แวะทักทายกันก่อนนะคะ ก่อนอื่นต้อง ขอขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านค่ะ และขอบคุณท่านที่แสดงความคิดเห็นด้วย ทำให้ได้รู้ว่างานเขียนของเราพอใช้ได้ ขอบคุณมาก ๆ ค่ะ
คุณ scottie - ใช่ค่ะคิดถึงตอนที่ร้ายกับมัน แล้วเสียใจทุกครั้ง
คุณพีทคุง - ก็พยายามทำดีกับสัตว์เลี้ยงมากขึ้นนะคะ แต่ก็อย่างว่าคนเรามันมีหลายอารมณ์เหลือเกิน
คุณลูนาติก - ขอบคุณค่ะ ที่ช่วยลิ้งค์ให้ (ยังไม่ค่อยชำนาญเรื่องไฮเทค)
คราวนี้มาเล่าเรื่องกันต่อดีกว่า
ไอ้จุด
หลังจากเสียเจ้ากิสโมไปแล้ว ฉันก็ไม่ได้คิดจะเอาตัวอะไรมาเลี้ยงอีก แต่ก็ดันมีแมวมาคลอดลูกอยู่ใต้ถุนบ้านของเจ้าของบ้านที่ฉันเช่าอยู่ซึ่งอยู่ภายในรั้วบ้านเดียวกัน
ในตอนแรก ๆ ฉันก็ไม่ได้สนใจมันหรอกเพราะไม่อยากเข้าไปยุ่งเกี่ยวด้วยและเห็นว่ามันก็ไม่เดือดร้อนมีที่อยู่ที่กินอยู่แล้ว คงไม่ลำบากอะไร แต่พอพวกเจ้าตัวเล็ก ๆ มันเริ่มเดินได้ ก็ชักจะออกมาเดินนัวเนียยั้วเยี้ยอยู่ในบริเวณบ้าน แถมยังเลยมาแถวบ้านฉันซะอีก ด้วยความน่ารักของแมวเด็ก ๆ ฉันก็อดไม่ได้ มีข้าวเหลือก็คลุกปลาทูให้พวกมันกิน มันมีกัน 2 ตัว พี่น้องเป็นแมวสีขาวลายจุดสีดำเหมือนกันทั้งสองตัว ฉันไม่ค่อยได้สุงสิงกับพวกมันเท่าไหร่ เพราะไม่อยากผูกพันอีกแล้ว ก็แค่ให้พวกมันกินไป อยู่ไป ตามประสาของมัน แล้วฉันก็เห็นมันหายไปตัวนึงไม่รู้ไปไหนเหลืออยู่ตัวเดียวเป็นตัวผู้ มันจะคอยวนเวียนอยู่ที่บ้านฉัน จนฉันรู้สึกว่ามันเป็นเจ้าของบ้านแทนฉันซะแล้ว พอได้เห็นมันบ่อย ๆ เข้าถึงได้สังเกตเห็นว่าลายจุดบนตัวมันแต้มไม่ค่อยถูกที่ถูกทางดูไปดูมา มันขี้เหร่ซะมากกว่าน่ารัก แต่มันชอบวางท่าว่าข้าหล่อซะเต็มประดา เก็กท่าตลอดเลย แต่พอถึงตอนนอนก็หมดท่าจริง ๆ มันชอบนอนหงายท้องแผ่สองสลึงท่าทางตอนนอนดูมันมีความสุขมากเหลือเกิน
เป็นธรรมดาของแมวตัวผู้ ที่ส่วนใหญ่พอถึงวัยเป็นหนุ่มก็เริ่มออกเที่ยวไม่ชอบอยู่บ้าน เจ้าจุดก็เหมือนกันพอเริ่มแตกเนื้อหนุ่มก็หายหัวไปเลย แรก ๆ ก็คราวละอาทิตย์สองอาทิตย์ กลับมาทีก็โทรมมาเลย ต้องให้บำรุงอยู่หลายวันกว่ามันจะอ้วนท้วนสมบูรณ์ได้เหมือนเดิม พอแข็งแรงก็หายไปอีก แล้วก็หายทีละนานขึ้น ๆ เรื่อย ๆ จนบางครั้งฉันคิดว่ามันจะไม่กลับมาซะแล้ว แรก ๆ ก็เป็นห่วงมันอยู่กลัวว่ามันจะเป็นอันตราย แต่มันก็ยังคงกลับมาให้เห็นหน้าอยู่เป็นระยะ ๆ ฉันก็เลยไม่ค่อยผูกพันกับมันเท่าไหร่
แล้วฉันก็ต้องย้ายจากจังหวัดนั้นอีก เพราะหน้าที่การงานของฉันนั่นแหละ วันที่ฉันเก็บของจะเดินทาง ไอ้จุดมันหายไปหลายวันแล้วยังไม่กลับมา พอเก็บของ เสร็จกำลังจะออกเดินทาง ถึงได้เห็นมันค่อย ๆ เดินนวยนาดเข้าบ้านมา แล้วมันก็
เที่ยวเดินดูทางโน้นที่ทางนี้ที เรียกมันมันก็ทำเฉย ฉันก็เลยไม่ได้เอามันมาด้วย ฉันปล่อยให้มันอยู่ที่บ้านนั้นต่อไป ฉันรู้ว่ามันต้องอยู่ได้เพราะมันก็ไม่ค่อยได้อยู่กับฉันเท่าไหร่อยู่แล้ว ........ ลาก่อนนะ ......ไอ้จุด
เจ้าตัวเล็ก
ฉันย้ายมาอยู่ที่ใหม่ในจังหวัดแถบปริมณฑลใกล้ กรุงเทพฯ ได้ไปมาหาสู่ญาติพี่น้องสะดวกขึ้น บ้านใหม่ที่ไปเช่าอยู่เป็นทาวน์เฮ้าส์ 2 ชั้น อยู่ในหมู่บ้านจัดสรรค์ขนาดเล็ก ซึ่งมีบ้านอยู่ประมาณ 50 หลังคาเรือนเท่านั้น บ้านที่อยู่ตรงข้ามกับบ้านฉันเป็นบ้านเดี่ยวชั้นเดียวเนื้อที่ประมาณ 50 ตารางวา โดยแปลนเดิม ๆ เจ้าของหมู่บ้านจะเหลือที่บริเวณรอบบ้านไว้ ช่วงที่ย้ายมาอยู่ใหม่ ๆ ฉันเห็นบ้านที่อยู่เยื้องจากบ้านฉันไปประมาณ 2 หลัง เขาต่อเติมบ้านจนเต็มเนื้อที่ไม่มีบริเวณสำหรับปลูกต้นไม้ ที่บ้านนี้เขาเลี้ยงหมาไว้ 2 ตัว โดยขังมันไว้ในบริเวณบ้านทั้งวัน ตอนเช้าและเย็น ค่อยปล่อยให้มันออกมาหาที่ปลดทุกข์กัน เวลามันได้ออกมานอกบ้านดูมันมีความสุขวิ่งเล่นร่าเริง พอเขาเรียกกลับเข้าบ้านมันจะดูหงอย ๆ กัน ฉันได้ยินเสียงเขาดุและตีหมาของเขาบ่อย ๆ หมาตัวหนึ่งของเขาเป็นหมาเพศผู้สีนวล ยังดูเด็ก ๆ อยู่อายุคงประมาณซัก 1 ปีได้ เจ้าตัวนี้มันชอบออกมาเล่นนอกบ้าน ไม่ชอบถูกขังอยู่ในบ้านและมักจะเป็นตัวที่ถูกตีมากกว่าอีกตัวหนึ่ง คนข้างบ้านของฉันบอกว่ามันชื่อ ตัวเล็ก ฉันไม่ได้ถามเขาหรอก ว่าทำไมมันถึงชื่อนี้ แต่คิดเอาเองว่าคงเป็นเพราะตอนเกิดมามันตัวเล็กกว่าตัวอื่นมั้ง
เวลาเจ้าของไม่อยู่บ้าน เจ้าตัวเล็กชอบปีนกำแพงบ้านหนีออกมาวิ่งเล่นข้างนอกบ่อย ๆ ดูมันมีความสุขมากเวลาได้ออกมานอกบ้าน มันจะทำหน้าตายิ้มแย้มแจ่มใส ทักทายคนไปทั่ว วิ่งเข้าบ้านโน้นออกบ้านนี้ ถ้าบ้านไหนไม่ให้เข้ามันก็ไม่เข้าสำหรับบ้านฉันพอมันวิ่งเข้ามาทักทายฉันก็เล่นกับมัน หาขนมให้มันกิน พอเริ่มคุ้นเคยกันฉันก็จะมีอาหารเตรียมไว้ให้มันเสมอ มันก็เลยชอบใจ ถ้าได้ออกมาจากบ้านทีไรจะเข้ามาในรั้วบ้านหาฉันทุกครั้ง และมีอยู่ครั้งหนึ่งเจ้าของเขาเห็นว่ามันชอบปีนรั้วหนีออกไปเที่ยวเขาก็เลยล่ามโซ่มันไว้ วันนั้นฉันได้ยินเสียงมันร้องคร่ำครวญอยากออกมา แต่เราก็ทำอะไรไม่ได้ ตกเย็นฉันกลับจากทำงานเดินผ่านบ้านมัน พอมันมองเห็นฉันมันก็ร้องเรียกและดึงจนโซ่หลุดติดคอมันแล้วมันก็ปีนกำแพงบ้านออกมา คราวนี้มันมาอยู่ที่บ้านฉันและไม่ยอมกลับไปอยู่ที่บ้านของมันอีก เจ้าของเขามาตามมันก็ไม่ยอมกลับ พอเอามันออกจากบ้านฉันได้มันก็วิ่งหนีไปซ่อนตัวในป่าหลังบ้าน ตกดึกก็มุดรั้วเข้ามาอยู่ในบ้านฉัน เจ้าของเขาก็เลยปล่อย ๆ ให้มันมาและคงเห็นว่าฉันไม่ได้ว่าอะไรด้วย เจ้าตัวเล็กมัน ก็เลยถือว่าบ้านของฉันเป็นบ้านของมันอีกหลังหนึ่ง
ช่วงยังเป็นวัยรุ่นเพิ่งแตกเนื้อหนุ่ม เจ้าตัวเล็กมันซ่าไปทั้งซอย แถมมันคงนึกว่ามันเป็นเจ้าของฉันมั้ง มันแสดงความเป็นเจ้าของจริง ๆ นะ ไม่ว่าฉันจะเดินไปที่ไหนมันจะตามไปทุกที่ ถึงจะไปเจอเจ้าถิ่นมันก็ยอมฟัดกับเขาเพียงเพื่อให้ได้ตามฉัน ขนาดตอนเช้าฉันจะไปทำงานมันยังเดินตามไปส่งถึงปากซอย เผลอไม่ได้จะข้ามถนนไปส่งให้ถึงป้ายรถ ต้องให้ฉันออกแรงคอยไล่ คอยห้ามมันจนเหนื่อยทุกวัน พอหลัง ๆ มันเริ่มเข้าใจแล้วว่าฉันไม่ต้องการให้มันข้ามถนนไปส่งฉัน มันก็จะตามส่งแค่ปากซอยบ้านเท่านั้น
เจ้าตัวเล็ก มันเป็นหมาที่รักอิสระมาก ดูได้จากการที่มันไม่ยอมให้เจ้าของล่ามโซ่ มันสามารถปีนเข้าปีนออกได้ทุกบ้านถ้ามันต้องการและอีกอย่างหนึ่งมันชอบนอนบนที่สูง ๆ มันชอบนอนเล่นบนรั้วบ้าน หน้าหม้อรถยนต์ บางครั้งมันปีนขึ้นไปนอนบนหลังคารถเลย ถ้าใครจอดรถไว้นอกบ้านเสร็จมันทุกราย
จากคุณ :
najcha 
- [
21 ส.ค. 49 15:02:45
]
เรื่องเล่า ... เจ้าสี่ขา ตอนที่ 5
