เวลาผมเจอเพื่อนทันตแพทย์ด้วยกันย่อมจะมีเรื่องเมาท์มากมายไม่ว่าจะเป็นเรื่องผู้ช่วยมึนๆสั่งอย่างได้อย่าง รุ่นพี่ทันตแพทย์แปลกๆ ทันตาภิบาลขี้เกียจ และพวกคนไข้สาวสวยอึ๋มนมโต แต่อยากจะบอกว่าหมอฟันไม่ได้เป็นหมานะครับอย่าเข้าใจผิดที่จะว่างมานั่งเมาท์มาเห่าหอนเรื่องชาวบ้านตลอดเวลา แต่อย่างว่าคนมันเครียดอยากระบายก็แค่นั้น และหลายๆเรื่องที่ทันตแพทย์เท่านั้นจะสามารถเห็นอกเห็นใจกันประหนึ่งมีจิตและวิญญาณเดียวกัน เช่นเจ้าเพื่อนตัวโตอยู่โรงพยาบาลอำเภอของผมคนหนึ่งจะเปิดรูรักษารากฟันแล้วเกิดพลาดเปิดผิดแนวทะลุฟันออกไปด้านริมฝีปาก ถ้าโทรไปเล่าให้พ่อแม่บิดามารดรฟังอย่างมากเขาก็จะกล่าวปลอบใจว่า อย่าคิดมากเลยลูกของมันพลาดกันได้ ดูพ่อสิถ้าพ่อไม่ไปพลาดกับแม่เอ็งไหนเลยจะมีเอ็งออกมาได้ เป็นต้น แต่ถ้าลองเอาไปเล่าให้หมอฟันด้วยกันฟังมันจะได้อีกอารมณ์ประมาณ ไอ๋หย่า แล้วมรึงทำไงวะ ถอนไปป่าว ได้ติดตามดูอาการไหม เขาปวดป่าว เอาไรอุด MTA แพงนะโว้ยกรูก็ไม่เคยใช้ แต่มรึงห้ามถอนนะเสียชื่อหมอฟันสถาบันเราหมด อ้า......อบอุ่นขึ้นตั้งเยอะใช่ไหมได้มาเล่าคนในวงการเดียวกันฟังนี่นะ
ผมเองก็เจอคนไข้มากมายหลายรูปแบบ แม้จะเพิ่งทำงานมาได้ไม่ถึงครึ่งปีแต่คิดว่ามากพอจะมาเล่าเป็นประสบการณ์ขำขำได้อยู่ไม่น้อย อาจเพราะการได้มาอยู่ภูเก็ตนี่แหละที่ทำให้ผมได้พบความหลากหลายทางชีวภาพจนแทบจะเอาไปเขียนเป็นหนังสือด้วยซ้ำ
เหตุที่ภูเก็ตเป็นแหล่งรวมของสัตว์สองขาขี้เหม็นๆที่เรียกว่าคนก็เพราะ เงิน....เงินเท่านั้น เพราะมีนักท่องเที่ยวบินข้ามฟ้ามหาสมุทรเอาเงินมาโปรยตามผับ บาร์ โรงแรมและร้านทำฟันจึงไม่แปลกที่เราจะพบคนมากหน้าหลายตาหลายเชื้อชาติ ไม่ว่าจะเป็นป้าคำจากเชียงรายมาขายอาหารตามสั่งข้างโรงแรม พี่ขวัญขี้เมาหนีอีสานมาเปิดร้านเกม อ๊อดคนขับวินมอร์เตอร์ไซด์จากนคร และแม้แต่ท้าวคำเที่ยงจากลาวมารูดเสาในบาร์เกย์ให้ฝรั่งมันทะล้วงตูดเล่น oh yeah !! i like it !! และลืมไม่ได้ michael จากเมืองผู้ดี(ส่วนไหน!!)มาเปิดร้านเหล้าขายฝรั่งกันเอง
กลับมาที่จุดเริ่มต้นที่ว่าเรื่องขี้เมาท์ ผมก็จะมาเล่าเรื่องการทำงานของผมนี่แหละครับ เป็นหมอฟันก็ต้องเล่าประสบการณ์เสี่ยวๆจากการทำฟันสิ ไม่ได้เป็นสาวขายตัวจะได้มาเล่าเรื่องเสี่ยวบนเตียงใช่มะ
หลังจากเลิกงานราชการผมก็ขี่รถมอร์เตอร์ไซด์คู่ใจไปยังร้านทำฟันที่ผมอยู่ part time เป็นร้านของศิษย์เก่าสถาบันเดียวกันนามว่า พี่หมู เนื่องจากร้านอยู่นอกเมืองมานิดๆและเป็นร้านแรกที่เห็นชัดเวลาขับรถจากนอกเมืองวิ่งเข้าสู่ตัวเมืองทางเส้นป่าตอง-เมือง จึงมีคนไข้ทั้งไทย ฝรั่ง เกาหลี มากมายหลายแบบ
ในบรรดาคนไข้ต่างเชื้อชาติผมค่อนข้างหนักใจกับพวกชาวพม่ามากที่สุด ไม่ได้เกลียดและแค้นที่มันเผาบ้านเผาเมืองเราหรอกแต่เซ็งที่ไม่สามารถพูดกันให่รู้เรื่องและปากของคุณท่านแต่ละคนสุดแสนจะเหม็น เหม็นมากถึงมากที่สุด คล้ายมีอะไรมาตายในนั้น
มีครั้งหนึ่งคนไข้เดินเข้าร้านเป็นหญิงอายุสัก 40 ผมกล่าวทักทายและถามว่าเคยมาที่ร้านไหม ถ้าไม่เคยช่วยรบกวนเขียนชื่อ นามสกุล ที่อยู่-เบอร์โทร และประวัติการแพทย์ให้หน่อย พร้อมกับยื่นกระดาษใบเล็กๆพร้อมช่องให้กรอก แกรับกระดาษสักพักก็คืนแกผมผมก็เอาไปดูปรากฏว่าเขาเขียนลายมือชุ่ยมาก ถ้าใครเคยเห็นลายมือพวกหมอเขียนใบสั่งยาก็จะส่ายหัวในท่าเดียวกับผมเห็นลายมือของป้าอ้วนในตอนนั้น ในใจผมก็คิด "ไอ่ป้าอ้วนคนนี้จะเขียนทั้งทีทำอย่างกับโดนเอาผ้าปิดตากระโดดตีลังกาแล้วเอานิ้วเท้าหนีบปากกาตวัดออกเป็นตัวหนังสือยังไงอย่างงั้น แมงจะเขียนทั้งทีเอาให้กรูอ่านออกหน่อยไม่ได้เลยรึไงวะ วันนี้ยิ่งง่วงๆ คนไข้ยิ่งน้อยๆกำลังเซ็งพอดี" ด้วยความฉุนในอารมณ์ผมจึงกวักมือเรียกป้าอ้วนมา "ป้าๆ ผมอ่านลายมือป้าไม่ออก ช่วยเขียนให้ผมใหม่เอาสวยๆดีๆหน่อยนะครับ เดี๋ยวพวกผู้ช่วยจะต้องเอาไปกรอกใน OPD การ์ด"พร้อมกับยื่นกระดาษใบใหม่ไปให้
"นั้น ภาษาพม่า......." แกตอบแถมยิ้มๆแบบเขิลๆ
อ่าว แหม ป้าอ้วนคนสวย มรึงจะเขียนภาษาพม่าหาพระแสงอะไรเนี่ย กรูไม่ใช่พม่านะมรึง อ่าวไม่ได้ๆเราจะมาโกรธคนไข้ตาดำๆอย่างนี้ไม่ได้สงสัยเพิ่งเคยเข้าร้านฟันครั้งแรกในชีวิต ผมจึงต้องรีบปรับอารมณ์กลับมาเป็นหมอใจดีเช่นเดิม
"อย่างงั้นนี่เอง โอ้ผมก็งงๆ อ่านไม่ค่อยออก เอาเป็นว่าคุณป้าชื่ออ่านว่าอะไรครับ เดี๋ยวผมจะได้เขียนเป็นภาษาไทยให้แทนก็แล้วกัน...อะไรนะครับ จู๋?? ออ ไม่ใช่ๆๆ จู ใช่ไหมครับ ได้ครับๆๆ คุณป้าจูนะ เดี๋ยวนั่งรอผู้ช่วยผมจัดเก้าอี้แปบนะครับ แล้วจะเรียกเข้าไปทำฟันน้า ^^" อุอุ ไม่ควรโกรธคนที่ไม่รู้ใช่ไหมครับ
จากคุณ :
kennyG 
- [
18 ส.ค. 49 12:12:48
]
หมอฟันก็คนธรรมดา ใช่ว่ามีปีกบินได้ ^^ ตอนที่ 1
