อยากให้พี่ๆ เพื่อนในห้องนี้ช่วยกันติชมเรื่องนี้กันหน่อยนะคะ ผู้เขียนจะได้นำไปปรับปรุงค่ะ ขอบคุณนะคะ
----------------------------------
วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรกของผม โรงเรียนของผมเป็นโรงเรียนมัธยมเล็กๆ ในต่างจังหวัด และผมชื่อสายน้ำเป็นนักเรียนมัธยมปีที่ 6 ตัวเล็กๆ ทุกเช้าของวันเปิดเรียน ผมจะต้องตื่นแต่เช้าปั่นจักรยานสีแดงที่มันอยู่เคียงคู่กับผมมาตั้งแต่ ม.1 การที่ได้ปั่นจักรยานทุกเช้าทำให้ผมได้จดจำทุกรายละเอียดของข้างทางได้อย่างแม่นยำ ในฤดูกาลที่ชาวนาทำนาเป็นช่วงที่ผมสดชื่นมากที่สุด ทุ่งหญ้าสีเขียวขจีลมพัดเบาๆ ทำให้ใบของต้นข้างลู่ไหวไปตามลมเหมือนกับคลื่นของทะเล กลิ่นหอมอ่อนๆของใบข้าวทำให้ผมมีสดชื่นอย่างประหลาด
แต่วันนี้หมดฤดูกาลเก็บเกี่ยวแล้ว ท้องนาไม่มีต้นข้าวสีเขียวให้ผมเห็น แต่ไม่เป็นไรปีหน้าผมก็ต้องได้เห็นบรรยากาศท้องทุ่งสีเขียวนั่นอีกอยู่แล้ว ผมรีบปั่นจักรยานคู่ชีพของผมลมเย็นๆปะทะหน้าทำให้อาการงัวเงียของการเพิ่งตื่นนอนแต่เช้าวันแรกหายเป็นปลิดทิ้ง แต่ขณะที่ผมปั่นเจ้าจักรยานอย่างเมามันอยู่นั้น สายตาของผมก็เห็นเหมือนสิ่งมีชีวิตวิ่งออกมาจากข้างถนน แต่ว่ามือของผมมันความรู้สึกช้าเบรกรถไม่ทัน ทำให้ชนสิ่งมีชีวิตนั่นอย่างจัง โครม!
กรี๊ด
เฮ้ย! ร่างของผมล้มลงและกลิ้งพร้อมกับจักรยานสีแดง กระเป๋าหนังสือของผมกระเด็นไปคนละทาง หลังจากตั้งสติได้ผมก็กวาดสายตามองหาเสียงร้องนั้น เจ้าของเสียงร้องนอนกลิ้งอยู่บนพื้นหญ้าข้างทาง ผมเปียที่คงถูกถักมาอย่างสวยดูยุ่งเหยิง เต็มไปด้วยเศษหญ้า ถ้าเป็นเวลาปกติผมคงจะปล่อยก๊ากออกมาตรงนั้น แต่พอเห็นสายตาอาฆาตของเธอแล้วทำให้ผมต้องสะดุด คนอะไรหน้าก็สวย แต่ดุชะมัด ผมยังไม่ทันได้พูดคำว่า ขอโทษ หนังสือเล่มที่อยู่ใกล้มือของเธอมากที่สุด ก็ถูกขว้างมาที่หัวของผมอย่างจัง
นายขี่รถของนายยังไง ไม่ดูคนบ้างหรอ เห็นมั้ยว่าฉันเจ็บขนาดนี้ เป็นเพราะนายคนเดียวเลย แล้วถ้าฉันไปโรงเรียนสายนายจะรับผิดชอบมั้ย ทำไมมันซวยอย่างนี้เนี้ย เธอพูดพลางลุกขึ้น ปัดกระโปรงพรึ่บ พรับ ขาขาวๆของเธอเต็มไปด้วยรอยขีดข่วนของกิ่งหญ้าแถวนั้น บางรอยถึงกับมีเลือดซิบๆ
ผมขอโทษ พอดีผมไม่ทันมองเห็น เธอเป็นอะไรมากหรือเปล่า ไปหาหมอมั้ย ผมรีบเดินไปหาเธออย่างเก้ๆ กังๆ กลัวเธอโมโหจะเอากระเป๋ามาฟาดผมอีก
เอามานี่ เธอกระชากหนังสือของเธอที่อยู่ในมือผม แล้วก็เดินก้าวฉับๆ
เดี๋ยวก่อน รีบไม่ใช่เหรอ เดินไปไม่ทันหรอกนะ นี่ก็จะสองโมงอยู่แล้ว ไปกับผมดีกว่า ผมรีบคว้าข้อมือเล็กๆ ของเธอเอาไว้
แล้วนายรู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่โรงเรียนอะไร เธอถามผมงงๆ พร้อมกับสะบัดข้อมือออกจากมือผมอย่างแรงจนแทบหัก ผู้หญิงตัวเล็กๆเนี่ย ก็แรงเยอะเหมือนกันแฮะ
ก็เสื้อเธอกับเสื้อผมมันปักอักษรย่อโรงเรียนเหมือนกันเลย ไปเร็วสิ เดี๋ยวผมไปโรงเรียนไม่ทันคราวนี้ผมจะโทษเธอนะ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเธอกลัวจะไปโรงเรียนไม่ทันหรือว่ากลัวผมจะโทษเธอที่ทำให้ผมไปสายกันแน่ เธอถึงยอมกระโดดขึ้นท้ายรถผมอย่างว่าง่าย
ดูเหมือนว่าจักรยานคู่ชีพของผมจะไม่ทำให้ผมขายหน้า เพราะถึงมันล้มคลุกคลานอย่างนั้น แต่ก็ไม่มีส่วนไหนที่บุบสลายทำให้ใช้งานไม่ได้ และดูเหมือนมันจะเจ้าชู้จริงๆเพราะถึงมีคนมาซ้อนท้ายทำให้น้ำหนักเพิ่มขึ้น แต่ผมกลับ
ได้ฉิว ไม่ได้รู้สึกหนักกว่าเดิมเลย ตั้งแต่ผมเป็นเจ้าของรถคันนี้ไม่เคยมีใครซ้อนผมเลย เธอเป็นคนแรก อือม์ เวลามีคนมานั่งข้างหลังเรามันก็รู้สึกดีเหมือนกันแฮะ
พอถึงหน้าโรงเรียน ผมก็ถูกสายตาหลายคู่จับจ้องอย่างแปลกใจ ว่าคนอย่างผมทำไมมีสาวสวยน่ารักนั่งซ้อนท้ายมาโรงเรียนอย่างนี้ ผมได้ที ก็เลยยืดนิดหน่อย อิอิ แต่พอเดินลงจากรถ เธอก็วิ่งฉิว ไม่แสดงอาการเจ็บปวดจากการที่โดนรถผมชนเลยสักนิด แปลกคนแฮะ ซ้อนรถคนอื่นมาตั้งนานไม่ยอมบอกแม้แต่ชื่อตัวเอง
จากคุณ :
หลง เปิ่น เอ๋อ 
- [
24 ส.ค. 49 14:49:53
]
~ รักแรก ~ ช่วยกันติชมนะคะ
