ความคิดเห็นที่ 1 (2) ออร์ดี้กำลังเป็นห่วงที่พิมเพื่อนสาวคนสนิทที่กำลังทุกข์เรื่องการหย่าร้าง แม้สุดสายสัมพันธ์ฉันท์สามีภรรยาจะสิ้นสุดไปสองสามเดือนแล้ว แต่หล่อนยังถูกอาการระกำใจเล่นงานจนจมปลักอยู่ในความทุกข์โศก ทุกวันผ่านไปกับทำงานอย่างหนักจนพิมผ่ายผอมลง ใบหน้าที่เคยสดใสงดงามบัดนี้ซีดเซียวไร้ชีวิตชีวาลงไปอย่างน่าใจหาย ดวงตาสุกใสที่สวยเหมือนดวงดาวในคืนข้างขึ้นก็หม่นหมองจนไม่เหลือเค้าเดิมอีกแล้ว สิ่งเหล่านั้นทำให้ออร์ดี้รู้สึกไม่สบายใจเลยที่ได้เห็น เขาเคยพยายามชวนหล่อนเที่ยวหลังเลิกงาน เคยขออยู่เป็นเพื่อนหล่อนยามที่หล่อนเหงา แต่หล่อนก็ปฏิเสธเสียทุกครั้งไป เหตุผลง่ายที่หล่อนให้ก็คืออยากอยู่คนเดียว ถึงไม่อยากถอย ถึงอยากเสนอตัวเป็นเพื่อนใจยามนี้ ถึงเป็นคนอื่นที่เด็ดเดี่ยวกว่านี้ก็คงต้องยอมจำนนแต่โดยดีกับคำปฏิเสธที่มีความหมายชัดเจนอย่างนั้น “ลองออนไลน์หาเพื่อนอย่างที่เขาชอบทำกันไหมล่ะ เผื่อเธอจะเจอใครที่ดีกว่า...นายคนนั้น” แล้วออร์ดี้ก็ลองเสนอวิธีแก้เหงาอีกรูปแบบหนึ่งให้กับหล่อน ทั้งที่จริงๆแล้วเขาเองก็ไม่ค่อยจะเห็นด้วยกับวิธีการนี้สักเท่าไหร่เพราะกลัวว่าสักวันหล่อนจะเจอใครสักคนที่ชอบใจกันในเวบ หรือไม่ก็บังเอิญมาจ๊ะเอ๋กับเขาแล้วจับได้ว่าเขากับผู้หญิงในเวบหวือหวาแค่ไหน เหตุบังเอิญพวกนี้ไว้ใจไม่ได้หรอก..แต่หากมันจะทำให้เขาได้เห็นพิมกลับมาน่ารักน่ามองอีกครั้งเขาก็ยินดีเสี่ยงกับเหตุบังเอิญพวกนั้น ก็เช่นนี้แหละ...ผู้ชายที่หวังดีกับใครสักคนสุดใจ ให้ทำอย่างไรก็ได้ขอให้ได้คนที่คุ้นเคยคนเดิมกับมา “ไม่ไหวหรอก ที่บ้านก็ไม่มีเครื่องคอม ไม่อยากเล่นด้วยไม่เห็นมีอะไรน่าสนใจเลย” หล่อนส่ายหน้าและตอบด้วยเสียงที่เนิบนาบเข้าบั่นทอนความรู้สึกของเขาอีกครั้ง หลายเดือนมาแล้วที่หล่อนไม่กระตือรือร้นกับสิ่งรอบตัว หรือแม่กระต่ายน้อยแสนซนคนเก่าได้หายไปอย่างสิ้นเชิงแล้ว? “ไม่อยากเห็นเธอเป็นแบบนี้เลย ผมไม่สบายใจ” พูดออกไปเช่นนั้นก็เท่ากับเป็นการสารภาพกลายๆ พิมหันมามองเขาแวบหนึ่ง “น่าจะลองเล่นดูซักหน่อยนะ ผมสอนวิธีเล่นเองแล้วจะชอบ” ออร์ดี้หัวเราะแห้งกลบเกลื่อนความจริงในใจ “ไม่ต้องบอกก็รู้ว่านายกำลังติดใจ” และหล่อนก็แสดงให้เห็นว่าหล่อนยังไม่ทิ้งคราบของแม่กระต่ายน้อยคนเดิมที่นอกจากจะน่ารักยังฉลาดอยู่ในทีอีกด้วย ออร์ดี้อึ้งไป ภาวนาขออย่าให้คนที่ไม่เคยข้องแวะกับการคุยผ่านเวบอย่างพิม เดาต่อไปอย่างถูกต้องอีกว่านอกจากแชทแล้วเขายังได้รายการแถมอย่างอื่นอีกจากสาวๆพวกนั้น “ฉันน่ะนะเลิกงานก็ไปยิมกว่าจะกลับก็มืดแล้ว เหนื่อยก็เหนื่อยไม่มีแรงทำอะไรต่อนอกจากนอน” หญิงสาวนั่งกดเครื่องคิดเลขตรงหน้า “ก็แก้เบื่อแก้เหงาแก้เศร้าจากรักงัย” ออร์ดี้หัวเราะแหะ “อกหักรักคุดน่ะหายยากจ๊ะ” “มิน่าถึงได้ผอมจนเหลือแต่กระดูกในเวลาไม่กี่เดือน” “นี่นายมองผอมกับเฟริ์มไม่ออกหรอกเหรอยะ เนี่ยะฉันไปยิมมาก็เลยมีกล้ามมากกว่าแต่ก่อน ตรงไหนดูผอมจ๊ะ” พิมชูแขนโชว์กล้าม “นี่มันกระดูกไม่ใช่กล้าม” ออร์ดี้คลำก้อนเนื้อแข็งๆตรงลำแขนป้อยๆ “นายก็ว่าอย่างไรก็ตามใจ แต่ฉันภูมิใจกับมันมาก” พิมเชิดคางน้อยๆ “แล้วดีขึ้นไหม?” ชายหนุ่มเดินไปยืนข้างโต๊ะเพื่อนสาว “ก็ดีขึ้นนิดนะ พักนี้นอนหลับดีด้วยซิ ได้ออกแรงมากๆก็อย่างนี้ล่ะเพลีย” หล่อนยกมือขึ้นเท้าคางมองเพื่อนชายตรงหน้า “ไม่คิดจะเริ่มต้นใหม่กับใครสักคนเหรอ” เขาลองเลียบเคียง เพื่อหาโอกาสให้ตัวเอง “ไม่ใช่ตอนนี้จ๊ะ แต่ก็ไม่ใช่ว่าการหย่าครั้งเดียวจะทำให้ฉันหน่ายรักไปชั่วชีวิตหรอกนะจ๊ะ แต่ฉันกำลังเตรียมใจอยู่ต่างหาก” หล่อนสานมือแล้วยืดออกไปข้างหน้า “ว่านายเถอะ เจอรักแท้หรือยัง ระวังนะจะถูกสาวๆในเวบหลอกไปข่มขืนแล้วปอกลอกหมดตัวล่อนจ้อนอยู่ในโรงแรม” พิมทำตาเจ้าเล่ห์ ออร์ดี้ลูบหลังศีรษะยิ้มเก้อๆ “ว่าแต่เอ....เดี๋ยวนี้ไม่ปอกลอกอย่างเดียว บางทีก็ฆ่ากันด้วยนะระวังตัวล่ะ” พิมหัวเราะออกมาเบาๆตอนพูดจบ เมื่อมีรอยยิ้มใบหน้านั้นก็กลับมางดงามเหมือนเดิม ออร์ดี้ฟังแล้วยิ้มขรึมออกมาอย่างเผลอตัว เขามองหน้าพิมแล้วเลื่อนสายตาไปที่หนังสือพิมพ์ข้างตัวหญิงสาว พาดหัวหนังสือพิมพ์เป็นข่าวที่ลงบ่อยในระยะสองสามเดือนมานี่ คดีฆาตกรรมต่อเนื่องหญิงสาวหลายราย ฆาตกรใช้สื่อรักทางเน็ทเป็นตัวล่อหลอกให้ออกมาตาย “เอามาจากข่าวล่ะซิ” ออร์ดี้ชี้ไปที่หนังสือพิมพ์ พิมไม่สนใจหยิบถ้วยกาแฟแล้วเดินออกไปจากโต๊ะ หล่อนสวนกับซีสาวเปรี้ยวประจำแผนกที่กำลังเดินเข้ามา ซีทักพิมแต่หล่อนก็ทำเฉยเดินผ่านไป ซียักไหล่แล้วเดินเข้ามาหาออร์ดี้ หล่อนนั่งลงข้างชายหนุ่มแล้วยื่นหน้าเข้าไปกระซิบกระซาบกับเขาอย่างสนิทสนม พิมหันมามองแล้วต้องรีบเมินหน้าหนีไปทางอื่น หล่อนรู้สึกเหมือนถูกทรยศ ยากเหลือเกินจะทำใจให้เชื่อว่าผู้หญิงสวยเซ็กซี่ที่กำลังให้ท่าเอาเป็นเอาตายกับออร์ดี้นั่น เคยเป็นผู้พลาดพลั้งที่น่าสงสารมาก่อน ผู้ชายคนก่อนตีจากเพราะหล่อนท้อง หล่อนอมทุกข์เสียจนโทรมกว่าพิมที่อยู่ในสถานะถูกทิ้งเหมือนกันเสียอีก หล่อนอับจนหนทางและไร้ที่พึ่งจึงมาขอคำปรึกษาจากพิมซึ่งหัวอกเดียวกับหล่อน พิมจำได้ว่าได้แนะนำซีให้เข้มแข็งและตั้งหน้าตั้งตาเลี้ยงดูลูกที่จะเกิดมา หล่อนสัญญาว่าจะเป็นกำลังใจและกำลังกายช่วยเหลือในด้านต่างๆหากซีต้องการ ซีทำท่าเหมือนเข้าใจชีวิตมากขึ้นทุกครั้งที่ได้คุยกับพิม แต่หล่อนก็ไปทำแท้งแล้วกลับมาร่าเริงกับผู้ชายรายใหม่ๆต่อราวกับที่ผ่านมาชีวิตของหล่อนไม่เคยมีเรื่องพลาดพลั้งมาก่อน พิมเคยเล่าให้ออร์ดี้ฟังถึงเรื่องของซี เขาออกอาการไม่พอใจเอามากๆ แต่ตอนนี้กลับไปนั่งระรื่นอยู่กับหล่อน ไม่รู้คิดอะไรของเขา พิมเจอซีอีกครั้งที่ห้องแพนทรี หล่อนมองซีครู่เดียวแล้วเมินไปหยิบกาแฟมาใส่ถ้วยแล้วกดน้ำร้อนใส่ ซีรู้สึกอึดอัดใจจนต้องหันไปมองหน้าพิมตรงๆ “ดูเหมือนพิมมีอะไรอยากพูดกับซี” หล่อนขยับเข้าไปหาพิม พิมกลั้นใจหันหน้าไปยิ้มกับหล่อน ทั้งหมดนี้อยู่ในสายตาของออร์ดี้ที่อยู่หลบอยู่หน้าห้องตลอด สีหน้าของชายหนุ่มตึงเครียดเมื่อคิดถึงเรื่องที่พิมเล่า *****-----***** จากคุณ : vannessia ------------------------------------- โพสต์ต่อกันได้ครับ  ผมกำลังอ่านมันส์ ๆ  ต้องกระโดดไปกระทู้อื่น - -*   เลยเอามาวางไว้ให้ครับ   แนวคิดหนุกดีนะครับ  เพิ่งอ่านองก์แรกอยู่ จากคุณ : ปฤษณะ - [ 19 ส.ค. 49 23:10:49 ]

ความคิดเห็นที่ 2 โรมิโอ- ผมชอบคุยกับจูเลียตมากกว่า เพราะเราคู่กัน คุณจะกรุณาเปลี่ยนชื่อแล้วเข้ามาอีกครั้งได้ไหมครับ จันทร์เสี้ยว- ก็ได้ค่ะ จูเลียต- ฉันมาแล้วค่ะ หนีท่านพ่อมาค่ะ โรมิโอ- มาถึงก็ทำผมประทับใจเลยนะครับ แสดงว่าคุณอ่านวรรณกรรมนั่น จูเลียต- ก็พอจะรู้บ้าง ว่าแต่เมื่อครู่เราคุยกันถึงเรื่องไหนแล้ว? อ้อใช่ เรานัดเจอกัน เพื่อเล่นเกมส์อะไรกันใช่ไหม? ที่รัก โรมิโอ- ใช่ แล้วผมก็ถามว่าถ้าผมทำสกปรกไว้กับชีวิตคุณ คุณจะทำความสะอาดได้หรือเปล่า? จูเลียต- ของอย่างนี้ คนมีประสบการณ์ต้องรู้อยู่แล้วว่าควรทำอย่างไร ในกรณีมีสิ่งสกปรกติดอยู่ข้างใน โรมิโอ- ตอนที่ทำแท้ง คุณรู้สึกเกลียดพวกตัวอ่อนพวกนั้นไหม? จูเลียต- ไม่เชิงหรอกค่ะ แค่รำคาญที่มีมันมาเกาะหนึบอยู่ที่มดลูก และต่อไปมันจะกลายเป็นปัญหาสำหรับฉันในอนาคต สะใจเหมือนกันที่กำจัดมันไปเสียได้ โรมิโอ- เขาเกิดจากความสุขของคนสองคนไม่ใช่เหรอ ทำไมไม่คิดจะเลี้ยงดูต่อไป จูเลียต- ถามแปลกอีกแล้ว ความสุขที่มาแล้วไป ทำไมฉันต้องลำบากขนาดนั้นด้วย มาเกาะเป็นทากเป็นปลิงก็น่ารำคาญจะตาย ใครๆก็ทำกันแบบนี้ทั้งนั้น ไม่มีผู้หญิงฉลาดๆคนไหนทำเรื่องซื่อบื้อแบบนั้นหรอก เครื่องพังนะจ๊ะมีลูกน่ะ แต่ทำแท้งอย่างมากถ้าซวยหน่อยก็แค่เครื่องชำรุดค่ะ คุณผู้ชาย โรมิโอ- น่าสงสารนะชีวิตน้อยๆพวกนั้นนะครับ ไม่มีโอกาสได้รู้ว่าตัวเองทำผิดอะไร จูเลียต- รู้อย่างนี้เจอกันก็ช่วยๆระวังกันหน่อยก็แล้วกันนะคะ พักนี้ไม่อยากอ่านหนังสือพิมพ์เลยเพราะมันทำให้เศร้าใจมากๆ พวกตำรวจก็ช่างกระไร ไหนจะพวกคนทำข่าวพวกนั้นอีก ดูเหมือนจะไม่มีใครเข้าใจอะไรเอาเสียเลย ทำไมมาตราหน้าว่าเราเป็นฆาตกร เป็นคนไร้มนุษยธรรม เรากำลังช่วยกำจัดพวกฆาตกรที่มือกฎหมายไม่มีวันหาเจอให้นะ ยังจะมาประจานกันอีก นี่เท่ากับไม่เห็นความดีแล้วยังมาจะมาซ้ำเติมกันเสียอย่างนั้น ผู้หญิงคนนี้ก็ดิ้นเก่ง ดิ้นแรงเป็นบ้า เผลอหยุดคิดอะไรเรื่อยเปื่อยไม่ได้เลย หล่อนดิ้นจนมือที่ดึงเส้นลวดเกือบจะเอาไม่อยู่พาลจะหมดแรงไปดื้อๆ ทั้งเย่อทั้งทึ้งสู้แรงกันอยู่พักใหญ่สงครามย่อยๆจึงจบลงไปท่ามกลางสายลม และเสียงฟ้าที่ครางครืนๆมาเป็นระยะ แล้วหล่อนก็กลายเป็นศพที่.... ที่...... ที่เท่าไหร่จำไม่ได้เสียแล้วซิ หล่อนตายในที่แจ้ง ไม่เหมือนทุกรายที่ผ่านมาที่มีพาหนะมาด้วยทำให้พรางศพได้ง่ายกว่า แค่ปลดเกียร์ ติดเครื่องแล้วเข้าเกียร์ ใช้หินทับคันเร่งปล่อย จากนั้นก็ค่อยให้รถค่อยเคลื่อนลงน้ำไปเอง แต่นี่ ....ริมน้ำเหมือนกันก็จริง แต่การพรางทำได้ยากกว่าเพราะแถวนี้ไม่มีหินขนาดใหญ่พอจะถ่วงศพ ที่ทางที่เคยเป็นตลิ่งแถวนี้ถูกปรับแต่งให้เรียบสวยด้วยซีเมนต์และต้นไม้หรูหราหมดแล้ว บ้าชิบ! ฝนตกลงมาพอดี ก็ดีเหมือนกันหลักฐานจะได้ถูกชะล้างได้ทันเวลา งั้นช่วยไม่ได้ก็คงต้องปล่อยไปกระแสน้ำแล้วล่ะ ....bye แม่จูเลียตคนงาม *****-----***** อ่านข่าวที่บรรยายระเอียดราวกับอยู่ในเหตุการณ์จริงของหนังสือพิมพ์แล้วพิมรู้สึกชาดิกไปทั้งตัว ข่าวรายงานว่าฆาตกรอินเตอร์เน็ทลงมือกับเหยื่อรายล่าสุดโหดเหี้ยมกว่ารายก่อนๆ เขารัดเหยื่อจนคอเกือบขาดแล้วใช้ของมีคมหนักๆตัดศีรษะของหล่อนแล้วนำไปด้วยโดยทิ้งลำตัวให้ลอยไปกับกระแสน้ำเชี่ยวกรากเพราะฝนตกหนัก ศพลอยไปติดอยู่ที่ตอม่อสะพานข้ามแม่น้ำ พิมหายใจเข้าออกช้าๆเมื่อมองสภาพศพในหน้าหนังสือพิมพ์ อาชกรรมล่าสุดนี้ทำเอาใจหล่อนหวิวๆเมื่อคิดว่าจนถึงวันนี้เป็นเวลาเกือบๆสองเดือนแล้วที่ตำรวจยังหาฆาตกรไม่พบ เบาะแสที่ได้จากพยานแวดล้อมก็แทบช่วยอะไรไม่ได้ส่วนเบาะแสอย่างอื่นนอกจากการใช้เน็ทคุยกับใครสักคนตำรวจยังไม่มีความคืบหน้า เช่นนั้นก็เท่ากับว่าฆาตกรยังลอยนวลอยู่และบางทีเขาอาจจะอยู่แค่เอื้อม คิดแล้วพิมก็รู้สึกเป็นห่วงแทนทุกชีวิตในเมืองนี้ เสียงโทรศัพท์ทำให้ภวังค์ของพิมสะดุด หล่อนเอื้อมมือไปรับสาย “ออร์ดี้นะครับ ผมลาช่วงเช้าครึ่งวัน พอดีเมื่อครู่ลูกค้าจะเข้ามาเอาเอกสาร ผมเตรียมไว้ให้เขาแล้ว อยู่บนโต๊ะข้างๆคอมน่ะ ถ้าเขามาพิมช่วยหยิบเอาให้ทีนะขอบคุณนะ” “นายไม่สบายหรือ?” พิมหยิบปากกาขึ้นมาหมุน “เปล่า ผมจะเยี่ยมแม่ ได้ข่าวว่าท่านไม่ค่อยสบาย” ออร์ดี้ตอบกลับมา “เหรอ? ที่สั่งจะจัดการให้นะ” “ขอบใจ บาย” เสียงออร์แผ่วหายไปพร้อมกับการวางสาย พิมวางหูโทรศัพท์ลงแล้วลงหยิบปากกาขึ้นมาทำงานต่อ ครู่เดียวหล่อนก็เงยหน้าขึ้นมองรอบๆคอกทำงานที่หล่อนกับออร์ดี้นั่งทำงานด้วยกัน พิมรู้สึกว่าบรรยากาศเงียบและคอกก็กว้างกว่าที่เคย นั่นอาจเป็นเพราะคนที่ชอบพูดคุย ชอบโลดเต้นไปมาอยู่ในคอกนี้ตอนนี้ไม่อยู่ก็เลยรู้สึกเหงาประหลาดๆขึ้นมา ความรู้สึกนั้นทำพิมเผลอปล่อยกระแสคำนึงไหลไปกับวันที่ได้พบกับออร์ดี้ครั้งแรก แค่แวบเดียวที่ได้เห็นหน้าเขาหล่อนก็รู้สึกคุ้นเคยและสนิทใจแทบในทันที พิมไม่เคยเป็นเช่นนั้นกับใครมาก่อน หล่อนงงงวยและคิดไปเองว่านี่อาจเป็นอย่างที่ใครเขาพูดกันว่าถ้ารู้สึกอะไรเช่นนั้นต่อใครนั่นอาจเป็นไปได้ว่าชาติปางก่อนเคยผูกพันธ์กันมา สุดท้ายหล่อนก็ต้องหัวเราะออกมากับความคิดตลกๆนั้น พิมเดินไปที่โต๊ะคอมเพื่อหยิบซองเอกสารมาเตรียมไว้ที่โต๊ะ หล่อนเผลอสะเพร่าทำซองหล่นลงไปที่ซอกข้างโต๊ะ “บ้าชิบ” พิมเผลออุทานคำที่ออร์ดี้ชอบพูดตอนที่เขาทำอะไรพลาดหรืออะไรไม่เป็นไปอย่างใจออกมา หล่อนพยายามสอดมือควานเข้าไปหยิบซองนั้นด้วยความยากลำบาก ปลายนิ้วของหล่อนสะกิดเข้ากับวัสดุบางอย่างเข้า พิมนิ่วหน้าพยายามสืบแขนลึกเข้าไปอีกจนสุดแขน ตอนนี้ซองเอกสารไม่อยู่ในความสนใจของหล่อนแล้ว วัสดุเย็นเยียบนั้นกำลังสะกดหล่อนอยู่หมัด ความสงสัยทำให้พิมพยายามยื่นแขนออกไปมากขึ้นจนสุดเอื้อม หล่อนใช้นิ้วเกี่ยววัสดุที่ว่านั้นสำเร็จ สัมผัสที่ปลายนิ้วบ่งบอกว่าวัสดุนั้นแข็งเป็นเส้นเล็กๆ และความรู้สึกของพิมสามารถบอกได้ว่าหากยึดหรือขึงมันไว้แน่นๆมันจะแข็งแรงมาก ในที่สุดวัสดุปริศนานั้นก็ค่อยๆเผยตัวต่อสายตาของพิมเมื่อหล่อนดึงมือกลับออกมา หล่อนผงะลมหายใจสะดุดเมื่อได้เห็นมัน ....ขดเส้นลวด!...... *****-----***** จากคุณ : vannessia จากคุณ : ปฤษณะ - [ 19 ส.ค. 49 23:12:50 ]

ความคิดเห็นที่ 3 “หมอเพิ่งให้ยานอนหลับแม่” อำพันยิ้มเมื่อเห็นออร์ดี้เดินเข้ามา “พักผ่อนเถอะครับ ผมจะอยู่จนกว่าแม่จะตื่น” เขายิ้ม “เมื่อไหร่เขาจะมาเยี่ยมแม่” อำพันถอนใจ “ให้เวลาเขาหน่อยนะครับ” ออร์ดี้ยิ้ม เป็นปกติอยู่นั่นเองที่เขาต้องคอยแก้ตัวให้กับเพื่อนวัยเดียวกับเขาที่อำพันเคยเลี้ยงดูอยู่ช่วงหนึ่ง “ออร์ดี้เรื่องนั้นน่ะแม่รู้ทั้งหมดนะ” อำพันมองเพดานนิ่ง “ผมรู้ครับว่าแม่รู้ ผมขอโทษครับ” ออร์ดี้หลบตา “เป็นมนุษย์ต้องมีสติต้องรู้ผิดชอบชั่วดี” อำพันน้ำตารื้นเมื่อคิดถึงเด็กตัวน้อยๆในอดีตที่แค้นเคืองคนเป็นตั้งแต่ยังไม่เดียงสา “พอเถอะครับ ผมไม่อยากฟัง แม่ก็รู้ผมทำไม่ได้ ผมมันคนไม่ได้ความ” ออร์ดี้ทรุดตัวลงนั่งข้างเตียง อำพันอยากพูดต่อแต่ฤทธิ์ยานอนหลับที่เพิ่งได้ทำให้ความกังวลใจของหล่อนหยุดอยู่แค่นั้น “แม่ครับ ผมขอโทษ ผมจะพยายามใหม่ แม่ให้โอกาสผมนะครับ” ออร์ดี้ยื่นมือไปจับมือมารดา เขามองหล่อนด้วยความรู้สึกท่วมท้นหัวใจทำไมหล่อนถึงไม่เป็นมารดาของเขาจริงๆ ออร์ดี้น้ำตาคลอหน่วยเมื่อมองมือตัวเองที่กุมมือของอำพันอยู่ นึกถึงในวันที่หล่อนมาที่สถานสงเคราะห์เพื่อรับอุปถัมภ์เด็กที่ไร้หนทางและไม่เป็นต้องการของใครอย่างเขากับเพื่อนอีกคน มีเด็กดีและน่ารักหลายคนให้หล่อนเลือกแต่หล่อนกลับมาเลือกเด็กหน้าตามอมแมมและท่าทางเกลียดโลกเข้ากระดูกดำอย่างเขากับเพื่อนมาอุปถัมภ์ให้ได้กินอยู่อย่างดี พร้อมส่งเสียให้ศึกษาได้สูงเท่าที่ต้องการ “แม่ครับ ผมขอโทษ” ออร์ดี้ก้มลงซบหน้ากับมือของอำพัน ไม่นานไหล่ของเขาก็โยกสั่นเทิ้มตามแรงสะอื้น พิมมองขดลวดในมือแล้วใจสั่นรัว รายงานข่าวที่เคยอ่านประติดประต่อเข้ามาอย่างต่อเนื่อง ทุกศพล้วนเป็นเหยื่อที่ฆาตกรติดต่อทางเน็ท สภาพศพทุกคนถูกรัดด้วยเส้นลวดทั้งนั้น พิมกำลวดแน่น.... บังเอิญน่า ไม่มีอะไรทั้งนั้น... ใครๆก็เล่นเน็ท...ใครๆก็ใช้ลวดกันทั้งนั้น ไม่เกี่ยวกันสักนิด หล่อนต้องไม่ฟุ้งซ่านเอาเรื่องนั้นมาโยงกับเรื่องนี้จนวุ่นวาย พิมหย่อนขดลวดไว้ที่เดิมแล้วรีบเดินกลับมาที่โต๊ะ หยิบปากกาขึ้นมาจรดเอกสารตรงหน้า แต่ก็ไม่มีความเคลื่อนไหวใดๆ หล่อนไม่มีสมาธิกับงานตรงหน้าเสียแล้ว เกิดอะไรขึ้น?ทำไมขดลวดถึงมาอยู่ที่นี่...คิ้วของพิมขมวดเข้าหากันอย่างลืมตัว ในที่สุดออร์ดี้ก็ไม่ได้กลับมาทำงานต่อในครึ่งวันหลัง พิมหนักใจกับการณ์ที่เป็นอยู่นี้นัก หล่อนกำลังถูกความสับสนวุ่นวายใจและความไม่แน่ใจในอะไรสักอย่างหลอนหลอกอยู่ทุกวินาทีที่ผ่านไป พิมมองไปที่ซอกโต๊ะคอมพิวเตอร์แล้วตัดสินใจ หล่อนต้องทำอะไรสักอย่าง... พิมทิ้งตัวลงบนโซฟานุ่มหลังกลับมาจากข้างนอก การได้ออกกำลังกายทำให้หล่อนเพลียจนแทบกระดิกตัวไม่ได้ การได้หลับในเวลาที่อ่อนแรงนั้นดีที่สุดสำหรับพิมเพราะขณะหลับหล่อนจะทิ้งสิ่งที่ได้พบเห็นมาทั้งวันไปกับฝันที่ไร้รูปร่างและเมื่อตื่นขึ้นมาอีกครั้งอารมณ์ของหล่อนก็จะสดชื่น สมองก็ปลอดโปร่งและพร้อมสำหรับการบรรจุเรื่องราวอีกครั้ง พิมหยิบรีโมทแอร์มาถือแล้วเปลี่ยนใจเดินไปเปิดพัดลมตัวใหญ่ที่แขวนบนเพดานห้องแทน หล่อนล้มตัวลงนอนที่โซฟาอีกครั้ง เมื่อจังหวะการหายใจเริ่มสม่ำเสมอสายตาของหญิงสาวก็จับนิ่งอยู่ที่การหมุนของใบพัดลม สติของหล่อนเงียบงันไปกับความสงบในร่างกาย ดวงตาของหล่อนค่อยๆปรือหรี่ลง พิมปล่อยให้สติดิ่งไปกับเรื่องของออร์ดี้ วันนี้ทั้งวันหล่อนเอาแต่กระวนกระวายใจทนไม่ไหวต้องโทรหาเขาหลังเลิกงาน นัดเขามาพูดคุยกันเป็นการส่วนตัว นี่แหละความอยากรู้ของมนุษย์ พิมยังจำได้ดีถึงตอนที่เขารับปากว่าจะมาหาภายในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า   ความเย็นเยือกของขดลวดในมือแทรกเข้าไปปวดถึงเนื้อกระดูกของหล่อนเลยทีเดียว พัดลมตรงหน้าหายวับไปเมื่อหล่อนปิดเปลือกตาลง หล่อนพาขณะจิตที่โหวงเหวงเคลื่อนตัวไปเกาะติดอยู่ที่เมื่อสองสามเดือนที่แล้ว พิมหย่าจากสามีเพราะเขาไปติดใจผู้หญิงคนใหม่ที่ถูกใจกันโดยการสนทนาผ่านเวบ เขาทำให้เธอรู้สึกแย่ด้วยการขุดคุ้ยเอาอดีตของเธอขึ้นมาด่าทอ ไม่น่าเชื่อเลยว่าเขาจะเป็นคนๆเดียวกับคนที่บอกรักและปฏิบัติกับหล่อนราวกับเจ้าหญิง ไม่รู้ว่าผู้หญิงนั่นเหนือกว่าหล่อนตรงไหนนะ? พิมน้ำตาไหลโดยไม่รู้ตัวคนพวกนั้นทำให้หล่อนไม่มีใครต้องการจริงๆสักคน... “พิมพ์ๆผมเองนะ” เสียงเคาะประตูดังขึ้นทำให้พิมสะดุ้ง หล่อนเช็ดน้ำตาออกลวกๆ “หวัดดี วันนี้นายหายไปเลยนะ” พิมทักทันที่เปิดประตู “ ขอโทษพอไปแล้วผมก็อยากอยู่กับแม่นานๆน่ะ จำได้ไหมว่ากว่าที่เราจะได้เจอกับท่านน่ะ ก็ต้องรอให้ท่านว่างแล้วแวะมาหา พอโตขึ้นเราออกมาจากสถานสงเคราะห์ก็ย้ายไปอยู่ที่อื่นการพบกันยิ่งหาโอกาสยากขึ้นไปอีก มีโอกาสก็ไม่ควรจะเสียไป พิมว่าไหม?” ออร์ดี้จับมือหล่อน “โอเค นายเล่าให้ฟังหลายครั้งแล้ว” พิมดึงมือออก หล่อนรู้สึกกลัวขึ้นมาเฉยๆ “กินน้ำก่อนซิ เรามีอะไรต้องคุยกันนานเลย”พิมตั้งใจที่จะพูดในสิ่งที่ต้องการ แต่เมื่อมองใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มของออร์ดี้จู่ๆคอหล่อนก็ตีบตันเสียจนคำพูดใดๆก็ไม่สามารถผ่านขึ้นมาถึงริมฝีปากได้ ใบหน้าที่หล่อนรู้สึกว่ารู้จักมานาน ใบหน้าที่ทำให้หล่อนรู้อบอุ่นทุกครั้งที่ได้เห็น แต่เบื้องหลังใบหน้านั้นอาจซ่อนอยู่สิ่งสำคัญอยู่ พอคิดเช่นนั้นข้างในของพิมไหวสะเทือนจนรู้สึกได้ จากคุณ : vannessia จากคุณ : ปฤษณะ - [ 19 ส.ค. 49 23:14:06 ]

ความคิดเห็นที่ 4 (5) “มีอะไรพิม?” ออร์ดี้หุบยิ้มใบหน้าของเขาจริงจังขึ้น “ฉันเจอนี่ที่โต๊ะคอม” พิมชูขดลวดในมือ มือหล่อนสั่นจนระงับไม่อยู่ พิมดึงเส้นลวดออกมา ด้วยมืออันสั่นเทา ดวงตาสวยๆของหล่อนเริ่มรื้นน้ำตา “ผมรักพิมนะ รักมานานแล้ว ผมอยากเป็นคนดูแลพิมนะ เรื่องนั้นผมก็แค่....” “หยุดนะ! นายมันบ้า นายทำอะไรน่ะ” พิมกรีดเสียงออกมา ออร์ดี้เดินเข้าหล่อนอย่างลืมตัว ไม่มีทางอื่นอีกแล้ว *****-----***** อำพันขยับตัวเมื่อรู้สึกว่ามีคนยืนอยู่ข้างเตียง “ออร์ดี้ ล่ะ?” หล่อนถามทั้งที่ยังหลับตา “เขาไม่ว่าง” ตอบกลับมาเสียงขรึมต่ำ “เธอไม่เคยมาหาแม่เลย” อำพันถอนหายใจ ดวงตาของหล่อนยังปิดสนิท “ก็มาแล้ว คุณดูสบายดีนี่ ไม่งั้นจะเที่ยวไปสั่งให้คนอื่นไปวุ่นวายกับชีวิตใครๆทำไม” น้ำเสียงนั้นส่ออาการกระด้าง “เมื่อไหร่จะมีสติคิดได้เสียทีว่ามันเป็นบาป ลืมในสิ่งที่ควรลืมจำในสิ่งที่ควรจำซิ อย่าไปผูกใจเจ็บกับอดีตที่แก้ไขไม่ได้” “ด้วยความรักและเคารพ กรุณาอย่ามายุ่งกับชีวิตคนอื่นอีกเลยนะ ขอร้อง” อำพันรู้สึกได้ถึงสองมือที่กราบลงบนมือที่สานกันไว้บนท้องของหล่อน ไม่นานเสียงฝีเท้าก็ห่างออกไป อำพันตัวสั่นโยกอย่างแรง น้ำตาของหล่อนไหลพรากทั้งที่ยังหลับตาอยู่เมื่อคิดถึงออร์ดี้ พิมปิดประตูห้องเบามือ มืออีกข้างของหล่อนล้วงเข้าไปในกระเป๋าสะพายใบใหญ่ ไม่นานสัมผัสที่ปลายนิ้วก็แตะเข้ากับความเย็นเยียบที่นอนนิ่งอยู่ในนั้น หล่อนหันหลังพิงประตูดวงตาของหล่อนหลับตาลงอย่างสิ้นแรง ถึงอย่างไรหล่อนก็ทำไม่ได้ คุณอำพันเป็นผู้มีคุณ เป็นแม่อุปถัมภ์ที่ช่วยเหลือกันมา ถึงหล่อนจะไม่ทำให้พิมรู้สึกสูงส่งได้ราวกับแม่แท้ๆ แต่พิมก็เคารพเกรงใจหล่อนกว่าใครในชีวิต และแม้หล่อนจะรู้ว่าพิมทำอะไรมาบ้าง พิมก็ไม่อาจลงมือกับหล่อนเหมือนที่ทำกับออร์ดี้ได้ หล่อนพร่ำบอกให้ลืมสิ่งเลวร้ายที่ผ่านมาให้หมดแล้วเริ่มต้นชีวิตใหม่อย่างมีความสุขที่สุด ให้อภัยกับทุกคนที่ทำให้ต้องเจ็บช้ำน้ำใจหากทำได้พิมจะสุขสงบที่สุด แต่ด้วยความสัตย์จริง...แม้จะพยายามเท่าไหร่ แต่ความรู้สึกของพิมก็ยังดื้อดึงที่จะยืนยันสิ่งเดิมไม่เปลี่ยนแปลง...หล่อนแค้น แค้นที่สุด เหตุการณ์ที่ประสบมาอาจลบเลือนกันได้แต่ความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัสนั้นทำอย่างไรก็ไม่มีวันหายขาด ตราบใดที่อำพันไม่ใช่เด็กที่เคยถูกหมายหัวจากเพชฌฆาตที่ได้ชื่อว่าเป็นผู้ให้กำเนิดคงไม่มีวันเข้าใจความทรงจำอันขมขื่นนี้ หนุ่มสาวเลือดเย็นใจอำมหิตพวกนั้นตั้งใจฆ่าเนื้อเชื้อไขอย่างพิมอย่างไม่รู้สึกไม่รู้สม และกฎหมายก็ตามล่าหมายหัวพวกนั้นไม่ได้ ชีวิตน้อยๆอันแสนบริสุทธิ์พวกนั้นไม่สมควรตายไปฟรีๆ ยิ่งคิดอย่างสมเหตุสมผลเท่าไหร่เห็นสมควรเท่านั้น ถ้าหยิบยื่นความตายให้คนอื่นได้ตนเองก็ควรได้รับสิ่งนั้นกลับไปเช่นกัน เด็กที่พ่อแม่ตายไป พ่อแม่ทิ้งไป ช่างน่าอิจฉานัก....แม้พ่อแม่ไร้คุณสมบัติพวกนั้นจะไร้ความรับผิดชอบ แต่ก็ยังดีที่ไม่เคยคิดกำจัดก้อนเลือดที่หายใจได้ให้พ้นไปจากชีวิตโดยการฆ่า ทิ้งกับฆ่าความหมายมันขอบเหวกับก้นนรกเลย อำพันบอกว่าหล่อนกับออร์ดี้โชคดีที่รอดมาได้ เพราะตำรวจไปพบเสียก่อนที่วัยรุ่นน้ำใจนรกจะทันได้รัดคอพิม ในรายของออร์ดี้ เขาก็เกือบเชือดคอตายเหมือนกัน คนบาปพวกนั้นหนีไปได้ ทุกวันนี้ก็ยังลอยนวลอยู่ที่ไหนสักแห่งบนโลกผุผังใบนี้ มาบอกให้พิมนึกขอบคุณโชคชะตาที่รอดมาได้แล้วดำเนินชีวิตไปในหนทางใหม่หรือ? ไม่ดีกว่า...เรื่องไร้สาระนั่นน่ะทำไม่ได้หรอก เลือดอันบริสุทธิ์ก้อนน้อยๆที่ไม่มีความผิดแต่ต้องมาตายโดยไร้ทางสู้ บางรายหมดโอกาสหายใจตั้งแต่ชีวิตยังไม่เป็นรูปร่างด้วยซ้ำ แล้วหล่อนจะลอยหน้าลอยตาอยู่อย่างเป็นสุขอยู่ได้อย่างไรในเมื่อเพื่อนร่วมชะตากรรมเดียวกันอีกนับร้อยกำลังต้องการความยุติธรรมที่ยังไม่เคยได้รับคำตอบ คนรักสนุก ใจทรามและเลือดเย็นพวกนั้นฆ่าคนแล้วยังกลับมาเสวยสุขต่อในสังคมได้อย่างหน้าตาเฉย ความยุติธรรมบนโลกนี้ยังมีจริงอยู่หรือเปล่า? สังคมเส็งเคร็งทำเมล็ดพันธุ์อย่างพวกหล่อนต้องสูญหายเสียตั้งแต่ยังไม่ทันได้พิสูจน์ตัวเอง เช่นนั้นแล้วทำไมหล่อนต้องเลิกเจ็บแค้นด้วยล่ะ ทำไมต้องทรมานตัวเองด้วยการลืมความเคียดแค้นชิงชังนั้นด้วยล่ะ สู้ปล่อยให้มันฝังแน่นจนกลายเป็นเนื้อเดียวกับวิญญาณไปเลยไม่ดีกว่าหรือ? การให้กับการรับเป็นสิ่งที่คู่ควรกันอย่างสมดุลมานานแล้ว ผู้หญิงใจโฉดให้แบบไหนควรได้รับแบบนั้น ให้ความตายก็ควรได้รับความตายเช่นกัน คนที่กำลังรอคู่นัดอย่างใจจดใจจ่ออยู่นั้น ใครล่ะจะมาสนใจผู้หญิงแปลกหน้าท่าทางไร้พิษสงที่บังเอิญผ่านเข้ามาถามทาง   ในส่วนของซีที่ห้องแพนทรี หล่อนก็แค่แนะนำเวบที่สามารถคุยกับชายหนุ่มได้มากมายและยังเอ่ยถึงความสัมพันธ์อันหวือหวิวระหว่างหล่อนกับคนที่ใช้ชื่อว่าโรมิโอด้วย หล่อนแต่งเรื่องสนุกๆได้เป็นฉาก นับตั้งแต่นัดพบกับโรมิโอหนุ่มหล่อหน้าตาเฉียบ และความสัมพันธ์ชั่วคืนที่จบลงด้วยร่างกายที่ชุ่มโชกไปด้วยเหงื่อระหว่างหล่อนกับโรมิโอ คู่สนทนาตาถึงกับตาโตเมื่อพิมบรรยายคุณสมบัติและลีลาทางเพศที่หาชายใดเทียบของโรมิโอได้อย่างละเอียดละออ สุดท้ายผู้หญิงรักสนุกที่ไม่เคยเข็ดขยาดกับความพลั้งพลาดอย่างซีก็เดินมาเป็นเหยื่อให้พิมฆ่าได้อย่างถึงลูกถึงคนที่สุด ศีรษะของหล่อนพิมตั้งใจจะเก็บไว้อย่างดีที่สุด พิมเดินเข้าไปในห้องน้ำ หล่อนตรงไปที่อ่างอาบน้ำแล้วยกมือรูดม่านพลาสติกเปิดออก ออร์ดี้นอนสงบอยู่ในอ่างที่มีน้ำอยู่เต็ม เสียงหยดน้ำดังจ๋อมแจ๋มก้องไปทั่วห้อง ใบหน้าที่เรียบปราศจากความรู้สึกใดๆของออร์ดี้ดูหมือนกำลังเหลับมากกว่าตาย พิมคุกเข่าลงข้างๆอ่าง ยื่นมือไปลูบใบหน้าของเขาเบามือ เขาอาจเป็นเพื่อนร่วมชะตากรรมเพียงคนเดียวที่หล่อนเหลืออยู่ หล่อนกับเขาเคยใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันหลังรอดจากความตายณ สถานสงเคราะห์แห่งหนึ่งก่อนที่หล่อนจะหนีไป ปาฏิหารย์แต่ปางก่อนที่หล่อนพยายามหลอกตัวเองน่ะไม่มีหรอกมีแต่ความหลังที่ยังจำได้เท่านั้นสำหรับการพบกันของหล่อนและออร์ดี้ และการได้พบกันอีกครั้งนั้นก็ทำให้พิมประจักษ์กับใจว่าทำอย่างไรหัวจิตหัวใจของหล่อนก็ไม่มีวันปล่อยให้ความหลังเลือนหายไปง่ายๆและออร์ดี้ก็คือตัวย้ำความหลังนั้นให้ทรงพลังมากขึ้นทุกวัน ทั้งที่พยายามปกปิดแล้วแต่เขาก็ยังรู้เรื่องทั้งหมด เขาตามหล่อนไปทุกที่ เห็นทุกอาชญากรรมที่หล่อนก่อ สบโอกาสยามหล่อนเผลอก็ขโมยเอาอาวุธของเธอไปซ่อนแม้จะบอกว่านั่นเป็นเพราะความหวังดีก็เถอะ แต่นั่นมันทำให้หล่อนโกรธมากกว่าซาบซึ้งใจ “ขอโทษนะ ออร์ดี้ทั้งที่นายรักฉันออกอย่างนั้น” พิมเลื่อนมือไปแกะเส้นลวดที่รัดตึงอยู่ที่คอของเขา สรีระของหญิงชายต่างกันมากนัก ถึงหล่อนไปยิมออกกำลังทุกวันเพื่อแรงดึงลวดที่เด็ดขาดและแน่นอน แต่หล่อนก็ยังต้องพึ่งยานอนหลับในน้ำนั่น ด้วยกลัวว่าจะสู้แรงเขาไม่ไหว แกะลวดออกแล้วหล่อนจึงยืดกายลุกขึ้นแล้ววางมือบนศีรษะของออร์ดี้ค่อยๆออกแรงกด ร่างของเขาให้จมลงไปในน้ำไปช้าๆ เดินกลับเข้ามาในห้องนอนพิมก็ตรงไปที่ข้างเตียง ทรุดตัวลงนั่งเอื้อมมือไปดึงโน๊ตบุ๊คออกมาเปิดใช้งาน หล่อนอมยิ้มเมื่อออนไลน์แล้วเห็นชื่อที่คุ้นเคยเข้ามารออยู่ก่อนแล้ว หล่อนวางมือลงบนแป้นพิมพ์ -สวัสดี จูเลียต นี่โรมิโอนะ วันก่อนเราคุยกันไว้ถึงเรื่องอะไรนะครับ อ้อ นึกออกแล้ว การทำแท้งไง คุณมีประสบการณ์บ้างไหมล่ะ? ผมอยากรู้ พิมเคาะแป้นส่งแมสเซจของตัวเองออกไปแล้วรอคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ.... *****-----***** จากคุณ : vannessia เรื่องนี้หักมุมดีครับ  ขอชม  (หุหุ  เอามาวางให้  อ่านไปด้วย) จากคุณ : ปฤษณะ - [ 19 ส.ค. 49 23:16:40 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ขอบคุณ ปฤษณะ มากเลย งั้นต้องไปลบกระทู้หลังจากนี้แล้วล่ะ แบบว่าไม่รู้ว่าโพสต์ต่อได้เลย มือใหม่หัดโพสต์สำหรับเวบนี้ค่ะ แก้ไขเมื่อ 29 ส.ค. 49 07:53:02 จากคุณ : Vannessia (vannessia) - [ 19 ส.ค. 49 23:28:53 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ู^ ^ กะว่าจะเสี่ยงตายมาบอกคุณ vannessia ทว่า...คุณ ปฤษณะ ไวกว่า ^^ เรื่องสนุกคะ หักมุมได้แนบเนียน เดาตัวต้นเหตุไม่ถูกเลยล่ะ อุอุ จากคุณ : ปาล์ม. - [ 19 ส.ค. 49 23:34:04 ]

ความคิดเห็นที่ 7 งั้นอันอื่น ไปช่วยกันโหวตลบดีกว่านะคะ จากคุณ : เนตรนภัส - [ 19 ส.ค. 49 23:43:12 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ครับไม่เป็นไร  คุณเขียนได้ดีมากเลยครับ   อันที่จริงผมก็ไม่ได้ตั้งใจเตือนอ่า  แค่ก๊อปมาวางให้เฉย ๆ เพราะเดา ๆ ว่าคุณอาจจะไม่แน่ใจว่าส่วนโพสต์นี้ใช้ลงเนื้อหานิยายได้หรือเปล่า  ให้พบด้วยตาตนเองจะรู้สึกดีกว่าและนุ่มนวลกว่าบอกว่าผิดกฎเลยครับผม จากคุณ : ปฤษณะ - [ 19 ส.ค. 49 23:53:04 ]

ความคิดเห็นที่ 9 แจ้งลบไปแล้วค่ะ เอ่อ จะโดนเวบมาสเตอร์ตัดออกจากกองมรดกหรือเปล่า อ่ะ? อย่างไรก็ตามค่ะ ขอบคุณคุณปฤษณะจากใจจริงค่ะ จากคุณ : vannessia (vannessia) - [ 19 ส.ค. 49 23:59:44 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เข้ามาอ่านค่ะ ชอบตรงการหักมุมนี่ล่ะค่ะ ตอนแรกเดาไปอีกทางเลย แต่ทีหลังช่วยเว้นวรรคด้วยน้า แบบว่าตาลายน่ะค่ะ^^ จากคุณ : Loki Trickster - [ 20 ส.ค. 49 14:09:22 ]