลินกับคุณแม่มอร์ดอนน่าก็มีห้องหนึ่งที่ใช้ร่วมกัน แต่คุณพี่คอลลินคิดว่าคุณผู้อ่านยังโตไม่พอที่จะรู้ว่าห้องนี้เอาไว้ใช้ทำอะไรนะครับ  คุณพี่ท่านบอกแต่ว่า สิ่งของที่ใช้ในห้องประกอบด้วยเยลลี่รสส้ม โซ่ ถุงเท้า โกโก้ร้อนหลายถ้วย และก็เก้าอี้นวม  (แต่ไม่จำเป็นว่าต้องใช้เรียงตามลำดับนี้นะครับ)  และแม้แต่งานอดิเรกของคุณพ่อคุณแม่ก็ถูกเสียงของบ้านเด๊นท์รบกวนเช่นกัน (ซาตานเนลล่าครับ พี่สาวคนรองนะเนี่ย) จากคุณ : พิธันดร - [ 18 ส.ค. 49 08:51:17 ]

ความคิดเห็นที่ 6 . วันอาทิตย์ บ่ายสามโมงสี่สิบสองนาที – ประชุมครอบครัว “เราต้องทำอะไรซักอย่างแล้ว”  ท่านประธาน เอ๊ย คุณพ่อเนอร์ลินพูด  “ทำอะไรให้มันเด็ดขาดซักที”          “จริงจ้ะ”  ซาตานเนลล่าสนับสนุน  แกชอบคำว่า “เด็ดขาด” ฟังดูน่าจะเกี่ยวกับเลือดเยอะๆ          “รู้เลยครับ ว่าทำไมพวกนั้นถึงนามสกุล เด๊นท์ ที่แปลว่ารอยบุบ”  วาลล่าบ่น  “พวกนี้นี่เป็นรอบบุบบู้บี้บนผิวหน้าของมนุษยชาติแท้ๆ เลย”          “จริงด้วย”  ทุกคนเห็นพ้องต้องกัน          “แล้วต้องทำยังไงกับรอยบุบนี่ล่ะคะ”  เบ๊ตตี้ถาม          “ต้องถมให้เต็ม”  วินช์แฟล็ตว่า          “แต่ต้องทุบให้แบนที่สุดเท่าที่จะทำได้ซะก่อนนะ”  มอร์บิดว่า ไซเล้นท์พยักหน้า          “แง่ง...”  ซาตานเนลล่าอดนึกไม่ได้ว่า ถ้าได้แทะกระดูกขาของครอบครัวนั้นซักคนมันจะสนุกซักแค่ไหน          “เราร่ายมนตร์ให้พวกนั้นทำตัวดีๆ น่าคบไม่ได้เหรอ”  มอร์ดอนน่าพูด          “น่าเบื่อจะตายไปค่ะ”  เบ๊ตตี้บอก  “แล้วพวกนั้นก็ทั้งน่าเกลียดทั้งโง่เง่า และพวกเราก็อยากให้พวกเขาย้ายออกไปจากถนนสายนี้ซะทีด้วย”          “ที่จริง พวกเราอยากให้ย้ายออกไปจากเมืองนี้เลยตะหาก”  วินช์แฟล็ตว่า          “ออกไปจากกาแล็กซี่เลยได้ยิ่งดี”  วาลล่าบอก          “แม่ว่าพ่อไปคุยกับเขาซักหน่อยดีกว่านะคะ ก่อนที่เราจะจัดสินใจทำอะไร”          “ตกลงจ้ะที่รัก แต่พ่อว่าคงไม่ได้เรื่องอยู่ดี”  เนอร์ลินว่า  “คนแบบนี้ไม่ฟังเหตุผลหรอก”          “หนูไปกับพ่อนะจ๊ะ”  เมอร์ลินแมรี่ว่า  “ถ้ามีปัญหา หนูจะได้เอาไฟฟ้าช็อตพวกนั้นซะเลย” ครอบครัวเด๊นท์ทำสนามหน้าบ้านเสียจนกลายเป็นอย่างกับเล้าหมู เว้นแต่เพียงว่าไม่มีหมูสติดีตัวไหนอยากมาอยู่ที่นี่แน่  มีรถเก่าๆ ผุๆ อยู่สามคัน  คันแรกเป็นที่อยู่ของเจ้าหมาโหดแรมโบ้  คันที่สองเทรซิลีนเอาไว้ขังแฟนหนุ่มๆ ของเธอไว้ไม่ให้หนีไป  ส่วนคันสุดท้ายเป็นที่สำหรับให้มิสเตอร์เด๊นท์นอนเวลาเมาจนหาประตูหน้าบ้านไม่เจอ  ต้นหญ้าสูงเป็นเมตรท่วมช่องว่างระหว่างรถทั้งสามคัน ปิดบังขยะทั้งหลายทั้งปวงที่เดินทางไปไม่ถึงถังขยะไว้จนมิดชิด          พอคุณพ่อเนอร์ลินกับคุณลูกเมอร์ลินแมรี่เดินทะลุช่องที่เคยเป็นประตูรั้วมาก่อนเข้าไป เจ้าหมาแรมโบ้ก็โผล่หัวทะลุช่องกระจกหน้ารถขึ้นมาคำรามโฮกฮาก  มันสวมปลอกคอหนามีหนามเต็ม ถูกล่ามโซ่ติดกุญแจไว้กับพวงมาลัย  ตาสองข้างลุกโชนเหมือนกับถ่านหุงข้าวติดไฟแดงๆ  แต่ดูยากซักหน่อยว่ามันมองไปทางไหน เพราะตามันเขเอามากๆ  ซะจนมันไล่งับขาตัวเองไปหลายครั้ง นึกว่าเป็นขาของบุรุษไปรษณีย์          “พวกแกมาทำเบื๊อกอะไรที่นี่”  มิสเตอร์เด๊นท์โวยพอเห็นเนอร์ลินกับเมอร์ลินแมรี่มาถึงขั้นบันไดหน้าประตู  “ไปไกลๆ เลย เจ้าพวกเพี้ยน”          “ไม่เห็นต้องพูดจาอย่างนั้นเลยนะคุณ”  เนอร์ลินโต้  “พวกเราแค่อยากมาคุยด้วยเท่านั้นเอง”          “ฉันบอกให้กลับไปไง เจ้าพวกบ้า  ไม่งั้นจะปล่อยให้แรมโบ้กัดซะ”          “ถ้าผมเป็นคุณ ผมจะไม่ทำอย่างนั้นหรอกนะ”  เนอร์ลินเอ่ยเตือน          “อ๊อเหรอ จริงเหรอ งั้นเหรอ”  มิสเตอร์เด๊นท์เย้ย  “ทำไมล่ะ”          “ก็แค่ไม่ทำเท่านั้นแหละ”          มิสเตอร์เด๊นท์ปลดตะขอโซ่ที่ล่ามแรมโบ้ไว้  เจ้าหมาประสาทเสื่อมรีบร้อนจะจัดการกับเนอร์ลินซะจนกระแทกมิสเตอร์เด๊นท์กระเด็นไปเลย แถมยังโดนน้ำลายกับกลิ่นลมหายใจหึ่งๆ ของมันท่วมตัวไปหมด  ยังไม่ทันที่เจ้าหมาโหดจะถึงตัวเนอร์ลิน เมอร์ลินแมรี่ก็ดีดนิ้วมือ  หมาร็อดไวเลอร์ตัวใหญ่ยักษ์ก็หดลงกลายเป็นหมาพุดเดิ้ลตัวจ้อย  พอมิสเตอร์เด๊นท์ตะเกียกตะกายจะลุกขึ้น เจ้าพุดเดิ้ลแรมโบ้ก็วิ่งเข้าขากางเกงขึ้นไปกัดส่วนของร่างกายมิสเตอร์เด๊นท์ที่ไม่ควรจะได้เห็นแสงเดือนแสงตะวันทันที          “เบื๊อกเอ๊ย...”  ยังด่าไม่ทันจบประโยค ความเจ็บปวดก็พุ่งปรี๊ดขึ้นมาซะก่อน  แรมโบ้ฝากรอยเขี้ยวอีกรอยก่อนที่จะวิ่งไต่ขากางเกงอีกข้างลงมา  พอถึงพื้นก็แจ้นเข้าไปในบ้าน   มิสเตอร์เด๊นท์ตะเกียกตะกายลุกขึ้นยืนทั้งน้ำตาไหลพรากด้วยความเจ็บปวด เลยหัวทิ่มเข้ากับกันชนหลังของรถเจ้าแรมโบ้  เจ็บจนล้มคว่ำลงไปอีกรอบ คราวนี้เลยโดนเศษขวดแตกบาดมือแถมเข้าให้          “แก... แก... แก...”  เขาละล่ำละลัก คลานเข้าไปในบ้าน  เจ้าแรมโบ้รอล้างแค้นอยู่นานแล้ว ฐานที่เขาทั้งด่าทั้งเตะมันมาตลอดหลายปีนี้  ระหว่างที่มันวิ่งผ่านเข้าไปทุกห้องเพื่อแก้แค้น เจ้าแรมโบ้ก็แสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่าทำไมครึ่งแรกของคำว่า “พุดเดิ้ล” ถึงสะกดด้วย “poo” ซึ่งแปลว่า “อึ”          หมาตัวเล็กๆ วิ่งเร็วกว่าคนหรือหมาตัวโตๆ ที่งุ่มง่ามมาก  พวกเด๊นท์ที่แสนจะตัวโตและงุ่มง่ามเลยไล่จับมันไม่เคยทันซักที ไม่ว่าจะพยายามแค่ไหน  พวกเขาลองวางกับดักโดยเอาอาหารมาล่อ แต่เจ้าแรมโบ้ก็ฉลาดกว่าพวกเขาซักสามเท่าเห็นจะได้  (ที่จริงมันก็ฉลาดพอๆ กับนกพิราบทั่วไปเท่านั้นเองแหละครับ)  ก็เลยไม่เคยจับมันติดซักที          “เก่งมากจ้ะลูกรัก”  คุณพ่อเนอร์ลินเอ่ยชมคุณลูกตอนที่เดินกลับ  “ยกแรกเราชนะนะ พ่อว่า” (ปิดท้ายด้วยครอบครัวเด๊นท์ฉบับรวมนะครับ) จากคุณ : พิธันดร - [ 18 ส.ค. 49 08:52:00 ]

ความคิดเห็นที่ 7 {เชิงอรรถ 9 } ถ้าคุณผู้อ่านอยากมีเป็นของตัวเองซักเครื่อง ก็ดูข้างล่างนี่เลยครับครับ แต่คุณพีทขอผ่านอีกเช่นเคย “เครื่องกระตุ้นคืนชีพด้วยไฟฟ้าแรงสูง” วัสดุอุปกรณ์ที่ต้องใช้ + คนตายที่ต้องการคืนชีพ 1 ศพ + คนตายไว้สำหรับฝึกฝน 10 ศพ + เครื่องเร่งปฏิกิริยานิวเคลียร์แบบพกพา “Krankovich 476B” 1 เครื่อง + สายไฟทองแดงขนาดใหญ่พร้อมฉนวนสีแดงสด ยาว 17 เมตร + แหล่งพลังงานขนาดมหาศาล 1 แหล่ง (ตัวอย่างเช่น พระอาทิตย์ หรือเมอร์ลินแมรี่) + กาวซุปเปอร์กลู (กะโหลกศีรษะอาจระเบิดเป็นเสี่ยงๆ ได้) + ถุงมือยางและรองเท้าบู๊ตแบบเฮฟวี่ดิวตี้ + แว่นป้องกันลูกตาแบบ goggles (สำหรับกรณีที่นิ้วหัวแม่เท้ากระเด็น) (หมายเหตุ) เลือดกำเดากระฉูดเป็นผลข้างเคียงที่หลีกเลี่ยงไม่ได้  บางคนถือว่าเป็นโบนัสพิเศษครับ ปกติชุดผู้ป่วยของผู้ตายจะติดไฟเกือบทุกครั้ง  (ซึ่งก็ดีแล้วล่ะครับ) {เชิงอรรถ ข } พายเนื้อของฝรั่งไม่ใช่ขนมหรือของหวานแบบพายสับปะรดบ้านเรานะครับ แต่เป็นอาหารกลางวันง่ายๆ ที่อิ่มท้องพอสมควรเชียวแหละ  ส่วนใหญ่จะทำเป็นรูปแป้นกลมๆ ขนาดกว้างประมาณแผ่นซีดี หนาซักนิ้วครึ่งเห็นจะได้  ไส้ข้างในเป็นเนื้อวัวบดหรือเป็นชิ้นๆ ผัดกับซอสจนข้น อาจจะใส่เห็ดหรือไตด้วยก็ได้  นอกจากพายไส้เนื้อวัวแล้วก็อาจจะมีไส้อย่างอื่นได้อีก เช่นเนื้อไก่ เนื้อแกะ เนื้อแต่ละอย่างก็จะปรุงกับซอสเฉพาะของตัวเองไม่เหมือนกันครับ {เชิงอรรถ ค } Turkey Twizzler เป็นอาหารสำเร็จรูปราคาถูกอย่างนึงของฝรั่งครับ เทอร์คีย์ก็คือไก่งวงนั่นเอง ในโรงเรียนนิยมจัดเป็นอาหารกลางวันให้เด็กนักเรียนกันมากเหมือนกัน  เห็นว่าราคาถูกพอๆ กับมันฝรั่งทอดเป็นแท่งแบบที่เรียกว่าชิปส์เลยทีเดียว (คล้ายเฟรนช์ฟรายส์แต่แท่งหนากว่า เป็นอาหารประจำอย่างหนึ่งของฝรั่งชาติอังกฤษ-อเมริกันครับ)  แต่หลังๆ นี่เริ่มมีคนออกมาประกาศไม่เห็นด้วยกับการกินเทอร์คีย์ทวิซเลอร์มากขึ้น เพราะมีเนื้อไก่ง่วงจริงๆ แค่ 34 เปอร์เซ็นต์  นอกนั้นเป็นไขมันหมูและสารปรุงแต่งอื่นๆ  ยอดขายเลยเริ่มถดถอยลงไปครับ {เชิงอรรถ ง } Vegemite เป็นผลิตภัณฑ์อาหารใช้สำหรับทาขนมปัง ทำจากผัก (เลยมีชื่อขึ้นต้นด้วย vege- ซึ่งมาจาก vegetable นั่นเองครับ)  บรรจุขวดเล็กๆ สีเหลือง (เล็กกว่าขวดแยมทั่วไปนิดนึง) เนื้อเนียนสวยสีน้ำตาลเหมือนช็อกโกแล็ต กลิ่นรุนแรงสุดๆ เรียกว่ากะปิปลาร้ายังอาย {เชิงอรรถ 10 }  กระแสไฟฟ้าวิ่งขึ้นไปบนขาของเนอร์ลินด้วยครับ แต่ไม่เห็นบ่นอะไร ท่าทางจะชอบๆ อยู่ {เชิงอรรถ 11 }  คุณพี่คอลลินคำนวณตัวเลขนี้โดยถือว่าประชากรเพียง 36.72 เปอร์เซ็นต์ใช้แปรงสีฟันไฟฟ้านะครับ  อาจจะคลาดเคลื่อนไปได้เล็กน้อย ไม่น่าจะเกิดสี่ห้าปี {เชิงอรรถ 12 }  วินช์แฟล็ตทำเครื่อง “เตือนดังๆ เวลามีใครเข้ามาใกล้” เอาไว้ใช้เอง  จะได้ไม่มีใครเห็นเวลาเขาวิ่งไล่ลูกบอลสีแดงเหนียวหนืด {เชิงอรรถ 13 }  บรรณาธิการของคุณพี่คอลลินแทรกหมายเหตุไว้ตรงนี้ว่า “ไม่มีใครพูดแบบนั้นซักหน่อย” (คราวหน้า เริ่มปฏิบัติการกึ๊กกึ๋ยส์แล้วครับ เจอกันวันศุกร์คร้าบบบ) จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 18 ส.ค. 49 08:55:21 ]

ความคิดเห็นที่ 8 กรี๊ดดดด....ดดดดด เฮียมาแล้ว   น่าจะเป็นนิมิตหมายอันดีว่า ... เฮียสบายดี จากคุณ : พุทรา (สองจุก) - [ 18 ส.ค. 49 09:16:10 ]

ความคิดเห็นที่ 9 หนูล่ะ ช้อบ...ชอบ วรรณกรรมเยาวชนแบบนี้น่ะค่ะ อ่านแล้วเพลินๆ ดี... มีปัญหาอย่างเดียวคือ... อยากอ่านรวดเดียวจบอ่ะค่ะ หุหุ ว่าแล้วก็เผ่นแว้บบบบบ @^____________^@ จากคุณ : P_JUNG_PIGLET - [ 18 ส.ค. 49 09:52:40 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เอิ่ม ... เริ่มสงสัยว่า ครอบครัวกึ๊กกึ๋ยส์ นี่ ครอบครัวฝลัดส์ หรือ ครอบครัวเด๊นส์ กันแน่เนี่ย -_-" เอิ่ม ... จากรูป เทรซี่ลีนจัง ... ไม่คิดว่าเธอจะสามารถ "คบหาผู้ชายมากหน้าหลายตาจนเกินไป" -_-" เอิ่ม ... เฮียทราบอาชีพเดิมของคุณคอลลินมั้ยคะ ... เค้าเป็นนักสถิติป่าวคะเนี่ย ตั้งแต่ ลูก 2.4 คน นี่ก็ 36.72% อีก -_-" จากคุณ : PutAtTheCorner - [ 18 ส.ค. 49 10:30:48 A:203.146.253.107 X: TicketID:116925 ]

ความคิดเห็นที่ 11 โหเฮีย ผ่านไปแค่ไม่กี่นาทีก็หลายคอมเม้นท์แล้ว ฟินนิกซ์ต้องเมนท์ก่อนแล้วค่อยอ่าน อ่านเสร็จก็จะเมนท์อีกทีล่ะกัน จากคุณ : ฟินนิกซ์ (ฟินนิกซ์) - [ 18 ส.ค. 49 11:41:22 ]

ความคิดเห็นที่ 12 แมลงสาปทอด ...เมนูนี้น่ากินพิลึกเงะ(อ้วก) จิ้งจกดอง คางคก โอ้แม่เจ้า ... จากคุณ : ฟินนิกซ์ (ฟินนิกซ์) - [ 18 ส.ค. 49 12:11:51 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ^ ^ ^ รูปข้างบนนี่โดนใจจริง ๆ   ครอบครัวกึ๊กกึ๋ยส์ เจอคู่ปรับซะแล้ว สมน้ำสมเนื้อซะด้วยจิ (ฮี่ ๆๆๆ) จากคุณ : สัมผัสรักในใจเรา - [ 18 ส.ค. 49 13:14:19 ]

ความคิดเห็นที่ 14 แต่ละคน มีความสามารถพิเศษจริง ๆ เพราะกินปีเตอร์ "อร่อย แหวะ แหวะ" นี่เอง จากคุณ : โก้ (เซโก้4) - [ 18 ส.ค. 49 15:17:02 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ธรรมดาไม่คิดจะอ่านเรื่องแปลเลยนะคะเนี่ย เพราะว่าความจำสั้นอย่างแรง จำชื่อตัวละคน(ที่ไม่ใช่ภาษาไทย) ไม่เคยได้เลย แต่ชื่อเรื่องน่าสนใจดีค่ะเลยแวะมาขออ่านด้วยคน แปลกประหลาดน่าติดตามดีค่ะ จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 18 ส.ค. 49 15:59:12 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ครอบครัวเด็นท์น่ากลัวกว่า ครอบครัวฝลัดส์ซะอีก.... น่ากลัวทุกคนเลย น่ารังเกียจด้วยอีกต่างหาก จากคุณ : เม-ดา - [ 18 ส.ค. 49 16:17:50 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ขอแบบว่าเอาเรื่องนี้เพียวๆ แปะบ่อยๆ แล้วพักนิยายอีกเรื่องของคุณพีทไว้หน่อยได้ม้า ชอบเรื่องนี้มากมาก ^^ อยากรู้ตอนต่อไปว่าจะเกิดอะไรขึ้นหนอ แอบเห็นด้วยกะคุณ PutAtTheCorner ล่ะ ว่าเมื่อดูท่าทางและหน้าตาของน้องเทรซีลีนแล้ว เธอไม่น่าจะมีความสามารถในการคบหาผู้ชายได้มากหน้าหลายตาเลย (และการที่นายเด็นท์และนางเด้นท์ สามารถให้กำเนิดบุตรได้ ทั้งๆที่ทั้งสองคนหนีห่างไม่ยอมเข้าใกล้กัน ก็ถือว่าเป็นความมหัศจรรย์อย่างที่สิบของเรื่องนี้ได้) เอาเรื่องนี้อีกเยอะ เยอะ กั๊บ จากคุณ : ปาล์ม. - [ 18 ส.ค. 49 18:04:19 ]

ความคิดเห็นที่ 18 หุๆๆๆ อ่านทันกั๊บ อ่านโดยม่ะได้ดองด้วย หุๆๆ งุงิๆๆ เออ ... ส่วนนิยายมู๋ ... เออ ... ว่าจะๆ อยู่นะ แต่ว่าตอนนี้มีการบ้านทำการบ้านก่อน (เด็กดีงับ) อยากอ่านเร็วๆ ต้องช่วยสอนบัญชีมู๋นะงับ งุงิๆๆๆ จากคุณ : i_tua_yung - [ 18 ส.ค. 49 21:46:37 ]

ความคิดเห็นที่ 19 เหอๆ มันจะเป็นไงต่อน้า จากคุณ : ชานมผสมโกโก้(อ้วกเป็นตัวเลข) (พายุสีเงิน) - [ 18 ส.ค. 49 23:37:39 ]

ความคิดเห็นที่ 20 เอิ้กกก เห็นรูปอีตาดิ๊กกี้ (แน่ใจนะเฮียว่าไม่ใช่ชื่อหมา) ทำให้นึกถึงหนังที่เคยดู ยักษ์ตัวโตๆ หัวจิ๊ดเดียวแบบอีตานี่เลย 555 ฮือ เรื่องนี้ท่าทางจะปีเตอร์เยอะ >,< ไม่หวายนะคับเนี่ย จากคุณ : ไข่หวาน (ทะเลหวาน) - [ 19 ส.ค. 49 00:12:09 ]

ความคิดเห็นที่ 21 คุณ PutAtTheCornerและคุณปาล์ม. คะ ในละแวกนั้นน้องเทรซี่ลีน เธออาจจะสวยที่สุด(ในซอย) ก็ได้นะคะ  แหะๆ   มาสมัครเป็นแฟนคลับน้องน้อยเบ็ตตี้ อิอิ(แบบว่ากลัวโดนเสกสิว555) จากคุณ : อุณากรรณ - [ 19 ส.ค. 49 11:03:56 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ยัยนู๋เบ็ตตี้แกน่ารักจริงๆ ครอบครัวเด้นท์เห็นแล้วนึกถึงพวกยักษ์โทรล(เขียนไม่ถูกอ่ะ)เลยล่ะ ปล. อยากได้ยัยหนูเมอร์ลินแมรี่สักตัวจัง จากคุณ : saruramen - [ 19 ส.ค. 49 17:51:05 A:203.209.125.57 X: TicketID:116558 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ฮาๆๆๆๆๆๆ ไม่ไหวแล้ว หัวเราะจนปวดท้องเลยค่ะ ว่าแต่ vegemite เนี่ย กลิ่นมันแรงกงว่าปราร้า กะปิบ้านเราอีกหรือคะ เราว่าปลาร้ากลิ่นแรงสุดในบรรดาอาหารแล้วนา จากคุณ : beemanufan - [ 19 ส.ค. 49 18:05:27 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ตามมาอ่านค่ะ อ่านไปก็ยิ้มไปกับความกึ๊กกึยส์ของครอบครัวนี้ การแก้เผ็ดยกแรกสะใจดีแท้ อยากอ่านตอนต่อไปไวๆ จังค่ะ จากคุณ : ธาร (ธาร นาวา) - [ 19 ส.ค. 49 22:37:22 ]

ความคิดเห็นที่ 25 มาเจอครอบครัวเด๊นท์ ห่างไกลกันหลายขุมเลย ครอบครัวฝลัดดูดีกว่าเห็น ๆ อิอิ แม่หนูเบ๊ตตี้ก็ยังเป็นขวัญใจเหมือนเดิม เริ่มรู้สึกว่าคุณเธอจะฉายความแสบออกมาแล้วสิ ปล. อยากให้วินช์แฟล็ต เอาเม็ดที่ใส่ลงไปในน้ำแทนน้ำมัน มาแจกบ้างจังเลย จากคุณ : ก๊อตซิลล่า - [ 19 ส.ค. 49 23:06:02 A:124.120.199.177 X: TicketID:122053 ]

ความคิดเห็นที่ 26 โอ้โห!... งานของคุณพีทนี่ลงมากี่เรื่องก็ได้รับการต้อนรับอย่างดีเป็นที่นิยมกันอย่างแพร่หลายจริง ๆ นะคะ... ความจริงมณีนาคาก็เหมือน ๆ กับคุณอาราเร่ ล่ะค่ะ คือไม่เคยคิดจะอ่านเรื่องแปล  แต่นี่ถ้าไม่ใช่คุณพีท กับชื่อเรื่องที่มันกึ๊กกึ๋ยส์แล้วล่ะก็มณีนาคาคงไม่เข้ามาอ่านแน่เลย แต่ยิ่งอ่านมันก็ยิ่งกึ๊กกึ๋ยส์แบบเข้มข้นขึ้นเรื่อย ๆ เลยนะคะ  นี่ขนาดตอนนี้ยังอ่านไม่จบตอนนะเนี่ย  ไม่รู้เลยว่าอ่านจบตอนนี้แล้วความเข้มข้นแบบกึ๊กกึ๋ยส์นี่จะเพิ่มขึ้นอีกซักกี่ดีกรี  (บังเอิญเดี๋ยวจะมีแขก เพื่อนพ่อมาที่บ้านต้องไปช่วยกันเตรียมรับแขกก่อนเดี๋ยวค่อยกลับมาอ่านต่อนะคะ) แต่ก็น่าเสียดายแทนหนูเบ๊ตตี้นะที่ไม่ได้ไปเรียนที่โรงเรียนสอนพ่อมดแม่มดแบบพวกพี่ ๆ ก็เลยไม่ได้สนุกเหมือนใคร  แต่แกก็มีวิธีแก้เผ็ดเจ้าเพื่อนปากเสียได้สะใจดีเหมือนกันนะคะ  ถ้าเป็นมณีนาคาเนี่ยแค่นั้นมันยังน้อยไปค่ะต้องหาอะไรที่มันสะใจ ๆ กว่านี้ เช่นสาปให้เป็นหนอน หรือสารพัดสัตว์เอาให้ห้องเรียนเป็นสวนสัตว์ขนาดย่อมไปเลย  คงสนุกดีพิลึกล่ะ แอบเห็นรูปของครอบครัวเด๊นท์ แล้วรู้สึกว่าขนาดตัวไม่ได้พอฟัดพอเหวี่ยงกันเลยเพราะแต่ละคนนี่อย่างหนากันทั้งนั้น  ไม่รู้ครอบครัวฝลัดจะรับมือไหวมั้ยกับความกึ๊กกึ๋ยส์ของครอบครัวนี้  เดี๋ยวยังไงต้องตามมาอ่านต่ออีกรอบค่ะ แต่ชอบรูปของคุณฟินนิกซ์มาก ๆ เลย ดูเข้ากับบรรยากาศกึ๊กกึ๋ยส์ ๆ อย่างนี้ได้ดีเหลือเกินค่ะ ไม่ได้แล้วต้องไปแล้วค่ะแม่มาเร่งให้ไปช่วยแล้ว  เดี๋ยวค่อยแอบหนีแม่มานั่งอ่านต่อนะคะ  ไปล่ะ จากคุณ : มณีนาคา - [ 20 ส.ค. 49 12:48:47 ]

ความคิดเห็นที่ 27 เชิงอรรถมันอยู่ไกลกับตัวเรื่องไปหน่อย ถ้าไว้ท้ายความคิดเห็นได้น่าจะยิ่งสะดวกนะ ลืมบอก ลื่นขึ้นเยอะเลยเวลาไม่มีวงเล็บพร่ำเพรื่อเนี่ย แก้ไขเมื่อ 20 ส.ค. 49 23:07:31 จากคุณ : scottie - [ 20 ส.ค. 49 23:00:14 ]

ความคิดเห็นที่ 28 คุณสองจุก มาแล้วคร้าบบบ สบายดี มะต้องเป็นห่วงนะ  (น้องเจตนาน่ะ ที่ป่วย เอิ๊ก) พีจุง เอิ๊ก เฮียก็ชอบเหมือนกัน หนังสือเด็กๆ แบบเนี้ย ตอนนี้เวลาไปห้องหมุด ก็คว้าแต่พวกนี้เป็นส่วนใหญ่ นิยายผู้ใหญ่มันย้าวยาว กร๊าก อยากอ่านรวดเดียวจบเหยอ อิๆๆ ลงรวดเดียวจบไม่ไหวมั้ง แค่นี้ก็จัดจนหน้ามืดแล้ว โฮ่ๆๆ ต้องมาอ่านที่บ้านเฮียดีฝ่า  กร๊าก น้องปัตมุมห้อง ฮ่าๆๆ ครอบครัวกึ๊กกึ๋ยส์เนี่ย ครอบครัวฝลัดจ้า ส่วนครอบครัวเด๊นท์เนี่ย... ครอบครัว "ยี้...แหวะ"  ฮ่ะๆๆ เฮียก็สงสัยเหมือนกัน ว่าเทรซิลีนจังเธอ... "คบหาผู้ชายมากหน้าหลายตา" ได้อย่างไร... แบบว่า เสน่ห์เธออยู่ตรงไหนฤๅ อยากได้เคล็ดลับ  กร๊ากกกก คุณคอลลินอาชีพเดิมคาดว่าไม่น่าจะใช่นักสถิตินะ แต่ไม่แน่ใจว่าแกมีอะไรกับนักบัญชีเปล่า เห็นพูดถึงบ๊อยบ่อย เอิ๊ก หนูฟินนิกซ์ ได้เลย เม้นก่อนอ่าน อ่านก่อนเม้น ได้หมดจ้า ว่าแต่... เอ่อ... รูปที่มาฝากเนี่ย... ขุดมาจากไหนเนี่ย  จ๊ากกกกก มีมือห้อยอยู่ด้วย งือ สยดสยองมากมาย ดูทีแรกนึกว่าเจ๊แม่มดแกไม่ใส่เสื้อซะอีก ฮ่าๆๆ เพิ่งเห็นว่ามีแขนเสื้อห้อยอยู่ที่ศอกนะ ตกใจโม้ดดดด อย่าบอกนะ ว่านี่แม่มดจากเกาะแอตแลนติส อิๆๆ คุณสัมผัสรักฯ ฮ่าๆๆ ชอบรูปที่คุณฟินนิกซ์เอามาฝากเหรอครับ ไม่กลัวเหรอ อิๆๆ  ผมว่ามันน่ากลัวออก เอิ๊ก ครอบครัวกึ๊กกึ๋ยส์เจอคู่ปรับแล้วล่ะครับ สมน้ำสมเนื้อแน่ๆ ไม่รู้จะจัดการไหวรึเปล่าล่ะเนี่ย ดูหน้าตาไปแล้ว ผมว่าครอบครัวเด๊นท์น่ากลัวกว่าจม กร๊าก คุณโก้ จ๊าก อธิบายด่วน "ปีเตอร์ อร่อย แหวะ แหวะ" แปลว่าอะไร ไม่เข้าจาย แหะๆๆ คุณเร่ ขอบคุณคร้าบ  สารภาพว่าความจำผมก็สั้นพอกัน ฮ่ะๆๆ ตอนแปลแรกๆ นี่ ต้องพลิกกลับไปดูลำดับ ดูรูปตั้งหลายทีแน่ะ (เลยเอารูปมาแปะด้วย ช่วยทั้งคนอ่าน คนแปล เอิ๊ก) ดีใจที่ชื่อเรื่องน่าสนใจครับ คิดอยู่นานมากเลยงือ แบบว่าเปลี่ยนมาเยอะจนจำไม่ได้ แหะๆๆ ขอบคุณที่ติดตามนะคร้าบ หนูเมร์ กร๊ากกกก ถูกใจ เฮียก็ว่างั้นแหละตัวเอง  ครอบครัวเด๊นท์น่ากลัวมั่กมาก เห็นแล้วสยอง อ่านกิจวัตรของแต่ละท่านแล้ว... เฮือก น่ารังเกียจจริงๆ  ...ยี้...แหวะ...  ฮ่าๆๆ คุณปาล์ม กร๊ากกกก  ดีใจที่ชอบคร้าบ พัก "ภูตฯ" คงไม่ได้มั้ง แหะๆ ไม่งั้นผมอาจต้องลงไปนอนในหลุมใกล้ๆ คุณยายสแคร็ตช์ร็อตแหง็ม เรื่องนี้แปะบ่อยๆ ก็ไม่ไหวเหมือนกัน เพราะแปะทีนึง ใช้เวลานานมากกกก กว่าจะจัดเชิงอรรถ แปะรูป ฯลฯ เอาเป็นว่าผมจะเพิ่มหน้าเพิ่มบทในการแปะแต่ละครั้ง ดีมั้ยครับ จากที่เหลืออีก 5 กระทู้ จะเพิ่มเนื้อหา ให้เหลือ 3 กระทู้ ตกลงเปล่าครับ อิๆๆ กร๊าก  เห็นหน้าตาของน้องเทรซิลีนแล้ว ผมพลอยนึกไปถึงหน้าตาของ "ผู้ชายมากหน้าหลายตา" เอ๊ะ... คงไม่ใช่คนเดียวแต่มีมากหน้าหลายตาหรอกนะ  เหย้ย... ส่วนนายเด๊นท์กับนางเด๊นท์ ผมไม่ทันคิดเรื่องนี้เลยแฮะ คุณปาล์มสุดยอดมาก ฮ่าๆๆ คิดได้ไง เจ๋งๆๆ ไม่รู้คุณพี่คอลลินท่านจะมีเฉลยเปล่าน้อ (ต้องจับตาดูครับ โฮ่ๆๆ) หมูเตย ไอ้ตัวยุ่ง เฮ้ย... ช่วยด้วยยยยย  มิน่า กรุงเทพฯ ฝนตกหนัก ฮ่าๆๆ ไอ้เตยอ่านนิยายทัน ไม่ได้ลงไห ทำได้ไงเนี่ย กร๊าก นิยายเฮียมะเป็นไรหรอก บ่มไว้ก่อนก็ได้ มันยังไม่หมดชุดง่ายๆ หรอก โฮ่ๆๆ นิยายเอ็งตะหาก เมื่อไหร่จะโผล่มาซะที ป่านนี้แผลที่มือพระเอกเน่าไปแล้วมั้ง กรั๊กๆๆ สอนบัญชีอะได้ แต่เฮียมะได้จบบัญชีนะ ระวังสอนแล้วมั่ว โฮ่ๆๆ คุณชานม ต่อไป ครอบครัวกึ๊กกึ๋ยส์เริ่มปฏิบัติการแน่ครับ เหอๆๆ หนูทิพ เฮียก็ตงิดๆ อยู่เหมือนกัน ว่าชื่อดิ๊กกี้เนี่ย... มัน... คุ้นๆ มากมาย ที่แท้ก็เหมือนชื่อหมานี่เอง กร๊าก หนังเรื่องไรฟะ ตัวโตหัวเล็ก  เฮียคุ้นๆ แต่ในการ์ตูนว่ะ ตอนเห็นรูปในหนังสือ (ขาวดำ) มันไม่แจ่มขนาดนี้ (รูปนี้ไปเอามาจากเว็บพี่คอลลินเขา) พอเห็นรูปสีชัดๆ แล้ว  เหอๆๆ หัวเล็กแล้วยังหลิมอีก เอิ๊ก ว่าแต่... ปีเตอร์มันคืออารายยยย ไม่เข้าจาย อธิบายด้วยจิ แง่ม หนูนก ฮ่าๆ ละแวกนั้นนี่ สงสัยไม่มีผู้หญิงเลยเปล่าหว่า หรือไม่ผู้ชาย "มากหน้าหลายตา" นี่ อาจจะ... มีรสนิยม... แปลกๆ แบบชอบของแปลก เอิ๊ก เป็นแฟนคลับน้องเบ๊ตตี้เหรอ เหอๆๆ เดี๋ยวมีวีรกรรมอีกนะ อ่านต่อๆ ไปแล้วอาจจะเปลี่ยนใจ กร๊าก (ของเฮียขอเป็นแฟนคลับคุณแม่ว่ะ น่าร้ากกกก) คุณซารุราเมน ฮ่าๆๆ นึกถึงพวกยักษ์ troll เลยเหรอครับ ไม่แน่ว่าพวกโทรลได้ยินเข้า อาจจะร้องไห้หนีกลับถ้ำแทบไม่ทันนะ เปรียบเทียบกับพวกเด๊นท์แล้ว พวกโทรลดูหล่อล่ำไปเลย เอิ๊ก หนูเบ๊ตตี้น่ารักเหรอครับ ฮั่นแน่... โดนรูปลักษณ์ของแกลวงให้ตายใจซะแล้ว แบบนี้ ต้องดูฤทธิ์แกซะก่อน  โฮ่ๆๆ เอาหนูเมอร์ลินแมรี่ซักตัวเหรอครับ แต่ต้องมีตะกั่วเยอะๆ ในบ้านนะ ไม่งั้น... เครื่องใช้ไฟฟ้าอาจช็อตกระจุยได้ครับ เหอๆๆ คุณบีแฟนแมนยู อูย... ขอโทษครับ ขอโทษๆๆๆ ปวดท้องไปซะแล้ว งือ (แต่อย่าให้คุณแม่มอร์ดอนน่ารู้นะครับ ไม่อยากจะนึกเลย ว่าแกจะเอายาอะไรให้กิน เหย้ย...) เวจิไมต์นี่ กลิ่นสุดยอดครับ ขนาดทำจากผักนะเนี่ย ไม่น่าเชื่อเลย หมักประมาณไหนเนี่ย (คงคล้ายๆ กับถั่วเน่าของทางเหนือมั้งครับ) ที่ว่ากลิ่นแรงกว่าปล้าร้า เพราะผมคุ้นกับปลาร้ามากกว่ามั้งครับ เอิ๊ก แบบว่า ปลาร้าผมยังทนได้สบายๆ ใส่ส้มตำ ใส่แกงก็ยังกินได้ แต่เวจิไมต์นี่ แค่เปิดขวดผมก็มึนแร้วววว โฮ่ๆๆ คุณธาร ขอบคุณมากคร้าบ เหย้ย... อ่านแล้วยิ้มเหรอครับ ความกึ๊กกึ๋ยส์เนี่ยน้า... ฮ่าๆๆ แสดงว่าคุณธารชอบแบบสยองๆ  เอิ๊ก แก้เผ็ดยกแรกนี่ ยังถือว่าปรานีนะครับ โฮ่ๆๆ และก็เป็นการป้องกันตัวด้วย ยกต่อๆ ไปนี่แหละ... ของจริง  หยึย... คุณก๊อต ฮ่ะๆๆ เห็นด้วยเลยครับ เจอครอบครัวเด๊นท์แล้ว หนุ่มๆ สาวๆ บ้านฝลัด หล่อๆ สวยๆ ขึ้นจมเลย เทียบกับครอบครัวเด๊นท์แล้ว... เอ่อ... แน่ใจเหรอนั่นว่าคน... จ๊ากกกก แววของแม่หนูเบ๊ตตี้นี่ยังจิ๊บๆ ครับ ของจริงกำลังจะตามมา... หยึย... ป.ล. นั่นจิครับ ช่วงนี้น้ำมันแพ้งแพง เห็นแถวบ้านผมเขาว่ากันว่า ช่วงปีใหม่จะแพงกว่านี้อีก แง่ม ยิ่งอ่านนิยายของคุณ Regain ตอน "วิกฤตพลังงาน" แล้วด้วย... ว่าแต่... ใครจะไปเคาะประตูบ้านฝลัดขอไอ้ยาเม็ดที่ว่านั่นดีล่ะครับ คุณก๊อตว่างเปล่า  เอิ๊ก คุณมณีนาคา เอิ๊ก ขอบคุณคร้าบ ที่จริงได้รับการต้อนรับเยอะเนี่ย เพราะเพื่อนชาวถนนฯ ใจดีมากๆ อะครับ ถึงตอนแรกจะรู้จักเพื่อนใหม่ๆ ยากหน่อย เพราะเรื่องบนถนนฯ เยอะแยะเหลือเกิน ตามอ่านไม่ค่อยไหว แต่ถ้าได้รู้จักกันแล้ว ก็ไม่เคยทิ้งกันหรอกครับ ถ้ามีเวลา ก็จะคอยตามอ่าน คอยให้กำลังใจกันเหนียวแน่น ถึงไม่มีเวลา ถ้าผ่านเข้ามาในถนนฯ ก็จะคอยแวะทักทายครับ เหมือนอย่างคุณมณีฯ กับคุณเร่ไง้ ปกติไม่อ่านเรื่องแปล แต่ก็เข้ามาช่วยหนับหนุนไงครับ เพื่อนที่อ่านภูตฯ จำนวนมาก ก็ไม่ได้ชอบแนวบอยส์เลิฟหรอกครับ มาอ่านเพราะชอบพอกันเป็นการส่วนตัวเยอะแยะ  เอิ๊ก ดีใจที่อ่านแล้วสนุกนะครับ แต่เทียบกับ "ฉัน(ไม่ได้)ชอบเจอผี" ของคุณมณีฯ แล้ว ต้องบอกว่า ของคุณมณีฯ เข้มข้นกว่าเย้ออออ ฮ่าๆๆ เรื่องนี้ออกแนวฮามากกว่าครับ เอิ๊ก น่าเสียดายแทนหนูเบ๊ตตี้จริงๆ แหละครับ ที่ไม่ได้ไปโรงเรียนแบบพี่ๆ ผมแปลเล่มสอง "โรงเรียนเวทมนตร์คนพิลึก" จบแล้วนะ โห... สุดยอดครับ  แบบว่า... สู้กับฮ็อกวอร์ตได้สบายๆ เลย (ยึกหยึยกว่าอีกต่างหาก ฮ่าๆๆ) หนูเบ๊ตตี้แกทำแค่นั้น คงหวังผลระยะยาวมั้งครับ โฮ่ๆๆ แบบว่าตอนนี้คุณครูยังหลงใหลแกอยู่เลยนะ "ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลยยยย" โฮ่ๆๆ แต่ถ้าอีกหน่อยล่ะก็... ไม่แน่ครับ เหอๆๆ กร๊ากกกก ครอบครัวเด๊นท์นี่ อย่าง "หนา" จริงๆ ด้วยครับ "หนา" ในหลายๆ ด้านซะด้วย (ไม่ว่าจะตัว หน้า หรือกะโหลก) ครอบครัวฝลัดเล่นใช้วิธีนุ่มๆ (แบบคุณพ่อเนอร์ลิน) แบบนี้ ท่าทางจะไม่สำเร็จล่ะ ต้องลองไม้แข็งซะมั่งแล้วม้างงง อิๆๆ (รูปคุณฟินนิกซ์กึ๊กกึ๋ยส์มากจริงๆ เนอะครับ เหอะๆๆ) แหะๆๆ อุตส่าห์หนีคุณแม่มานั่งเม้ากัน ขอบคุณนะคร้าบ ว่างเมื่อไหร่ค่อยอ่านต่อนะ ไม่ต้องรีบร้อน คุณครูก๊อตตี้ ขอบคุณมากจ้าาาา เดี๋ยวมีเวลา จะจัดการกับวงเล็บให้สะอาดสะอ้านขึ้นล่ะ เอาเชิงอรรถไว้ท้าย คคห เหรอ ได้ๆๆ เดี๋ยวคราวหน้าจัดให้ (ถ้าไม่ลืม... ถ้ารีบๆ แล้วลืม เตือนอีกก็ได้นะ แหะๆๆ) จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 21 ส.ค. 49 10:16:03 ]

ความคิดเห็นที่ 29 เรื่องมู๋ก้อช่างมันไปก่อนเหออ เรื่องเรียนต้องมาก่อน (เหมือนจะเป็งเด็กดีที่แอบขี้เกียจเลยแฮะ) ส่วนปีเตอร์ ก้อ ... แมงสาบก๊าบบบ (แอบมาตอบแทนนู๋ทิพย์) ส่วนที่มา ... จำม่ะได้แฮะ กริๆๆๆ จากคุณ : i_tua_yung - [ 21 ส.ค. 49 17:36:43 ]

ความคิดเห็นที่ 30 ไอ้ตัวยุ่ง กร๊ากกก อะจ้า เรื่องเรียนมาก่อน ย่อมได้ย่อมได้ จะฝืนใจรอ โฮ่ๆๆ ขอบคุณมากสำหรับ "ปีเตอร์" ทำไมเฮียเชยงี้เนี่ย  เอิ๊กกก จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 23 ส.ค. 49 14:33:09 ]

ความคิดเห็นที่ 31 ครั้งที่ 4 มาแล้วคร้าบ มาเร็วนิดนึง เพราะจะไปเตี้ยว อิๆๆ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4647705/W4647705.html จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 23 ส.ค. 49 14:34:30 ]