ความคิดเห็นที่ 1 ร่างของแมลงปีกใสดิ้นกระแด่ว ๆ อยู่บนพื้นไม้สักขัดมันสีเข้ม  หางและปีกพยายามขยับตัว  ก้นของมันหงิกงอด้วยความเจ็บปวดทรมานจากเหล่ามดสี่ห้าตัวที่กำลังรุมอาหารอันโอชะของมัน รวิวารเดินผ่านมายังระเบียงด้านหน้าของเรือนไม้สัก  สังเกตเห็นแมลงปอบนพื้น “ตายล่ะ!  แมลงปอ  โดนมดรุมเต็มเลย”   อาการกระเสือกกระสน  ดิ้นรนของแมลงปอ   ทำให้หัวใจของเธอราวกับเจ็บปวดทรมานไปกับมันด้วย  ทนไม่ได้  ที่เห็นแมลงปอถูกทำร้ายอย่างเจ็บปวดเช่นนี้  เธอต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อช่วยมัน  จึงพยายามหาทางช่วย  หาไม้มาเขี่ยมดออกจากตัวแมลงปอน้อย   หลานสาวเจ้าของไร่ช่วยมันสำเร็จ   แม้ตัวมันจะไม่มีมดอยู่แล้ว  แต่ยังคงเห็นมันดิ้นไปมาอย่างเจ็บปวดทุรนทุรายอยู่อย่างนั้น  แล้วก็รู้สึกเจ็บจี๊ดขึ้นมาที่ฝ่าเท้าด้านบน   รีบมองไปที่ต้นเหตุ  เห็นมด2-3ตัว กำลังกัดเธออยู่  เพราะดันเผลอไปขวางเส้นทางของมดนั่นเอง  รีบถอยออกจากเส้นทางคมนาคมของมดทันที   ปัดมดบนเท้าออกไปอย่างด่วนจี๋  ถึงแม้มดจะออกไปหมดแล้ว  แต่อาการเจ็บจี๊ดและคันอย่างรุนแรง   ทำให้เธอต้องเกาอย่างเมามัน  คันไปหมด  คันจากนิ้วโป้งเท้าขึ้นมาที่ฝ่าเท้า  บริเวณถูกกัดบวมแดงเป็นปื้นยาว   แล้วเริ่มคันสูงขึ้นมาที่หน้าแข้ง “ยังไม่นอนหรือครับ”   เสียงผู้จัดการไร่  ทำให้เด็กสาวสะดุ้ง!  รีบหยุดเกาแข้งเกาขา  เพราะมันเริ่มคันสูงขึ้นมาเรื่อย ๆ “ปะ..เปล่า ไม่ได้เป็นอะไร”  เธอละล่ำละลักตอบผิดคำถาม  พยายามต่อสู้กับอาการคันสุด ๆ   ไม่กล้าบอกเขาว่าโดนอะไร  เพราะมดตัวนิดเดียวกัดแค่นี้  กลัวเขาจะหัวเราะเยาะว่าเป็นเรื่องเล็กน้อย  เธอควรอดทน  ช่วยเหลือตัวเองดีกว่าไม่อยากให้เขายุ่งยากเหมือนคราวที่เธอกลัวจิ้งจก   “ฉันขอตัวไปนอนก่อนนะ”  พูดจบรีบหันหลังเดินไปอย่างรวดเร็ว   แต่ไปไหนได้ไม่กี่ก้าว  เพราะถูกฝ่ามือแข็งแรงรั้งไว้ “เป็นอะไรรึเปล่าครับ  บอกผม”  น้ำเสียงนั้นเคร่งเครียดเอาการ  เธอต้องมีอะไรปิดบังเขาอยู่   และไม่ชอบมาก ๆ ที่เธอปากไม่ตรงกับใจเสมอ   ไม่เข้าใจว่าจะดื้อดึง  เอาแต่ใจ  วางฟอร์มไม่เข้าท่าไปถึงไหน “ไม่เป็น!”  เด็กสาวสะบัดมือ  เธอไม่ชอบน้ำเสียงของเขาที่ชอบออกคำสั่ง   ฉันไม่ใช่!!  คนงานนะ!  อย่ามาออกคำสั่ง! เธอตะโกนบอกเขาในใจ  จ้องหน้าเขาเขม็ง  ไม่เข้าใจทำไมเขาต้องทำเสียงดุ ๆ เหมือนเธอทำผิดอะไรมาอย่างนั้นแหละ “นั่งลง!”  เขาสั่ง  แล้วใช้มือกดร่างเล็กให้นั่งลงเมื่อคุณหนูตะเกียงดื้อดึงไม่ทำตาม   เขามองเห็นฝ่าเท้าเด็กสาวบวมแดงเป็นปื้นผิดปกติ   แถมเริ่มมีตุ่มใส ๆ  เกิดขึ้น “ขอโทษนะครับ”   สิ้นเสียงนั้นเขาเลิกขากางเกงเธอขึ้นเล็กน้อย “โดนอะไรครับ”  เสียงดุ ๆ ผ่อนลง “มดกัด!”  เธอกระแทกเสียงบอกอย่างไม่พอใจ “คุณแพ้มดหรือเปล่า” “ไม่แพ้!”  เด็กสาวตอบส่งเดช  จริง ๆ เธอไม่รู้เหมือนกันว่าเธอแพ้มดทุกชนิดหรือแพ้เฉพาะบางชนิด  เพราะก็เคยโดนมดกัน แต่ไม่เห็นเป็นอะไร  อีกอย่างไม่เคยโดนมดชนิดนี้กัด  แต่สิ่งที่เธอรู้สึกคือ  มันคันมาก ๆ  คันจนเธอแทบทนไม่ไหวแล้ว “แน่ใจนะ  ถ้าคุณแพ้  คุณต้องบอกผม”  ผู้จัดการไร่จ้องหน้าฝ่ายตรงข้าม “ฉันไปได้รึยัง” “ยัง” “อะไรอีกเล่า .”  เธอได้แต่กำมือแน่น  มันคันจะตายอยู่แล้ว  จะเกาต่อหน้าชายหนุ่มก็ไม่ได้ ไม่งาม  เพราะมันคันสูงขึ้น ๆ  สูงขึ้นมาเรื่อย ๆ ระบิลหันไปเด็ดใบไม้ที่โน้มกิ่งเข้ามาที่ระเบียงนอกชานมาขยี้  แล้วเอามาถูฝ่าเท้าให้เธอ “ช่วยได้เหรอ”  เธอเป็นงง  แค่ใบไม้แค่นี้จะช่วยอะไรได้ “ดีขึ้นมั้ย”  เขาสังเกตสีหน้าเธอ  รู้สึกเหมือนหน้าเธอเริ่มแดงขึ้นผิดปกติ  แต่ไม่แน่ใจว่า  เพราะตรงนั้นมืด  มีเพียงแสงสว่างวอมแวมสีส้มจางจากโคมไฟรูปตะเกียง  แสงสว่างอาจจะไม่พอ  หรือเขาคิดกังวลไปเอง เด็กสาวพยักหน้าช้า ๆ  มันรู้สึกเย็นดีเหมือนกัน  แต่ก็ยังไม่หายคันอยู่ดี “ไม่เป็นไรแน่นะ”  เขาถามย้ำอย่างไม่แน่ใจ  เพราะทุกครั้งที่เธอเป็นอะไร  จะไม่ยอมบอก  สิ่งที่อยากให้บอกก็ไม่บอก  สิ่งที่ไม่อยากให้บอกก็บอก  น่าจับมาตีก้นเสียจริง ๆ เด็กดื้อ!  เอาแต่ใจ!! เขาบ่นอยู่ในใจ  และดุเธอทางสายตา “อือ”  หลานสาวเจ้าของไร่รับคำในลำคอเบา ๆ  อย่างขอไปที “มันคันน่ะ  ทายาหม่องคงหาย”  อยากบอกเขาว่า อาจจะเป็นอะไร   แต่วางฟอร์มตั้งแต่แรก  ทำเป็นเก่งไปแล้วว่าไม่เป็นอะไร  เลยต้องฟอร์มต่อไป “งั้น ไม่รบกวนคุณแล้ว  ราตรีสวัสดิ์ครับ”  พูดจบเขาลุกขึ้นยืนทันทีอย่างหงุดหงิด  หันหลังเดินกลับไปที่ห้องพักอย่างเบื่อเด็กดื้อปากแข็งอย่างเธอ  ปล่อยให้ดื้อซะให้เข็ด! คุณหนูตะเกียงได้แต่มองตามหลังชายหนุ่มไปอย่างหน้าละห้อย ไปจริงหรอ ระบิล . เธอตะโกนเรียกเขาในใจ พอลับหลังเขา  รีบเด็ดใบไม้ไปเยอะเลย  พอถึงห้องรีบเอามาขยี้ ๆ  ทั้งทาทั้งถู  บีบเอาน้ำทาบริเวณที่คันปวดแสบปวดร้อน  อาการคันเริ่มคันมากขึ้นเป็นทวีคูณจากตอนแรก  คันไปทั้งตัว ตั้งแต่ลำคอ  แขน  ตามเนื้อตามตัว   แม้แต่ซอกเล็บตามเล็บมือเล็บเท้า  ก็คันไปหมด  และไม่ได้รู้สึกคันแค่ผิวหนังด้านนอก  แต่คันออกมาจากข้างใน    พยายามข่มตานอนเท่าไหร่ก็นอนไม่หลับ  ดิ้นทุรนทุรายอยู่บนเตียง  ทั้งหมอนทั้งผ้าห่มกระจุยกระจาย  เกาจนผิวหนังถลอกเป็นขุย ๆ ไปหมด  ตามแขนขามีแต่รอยแดงช้ำเป็นจ้ำ ๆ ทายาหม่องก็แล้ว  อะไรก็แล้ว  ก็ไม่หาย  รู้สึกทรมานเหลือเกิน ระบิล ช่วยฉันด้วย   คุณหนูตะเกียงตะโกนเรียกเขาในใจ   ทนไม่ไหวแล้ว   โกรธตัวเอง  ตอนเขาถามทำไมไม่รีบบอก  มัวแต่กลัวเขาหัวเราะเยาะเอาอยู่นั่นแหละ  ทำเป็นเก่ง  สุดท้ายก็เป็นแบบนี้ทุกที  เธอละเบื่อตัวเอง เหมือนผู้จัดการไร่จะได้ยิน เสียงตะโกนในใจของเธอ เสียงเคาะประตูดังขึ้น! หลังจากที่ผู้จัดการไร่กลับห้องไปนอน  นอนยังไงก็นอนไม่หลับ  กระสับกระส่าย  รู้สึกเป็นกังวล  ว้าวุ่นใจเหลือเกิน  เป็นห่วงคุณหนูปากแข็งอย่างเธอจริง ๆ  เลยตัดสินใจเดินมาดูอาการของเธออีกครั้งให้แน่ใจ  ให้สบายใจว่าเธอไม่เป็นอะไรจริง ๆ คุณหนูตะเกียงค่อย ๆ ตะเกียกตะกายลุกขึ้นจากเตียง  เดินโซเซอย่างหมดเรี่ยวหมดแรง ขาเจ้ากรรมดันสะดุดกับขาเก้าอี้อย่างจังจนแทบล้ม   “ซี้ด .ส .ส.”  เสียงซี้ดปากรอดมาตามไรฟันอย่างเจ็บปวด   “โอ๊ย ” กัดริมฝีปากแน่น   หายใจเข้าลึก ๆ  ก่อนจะค่อย ๆ ผ่อนลมหายใจออก  คลายความเจ็บปวด  มือเกร็งจับพนักเก้าอี้ไว้แน่นเพื่อพยุงตัวเอง  ก่อนจะรวบรวมกำลังเดินต่อไปถึงประตูจนได้ เสียงเธอเดินสะดุดเก้าอี้ยิ่งทำให้คนที่รออยู่หน้าประตูร้อนใจ “คุณตะเกียงเป็นไงบ้างครับ”   เขาอดตะโกนถามเธอจากข้างนอกไม่ได้ ทันทีที่ประตูเปิดออก  ผู้จัดการหนุ่มตกใจเมื่อมองเห็นสภาพหลานสาวเจ้าของไร่   ตามแขนถลอกปอกเปิด  เป็นจ้ำแดง ๆ  ช้ำ ๆ เต็มไปหมด   มองมือของเธอที่จับลูกบิดประตูแน่นเพื่อทรงตัว  ลำตัวเธอโค้งงอราวกับจะทรงตัวเองไว้ไม่อยู่ “ระบิล ”   แค่เห็นหน้าเขาไม่รู้ทำไมน้ำตามันรื้นขึ้นมาคลอที่ขอบตาจนร้อนผ่าว   “เกิดอะไรขึ้นกับคุณครับ”  สีหน้าเขาเป็นกังวลไม่น้อย “ฉันรู้สึกคันมาก ๆ  คันไปทั้งตัวเลย  ทรมานมาก ก .ก”  เด็กสาวพูดเสียงสั่นเครือ   “คุณมีไข้ด้วยมั้ย ”  ผู้จัดการหนุ่มมองใบหน้าสาวน้อยที่แดงจัด  เธอหน้าแดงจริง ๆ  ไม่ใช่เพราะแสงสว่างไม่พออีกแล้ว  เห็นตาแดง ๆ ของเธอแล้วทำให้รู้สึกอดสงสารเธอไม่ได้ “ขอโทษนะครับ”   พลางวางหลังมือที่หน้าผากของเด็กสาว  หน้าผากของเธอร้อนผิดปกติ “คุณมีไข้นะ”  มองใบหน้าคุณหนูตะเกียงดูอ่อนเพลียมาก   ชายหนุ่มรีบสาวเท้าเข้าไปประคองตัวคุณหนูหัวดื้อไว้แทบไม่ทัน  เมื่อร่างเล็กทรุดฮวบลงหมดแรงไปเฉย ๆ   เด็กสาวมองหน้าผู้จัดการหนุ่มด้วยสายตาที่พร่ามัวจากหยาดน้ำในดวงตา   อยากจะร้องไห้โฮเหมือนเด็ก ๆ   แต่เธอรู้ดีว่าไม่ควรทำอย่างนั้น  เพราะเธอไม่ใช่เด็กเล็ก ๆ อีกแล้ว  อยากจะอดทน  อยากจะเข้มแข็งให้มากกว่านี้  แต่ไม่รู้ทำไม  มันกลับยิ่งหมดเรี่ยวหมดแรง   ฝืนตัวเองไว้ไม่ได้อีกแล้ว  ทั้ง ๆ ที่ก่อนหน้านี้เธอยังอดทนอยู่ได้ด้วยตัวเองอยู่เลย  ทำไมน้ำตาต้องพาลจะไหลแบบนี้ด้วยนะ  ทำไมเธอต้องอ่อนแออย่างนี้  พยายามหายใจเข้าลึก ๆ  ไม่ให้มันรินไหลออกมา  พยายามบังคับให้มันคลออยู่แค่ที่ขอบตา “คุณไม่เป็นไร   ไม่เป็นไร  ไม่เป็นไรแล้ว  เดี๋ยวกินยาก็หายแล้ว”   เขาปลอบพลางอุ้มร่างเล็กกลับไปนอนที่เตียง  มองหมอน  ผ้าห่มที่กระจัดกระจายไปคนละทิศละทาง  เขาเอื้อมมือคว้าหมอนใบที่ใกล้ที่สุดมาหนุนศีรษะให้เธอ  มองเธอนอนนิ่งหายใจอย่างอึดอัดราวกับจะหายใจไม่ออก  แต่อาการอย่างนี้เขาเคยเห็นคนงานเป็นมาก่อน  จึงรู้วิธีแก้ไข   ไม่ตื่นเต้นตกใจอะไรมากนัก “ทานยานะครับ”  เขาเทน้ำเตรียมยาแก้แพ้ให้เธอ เห็นสีหน้าเด็กสาวทำหน้าเบ้  มองยาเม็ดเล็ก ๆ ในมือเขา  ท่าทางบ่งบอกว่าไม่ชอบกินยา  เป็นพวกกินยายากเย็นแสนเข็ญ “จะกินเองดีดีหรือว่าจะให้ป้อนครับ”  เสียงเขาเริ่มดุ  เมื่อคุณหนูหัวดื้ออิดออด เด็กสาวจ้องหน้าชายหนุ่ม  ขืนให้เขาป้อนมีหวังติดคอตายแน่ ๆ “หายแน่นะ” “กินเร็ว ๆ อย่าชักช้า”  เขาดุเมื่อเธอยังกระเง้ากระงอดไม่ยอมกินยาเสียที เด็กสาวทำหน้างอ   ก่อนจะดื่มน้ำ  แล้วเอายาเข้าปาก พร้อมกับหลับตาปี๋กลืนยาลงคออย่างยากลำบาก  เหมือนยาจะติดคอ  จนผู้จัดการไร่ต้องรีบเทน้ำให้เธอดื่มตามเข้าไปอีก  คอยลูบหลังให้  เมื่อเห็นเธอทั้งไอทั้งสำลัก “อย่าเกาครับ”  ผู้จัดการหนุ่มปรามเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้  เมื่อยังเห็นเธอยังเกาแขนอยู่   พลางวางกะละมังใบเล็กใส่น้ำมาลงกับโต๊ะเตี้ย ๆ ข้างเตียง  หยิบผ้าขนหนูชุบน้ำบิดให้แห้งหมาด ๆ เด็กสาวหยุดเกาชั่วขณะ  แต่อีกสักพักก็กลับมาเกาใหม่ “บอกว่าอย่าเกาไงครับ”  เสียงดุ ๆ  พร้อมกับมือหนาเอื้อมมาจับมือเธอไว้ “ยังคันอยู่เหรอครับ  ผมจะไปหาคาลาไมด์มาให้ทานะ”  เขาคลายมือจากหลังมือของสาวน้อย  แล้วลุกขึ้น   “ห้าม! เกา! อีก!”  เขาหันมาเน้นคำเคร่งเครียดเอาจริงน่าดู   ก่อนเดินออกจากห้องไป เด็กสาวพยักหน้ารับคำเหมือนลูกศิษย์กลัวอาจารย์ “ก็ไม่ได้อยากเกาซักหน่อย”  พลางทำจมูกย่นใส่ประตูห้อง   แบล่ ..!!! “สั่งจังเลย  ชิ!”   แต่พอคันขึ้นมาอีก  คำสั่งของเขากลับวิ่งเข้ามาในสมอง  พร้อมกับความรู้สึกที่มือหนา ๆ ของเขาจับมือเธอเอาไว้  ใจมันแปล๊บ ๆ ยังไงไม่รู้   เธอสั่งตัวเองว่าต้องไม่เกาอีก  เพราะกลัวเขาจะมาจับมือเธอไว้เหมือนเมื่อครู่นี้ แค่เธอนึกถึงก็อับอายขายหน้าจะแย่แล้ว เด็กสาวหยิบผ้าขนหนูหมาด ๆ ขึ้นมาเช็ดหน้าเช็ดตา  ตามแขน  ตามคอ  ไม่อยากให้เขามาทำให้  เธอต้องทำเองให้มากที่สุด  มันน่าอายยังไงไม่รู้ถ้าต้องมีผู้ชายมาทำให้   เช็ดเสร็จแล้ว  เอาผ้าขนหนูโปะไว้ที่หน้าผาก  แล้วผล็อยหลับไปอย่างอ่อนเพลีย ชายหนุ่มวางขวดคาลาไมด์ลงบนโต๊ะเตี้ย ๆ ข้างเตียง  มองดูเด็กสาวกำลังหลับ “เด็กดื้อเอ๊ย!”  หาเรื่องให้เขาปวดหัวได้อยู่เรื่อยเลย   เอื้อมมือหยิบผ้าขนหนูบนหน้าผากเธอมาชุบน้ำแล้วบิดให้หมาด ก่อนนำไปวางบนหน้าผากเธอใหม่ เวลาบนผนังบอกเวลาตีสองกว่าแล้ว  เขารู้สึกลำบากใจเมื่อนึกถึงความเหมาะควร   ด้วยที่เขาเป็นผู้ชาย  และเธอเป็นผู้หญิง  จะอยู่กับเธอทั้งคืนคงดูไม่งามนัก   ครั้นจะทิ้งเธอไปก็เป็นห่วง  เขาคิดว่าจะรอดูอาการเธออีกซักพักหนึ่ง  ถ้าไม่มีอะไรเขาก็จะกลับออกไป คุณหนูตะเกียงค่อย ๆ รู้สึกตัวขึ้นช้า ๆ  ราวกับมีความกังวลอยู่จึงไม่ปล่อยตัวเองให้หลับยาว   มองเห็นระบิลหลับพิงพนักเก้าอี้อยู่   เธอจำคำพูดของดอกแคได้  เวลาใครเป็นอะไร  เขาจะคอยช่วยเหลือเสมอ   เขาคงทำอย่างนี้กับทุกคน  เขาถึงเป็นที่รักของคนที่นี่ เด็กสาวมองเวลา  ตีสามกว่าแล้ว “ระบิล ”  เธอตัดสินใจปลุกเขา ชายหนุ่มรู้สึกตัวทันที  ขยับตัวนั่งตัวตรง “ไปนอนเถอะ” เธอรู้สึกเกรงใจผู้จัดการไร่จริง ๆ  อยากให้เขาได้พักผ่อนเหมือนกัน  เขาเหนื่อยมาทั้งวันจากการฟาดข้าว  ยังต้องเหนื่อยมาดูแลเธออีก   อาการคันเริ่มลดน้อยลงเมื่อยาออกฤทธิ์  หายใจหายคอโล่งขึ้นกว่าก่อนหน้านี้   สบายเนื้อสบายตัวขึ้นมากแล้ว  ที่สำคัญอายยังไงไม่รู้ที่มีชายหนุ่มมานั่งเฝ้าข้างเตียงอย่างนี้  แม้ว่าการได้อยู่ใกล้ ๆ เขาทำให้รู้สึกอบอุ่นใจ  แต่ก็ยังรู้สึกว่าไม่เหมาะไม่งามไม่ควรอยู่ดี “เป็นไงบ้างครับ” “ดีขึ้นแล้วล่ะ” “คุณตะเกียงครับ  ผมจะไปตามดอกแคร์มาอยู่เป็นเพื่อนนะ  ถ้ามีอะไร  ต้องการอะไร  บอกดอกแคร์นะครับ”  ยังไงเขาก็ไม่อยากทิ้งให้เธออยู่คนเดียวอยู่ดี “ไม่เป็นไร   อย่ารบกวนดอกแคร์เลย   ดึกมากแล้ว  นายก็เหมือนกัน   กลับไปนอนเถอะ  ฉันไม่เป็นไรแล้วล่ะ”   “งั้น พรุ่งนี้เช้า  ผมจะมาใหม่นะครับ”  เขาดูสีหน้าเธอดีขึ้น  ค่อยรู้สึกสบายใจขึ้น   “ระบิล ”  เธอเรียกเมื่อเขาลุกขึ้นยืน “ครับ”  เขาโน้มตัวเข้ามาใกล้  ฟังเธออย่างใส่ใจ “ขอบใจมากนะ”  เธอมองเขาด้วยสายตาขอบคุณ “ขอโทษ .”  พอจบคำขอโทษ  ไม่รู้ทำไมน้ำตาเจ้ากรรมรื้นขึ้นมาคลออีกแล้ว  เสียงก็พาลสั่นจนแทบพูดต่อไม่ได้ “ที่ ทำให้นายต้องลำบาก เพราะ ฉันอีก แล้ว .”  เด็กสาวยกมือปาดน้ำตาป้อย ๆ ทั้ง ๆ ที่ตั้งใจแล้วว่าจะไม่ขี้แย  ทำไมต้องขี้แยแบบนี้ด้วยนะ   พูดคำดีดี  คำซึ้ง ๆ ไม่ได้เลย  เป็นแบบนี้ทุกที  เบื่อตัวเองจริง ๆ “ไม่เป็นไรครับ  ในความผิดพลาด  ในความลำบากมีสิ่งมีค่าอยู่ในตัวของมันเองเสมอ  อยู่ที่เราจะคิดจะมองครับ  ไม่ต้องคิดมาก  พักผ่อนเยอะ ๆ นะครับ”  พูดจบเขาเลื่อนผ้าห่มขึ้นมาห่มให้ “ผมอยากขอร้อง   ถ้าเป็นอะไร  ให้บอกผม  ได้รึเปล่าครับ” เด็กสาวพยักหน้าหงึก ๆ รับคำ “ขอโทษนะครับ”   เขาวางหลังมือลงบนหน้าผากของสาวน้อยเบา ๆ  ก่อนจะเลื่อนมาแตะแก้มของเธออย่างสุภาพ “ไข้ลดลงแล้ว   อาการคันเป็นไงบ้างครับ  ดีขึ้นมั้ย” “ดีขึ้น”  พูดพลางพยักหน้า “พรุ่งนี้ก็คงหายแล้วครับ”   ผู้จัดการไร่มองหลานสาวเจ้าของไร่หัวดื้อตอนนี้นอนสงบเสงี่ยมเรียบร้อยหายซ่าไปเลย “ผมมีความสุข ที่ได้ดูแลคุณ ”  สิ่งที่มีค่าสำหรับเขาคือ  การที่ฟ้าให้เวลาเขาได้อยู่ใกล้ชิดเธอในเวลานี้ คนนอนอยู่บนเตียงนอนมองเขาด้วยสายตางุนงง  เหมือนสมองจะประมวลผลถ้อยคำประโยคนี้นานเหลือเกิน “หมายถึง ตามหน้าที่ใช่มั้ย ”  เธออดถามเขาไม่ได้ “ครับ ตามหน้าที่ ”  เขายิ้มให้มองเธอด้วยสายตาอ่อนโยนที่เต็มเปี่ยมด้วยความห่วงใย “นอนหลับฝันดีนะครับ  เด็กดื้อ”  ยืดตัวตรงแล้วเดินออกจากห้องไป ใบหน้าเด็กสาวหุบลงทันทีเมื่อเขาเรียกเธอว่าเด็กดื้อ   หน้าตูมค่อย ๆ คลายลงเมื่อนึกถึงก่อนหน้านี้ที่เขาคอยดูแลอยู่ใกล้ ๆ  หน้าชายังไงไม่รู้  อยากจะหันหน้าหนีเมื่อเขาเอื้อมมือมาวัดความร้อนบนหน้าผากเธอ  แต่คำขอโทษขออนุญาตของเขา  เหมือนมนต์สะกดที่ทำให้เธอได้แต่นิ่ง   ปล่อยให้ฝ่ามืออุ่นนั้นวางหลังมือลงบนหน้าผากเธออย่างสุภาพ   ความรู้สึกอุ่น ๆ ยังค้างอยู่ที่หน้าผากและแก้มอยู่เลย  เด็กสาวอมยิ้มแก้มปริ  ยกมือปิดหน้าปิดตาตัวเองอย่างเขินสุดขีด “บ้า ๆๆๆๆ  รีบนอนได้แล้ว” เธอตะโกนบอกตัวเองอยู่ในใจให้เลิกคิดเรื่องไร้สาระเสียที “แล้ว ตามหน้าที่ หมายความว่าไงนะ   แล้วเด็กดื้อนี่ล่ะ  คืออะไร”   เด็กสาวพยายามบอกตัวเองให้เลิกคิด  แต่ก็วนกลับมาคิดอีกจนได้ ============= คุยกันหลังกระทู้ สวัสดีค่า เป็นไงบ้างคะ  สบายดีรึเปล่า  จะทานอะไรระวังกันหน่อยนะคะ  เห็นคนอาเจียน ท้องเสียกันเยอะมากเลยค่ะ   ขอบคุณที่แวะมาเยี่ยมเยียนทักทายกันนะคะ W i n t e r b e r r y ขอบคุณที่คิดถึงคนเขียนนะคะ  ดีใจจังมีคนคิดถึงด้วย ^ _ ^ ดาว..กลางวัน (ดาว..กลางวัน) ว่าแต่คุณหนูตะเกียงน่ารักตรงไหนคะ  อยากรู้จัง ^ _ ^   ขอบคุณที่มารออ่านนะคะ  มีกำลังใจเขียนขึ้นเยอะเลยค่ะ ลูนาติก ขอบคุณมากค่ะ คุณอาหมอ  อุตส่าห์มาทำลิงก์ให้   คนไข้เยอะไหมคะ  รักษาสุขภาพด้วยนะคะ เม-ดา ถึงเขินก็ยังเก๊กขรึมเนอะ  อิอิ   ยังทำงานหนังสืออยู่หรือเปล่าคะ scottie เคยไปช่วยเขาฟาดข้าวครั้งหนึ่ง  รู้สึกคันมากเลยค่ะ  แล้วก็เหนื่อยมาก ๆ เลย  เมื่อยไปหมด :::อาราเร่::: จำไม่ได้  ก็กลับไปอ่านตอนเก่า ๆ ก่อนนะจ๊าาา  ฮี่ ๆ   เจ้าฟักทองมันเป็นตัวผู้นะจ๊ะ  ขอบอก  กิ๊ว ๆ นกยูง ยินดีเช่นกันจ้า ที่ฟ้าให้เรารู้จักกัน ^ _ ^ Bangkokian ตะเกียงหรอคะ  อายุประมาณ 20 ขวบค่ะ อิอิ  สงสัยอะไรหรอคะ  ^ _ ^ ztango (ztango) ขอบคุณที่รอนะคะ  รีบสุด ๆ แล้วค่ะ  รีบมากกว่านี้  เดี๋ยวเขียนไม่ค่อยดีค่ะ รียา-อารียา แมวตัวนี้มีจริงนะคะ  ตัวจริงเราจะเรียกมันว่า  ถั่วเหลืองค่ะ  อิอิ  มันชอบมาอ้อนนอนล้มแผละใส่เขาไปทั่วเลย  ตอนนี้ไม่รู้มันหายไปไหนแล้วสิคะ  หายตัวไปเลย  ตอนก่อนไปจีบสาว  แต่สาวเขาทำหมันแล้ว  โดนตบมาซะเหวะหวะเลยค่ะ   GTW หลานเป็นเด็กเมือง  ไม่ค่อยรู้ว่าความสุขแบบนั้นมันเป็นยังไงนะคะ  นี่หลานก็เดาเอาค่ะ  แฮ่ ๆๆๆ  เลยไม่ค่อยสมจริงสมจังเท่าไหร่ ปู่งานยุ่งเหมือนเดิมหรอคะ แก้ไขเมื่อ 23 ส.ค. 49 00:30:10 จากคุณ : ริเศรษฐ์ - [ 23 ส.ค. 49 00:13:27 ]

ความคิดเห็นที่ 2 อาการแบบคุณหนูตะเกียง ไม่ใช่แพ้เพ้ออะไรหรอกครับ นายระบิลจะรู้อะไร แหม.. อากาศแบบนี้เรียกว่า "ไข้หวัดมด" ถ้ารักษาไม่หาย จะมีอากาศคันไปทั่วตัว เกาแบบไม่ยอมหยุด จนเนื้อหนังหลุดออกทั่วตัว เหลือแต่กระดูก ถ้าถึงขั้นนั้นแล้วการรักษาให้หายเป็นปรกติ ก็อาจจะลำบากสักนิดครับหลาน ^____^......... จากคุณ : GTW - [ 23 ส.ค. 49 05:16:39 ]

ความคิดเห็นที่ 3 จะหวานอีกหน่อยก็ไม่ได้ หวานแค่เนี๊ยะ ริงกน้ำตาล จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 23 ส.ค. 49 14:47:43 ]

ความคิดเห็นที่ 4 มันมีจริงๆ หรอไอ้ไข้หวัดมดของอาจารย์จีเนี่ย จากคุณ : scottie - [ 23 ส.ค. 49 19:23:00 ]

ความคิดเห็นที่ 5 แหม.... อ่านแล้วรู้สึกว่า เวลาป่วยอยากให้มีนายระบิลมาคอยดูแลแบบนี้จัง น่าจะบอกว่าทำตามหน้าที่ ที่หัวใจสั่งมาสิค่ะ เนอะ พี่ริเนอะ จากคุณ : เม-ดา - [ 23 ส.ค. 49 22:29:03 ]

ความคิดเห็นที่ 6 อ่านเสร็จจะติดไข้หวัดมดเปล่าคะ หวานจัง จากคุณ : W i n t e r b e r r y - [ 25 ส.ค. 49 08:25:32 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ว๊ายยย หวานมากกไปแล้วนะคะ  อิจฉาหนูตะเกียงอ่ะ จากคุณ : ดาว..กลางวัน (ดาว..กลางวัน) - [ 25 ส.ค. 49 08:54:35 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ตามมาด้วยความอิจฉานางเอกค่ะ ที่มดมันกัดเพราะมันอิจฉาหรือเห็นแววความหวานจากนางเอกมั้งคะ จากคุณ : รียา-อารียา - [ 26 ส.ค. 49 23:43:26 ]

ความคิดเห็นที่ 9 I can't find  ตอนที่ 1-5 ka .. จากคุณ : ztango - [ 1 ก.ย. 49 01:34:53 ]