ความคิดเห็นที่ 1 แล้วจะมาลงให้ต่อเมื่อไหร่เอ่ย รออ่านนะ จากคุณ : ใบเตยหอม - [ 24 ส.ค. 49 15:09:19 ]

ความคิดเห็นที่ 2 นี่แค่ลำนำบทแรกของ พรหมลิขิตของเธอและเขา พรุ่งนี้ฉลอง Happy Friday ด้วยตอนแรกของพรหมลิขิตแน่นอนจ๊ะ ขอบคุณนะคะ ที่เข้ามาอ่านเป็นกำลังใจให้ "คนแอบเขียนมือใหม่" ได้ชื่นใจจัง จากคุณ : เงาไม้เหงาฯ - [ 24 ส.ค. 49 16:02:05 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เกริ่นคำนำได้น่าสนใจดีค่ะ เหมือนว่าจะมีธีมของเรื่องไว้ อ่า...แต่อยากขออนุญาตแนะนำคุณ เงาไม้เหงาฯ ซักนิดนึงนะคะ ในบทต่อๆ ไปที่จะนำมาลง อยากให้รวบรวมให้ได้มีความยาวขนาดพอดีก่อนน่ะค่ะ ถ้ากระทู้สั้นเกินไป นอกจากจะทำให้คนให้ความสนใจน้อยแล้ว การลงกระทู้บ่อยๆ ก็จะทำให้เบียดกระทู้ของนักเขียนท่านอื่นด้วยน่ะค่ะ ^^ ในกระทู้ปักหมุดข้างบนหน้ารวมก็มีกระทู้ของพี่ Clear Ice ซึ่งแนะนำเรื่องการตั้งกระทู้อยู่ ยังไงลองอ่านเล่นๆ ดูก็ได้นะคะ รออ่านตอนแรก และตอนต่อๆ ไปนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ ^^ จากคุณ : ผลึกสีม่วง - [ 24 ส.ค. 49 17:31:00 ]

ความคิดเห็นที่ 4 แหมๆ ใครๆ ก็อ้างกระทู้นู๋ไอซ์สุดสวยหมดเลย ต้องขอโทษด้วยจ้า จริงๆ ก็แค่คิดว่าจบตรงนี้มันน่าจะเป็นการจบลำนำได้ดีกว่า แต่ถ้าถามว่าจะลงบ่อยไหม อาจจะไม่หล่ะค่ะ คงอาทิตย์ละ 1 หรือไม่เกิน 2 ครั้ง เพราะเป็นคนทำงาน ไม่ใช่นักเรียนนักศึกษาแล้ว คงไม่มีเวลาและไอเดียกระจายมากมายนัก ที่มาเขียน บอกตรงๆ เขียนเล่นๆ ไม่มีจุดหมายอะไร แค่คิดเรื่องได้ ก็เอามาลง เพราะปกติเข้ามาอ่านเรื่องของพี่สาวกะคนรู้จักบ้างเท่านั้น ยังไงก็ขอบคุณๆ ผลึกสีม่วง ที่มาให้คำแนะนำนะคะ จากคุณ : เงาไม้เหงาฯ - [ 25 ส.ค. 49 09:16:52 ]

ความคิดเห็นที่ 5 จากคุณ : burin piggypink - [ 30 ส.ค. 49 17:35:17 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ตอนที่ 1 " *^~*-.,_,.-* .. คนของพรหมลิขิต ..*-.,_,.-*~^* " เป้ย ลูกสาวคนเล็กของครอบครัวนาครประสิทธิ์ เจ้าตัวเป็นคนยิ้มง่าย ชอบเอาอกเอาใจคนรอบข้าง จึงไม่แปลกที่เธอจะเป็นคนโปรดประจำบ้าน ไม่ว่าจะเป็นพี่ป้อง พี่ชายคนโต หรือพี่แป้งพี่สาวคนรอง ก็พากันเอาใจน้องเล็กคนนี้ จนน้องเล็กคนนี้กลายเป็นเด็กขี้เล่นที่ค่อนข้างเอาแต่ใจตัวเองเล็กๆ คุณพ่อและคุณแม่ของเป้ย ย้ายสำมโนครัวไปเป็นคนตจว. ตั้งแต่เป้ยเรียนจบได้ 3 ปี ด้วยความที่เบื่อสภาพรถติดในเมืองหลวง กอปรกับลูกๆ แต่ละคนก็เรียนจบกันหมดแล้ว พี่ป้องแต่งงานตั้งแต่เป้ยเพิ่งเรียนปี 2 เอง ดังนั้นก็ไม่แปลกที่เจ้าตัวยุ่งซึ่งตอนนี้อายุได้ 5 ขวบแล้ว ซนจนลิงเรียกพี่เลยทีเดียว พวกเราอยู่บ้านเดิมร่วมกันนี่แหละ ด้วยความที่พี่ป้องเป็นลูกชายหัวแก้วหัวแหวนคนเดียว ดังนั้นไอ้เรื่องที่จะแยกออกไปอยู่เอง ฝันไปเหอะ สภาสมาชิกของบ้านเราไม่มีทางอนุมัติแน่นอน แต่จริงๆ แล้วพี่ป้องแกก็ไม่ยอมแยกออกจากน้องๆ หรอก ขนาดแค่ไปงานเลี้ยงกลับดึกนิดดึกหน่อย แถมมีคนการันตี แกยังบ่นหูแทบชายิ่งกว่าคุณพ่อมาเองอีก มีเหรอจะให้น้องๆ อยู่กันตามลำพัง พี่ออมภรรยาพี่ป้องก็น่ารักดี ทำอาหารก็อร่อย ดูแลทุกอย่างในบ้านเป็นอย่างดี เป็นแม่บ้านมืออาชีพก็ว่าได้ พวกเราเลยเหมือนมีคุณพ่อกะคุณแม่คนที่สองอยู่ที่นี่ เรามักจะเรียกพี่ป้องว่า "ปาป๊า" และพี่ออมว่า "มาม๊า" ประจำเลย ซึ่งนี่ก็เป็นอีกเหตุผลนึงที่ทำให้ตาปอมเรียก ปาป๊าและมาม๊า ได้ตั้งแต่ขวบปีแรก 555+ "ป๊า.. อาทิตย์หน้าเป้ยต้องไปสัมมนาที่ทางใต้ 3 วันนะพี่" "โห้.. ทำไมต้องไปสัมมนากันไกลขนาดนั้นด้วย แล้วนี่ไปยังไง ไปกะใคร แล้วไปพักที่ไหน ใครเป็นคนจัด ......." (ชุดใหญ่เลย) "เดี๋ยวๆ ป๊าหยุดพักหายใจบ้าง เดี๋ยวก็ขาดอากาศหายใจไม่ทันได้ฟังคำตอบกันพอดี" "เป้ยไปคนเดียว นายสั่งให้ไป เพราะเป้ยอยู่ฝ่ายที่ปรึกษาด้านการจัดการและดูแลงบประมาณฯ พอดีหัวข้อมันเกี่ยวข้องกับงานที่ทำอยู่" "แล้วทำไมมันต้องไปสัมมนาไกลถึงตอนใต้ด้วย อันตรายจะตาย ไม่ได้ดูข่าวไฟใต้เหรอ ไม่เอา ไม่ให้ไป ไปบอกเจ้านายเลยว่าพ่อไม่อนุญาต" "จะบ้าเหรอพี่ป้อง เป้ยไปทำงานนะคะ ไม่ได้ไปทัศนศึกษา จะได้ให้ผู้ปกครองเลือกได้ว่าจะให้ไปหรือเปล่า พี่ป้องหาเรื่องให้เป้ยตกงานซะแล้วม๊ะหล่ะ" "เออ ไปลาออกวันนี้เลย ถ้าเขาไม่ส่งคนอื่นไปแทน" "โห้ พี่ป้องเกินป่าว เป้ยทำงานมาตั้ง 4 ปีไม่เคยไปไหนเกินโมราชเลยนะพี่ นี่แค่ครั้งเดียวเอง นะ น๊าา ..." "ไม่รู้เว้ย ถ้าขอพ่อกะแม่ได้ ค่อยมาคุยกันใหม่" "โห้ พี่ป้อง ก็ถ้าพี่ไม่ช่วยพูดแล้วเป้ยจะได้ไปไหมอ่ะ" "อ้าว ไม่รู้หล่ะ อันนี้แกต้องหาทางเอาเอง แต่ฉันแนะนำว่า แกไปอ้อนผู้จัดการแกให้เปลี่ยนคนง่ายกว่านะ" ว่าแล้วพี่ป้องก็แวบหายตัวขึ้นห้องไปเลย ฉิ่ง...... ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าคนที่ไม่เคยได้ไปไหนไกลเกิน "โมราช" (ใกล้เมืองหลวง) อย่างเป้ยต้องอยากไปตอนใต้ของประเทศ แหง่มๆ แต่ไข่ในหินของครอบครัวฟองนี้จะทำยังไงให้ สภาสมาชิกครอบครัวอนุมัติญัตตินี้ได้ คิดแล้วปวดขมองจิงๆ "สวัสดีค่ะคุณแม่คิดถึงจังเลย.... ไหนๆ ขอหอมที ฟอดๆ" เสียงตามสายส่งไปยังปลายทางที่ยิ้มแก้มปริทุกครั้งที่ได้ยินเสียงลูกๆ "ว่าไงจ๊ะยัยตัวแสบโทรหาแม่แต่เช้าจะมาอ้อนเอาอะไรหล่ะทีนี้" น้ำเสียงอารมณ์ดีแกมหยอกของคุณแม่มาลัย "แหม... แม่ก้อ คนเค้าคิดถึง พูดงี้มันน่าน้อยใจไหมอ่ะ" เป้ยทำหน้างอนใส่ฝาบ้านเหมือนคนที่กำลังสนทนาอยู่ด้วยยืนอยู่ตรงหน้าทีเดียว "ตกลงไม่ขออะไรใช่ม๊ะ งั้นก็ดีนะ....." น้ำเสียงงี้รู้ทัน แบบยานคางนิดหน่อยให้รู้ว่า ฉันรู้นะว่าเธอจะมาอ้อนเอาอะไรสักอย่าง เป้ยรีบพูดแทรก "เดี๋ยวสิแม่อ่ะ คือนายของเป้ย เขามอบหมายให้เป้ยไปเป็นตัวแทนบริษัทฯ ไปสัมมนาเรื่องเศรษฐกิจ อาทิตย์หน้านี้ เป้ยเลยโทรมาขออนุญาตคุณแม่เหมือนคราวก่อนไง" เธอรีบพูดเร็วปรี๊ด เหมือนจะหวังว่าแม่ฟังไม่ทันและเผลอพูดอนุญาตออกมา "อืม... แล้วคราวนี้ไปที่ไหนหล่ะ" "ก็แค่ โรงแรมเจ.พี ทางตอนใต้เองค่ะแม่" (ทำเสียงเหมือนโรงแรมอยู่แค่ข้างบ้านนี่เอง) "หา......ทางตอนใต้ ทำไมมันต้องไปสัมมนาไกลขนาดนั้นด้วย อันตรายจะตาย ไม่เอา ไม่เอา แม่ไม่ให้ไป ไปบอกเจ้านายเลยว่าแม่กับพ่อไม่อนุญาต" "โห้ พูดเหมือนพี่ป้องเปี๊ยบเลย เตี๊ยมกันมาป่าวเนี้ยะ" "แม่มาลัยใจดี ให้เป้ยไปเถอะนะ เป้ยอยากไปพิสุจน์ตัวเองด้วยอ่ะ" "แม่คิดดูนะเป้ยทำงานมาตั้ง 4ปีแล้ว ยังไม่ได้ขึ้นตำแหน่งกะเขาเลย นี่เป็นโอกาสดีของเป้ยนะแม่ คิดดูมีแต่ระดับผู้บริหารทั้งนั้นที่ไปกัน นะแม่นะให้เป้ยไปเหอะ ไม่งั้นเป้ยต้องแป๊กอยู่แค่ตำแหน่งนี้อีกนานเลย" "ที่ลูกพูดก็มีเหตุผลนะ แต่มันเสี่ยงเกินไปหรือเปล่าลูก ลูกเองก็ไม่เคยไปไหนไกลๆ เลยนะ แล้วจะไปยังไง อยู่ยังไง เกิดอะไรขึ้นใครจะดูแลเราได้ หา อยู่ใกล้ๆ เมืองหลวง มีอะไรพี่ๆ เขาก็ตามไปช่วยได้" "โถ... เดี๋ยวนี้เมืองหลวง - ตอนใต้ นั่งเครื่องเดี๋ยวเดียวก็ถึงแล้วค่ะ อีกอย่างโรงแรมนี้ก็มีชื่อระดับ 5 ดาวเลยนะแม่ เรื่องความปลอดภัยหายห่วง เพราะงานนี้มีแต่พวกผู้ใหญ่ไปกันทั้งนั้น" "ยังไงแม่ก็ยังห่วงอยู่ดีแหละ เป้ยไม่เคยไปไหนไกลๆ แบบนี้จะไหวเหรอลูก" "โห้แม่ทุกอย่างต้องมีครั้งแรกทั้งนั้นแหละจ๊ะ นะแม่นะ เป้ยจะได้โตเป็นผู้ใหญ่กับเขาเสียทีไงค่ะแม่" "ขอแม่คุยกับพ่อดูก่อนก็แล้วกัน ถ้าพ่อเขาไม่อนุญาต แม่ก็คงไม่อนุญาตเหมือนกัน" "แม่คนดีช่วยเป้ยหน่อยนะ ไม่งั้นสงสัยงานนี้เป้ยได้ตกงานมาวิจัยฝุ่นแน่ๆ" นี่เป็นเรื่องเมื่ออาทิตย์ที่แล้วก่อนที่เป้ยจะได้มานั่งอยู่บนโซฟาสีครีม หน้าห้องสัมมนา ซึ่งที่โซฟาข้างๆ มีหนุ่มมาดเข้ม แต่ดูเหมือนว่าเขาจะอารมณ์ค่อนข้างจะดี ด้วยว่าเป้ยแอบเห็นเขาอมยิ้มหลายครั้งทีเดียวระหว่างการสนทนา "คุณเป้ยทำงานเกี่ยวกับอะไรเหรอครับ ถึงได้มาร่วมงานสัมมนาครั้งนี้ได้" (ตานี่ดูท่าทางจะเอาจริงเอาจังกับชีวิตมาก ถึงได้ยิงคำถามแบบว่าทางการซะขนาดนี้) "เป้ยทำงานเกี่ยวกับการวางแผนจัดการในองค์กรน่ะค่ะ แล้วคุณหล่ะคะ" "ผมก็ทำงานคล้ายๆ กับคุณนี่แหละครับ" แก้ไขเมื่อ 08 ก.ย. 49 18:26:24 แก้ไขเมื่อ 08 ก.ย. 49 18:20:19 แก้ไขเมื่อ 06 ก.ย. 49 08:15:59 แก้ไขเมื่อ 01 ก.ย. 49 21:24:56 จากคุณ : เงาไม้เหงาฯ - [ 1 ก.ย. 49 21:23:08 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ตอนที่ 2 " *^~*-.,_,.-* .. คนของพรหมลิขิต ..*-.,_,.-*~^* " พิพัฒน์ เจริญวัฒนพานิช ลูกชายคนโตของเจ้าสั่วเล้ง ซึ่งเป็นเจ้าพ่อธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ที่ใหญ่ๆ หลายแห่งในประเทศ ซึ่งหนึ่งในนั้นมอบหมายให้พิพัฒน์ดูแลเต็มรูปแบบ คงเป็นเพราะความเป็นลูกชายคนโต ที่พ่อมีกิจการใหญ่โตมากมาย จึงทำให้พิพัฒน์เป็นคนค่อนข้างจริงจังกับชีวิต และไม่ค่อยคบหาสมาคมกับใครจริงๆ จังๆ เพราะธุรกิจก็คือธุรกิจ นี่คือคำปลูกฝั่งตั้งแต่เด็กๆ ของเจ้าสั่วเล้ง ครอบครัวของเจ้าสั่วเล้ง เริ่มต้นจากที่เป็นคนงานในร้านขายวัสดุอุปกรณ์ก่อสร้าง เรียนรู้และทำความรู้จักกับช่างรับเหมาต่างๆ สร้างสมประสบการณ์จนลงทุนเปิดร้านเป็นของตัวเอง จนกระทั่งขยายกิจการเป็นเจ้าพ่อด้านอสังหาริมทรัพย์ที่ใหญ่ที่สุดของประเทศ ณ ตอนนี้ ไม่มีใครที่ไม่รู้จัก เจ.วี.พี กรุ๊ป แต่เมื่อประสบความสำเร็จในหน้าที่การงานแต่คนที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขมาด้วยกลับเสียชีวิตด้วยโรคมะเร็งในกระเพาะอาหาร ทำให้เจ้าสั่วกลายเป็นคนค่อนข้างเก็บตัว และนี่ทำให้พิพัฒน์เองไม่มีโอกาสได้อยู่กับพ่อของเขาเหมือนก่อน เพราะพ่อของเขาเริ่มทำงานหนักขึ้น เหมือนกับว่าการทำงานจะช่วยบรรเทาความความเจ็บปวดต่างๆ ลงได้ พิพัฒน์ถูกส่งไปเรียนต่อที่ประเทศอเมริกาหลายปีจนกระทั่งจบปริญญาโทฯ กลับมา แต่ความห่างไกลนั่นก็มิได้ทำให้ความผูกพันระหว่างพ่อลูกลดลง เนื่องจากก่อนที่คุณแม่ของเขาจะจากไป สิ่งหนึ่งที่ทั้งสองคนไม่เคยลืมคือ "คุณค่ะฉันฝากตาพัฒน์ด้วยนะคะ ดูแลเขาแทนฉันด้วย" สายตาและมือที่ประสานกันแน่นเหมือนเป็นสัญญาว่ามันจะไม่มีวันเป็นอื่นไปจากที่เธอพูดเด็ดขาด "พัฒน์ดูแลพ่อแทนแม่ด้วยนะ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น อย่าทำให้พ่อเสียใจนะพัฒน์" สายตาที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มทั้งที่เธอกำลังอ่อนแรง ทำให้พิพัฒน์ใบหน้าเต็มไปด้วยทางน้ำตาไหลเป็นทาง ทั้งที่พยายามที่จะฝืนยิ้มรับกับความเป็นจริงนี้ และนั่นคือคำขอร้องครั้งสุดท้ายที่สองพ่อลูกประทับอยู่ในใจไม่เคยลืมเลือน ความผูกพันกันก่อนที่จะเกิดการสูญเสียครั้งนี้เป็นสายใยสำคัญที่ผูกใจคนทั้งสองไว้ ไม่ว่าจะห่างไกลกันแค่ไหน หรือจะพูดกันน้อยลงเพียงใดก็ตาม และนี่ทำให้เขากลายเป็นคนที่จริงจังกับชีวิต และค่อนข้างที่จะรักสันโดษ ดังนั้นการที่เขาจะเข้าหาใครก่อนนั้นเป็นเรื่องที่น่าแปลกมาก พิพัฒน์มีน้องสาวต่างมารดา เนื่องจากเมื่อวันเวลาผ่านไป แม้นเจ้าสั่วจะไม่เคยลืมภรรยาของเขาเลย แต่เขาก็ไม่เข้มแข็งพอที่จะอยู่อย่างโดดเดี่ยว หลังจากที่ลูกชายคนเดียวถูกส่งไปเรียนต่อต่างประเทศ พิพัฒน์เองไม่ค่อยสนิทกับแม่เลี้ยงของเขาเท่าไรเนื่องจากเขาแทบจะไม่เคยอยู่บ้านเลย แต่เขาก็เชื่อว่าเมื่อพ่อได้เลือกใครสักคนแล้ว คนๆ นั้นต้องดีพอที่จะมาทดแทนแม่ของเขาได้ ตรงกันข้ามกับน้องนุชสุดท้องของเขาที่ถูกส่งไปอยู่กับเขาเพื่อเรียนภาษาทุกซัมเมอร์ และเขาคาดว่านั่นเป็นกลที่พ่อของเขาต้องการให้เขาและน้องได้เรียนรู้และผูกพันกันมากขึ้น ซึ่งพ่อก็ไม่ได้คิดผิดเลย ด้วยความที่น้องนุชเป็นเด็กเรียบร้อยน่ารัก ยิ้มง่าย ทำให้เขารู้สึกสบายใจทุกครั้งทีเดียว แต่นั่นก็นานกว่าสองปีแล้ว ที่เขาไม่ได้รู้สึกสบายใจแบบนั้น เพราะน้องนุชถูกส่งไปเรียนที่ออสเตเรีย หลังจากที่เขากลับมาจากอเมริกาไม่นาน และนี่ทำให้เขาประทับใจในรอยยิ้มของหญิงสาวตรงหน้า ที่ดูเหมือนว่าจะไม่มีเรื่องใดๆ หรืออะไร มาลดหรือบดบังรอยยิ้มที่สดใสบนใบหน้าของเธอได้เลย "คุณพิพัฒน์ค่ะ คุณยังฟังที่เป้ยพูดอยู่หรือเปล่าค่ะ" เสียงที่แฝงความโกรธเล็กน้อยของเป้ยเรียกความคิดที่เกือบจะบินไปไกลให้กลับมา สนใจเธอตรงหน้าอีกครั้ง "ขอโทษครับ ผมฟังคุณจนเพลินไปหน่อย" น้ำเสียงที่รู้สึกผิดเล็กน้อยของเขาทำให้ปานวาดลดระดับความโกรธลงนิดนึง "งั้นเราเข้าไปข้างในกันเถอะค่ะ งานใกล้จะเริ่มแล้ว" หลังจากนั้นเป้ยก็ลุกยืนขึ้นพร้อมเดินนำหน้าเขาไป ไม่ถามความเห็นเขาสักคำ (เหมือนต้องการจะเอาคืนที่เขาเดินนำมาในตอนแรก) ทั้งสองคนเลือกที่จะนั่งอยู่กลางๆ ของห้องสัมมนา เพื่อไม่ให้เป็นจุดเด่นนัก เพราะการสัมมนาครั้งนี้มีแต่ระดับผู้บริหารทั้งรุ่นใหญ่ กลางและเล็กมากันมากหน้าหลายตา รวมถึงหัวข้อการสัมมนาค่อนข้างยาก จึงทำให้ทั้งสองคนขอนั่งอยู่ไกลไมค์ที่สุด การสัมมนาช่วงเช้าผ่านไปได้ด้วยดี มีการจับกลุ่มทำ Workshop บ้าง ทำให้ทั้งสองคนได้แลกเปลี่ยนประสบการณ์ทำงานและแนวคิดต่างๆ ซึ่งทำให้ทั้งสองคนได้มีโอกาสเรียนรู้ซึ่งกันและกันอย่างรวดเร็ว "ขอบคุณทุกท่านที่ให้ความร่วมมือกับการทำ Workshop ในวันแรกนี้เป็นอย่างดีนะคะ หลังจากนี้ขอเชิญท่านพักผ่อนตามอัธยาศัยแล้วเรากลับมาพบกันอีกครั้ง ในงานเลี้ยงขอบคุณที่ห้องแกรนด์ บอลรูม เวลา 1900น. นะคะ" เมื่อพิธีกรพูดจบ บรรดาแขกก็เริ่มทะยอยออกจากห้องสัมมนา แก้ไขเมื่อ 08 ก.ย. 49 18:28:01 แก้ไขเมื่อ 08 ก.ย. 49 18:22:29 แก้ไขเมื่อ 06 ก.ย. 49 08:17:11 จากคุณ : เงาไม้เหงาฯ - [ 1 ก.ย. 49 21:26:48 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ระหว่างที่เป้ยและพิพัฒน์เดินออกจากห้องสัมมนาเงียบๆ เพื่อไปที่ลิฟท์ขึ้นที่พักที่ดูด้านในพร้อมกันนั้น "เป้ยๆ" เสียงเรียกจากด้านหลังทำให้เป้ยต้องหันหลังกลับไปมอง "อ้าว หลิน นึกว่าเธอจะเบี้ยวซะแล้ว ทำไมเพิ่งมาเอาปานนี้" "แหม ก็เมื่อคืนรถมันติดมากเลย ฉันตกรถเที่ยวสุดท้ายไปน่ะสิ" หลินพูดด้วยน้ำเสียงอ่อยๆ "หา... บริษัทเธอ ให้เธอนั่งรถบัสมา ทางตอนใต้เนี้ยะนะ" เสียงสูงตามอารมณ์ความแปลกใจของหญิงสาว ทำให้คนรอบข้างหันสนใจเธอเป็นจุดเดียวเลย "เบาๆ หน่อยยัยเป้ย คนเขารู้กันทั้งจังหวัดแล้วว่าฉันมารถบัส" หลินดุแกมตัดพ้อ "ขอโทษ ก็ฉันตกใจนิหน่า" "งั้นเอาของไปเก็บที่ห้องก่อน ฉันคิดว่าฉันจะต้องนอนคนเดียวซะแล้วคืนนี้" แล้วเป้ยก็เอื้อมมือไปช่วยหลินที่มือถือกระเป๋าใบขนาดย่อมๆ ในขณะที่ไหล่ก็สะพายเป้ใบใหญ่ที่หลังอีกหนึ่งใบ พร้อมกล้องตัวโตที่ห้อยอยู่ที่คอของเธอ "เออ.. ให้ผมช่วยดีไหมครับ" เสียงของพิพัฒน์ดังขึ้นเหมือนกับจะบอกว่ามีผมอยู่ตรงนี้อีกคนนะครับ พร้อมถือวิสาสะหยิบกระเป๋าจากมือเป้ยไป "อุ้ยไม่เป็นไรค่ะ" เป้ยพูดด้วยน้ำเสียงเกรงใจ และหยิบกระเป๋าใบนั้นคืน "งั้นเอางี้ แลกกันคุณถือเอกสารให้ผม เดี๋ยวผมถือกระเป๋าให้คุณเอง" พร้อมกับหยิบกระเป๋าเจ้ากรรม พร้อมส่งเอกสารในอีกมือให้เป้ย "ไม่เป็นไรค่ะ" แล้วเป้ยก็รับทั้งเอกสารและยื่นมือไปรับกระเป๋าคืน และศึกการยื้อยุดฉุดกระชากกระเป๋าใบหย่อม ก็เริ่มขึ้น "ไม่เป็นไรเหมือนกันครับ" "ไม่เป็นไรเหมือนกันค่ะ" ตุ๊บ..... เสียงกระเป๋าตกลงที่พื้นทางเดิน ในขณะที่เจ้าของกระเป๋ายืนงง กับหนุ่มสาวตรงหน้าที่พยายามจะแย่งกระเป๋าของเธอเหมือนเป็นของล้ำค่า "เดี๋ยวค่ะ หลินถือเองก็ได้ค่ะ" แล้วหลินก็หยิบกระเป๋าขึ้นมาถือไว้เหมือนเดิม "ขอโทษครับ" "โทษทีนะจ๊ะ หลิน" "เออ.. ผมพิพัฒน์ จาก เจ.วี.พี กรุ๊ป ครับ ให้ผมช่วยนะครับ" พร้อมกับยื่นมือเพื่อขอกระเป๋าจากหลิน "เออ.. ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ" หลินอึ้งไปเล็กน้อย พร้อมกับส่งกระเป๋าให้พิพัฒน์ เหมือนกับว่าสติได้ล่องลอยไปกับความคมเข้มของเขาเสียแล้ว "หลินค่ะ จากกองบรรณาธิการข่าวธุรกิจ ทายาดะนิวส์" "คุณพิพัฒน์ ตัวจริงหล่อกว่าในทีวีอีกนะคะ" น้ำเสียงของหลินชื่นชมจนออกนอกหน้าทีเดียว "เออ... ขอบคุณครับ" ชายหนุ่มรู้สึกเขินที่ถูกชมต่อหน้าจึงได้แต่เอามือจับที่ต้นคอแก้เกี้ยว "หลิน เราว่าเดินไปคุยไปเถอะ คนอื่นเขาไปกันหมดแล้ว" เป้ยเอ่ยปากชวนเพราะรู้ว่าหากเหตุการณ์เป็นแบบนี้ต่อไป ยัยเพื่อนตัวแสบของเธอต้องยืนสัมภาษณ์หนุ่มตรงหน้ายันเช้าวันพรุ่งนี้แน่นอน และทั้งสามคนก็เข้าลิฟท์แก้วที่อยู่บริเวณตรงกลางของลอบบี้หรู "คุณเป้ย พักอยู่ชั้นไหนครับ" "ชั้น 10 ค่ะ" "ชั้นเดียวกับผมเลยครับ" ระหว่างนั้นเขาก็เอามือกดไปที่เลข 10 "แล้วคุณพิพัฒน์พักอยู่ห้องไหนเหรอค่ะ" น้ำเสียงอยากรู้อยากเห็นของหลินดังขี้น "ห้อง 1005 ครับ" "แหม.. บังเอิญจังค่ะ ห้องติดกันเลยค่ะ" หลินยิ้มแก้มปริ ที่ได้รู้ว่าอยู่ห้องใกล้ๆ ชายหนุ่มรูปงาม ในขณะที่พิพัฒน์จ้องไปที่หน้าของเป้ยตลอดเวลาที่อยู่ในลิฟท์ ติ๊ง...................... (ขอบคุณที่เข้ามาเยี่ยมชม และโปรดติดตามตอนต่อไปนะคะ จากมือใหม่หัดเขียน) แก้ไขเมื่อ 08 ก.ย. 49 18:23:34 แก้ไขเมื่อ 06 ก.ย. 49 08:18:10 แก้ไขเมื่อ 02 ก.ย. 49 13:05:12 แก้ไขเมื่อ 01 ก.ย. 49 21:34:46 จากคุณ : เงาไม้เหงาฯ - [ 1 ก.ย. 49 21:31:56 ]

ความคิดเห็นที่ 9 อ่านแล้วเอ่อแน่ใจนะคะว่าเรื่องสั้น เพราะดูเหมือนจะยาวนะคะ แต่ก็ชมว่าเรื่องน่าสนใจพอควร จะพยายามตามอ่านต่ออย่าทิ้งไปเฉย ๆ เลยก็แล้วกันค่ะ จากคุณ : คนชอบอ่าน (tamar) - [ 2 ก.ย. 49 23:29:05 ]

ความคิดเห็นที่ 10 แวะมาเยี่ยมชมจ้า จากคุณ : เปียร์รุส - [ 3 ก.ย. 49 12:16:56 ]

ความคิดเห็นที่ 11 " *^~*-.,_,.-* .. คนของพรหมลิขิต ..*-.,_,.-*~^* " ตอนที่ 3 และ 4 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4685501/W4685501.html จากคุณ : เงาไม้เหงาฯ - [ 5 ก.ย. 49 21:02:46 ]