ความคิดเห็นที่ 1 เมื่อผู้หญิงมีความรักก็มักรักด้วยใจ ด้วยความรู้สึกที่ดี รักด้วยวิญญาณที่เต็มไปด้วยฝันของวันพรุ่งนี้ อยากเป็นที่รักของคนที่รัก ผู้ชายคงไม่รู้เรื่องนี้ รูปแบบความรักของเมย์ถึงมีแค่ความต้องการทางร่างกาย เขาจะอ่อนโยนแสนดีเสมอเมื่อแตะต้องฉัน แต่จะเงียบงันเย็นชาเมื่อพูดถึงความรู้สึก “ถ้าผมยังสัมผัสคุณได้งั้นไม่ได้แสดงว่าผมรักหรอกหรือ?” เมย์ยักไหล่ “นั่นไม่ใช่รัก นั่นแค่ต้องการ” ฉันประท้วง “งั้นเหรอ ฟังดูกร่อยจัง” เขาทำหน้าเหมือนคำพูด “แคร์ฉันหรือเปล่า?” ฉันถามเขาด้วยเสียงอันแผ่วเบา เมย์ถอนใจเขาหันมองออกไปนอกหน้าต่าง ใครๆมักพูดว่าความรักบังคับกันไม่ได้ฉันเห็นด้วยเสมอ แต่เมื่อมาประสบกับตัวเองก็ทำเอาฉันรันทดอย่างสิ้นหนทางเอาเหมือนกัน แปลกที่ฉันยังกระเสือกกระสนที่จะรักต่อไป มันอธิบายยากจริงๆ “แคร์ซิไม่อยากให้แพรเสียใจน่ะ แต่มันอาจเป็นคนละเรื่องกับรักก็ได้ ไม่รู้นะบางทีความซาบซึ้งในบทกวี โคลงกลอน หรือบทเพลงดีๆของผมอาจลึกไม่พอ ผมเลยไม่เคยเข้าใจว่าคุณคิดอะไร เราแค่ทำวันนี้ให้มันดีมากๆเข้าไว้อย่างที่สุดไม่ได้เหรอ? ยังไม่พ้นวันนี้เลยพูดถึงวันพรุ่งนี้แล้ว” เมย์ลุกขึ้นมองฉันอย่างเหนื่อยๆ ตอนนั้นเองที่ฉันเพิ่งประจักษ์...มุมมองความรักของเราช่างต่างกันเหลือเกิน “แล้วคุณคิดอย่างไงกับฉัน” “โอ..ผมชอบที่วันนี้ได้อยู่กับคุณ” เมย์หันมายิ้มเอาใจฉัน พอเห็นแบบนั้นแล้วฉันคอตกเลย....เป็นไปได้ไหม?ที่เราแค่ต่างกันตรงที่มุมมอง มันไม่เกี่ยวอะไรกับความรักที่ซ่อนอยู่ในใจของเรา ดูเอาเถอะ...น่าเศร้าดีแท้ ที่ฉันก็บ้าพอที่จะเดาแบบนั้นความรักนั้นน่ะสำหรับฉันคนเดียว ส่วนเขาคงไม่มีหรอก . พี่อรรุ่นพี่ที่เพิ่งเลิกกับแฟนหัวหน้าทีมฟุตบอลของมหาวิทยาลัย เป็นคนแรกที่หัวฟัดหัวเหวี่ยงสุดๆเมื่อได้ฟังเรื่องเมย์จากฉัน เธอร่ายราวถึงความไม่เอาไหนของผู้ชายออกมาเป็นชุดราวกับฉันไปติดกัณฑเทศน์ “คิดเสียว่าพวกผู้ชายบ้านั่นเป็นแค่อาหารแย่ๆสักมื้อก็แล้วกัน กินแล้วก็แล้วกัน มื้อหน้าก็สั่งอย่างอื่นมากิน” พี่อรยักไหล่อย่างไม่อาลัย  กระนั้นก็เถอะถ้าความรักมันจบกันง่ายๆเหมือนอาหารสักมื้ออย่างว่าก็คงดี แต่ฉันคงเป็นคนที่ชอบอ้อยอิ่งรำลึกถึงรสอาหารหลังมื้อกระมัง ถึงได้ไม่ยอมเลิกเอาเรื่องของเมย์มาเล่าให้พี่อรฟังสักที ครั้งหนึ่งฉันเล่าให้พี่อรฟังเรื่องที่เมย์จูบกับใครอีกคนลับหลังฉัน “ชักเกลียดหมอนี่มากๆเสียแล้วซิ” พี่อรพูดขึ้นมาหลังจากฟังเรื่องจบ “เจอหน้าเมื่อไหร่จะด่าให้หนีไปเกิดเป็นคนดีๆเลย” คำพูดของพี่อรทำเอาฉันขำทั้งที่ตั้งท่าจะร้องไห้ “หัวเราะมันเข้าไปเถอะ หัวเราะใส่มันไปเลย ไอ้ความรักเส็งเคร็งแบบนั้น” พี่อรยิ้มให้พร้อมทั้งจับศีรษะของฉันโคลงไปมาอย่างเอ็นดู “พี่รักแพรนะ อย่าเสียใจที่ผู้ชายคนนั้นพยายามทำตัวเป็นคนแปลกหน้าสำหรับเธอตลอดเวลา เข้มแข็งเข้าไว้  เราอยู่ได้” พี่อรหันมาทางฉันด้วยสีหน้าที่อ่อนลง ทั้งที่ตัวเธอเองก็ไม่ต่างไปจากฉัน กำลังเจ็บช้ำอย่างมากและไม่รู้จะหันหน้าไปพึ่งใคร แต่พี่อรก็เลือกที่จะให้กำลังใจและปลอบโยนฉันอย่างดีที่สุดทำที่พึงทำได้  นั่นทำให้ฉันรู้สึกซาบซึ้งใจมาก สิ่งที่พี่อรหยิบยื่นให้ฉันในวันเวลาที่ความเข้าใจในตัวเมย์ สำหรับฉันเหลือน้อยลงทุกทีนั้นเป็นสิ่งที่ดีจริงๆ  ไม่เข้าใจ...ผู้หญิงที่น่ารักอย่างพี่อรไม่รู้ทำไมถึงต้องอกตรมด้วยนะ หรืออาจเป็นอย่างที่เธอว่าก็ได้..นายดาวยิงของทีมฟุตบอลคนนั้นไม่มีวาสนาได้คนดี... “เธอกลียดผม” เมย์สรุปกับฉันในวันที่เขาได้พบกับพี่อรเป็นครั้งแรก เขางงกับสายตาหยันๆของพี่อรเมื่อฉันแนะนำใหทั้งคู่รู้จักกัน  กริยาพี่อรที่ปฏิบัติกับเมย์ก็เต็มไปด้วยอาการอย่างที่ใครๆเห็นก็ต้องเข้าใจว่า..เธออยากมีเรื่องกับเขาใจแทบขาด....ไม่ว่าจะเป็นการจงใจค่อนแคะเมย์เรื่องกรรมพันธุ์ใจง่ายที่ผู้ชายส่วนใหญ่มีหลังดูหนังเรื่องหนึ่งจบ เธอถอนใจแล้วกรอกตาไปมาตอนที่อ่านบทกวีของเชคเปียร์ในร้านหนังสือก่อนจะหันมาถามเมย์อย่างถากถางว่าเขาคงพล่ามได้แต่ตัวอักษรตอนที่อยากจีบใครสักคน แต่คงไม่มีกลีบสมองกลีบไหนอยากสนอารมณ์หรือความหมายของมันหรอก เมย์หันไปมองเธอด้วยอาการที่เรียกได้ว่าจ้องจนลูกตาแทบหลุดออกมานอกเบ้า แถมพอเขาพาทั้งฉันและพี่อรที่กินข้าวที่ร้าน เธอก็ดุเขาที่เขาเสริ์ฟอาหารให้เธอไม่ถูกธรรมเนียมตะวันตก เมย์อธิบายว่านี่เป็นคอฟฟี่ชอฟเล็กๆที่ไม่ได้อยู่ในโรงแรมห้าดาว ไม่จำเป็นต้องเข้มงวดนักก็ได้ พี่อรก็เลยทำเอาฉันกับเมย์ต้องมองหน้ากันอย่างฝืดฝืนเต็มทน ด้วยคำถามที่ว่า....ผู้ชายที่คิดจะดักดานกับความมักง่ายแบบเมย์นี่ฉันหลงรักเข้าไปได้อย่างไง.... “ถ้าคุณจ่ายแพงกว่านี้อีกสองเท่าผมจะเสริ์ฟให้คุณราวกับเลดี้เลย” เมย์ยิ้มแกนๆ “ช่างเถอะ คุณน่ะเก่งแต่ทำให้ผู้หญิงเสียหายและเสียใจ เฮอะ!ช่างเป็นพรสวรรค์ที่กระจอกงอกง่อยเสียเหลือเกิน” พี่อรเชิดคางมองเมย์ตรงๆ ฉันว่าฉันไม่ได้กำลังสับสนไปกับความโกลาหลในสัมพันธภาพของทั้งสองอยู่แน่ๆ เป็นครั้งแรกที่เห็นใบหน้าที่เรียบสงบกับทุกสถานการณ์ของเมย์กำลังฝาดสีเลือดขึ้น เขาคงพยายามอย่างมากที่จะเก็บความกริ้วไว้ข้างในให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้    เรื่องนั้นฉันพอจะมองออกอยู่บ้าง “ไอ้ที่รักกันแท้ๆก็ไม่เห็นรอดถึงฝั่งฝันเลยนี่ ไอ้แบบนั้นไม่กระจอกกว่าหรอกหรือ?” เมย์ส่ายหน้ายิ้มเหยียดๆ “อ้อ!แพรผมลืมบอกแพรไปว่า ลีที่อยู่คณะวิทย์กับผมน่ะเล่นบอลด้วยกันทุกเย็น และเราก็สนิทกัน เพราะฉะนั้น ..” หันไปทางพี่อร “อย่าคิดนะว่าคุณจะรู้เรื่องของผมคนเดียว”เมย์ลงมือเก็บจานอาหารตรงหน้าพี่อรโดยไม่สนแม้แต่จะมองสีหน้าของเธอด้วยซ้ำ เมื่อเก็บเรียบร้อยเขาก็ถอยก้าวห่างออกไป “พวกผู้ชายหน้าด้านไม่มีความรับผิดชอบก็งี๊ล่ะ เล่าเรื่องเป็นตายของผู้หญิงได้อย่างสนุกสนานราวกับไม่ใช่เรื่องสำคัญ” พี่อรชายตามองด้านหลังของเมย์ เขาหยุดกึกและเดินกลับมาหาเราที่โต๊ะ วางจานโครมตรงหน้าฉันแล้วถามตรงๆ...ผู้หญิงปากร้ายและถือดีคนนี้จะเอาอย่างไงกับเขา?....ฉันหน้าเสียส่วนพี่อรทำเหมือนไม่ได้ยิน เธอเชิดหน้ามองออกไปนอกหน้าต่าง ปากสวยๆของเธอเบะเล็กน้อย ฉันยอมรับว่าคำพูดของพี่อรโดนใจฉัน แต่ฉันกลับไม่รู้สึกรู้ดีขึ้นเลย เพราะฉันมันก็ผู้หญิงที่ไม่ได้ความดีๆนี่เอง แทนที่ฉันจะสะใจกับสิ่งที่พี่อรทำเพื่อฉัน ฉันกลับ...สงสารและไม่อยากให้เมย์โดนคำพูดแสบสันต์แบบนั้นอีก...ฉันลอบสัญญากับตัวเองเงียบๆว่านับแต่นี้จะไม่มีวันให้สองคนนี้ได้เจอหน้ากันอีกแล้ว เพราะฉันไม่อยากอ้ำอึ้งหาคำพูดดีๆมาต่อบทสนทนาหลังจากที่ฟังพวกเขาโหมโรงใส่กันเสร็จแล้ว..... แต่ฉันก็ทำได้ไม่ดีพอ.....ฉันรู้ ฉันหลงเข้าใจผิดมาเกือบตลอดชีวิตว่าสิ่งที่ตรงข้ามกันนั้นน่ะอย่างไรก็ไม่มีวันจะเข้ากันได้ เลยไม่ได้ใส่ใจกับความขัดแย้งพวกเขามากนัก คิดอย่างเดียวว่าขอเพียงไม่เจอ...เรื่องน่าหนักใจก็คงไม่เกิด อีกทั้งความกริ้วโกรธของเมย์ที่มีเป็นระยะเมื่อได้ยินชื่อพี่อรยิ่งตอกย้ำความมั่นใจเสียจนไม่ได้เฉลียวใจระริกริ้วคลื่นอารมณ์ที่เคยเนือบนาบของเมย์นั้นมีบางความรู้สึกซ่อนอยู่อย่าง....ลึกที่สุด แก้ไขเมื่อ 29 ส.ค. 49 07:56:49 แก้ไขเมื่อ 21 ส.ค. 49 14:45:50 จากคุณ : vannessia - [ 21 ส.ค. 49 13:59:49 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ไม่เข้าใจเลย.....ทำอย่างไรฉันก็ไม่สามารถหาคำตอบให้กับเรื่องนี้ได้....บางทีอาจตราบชั่วชีวิตของฉันก็ได้ ฉันไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดเพียงไม่กี่วันที่ฉันไปที่อื่น ทำไมพวกเขาถึงได้ทำในสิ่งที่ฉันคาดไม่ถึง   หรือยังมีความจริงที่ฉันมองข้ามไป? ฉันพยายาม พยายามอย่างมากที่จะสำรวจว่าฉันทำอะไรผิดพลาดไป เรื่องของพวกเขาถึงได้กลายเป็นความอ้ำอึ้งของอีกฝ่าย จู่ๆโลกก็พลิกเอาอีกด้านขึ้นมาหมุนรอบตัวเองไปเสียได้ จากคนที่เกลียดกันสุดชีวิตกลายเป็นคนที่ทำเอาอีกฝ่ายเงียบงันเมื่อได้ยินชื่อ จากคนที่เคยเปิดเผยพวกเขาก็กลายเป็นคนปิดบังและหนีหน้าฉันราวกับเจอคนแปลกหน้าที่ไม่เคยอยู่บนเส้นทางของพวกเขา สิ่งนั้นทำให้ฉันรู้สึกเหมือนกระเด็นออกไปจากโลกนี้หลายพันปีแสง มันยากยิ่ง ยากเหลือเกินที่ฉันจะยอมรับว่ามีความจริงอีกข้อที่ว่า...แม่เหล็กนั้นดึงดูดเข้ากันด้วยขั้วต่างเสมอ ฉันเจ็บปวดเกินกว่าที่จะยอม รวดร้าวเมื่อคิดถึงความดี ความเอื้ออาทรที่พี่อรเคยหว่านล้อมให้ฉันเข้มแข็งจากคนที่เธอเรียกว่าคนพรรค์อย่างเมย์ ฉันไม่อาจแน่ใจได้อีกว่าจะยังรักและเคารพเธอได้เหมือนเดิมอีกหรือไม่ตอนที่ตบหน้าเธออย่างแรงต่อหน้าคนที่ฉันรัก เมย์สะดุ้งเขาเสี่ยงความเจ็บเข้ามาขวางฉันเมื่อเห็นฉันกำลังจะลงมือครั้งที่สอง “ไหนว่าเกลียดกันงัย ไหนว่าเขาไม่ได้ดีพอสำหรับฉันไง” ฉันตะโกนอย่างคุ้มคลั่งเหตุเพราะฉันลงมือกับเมย์ไม่ได้ “พี่ขอโทษ” เธอสะอื้นด้านหลังเมย์ “ฉันเข้าใจล่ะ เขาไม่ได้ดีพอสำหรับฉัน เพราะเขามันเลวเหมือนพี่ เขาเลยเหมาะสำหรับพี่ใช่ไหมล่ะ” ฉันหัวเราะและร้องไห้ออกมาพร้อมกัน นี่..ฉันคงเป็นบ้าไปแล้ว “มันยากที่จะอธิบายให้เข้าใจภายในนาทีสองนาทีนะแพร” เมย์เม้มปากแน่น “ฉันไม่พูดกับคุณ ฉันอยากจะรู้จากปากคนทรยศนั่น หลบไปได้ไหม?” ฉันออกแรงผลักเขา แต่เมย์ก็นิ่งไม่ขยับ “ฉันอยากรู้คุณทำได้อย่างไร คุณก็รู้ว่าฉันรักเขา เราเป็นพี่เป็นน้องกันไม่ใช่หรือ?”เสียงของฉันขาดๆหายๆไปกับแรงสะอื้น “แพร”เมย์พยายามก้าวมาหาฉัน แต่ฉันยกมือห้าม ใบหน้าของฉันเงยขึ้นมองเพดาน พยายามอย่างมากที่จะไล่น้ำตาให้ไหลย้อนเข้าไปข้างใน “ทุกอย่างเป็นแผนพี่ทั้งหมดล่ะซิ พี่ลีคงไม่มีเร้าใจ เลยหาทางเลิกแล้วก็จะมายุให้ฉันเลิกกับเขา น่าสงสารพี่ลีกับฉันจริงๆ ที่โง่ได้ขนาดนี้” ฉันถอยห่างออกมาจากทั้งสองคน โลกสวยงามระหว่างฉันกับผู้หญิงคนนั้นพังยับเยินหมดแล้ว “พี่อธิบายได้นะแพร เรื่องของเราไม่ได้มีแผนอะไร มันเกิดขึ้นโดยที่พี่เองก็ไม่ทันได้ตั้งตัวไม่ตั้งใจรับกับมันเหมือนกัน” พี่อรเดินมาหาฉัน ฉันมองเธอด้วยความชิงชัง “ฉันเกลียดแก” ฉันสาใจมากที่เห็นพี่อรผงะถอยไปเมื่อได้ยิน “อรเรากลับกันก่อนดีกว่า ตอนนี้พูดอะไรแพรก็ไม่อยากฟังเราหรอก” เมย์หันหลังเดินห่างออกไปคนแรก พี่อรลังเลอยู่แต่พอเห็นสายตาแค้นเคืองของฉันเธอก็ถอยห่างออกไปโดยดี ฉันไม่อยากทรมานคนเดียวฉันอยากหลุดพ้นจากความเจ็บช้ำน้ำใจนี้ ฉันควรทำอย่างไรกับสภาวะแบบนี้ ฉัน...ต้องให้อภัยใช่ไหม? ต้องตามใจพวกเขาอย่างนั้นหรือ? คงต้องทำแบบนั้น สิ่งสำคัญที่สุดของชีวิตคนเราก็คือต้องอภัยให้เป็น มองข้ามความโกรธแค้นไปเสียอย่างอะไรก็จะดีขึ้น....ฉันเฝ้ามองทั้งคู่ห่างออกไปเรื่อยๆด้วยหัวใจที่เต้นแรง “เมย์ พี่อร” สุดท้ายริมฝีปากของฉันก็เผยอเอ่ยขึ้น....สองคนนั้นหันมาฉัน ดวงตาของพวกเขามีความหวังในเรื่องที่ฉันเองก็รู้แก่ใจ “ขอให้เธอสองคนตกนรกหมกไหม้ ไม่ได้ดีตลอดไปชั่วชีวิต” นี่คือคำให้อภัยของฉัน ฉันตัดขาดโลกของพวกเขาไว้แค่นั้น การติดต่อสันทนาการของพวกเรากลายเป็นอัมพาตไปด้วย พบกันที่มหาวิทยาลัยก็ไม่ทักทาย แม้พี่อรจะพยายามอย่างมากที่จะมาหาฉันทุกวัน แต่ฉันก็พิสูจน์ให้เธอเห็นว่าความพยายามเหล่านั้นไร้ค่าสำหรับฉันด้วยการเมินเฉยและหลบหน้า ร้านของเมย์เองก็กลายเป็นสถานที่อัปมงคลสำหรับฉัน ฉันมองมันราวกับสุสาน ไม่อยากเฉียดเข้าไปแม้แต่เดินผ่าน ภาพถ่ายของฉันและพี่อรที่ฉันติดไว้เต็มบอร์ดตรงหน้ากลายเป็นของประหลาดสำหรับฉัน เลยดึงออกหมด ความรักเป็นเรื่องที่เข้าใจยากและเราก็ปฏิเสธมันไม่ได้ว่ามันเป็นส่วนหนึ่งของการดำเนินชีวิตอยู่ต่อไป  ทว่ากว่าจะรู้ซึ้งถึงแก่นปรัชญาชีวิตนี้เด็กสาวอย่างฉันคง..แทบตาย   ฉันไม่สบายใจเลยที่ต้องอยู่กับตัวเองในสภาพเคว้งคว้างแบบนี้ เคยมีเพลงอยู่เพลงหนึ่งบอกว่า...การอยู่เหงาๆคนเดียวนั้นเปลี่ยวหัวใจน้อยกว่าอยู่กันสามคน ฉันไม่เห็นด้วยเลยนะ ฉันว่าการอยู่คนเดียวกับเรื่องของอีกสองคนนั้นเหงาหัวใจมากที่สุด.... ฉันคิดอยากตายเพื่อสั่งสอนพวกเขา แต่ใจที่รักดีของฉันก็บอกว่าไม่คุ้มหรอกที่จะลงโทษคนไม่มีใจกับเราด้วยชีวิตของเราเอง เขาอาจเสียใจแต่สักวันเขาก็จะลืมเลือนไปเพราะเราไม่ใช่สิ่งสำคัญที่สุดในหัวใจของเขา...ถึงอย่างนั้นก็เถอะเรื่องให้อภัย.....ก็ยังคงเป็นอนาคตที่ยังมาไม่ถึงสำหรับฉันอยู่ดี  ที่จริงแล้ว...ความรักนั้นน่ะสร้างหรือทำลายคนกันแน่นะ? ความสัมพันธ์ของเมย์กับพี่อรเป็นอย่างไรฉันไม่สน ฉันต้องการฟังแต่ข่าวร้ายของพวกเขาเท่านั้น แต่ก็เหมือนซาตานไม่ยอมเข้าข้างฉันเพราะมีแต่ข่าวมาเข้าหูฉันเสม่ำเสมอว่า เมย์กำลังเปลี่ยนไปเพราะผู้หญิงของเขา เขาใส่ใจกับเรื่องรอบตัวมากกว่าเก่า ทุกอย่างที่เขาทำกับผู้หญิงทุกคนมีความจริงใจ แน่นอน และแยกแยะมากขึ้น หลายคนบอกกับฉันว่าบางที...เมย์กำลังตกหลุมรักจริงๆ... สันนิษฐานดอกไม้บานนี้ทำเอาเสียงกรีดร้องของฉันคลั่งอยู่ข้างในคนเดียวทุกค่ำคืนด้วยความริษยา  ความชิงชัง ความเคียดแค้นฉีกทึ้งทำลายความสุขของฉันจนหมดสิ้นแล้ว  ไม่นึกเลยว่าจะกลายเป็นฉันเสียเองที่กำลังตกนรก.....เพราะอะไร?ไม่เข้าใจเลย.... แก้ไขเมื่อ 21 ส.ค. 49 14:49:25 จากคุณ : vannessia - [ 21 ส.ค. 49 14:03:37 ]

ความคิดเห็นที่ 3 วันหนึ่งฉันก็ได้พบกับเมย์จังๆ ฉันไม่อาจหลีกเลี่ยงเดินหนีเขาได้เนื่องด้วยในเราอยู่ในงานเลี้ยงที่มีคนเบียดเสียดกันอยู่มากมายทุกตารางนิ้ว “จะหนีไปไหนล่ะ” เมย์คว้าแขนฉันไว้ “พวกธาตุอากาศพูดได้ด้วยเหรอ?” ฉันสะบัดแขนแต่มันไม่หลุดจากอุ้งมือใหญ่ของเขา “เราต้องคุยกันนะแพร คุณทำให้อรไม่สบายใจ เพราะเขารักคุณแคร์คุณ ความทุกข์ทำให้เขาป่วย แพร...ไปคุยกับเขาหน่อยได้ไหม?” เมย์ดึงฉันให้เดินไปกับเขา “ดีให้มันตายไปเลย เอ๊ะ! จะพาฉันไปไหนไอ้บ้า ปล่อยนะ รังเกียจๆ อย่ามาแตะต้องฉันนะ” ฉันดิ้นรนสุดขีด “อย่าทำน่าเกลียดแบบนี้นะ” เมย์หันมาตะคอกฉันอย่างเหลืออด “ก็ปล่อยฉันซิ ฉันไม่พูดกับพวกแกหรอก พวกคนสารเลว พวกแกทำร้ายฉัน  ลืมไปแล้วหรือ? จะมาขอคุยอะไรไม่มีอะไรจะคุย” ฉันยิ่งกรีดเสียงออกมาอย่างไม่เม้มคำหยาบคาย “รู้อะไรอย่างหนึ่งไหมแพร หากคุณจะพยายามเข้าใจ คุณจะรู้ว่าหากผู้ชายรักนั่นคือยอมหมดใจ ถ้าไม่รักแม้เพียงกระผีกก็ให้ไม่ได้ ผู้ชายอย่างผมไม่ได้แตกต่างไปจากผู้หญิงอย่างคุณหรอกนะ เพียงแต่ผมไม่อาจปล่อยให้อารมณ์อยู่เหนือเหตุผลได้ ถ้าคุณรู้สึกได้ว่าคนๆนั้นหรือคนๆนี้ใช่ ผู้ชายอย่างผมก็รู้สึกได้เช่นกัน และสำหรับผมมันไม่ใช่คุณก็เท่านั้นเอง” เมย์ถอนใจ เขารู้สึกหยาบคายที่ต้องพูดออกกับฉันแบบนี้ ส่วนฉันน่ะหรือชาไปทั้งตัวที่ได้ยิน... “จะเอาผมไปเป็นก้อนหินในมือคุณทำไมกันแพร บีบไปก็เจ็บมือตัวเองเปล่าๆ” “ช่างบทเพลงนั่นประไรซิ หินโสโครกอย่างคุณกับแม่นั่นน่ะฉันขว้างออกไปตั้งนานแล้วย่ะ กำลังมองว่าเมื่อไหร่ที่พวกคุณจะจมลงก้นทะเล” ฉันหัวเราะใส่เขาด้วยความสะใจ แต่ข้างในเบากลวงสิ้นดี.. มีคนบอกว่าทันทีที่พี่อรฟื้นจากอาการเจ็บไข้ เรื่องเธอกับเมย์ก็เปลี่ยนโฉมหน้าไป มันเปลี่ยนไปในชนิดที่ว่าฉันเองยังนึกไม่ถึง พี่อรคบผู้ชายมากขึ้นจนถึงขั้นเปลี่ยนคู่ควงไม่ซ้ำหน้าในสัปดาห์   ฉันแทบไม่เห็นเมย์อยู่กับพี่อระยะหลังๆมานี่  ฉันน่าจะสมใจกับสิ่งที่ได้เห็นได้รู้มา ทว่าการณ์กลับกลายเป็นว่าใจฉันหายมากกว่าจะรู้สึกเบิกบาน ความเข้มแข็งของฉันไม่เหลือเผื่อให้รู้สึกชั่วช้าได้ดีใจเพราะเอาแต่พะว้าพะวงเป็นห่วงเขา อีกทั้งความชิงชังที่เคยมีก็เหือดหายไปหมดราวกับไม่เคยเกิดขึ้น อา...ฉันพ่ายแพ้ให้กับความรักที่ยังเป็นของเขา สุดท้ายฉันก็ยอมเสียหน้าเป็นฝ่ายมาหาเขาเอง “ดีใจจังที่ได้เห็นคุณอีกครั้ง มาหัวเราะเยาะหรือเปล่า ถ้าเป็นแบบนั้นก็เต็มที่เลยนะ” รอยยิ้มของเขายังสวยสดงดงามเหมือนทุกครั้งที่ได้เห็น “บ้าน่า เป็นอย่างไรบ้าง? ฉันเป็นห่วงคุณนะ  ” ฉันลูบใบหน้าที่ซีดเซียวของเขา “ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกเขาก็แค่ไม่เข้าใจผมเท่านั้นเอง” “เขานอกใจคุณอยู่ไม่ใช่หรือ นั่นเรื่องใหญ่นะ” ฉันประท้วง “ผมไม่เป็นไรหรอก เชื่อสิ  ” เมย์โผเข้าสวมกอดฉัน “คุณรักเธอไปแล้วจริงๆล่ะ เมย์”ฉันสะอื้น เพราะอะไรนะ?คนที่รักมักเจ็บกว่าคนที่ถูกรักเสมอ ไม่ยุติธรรมเลย   ความรักสามารถเป็นได้ทั้งคำสาปและมนตรา เพราะหลังจากที่มันจากสาปฉันให้กลายเป็นแม่มดร้ายแล้ว มันก็ร่ายมนต์ให้ฉันกลายเป็นนางฟ้าผู้เสียสละ  ฉันตกลงใจที่จะช่วยเมย์ไปพบกับพี่อร แต่ฉันกลับเข้าไม่ถึงพี่อร เธอทำให้โอกาสของฉันเป็นศูนย์เมื่อฉันพยายามจะพบเธอ “พี่เคยอยากคุยกับเธอมาตลอดแต่เธอไม่เคยให้โอกาสพี่เลย ตอนนี้พี่ไม่ว่างเสียแล้ว เสียใจด้วยนะ” อย่างน้อยเธอก็สุภาพกว่าฉันที่ยังบอกกล่าว  ความช่วยเหลือจากฉันจึงไม่ได้มากไปกว่าปลอบใจและอยู่เป็นเพื่อนยามที่สภาพของเขาย่ำแย่ไปกับสุรา ถึงเมย์จะบอกว่าเข้าใจในเหตุผลของการกระทำของคนรักที่ฉันไม่อาจรู้ แต่เขาก็อดเจ็บช้ำไม่ได้ หลายครั้งที่ฉันเห็นเมย์ดื่มอย่างอมทุกข์และโดดเดี่ยวเพียงคนเดียว วันหนึ่งความอดกลั้นของเขาก็ขาดเมื่อเห็นตำตาว่าพี่อรอยู่กับผู้ชายคนอื่นในวิถีทางเดียวกับเขาในอพาตเม้นท์ เมย์ตรงไปทุบประตูอยู่นานแต่ก็ไม่มีใครเปิดให้ เขาหมดแรงนั่งหมดแรงอยู่ตรงนั้น ฉันที่ตามไปด้วยทำอะไรไม่ถูกเลยเอาแต่ร้องไห้ นี่หรือ?ข่าวดีที่ฉันรอคอย พอมันมาถึงจริงๆฉันกลับไม่มีกะใจจะปรีดาไปกับมันเลย “เมย์ เลิกกับเขาเถอะ” ฉันกอดเขาเพื่อระงับอาการสั่นของร่างกาย “แพรคุณไม่เข้าใจหรอก ผมต้องทน ทนจนกว่าอรจะเข้าใจ ว่าวันนี้สวยงามแค่ไหน ผมจะรอเขาแค่วันนี้ ผมไม่สนวันพรุ่งนี้หรอก” เมย์ยกมือขึ้นปิดหน้า “อะไรกันน่ะเมย์ คุณพูดอะไร?” ฉันพยายามดึงมือเขาออกมา เมย์มองหน้าฉันด้วยสายตาที่ห่างเหิน ราวกับเราไม่เคยรู้จักกัน เขาลุกขึ้นเดินไปทางอื่น ฉันผวาไปหาเขาแต่เขาก็ยกมือห้าม “แต่มันก็ทรมานมากนะ เกลียดความเจ็บปวดจริงๆ” เมย์เงยหน้าขึ้นพิงศีรษะกับผนังด้านหลัง สองมือของเขายกขึ้นลูบหน้า ไหล่ที่เคยผึ่งผายของเขาตอนนี้ลู่ค้อมลง “เมย์ มีอะไรหรือ?” เสียงของฉันแผ่วคล้ายเสียงกระซิบ “ขอนะ อย่าเกลียดอร อย่าแค้นเคืองเขา” สิ่งที่ฉันได้ยินทำให้เสียงกรีดร้องภายในที่น่ากลัวกลับมาหาฉันอีก “รู้ไหม? ฉันเกลียดคุณทั้งสองคนนั้นแหละ คุณทั้งคู่ก็เลวพอกัน คุณคนหลอกลวง คนๆนั้นก็จอมทรยศ ที่จริงก็เหมาะสมกันดีนะคุณสองคนน่ะ” ...ที่พูดออกไปนั้นช่างไม่น่าฟังเอาเสียเลย ฉันตั้งใจจะปลอบเขาไม่ใช่หรือ? แล้วทำไมกลายเป็นแบบนี้ “อย่าว่าอรนะ!” เมย์เสยผมแรง ก่อนที่จะค่อยๆยืดตัวตรง “ทำไมจะว่าไม่ได้ เป็นนางฟ้านางสวรรค์มาจากไหน ก็แค่ผู้หญิงมักมาก ง่าย พล่าน มั่วเปลืองตัวเท่านั้น ผู้หญิงแบบนั้นฉันจะต้องเกรงใจตอนอยู่ลับหลังด้วยเหรอ? ฉันน่ะ....เกลียดๆ เข้าใจไหม?ว่าเกลียดๆ ยัยสารเลวนั่น”ฉันคล้ายคนกำลังอาเจียน คือหยุดไม่ได้ ข้างในของฉันกำลังคลั่ง “หยุดพูดนะแพร! คุณจะรู้อะไร” เมย์ตะคอกกลับมา เสียงที่เหมือนเสียงคำรามของสัตว์ร้ายที่มีต่อศัตรู ทำเอาฉันตะลึงไปพักใหญ่ พอเมย์เห็นอาการเซ่อของฉัน ปฏิกิริยาของเขาก็อ่อนลง ก้าวเดินช้าๆมาหาฉัน จับบ่าฉันไว้เมื่อถึงตัว ฉันยกมือขึ้นปัดอย่างแรง แต่เขายังฝืน ฉันไม่ยอมและเริ่มดิ้นรนหาอิสระ เมย์ตัดสินใจดึงตัวฉันเข้าไปกอด วงแขนของเขาบีบร่างกายฉันแน่น ก่อนที่ฉันจะหมดแรงปฏิเสธเขาก็เริ่มร้องไห้ ร่างกายของเขาสั่นจนฉันรู้สึกได้ “อรมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นาน เขาไม่อยากให้ผมไปยุ่งกับเขาอีก เขาไม่อยากให้ผมไปผูกพันธ์กับคนที่กำลังจะตายอย่างเขา เขากลัวผมเสียใจ แพร...บอกผม  ผมควรทำอย่างไร? เขาควรรู้นะว่าเรื่องที่เขาจะตายผมก็เสียใจแต่มันไม่ได้มากไปกว่าการที่เขากันผมออกจากความรักแบบนี้” ร่างกายของเมย์โยกไหวไปตามแรงสะอื้น ที่สุดแล้ว....ฉันก็ต้องร้องไห้ออกมาอีกครั้ง ไม่ใช่เพราะเรื่องความเป็นความตายที่เขาพูดหากแต่...เป็นเพราะประจักษ์กับใจ.....นี่งัย ความรักที่แท้จริง รักที่ผู้ชายคนหนึ่งพึงมอบให้ผู้หญิงสักคนได้อย่างหมดใจ แต่มันกำลังจะล่มสลายไปกับช่วงเวลาที่เหลืออยู่น้อยนิด  หรือนี่เป็นคำสาปของฉัน หากเป็นเช่นนั้น จะยังพอจะทันไหมที่ฉันถอนมันเสียแต่ตอนนี้ “ที่ผ่านมาไม่ใช่ผมอยากให้ใจกับคุณหรอกนะแพร แต่เพราะผมไม่เหลือใจอีกแล้วต่างหาก ผมไม่ได้รักอรหลังคุณ ผมรักเขามานานแล้ว รักไปกับเรื่องเล่าของลี พอเจอกันเขาก็เกลียดผมไปตามคำบอกเล่าของคนอื่น ผมโกรธมากในตอนแรก ผมไม่อยากให้เขารู้สึกแบบนั้นนาน  หลังวันที่ได้พบกับเขาวันนั้นผมจึงพยายามจีบเขาอย่างจริงจังและไม่มีการปล่อยมือ ผมขอโทษที่ทำให้คุณต้องรอคอยไปกับสัมผัสของผม แต่แพรครับ สัมผัส เซ็กซ์ และความรักสำหรับผู้ชาย  เรามักแยกจากกันได้อย่างเด็ดขาดเสมอ ผู้หญิงอย่างคุณอาจไม่เข้าใจเรื่องนี้” เมย์ยิ้มเศร้าๆ “แหม...หวานซึ้งอย่างกับฉากรักในหนังเลยนะ” เสียงของพี่อรเรียกให้เราหันกลับไป เมย์รีบก้าวเท้าไปหาเธอ แต่พี่อรยกมือห้ามไว้ “แพรเอาผู้ชายที่เธออยากได้นักหนากลับไปซะ ฉันคืนให้  ช่วยรีบพาเขาไปเสียพ้นๆหน้าฉันที” สีหน้าพี่อรเรียบเฉย “ไม่ถามผมเลย ด่วนตัดสินใจแทนผมได้อย่างไง คุณไม่ได้เป็นผม  กรุณาอย่าตัดสินใจให้ผมได้ไหม? อย่าเจ็บปวดแทนผม เพราะอย่างไรคุณก็ไม่สามารถรู้สึกถึงมันได้ทั้งหมด ความตายของคุณมันเป็นเรื่องของวันหน้าไม่ใช่หรือ? ผมไม่เห็นมันหรอก ไม่สนด้วย” เมย์ตอบโต้กลับไป “คนอย่างคุณจะรักใครนาน ยิ่งคนที่ไม่มีอนาคตอย่างฉันด้วยแล้ว” พี่อรเมินหน้ามองไปทางอื่น “ทำไมเราต้องเลิกกัน?” ใบหน้าของเมย์ซีดและดูอ่อนโรยจนฉันใจแป้วที่ได้เห็น “ก็เพราะฉันอยากเลิก เมย์อย่ามาอะไรกับคนที่กำลังจะเป็นศพในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้าเลย มันไม่สวยงามอย่างที่คิดหรอก” พี่อรแค่นหัวเราะออกมา “วันนี้ เวลานี้ และวินาทีนี้คุณยังอยู่ตรงหน้า ยังหายใจ ขณะที่ร่างกาย จิตใจของคุณเต็มไปด้วยความรักของผม ผมไม่ไปไหนหรอกนะ รอยต่อวันคืนแทบไม่เหลือเราจะยังคงเติมเต็มมันด้วยความเกลียดชังไปทำไมกัน” เสียงของเมย์แหบหายไปราวกับคนหลงทางที่หิวน้ำกลางทะเลทราย พี่อรเหมือนหยุดคิด กระนั้นสีหน้าของเธอก็ไม่มีความรู้สึกใดๆ “จนกว่าความตายจะมาถึง ทำไมเราถึงต้องเรียงร้อยคืนวันที่เหลืออยู่ด้วยความเจ็บปวดทั้งสองฝ่าย  หรือนี่คือสิ่งที่คนที่รักกันพึงมอบให้กันจนวันสุดท้ายจริงๆ? ผิดด้วยหรือ?ที่ผมไม่แคร์เรื่องความตายของคุณมากไปกว่าความรักของคุณ” เมย์น้ำตาคลอหน่วย ส่วนฉันต้องเมินหน้าไปมองทางอื่นฉันกลัว...กลัวจริงๆ....กลัวจะร้องไห้ออกมาก่อนเขา ผู้ชายของพี่อรออกมาจากห้อง เขาเดินมาดึงมือเธอให้เดินไปกับเขา เธอเดินตามเขาไปอย่างว่าง่าย แก้ไขเมื่อ 21 ส.ค. 49 14:56:01 จากคุณ : vannessia - [ 21 ส.ค. 49 14:05:36 ]

ความคิดเห็นที่ 4 “คุณมันก็เป็นแบบนี้ตั้งแต่เราคบกันแล้ว เอาแต่ความคิดของตัวเองเป็นใหญ่ วันหน้าที่คุณไม่อยู่แล้วผมจะเป็นอย่างไรคุณไม่มีวันรู้ไม่มีวันเห็น  ให้มันเป็นหน้าที่ของผมที่จะดูแลตัวเองเถอะนะ อย่าเป็นห่วงผมมากเกินเหตุเลย  คิดถึงแต่วันนี้ซิ คุณรู้คุณเห็นทุกผลของการกระทำทุกอย่าง  ผมสาหัสมากนะที่คุณใจดำพอที่จะมีความสุขอยู่กับการทำร้ายผม” เมย์ยกมือข้างหนึ่งป้ายน้ำตาออกลวกๆมองคุณอรที่กำลังจะลับหายเข้าไปในห้อง เมย์สูดหายใจลึกยาวเมื่อประตูห้องปิดลง “กลับเถอะแพร” เขาหันมาทางฉัน   “ทำไมล่ะ?” ฉันนี่โง่จริงๆที่ถามออกไปแบบนั้น “อะไรที่อยากพูดก็พูดหมดแล้ว เขาใจแข็งเหมือนกันนะ” เมย์ยิ้มน้อยๆ ฉันจับมือปลอบใจเขา เมย์พลิกมือเขาขึ้นมาจับฉันแทน มีแรงบีบน้อยๆจากมือใหญ่ของเขา “เมย์...”เสียงนิ่มนวลที่เราสองคนคุ้นเคยดังขึ้นเบื้องหลัง เมย์กระตุกเหมือนถูกเข็มจิ้ม เขาปล่อยมือจากฉัน แล้วค่อยๆหันไปหาพี่อร เธอไม่รอให้เมย์เดินไปหา  พี่อรรีบร้อนเดินๆวิ่งๆมาหาเขา พอถึงตัวอ้อมแขนของเธอก็โอบกอดคอเขาแน่น เมย์ก้มลงจูบผมของเธอ “ฉันยอมแพ้ แต่...ไม่เป็นไรจริงๆเหรอ ถ้าวันข้างหน้าจะเราสองจะไม่ได้อยู่ใต้แสงอาทิตย์” พี่อรยิ้มกว้าง “ความรักของเราจะทำให้กลางคืนสวยกว่ากลางวันกัน” สองแขนของเมย์รัดรอบเอวบางของคนรักแนบแน่น ภาพตรงหน้าทำให้ฉันต้องเอาความรู้สึกใส่ตาชั่งความเป็นธรรม แล้วก็พบว่ามันหนักไปทางอบอุ่นหัวใจมากกว่าขุ่นเคือง... ที่จริงพี่อรอยากมีชีวิตอยู่จนถึงวันรับปริญญา คืนวันที่น่าจดจำร่วมกับเมย์เป็นสิ่งที่เธอโหยหา แต่ระยะสุดท้ายของโรคภัยก็รุนแรงเกินกว่าจะรีรอ วันสุดท้ายของชีวิตพี่อรจึงมาถึงก่อนที่การสอบเทอมสุดท้ายจะเริ่ม ร่างกายที่ซูบซีดจนแทบเป็นซากมัมมี่ทำให้ฉันต้องรีบปาดน้ำตาทิ้งก่อนเธอจะทันเห็น บางครั้งที่ความเจ็บปวดทำให้พี่อรทรมานจนต้องครางออกมา เมย์จะจับมือให้กำลังใจอยู่กับเธออย่างเข้มแข็ง   ในวินาทีสุดท้ายก่อนที่จิตวิญญาณและความรักของพี่อรจะล่ำลาโลกนี้ไป ฉันไม่รู้ว่าเมย์ก้มลงกระซิบอะไร  เธอจึงระบายยิ้มออกมาอย่างเป็นสุขก่อนจะพริ้มตาหลับลงอย่างสงบ เมย์เฝ้ามองรอยยิ้มเทพธิดานั้นเนิ่นนานราวกับจะจดจำทุกรายละเอียดไว้จนวันสุดท้ายของชีวิตเขาเช่นกัน สามปีมาแล้วที่เมย์ไม่ร้องไห้ให้กับความตายของคนรัก ที่จริงเขาไม่มีน้ำตานับตั้งแต่วันที่เธอสิ้นใจแล้ว  วันนี้ชีวิตของเมย์ไม่เคยขาดรอยยิ้มและความสุข ฉันจำได้ว่าในวันฝังศพพี่อรนั้นถึงเมย์ขรึมนิ่งสงบ ใบหน้าที่งดงามดั่งรูปปั้นเทพยดาในสรวงสวรรค์ที่ผ่านการสลักเสลาอย่างประณีตไม่มีความรู้สึกใดๆ  กระนั้นในดวงตาของเขาก็มีประกายแห่งความสุข ความอบอุ่นระริกไหวราวกับมีชีวิตให้เห็นอยู่เสมอ มือข้างซ้ายของเมย์ทาบอยู่อกตลอดเวลาที่มองหลุมฝังศพ ฉันรู้....เขากำลังรำลึกถึงพี่อรด้วยความรู้สึกที่ท่วมท้น ผู้หญิงคนนั้นจะสถิตย์อยู่ในหัวใจของเขาตลอดกาล  ทุกช่วงจังหวะที่เข็มนาฬิกากระดิกไปข้างหน้ารักของเขาจะเดินไปด้วยอย่างสม่ำเสมอ ....ด้วยรัก....ด้วยหัวใจ....ด้วยผูกพันธ์ในทุกอณูของวิญญาณ....ด้วยรู้สึกเสมอว่าเธอยังมีชีวิตอยู่ในทุกลมหายใจของเขา ด้วยแกร่งกล้าที่ไม่ยอมให้ความตายมาเป็นเงื่อนไขที่ยิ่งใหญ่สำหรับความรัก เมย์จึงรักษาทุกคำเคยให้ไว้ในวันที่ชีวิตของพี่อรอำลาตราบชั่วนิรันดร์ ~ผมจะมีความสุขทุกวัน...สัญญา~ แก้ไขเมื่อ 21 ส.ค. 49 14:58:40 จากคุณ : vannessia - [ 21 ส.ค. 49 14:06:49 ]

ความคิดเห็นที่ 5 คุณ vannessia ครับ เชื่อว่ามีนักอ่านหลายท่านทีเดียว ที่อยากอ่านงานของคุณ แต่มีอุปสรรคสำคัญบางประการ ทำให้ไม่ได้อ่าน หรือไม่สามารถอ่านได้ กรุณาเข้าไปอ่านลิงก์นี้สักครู่ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4612006/W4612006.html หากไม่มีเวลา อ่านข้อ 2.3 ข้อเดียวก่อน จะมีผลดีต่อทั้งคุณผู้เขียน และผู้อยากอ่านผลงานของคุณมากครับ จากคุณ : ninaM - [ 21 ส.ค. 49 14:19:51 ]

ความคิดเห็นที่ 6 แก้ให้แล้วนะคะ มิตรนักอ่านทุกท่าน หากมีข้อติใดก็ส่งเข้ามาอีกนะจ๊ะ ใบหน้าสำนึกผิดค่ะ แก้ไขเมื่อ 29 ส.ค. 49 07:58:27 จากคุณ : vannessia - [ 21 ส.ค. 49 14:40:07 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ขอบคุณที่แนะนำค่ะ จากคุณ : vannessia - [ 21 ส.ค. 49 14:59:57 ]

ความคิดเห็นที่ 8 แวะมาทักทายค่ะ แหม..สาวสวยในรูปใช่คุณแวนเนสเซียรึเปล่าคะ...อิอิ น่ารักจังเลย จากคุณ : กีรติมา - [ 21 ส.ค. 49 15:31:59 ]

ความคิดเห็นที่ 9 งงๆ เรื่องอายุนิดหน่อย เมย์อยู่ปี 4 เรียกคนอื่นว่าพี่ ทำไมอรยังไม่จบล่ะ จากคุณ : scottie - [ 23 ส.ค. 49 17:25:30 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ซึ้งนะ อ่านจบแล้วมันทำให้เราคิดว่า คนที่เรารักนั้นเขารักเรา   หรือว่าต้องการแค่ให้มีเราอยู่ข้าง ๆ จากคุณ : ใบเตยหอม - [ 24 ส.ค. 49 16:28:59 ]

ความคิดเห็นที่ 11  ซึ้งค่ะ จากคุณ : burin piggypink - [ 30 ส.ค. 49 17:33:48 ]