ในที่สุดเธอก็ตัดสินใจที่จะไป....อย่างน้อยก็เพื่อสงบจิตใจสักพัก...ที่นั่นคงน่าอยู่กว่าที่นี่ในตอนนี้...
ระหว่างการเดินทางเธอก็ัยังพบว่าชิีวิตมันยังว่างเปล่า เงียบเหงา ไม่มีอะไรน่าสนใจ นอกจากต้นไม้ กอหญ้า หรืออะไรก็ตามที่อยู่ริมทาง กับเสียงรถไฟ
เธอนึกถึงเจ้า mp3 มันน่าจะช่วยเธอได้บ้างในตอนนี้ หลังจากหามันอยู่สักพักเธอก็พบมันอยู่ในกระเป๋าสะพาย เธอเสียบมันเข้าไปในหู เปิดเครื่อง แล้วหลับตา
เฮ้อ! เพลงไหนๆ ก็ไม่เพราะ ไม่น่าฟัง ล้วนยิ่งทำให้ทุกอย่างรอบตัวแย่ลง น้ำตาก็พาลจะไหลอยู่เรื่อย แต่เธอไม่ยอมให้มันออกมาหรอก เพราะเธอไม่อยากให้คนที่นั่งตรงข้ามเธอมองเธออย่างประหลาดใจ
แล้วในที่สุดความโดดเีดี่ยวก็จะหายไป เพราะที่นี่....คือจุดหมายของเธอ
เธอก้าวลงจากรถไฟ ยืนงงอยู่สักพัก แล้วเดินไปหาที่นั่งพักเหนื่อย....ความจริงเขาน่าจะมารับเธอ...นั่นสิ....แล้วเธอก็นึกขึ้นได้ว่าเธอปิดโทรศัพท์เอาไว้...คงได้เวลาต้องใช้มันแล้วล่ะ
ข้อมูลที่น่าจอเธอพบความห่วงใยของใครคนหนึ่งที่พยายามติดต่อเธออย่างมุ่งมั่น...ซึ่งมันปะปนกับเบอร์หนึ่งที่เธอยังไม่แน่ใจว่าควรจะโทรกลับไปหรือไม่
ก็พอดีที่เจ้าของความห่วงใยโทรเข้ามาอีกครั้ง....
"ถึงไหนแล้ว..." เสียงเขาถามผ่านสาย
"ถึงแล้ว" เธอตอบเขาไปด้วยน้ำเสียงเหนื่อยอ่อน
"อยู่ตรงไหนอ่ะ ไม่เห็นเลย"
เธอบอกจุดที่เธออยู่ักับเขาไป...ไม่ช้าร่างของเขาก็ปรากฎขึ้นพร้อมกับเสียงแห่งความห่วงใจ "ทำไมโทรหาไม่ติดเลย เป็นห่วงจะแย่"
"ก็ปิดเครื่องไว้ ไปกันหรือยังล่ะ"
"ไปสิ รถจอดอยู่ทางโน้น"
เขาเข้ามากุลีกุจอช่วยเธอถือกระเป๋าเดินทาง เชื้อเชิญเธอขึ้นรถ คุยถามสารทุกข์ สุข เศร้า 2-3 ประโยค ก็หยุดไปเมื่อพบว่าคู่สนทนาไม่มีอารมณ์สนุกเท่าที่ควร

รถเลี้ยวไปตามทางโค้งบ้าง ตรงบ้าง ทิวทัศน์ที่นี่ดูสวยงามร่มรื่นตลอดทาง แต่ไม่ได้ทำให้เธอสดชื่นขึ้นมาได้สักเท่าไรนัก....เขาสังเกตดูเธอตลอดเส้นทาง...จนมาถึงจุดหมาย.....บ้านสวน...

"กลับมาแล้วครับผม" เขาส่งเสียงทักทายพ่อกับแม่ที่นั่งเล่นอยู่ใต้ต้นไม้
"สวัสดีค่ะ" เธอยกมือไหว้
"อ๋อ คนนี้เอง" แม่ของเขาทักทายหลังจากรับไหว้ และนึกขึ้นได้ว่าเธอเคยมาที่นี่พร้อมกับเพื่อนๆ ตั้งแต่ตอนงานบวชลูกชายคนนี้
"พาเพื่อนไปพักบนบ้านสิลูก" แม่บอกกับเขาเช่นนั้นหลังจากสนทนากันได้สักพัก เดาเอาว่าเธอคงอิดโรยจากการเดินทางจนต้องการพักผ่อน
"จุ๊บแจง อยู่ไหนอ่ะ" เขาเรียกหาน้องสาวคนเดียวของเขา
"ขาาาาา" เสียงเด็กสาวตอบมาเกือบจะทันที เธอดูสดใสสมวัยมากนัก
"เก็บห้องเสร็จพอดีเลย...สวัสดีค่ะ...เดี๋ยวพี่ฟ้าพักกับแจงนะคะ ไปค่ะไปดูห้องกัน" เด็กสาวกระตือรือร้น ดีใจที่ได้พบเธอไม่น้อย

ที่นี่เธอควรจะอยู่ได้อย่างมีความสุข สนุกสนาน ที่นี่เคยมีเสียงหัวเราะ กับความสนุกของผองเพื่อนอยู่ที่นี่ แต่เธอมองที่นี่ได้ไม่สดชื่นเท่าในวันนั้นเลย....เธอเดินตามเสียงเพลงและกีตาร์ไปก็พบว่าเขากำลังร้องเพลงอยู่
"อ้าวทำไมหยุดล่ะ" เธอถามเพราะเขาหยุดร้องเพลงไปซะเฉยๆ เมื่อเธอเดินเข้ามา
"ฟ้าดูเศร้าๆ นะ มีอะไรหรือเปล่า" เขาถามเธอ
"ก็...มีเรื่องไม่ค่อยสบายใจนิดหน่อยน่ะ" เธอตอบ
"ไม่อยากเล่าเหรอ ไม่เป็นไร...." เสียงเขาน้อยใจ ทำไมนะ เขาก็แค่อยากรู้ว่าตอนนี้เธอสุข ทุกข์ เรื่องอะไรบ้าง เผื่อว่าเขาจะแบ่งปันมันได้สักนิด.....

เช้านี้ฟ้าดูสดใสขึ้น อาจเป็นเพราะได้นอนเต็มอิ่ม แล้วตื่นขึ้นมาพบกับอากาศที่สดชื่น ทำให้ร่างกาย ใจ และสมองเธอได้ชาร์จแบต

เขาชักชวนเธอเข้าไปในสวน เมื่อเห็นว่าเธอดูสดชื่นขึ้น เขาพอใจที่ได้เห็นรอยยิ้มอยู่บนหน้าของเธอ เสียงที่ใสขึ้นทำให้เขาหวังลึกๆ ว่า การมาเยือนของเธอคราวนี้ อาจทำให้เขาได้รับอะไรบางอย่างที่เขารอ......

"พี่ฟ้าคะ...โทรศัพท์พี่ัดังหลายครั้งแล้ว แจงก็เลย.....กดรับน่ะค่ะ" จุ๊บแจงรายงานเหมือนเด็กกำลังสารภาพผิด
"ไม่เป็นไรหรอก" เธอบอก สาวน้อยจึงยิ้มออกมาได้
"ผู้ชายน่ะค่ะ โทรมา เขาถามแจงว่าตอนนี้พี่อยู่ที่ไหน แจงก็เลยบอกไป" จุ๊บแจงรายงานต่อ
"ขอบใจจ้ะ" เธอยิ้มแห้งหลังจากได้ยินเรื่องทั้งหมด เมื่อเธอไม่พูดอะไรต่อ ก็ไม่มีใครกล้าถาม

-----------------------------------------------------

ตอนสายของวันใหม่ ระหว่างที่เธอและเขานั่งคุยกันถึงเรื่องเก่าๆ สมัยเรียนที่ใต้ต้นไม้ รถคันหนึ่งก็แล่นเข้ามาจอด เธอจำรถคันนี้ได้ดี....
ชายหนุ่มลงมาจากที่นั่งคนขับก้าวฉับไวเมื่อเห็นเธอกำลังจะลุกเดินหนี
"ฟ้า!" ชายหนุ่มเรียกเธอ

เขาปล่อยให้เธอและผู้มาใหม่ไ้ด้คุยกัน คงเป็นคนนี้เองที่ทำให้เขาต้องเป็นเพียงเพื่อนเธอไม่เคยเปลี่ยนแปลง.....

เธอลาทุกคนในบ้าน ใบหน้าสดใสขึ้น....สดใสเหมือนกับตอนที่เขาเคยเห็นเมื่อสมัยเรียนอยู่ด้วยกัน....

-------------------------------------

รถแล่นจากไปแล้วทิ้งไว้เพียงเขากับครอบครัวที่อบอุ่น จะมีสักวันไหมนะ...ที่เธอจะมาเป็นครอบครัวเดียวกัน.