ร่างบางที่นั่งจดเลกเชอร์อย่างเอาจริงเอาจังเป็นอันต้องหยุดชะงัก  เมื่อรู้สึกได้ถึงวัตถุบางอย่างที่มากระทบแผ่นหลัง   อันฌิสาหันไปมองด้านหลังก็พบกลุ่มนักศึกษาชายประมาณ  4-5 คนนั่งมองมาด้วยสายตาแทะโลม   หญิงสาวก้มลงไปมองที่พื้น   ปรากฏว่ามีเศษกระดาษใบเล็กๆถูกพับไว้เป็นอย่างดีนอนสงบนิ่งอยู่ตรงปลายเท้า    เมื่อเปิดอ่านภายในก็เห็นข้อความไม่เป็นระเบียบนัก

‘น่ารักจังเลย   มีเบอร์ป่ะ’

คนน่ารักยื่นกระดาษให้เพื่อนที่ทำท่าอยากรู้อยากเห็นดูบ้าง   ปลายฟ้าอ่านแล้วหัวเราะชอบใจก่อนจะขอกระดาษแผ่นเล็กมาเขียนอะไรยุกยิก   สักพักก็ปาส่งกลับไปให้หนุ่มๆที่นั่งอยู่ถัดไปอีก 2-3  แถว (พฤติกรรมนี้ไม่ควรเลียนแบบนะคะ   แต่สามารถแอบทำได้ถ้าอาจารย์ท่านไม่เห็นค่ะ  อิอิ) ซึ่งพอได้รับก็รีบเปิดอ่านกันทันที    แต่หลังจากกวาดสายตาอ่านตัวอักษรทั้งหมดแล้วต่างก็จ๋อยสนิท   เมื่อตัวหนังสือเล็กๆที่ตอบกลับมามีใจความว่า

‘เบอร์ 38 ค่ะ  จะรับสักกี่ข้างดีคะ’



“โอ้ย ฮ่าฮ่า  สะใจจริงจริ๊ง   เสียดายจังที่แก้วกะศิไม่เห็น  ไอ้พวกนั้นนะ  ซีดแล้วซีดอีก  ซีดจนเหลืองเลย  ฮ่าๆๆ”  ปลายฟ้าหัวเราะเสียงดังลั่นอย่างเก็บอารมณ์ไม่อยู่   จนคนฟังที่นั่งรุมล้อมพลอยยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ตามไปด้วย

“พอแล้วฟ้า  จะขำอะไรนักหนาเนี่ย  อ่ะๆ  ยังไม่เลิกขำ  เดี๋ยวก็หุบปากไม่ลงหรอก”  อันฌิสาปรามเพื่อนสาวที่ตอนนี้เหมือนจะเบรกแตกไม่สนใจสายตา(ที่มองมา)ของใครทั้งสิ้น

“แล้วไงต่ออ่ะฟ้า  โห่  คิดๆแล้วก็เสียดาย   น่าจะเก็บไว้ให้เพื่อนสักคนสองคน”  แก้วกานดาทำท่าเสียดายจนออกนอกหน้า

“อ้าวแกอยากได้เหรอ  ได้ๆเดี๋ยววันศุกร์เจอแล้วจะบอกให้   แต่ถ้าพามาให้เห็นแล้วอย่าตะลึงนะ”

“หล่อสุดๆ ?”  ศศิตาอุทานด้วยตาที่โตเกือบเท่าไข่ห่าน

“อือ  แต่เป็นหล่อน้องๆโจรนะ   ศิยังอยากเห็นมั้ยล่ะ”  ปลายฟ้าส่งยิ้มสยองขวัญให้   ศศิตาเลยได้แต่ยิ้มแห้งๆ   เลิกสนใจประเด็นหนุ่มโสดในฝันกันไปโดยปริยาย


--------- Aunshisa Type ----------

อีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้าก็จะเข้าสู่เช้าวันใหม่     แต่ฉันก็ยังคงพลิกไปพลิกมาเพราะข่มตาให้หลับไม่ได้ซักที     ดูเหมือนพักนี้ชีวิตฉันจะมีแต่เรื่องยุ่งๆอีรุงตุงนังจนมึนไปหมด     เรื่องแปลกอย่างแรกก็คือเพื่อนสนิทของฉัน...ยัยฟ้า   ปกติยัยนี่ก็จะร่าเริง   เฮฮาปาร์ตี้ไปวันวัน     แต่อยู่ๆก็ลุกขึ้นมาเป็นการเป็นงาน     แถมพูดอะไรแต่ละอย่างก็เข้าใจยากซะเหลือเกิน    แล้วก็อีกเรื่อง...ซึ่งความจริงแล้วเป็น(ตัวปัญหา)สาเหตุใหญ่ที่ทำให้ฉันกระสับกระส่ายอยู่แบบนี้    เดากันถูกใช่มั้ยคะ....ถูกค่ะ...นายดนัยณัฐ!!!  ผู้ชายเพียงคนเดียวที่พักหลังมานี้ชอบเข้ามาป้วนเปี้ยนในความคิด(และหัวใจ) ของฉันบ่อยๆ    คนที่ทั้งก่อกวน  ชอบแกล้ง   ชอบอำ  แต่บางเวลาก็ทำตัวน่ารักได้อย่างร้ายกาจ     คนที่ชอบพูดให้คิดแต่แล้วก็ไม่เคยทำอะไรให้มันชัดเจนซักทีคนนั้นนั่นแหละ…



“โอ้ยยย   ไมฟิมันยากหยั่งงี้เนี่ย  หัวจะระเบิดอยู่แล้ว”   นี่เป็นเสียงบ่นจากใครไปไม่ได้นอกจากยัยฟ้า   สาวจอมโวยวายที่สุดในกลุ่ม   แต่จะว่าไปเรื่องนี้ฉันขอไม่ขัดนะคะ   เพราะฟิสิกส์เนี่ยยากแล้วก็เป็นวิชาที่พวกฉันไม่ถนัดกันเอาซะเลยจริงๆ

“ถ้าออกข้อสอบเรื่องโปรเจกไทล์นะ   เจ๊กอย่างฉันยอมให้ถูกส้อมจิ้มตายเลยดีกว่า”  และนี่ก็เป็นผู้สนับสนุนอีกคนของกลุ่ม  แก้วกานดา  จะมีก็แต่ศศิตานั่นแหละที่ดูจะไม่เดือดร้อนที่สุด (แน่ล่ะสิยะ ก็หล่อนมันเด็กทุนนี่--ปลายฟ้า)  กลุ่มของฉันก็มีกันอยู่แค่ 4 สาวนี่แหละค่ะ  แต่ถ้าให้นับจริงๆแล้วก็มีพวกผู้ชายอีก  3  คน   ปกติเราก็จะเรียนเป็นกลุ่ม   พอถึงเวลาพักก็จะมาอยู่รวมกัน   และนี่ก็กำลังเป็นปัญหาที่หนักใจที่สุดของฉันในเวลานี้ค่ะ

“อิ้ง   วันนี้อยากกินน้ำอะไร   เดี๋ยวดิวไปซื้อให้”   ดิวถามฉันขณะที่เดินสวนกันระหว่างไปซื้อข้าว    ปกติที่คณะของฉันจะขายน้ำแบบเป็นกระติกเพื่อเป็นการลดจำนวนขยะจากแก้วพลาสติก    และก็เกือบทุกครั้งที่ดิวจะเป็นคนซื้อน้ำให้ตลอด (โดยไม่ยอมให้ฉันจ่ายเงินคืนด้วย)   ซึ่งถ้าจะถามเหตุผล   ฉันเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน

“ไม่เป็นไรดิว    แก้วซื้อน้ำเขียวไปแล้ว     ดิวอยากกินน้ำอะไรก็ซื้อเลยแล้วกัน”   ฉันบอกพร้อมกับขอตัวเดินกลับไปที่โต๊ะซึ่งพวกฟ้ารออยู่   ไม่รู้ทำไมเวลาอยู่ด้วยกันฉันถึงต้องกลายร่างเป็นนางยักษ์ทุกที   ทั้งๆที่ความจริงฉันไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้เลย

“อิ้ง   ไปว่าอะไรดิวมันอีกล่ะ  ดูดิ  เดินทำหน้าเป็นหมาหงอยเชียว”   ฟ้าถามฉันขณะที่เราอยู่ในห้องน้ำด้วยกันสองคน    ยัยนี่เซ้นส์แรงค่ะ   ฉันการันตีเลย  เพราะไม่ว่าในกลุ่มมีเรื่องอะไร   she จะรู้เป็นคนแรก

“เปล่านี่   แล้วทำไมแกต้องคิดว่าฉันทำล่ะ”   ฉันบอกเสียงเรียบๆอย่างไม่ให้ผิดสังเกตุ    แต่คิดเหรอคะว่าจะพ้นหูพ้นตายัยนี่ไปได้ (- -“)

“อิ้ง   ฉันเป็นเพื่อนแกนะเว้ย   มีอะไรก็บอกฉันได้   แกก็รู้นี่ว่าดิวมันคิดกับแกยังไง”   ฟ้าคงทนไม่ไหวเลยพูดเรื่องนี้ขึ้นมาในที่สุด   ทั้งๆที่ฉันรู้อยู่แล้วว่ายัยนี่คงรู้    แต่พอเอาเข้าจริงฉันเองก็อดตกใจกับประโยคนี้ไม่ได้    

“แกไม่เข้าใจ   ฉันเคยบอกแกแล้วไม่ใช่เหรอว่ามันเป็นไปไม่ได้    ดิวไม่ได้คิดอะไรกับฉัน   และฉันก็แค่ทำไปเพราะอาจจะรำคาญ   ฉันขี้หงุดหงิด  แกก็รู้”  ฉันพูดรัวยาวและตัดบทลงอย่างที่ยัยฟ้ารู้ว่า   ถึงจะพูดอะไรออกมาฉันก็คงไม่ฟังทั้งนั้น    เราสองคนออกจากห้องน้ำด้วยความรู้สึกที่แตกต่างจากตอนเข้าไปอย่างสิ้นเชิง


เคยมีคนบอกกับฉันว่า  ‘เพื่อนกับแฟนแทนที่กันไม่ได้’    ฟังดูอาจเหมือนประโยคน้ำเน่าคลาสสิค    แต่รู้มั้ยคะ    มีคู่รักไม่กี่คู่หรอกที่เมื่อเลิกกันแล้วยังสามารถเป็นเพื่อนกันได้อีก   ฉันว่ามันทำใจยากนะ    ก็คงเหมือนกับการแอบรักเพื่อนสนิทนั่นแหละ  (ถ้าเคยมีชะตากรรมเดียวกันคงจะเข้าใจอารมณ์นี้ดีนะคะ)   เมื่อทางเลือกมันมีอยู่สองทาง    ถ้าคุณบอกไป....แล้วเค้าคนนั้นก็คิดเหมือนกับคุณ...ยินดีด้วยค่ะ  เพราะนั่นแสดงว่าความกล้าหาญทั้งหมดที่คุณรวบรวมไปบอกเค้ามันคุ้มค่าจริงๆ   แต่คนทุกคนใช่ว่าจะสมหวังในรักเสมอไปนี่คะ  ถ้าในทางกลับกันมันจะเป็นสาเหตุที่อาจจะทำให้เราต้องเสียเค้าไปอย่างถาวรเลยก็ได้    แล้วถ้าเป็นคุณคุณจะบอกเค้ามั้ยคะ.....อืม  แต่ถ้าเป็นฉัน....ที่บังเอิญไม่ใช่คนกล้าหาญ    ฉันขอเลือกที่จะรักษาความเป็นเพื่อนไว้    เพราะฉันแน่ใจว่ามิตรภาพของความเป็นเพื่อนจะคงอยู่อย่างยั่งยืนที่สุด

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
สวัสดีค่ะ  หายหน้าไปนานมากๆ  หวังว่าคงยังไม่ลืมกันนะคะ  สำหรับตอนนี้เป็นครึ่งหลังของตอนที่ 5  เลยอาจจะสั้นไปนิด  แต่ตอนหน้าจะต่อให้ยาวกว่าเดิมค่ะ  พบกันตอนหน้านะคะ