ความคิดเห็นที่ 1 เรื่อง : มหามนตร์ โดย : คายตรี 5... “ศิษย์เอกแห่งกฤตยาลัยทำได้แค่นี้เองหรือ”               หวันยิหวาเอ่ยเสียงหวานปานทิพยดนตรีบรรเลงเล่นบนสรวงสวรรค์ ทว่าความในถ้อยคำช่างเสียดแทงใจผู้ฟังเกินรับไหว การถูกเด็กเย้ยไยเช่นนี้ ทำให้โทสะของวิภาดาพลุ่งพล่านคุมไม่อยู่               “เธอเป็นใครกันแน่” วิภาดาถามเสียงห้วน               “อย่าสู่รู้เรื่องข้า จงจำแค่ เจ้าไม่สามารถฆ่าบุรุษผู้นี้ได้”               เหมือนมีมือล่องหนตบหน้าจังๆ ไม่เคยมีใครพูดจาโอหังกับวิภาดามาก่อน               “เสียใจด้วยนะ ฉันได้รับคำสั่งมา ต้องทำตาม” วิภาดาตวัดเสียง แล้วดัดฝ่ามือได้รูปบัวสี่กลีบ  จากนั้นเกร็งพลังปราณ กระแสสีน้ำนมหมุนวนรุนแรง หุ้มแขนหล่อนทั้งแขน               หวันยิหวากวาดเท้าเหยียดแขนยันอากาศ ว่าคาถาหัวใจธาตุลมดังก้อง               “ธะ นะ มะ พะ”               การเลือกคาถานี้ ทั้งที่ตระกลเคยล้มเหลวในการใช้ต่อต้านวิภาดามาแล้วนั้น เสมือนบอกกลายๆว่าวิภาดาไม่อยู่สายตาหล่อนเลย อีกทั้งยังเป็นการจงใจให้ตระกลได้เห็นพลังที่แท้จริงของมนตรานี้ด้วย               โคมแก้วใสครอบคลุมรุมล้อมหวันยิหวา ดุษฎี และตระกลจนหมดช่องว่างเว้นโหว่ ขอบปริมณฑลกว้างเรืองรองผ่องแผ้วด้วยเส้นสายบริสุทธิ์หลายสี ลำแสงขาวขุ่นขนาดเท่ารถสิบล้อ วิ่งหาจุดที่หวันยิหวายืนอยู่ ทว่าหญิงสาวกลับไม่สะทกสะท้าน ยิ่งสังเกตใกล้ชิดจะเห็นว่าหล่อนยิ้มแย้มพอใจเสียด้วยซ้ำ               ลำแสงกระทบผนึกแก้วดังเปรี้ยงแล้วกลายเป็นไอหมอกสีเทาเงินระเหยจาง หากม่านกำบังยังคงสถิตอยู่ ไม่แตกร้าวหรือชำรุดแต่อย่างใด ยิ่งสร้างความตระหนกตกใจให้แก่วิภาดา เจ้าของร่างระหงลองปล่อยพลังจิตในลักษณะนี้อีกหลายครา ทว่าก็ได้ผลเช่นเคย               “ถึงพยายามไปก็เท่านั้น เสียแรงเปล่า”               “หุบปาก!” วิภาดาเอ็ด ดัดท่าลัญจกรร่ายรำงดงาม มือหนึ่งจีบเหนือศีรษะ อีกมือประทับกลางหน้าอก ปากขมุบขมิบพึมพำ               สายฟ้าฟาดลงกลางพื้นดิน ทั้งที่ฟ้าโปร่งไร้เมฆควันขุ่นมัว วิภาดาเสกสายแส้สีทองอร่าม บนนั้นมีหนามย่อยประดับถี่ละม้ายก้านดอกบัวเลื้อยยาวเกินวา แส้บงกชถือเป็นอาวุธหลักของวิภาดาอีกชิ้นถัดจากปทุมจักร อานุภาพมันร้ายแรงเกินพรรณนา               มีตำนานแล้วต่อๆกันมาว่า แส้บงกชกับพลองเหล็กไหลเป็นอาวุธคู่รัก มีคุณลักษณะวิเศษแข็งแกร่งทนทานด้วยพรจากพระอาทิตย์ แต่อาวุธทั้งสองกลับโกรธแค้นกันจนสู้รบใหญ่โต เสร็จศึก มันทั้งคู่ก็สูญหายตลอดกาล               ตราบจนวันนี้ อาวุธทั้งสองปรากฏตัวอีกครั้ง จึงเป็นนิมิตหมายสำคัญ               ดังนั้น ถ้าจะรับมือกับแส้บงกช สิ่งที่หวันยิหวาต้องการคือพลองเหล็กไหลของสกลนั่นเอง!               หวันยิหวา สะบัดมือมาทางตระกล พลองเหล็กไหลเลื่อนแล่นสู่มือน้อยง่ายดาย               “ข้าขอยืมเจ้าก่อนนะ”               หวันยิหวาโผนออกจากเกราะแก้วกำบัง มือหนึ่งไพล่หลังกระชับพลองแน่น มืออีกข้างกำหมัดตั้งรับทะมัดทะแมง               วิภาดาไม่พูดพล่ามทำเพลง เริ่มจู่โจมด้วยการเหวี่ยงปลายแส้ตวัดเฉี่ยวใบหน้าหวันยิหวา หญิงสาวตัวเล็กพลิ้วร่างหลบคล่องแคล่ว ทว่าสมาธิที่จดจ่อกับอาวุธเบื้องหน้าทำให้ละเลยการระวังหลัง คาดไม่ถึงว่าแส้เส้นที่สองจะย้อนกลับมาฟาดหลังเต็มแรง หวันยิหวาเสียหลัก กระโดดหมุนตัวออกจากจุดบอด แส้ทั้งสองไล่ตามไม่ลดละ รวดเร็วดังงูฉก หวันยิหวาตั้งรับได้ รีบตวัดพลองปัดป้องอาวุธจากฝั่งตรงข้ามพัลวัน แหวกช่องกลางเพื่อเข้าโจมตี ได้ หวันยิหวาไม่รอช้า ถีบตัวทะยานดังสายลมพัดโชย ฟาดพลองเหล็กไหลลงแนวดิ่งคล้ายพระจันทร์ครึ่งเสี้ยว วิภาดากระโดดถอย พื้นธรณีต้องรับกรรม เศษหินปลิวกระจาย พุ่งหาวิภาดาดั่งห่ากระสุนในสนามรบ               หวันยิหวาได้โอกาสประชิดตัว กระแทกฝ่ามือเรืองแสงลงไหล่วิภาดา แถมด้วยกระทุ้งพลองเข้าท้องหนักหน่วง ร่างระหงปลิวติดฝาบ้านแอ่ก               พอได้ที หวันยิหวาส่งกระแสจิตบีบบังคับให้พลองยืดยาวกลายร่างเป็นเข็มแหลมเล่มใหญ่ ไล่ปักวิภาดาที่กำลังลุกขึ้น วิภาดาเบี่ยงซ้ายบ่ายขวา วาดสายแส้โต้ตอบในแนวระดับอก หวันยิหวาทำตัวอ่อนเอนหลัง เสียงวืดและแส้บงกชผ่านหน้าหล่อนเฉียดฉิว อากาศที่ถูกแหวกโดนอัดแน่น ถ่มกดทุ่มทับหวันยิหวาเต็มๆ หญิงสาวทรุดนอนกับพื้น แส้อีกเส้นรวบรัดขาหล่อน หนามแหลมปักเจ็บ เลือดไหลซึมเป็นจุดเล็กๆหลายๆจุด               วิภาดากลากแส้ราวนักตกปลากระชากเบ็ด หวันยิหวาเหินลอยขึ้น หญิงสาวพยายามกลับตัวกลางอากาศแล้วสอดพลองม้วนตรึงแส้เส้นที่พันธนาการขาหล่อนไว้ ยืดยาวปลายแหลมหมายเอาต้นคอวิภาดา แส้อีกเส้นพันเกลียว หยุดยั้งพลองเหล็กไหลก่อนจะทำอันตรายได้               วิภาดารวมจิตไว้ที่แส้ เช่นเดียวกับหวันยิหวาซึ่งรวบพลังซับซ้อนไว้บนพลอง เส้นพลังสองเส้นพุ่งปะทะจากคนละด้าน ไฟฟ้าสถิตแผ่กระจายคลุมทั่วอาณาเขต ทว่ายังไม่ทันรู้ผลแพ้ชนะหญิงสาวทั้งสองกลับต้องชะงัก               ประตูดำแง้มออกทีละนิด... แก้ไขเมื่อ 22 ส.ค. 49 18:33:54 จากคุณ : คายตรี - [ 22 ส.ค. 49 18:24:49 ]

ความคิดเห็นที่ 2 รากษสตัวใหญ่หน้าดำไล่ล่าดุษฎีตามทางเดินคับแคบซึ่งทอดตัวยาวตามแนวขุนเขาอันสูงชัน ม้าผีคำรามฮึมฮัมข่มขวัญ เปลวไฟโดยรอบระริกสั่น ร้อนแรงราวอัคนีในอเวจีมหานรก               ดุษฎีถอยจนไม่มีที่ให้ถอย เบื้องหลังเขาคือหุบเหวลึกไร้จุดสิ้นสุด อสูรร้ายประทับดาบใหญ่บนบ่า นั่งสง่าบนหลังม้าผี ดวงตาเอ่อล้นด้วยความโกรธและอาฆาตจ้องมองเขาไม่วาง ความกลัวแล่นจับจิต หรือนี่เขาจะไม่รอดแล้วจริงๆ               ฉับพลัน ชายหนุ่มได้ยินเสียงเย็นคล้ายเคยได้ยินมาก่อนกล่าวว่า               “เอาชนะมันด้วยดาบประกาศิต เอาดาบประกาศิตออกมา”               แม้เสียงลึกลับจะเตือนเช่นนี้ แต่เขาก็ไม่รู้อยู่ดีว่าดาบประกาศิตที่ว่านั้นอยู่ไหน  ในเมื่อบัดนี้เขามีความเวิ้งว้างรอคอยอยู่เบื้องหลัง และมีอันตรายตัวใหญ่พร้อมทำร้ายอยู่เบื้องหน้า ไม่มีอาวุธใดโผล่มาให้ใช้ปกป้องตนเองได้เลย               “เอาดาบประกาศิตออกมา ท่านต้องนำมันออกมา”               ม้าผีขยับเท้า พ่นลมประกอบประกายไฟออกมา เตรียมพร้อมเล่นงานเขาเต็มที่               ชายหนุ่มร้อนรน สมองตีบตัน นิลพักตร์ยักษ์ร้ายเงื้อดาบสูง สะท้อนเงาสีน้ำเงินไล่ตั้งแต่ต้นดาบจรดปลายอันคมกริบ               ขวับ! ประตูดำอ้ากว้าง แสงสีขาวเจิดจ้าสว่างดั่งตะวันยามเที่ยงสาดทั่ว แม้เกราะแก้วอันเสกสร้างจากมนตราก็ไม่อาจต้านทาน ร่างทุกคนถูกกลืนกิน ดึงดูดเข้าสู่วังวนมิติเวลาเหลื่อมซ้อน ไม่นานนัก บานประตูก็ปิดลง ทิ้งไว้เพียงความสงบ ต้นไม้ใหญ่น้อยยืนอำลาผู้จากหาย เศษปรักหักพังทั้งหลายนอนรอคอยวันเวลาผุสลาย หน้าต่างทุกบานลงกลอนสนิทแน่น               ผีเสื้อเหลืองตัวหนึ่งบินจูบดอกไม้หน้าบ้าน ผ่านมาผ่านไป ผีเสื้อสีเหลืองตัวเดียวกันกำลังดูดดื่มกับดอกผลึกแก้วในอีกมิติหนึ่ง แก้ไขเมื่อ 22 ส.ค. 49 18:36:57 จากคุณ : คายตรี - [ 22 ส.ค. 49 18:28:14 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ไกลสุดลูกหูลูกตาทางทิศที่ตะวันกำลังตกดิน มีแต่เนินทรายสีทองไร้สิ่งมีชีวิต ทรายแต่ละเม็ดก่อเรียงเป็นระลอกคลื่นย่อมย่อย ยามลมพัดผ่านละอองละเอียดจะปลิวว่อนหมุนม้วนคล้ายพายุเล็กๆ ผิดกับด้านตรงข้ามซึ่งอุดมด้วยป่าสด สีเขียวอมดำให้ความหวั่นสะพรึงมากกว่าความชุ่มชื่นตา เค้าเมฆบนฟ้าทะมึนทึน เสียงกราดเกรี้ยวของเหล่านกตลอดจนสัตว์ป่าเดินดินมีบ่อยๆ เสียงโหยหวนเศร้าสร้อยแทรกสอดทุกระยะ               สถานที่ที่คนทั้งสี่อยู่ก็ประหลาดไม่แพ้กัน พื้นดินปูทับด้วยหินหนักเรียงแน่นไร้ช่องเว้นว่าง บริเวณกว้างไร้สัญลักษณ์บอกว่าจุดยุติอยู่ที่ใด มีแค่เสายักษ์แปดแท่งสลักจากอัญมณีแปดชนิด ได้แก่สีแดง ชมพู ขาว เงิน ดำ ฟ้า เขียว ม่วง ล้อมรอบไว้ แท่นวงกลมตรงกลางทำจากมณีสีเหลืองแผ่กว้างประหนึ่งจานยักษ์ ถัดแท่นนั้น ประตูสีดำตั้งโดเด่ราวกับยึดเอาอากาศเป็นผนังประคอง               อำนาจแห่งม่านกำบังสูญสลาย ดุษฎีนอนไม่ได้สติ ตระกลซึ่งนั่งรวบพลังปราณบรรเทาอาการบาดเจ็บภายในมองรอบกายเลิ่กลั่ก วิภาดาเหลียวซ้ายแลขวา สำรวจจริงจัง แม้หวันยิหวาเองยังอุทานลั่น               “เราเข้ามามิติมายาได้อย่างไร”               มิติมายาอยู่หลังประตูสลักสีดำมาตั้งแต่ครั้งโบราณกาล ครั้งนั้นอสูรนิลพักตร์ผู้ใช้มนตร์อเวจีพ่ายแพ้ต่อมหาราชันย์เยชานุ จึงถูกมหาเทวาสาปสั่งให้อยู่ในมิตินี้พร้อมมหามนตร์ฝ่ายร้ายตลอดกาล               หวันยิหวาลดมือลง พลองเหล็กไหลวิ่งหาเจ้านายเดิมไม่รีรอ               “ข้าขอยุติการประลองกับเจ้า ‘วิภาดา’”               วิภาดาเองคงไม่นึกอยากต่อสู้กับหญิงสาวในที่แบบนี้เท่าไหร่ จึงพยักหน้าหงึกหงัก แส้บงกชหายวับกับตา หวันยิหวาหันมองดุษฎีแล้วใช้อำนาจย้ายร่างของเขานอนบนแท่นสีเหลือง ร่างชายหนุ่มนอนตะแคงค่อนข้างสงบ ด้านหลังยังติดเป้สะพายดำไหม้ด้วยถูกพลังของวิภาดาโจมตี แสงแดดสีแสดจับร่างเขา สร้างแสงเงาแลคล้ายปฏิมากรรมชั้นยอด อันมีแต่องค์มหาเทพเท่านั้นจะทำได้ ตระกลลุกจากสมาธิ สมทบกับวิภาดาที่ยืนอิงเสาสีเงิน ใบหน้าบอกบุญไม่รับ               “เธอรู้ใช่ไหมว่าที่นี่ที่ไหน”               วิภาดากระแทกเสียง หวันยิหวาเหลือบมองนิดหนึ่งแล้วกลับไปดูแลดุษฎีต่อ ไม่ยี่หระต่อท่าทีปึงปังของวิภาดาเลย               “ที่นี่คือมิติมายาแห่งองค์มหาเทวะผู้เป็นเจ้าแห่งเทพทั้งปวง”               “มิติมายา?” ตระกลพึมพำ “คุณช่วยอธิบายให้กระจ่างกว่านี้ได้ไหมว่าอะไรคือมิติมายา”               หญิงสาวเค้นหัวเราะ ไหล่หลังกระเพื่อมไหวน่าจับตา  ชุดนักศึกษาต้องรัศมีแห่งสุริยเทพทำให้คล้ายมีรังสีเปล่งจากกายหล่อน               “อย่าแกล้งทำเป็นไม่รู้จักเลย‘ตระกล’ คงไม่มีสำนักใดจะสอนไสยเวทย์ให้โดยมิกล่าวถึงตำนานนี้”               นี่คือข้อเท็จจริง ผู้เรียนไสยเวทย์ทุกคนย่อมต้องรู้จักตำนานศึกมหามนตร์กันทั้งนั้น แล้วกับผู้ร่ำเรียนวิทยาคมแก่กล้าเช่นบุคคลทั้งสอง ทำไมจะไม่รู้ถึงตำนานนี้ เพียงแต่ว่า สิ่งที่เล่าสืบต่อกันมา ใครที่ไหนจะคิดว่าเป็นเรื่องจริง               “เหลวไหล!” วิภาดาตวาด “ใครจะเชื่อว่านี่คือมิติมายาบ้าบออะไรนั่น”               หวันยิหวาหัวเราะในลำคอเยาะหยัน               “ถ้าไม่เชื่อเรื่องตำนานจริง ทำไมต้องการฆ่าเขาล่ะ”               วิภาดากัดฟันกรอด ใบหน้าสวยพร้อมแสยะเขี้ยวทุกเมื่อ               “ฉันทำเพราะอาจารย์ฉันสั่ง” คำเถียงข้างๆคูๆ แม้แต่ตระกลเองยังแอบหัวเราะ แต่โชคร้ายที่เจ้าตัวได้ยินจึงถ่องท้องเขาแรงๆ               ตระกลแสร้งร้องอู๊ยเกินความจริงยั่วคนขี้โมโห แต่ฝ่ายนั้นไม่เห็นด้วยจึงจ๋อย หันกลับไปถามหวันยิหวา               “ถ้าที่นี่คือมิติมายาจริง แล้วเราเข้ามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไรกัน”               หวันยิหวาย่นคิ้วเล็กน้อย หล่อนเองก็นึกแปลกใจไม่แพ้คนทั้งสองว่าเพราะเหตุใดประตูกั้นมิติจึงเปิดออกเอง และถึงเปิดแล้วคนที่จะเข้ามาได้ก็ต้องเดินผ่านประตูนั้นเอง แต่พวกเขากลับไม่ใช่ มันเหมือนมีแรงดูดยิ่งใหญ่ดึงตัวพวกเขามา               ยิ่งมองประตูสีดำบานโตปิดสนิทยิ่งนึกตกใจ เวทย์มนตร์เข้มแข็งปกห่มมันไว้มิดชิดป้องกันไม่ให้ใครเปิดได้ มนตราบทนี้มักใช้ผนึกทวารทั้งหลายเพื่อกักขังเชลยในยุคหลายพันปีก่อนอารยธรรม มันเป็นมนตร์ลึกลับหายาก  น้อยคนนักที่จะได้เรียนรู้  อีกทั้งยังไม่มีใครคลายมันได้ยกเว้นเจ้าของเพียงเท่านั้น               “ชะรอยจะเป็นประสงค์ขององค์มหาเทพ” หวันยิหวาพึมพำกับตัวเองมากกว่าบอกให้คนอื่นรับทราบ               “แล้วช่วยพาพวกเราออกไปจากที่นี่ได้รึเปล่า”               หญิงสาวส่ายหน้าอ่อนล้าถอนใจ ตระกลหน้าซีด วิภาดาร้องลั่น               “บ้า! ประตูก็อยู่ตรงนี้แล้ว ทำไมจะออกไปไม่ได้”               วิภาดาถลาเข้าหาประตูสีดำ อาคมสะท้อนร่างระหงปลิวกลับ ล้มกระแทกคลุกฝุ่น ตระกลรีบวิ่งเข้าไปช่วยกลับถูกหล่อนปัดมือไม่แยแส วิภาดาลุกขึ้น จะลองอีกครั้ง               “มนตร์ผนึกอันศักดิ์สิทธิ์ นอกจากผู้ร่ายอาคมแล้ว ใครก็ไม่อาจทำลายมันได้”               วิภาดาตาแดง ทุกสิ่งที่หวันยิหวาพูดมาล้วนถูกต้อง ไม่ว่าใครก็ไม่อาจออกไปจากมิติมายาได้               กรงล้อแห่งกรรมกำลังหมุนทับโศกนาฏกรรมแสนเศร้า              ...ฤานี่จะเป็นลิขิตที่ไม่อาจฝืน! แก้ไขเมื่อ 23 ส.ค. 49 02:46:22 แก้ไขเมื่อ 22 ส.ค. 49 18:43:12 จากคุณ : คายตรี - [ 22 ส.ค. 49 18:28:41 ]

ความคิดเห็นที่ 4 สนุกจริง ไยถึงหลบ ๆ ซ่อน ๆ รอตอนที่หกนะครับ คุณคายตรี นะ มะ พะ ธะ ช่วยเช็คดูอีกที รู้สึกไฟ จะเขียนผิดนะครับ มันต้องเป็นพะ คือธาตุไฟไม่ใช่เหรอครับ จากคุณ : ย.ยิ้มแย้ม - [ 23 ส.ค. 49 02:37:24 ]

ความคิดเห็นที่ 5 นี่อุตส่าห์แก้แล้วแก้อีกนะเนี่ยะยังผิดอยู่อีก แสดงว่าเรายังรอบคอบไม่พอ 555 บาย.................................................................. ปล.แก้ให้แล้วจ้ะ แก้ไขเมื่อ 23 ส.ค. 49 02:49:05 จากคุณ : คายตรี - [ 23 ส.ค. 49 02:43:08 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ว่าแต่จะมีแฟนคนไหนรู้รึเปล่าหว่า ว่าคุณคายตรี เอานิยายมาลงแล้ว หุๆๆ คนแรก 555 จากคุณ : ย.ยิ้มแย้ม - [ 23 ส.ค. 49 02:49:41 ]

ความคิดเห็นที่ 7 แหม...คุณยิ้มแย้มเขียนแค่แฟนคำเดียว เกือบไม่กล้าเปิดเผยตัวแล้ว ขอแก้เป็นแฟนนิทานนะคะ ยังงี้ค่อยยังชั่วหน่อย มารายงานตัวแล้วค่ะ ขอชมก่อนว่าเนื้อหาตอนนี้อ่านได้ลื่นไหลดี การจัดหน้าก็โอเคแล้วนะคะ แถมมีเรื่องเป็นปริศนาให้ขบคิดตั้งหลายเรื่อง ยอมรับว่ายังเดาไม่ถูกเลยค่ะ สำหรับข้อติก็คือ ให้รอตอนต่อไปนานจัง บางทีก็เลือน ๆ ตอนเก่าไปแล้ว แต่เข้าใจค่ะว่างานยุ่ง ไม่เป็นไร รอได้จ๊ะ ปล. ขอบคุณสำหรับคำอธิบายนะคะ จากคุณ : ทิวลิปสีน้ำเงิน - [ 23 ส.ค. 49 13:29:59 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ก็คนอื่นหลุดเข้ามาแล้ว ต้องตามเข้ามาด้วยสิ จากคุณ : scottie - [ 23 ส.ค. 49 18:57:28 ]