บทที่ 1
ชิบุยะขึ้นชื่อว่าเป็นแหล่งรวมความบันเทิงต่างๆ ของวัยรุ่นประเทศเรา ทั้งแฟชั่น เสื้อผ้า รองเท้า และอื่นๆ อีกมากมาย และยังเต็มไปด้วยอาคารสำนักงานต่างๆ มากมายผุดขึ้นเหมือนดอกเห็ดอีกด้วย ด้วยเหตุนี้จึงทำให้ฉันต้องเดินวนไปวนมาหลายรอบเพื่อตามหาจุดนัดพบให้เจอ แต่จนแล้วจนรอดฉันก็ยังหาตึกสำนักงานของนิตยสารออนไลน์ J*Teen ไม่เจอ จนในที่สุดก็ต้องพึ่งไม้ตายสุดท้ายโทร.หาเธอ เอ่อ เขาอีกครั้ง
ตื้ดดดด...เสียงสัญญาณดังอยู่นาน จนฉันท้อใจจะวางสาย แต่ก็พอดีมีคนรับสาย
ว่าไง เสียงทักทายสั้นห้วนไร้ปราณี ทำเอาฉันเริ่มใจแป้ว
คุณพิงค์กี้เวิร์มคะ ฉันหาสำนักงานไม่เจอค่ะ ช่วยบอกทางอีกทีได้ไหมคะ ฉันกรอกเสียงสั่นๆ ลงไป และขยับแว่นตาทรงกลมมหึมาเหมือนตานกฮูกที่เลื่อนลงมาที่ปลายจมูกให้ขึ้นไปบนดั้งอย่างอึดอัดใจ
ก็บอกว่าต้องไปที่ซอกนี้ ตึกโน้น ทางนั้นไงเล่า ยัยซื่อบื้อ.....ตี๊ดดดด แล้วสัญญาณก็ตัดไปทันที
ฉันยืนมองอย่างมึนๆ กับคำอธิบายรถไฟด่วน และการตัดสายอย่างไม่มีพิธีรีตรอง ฉันถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่อย่างเซ็งๆ แต่ฉันก็ยังออกเดินต่อไป แต่ไปในแบบหมดอาลัยตายอยากฝ่าฝูงชนคนเป็นร้อยและเสียงจอกแจกจอแจวุ่นวายของเหล่าวัยรุ่นที่เดินกันอยู่เต็มถนนสายนี้
แล้วในที่สุดความพยามอันแสนเหนื่อยล้าของฉันก็สิ้นสุดลง เมื่อฉันมายืนอยู่หน้าตึกแถวเก่าๆ ตึกหนึ่งที่ตั้งอยู่ในซอกหลืบอันแสนน่ากลัวของถนนสายชิบุยะที่ขวักไขว่นี้ สภาพตัวตึกที่ดูทรุดโทรม สีลอกเป็นสะเก็ดแผ่นใหญ่แบบขาดการดูแล...ที่นี่ไม่น่าใช่ที่เดียวกับที่พักสำหรับแฝงตัวของนักเขียนฝีปากกล้า ผู้แสนจะมีรสนิยมซึ่งฉันแสนจะบูชาและส่งอีเมลล์ไปหาไม่ต่ำกว่าวันละ 10 ฉบับคนนี้ได้เลย แต่ป้ายเล็กๆ ขึ้นสนิมที่ติดไว้หน้าอาคารว่า สำนักงานนิตยสารออนไลน์ J*Teen ย้ำว่าที่นี่คือจุดหมายปลายทางที่ฉันต้องการ...ฮืออออ
ฉันสูดลมหายใจเข้าลึกๆ และยื่นมือไปเคาะประตูอยู่นานจนในที่สุดประตูก็เปิดออก เผยให้เห็นร่างของชายคนหนึ่งอายุเท่าไหร่ดูไม่ออก เพราะเขามีผมเผ้ายาวรุงรัง สวมแว่นตาขนาดใหญ่ และใส่เสื้อคลุมตัวโคร่งสกปรก เขายื่นหน้าหรี่ตาออกมามองฉันอย่างไม่ไว้วางใจ
มาหาใคร คำถามสั้นและห้วน แต่ได้ใจความ
มาหาคุณหนอนสีชมพูค่ะ ฉันเอ่ยถึงคนที่ฉันตามหา แต่เริ่มไม่แน่ใจว่ามาถูกที่หรือเปล่า บางทีฉันอาจจะฟังผิดก็ได้
แต่คิดว่ามาผิดที่ค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ ฉันหันหลังกลับ เตรียมชิ่งหนี แต่ก็โดนคว้าคอลากเข้ามาในห้องทันที ฉันถูกลากจนมาถึงที่ห้องโถงรกๆ ที่เต็มไปด้วยเศษกระดาษ และเศษกล่องอาหารตามสั่งมากมาย แล้วก็ถูกเหวี่ยงลงบนเบาะโซฟาลูกฟูกสีเขียวแก่เก่าๆ ขาดๆ อย่างแรง ชายแปลกหน้า และหน้าตาแปลกคนนี้ก็เอามือล้วงเข้าไปในเสื้อโค้ชดึงวัตถุบางอย่างออกมา ฉันหลับตาปี๋ยอมรับชะตากรรมที่วอนหาเรื่องเอง พร้อมสาปแช่งเขาในใจ...อย่าให้ฉันรอดไปได้นะนาย ฮึ่ม
ฉันนึกว่าเธอจะซื่อบื้อจนหาไม่เจอเสียแล้ว ฉันลืมตาขึ้นเมื่อจำได้ว่าเขาคือเจ้าของเสียงห้วนห้าว ไร้มารยาทที่บอกทางฉัน และพอมองไปก็พบว่าเขาแค่ล้วงบุหรี่ขึ้นมาสูบแล้วนั่งลงโซฟาตรงข้ามฉัน
อยากให้ช่วยเรื่องผู้ชายใช่ไหมล่ะ ฉันผงกหัวรับด้วยใบหน้าที่แดงก่ำด้วยความอายกับคำถามขวานผ่าซากนั้น
ค่ะ ว่าแต่คุณคือ
ฉันก็คือคุณหนอนสีชมพู ผู้ช่วยที่แสนดีไงล่ะ สาวน้อย เขาแสยะยิ้ม พร้อมกับหัวเราะอย่างน่ากลัว แล้วก็ลุกขึ้นพรวดพราดกะทันหัน ทำเอาฉันตกใจแทบตกโซฟา
ขอให้ฉันเดานะ เธอต้องเป็นคนที่มั่นใจในตัวเองต่ำ แต่ไปชอบคนที่มันเพอร์เฟค เฮ้อ ไม่เจียมบอดี้
ค่ะ ถึงแม้จะไม่พอใจกับคำพูดไม่รักษาน้ำใจของเขา แต่ฉันก็พยักหน้ายอมรับ...ว่าแต่นี่ใช่นักเขียนผู้ให้คำปรึกษาแสนอ่อนโยนน่ารักที่ฉันปลาบปลื้มจริงๆ หรือนี่ คิดแล้วได้แต่ถอนหายใจอย่างเจ็บปวด กระซิกๆๆๆ
แล้วที่แย่กว่านั้นมีตัวอุปสรรคเป็นขาที่ยาวเกินงาม ความจืดชืดของตัวเธอ และไอ้แว่นอันมหึมาน่าเกลียดนี่ใช่ไหมล่ะ ยัยแว่นหน้าจืด คำพูดแทงใจดำของเขาทำให้ฉันหลุดจากภวังค์วุ่นวายในจิตใจ และโกรธขึงขึ้นมาทันที่
นี่คุณ ถึงฉันจะรักและบูชา บวกความกลัวที่พึ่งเกิดขึ้นไม่นานนี้กับเขามากแค่ไหน แต่คำนี้ถือว่าเป็นคำต้องห้ามสำหรับเลยทีเดียว มีนายลิงจ๋อกับยัยชินะเรียกแค่สองคนก็เกินพอแล้ว
อะไรไม่พอใจเหรอ แต่ก็ช่วยไม่ได้นะ ก็เธอมันดูไม่ได้จริงๆ นี่ ลุกขึ้นสิ
อะไรนะคะ ฉันมองเขางง
บอกให้ลุกขึ้นไง ยัยโย่ง ฉันตกใจสะดุ้งรีบลุกขึ้นยืนตามเขาสั่งเมื่อเขาตวัดสายตาและคำรามใส่
ผมยาวเหยียดตรงดี แต่หยาบกระด้างไร้การบำรุง เสื้อผ้าก็เชยตกยุค เขาจับฉันหมุนไปบ่นไปอย่างไม่พอใจ
โอ๊ะ...แล้วนี่อะไร ตรงไหนข้างหน้าตรงไหนข้างหลังกันเนี่ย หุ่นระนาบเดียวกันหมดเลย แบบเธอนี่ต้องปรับโฉมก่อนถึงจะค่อยเรียนรู้เรื่องการจะออกไปอ่อยใครได้รู้ไหม แต่โชคยังดีนะที่เธอสูง และขาเรียวยาว แบบนี้ค่อยง่ายขึ้นหน่อย... ฉันเผลอยิ้มอย่างดีใจที่เขาชมรูปร่างอันสูงฉลูดของฉัน แต่ก็ต้องหุบยิ้มหน้าเหี่ยวเหมือนลูกโป่งโดนเจาะลมเมื่อคำพูดไม่ถนอมน้ำใจประโยคถัดมา
แค่ง่ายขึ้นอีกแค่นิดเดียวเท่านั้นแหละ เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วทิ้งตัวนั่งลงยังโซฟาลูกฟูกสีเขียวตัวเก่าๆ โทรมๆ ที่มีสปริงเด้งดึ๋งดั๋งเหมือนใกล้เสียชีวิตที่ตั้งอยู่ตรงข้ามฉันอีกครั้ง พร้อมกับเอากระดาษมาขีดเขียนอะไรอยู่พักใหญ่ แล้วยื่นเศษกระดาษใบนั้นให้ฉัน
นี่คือสิ่งที่เธอต้องปฏิบัติตลอด 2 อาทิตย์นี้อย่างเคร่งครัด ห้ามละทิ้งแม้แต่น้อยกับฉันที่ฐานทัพลับ แล้วอีก 2 วันเธอจะปิดเทอมแล้วใช่ไหม คำสั่งพร้อมกับคำถามแบบไม่มีปี่ไม่ขลุ่ยพุ่งมาหาฉันแทบตั้งตัวไม่ทัน ฉันจึงได้แต่พยักหน้าตอบรับเขาอย่างเดียว แล้วเขาก็หยิบจดหมายยื่น เอ่อ ที่จริงคือ เขาเอายัดใส่กระเป๋าเสื้อแบบที่ฉันไม่ทันตั้งตัว เหมือนที่ตั้งตัวไม่ทันกับคำสั่งและคำถามของเขา
ถ้าอย่างนั้น เอาจดหมายนี่ไปให้พ่อแม่...
ฉันอยู่กับคุณน้าค่ะ ฉันพูดแทรกขึ้นตั้งใจจะอธิบายเกี่ยวกับความเป็นอยู่ของครอบครัวฉัน แต่ก็ต้องหุบปากลงทันทีเมื่อดวงตาคมปราบคู่นั้นตวัดเข้ามาใส่ฉันอย่างจัง
นั่นล่ะใครก็ตามแต่ แล้วมาพบฉันวันเสาร์นี้ที่นี่ ตอนเก้าโมงเช้า ห้ามสาย แล้วก่อนที่ฉันจะทันตั้งตัวสอบถามถึงข้อความในจดหมาย เขาก็ดันฉันออกไปทิ้งไว้หน้าประตูเก่าๆ ที่ฉันมายืนเคาะเมื่อ 20 นาทีที่ผ่านมานี้ แล้วประตูของดินแดนพิศวงนี้ก็ปิดลง
ก่อนที่พวกคุณจะงงกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับฉันไปมากกว่านี้ ฉันจะเล่าให้ฟังว่า เพราะเหตุใดฉันถึงต้องมายืนหน้ามึนๆ ซื่อบื้อๆ ให้ผู้ชายประหลาดคนนี้สั่งเอา ว่าเอา และโดนโยนออกมายืนหนาวอยู่หน้าห้องโกโรโกโสอย่างไร้เยื่อใยตรงนี้ เพราะเหตุใด...ขยับมาใกล้ๆ สิฉันจะเล่าให้ฟัง
๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑
สวัสดีค่ะ....พี่ น้อง ผองเพื่อนนักอ่านและนักเขียนทุกท่าน
หานไปนาย อ๊ะ หายไปนาน คงจะลืมๆ กันไปแล้วใช่ไหมคะ
แต่ไม่เป็นไรค่ะ วันนี้มุ่ยมีเรื่องสั้นสไตล์ J*Teen มาให้ติดตามกันค่ะ
โดยจะลงครั้ง 2 ตอนนะคะ ซึ่งก็มีแค่เพียง 6 ตอนก็จบบริบูรณ์แล้วล่ะค่ะ
ฝากเนื้อฝากตัว และฝากนิยาย และเรื่องสั้นของมุ่ยไว้ในอ้อมใจด้วยนะเคอะ ^3^ จุ๊บบบ จ๊วบบบ
แก้ไขเมื่อ 21 ส.ค. 49 22:41:33
จากคุณ :
bon_bonkatz 
- [
19 ส.ค. 49 16:16:29
]
ปรึกษานักรักเสียให้เข็ด (=^w^=)v
