ความคิดเห็นที่ 1         เมื่อพระโพธิสัตว์เสด็จถึงนาคพิภพ    เหล่าภุชงค์นาคบริษัททั้งหลายต่างก็ร้องไห้ร่ำรำพันรับเสด็จเสียงระงมไปทั่ว    พระภูริทัตทรงเหน็ดเหนื่อยพระวรกายนัก เพราะทรงถูกขังในที่จำกัดมาเป็นเวลานานถึง ๑ เดือน  ก็ประชวรเป็นไข้      ขณะบรรทมพักผ่อน  เหล่าวาสุกรีมากมายก็พากันมาเยี่ยมมาเฝ้าพระองค์มิได้ขาดเป็นจำนวนเหลือคณานับ   ต้องทรงปราศรัยกับนาคผู้มาเยือนเหล่านั้น ก็ทรงอ่อนล้า         อริฏฐะพระอนุชาองค์เล็กซึ่งไปค้นหาพระองค์ยังเทวโลกถ้วนแล้วมิพบ เสด็จกลับมาถึง   พระราชวงศ์เห็นว่า อริฏฐะเป็นผู้มีอัธยาศัยแข็งกระด้าง ดุร้าย น่ากลัว   สามารถห้ามนาคบริษัททั้งหลายได้ จึงให้พระอริฏฐะผู้ดุร้ายรับหน้าที่เฝ้าทวาราห้องพระบรรทมของพระเชษฐา  ห้ามมิให้ใครมาเยี่ยมเยียนรบกวนพระภูริทัตจนเกินไป           ฝ่ายพระสุโภคะ ซึ่งตระเวนตรวจตราไปทั่วหิมพานต์แล้ว เสด็จแสวงหาต่อไปตามมหาสมุทรแลแม่น้ำอื่น   เสด็จถึงลำน้ำยมุนา         กาลนั้น  พราหมณ์เนสาทได้ทราบว่าอาลัมพายน์หมองูกลายเป็นโรคเรื้อนด่าง ด้วยเหตุกักขังทรมานพระนาคราชดังนั้น   ตกประหม่าหวั่นไหวร้อนใจถึงตัวว่า  หมองูทำพระภูริทัตให้ลำบากจึงเป็นโรคเรื้อน  แล้วเราเล่า เราเป็นผู้เนรคุณต่อพระองค์ ทั้งที่พระองค์เคยอุปการะแก่เราและลูกมากนัก  โลภมากอยากได้แก้ว บอกสถานที่อยู่แห่งพระองค์ให้พราหมณ์ร้าย  บาปกรรมคงกำลังตามมาถึงเรา   ก็แต่ขณะนี้ ตอนที่กรรมยังมิทันจะตามมาถึง เราต้องไปทำพิธีลอยบาปทิ้งเสียให้สิ้นก่อน         จึงรีบไปยังท่าน้ำที่มีชื่อว่าปยาคะ ริมฝั่งยมุนา  กล่าวประกาศว่า  เราได้ทำกรรมประทุษร้ายมิตรของเราคือพระภูริทัต  บัดนี้เราจักลอยบาปนั้น  แล้วดำลงสรงน้ำในมหานทีเบื้องหน้า  ทำพิธีลอยบาป         เมื่อนั้น พระสุโภคะเสด็จผ่านท่าน้ำ  ได้ยินคำของพราหมณ์เนสาท  กริ้วพราหมณ์ว่าเนสาทผู้นี้บาปหนา  พระพี่เราอุปการะเลี้ยงให้ยศศักดิ์มากมายไม่รู้ระลึกคุณ  กลับชี้ชักหมองูมาเบียดเบียนพระองค์เพียงเพราะอยากได้แก้ว  เราไม่ควรให้มันมีลมหายใจอยู่ได้อีกต่อไป         เสด็จเข้าไปใกล้ด้วยร่างนาคา  ใช้ปลายหางพันเท้าพราหมณ์ทั้งสองข้างฉุดให้จมลงในน้ำ  พอจวนลมหายใจจะขาดก็ทรงผ่อนให้หน่อยหนึ่ง พอให้ศีรษะโผล่ขึ้นได้ก็ลากให้จมลงอีก   ทรงทรมานพราหมณ์เช่นนี้อยู่หลายครั้ง   พราหมณ์เนสาทพอโผล่หัวขึ้นหายใจก็ร้องว่า         นี่ท่าน้ำปยาคะที่ลอยบาปแท้ๆ ยังมีปิศาจตนไหนบังอาจเข้ามาฉุดเราให้จมลงอย่างนี้   ปยาคะเขตท่าน้ำ            นีรหน ลอยลบล้างบาปชน                   ชั่วช้า ภูตผีปิศาจตน                         ใดอาจ ชักฉุดพราหมณ์เช่นข้า             สู่ห้วงศักดิ์สินธุ์         พระสุโภคะตอบว่า   อดีตจอมภพท้าว             นาคินทร์ ใดเฮย เอกยศอธิบดินทร์                    ราชจ้าว แผ่เศียรปกธรณิน                    กาสิก รัฐนา ล้อมขนดบดด้าว                      ดับสิ้นแสงไถง     โภไคยไพจิตรพ้น        ภาคนที คือบิตุเรศโมลี                          มิ่งเกล้า ผู้พันภพพาราณสี                     สูงสิทธิ์ พราหมณ์เอย นามะสุโภคะเจ้า                       บุตรท้าวผณินทร         นาคราชองค์ใดเป็นใหญ่ในโลก  ยิ่งยศ  พันกรุงพาราณสีไว้โดยรอบ แผ่พังพานปรกเบื้องบนบังแสงสูรย์อันธการทั่วนครในอดีต    เราเป็นโอรสแห่งนาคราชผู้ประเสริฐนั้น   ดูกรพราหมณ์  นามของเราปวงนาคเรียกขานว่า สุโภคะ ********************************************  ผู้เรียบเรียง ศรีสุรางค์ สงวนลิขสิทธิ์  ธรณิน – แผ่นดิน ธรณี  ไถง – พระอาทิตย์  โภไคย – สิ่งที่เป็นทรัพย์สมบัติ  ผณินทร – นาค  อันธการ – ความมืด เวลาค่ำ ความเขลา จากคุณ : ศรีสุรางค์ - [ 23 ส.ค. 49 09:19:49 ]

ความคิดเห็นที่ 2         เนสาทพราหมณ์ทราบในบัดดลว่าพาสุกรีนี้เป็นอนุชาของพระภูริทัต  คงจักไม่ไว้ชีวิตเรา  ก็ทำไฉนเราจึงจะรอดไปได้  อย่ากระนั้นเลย  ลองยกยอสรรเสริญเกียรติคุณของนาคนี้พร้อมทั้งบิดามารดาของเขาให้มาก  พอใจในคำเยินยอแล้วอาจใจอ่อน  วอนขอชีวิตไว้คงให้เรา         คิดดังนั้นแล้วพราหมณ์กล่าวว่า         ถ้าท่านเป็นโอรสแห่งพญาพาสุกรีผู้ประเสริฐ  ผู้เป็นประหนึ่งปิ่นมกุฏแห่งกาสีด้วยได้อภิเษกพระราชธิดาของพระเจ้าพรหมทัตแล้วไซร้  เป็นเอกราชาแห่งเทพอันมีอายุยืนยาว  ทั้งพระมารดาของท่านก็เป็นสตรีสูงสุดในหมู่มนุษย์   นาคราชอันยิ่งฤทธานุภาพเช่นท่านย่อมไม่สมควรฉุดแม้คนที่เป็นเพียงทาสของพราหมณ์อย่างข้าพเจ้าให้จมน้ำเลย   เพียงทาสพราหมณ์ต่ำต้อย     ถอยยศ ฤๅอาจควรปลายขนด                   ท่านรั้ง กาสิกราชโอรส                            องค์เอก อมรเอย ยิ่งท่านยิ่งยศยั้ง                          อย่าแย้งยัญสูญ           ยินเช่นนั้นสุโภคะบริภาษว่า  พราหมณ์ชั่วกล่าวเช่นนี้สำคัญว่าจะลวงเราให้ปล่อยเจ้าไปหรือ  เจ้ากระทำสิ่งชั่วร้ายเห็นปานใด สมควรสิ้นชีพแล้ว  ทรงประกาศกรรมของพราหมณ์ว่า         เจ้าแอบรุกข์เร้นกาย    หมายมฤคมุ่งธาร   ผลาญศรถูกสัตว์ผัน    ไกลทางทันเก็บเนื้อ     เกื้ออุทรทางบาป     หาบคอนย่างยามเย็น    เห็นนิโครธควงไม้     ใต้รังสีอัสดง     ไรรงค์เรืองเรื่อใบ     ย้อยย่านไทรสาขา     เสียงสาริกาแซ่ร้อง     ซ้องสุวะเสนาะโสต     เปรมปราโมทย์หฤทยา    ผืนพสุธาพ่างพรม     อุดมด้วยตฤณชาติ    ดาดพิภพกลบดิน    ธรณินภาคอภิรมย์   ชมบุญเชษฐภาดา    ปรากฏแก่ตาเจ้า    เกล้าไกรเกริกฤทธา     อิทธิอานุภาพพิศาล    เนืองนงพาลพะนอบาท    ราชอวยเอื้อเกื้อกูล   ให้พูนยศยิ่งสุข    ไฉนจึงฉุกโฉดชาติ    กลับอุกอาจประทุษร้าย   ผ้ายพาอมิตรมาสู่    จู่เบียนผู้อหิงสา     เวราร้อนถึงแล้ว   ฤๅหวังแคล้วคลาดได้    ห่อนไว้ชีวิตเจ้า    เร็วเร่งยื่นเหยียดเกล้า     จักแผ้วเผด็จเศียร    พราหมณ์เฮย         พี่เราเลี้ยงดูเจ้าให้สมบูรณ์สุขปานนั้นยังเนรคุณ  คิดถึงกรรมชั่วที่เจ้าโฉดช้าทำกับพระเชษฐาแล้ว จักตัดศีรษะเจ้าเสียบัดนี้ ********************************************  ผู้เรียบเรียง ศรีสุรางค์ สงวนลิขสิทธิ์  อมร – ผู้ไม่ตาย  เทวดา  ไม่เสื่อมสูญ ยั่งยืน  ยั้ง – งด ชะงัก คงที่ หยุดชะงัก รอไว้  แย้ง – ขัด คัดค้าน ต้านไว้ โต้ ไม่ตรงรอยเดียวกัน  ยัญ – การบูชา การบวงสรวงของพวกพราหมณ์ ทานที่ให้แก่สงฆ์  ควง – ร่มไม้ บริเวณรอบโคนต้น แกว่ง หมุน  ไร – ทอง  ย่านไทร – รากไทรที่อยู่บนดิน  สุวะ – นกแขกเต้า นกแก้ว  พ่าง – เพียง เหมือน แทบ เช่น ปาง, พื้น  อหิงสา – ไม่เบียดเบียน แก้ไขเมื่อ 23 ส.ค. 49 09:22:44 จากคุณ : ศรีสุรางค์ - [ 23 ส.ค. 49 09:22:06 ]

ความคิดเห็นที่ 3         พราหมณ์เนสาทเห็นทีว่าพระสุโภคะคงจะไม่ไว้ชีวิตตนแน่  แต่ก็ยังพยายามพูดเพื่อให้พ้นโดยอ้างว่า   หนึ่งคือทรงเวทผู้         ศึกษา สองประกอบภิกขา                 ยาจน์ไสร้ สามอัคคิบูชา                        วรรณะเอก นั้นนา ใครบ่ควรฆ่าได้                    อย่าร้ายหมายพราหมณ์         พราหมณ์เป็นชนอันใครๆ ไม่ควรฆ่าเพราะเหตุ ๓ คือ  พราหมณ์เป็นผู้ทรงเวท   พราหมณ์เป็นผู้ขอ  และพราหมณ์เป็นผู้บูชาไฟ         เนสาทอ้างเอาวรรณะสูงของตนเป็นที่ตั้ง ว่าชื่อว่าพราหมณ์แล้วผู้ใดฆ่าย่อมประสบผลร้าย         พระสุโภคะได้ฟังก็เกิดความลังเลใจ  ดำริว่า เราจะพาพราหมณ์นี้ลงไปในนาคพิภพถามพระเจ้าพี่ดูเพื่อทราบว่า คำของเขาจริงเท็จประการใดก่อน  ตรัสว่า   นาคนครนาถใต้           ยมุนา จรดหิมพานต์ภูผา                   มาศแพร้ว สัปปุริสภาดา                           ทรงสถิต พราหมณ์เอย สดับอนุสาสน์ท่านแล้ว              จึ่งรู้เล่ห์ผล         นครของท้าวธตรฐภาคใต้แม่น้ำยมุนาแผ่จรดหิมวันตบรรพตนั้น ตระการฉานฉายไปด้วยแสงแห่งทองคำงามรุ่งเรือง  ดุจดั่งเช่นฉายาแห่งพระภาดาของเรา  เราจักนำเจ้าไป ฟังดำรัสของพระองค์ทั้งหลายแล้ว  ทรงว่าอย่างไร  เจ้าก็จักเป็นอย่างนั้นแลพราหมณ์   หากคำที่เจ้าว่าจริง  เจ้าก็จงคงชีวิตอยู่  หากคำของเจ้าเป็นเพียงเล่ห์ลมลวง  ศีรษะของเจ้าก็คงจะพลัดหล่นไป         ครั้นกล่าวแล้ว สุโภคะก็จับคอพราหมณ์เนสาทเสือกไสไปพลางบริภาษ  นำไปสู่นาคพิภพ ถึงปราสาทแห่งพระภูริทัตเชษฐา บัดนั้นแล                                                  จบสุโภคกัณฑ์                 ที่หน้าห้องพระบรรทม  กาณาริฏฐะ  (อริฏฐะผู้มีตาบอดข้างหนึ่ง) นั่งเฝ้าประตูอยู่  เห็นพระสุโภคะเสือกไสพราหมณ์มาแต่ไกลก็รีบเดินสวนทางเข้าไปหา  บอกว่า           แน่ะ พี่สุโภคะ  พี่อย่าเบียดเบียนพราหมณ์อย่างนั้น  เพราะพวกพราหมณ์เป็นบุตรแห่งท้าวมหาพรหม   หากท้าวมหาพรหมรู้เข้าจักโกรธพวกเรา บันดาลความพินาศมาสู่นาคพิภพได้   พวกพราหมณ์เป็นผู้ประเสริฐ  มีอานุภาพมาก  พี่ไม่รู้หรอกหรือ  น้องนี้รู้ดีทีเดียว         เล่ากันมาว่า  ชาติก่อนอริฏฐะเกิดเป็นพราหมณ์บูชายัญ จึงชื่นชมและกล่าวสรรเสริญการบูชายัญนัก   เขาเรียกสุโภคะแลนาคทั้งหลายมาแล้วพรรณนาคุณของพราหมณ์ทั้งยัญวิธีเป็นอันมาก  ว่าการเรียนเวทแลการบูชายัญนั้นมิใช่เป็นของเล็กน้อยเลย  ผู้ใดติเตียนพราหมณ์ ผู้นั้นย่อมละทิ้งทรัพย์และธรรมของสัตบุรุษ   ยัญแลเวททั่วทั้ง             โลกา พราหมณ์เพ่งปฏิบัติมา             ใช่น้อย ผู้ใดอาจครหา                         ตำหนิ แน่ว่าเถื่อนธรรมด้อย                สละสิ้นทรัพย์สูญ         เล่ากันมาว่า กาณาริฏฐะบอกกับพวกนาคว่า อย่าตำหนิพราหมณ์นี้ อย่ากล่าวเรื่องที่เขามุ่งร้ายพระภูริทัตเลย  เขาถามสุโภคะว่า  พี่รู้หรือไม่โลกนี้ใครเป็นผู้สร้าง ?   เมื่อพระสุโภคะปฏิเสธว่ามิทราบ  อริฏฐะก็กล่าวว่า  ท้าวมหาพรหมปู่ของพวกพราหมณ์เป็นผู้สร้างอย่างไรเล่าพี่  แล้วกล่าวว่า   พราหมณ์ทรงไตรเพทท้าว     กษัตริย์ครอง ดินแล แพศย์หว่านไถศูทรรอง                  รับใช้ วรรณะทั้งสี่ปรองดอง                      กิจกอบ การแฮ เพราะพระพรหมสร้างให้                ลิขิตไว้ควรสนอง         มหาพรหมผู้มีอานุภาพมาก นิรมิตวรรณะทั้ง ๔ ขึ้นในโลก  ให้มีการเลี้ยงชีพต่างๆ กันมาจนทุกวันอย่างนี้  เราทั้งหลายควรยังจิตให้เลื่อมใสในพระพรหม  บริจาคทาน แล้วไปสู่เทวโลกสุขสถาน ***********************************************  ผู้เรียบเรียง ศรีสุรางค์ สงวนลิขสิทธิ์  ยาจน์ – ยาจน (บาลี) การขอ การขอร้อง  การวิงวอน  สัปปุริส – คนมีสัมมาทิฐิ  สัตบุรุษ  อนุสาสน์ – คำชี้แจง การสอน  กาณ – ตาบอดข้างเดียว จากคุณ : ศรีสุรางค์ - [ 23 ส.ค. 49 09:23:48 ]

ความคิดเห็นที่ 4   พระพรหมโสมะท้าว      จันทร์วรุณ  วายุนา ยมกุเวรสูรย์บุญ                        กอปรถ้วน ยัญแลสรรพสิ่งสุน-                    ทรทอด ทานแล ให้แก่เวทพราหมณ์ล้วน             เหล่าไท้สถิตสรวง         พระพรหม พระวรุณ พระกุเวร พระโสมะ พระยม พระจันทร์ พระวายุ พระอาทิตย์ ท่านเหล่านี้ล้วนบูชายัญ ให้ทานและบูชาพราหมณ์มาแต่ก่อน   อรชุนราชไท้               ภีมเสน สหัสสกรนเรนทร์                   พละห้าว น้าวธนูใหญ่ได้เจน                ศรศาสตร์ บูรพกาลท่านท้าว                   เทิดแท้บูชาไฟ         ท้าวอรชุนภีมเสนผู้มีกำลังแขนตั้งพัน น้าวธนูใหญ่ ๕๐๐ ได้ ก็ทรงบูชาไฟมาแต่ก่อน   อดีตกาสิกราชเอื้อ         เอาภาร บริจาคโภชนทาน                  ท่านน้อม ยังจิตเลื่อมใสนาน                  ในพวก พราหมณ์นา เพรงกุศลส่งพร้อม                   สู่ห้องแห่งสวรรค์         ผู้ใดเลี้ยงดูพราหมณ์ด้วยข้าวน้ำตามกำลังตนด้วยจิตเลื่อมใสอนุโมทนา ดั่งพระเจ้าพาราณสีในอดีต  ได้เป็นเทพเจ้าองค์หนึ่ง  พวกพราหมณ์ชื่อว่าเป็นทักขิไณยบุคคลอันเลิศนะพี่   มุชลินทราชเจ้า           นอบใจ ให้อัคนิเทพอิ่มใน                  สัปปิน้อม บูชาเทพแห่งไฟ                     วรรณวิสิฐ แล้วเอย แท้ทิพยคติค้อม                     ขอบผู้พูนยัญ         ในกาลก่อนพระราชานามมุชลินท์ น้อมสักการะแด่พราหมณ์และเทพแห่งพราหมณ์คือไฟ  ทรงบูชาไฟให้อิ่มด้วยเนยใสแลเนยข้น บรรลุหนทางแห่งสวรรค์แล้ว   ทุทีปะราชเจ้า              จอมคน เลอลักษณ์พระเพ็ญพล             เพริศแพร้ว สละรัฐสู่กุศล                          ทรงผนวช พี่เอย แท้ท่านเทิดพราหมณ์แล้ว        ล่วงแล้วสู่สวรรค์         พระเจ้าทุทีปะ ทรงอานุภาพ มีพระชนม์ตั้งพันปี ก็สักการะพราหมณ์ทั้งหลาย แล้วละราชสมบัติพร้อมทั้งเสนาอันหาที่สุดมิได้ออกบวช บำเพ็ญสมณะธรรมตลอด ๕๐๐ ปีจึงเสด็จไปสู่สวรรค์ *************************************** ผู้เรียบเรียง ศรีสุรางค์ สงวนลิขสิทธิ์  ภาร – ภาระ ธุระ การงาน หน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบ หนัก  ทักขิไณยบุคคล – ผู้ควรรับทักษิณา (ทาน)  สัปปิ – เนยใส แก้ไขเมื่อ 23 ส.ค. 49 10:10:54 จากคุณ : ศรีสุรางค์ - [ 23 ส.ค. 49 09:24:52 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ตอบ คุณ maejitr - ขอบคุณค่ะที่แวะมาอ่าน ๑^___^๑ คุณ สัมผัสรักในใจเรา[6,11] - ค่ะ ขอบคุณนะคะ ดีใจที่สนใจค่ะ                       เลือกเรื่องนี้มาเรียบเรียงเพราะอ่านแล้วสนุกถูกใจเหมือนกันค่ะ ^ ^                       ตอนนี้คงจะทราบแล้วนะคะ ว่าเฉลยเรื่องพิษยังไง อิอิ คุณ เชษฐา - ตามต้นเรื่องเดิมก็ไม่ได้บอกไว้ค่ะ แต่คิดว่าเขาอาจเคยมีชื่อเดิม                   แล้วพอได้วิชาก็เลยตั้งชื่อตัวเองตามวิชาที่เรียนสำเร็จเสียเลย                   (คิดเอาเองน่ะค่ะ เพราะไม่มีข้อมูลบอกไว้) แต่เห็นว่าเป็นไปได้ที่                   เขาจะปิดบังชื่อเดิมของตัวเองเพราะเป็นหนี้เขาอยู่ด้วยน่ะค่ะ คุณ scottie -    ฮ่าฮ่าฮ่า อยากให้หยดใส่หมองูเหมือนกันค่ะ                    แต่พระสุทัสสนะใจดีเกินไป อิอิ ^ ^ คุณ P_JUNG_PIGLET - หมองูนิสัยไม่ดีตอนนี้ก็ไดัรับกรรมแล้วค่ะ                     อิอิ สาสม สะใจมากเลย เป็นโรคเรื้อนซะ อุอุอุ                     (ไม่ค่อยชั่วร้ายเลยเรา ) คุณ GTW - มาเฉลยแล้วค่ะ คนรับเคราะห์ก็มีคนเดียวคืออาลัมพายน์ หุหุ                   วิชาดีๆ สมัยก่อนเค้าถึงค่อนข้างหวงกันนะคะ                   สอนคนไม่ดี เอาไปใช้ไม่ดีแล้วแย่เลย   คุณ ย.ยิ้มแย้ม [12,14] - ขอบคุณค่ะที่ตามอ่าน ^ ^                   จะลงประมาณ ๗-๘ วันต่อตอนจนจบค่ะ คุณ nasa nasa - ขอบคุณค่ะที่ตามมาเก็บ อิอิ คุณ lyne (katarena) - ค่า ^ ^  เป็นคนเขียนหนังสือช้าค่ะ                   เขียนเสร็จแล้วค่อยๆ แก้ไขอีก (ไม่ค่อยมั่นใจ)                   ขอบคุณที่ติดตามนะคะ **************************************** ขอบคุณทุกท่านมากๆ ที่ติดตามค่ะ ๑^___^๑ แก้ไขเมื่อ 23 ส.ค. 49 09:28:42 จากคุณ : ศรีสุรางค์ - [ 23 ส.ค. 49 09:26:59 ]

ความคิดเห็นที่ 6 มาเป็นคนแรกเลย อิอิ สนุกค่ะ กรรมเดี๋ยวนี้ติดจรวดเลย รอคุณพราหมณ์เนสาทคนนี้ ถูกเชือด ฮ่า ๆ ๆ .. กรรมใครกรรมมัน รอติดตามต่อค่า  @ ^________^ @ จากคุณ : สัมผัสรักในใจเรา - [ 23 ส.ค. 49 12:06:06 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เป็นอิสระแล้ว เย้ .. โคมัยแปลว่าอะไรอะคะ จากคุณ : scottie - [ 23 ส.ค. 49 19:34:04 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ตอบ คุณ สัมผัสรักในใจเรา - เดี๋ยวตอนหน้าได้รู้ค่ะว่า พราหมณ์เนสาทจะ                    เป็นอย่างไรบ้าง อิอิ คุณ scottie - โคมัย แปลว่า มูลวัว หรือดินผสมมูลโคค่ะ             จากคุณ : ศรีสุรางค์ - [ 26 ส.ค. 49 14:33:12 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เข้ามาอ่านแล้วนะครับ ซาบซึ้งและงดงามไปกับพระภูริทัต อนุโมทนาด้วยครับ และจะตามอ่านตอนจบ ได้บุญทั่วถึงกัน ปล ขออนุญาต add blog นะครับ เผื่อตามอ่านผลงานอื่น ๆ ขอบคุณมา ณ ที่นี้ด้วยครับ แก้ไขเมื่อ 29 ส.ค. 49 02:52:47 จากคุณ : ย.ยิ้มแย้ม - [ 29 ส.ค. 49 02:50:00 ]

ความคิดเห็นที่ 10 อิอิ... เป็นโรคเรื้อนได้สิดีค่ะ.. (ผีหมูอาฆาตไม่ยอมออกง่ายๆ แฮะ ><") แถมหนูยังรอดูตาเนสาทโดนกรรมตามทันอยู่อย่างใจจดใจจ่ออีกอ่ะค่ะ... แง้ววว ^^" จากคุณ : P_JUNG_PIGLET - [ 29 ส.ค. 49 09:27:26 ]

ความคิดเห็นที่ 11 โอ๊ะ โอ.. เพิ่งสังเกตชัดๆ นี่มัน.. รูปอาหารทั้งนั้นนินา โอ.. จะเที่ยงแล้วด้วย แหมๆ ทำเอาหิวเสียแล้ว จริงๆ กำลังอินกับคารมอยู่เลย พอสังเกตเห็นแตงโมกับเค๊กก็เลยหลุดเลย 55+ พอดีกำลังหิวน่ะค่ะ แต่จัดหน้าได้น่ารักน่ากินดีนะคะ อิๆ ^^V จากคุณ : lyne (katarena) - [ 29 ส.ค. 49 10:03:03 ]

ความคิดเห็นที่ 12  ตอนที่ ๘ ค่ะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4666187/W4666187.html#3 จากคุณ : ศรีสุรางค์ - [ 29 ส.ค. 49 18:14:45 ]