ความคิดเห็นที่ 1 “ไม่รู้สิ ฉันไม่ได้เจอกับวานานแล้ว” เธออุบอิบบอกเสียงเบา เพื่อนหลายคนมีสีหน้าประหลาดใจ กิติมาก้มหน้าลงมองมือตนเอง ไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในเย็นวันสอบวันสุดท้ายของชั้นมัธยมศึกษาปีที่สามยกเว้นเธอกับวาทินี         “นั่นไง...มาแล้ว” เสียงเพื่อนในกลุ่มร้องลั่น         “อื้อฮื้อ...ยายวา หุ่นน่าเจี๊ยะฉิบ” เพื่อนชายในกลุ่มบอกแล้วเสียงเฮก็ดังลั่น กิติมาหันไปขึงตาใส่เพื่อนผู้ชายก่อนจะค่อยๆเบือนหน้าไปมองวาทินี         “หมดสิทธิ์เจี๊ยะว่ะ โดนคาบไปแล้ว อิจฉาพี่นนท์ฉิบ เมื่อเดือนที่แล้วข้าเห็นเขานั่งกินข้าวด้วยกันอยู่เลย ได้ข่าวว่ายายวาจะสละโสดก็คงกับพี่นนท์นั่นแหละ” กิติมาหันขวับมามองคนพูดก่อนจะผุดลุกขึ้น         วาทินียังคบอยู่กับพี่นนท์ จะแต่งงานกันด้วย ...หญิงสาวยิ้มบางๆกับตนเอง แปลก...ที่เวลาก็ผ่านมาเนิ่นนานหลายปีทำไมเธอยังปวดร้าวเมื่อได้ยินเรื่องราวของคนทั้งคู่         คนหนึ่งคือเพื่อนผู้ที่สอนให้เธอเข้าใจความรักระหว่างเพื่อน อีกคนคือผู้ชายคนที่ทำให้เธอเข้าใจความรักระหว่างหนุ่มสาว แต่รักทั้งสองแบบก็จบลงด้วยน้ำตา         น้ำตาเธอไหลเพราะการกระทำของเธอเอง !         กิติมารู้สึกตัวอีกทีก็พบว่าตนเองยืนอยู่ใต้ซุ้มเฟื่องฟ้า เธอตั้งใจจะเดินเข้าไปหาวาทินีนี่นา แล้วทำไมเธอถึงมายืนอยู่ที่นี่ หญิงสาวแหงนหน้าขึ้นมองด้านบน ป้ายบอกชื่อผู้บริจาคปูนและโครงเหล็กที่ใช้สร้างทำซุ้มไม่ได้แขวนอยู่ที่เดิมของมัน คงหลุดร่วงหล่นหายตามกาลเวลา แต่ทำไมความทรงจำของเธอไม่เคยเลือนไปตามกาลเวลาเสียที         ‘รักพี่นนท์ 6/9 จากน้อง 3/7’ จำได้ว่าเธอยืนจับขาเก้าอี้ไว้ในขณะที่วาทินีเป็นคนปีนขึ้นไปสลักความรักของเธอและพี่นนท์ไว้บนแผ่นไม้กระดานสีเขียวที่ห้อยอยู่ด้านบน         ‘ทำไมแกไม่ใส่ชื่อล่ะว่าน้อง 3/7 คือใคร’ จำได้ว่าเธอกระซิบถามเมื่อเพื่อนรักลงมายืนบนพื้นเรียบร้อยแล้ว         ‘ไม่ล่ะ อย่างนี้น่ะดีแล้ว’ วาทินีตอบพลางปัดไม้ปัดมือแล้วเอื้อมแขนมากอดคอเธอ         ‘แกว่าเขียนอย่างนี้ไม่ดีเหรอ’         ‘ดี’ เธอตอบไปสั้นๆ แล้วเด็กผู้หญิงสองคนก็แหงนหน้ามองแผ่นป้ายสีเขียวที่ห้อยต่องแต่งอยู่ด้านบน เธอไม่รู้หรอกว่าในเวลานั้นวาทินีคิดอะไรอยู่ แต่สำหรับเธอแล้ว ‘น้อง 3/7’ ก็ดีเหมือนกัน เพราะอย่างน้อยเธอก็คือหนึ่งในนั้น         ใช่...เธอคือหนึ่งในเด็กผู้หญิงอีกหลายคนที่หลงรักพี่นนท์         ในช่วงนั้นเด็กสาววัยรุ่นคลั่งไคล้ผู้ชายประเภทแบดบอย ตีรันฟันแทง เกเรเกตุง แต่พี่นนท์ไม่ถือว่าเป็นแบดบอยประจำโรงเรียนหรอก แม้ว่าจะชอบปล่อยเสื้อลอยชายออกมานอกกางเกง ผมเป็นมันเยิ้มด้วยเจลแต่งผมและชี้เด่แหลมเปี๊ยบ สวมสร้อยเลทสั้นติดคอและสวมแหวนเงินวงใหญ่ที่นิ้วเรียวยาว         เวลาที่พี่นนท์ได้เสียงกรี๊ดจากสาวๆมากที่สุดคือเวลาที่พี่นนท์อยู่ในสนามบาสเกตบอล อวดลีลานักกีฬาของโรงเรียน เมื่อความสามารถบวกกับหน้าตาและรูปร่างสูงเพรียวแล้วพี่นนท์ก็ชนะใจกองเชียร์ทั้งฝ่ายตรงข้ามและฝ่ายตนเอง         เธอชอบมองเวลาที่พี่นนท์กระโดดลอยตัวสูงส่งลูกบาสเกตบอลลงห่วง ชอบมองเวลาที่เขาเลี้ยงลูกหลบคู่ต่อสู้อย่างมีลีลาและชั้นเชิง ทุกครั้งที่พี่นนท์ลงแข่งเธอมักจะนั่งมองและลุ้นอย่างเงียบๆ บางครั้งถึงขึ้นน้ำตาไหลพรากในยามที่พี่นนท์แพ้         ในขณะที่วาทินีจะร้องเชียร์ดังลั่นอย่างไม่อายใคร ไม่แม้แต่หวาดหวั่นต่อสายตาเขม่นของรุ่นพี่ผู้หญิงที่เป็นแฟนคลับพี่นนท์ ตอนพักกลางวันวาทินีมักจะดึงแขนเธอให้เดินผ่านสนามบาสเกตบอลซึ่งเป็นสถานที่ๆกลุ่มพี่นนท์นั่งอยู่ รอให้เพื่อนพี่นนท์แซวแล้ววาทินีก็จะแจกจ่ายรอยยิ้มให้พี่นนท์ แต่สำหรับเธอ...เธอได้แต่ก้มหน้างุดเร่งฝีเท้าให้ผ่านรุ่นพี่กลุ่มนี้โดยเร็ว         “งานไม่สนุกหรือ ถึงได้มานั่งอยู่คนเดียว” กิติมาเงยหน้าขึ้นมองแสงไฟที่ส่องสว่างจากตัวตึกทำให้เห็นหน้าคนพูดไม่ชัด หญิงสาวผุดลุกขึ้นด้วยสำนึกว่าคงจะไม่ปลอดภัยนักหากเธอจะยังอยู่ตรงนี้ต่อไป เธอคงก้าวผ่านร่างสูงไปแล้วหากไม่ได้ยินเสียงห้าวถามต่อ         “ทำไมต้องหนีพี่ทุกที ไม่ว่าจะเป็นที่ไหน สนามบาส โรงอาหาร หรือหลังหอประชุมวันปัจฉิมนิเทศ” คำพูดยาวเหยียดนั้นหยุดกิติมาไว้ได้ตามความตั้งใจของคนพูด         มันคือคำถามที่ใครคนหนึ่งเคยถามเธอไว้เมื่อนานมาแล้ว !         ครั้นหมุนตัวกลับมาช้าๆ แสงไฟจากตัวอาคารส่องสลัวให้เห็นใบหน้าของชายหนุ่ม เธอก็ได้แต่อุทาน เรี่ยวแรงดูจะเหือดหายไปจากกายจนต้องเอื้อมมือไปเกาะโครงเหล็กของซุ้มไว้         “พี่นนท์” เธอไม่คิดว่าเขาจะมางานคืนนี้ นรานนท์ไม่เคยคืนสู่เหย้ามาหลายปีแล้ว         “รู้ว่าเป็นใครแล้ว เราจะนั่งคุยกันได้ไหม หรือมาจะหนีพี่ไปอีก” มา...หรือ พี่นนท์ยังจำเธอได้ ไม่น่าเชื่อว่า นรานนท์ หนุ่มฮอตประจำโรงเรียนจะจำชื่อเด็กผู้หญิงขี้อายอย่างเธอได้         “พะ...พี่นนท์จะคุยอะไรกับมาหรือคะ” นิ้วเรียวยังเกาะราวเหล็กไว้แน่นไม่ยอมปล่อย ดวงตากลมมองตามร่างสูงที่ทรุดตัวลงนั่งบนม้าหิน         “เวลาผ่านไปตั้งหลายปี เราจะไม่มีอะไรคุยกันเลยเหรอ มันต้องมีสักเรื่องสิใช่ไหม” เสียงถามกลับมาเจือความขบขัน         “แล้วจะยืนเกาะเสาอยู่อย่างนั้นน่ะหรือ นี่ถ้าไม่รู้มาก่อนว่าเป็นสาวแบงค์ พี่คงคิดว่ามาเป็นส..า..ว...”         “พี่นนท์รู้ได้ไงคะว่ามาทำงานแบงค์” กิติมาถามแทรกขึ้น แม้เธอจะเป็น ‘ยายเต่าต้วมเตี้ยม’ของวาทินี แต่เธอก็พอจะรู้ทันว่าหลังจากที่ลากเสียงยาวเหยียดแล้วนรานนท์จะพูดถึงอาชีพอะไร         “ว่าไงคะ”         “มานั่งก่อนสิแล้วจะบอก” มือคนพูดเอื้อมมาดึงมือเล็กบางออกจากเสาเหล็กแล้วดึงให้มานั่งข้างๆ         “เมื่อเช้าพี่ขับรถพาแม่ไปตลาดเจอกับแม่มาเข้า เลยได้คุยกันนิดหน่อย” คนได้รับคำตอบยังนั่งเงียบแผ่นหลังเหยียดตรงก้มหน้ามองมือสองข้างที่วางอยู่บนตัก         หลังจากตอบคำถามแล้วทั้งคู่ก็เงียบ มีเพียงเสียงเพลงสลับกับเสียงพิธีกรในงานดังแว่วมาให้ได้ยิน กิติมาขยับตัวนึกเรื่องที่จะยกมาคุยทำลายความเงียบไม่ออก สักพักเธอก็ได้ยินเสียงถอนหายใจดังมาจากคนที่นั่งข้างๆ         “มายังไม่ตอบคำถามพี่เลย”         “คำถามอะไรคะ” ถามออกไปแล้วก็นึกตำหนิตัวเองเธอคงเป็น ‘ยายเต่าต้วมเตี้ยม’ จริงๆนั่นแหละ ตามใครไม่ทันสักที         “ทำไมต้องหนีหน้าพี่ทุกที” กิติมาลอบกลืนน้ำลายเธอจะตอบว่าอย่างไรดี หลังจากวุ่นวายหาคำตอบให้กับนรานนท์อยู่นาน ในที่สุดหญิงสาวก็นิ่งซึ่งเป็นสิ่งที่เธอถนัด         นรานนท์ลองชำเลืองมองคนที่นั่งข้างๆ กิติมาจะคิดหาคำตอบอีกนานเท่าไหร่ เวลาสิบกว่าปีที่ผ่านมายังไม่เพียงพออีกหรือ เขายังจำได้วันที่เขาดึงแขนเธอไปยังหลังหอประชุมของโรงเรียนแล้วถามคำถามนี้กับเธอ เขาไม่เคยลืมภาพที่เด็กผู้หญิงยืนมองเขาเป๋งเมื่อได้ยินคำถาม หลังจากนั้นเขาก็เห็นเธอกะพริบตาปริบๆแล้วก็วิ่งจากไป แก้ไขเมื่อ 25 ส.ค. 49 22:52:44 จากคุณ : อุณากรรณ - [ 25 ส.ค. 49 01:41:42 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ‘เอ็งนี่ถ้าจะเก่งแต่ในสนามบาสว่ะ’ คำเย้ยหยันของเพื่อนยังตามติดมาถึงวันนี้         ‘ไอ้นนท์เอ๊ย ! มันเป็นเวรเป็นกรรมว่ะ เอ็งตัดใจซะเถอะวะ ขี้อายอย่างนี้เอ็งคงไม่มีวันบอกรักได้จบหรอก หรือไม่...ยายนี่ก็ไม่ได้ชอบเอ็ง’ คำปลอบใจของเพื่อนในครั้งนั้นทำให้เขาหงุดหงิดอย่างที่สุด         กิติมาแอบชอบเขา...เขามั่นใจ เขาเองก็เถอะ....ก็แอบชอบเธอเหมือนกัน หลายครั้งที่เขาคิดหาคำตอบให้ตัวเอง ว่าทำไมผู้คนเป็นร้อยที่ยืนอยู่ข้างสนามส่งเสียงเชียร์ลั่น แต่ในสายตาเขากลับเห็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆฉีกยิ้มกว้างยามที่ทีมเขาได้แต้ม แม้แต่ในงานกีฬาสีของโรงเรียนเธอยังใส่เสื้อสีชมพูมายืนเชียร์เขาซึ่งอยู่สีฟ้าในแมทช์ที่สีฟ้าชิงชนะเลิศกับสีชมพู         เขาเคยเห็นแม้กระทั่งกิติมาร้องไห้ใช้มือเล็กๆปาดเช็ดน้ำตาอยู่หลังตึกในยามที่ทีมเขาพ่ายแพ้ พลาดถ้วยรางวัล เธอนั่งกอดเข่าร้องไห้พร้อมบ่นว่าทีมคู่แข่งของเขาโดยไม่รู้ว่ามีเขานั่งห้อยขามองเธอจากบนตึก คงเป็นภาพนี้กระมังที่ทำให้เขาเลิกคิด เลิกค้นหาคำตอบแต่หันมายอมรับแทนว่าเขาชอบกิติมา         “ทำไมไม่ตอบพี่ล่ะ” เขาเอ่ยถามอีกครั้ง คนถูกถามก็ยังเงียบอยู่เช่นเดิม         “ไม่ตอบก็ได้” ชายหนุ่มแอบเห็นคนข้างๆลอบถอนหายใจแล้วต้องอมยิ้ม         “แล้วมาไม่มีอะไรจะถามพี่บ้างหรือ” กิติมาเอียงคอมองคนถาม คำถามมีมากมายใช้เวลาทั้งคืนเขาก็คงตอบเธอไม่หมดหรอก เวลาสิบกว่าปีที่ทำหล่นหายเธอคงไม่สามารถเก็บมันคืนมาได้ภายในเวลาเพียงคืนเดียว หญิงสาวส่ายหน้าช้าๆอ้อมแอ้มบอกไม่เต็มเสียง         “ไม่มีค่ะ”         “พี่เข้าใจ เวลาตั้งหลายปีที่พี่ปล่อยให้ผ่านไป พี่คงคว้ามันมาไว้ในมือภายในคืนเดียวไม่ได้หรอก” นรานนท์บอกเบาๆก่อนจะกล่าวต่อโดยไม่สนใจคนที่หันขวับมามอง ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคิดเหมือนกับคนที่นั่งข้างๆต่างกันเพียงว่าเขาพยายามจะกวาดเก็บมันคืนมา ในขณะที่อีกคนเหมือนจะทดท้อ สิ้นหวัง         กิติมานั่งเงียบฟังเสียงคนข้างๆเล่าถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น หลังจากจบชั้นมัธยมศึกษาตอนปลายแล้วนรานนท์ก็เข้าศึกษาต่อในคณะวิศวกรรมศาสตร์ในมหาวิทยาลัยด้วยโควตานักกีฬา หลายครั้งที่เธออมยิ้ม หลายเรื่องที่เธอหลุดเสียงหัวเราะออกไป         เธอไม่รู้หรอกว่าเสียงหัวเราะของเธอทำให้คนเล่าหัวเราะตาม ก่อนเขาจะเล่าต่อไปอีกถึงชีวิตการทำงาน นรานนท์เข้าทำงานในบริษัทก่อสร้างแห่งหนึ่งซึ่งงานที่ทำต้องออกไปต่างจังหวัดเพื่อควบคุมโครงการก่อสร้างบ่อยๆแล้ววันหนึ่งก็ได้เจอกับวาทินี         คนฟังรู้สึกใจวูบหาย แล้วก็นึกได้ว่าเธอกำลังแอบมานั่งคุยอยู่กับว่าที่เจ้าบ่าวของเพื่อน ความรู้สึกผิดมากมายหลั่งไหลท่วมกาย เธอไม่สนใจว่าเรื่องรักระหว่างนรานนท์กับวาทินีจะเป็นอย่างไรต่อไป หญิงสาวผุดลุกขึ้นทันทีก้าวเท้าจะจากไปหากถูกแขนแข็งแรงคว้าไว้เสียก่อน         “จะหนีพี่อีกหรือไง” นรานนท์ถามเสียงเข้ม เขาปล่อยเวลาให้ผ่านไปมากแล้ว ผู้หญิง ที่เคยผ่านเข้ามาในช่วงเวลานั้นไม่เคยมีใครทำให้เขารู้สึกอย่างที่เคยรู้สึกกับกิติมาได้สักคน         ครั้งนั้นเขาหงุดหงิด ก่นด่าตัวเองสารพัด จะอะไรนักหนากะอีแค่รักของเด็กมัธยม แค่ความเพ้อฝันของเด็กหนุ่มเด็กสาวเท่านั้น ไม่มีอะไรจริงจัง ไม่มีอะไรให้คาดหวัง         “พี่นนท์ปล่อยมาสิคะ” คนร้องพยายามแกะนิ้วเรียวแข็งแรงที่กำรอบข้อมือตนเองออก         “ฟังพี่เล่าก่อนให้โอกาสพี่หน่อยนะ” น้ำเสียงที่อ้อนวอนขอความเห็นใจทำให้กิติมาชะงักมือ แหงนหน้าขึ้นมอง         “โอ...โอกาสอะไรคะ” หญิงสาวถามด้วยเสียงสั่น คำถามของกิติมาไม่ได้รับคำตอบด้วยมีเสียงหวานใสดังขึ้นมาแทรกขึ้นมาเสียก่อน         “มา...แกอยู่ตรงนั้นหรือเปล่า” ร่างบางระหงของคนพูดก้าวเข้ามาใกล้แล้วหยุดชะงัก         “วา ฉัน...” กิติมาอึกอักดึงมือตนเองให้เป็นอิสระ         “พี่นนท์ !” เสียงอุทานของเพื่อนสาวทำให้กิติมากัดริมฝีปากแน่น...เหมือนเดิมอีกแล้ว หญิงสาวก้าวเข้าไปหยุดอยู่ตรงหน้าวาทินี         “วา...ฉันขอโทษ” บอกได้เพียงเท่านั้นกิติมาก็ออกวิ่ง เธอไม่กลับเข้าไปในงานอีกแต่วิ่งตรงไปยังลานจอดรถ พอเข้ามานั่งในรถได้น้ำตาก็ไหลลงอาบแก้ม หญิงสาวฟุบหน้ากับพวงมาลัย         เธอไม่ได้ตั้งใจ เธอไม่คิดว่าจะเป็นอย่างนี้  ใช่...เธอไม่คิด ไม่เคยคิด ไม่รู้จักคิด มันถึงได้เกิดเหตุการณ์อย่างนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า แค่เขาดึงแขนเธอให้นั่งลงข้างๆ เธอก็นั่ง เขาเล่าอะไรให้ฟังเธอก็นิ่งฟัง เธอหัวเราะกับเขา ยิ้มกับเขา ปล่อยใจไปกับเขา ผู้ชายของเพื่อน !         ‘แก...ชอบพี่นนท์’ กิติมาคล้ายได้ยินเสียงวาทินีเมื่อวันสอบวันสุดท้ายขณะที่ทั้งคู่เดินกลับบ้านพร้อมกัน         ‘เปล่า’ วันนั้นคงเป็นครั้งแรกกระมังที่เธอทำเสียงแข็งใส่วาทินี จากคุณ : อุณากรรณ - [ 25 ส.ค. 49 01:42:52 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ‘โกหก ฉันรู้ว่าแกรัก ถ้าไม่ใช่แกก็บอกมาสิว่าพี่นนท์คุยอะไรกับแกหลังหอประชุมวันปัจฉิม’ คำคาดคั้นของวาทินีทำให้เธอนิ่งงัน ก้มหน้าลงมองพื้นถนน         ‘แกบอกฉันไม่ได้ เพราะมันเป็นเรื่องที่ต้องปกปิด มันเป็นเรื่องที่ไม่ถูกต้องใช่ไหมล่ะ’ เธอปล่อยให้วาทินีร่ายยาวอยู่คนเดียวเฉกเช่นที่เคยเกิดขึ้นเสมอมาที่วาทินีจะเป็นฝ่ายพูดและเธอจะเป็นฝ่ายฟังเสมอ         ‘เราสองคนเป็นเพื่อนรักกัน ฉันบอกแกหมดว่าฉันแอบชอบใครรักใคร แล้วทำไมแกทำอย่างนี้’ เสียงพร่าเครือในท้ายประโยคนั่นเองที่ทำให้เธอเงยหน้าขึ้นจากพื้นถนน แล้วเธอก็เห็นดวงตาที่ฉายแววปวดร้าว น้ำตาที่นานๆจะเห็นทีไหลลงอาบแก้มของวาทินี         ‘ฉันเสียใจ’         ‘ฉันเสียใจกว่าแก’ นั่นคือคำสุดท้ายที่วาทินีทิ้งไว้ให้เมื่อนานมาแล้ว         มันเป็นการเดินกลับบ้านที่เงียบเหงาที่สุดในชีวิตเธอ ไม่มีเสียงนินทาเพื่อนร่วมห้อง ไม่มีเสียงหยอกเย้าจากวาทินี ขนมที่เธอถือค้างอยู่ในมือก็ไร้รสชาติจนต้องโยนทิ้งเมื่อไม่มีวาทินีคอยแย่งกิน         หลายครั้งที่กิติมาอดคิดไม่ได้ขณะเดินกลับจากโรงเรียนในปีถัดๆมาเพราะสาเหตุที่เกิดขึ้นในวันนั้นหรือเปล่าที่ทำให้วาทินีไม่เรียนต่อในโรงเรียนเดิม เธอสงสัยตั้งแต่วันนั้น จวบจนกระทั่งวันนี้เธอก็ยังไม่ได้คำตอบ กิติมาเงยหน้าขึ้นมองเมื่อได้ยินเสียงเคาะกระจกรถ         วาทินีพยายามชะโงกหน้าเข้ามามองภายใน หญิงสาวจึงเลื่อนกระจกลงยังไม่ได้ทันได้พูดอะไรเธอก็เห็นเพื่อนสาวเดินอ้อมรถมาเคาะประตูด้านคนขับ เธอจึงปลดล็อคให้         “ไปนอนด้วยนะ” ร่างระหงที่ก้าวเข้ามานั่งในรถบอก         “อะไรนะ”         “ไปนอนบ้านแกไง ไม่ได้เหรอ” วาทินีเอียงหน้ามาถาม         “ดะ...ได้” กิติมาตอบกลับไปด้วยความงุนงง         “ก็ไปสิ” หญิงสาวเลี้ยวรถออกจากลานจอดตามคำสั่ง ก็เหมือนกับทุกครั้งที่เธอต้องร่วมหัวจมท้ายกับวาทินีแม้ว่าจะไม่เห็นด้วย         “ใส่ชุดนอนแกได้ป่ะ” วาทินีถามขึ้นขณะเปิดตู้เสื้อผ้าของเธอ         “ได้” คนตอบทรุดตัวลงนั่งบนเตียง ความงุนงงยังปรากฏบนดวงหน้า         “กางเกงในด้วยนะ” เสียงบอกตามมาอีก         “หา...อะไรนะ”         “แหม...ทำยังกะไม่เคย” คนเหน็บแนบหันกลับไปดึงลิ้นชักที่เธอเก็บชุดชั้นใน         “ฉันโนบรานอนดีกว่า ตอนนี้คัพแกกับคัพฉันมันต่างกันเยอะ” แล้วคนพูดก็คว้าผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำ ปล่อยให้เจ้าของห้องก้มลงมองหน้าอกตัวเองแล้วอมยิ้ม...ยังดีที่ไม่ตอกย้ำว่าใครใหญ่ใครเล็ก         “แกไม่โกรธฉันเรื่องพี่นนท์แล้วเหรอ” กิติมาถามหลังจากเดินออกมาจากห้องน้ำ คนที่อาบน้ำเสร็จก่อนนอนคว่ำหน้าอยู่บนเตียง         “ไม่รู้จะโกรธทำไม เรื่องตั้งนมนานมาแล้วจนตอนนี้นมแกจะยานแทนแล้ว” นี่ล่ะ...วาทินีตัวจริง ต้องทะลึ่งตึงตังอย่างนี้         “ไอ้วาบ้า” กิติมาขว้างผ้าเช็ดตัวในมือใส่หัวเพื่อน         “แล้วเรื่องเมื่อกี้ล่ะ” คนถูกถามหยุดหัวเราะ ขยับตัวลุกขึ้นแล้วยักไหล่ กิติมาอมยิ้มไม่ว่าวาทินีจะทำท่าทางไหนก็น่าดู เก๋ไก๋ไปซะทุกท่า         “ถ้าแกจะกลับไปคั่วกะพี่นนท์คนเดิม ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน”        "แต่แกกำลังจะแต่งงานกับพี่นนท์ไม่ใช่เหรอ"         “เฮ้ย ! ใครปากหมาวะ ไม่ใช่ พี่นนท์ก็แค่รักสมัยเด็ก โอ๊ย....แกจะเอาอะไรกับป๊อปปี้เลิฟแบบนั้น ไร้สาระ ฉันจะแต่งกับคนอื่นย่ะ หล่อกว่า เร้าใจกว่า” คนพูดทำตาลอย         “งั้นเหรอ” กิติมาถามเสียงเบารู้สึกเหมือนตัวลอยๆและหัวใจพองคับอก         “ถึงฉันจะโกหกใครต่อใคร แม้แต่พ่อแม่ แต่ฉันยังไม่เคยโกหกแกสักที และครั้งนี้ก็ไม่”         “ฉันขอโทษ ฉันโกหกแก จริงๆแล้ว...ฉันรักพี่นนท์”         “นอกจากครั้งนั้นแล้วแกโกหกอะไรฉันอีกไหม” คนถามยื่นหน้าเข้ามาใกล้ กิติมาสั่นหน้าปฏิเสธ         “ดีแล้ว ครั้งแรกตักเตือน ทีหลังอย่าทำอีกนะเฟ้ย ฉันไม่ได้รักพี่นนท์ ตอนนั้นมันก็แค่เพ้อๆฝันๆตามประสาเด็กๆ ก็พี่นนท์ออกจะเท่ห์ ใครๆก็กรี๊ด ที่เสียใจมากที่สุดไม่ใช่เรื่องพี่นนท์ แต่เรื่องที่แกไม่ยอมบอกความรู้สึกจริงๆกับฉันต่างหาก รู้อย่างนี้แล้วแกคงให้ท่าพี่นนท์ได้สะดวกใจขึ้นล่ะสิ นอนดีกว่า” คนพูดทิ้งตัวลงนอนราวกับเรื่องที่เคยบาดหมางกันเมื่อสิบปีก่อนไม่เคยเกิดขึ้น         “บ้า ! ฉันไม่เคยให้ท่าพี่นนท์ เดี๋ยว ! วา....แกบอกฉันมาก่อนว่าทำไมแกไม่เรียนมอสี่ต่อที่เดิม ย้ายไปเรียนที่อื่นทำไม” เสียงถอนหายใจพรืดดังมาจากคนที่นอนบนเตียง         “ก็พ่อฉันย้ายไปที่อื่นฉันก็ต้องไปสิ” แล้วกิติมาก็จำได้ว่าพ่อของวาทินีย้ายไปรับตำแหน่งใหม่ที่จังหวัดอื่น         “แต่แม่แกก็ยังอยู่...”         “โอ๊ย....ก็ได้ๆ เรื่องพ่อบวกกับเรื่องแก แล้วฉันก็อยากเป็นนักเรียนประจำจังหวัดไม่ใช่ประจำอำเภออย่างแก ฉันนอนได้หรือยัง” กิติมาพยักหน้าให้ เดินไปปิดไฟก่อนจะล้มตัวลงนอนข้างๆเพื่อน         “กอดหน่อยนะ แต่งงานไปแล้วจะได้ชิน” เสียงบอกงัวเงียพร้อมมือที่ยกมาพาดลำตัว คนถูกกอดอมยิ้มแล้วก็นึกได้ว่าเธอยังไม่ได้ถามถึงชายหนุ่มผู้ที่จะก้าวมาเป็นเจ้าบ่าวของวาทินีเลย         “แกก็ติ๊ต่างว่าถูกพี่นนท์กอดก็ได้” คนที่นอนอมยิ้มอยู่ปัดแขนเรียวที่พาดลำตัวออกแล้วพลิกหน้าซบหมอนก่อนจะฉีกยิ้มจนแก้มปริอยู่คนเดียวในความมืด         รักของเด็กๆไร้สาระ เป็นความเพ้อฝันลมๆแล้งๆจริงหรือ ถ้าเป็นอย่างนั้นทำไมเธอยังรักพี่นนท์อยู่ ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปกี่ปี ไม่ว่าจะมีใครผ่านเข้าสักกี่คน แต่ก็ไม่มีใครทำให้เธอรู้สึกเหมือนเมื่อสัมผัสคำว่ารักครั้งแรกกับพี่นนท์           ความรู้สึกยามแรกรักยังตราตรึงแนบแน่นอยู่ในหัวใจของเธอ มีเพียงคนที่เธอรักเท่านั้นที่รอนแรมจากไป งาน ‘คืนสู่เหย้า’ คืนนี้ นำเพื่อนรักกลับมาสู้เหย้าใจของเธอ แล้วชายที่เธอรักเล่า...นั่นคือคำถามสุดท้ายก่อนที่กิติมาจะผล็อยหลับไปโดยยังไม่ได้คำตอบ                 ทันทีที่ก้าวลงจากบันไดทางด้านหลังของธนาคารกิติมาก็ชะงักเมื่อเห็นร่างสูงที่ยืนหันหลังพิงรถของเธออยู่ หญิงสาวก้มลงมองนาฬิกาข้อมือสองทุ่มกว่าแล้ว ปกติเธอไม่ได้กลับดึกขนาดนี้แต่วันนี้เธอต้องช่วยเพื่อนหาเงินที่ขาดไปห้าสิบสตาค์อยู่นานกว่าจะเจอ         “พี่นนท์ มาทำอะไรที่นี่คะ” ร่างสูงหันกลับมายิ้มให้พร้อมกับยกนาฬิกาขึ้นดู         “สองทุ่มแล้ว หิวไหม พี่มารับมาไปกินข้าว” คนพูดเดินเข้ามาใกล้ แม้อยากจะยืนอยู่นิ่งๆที่เดิมรอให้เขาเดินเข้ามาหา แต่ขาเจ้ากรรมกลับก้าวถอยหลังสร้างระยะห่างไว้เท่าเดิม         “ทะ...ทำไมคะ”         “ทำไมคนต้องกินข้าวน่ะหรือ” เสียงถามเจือความขบขัน กิติมาเผลอขึงตาใส่คนยียวน         “ทำไมมารับมาต่างหาก”         “กินข้าวเสร็จแล้วพี่จะบอก มาเถอะ...ไปกับพี่”มือแข็งแรงดึงมือบางให้เดินตาม  กิติมามองแผ่นหลังกว้างของคนที่เดินนำหน้าแล้วจึงเลื่อนสายตาลงมองมือของตนที่ถูกมือใหญ่กุมไว้แน่น         ไปกับพี่....เธออยากไปกับเขาในทุกๆแห่ง ในทุกๆที่ ขอให้อาหารมื้อนี้มียาวิเศษทำให้เธอกล้าบอกเขาออกไปอย่างที่เธอคิดด้วยเถอะ         กิติมาเงยหน้าขึ้นมองเมื่อได้ยินเสียงคนที่เดินนำพึมพำอะไรบางอย่างที่ฟังคล้ายๆกับว่า         “ถ้ารู้ว่างานคืนสู่เหย้าดีอย่างนี้คงมาตั้งนานแล้ว”       ---------- ๑ ---------- จบ (แอบย่องมาเพิ่ม อิอิ) ---------- ๑ ---------- เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า จงไปงานคืนสู่เหย้าแล้วคุณจะได้รักกลับมา   แป่ว....เกี่ยวกันไหมนี่ ตื่นและเต้นเล็กน้อย...เพราะไม่ค่อยได้เขียนเรื่องสั้น คือเขียนทีไรกลายเป็นเรื่องยาวทุกที (เรื่องนี้ก็เกือบหรือเป็นไปแล้ว) ว่างมาก....กกก....กก....ก (กรุณาอ่านด้วยน้ำเสียงประชดนิดๆนะคะ)เลยมาออดอ้อนคนอ่านเฉยๆ มามะ....มาให้อ้อนหน่อย  555   ตอนนี้อยู่ในโหมดสติแตก หัวใจแหว่ง แต่หัว(สมอง)ไม่แบะนะคะ เอ๊ะ...หรือไม่แน่ แต่จะแบะหรือไม่แบะ ยังไง คนอ่านและคนเขียนก็ยังน่ารักเหมือนเดิม   จริงๆนะตัวเอง เราไม่โกหกเหมือนกิติมาหรอก เมี้ยว....ววว...ว แอบย่องมาดูอีกที ฮือๆ มันยังดูไม่จบเหรอคะ มันจบแล้วนะคะ แงๆ....ไม่ยอม จะจบ...จะจบ อุณากรรณทำอะไรพลาดไปเนี่ย หรือเพราะมีเลขหนึ่งบอกเอาไว้  จริงๆแล้วตั้งใจจะรวมเป็นเรื่องชุดน่ะค่ะ รวมเรื่องสั้นเกี่ยวกับรักครั้งแรก รักครั้งเก่าประมาณนี้ ตัวละครในเรื่องอาจไม่เกี่ยวข้องกันเลย แฮะๆ ใครก็ได้บอกทีว่าพลาดตรงไหน ตั้งใจจบเอาไว้แค่นี้อ้ะค่ะ คิดว่าคนอ่านน่าจะเดาได้ว่าจบยังไง แป่ว....ววว...(เสียงดังกว่าแป่วแรกอีกนะคะเนี่ย) ไปดีกว่า เดี๋ยวจะแอบย่องมาตอบเม้นต์ค่ะ แก้ไขเมื่อ 25 ส.ค. 49 10:09:29 แก้ไขเมื่อ 25 ส.ค. 49 10:07:36 จากคุณ : อุณากรรณ - [ 25 ส.ค. 49 01:51:23 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ยังมะด้ายอ่าน แต่โรคจิต ..อยากชิดขอบ จบแล้วเด๋วมาเม้นท์ค้าบบบ -- รอบสอง --- ยืนยันว่าเป็นเรื่องสั้นน้า (ถ้ายังไม่มีตอนอื่นมาต่อ ...กร๊ากกก) ..อืม... อยากรู้ว่าพี่นนท์ต้องลำบากไหมที่ทำให้คนปากแข็งเปิดปากพูด แก้ไขเมื่อ 25 ส.ค. 49 06:27:35 จากคุณ : Gracie Lou Freebush - [ 25 ส.ค. 49 06:17:55 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ใช่  งานรวมรุ่นหรือคืนสู่เหย้านี่  เป็นที่พบปะบรรดากิ๊กเก่าทั้งหลาย  อิ  อิ ใครจะรู้ รักอาจจะมาทักทายก็ได้ เรื่องสั้นแน่นะคะ รอตอนต่อไปค่ะ จากคุณ : ดาว..กลางวัน (ดาว..กลางวัน) - [ 25 ส.ค. 49 09:19:59 ]

ความคิดเห็นที่ 6 มารอตอนต่อไปด้วยคนนะคะ จากคุณ : junpink - [ 25 ส.ค. 49 09:38:54 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เรื่องน่ารักดีค่ะ ^__^ จากคุณ : nongwin - [ 25 ส.ค. 49 10:17:01 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เรื่องสั้นจริงๆนะคะ อ่านครึ่งแรกก็คิดว่าจะยาวซะอีก ยังดีนะคะที่พี่นนท์ยังรักอยู่ไม่งั้นก็ต้องร้องไห้ต่อไป จากคุณ : Kwan (1688tkw) - [ 25 ส.ค. 49 10:35:18 ]

ความคิดเห็นที่ 9 อยากไปงานคืนสู่เหย้าแบบนี้บ้างจัง... ปกติเห็นมีแต่ผู้อาวุโสเต็มงานเลย หารุ่นตัวเองไม่ค่อยเจอหรอก จบแบบนี้ก็ดีค่ะ ละไว้ในฐานที่เข้าใจกัน เอาน่า...คุณพี่นนท์ ขี้อายแบบนี้ไม่ต้องรอให้ตอบหรอกค่ะ  โมเมเข้าตัวไปเลย  คนอ่านไม่ว่าหรอก... จากคุณ : ข้าวเม่าน้อยฯ (ข้าวเม่าน้อยลูกพ่อไข่) - [ 25 ส.ค. 49 12:02:30 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ขอต่ออีกสักตอนเถอะนะค่ะ เหมือนยังคาใจ อยากให้ทั้งคู่เคลียร์ความรู้สึกกันอีกสักนิด ได้ไหมค่ะ? จากคุณ : ใบเตยหอม - [ 25 ส.ค. 49 14:28:56 ]

ความคิดเห็นที่ 11 อยากไปมั่งอะ งานคืนสู่เหง้า แต่ไม่เห็นมีใครจัดเลย หรือเค้าไม่เชิญเร่หว่า ^^' จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 25 ส.ค. 49 15:48:01 ]

ความคิดเห็นที่ 12 น่ารักสมเป็นเรื่องของคุณอุณากรรณจริงๆ อิอิ... อ่านแล้วตาร้อนผ่าวๆ กะว่าจะไปงานรวมรุ่นตั้งแต่อนุบาลยันมหาวิทยาลัยให้หมดเลยค่ะ ให้มันได้กลับมาสักรักนึงเถอะ...อิอิอิ ด้วยความคิดถึงค่ะ จากคุณ : กุ๊กๆ - [ 25 ส.ค. 49 16:59:25 ]

ความคิดเห็นที่ 13 มันจบแล้วค่ะพี่นก ใครไม่จบ เดี๋ยวจอยเขียนต่อยอดให้ไหมคะพี่นก เอาจนกระทั่งน้องมามีลูกกับพี่นนท์ไปเลยดีไหม ว่าไปนั่น หุหุ คิดถึงคนเขียนจังเย้ย ว่าแล้วงานคืนสู่เหย้านี่ ก็ไม่เคยไปสักปี สงสัยต้องหาโอกาสไปสักครั้ง เผื่อจะเจ๊อะ เจอใครสักคนบ้าง ฮิ้ววววววววว คิดถึงนะคะพี่สาวสุดสวย แก้ไขเมื่อ 25 ส.ค. 49 17:23:27 จากคุณ : เนตรนภัส - [ 25 ส.ค. 49 17:22:06 ]

ความคิดเห็นที่ 14 น่ารักจริงๆ ^__^ จากคุณ : เม-ดา - [ 25 ส.ค. 49 17:37:45 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ชอบจังค่ะเรื่องเนี้ย ยิ่งเนื้อเรื่องแบบนี้ยิ่งโดนใจสุดๆ ^^ จากคุณ : กบตัวกลม - [ 25 ส.ค. 49 20:41:31 ]

ความคิดเห็นที่ 16 อ่านแล้วเคลิ้มเลยแฮะ หุหุ ใครๆก็ต้องมีคนที่กรี๊ดตอนเรียนมัธยมสิเนอะ .... .. เอ หรือว่าเราจะแก่แล้วนะ เริ่มคิดถึงความหลัง ...^^ แล้วเมื่อไหร่จะมีเรื่องยาวเรื่องใหม่มาล่ะคะ รออยู่นะคะ จากคุณ : Keris - [ 25 ส.ค. 49 21:32:12 ]

ความคิดเห็นที่ 17 เออ...พี่ค่ะ น้องไม่เคยไปงานคืนสู่เหย้าซะที ก็มันไม่เหย้าให้คืน....เอ งงๆ คือโรงเรียนไม่เคยจัดอ่ะพี่ แล้วถ้าจัด โรงเรียนตอนประถม เพื่อนมันก็คงควงสาวๆไปกันหมดละ เหลือแค่เรา แห้งเหี่ยวหน้ากลม (??) ส่วนตอนมัธยมไม่ต้องพูดถึง ถ้าไปก็คงไปสูบหนุ่มๆแฟนเพื่อนอ่ะนะพี่ ก็อย่างที่รู้ๆน้องมาจากโรงเรียนสตรี๊ สตรี.... จากคุณ : oreocream - [ 25 ส.ค. 49 21:33:16 ]

ความคิดเห็นที่ 18 อ่ะ จบจริง ๆ เหรอคะ ต่ออีกนิ๊ดดด ไม่ได้เหรอ ยังไม่อยากให้จบอ่ะ (เป็นงั้นไป) ตกลงเลยยังไม่รู้เลยว่า สองคนนี้สมหวังอ๊ะเปล่า มันคาใจอย่างแรง 555 จากคุณ : ก๊อตซิลล่า - [ 26 ส.ค. 49 00:37:23 A:124.120.212.58 X: TicketID:122053 ]

ความคิดเห็นที่ 19 เรื่องน่ารักจังค่ะ  ชอบ ๆ ^o^ โดยส่วนตัวก็คิดว่าจบได้ดีแล้วนะคะ  เพราะเป็นเรื่องสั้นนี่นา  ชอบแบบนี้ค่ะ หรือจะทำให้กลายไปเป็นเรื่องยาวได้ก็ดีค่ะ  จะรอติดตาม อิ อิ ^o^ จากคุณ : Noey :p - [ 26 ส.ค. 49 03:23:48 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ว้า อยากไปงานคืนสู่เหย้าแบบนี้บ้าง เผื่อจะได้รักลับมา อีกครั้ง เรื่องนี้เขียนโดนมาก คล้ายกับตัวเองเลย รีบ อัพนะ (ตอนหน้าขอแบบยาวๆๆหน่อยอ่ะ) เปงกกำลังจัย หั้ยต่อไปค่ะ จากคุณ : ต้นอ้อย - [ 26 ส.ค. 49 10:26:37 A:192.168.59.31 X:202.28.68.6 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ฮิ้วววววววว จะมีใครซักกี่คนน้อ ได้ความรักที่ทำหายไปสิบกว่าปีมาแล้วคืนมา จากคุณ : TSURUGI - [ 26 ส.ค. 49 16:42:21 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ++ จริงรึเปล่าค่ะ?? ++ หุหุ  ^o^ ++ ร.ร.ของนู๋กำลังจะมีงานพอดีเลย  ^^ ++ อิอิ  ^-^ จากคุณ : GoOsHa!R (join_Eng) - [ 26 ส.ค. 49 19:22:38 ]

ความคิดเห็นที่ 23 อ่านแล้วอยากเจอเพื่อนเก่าจังเลย น่ารักดีค่ะ อิอิ นางเอกขี้อาย จากคุณ : @ลูกท้อแช่อิ่ม@ - [ 26 ส.ค. 49 23:37:48 ]

ความคิดเห็นที่ 24 อยากไปบ้างอีกคน จากคุณ : รียา-อารียา - [ 27 ส.ค. 49 01:53:23 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ว้า ไหงจบงี้อ่ะคะ แต่งแบบเต็มๆเลยเหอะนะคะ พี่อุณากรรณ ใใใไม่น่าจบเลย อยากอ่านต่ออ่ะ รอนะคะ จากคุณ : Rowane - [ 27 ส.ค. 49 13:02:54 ]

ความคิดเห็นที่ 26 หึ ไม่เชื่อ ไปงานคืนสู่เหย้าแล้วยิ่งชอกช้ำต่างหาก ใครๆ ก็มีคู่หมดแล้ว โฮฮฮฮฮฮฮฮ จากคุณ : scottie - [ 27 ส.ค. 49 17:13:38 ]

ความคิดเห็นที่ 27 อยากไปบ้าง   ขอไปด้วยคนนะค่ะ จากคุณ : chaba (รวิษฎา) - [ 27 ส.ค. 49 22:59:54 ]

ความคิดเห็นที่ 28 อ่านแล้วเริ่มอยากไปงานคืนสู่เหย้าบ้างแล้วซิ อิอิ จากคุณ : AmeliaM (AmeliaM) - [ 28 ส.ค. 49 05:17:34 ]

ความคิดเห็นที่ 29 Gracie Lou Freebush พี่นนท์คงไม่ลำบากหรอกค่ะ แต่กิติมาสิคะ ต้องลำบากแน่ๆกว่าจะเอ่ยคำว่ารักออกมาได้ อุ๊ย ! ทำไมรู้ดีจังก็ไม่รู้นะคะ กิติมา ก็ไม่ใช่ อุณากรรณนะ แฮะๆ ดาว..กลางวัน นั่นแน่ ! แสดงว่าไปงานคืนสู่เหย้าทุกปีสิคะ อิอิ แล้วเจอบ้างเปล่าคะ แบบกิติมาน่ะ junpink มันจบแค่นี้อ้ะค่ะ อุณากรรณเพิ่มให้อีกบรรทัดหนึ่งเพื่อเป็นการจบที่สมบูรณ์(??) แล้วกันนะคะ nongwin น่ารักดีค่ะ ชมคนเขียนเหรอคะ โฮะ...โฮะ อย่าเปิดช่องนะคะ คนเขียนยิ่งหลงตัวเอง อยากลองหลงคนอื่นดูบ้างเหมือนกัน ก๊าก...กกก....ก Kwan (1688tkw) นั่นสิคะ จะมีสักกี่คู่ที่เป็นอย่างนี้ ข้าวเม่าน้อยลูกพ่อไข่) โอ...ยังดีนะคะที่ไม่บอกให้จับฉุดเลย ใบเตยหอม ขอจบเท่านี้แล้วกันนะคะ เพิ่มให้อีกบรรทัดหนึ่ง แฮะๆ :::อาราเร่::: ข่าวสารอาจส่งมาไม่ถึงก็ได้มั้งคะ ปกติจะมีที่อยู่ในทำเนียบรุ่นอยู่แล้ว หากคุณไม่ย้ายบ้าน น่าจะได้รับนะคะ กุ๊กๆ โอ...ไม่ได้เจอกันนานนะคะ อิอิ อุณากรรณก็อยากไปเหมือนกันค่ะ  กะกวาดให้เรียบตั้งแต่รุ่นพี่ลงมาถึงรุ่นน้อง แต่คุณกุ๊กๆคงไม่อยากรู้จุดจบหรอกใช่ไหมคะ เพราะเรื่องมันเศร้าน่ะค่ะ น้องจอย ถ้าจนมีลูก ก็ต้องมีฉากเลิฟซีนน่ะสิจอย เอ่อ...พี่เขียนไม่เป็น จอยจะเขียนแทนพี่ไหมล่ะ เม-ดา สั้นๆอย่างนี้ ยกผลประโยชน์ให้คนเขียนล่ะกัน อิอิ บอกแล้วว่าอย่าเปิดช่อง กบตัวกลม นั่นแน่ะ !มีประสบการณ์เหมือนกันล่ะสิคะ หุหุหุ Keris แว๊ก...กกก...ยังไม่แก่ค่ะ เราหยุดอายุไว้ที่ยี่สิบค่ะ แล้วจะสดใส ซาบซ่าส์ยิ่งกว่าน้ำอัดลม ไปจนตาย ถ้าโซดายี่ห้อหนึ่ง ซ่าส์จนหยดสุดท้าย อุณากรรณก็จะซ่าส์จนจบชีวิตค่ะ ส่วนนิยาย กำลังปั่นสุดฤทธิ์ค่ะ น้องอ้อม ไปสูบหนุ่มๆแฟนเพื่อน นึกภาพออกเลยอ้ะ เปล่านะ...พี่ไม่เคยทำ ก๊อตซิลล่า จบจริงค่ะ มาต่อให้อีกบรรทัด แฮะๆ Noey :p ขอบคุณค่ะที่ติดตาม และดีใจที่ชอบค่ะ ขยายพล็อตเป็นเรื่องยาวคงไม่ไหวแล้วล่ะค่ะ ฮือๆ แบบว่า มันตัน ต้นอ้อย อ้ะนะ...คนเราต้องมีความหลังฝังใจบ้างนะคะ จริงๆรักในวัยเรียนเนี่ย เมื่อมองย้อนกลับไปก็ตลกๆนะคะ บางอย่างไม่น่าเชื่อว่าจะทำไปได้ TSURUGI นั่นสิ จะมีสักกี่คน เอ้า ! ใครอยู่ข่ายนี้ยกมือบอกน้องแป๊บหน่อย อิอิ GoOsHa!R (join_Eng) ผลเป็นไง รายงานด่วน อิอิ @ลูกท้อแช่อิ่ม@ คิดถึงความหลัง หรือคิดถึงใครเอ่ย นางเอกขี้อายมากๆผิดกับคนเขียนลิบลับ อิอิ รียา-อารียา อายุถึงเกณฑ์พอไปงานคืนสู่เหย้ายังคะ อิอิ แซวไปถึงคนอื่นๆที่เคยไปมาแล้ว อิอิ ไม่ต้องบอกว่าเกณฑ์เท่าไหร่ ก็คืนสู่เหย้าโรงเรียนอนุบาลไงคะ Rowane ว่าจะต่อให้แล้ว แต่เห็นเรียกพี่ ไม่เรียกน้อง เลยไม่ต่อดีกว่า งอน... ล้อเล่นค่ะ จบเท่านี้เถอะนะคะ scottie ต้องมีรอดหูพ้นตาบ้างสักคนสิคะ พี่ chaba (รวิษฎา) มาค่ะ ไปล่าหนุ่ม อุ๊บ ! ไปงานคืนสู่เหย้าด้วยกัน AmeliaM เริ่มจะมีความหวังแล้วใช่ไหมคะ 555 จากคุณ : อุณากรรณ - [ 1 ก.ย. 49 16:32:38 ]

ความคิดเห็นที่ 30 1. สั้นจ้า (ช่วยยืนยัน) 2. จบจ้าจบ แค่นี้ก็รู้แล้วว่าแฮปปี้แหงๆ    (แต่จะมีตอนพิเศษต่อก็ไม่ว่ากัน กร๊าก) จากคุณ : คุณเฮีย (พิธันดร) - [ 1 ก.ย. 49 18:18:54 ]

ความคิดเห็นที่ 31 เพราะฉะนั้น ควรไปงานเลี้ยงรุ่น ถ้าเราไปแล้วเค้าคนนั้นจะไปมั้ยเนี่ย??? จากคุณ : อันติกา - [ 9 ก.ย. 49 22:17:15 ]