ความคิดเห็นที่ 1 View Point อาหารกลางวันผ่านไปด้วยความเรียบร้อย พวกเราเตรียมตัวเดินทางไป view point กัน แน่นอนว่าต้องนั่งเรือไปอีกชั่วโมงกว่าๆ ... ริมตลิ่งที่เรือเข้าจอด เป็นน้ำนิ่งสีอมเหลือง ต้นไม้น้ำคล้ายพวกตะไคร่สีน้ำตาลลอยตัวอยู่เป็นแพ พร้อมแมลงบินว่อนอยู่บนผิวน้ำ เห็นแล้วให้ความรู้สึกเหมือนน้ำเน่าชอบกล หน้าตาแต่ละคนบ่งบอกว่าเราจะไม่ลุยน้ำตรงนี้แน่นอน ว่าแล้วทุกคนก็เดินเรียงแถวไปที่กราบเรือด้านหน้า แล้วกระโดดตุ้บขึ้นฝั่งไป เมื่อไปถึงก็เดิน เดิน เดิน และเดิน เสียงเจื้อยแจ้วถามนั่นถามนี่กับไกด์ดังอยู่เฉพาะ 20 นาทีแรกที่เริ่มเดิน เพราะแต่ละคนเริ่มรู้สึกว่าเดินไปคุยไป มันเหนื่อยกว่าเดินไปเงียบๆ จึงเหลือเพียงแต่เสียง "แฮ่กๆ" เบาๆ ของเด็กเมืองอย่างพวกเรา สลับกับเสียงคุยในช่วงหยุดพัก นานๆ ทีก็จะได้ยินเสียงคนข้างหน้าตะโกนเช็คชื่อสมาชิกกันซะที  "ฮู้...หลังสุดส่งเสียงหน่อยยย" ระยะทางไม่กี่กิโลเมตร เดินกันเรื่อยๆ ช้าบ้างเร็วบ้าง ทางเดินชัดเจนไม่มีทางแยก ทำให้คนเดินเร็วไม่ต้องห่วงรอคนเดินช้า ส่วนคนเดินช้าก็ไม่ต้องห่วงว่าจะพลัดหลงจากกลุ่ม พอเริ่มเหนื่อยก็หยุดแหงนหน้ามองฟ้าซักที.. ต้นไม้ขึ้นหนาทึบมองไม่เห็นท้องฟ้า อากาศร้อนอบอ้าว ไม่มีลมพัดให้ชื่นใจซักนิด ทำเอาแต่ละคนเหงื่อท่วมทีเดียว ทางเดินเริ่มลำบากขึ้น-ชันขึ้น สมาชิกแต่ละคนใส่รองเท้ารัดส้นอย่างดี แต่ก็ยังเดินกันไม่ค่อยถนัด ผิดกับไกด์ท้องถิ่นของเราที่ใส่เพียงรองเท้าแตะนันยางขมุกขมอมจนบอกสีเดิมไม่ได้ แต่กลับเดินด้วยท่าทางสบายๆ แถมยังไม่มีเหงื่อซักนิด จนลูกทริปอดไม่ได้ที่จะส่งเสียงแซว "แหมมม ดูไกด์เราสิ อย่างกับเดินอยู่ในพารากอนแน่ะ ฮ่าๆๆ" เมื่อไม่มีเสียงชวนคุยมาเรียกความสนใจ สัมผัสทั้งห้าของเราก็พุ่งความสนใจไปยังป่าสองข้างทาง ป่าสมบูรณ์สีเขียวสด และยิ่งเขียวมากขึ้นในบริเวณที่มีกอไผ่ขึ้นอยู่หนาแน่น ลำไผ่ใหญ่กว่ากระบอกข้าวหลามไซส์ใหญ่สุดที่เคยเห็นซะอีก ความหนาแน่นของกอไผ่ทำให้นึกไปถึงฉากการไล่ล่าด้วยวิชาตัวเบาในหนังจีนที่เพิ่งดูไปไม่นาน "House of flying dragger" หรือในชื่อไทยว่า "จอมใจบ้านมีดบิน" ป่าไผ่ในหนังสีเขียวจัดซะจนนึกสงสัยว่า คงต้องใช้คอมพิวเตอร์กราฟฟิคแต่งภาพให้ได้สีสวยๆ อย่างนั้นแน่ แต่ปล้องไผ่สีเขียวสดเบื้องหน้าทำให้รู้ว่าป่าจริงๆ ก็เขียวไม่น้อยหน้าป่าในภาพยนต์เลย "พี่ๆ ดูสิ ต้นไม้ใส่ชุดลายพราง" ว่าแล้วเราก็ชี้ไม้ชี้มือไปที่ต้นไม้ใกล้ๆ ซึ่งลำต้นอ้วนๆ มีตะไคร่สีเขียวและไลเคนสีขาว-เทาเกาะอยู่อย่างหนาแน่น "เหมือนชุดลายพรางเป๊ะ" เสียงหัวเราะกิ๊กกั๊กตามมาหลังสิ้นเสียงเรา "เออ นะ ก็ทหารเค้าพรางตัวเลียนแบบต้นไม้นี่นา ต้องบอกว่า ชุดลายพรางเลียนแบบต้นไม้สิ" อ้าว ก็เราเคยเห็นแต่ชุดลายพรางนี่นา แล้วมันก็เหมือนมากจริงๆ ด้วย ความชื้นสูงในป่าภาคใต้อันเนื่องมาจากน้ำฝนปริมาณมาก ทำให้แฟชั่นชุดลายพรางฮิตในหมู่ต้นไม้ที่นี่ กลิ่นหอมฟุ้งของดอกไม้ลอยมาแตะจมูก กลิ่นหอมหวานแบบดอกไม้ไทยอบอวลอยู่ในอากาศ ทำให้เราหยุดเดินแล้วสอดส่ายสายตาเพื่อมองหาเจ้าของกลิ่น พบเพียงแต่ดอกไม้สีขาวสองสามดอกใกล้ๆ ...จำนวนแค่สองสามดอกไม่น่าส่งกลิ่นหอมแรงขนาดนั้น เดินไปดมดูใกล้ๆ ก็มีเพียงกลิ่นหอมจางๆ คิดว่าคงมีดอกอื่นอยู่ในบริเวณนั้นที่เรามองจากทางเดินไม่เห็น เสียดายที่เดินอยู่รั้งท้ายเลยอดถามไกด์ว่ามันคือดอกอะไร เราเดินมาเกือบถึงจุดวิวพ้อยท์แล้ว อีกเพียงแค่ "ปีน" เท่านั้น มองขึ้นไปเห็นก้อนหินระเกะระกะ มีมุมแหลมคมเพียบ  นี่ล่ะมั้ง ไกด์ถึงบอกให้เราซื้อถุงมือก่อสร้างมาด้วย เห็นทางลำบากขนาดนั้น ก็ได้แต่ถามตัวเองว่า 'แล้วชั้นจะขึ้นไปได้มั้ยเนี่ย'   ว่าแล้วก็สวมวิญญาณเลียงผา กวางผา ค่อยๆ ปีน ตามขึ้นไป เมื่อขึ้นไปถึงแล้ว...ลมเย็น เป็นอย่างแรกที่ทุกคนรู้สึกได้ สายลมช่วยพัดเอาความเหนื่อยทิ้งไป สิบชีวิตเบียดๆ แบ่งๆ กันอยู่บนแก่งหินแคบๆ แหลมๆ ผลัดกันถ่ายรูปตามหน้าที่นักท่องเที่ยวที่ดี "มิน่าล่ะ เค้าถึงเรียกว่า View Point ไม่ใช่ View Points" เสียงพี่หมูดังขึ้นแล้วทุกคนก็พากันหัวเราะ นั่นก็เพราะว่า ทุกคนจะได้รูปมุมเดียวกันเป๊ะเลย เนื่องจากพื้นที่บริเวณนั้นมันแคบมาก ไม่มีมุมอื่นให้ถ่ายอีก เป็นครั้งแรกที่จะได้รูปถ่ายเหมือนกับที่ลงไว้ในนิตยสารท่องเที่ยวเลยแหละ ภูมิใจกันสุดๆ "โห คนที่พบที่นี่เป็นคนแรกนี่มันเก่งเน๊อะ อุตส่าห์ดั้นด้นมา มาดูแค่เนี้ย" วิวเบื้องล่างเป็นป่าสีเขียวสลับกับผืนน้ำ ถามว่าสวยมั้ยก็สวย แต่ความประทับใจสำหรับทุกคนคงไม่ใช่วิวที่ได้เห็นหรอก แต่เป็นการที่ได้ไปถึงที่นั่นต่างหาก "ขากลับมักเร็วกว่าขาไป" เป็นคำพูดที่ถูกต้องเสมอ ขาลงจากวิวพ้อยท์พวกเราเดินกันเร็วมาก ใช้เวลาเพียงแค่ครึ่งเดียวของขาไป คงเพราะทางลาดลงเดินง่ายกว่าทางขึ้น และที่สำคัญพลังงานจากมื้อกลางวันถูกใช้ไปจนเกลี้ยงแล้ว ไม่นานนักพวกเราก็มาถึงเรือกัน น้ำดื่มถูกแจกจ่ายอย่างรวดเร็ว ทั้งน้ำเปล่าและน้ำอัดลม เรือเคลื่อนตัวพาพวกเรากลับไปยังที่พัก "วันนี้แม่ง นั่งเรือจนเบื่อกันไปเลย" ,  "เมื่อยก้น"  เสียงบ่นขำๆ ดังมาให้อมยิ้มกันพอประมาณ เล่นน้ำ เมื่อทุกคนมาถึงแพก็ตรงดิ่งไปเล่นน้ำ-อาบน้ำกันตรงนั้นแหละ น้ำใสอุ่นสบาย  และที่สำคัญคือ "จืด" ทำให้ไม่แสบตาเวลาสำลักน้ำและไม่เหนียวตัวเวลาขึ้นจากน้ำ หลายคนจึงดำผุดดำว่ายเล่นน้ำกันอย่างสนุก พอได้ล้างเหงื่อเหนียวๆ ออกไป... ได้แช่น้ำสบายๆ ช่างเป็นช่วงเวลาสุดยอดแห่งการพักผ่อนเลยทีเดียว น้ำใสสะอาดแต่ลึกสุดประมาณ ไกด์เตือนให้ใส่เสื้อชูชีพด้วยสำหรับคนที่ว่ายน้ำไม่แข็ง แน่นอนว่าเราก็คนนึงล่ะที่คว้าเสื้อชูชีพมากอดไว้ซะแน่น ก็น้ำที่ลึกซะขนาดนั้น ถ้าจมลงไปคงไม่มีใครงมขึ้นมาแน่ๆ   บริเวณหน้าแพมีเพียงกลุ่มเราที่เล่นน้ำอยู่ ถามไกด์ก็ได้รับคำตอบว่ามีพวกเราเพียงกลุ่มเดียวที่เข้าพัก โอวว... สวรรค์โดยแท้ เพราะอย่างน้อยก็มั่นใจได้ว่า คืนนี้คงไม่มีใครส่งเสียงดังก้องป่าให้รำคาญใจเจ้าป่าเจ้าเขา แต่ละคนอาบน้ำเล่นน้ำกันจนพอใจก็ทยอยขึ้นไปนั่งคุยรอทานอาหารเย็น เสียงไกด์หรือผู้คุมนาฬิกาบอกเวลานัดสำหรับมื้อเย็นพร้อมรายการอาหารดังแว่วมา ส่วนเรายังคงลอยคออยู่ในน้ำอีกเป็นชั่วโมง ก็หลงเสน่ห์ของผืนน้ำอย่างถอนตัวไม่ขึ้นนี่นา น้ำอุ่นสบาย..ทำให้อยากแช่น้ำไปเรื่อยๆ ทิวทัศน์สีเขียวสุดสายตา บรรยากาศโดยรอบมีเสียงแมลงเพียงแผ่วเบา ลมสงบ..ผิวน้ำไม่มีระลอกคลื่นมากวนใจ ได้ลอยนิ่งๆ เหมือนอยู่ในสภาวะไร้น้ำหนัก มีเพียงตัวเรากับอ้อมกอดที่อ่อนโยนของผืนน้ำ หลับตาลงช้าๆ.. ปล่อยหัวให้เปิดโล่งดังแผ่นฟ้าที่ขนานอยู่เบื้องบน ความรู้สึกว้าวุ่นที่สะสมมาค่อยๆ ละลายออกไปกับท้องน้ำ ช่วยผ่อนคลายจิตใจล้าๆ ที่แบกมาจากกรุงเทพฯ นี่แหละความพิเศษที่ทะเลเค็มๆ ให้คุณไม่ได้ นี่แหละ.. 'ทะเลในฝันของข้าพเจ้า' ...ท้องฟ้ายังคงมีเมฆขาวลอยอยู่ไปทั่ว บดบังสีเหลืองทองของแสงอาทิตย์ยามเย็นซะสิ้น แสงสะท้อนสีขาวจากเมฆแต่ละก้อนเลือนหายไปอย่างช้าๆ เหมือนมีมือขนาดยักษ์คอยหมุนปุ่ม volumn ของแสงให้หรี่ลง..หรี่ลง สีเขียวครึ้มของต้นไม้และสีเขียวใสของพื้นน้ำเริ่มกลายเป็นสีคล้ำเข้ม ความมืดบรรจงย้อมสีของมันลงบนสรรพสิ่งต่างๆ จนในที่สุดดวงตาก็ไม่อาจบ่งบอกสีที่แท้จริงของสิ่งต่างๆ ได้อีกต่อไป จากคุณ : let by gone be by gone - [ 18 ส.ค. 49 16:58:31 ]

ความคิดเห็นที่ 2 หลังมื้อเย็น ค่ำคืนผ่านไปด้วยเสียงช้อนส้อมและเสียงหัวเราะ อาหารหมดเรียบไปจากโต๊ะ ตามมาด้วยมะม่วงน้ำปลาหวานฝีมือไกด์ วงเหล้าของเจ้าหน้าที่ประจำแพและไกด์ท้องถิ่นอยู่ไม่ไกลนัก เสียงกีต้าร์และเสียงแก้วเหล้ากระทบกันเชิญชวนสมาชิกให้ไปร่วมวง บางส่วนก็แยกย้ายเข้านอนเพราะฤทธิ์ของการเดินทางและวิวพ้อยท์ ส่วนเราก็ปักหลักแถวโต๊ะอาหารนั่งเขียนบันทึก ข้างๆ มีพี่เล็กนั่งเขียนบันทึกอยู่ด้วยอีกคน ต่างคนต่างก้มหน้าก้มตาเขียน นานๆ ทีก็จะเงยหน้าคุยกัน พี่เล็กบอกว่ามันต้องเขียนตั้งแต่อยู่ที่นี่แหละ ไอ้บันทึกการเดินทางเนี่ย เพราะถ้ากลับไปแล้วค่อยเขียนมันจะ 'ไม่สด' แถมเผลอๆ จะลืมเขียนเอา เสียงเฮฮาจากวงเหล้าดังมาไม่ขาด เหลือบมองไปเห็นชาวต่างชาติผมทองสองสามคนนั่งอยู่ด้วย คงเป็นกลุ่มที่เข้ามาตอนเราทานอาหารเย็นกัน   พี่เล็กลุกไปร่วมวงหลังจากที่ปิดสมุดบันทึกเล่มน้อยลง เหลือแต่เราที่นั่งอยู่ตรงนั้น แพสว่างไสวด้วยพลังงานไฟฟ้าจากเครื่องปั่นไฟ ภายนอกแพมืดสนิท ทุกอย่างรอบข้างกลายเป็นเนื้อเดียวกันด้วยสีแห่งความมืด เดินไปชะโงกหน้าแหงนมองฟ้าเป็นครั้งที่เท่าไหร่ไม่รู้สำหรับคืนนี้ "ดาวหรอ ไม่มีหรอก เมฆมันเยอะ" เสียงคนขับเรือตะโกนบอก 'โธ่....' อุตส่าห์หนีแสงไฟจากเมืองใหญ่ มาเที่ยวกลางป่าในคืนเดือนแรม หวังว่าคราวนี้แหละจะได้เห็นดาวบนฟ้าใกล้ขึ้นซักนิด ได้นอนแพริมน้ำแหงนหน้าดูดาวซะให้จุใจ แต่สิ่งที่ได้เห็นกลับเป็นผืนผ้าสีหม่น ไม่มีแม้ดาวซักดวง ทำไงได้ ในเมื่อฟ้าฝนไม่เป็นใจ ก็ได้แต่เดินคอตกกลับมานั่งเขียนบันทึกต่อไป การได้มาอยู่ที่นี่ นั่งอยู่ตรงนี้...ณ ทะเลในฝันของข้าพเจ้า ทำให้เรามีแต่ปัจจุบัน มีแต่ตัวเราที่อยู่ตรงนี้ อิ่มเอมกับธรรมชาติแสนสวย ปลดปล่อยจิตใจให้ได้พักผ่อน ลืมทุกสิ่งทุกอย่าง ..ทั้งความวุ่นวายที่กรุงเทพ.. ทั้งคนที่เราทำให้เราฟุ้งซ่าน.. ลืมกระทั่งว่า วันรุ่งขึ้นก็ต้องกลับกันแล้ว เมื่อได้จรดปลายดินสอลงบนหน้ากระดาษเล็กๆ เราถึงระลึกได้ว่า..เมื่อวานนี้เอง ที่เรายังนั่งทำงานอยู่จนค่ำ เมื่อวานนี้เอง ที่เรายังคุยโทรศัพท์อยู่เป็นชั่วโมงจนแบตหมด โทรศัพท์มือถือที่ไม่เคยห่างกาย ตอนนี้กลับนอนนิ่งอยู่ที่ก้นเป้ใบใหญ่ ยังคงมีสิ่งอื่นมากมายเกี่ยวพันกับเราอยู่..ไกลแสนไกลจากที่นี่ ณ สถานที่..ที่เวลาหยุดเคลื่อนไหวแห่งนี้ จากคุณ : let by gone be by gone - [ 18 ส.ค. 49 17:17:33 ]

ความคิดเห็นที่ 3 สวัสดีค่ะ คาดว่าคงเพิ่งเข้ามาที่นี่เป็นครั้งแรก อยากจะแนะนำว่า การลงเรื่อง ๆ เดียวกันในวันเดียวกัน และเป็นตอนสั้น ๆ แนะนำว่าให้ช่วย ลงเป็นกระทู้เดียวนะคะ ตามกฏกติกามารยา ของ ถนน (เป็นกฏของพันทิพย์ ของ ห้องถนนนักเขี่ยนนะคะ) ดังนั้นจะช่วยรบรวมกระทู้ให้เป็นกระทู้เดียว จะทำให้การอ่านสะดวกมากขึ้นนะคะ ยินดีต้อนรับ จากคุณ : เปียร์รุส - [ 19 ส.ค. 49 20:38:31 ]

ความคิดเห็นที่ 4 บันทึกเด็กหัดเที่ยว : เขาสก_Day 2 (จบ) กาแฟ ทะเลหมอก และมื้อเช้า เกือบหกโมงเช้าพวกเราที่ตื่นไหวนั่งเรือไปดูทะเลหมอกกัน อากาศเย็นฉ่ำจากความชื้นในอากาศยามค่ำคืนยังหลงเหลืออยู่ แก้วกาแฟอุ่นๆ ในมือส่งกลิ่นหอม ได้ดื่มกาแฟบนเรือเล็กชื่นชมธรรมชาติแบบนี้ คนที่ตื่นไม่ทันคงเสียดายน่าดู เช้านี้ไม่มีสายหมอกให้ได้ชื่นชม ไกด์แลคเชอร์วิชาวิทยาศาสตร์ธรรมชาติให้ฟังว่า ปกติน้ำจะอุ้มความร้อนเอาไว้ แล้วคลายความร้อนออกมากลายเป็นไอน้ำหรือสายหมอกในตอนเช้า แต่เมื่อวานอากาศไม่ร้อนจัด ทำให้วันนี้ไม่มีทะเลหมอก ...แม้จะไม่มีทะเลหมอกตามเป้าหมายที่ตั้งใจไว้ หากแต่ภาพที่ปรากฎตรงหน้าชวนให้ประทับใจไม่น้อยเลย ซากต้นไม้ยืนต้นตายกลางน้ำมากมาย ลำต้นสีน้ำตาล..ไร้กิ่งก้าน..ไร้ใบ..ตั้งตรงสู่ท้องฟ้าคล้ายยืนไว้อาลัยให้บางสิ่ง เป็นดั่งอนุสรณ์ที่เตือนให้ระลึกว่า เราต้องสูญเสียอะไรไปบ้างจากการสร้างเขื่อน เงาของซากต้นไม้สะท้อนอยู่บนผิวน้ำนิ่ง ทั้งสวยทั้งเหงาในเวลาเดียวกัน พวกเรากลับมาทานมื้อเช้ากันที่แพ ข้าวต้มในถ้วยตราไก่ถูกแจกจ่ายไป สีฟ้าของท้องฟ้าเผยตัวให้เห็น... เมฆขาวแขวนอยู่ประปราย แสงแดดสีทองยามเช้าที่ทำให้พี่อดัม-ตากล้องมือหนึ่งยืนยิ้มอยู่คนเดียว "แดดดีอย่างนี้คงได้รูปสวยๆ" ทัศนียภาพยามเช้าบริเวณหน้าแพ แม้จะเป็นภาพเดียวกันกับที่เราได้เห็นเมื่อวาน แต่ประกายแดดของวันใหม่กลับทำให้ความรู้สึกของผู้มาเยือนอย่างเราต่างออกไป ด้วยความที่อยากเข้าใกล้ธรรมชาติอีกนิด เราจึงย้ายถ้วยตราไก่ไปนั่งกินริมน้ำ ซึ่งห่างไปไม่ถึง 5 เมตรจากโต๊ะทานอาหารใต้หลังคา แต่กลับให้ความรู้สึกต่างกันอย่างสิ้นเชิง ..ข้าวต้มร้อนๆ เคียงด้วยทิวทัศน์สีเขียวประกายทอง ได้เสพทั้งอาหารกายและอาหารใจ พี่ๆ ทยอยตามมานั่งข้างๆ ทานกันไปคุยกันไป พี่เล็กแบ่งปันประสบการณ์ของทริปต่างๆ ที่เคยไปให้ฟัง แต่ละทริปลุยๆ ทั้งนั้น ..เพียงแค่คิดว่าอีกเดี๋ยวก็ต้องจากที่แห่งนี้ไป ทำให้เราอดไม่ได้ที่จะบ่นออกมา "เสียดายเน๊อะ น่าจะได้เที่ยวอย่างนี้ทุกวัน" "ถ้าเที่ยวทุกวัน มันก็ไม่พิเศษสิ" คำตอบจากพี่เล็กนักเดินทางคนเก่ง เรียกรอยยิ้มบางๆ จากหลายคนในวงข้าว "นั่นสินะ.." ถ้ำน้ำทะลุ สายแล้วพวกเราเตรียมตัวไปถ้ำน้ำทะลุกัน ไฟฉายพร้อม รองเท้าพร้อม แต่กล้องไม่ต้องเอาไป งานนี้ต้องพึ่งพาพี่อดัมเป็นตากล้องเพียงหนึ่งเดียว เพราะว่าเส้นทางในถ้ำน้ำทะลุ มีธารน้ำอยู่ในถ้ำตามชื่อนั่นแหละ อาจจะต้องลุยน้ำกันจนเปียก บางช่วงน้ำลึกพอสมควร ไกด์บอกว่าถ้าเอากล้องไปอาจจะเปียกน้ำได้ แน่นอนว่าพี่อดัมเอาถุงกันน้ำสำหรับใส่กล้องมาด้วย แต่ก็ยังต้องซ้อนถุงกันน้ำถึงสองชั้น ด้วยความสงสัยเราก็ถามว่ามันกันน้ำไม่ใช่หรอพี่ ทำไมต้องซ้อนสองชั้น คำตอบที่ได้รับก็คือ "ถุงกันน้ำออกน่ะสิ หึหึ" พี่อดัมอธิบายว่า บางครั้งน้ำมันก็ยังซึมเข้ามาได้อยู่ดี ถ้าปล่อยให้มันลอยอยู่ในน้ำนานๆ ดังนั้นปลอดภัยไว้ก่อนจึงต้องเตรียมพร้อมกันซักหน่อย พวกเรานั่งเรือไปไม่ถึง 15 นาทีก็ถึงที่หมาย ไกด์บอกว่าพวกเราโชคดีที่ช่วงนี้น้ำมาก ทำให้เรือเข้ามาจอดถึงตลิ่งได้เลย แต่บางครั้งน้ำน้อยก็ต้องออกแรงเดินกันอีกกิโลกว่าๆ เรือเข้าไม่ได้เพราะต้นไม้เยอะมาก "ผัวววว ผัวววว" เสียงชะนีร้องดังสะท้านป่า แต่เธอคงอายอยู่เลยไม่ออกมาให้เห็นหน้า เส้นทางเดินไปถ้ำน้ำทะลุ เดินสบายกว่าไปวิวพ้อยท์มาก เนื่องจากเป็นทางเดินราบๆ ธรรมดา บางช่วงมีลำธารเล็กๆ ให้ได้ลุยน้ำเย็นๆ กัน อากาศในป่าค่อนข้างชื้นและยืนยันได้ว่าชื้นจริงๆ ด้วยเสียงกรี๊ด "อ๊ายยย... ทากเกาะ" หลายคนก้มมองสำรวจปลายเท้าตัวเองทันทีที่สิ้นเสียงเตือนภัย สายตาชื่นชมต้นไม้สวยๆ แปลกๆ ข้างทาง เปลี่ยนเป็นสายตาระแวดระวังเจ้าตัวกระดื้บสีน้ำตาลที่ปลายเท้าแทน ไกด์ยิ้มขำๆ กับเสียงเจี๊ยวจ๊าวของสาวๆ พร้อมให้ความรู้ "เวลาหยุดยืนพักน่ะ ยืนแช่น้ำไปเลย ในน้ำน่ะไม่มีทาก" ทีนี้พอผ่านลำธารทุกคนก็พร้อมใจกันลุยน้ำทันที แต่ก็ยังไม่ปลอดภัยจากเจ้าตัวเล็ก เสียงกรี๊ดดังเป็นระยะๆ แทนการเช็คชื่อสมาชิกไปตลอดทาง ระยะทางเกือบสองกิโลเมตรยังไม่ทันได้เหงื่อกัน หรือว่าพวกเราวอร์มอัพมาจากการเดินไปวิวพ้อยท์เมื่อวานแล้วก็ไม่รู้ เลยทำให้การเดินไปถ้ำน้ำทะลุวันนี้เป็นไปด้วยความสดชื่นสบายๆ   เมื่อถึงหน้าถ้ำไกด์เช็คจำนวนหัวสมาชิกอีกครั้ง พร้อมกับเตือนให้สำรวจดีๆ ว่ากำจัดทากออกไปหมดหรือยัง ข่าวดีอีกอย่างก็คือในถ้ำไม่มีทาก เรียกเสียง "เย้..." และรอยยิ้มจากลูกทีม แล้วการเดินทางเข้าถ้ำก็เริ่มขึ้น ลมเย็มพัดออกมาจากถ้ำพร้อมกลิ่นไม่พึงประสงค์ลอยมา เมื่อเดินไปซักพัก ไกด์ชี้ให้ที่มาของกลิ่น ฝูงค้างคาวนับร้อยเกาะอยู่บนเพดานถ้ำ เห็นแล้วก็กลัวว่ามันจะบินมาโฉบหัวเรามั้ยเนี่ย ค้างคาวเกาะอยู่เพียงแค่บริเวณปากถ้ำไม่ลึกมากนัก เมื่อเดินไปเรื่อยๆ ในถ้ำเหลือเพียงแต่ความืด ยิ่งลึกก็ยิ่งมืด ไฟฉายเล็กๆ ที่นำติดตัวไปกลายเป็นไฟฉายพลังหิ่งห้อยทันที อาศัยว่าไกด์ท้องถิ่นนำไฟฉายขนาดน้องๆ สปอตไลท์ไปด้วย ทำให้พอเดินกันได้ พวกเราเดินตามธารน้ำในถ้ำไปเรื่อยๆ ผนังถ้ำมีหินงอกหินย้อยที่ยังเจริญเติบโตอยู่เต็มไปหมด หินเหล่านี้เปล่งประกายระยิบระยับแบบเกล็ดทรายเมื่อต้องแสงไฟ ยังไม่มีใครมาติดหลอดไฟสีๆ ประดับตามหินงอกอย่างถ้ำที่อื่น และมีนักท่องเที่ยวเข้ามารบกวนไม่มากนัก ถ้ำที่นี่จึงยังคงสภาพตามธรรมชาติอยู่   มองไปข้างหน้าบางครั้งเหมือนว่าเราเดินมาถึงทางตันแล้ว ได้แต่สงสัยว่าจะไปยังไงต่อ แต่ไกด์ท้องถิ่นผู้ชำนาญทางก็พาเราปีนลัดเลาะด้านหลังก้อนหินไปได้เรื่อยๆ ..เหมือนเร้นกายหายไปในก้อนหิน เสียงน้ำไหลดังให้ได้ยินไปตลอดทาง บางช่วงเป็นเสียงน้ำไหลเบาๆ บางช่วงเป็นเสียงน้ำตกดังก้อง ไฟฉายหลายกระบอกส่องหาต้นเสียงหวังว่าจะเจอน้ำตกใหญ่ ที่ไหนได้น้ำตกเล็กนิดเดียว อาจจะสูงไม่ถึงเมตรด้วยซ้ำ แต่เสียงสะท้อนภายในถ้ำทำให้นึกไปว่าเป็นน้ำตกใหญ่ น้ำในถ้ำเย็นจับใจไม่แพ้น้ำในตู้เย็นทีเดียว บางช่วงน้ำลึกเกือบมิดหัวและไหลแรงต้องเกาะเชือกข้ามไป โชคดีที่ไกด์บอกให้ใส่เสื้อชูชีพมาด้วย พวกเราเลยสามารถลอยตัวข้ามไปได้อย่างสบายๆ ในถ้ำมืดๆ แบบนี้จะมีสัตว์อะไรอาศัยอยู่มั้ยนะ ยังไม่ทันได้เอ่ยปากถาม ไกด์ก็ส่องไฟให้ดูปลาปูสองสามตัวใกล้ๆ ไกด์บอกว่าปลาปูพวกนี้ตาบอดเพราะมันอยู่แต่ในถ้ำที่มืดสนิท ไม่ต้องใช้สายตาในการหาอาหาร ปลาตัวเล็กๆ สีซีดเทาเรืองแสงสีฟ้าให้ความรู้สึกเหมือนวิญญาณปลามากกว่าปลาจริงๆ ซะอีก อาจเป็นเพราะแสงของไฟฉายที่ทำให้สีของปลาดูเพี้ยนไป ...การผจญภัยในถ้ำสิ้นสุดลง แสงสว่างจากภายนอกส่องเข้ามาในถ้ำ เหมือนเป็นป้าย Exit แขวนอยู่ ทุกคนพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าอยากเข้าไปอีกครั้งจัง แต่น่าเสียดายเส้นทางที่ใช้เป็นวงกลม เราจึงเดินผ่านถ้ำเพียงแค่รอบเดียว จากคุณ : let by gone be by gone  - [ 18 ส.ค. 49 18:50:33 ] จากคุณ : เปียร์รุส - [ 19 ส.ค. 49 20:39:41 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ความคิดเห็นที่ 1   ลาที...แต่ไม่ลาก่อน กระเป๋าถูกแพ็คอย่างดีวางกองอยู่ที่กราบเรือพร้อมเดินทาง แต่เหล่าเจ้าของยังนั่งเติมพลังกันอยู่ พระอาทิตย์ส่องหัว แดดร้อนจ้าผิดกับเมื่อวานลิบลับ หลายคนเดินไปควานหาหมวกจากเป้ใบใหญ่ ครีมกันแดดถูกยื่นมาตรงหน้า "คุณเจี๊ยบกระเป๋าอยู่ไหนน่ะ... ไม่ใช่ว่าเค้าหยิบผิด เอาลงเรือของฝรั่งกลุ่มนั้นไปแล้วหรอกนะ" "....." ความเงียบห้าวินาทีเข้าครอบคลุมวงสนทนา "เอ่อ...ไม่เป็นไรค่ะ ในนั้นมีแต่เสื้อผ้าน่ะ" คำตอบสั้นๆ พร้อมสีหน้าเรียบเฉย ทำเอาคนอำเล่นเซ็งไปตามๆ กัน "โธ่...นี่ไม่ตกใจเลยหรอ" อ้าว..กลายเป็นง้านไปก็มันไม่มีอะไรในเป้จริงๆ นี่นา "ถ้ากลับไม่ได้ต้องอยู่ที่นี่จะทำไงเนี่ย หา" เสียงเจ้าหน้าที่อีกคนถามขำๆ "พี่ให้อยู่หนูก็อยู่นะ อยากอยู่ต่อจะตาย แต่ว่าไม่มีเงินจ่ายแค่นั้นเอง" "ฮ่าๆๆ" เสียงหัวเราะขำๆ ของพวกเจ้าหน้าที่ประจำแพดังส่งท้าย เพียงสองวันที่ได้มาที่นี่ทำให้เราได้รู้จักคำว่า "พักผ่อน" ได้รู้ว่า...ไม่มีสัญญาณมือถือก็ไม่ตายซะหน่อย "อา... ต้องนั่งเรือเป็นชั่วโมงอีกแล้วสิ" เสียงพี่หมูบ่นพร้อมรอยยิ้มขณะลงเรือ a picture is worth than thousand words, ภาพเพียงภาพเดียวมีค่ามากกว่าคำพูดนับพัน นั่นคือเหตุผลที่ทุกคนเอากล้องมาด้วย ...ตัวอักษรหลายหน้ากระดาษ และรูปถ่ายมากมายที่ถูกบันทึกไว้.. ไม่อาจทดแทนการมาเยือนสถานที่แห่งนี้ได้เลย, an experience is worth than thousand pictures ...มีเพียงประโยคเดียวที่อยู่ในใจเราเมื่อเรือนไม้ไผ่สีเหลืองลับสายตาไปในฉากหลังสีเขียว "แล้วเราจะกลับมาอีก" จากคุณ : let by gone be by gone จากคุณ : เปียร์รุส - [ 19 ส.ค. 49 20:42:11 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ความคิดเห็นที่ 2   ลงวันเดียวกันแบบนี้ รวบเป็นกระทู้เดียวดีกว่ามั้ยครับ กระทู้เพื่อนคนอื่นจะได้ไม่ตกเร็วนะ ช่วยๆ กันนะครับ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) จากคุณ : เปียร์รุส - [ 19 ส.ค. 49 20:45:25 ]

ความคิดเห็นที่ 7 อยากไปมั่งจัง เสียดายไม่มีรูปประกอบนะ จากคุณ : scottie - [ 21 ส.ค. 49 00:18:02 ]