ความคิดเห็นที่ 1 หญิงสาวหยิบหมวกเก่าๆจากบนโต๊ะแล้วออกไปที่สวนอีกครั้ง หยุดยืนดูชื่อที่สลักไว้บนแผ่นหินเหนือประตูหน้าบ้าน กระท่อมฟิโลเมล (ฟิโลเมลเป็นคำที่ใช้ในบทกวี หมายถึงนกไนติงเกล) “ชื่อแปลกๆนะคะ” เธอเคยพูดกับเจอรัลด์ครั้งหนึ่งก่อนที่ทั้งคู่จะแต่งงานกัน เจอรัลด์หัวเราะ “แม่สาวน้อยเมืองกรุง” เขาหยอกเอินด้วยความรักใคร่ “ไม่น่าเชื่อนะว่าคุณไม่เคยได้ยินชื่อนี้ มันเป็นชื่อของนกไนติงเกลไงครับ นกไนติงเกลจะร้องเพลงให้เฉพาะคู่รักฟังเท่านั้นนะครับ เราจะนั่งฟังมันร้องเพลงที่บ้านหลังนี้ด้วยกันนะครับ” อลิกซ์ยืนอยู่ตรงทางเข้าบ้านมองดูป้ายชื่อนั้น และหวนคิดถึงตอนที่เธอกับสามีนั่งฟังนกไนติงเกลร้องเพลง เธอก็อดยิ้มสุขใจไม่ได้ เจอรัลด์เป็นคนพบกระท่อมฟิโลเมลนี้ เขามาหาอลิกซ์ท่าทางตื่นเต้น แล้วบอกว่าได้พบบ้านที่เหมาะจะเป็นรังรักของทั้งคู่ ดุจเพชรในตมเลยทีเดียว และเมื่ออลิกซ์ได้เห็นเธอก็หลงรักบ้านนี้เช่นกัน จริงอยู่ว่าที่ตั้งอาจจะไกลไปหน่อย (หมู่บ้านที่ใกล้ที่สุดห่างออกไปสองไมล์) แต่บ้านนี้ก็แสนวิเศษจริงๆ รูปทรงสวยงาม ห้องน้ำสะดวกสบาย ระบบน้ำอุ่นก็ดี ไฟฟ้า โทรศัพท์ พร้อมสรรพ แต่แล้วทั้งคู่ก็ต้องพบกับความผิดหวังอย่างแรง เจอรัลด์พบว่าเจ้าของบ้านไม่ยอมให้เช่าแต่ต้องการจะขายขาดเลยทั้งๆที่ตัวเจ้าของบ้านเองก็รวยอยู่แล้ว ครอบครัวของเจอรัลด์ มาร์ติน มีเงินมากโขอยู่ แต่ตัวเขาเองสามารถใช้ได้แต่เงินที่เป็นรายได้เข้าเท่านั้น นั่นก็คือเขาแตะเงินได้ไม่เกินหนึ่งพันปอนด์ เจ้าของบ้านจะขายตั้งสามพันปอนด์ แต่อลิกซ์ปักใจในบ้านหลังนี้แล้ว เธอจึงยื่นมือเข้ามาช่วย เธอจ่ายไปครึ่งหนึ่งของเงินที่เธอมีเพื่อซื้อบ้าน กระท่อมฟิโลเมลจึงกลายเป็นของทั้งคู่ และอลิกซ์ไม่เคยเสียใจสักนิดกับการตัดสินใจครั้งนี้ เธอรู้ดีว่าคนรับใช้คงไม่อยากมาทำงานที่บ้านในชนบทห่างไกลแบบนี้ จริงๆแล้วก็ยังไม่มีคนรับใช้หรอก แต่ อลิกซ์ก็ไม่เคยกังวลเรื่องนั้นเพราะเธอเคยใช้ชีวิตในบ้านหลังเล็กๆมาก่อน และสนุกที่ได้ทำอาหารอร่อยๆ และดูแลบ้านช่อง ส่วนเรื่องสวนที่มีไม้ดอกหลากหลายพันธุ์บานสะพรั่งนั้น ก็จ้างชายชราจากหมู่บ้านมาช่วยดูแลให้สัปดาห์ละสองครั้ง พออลิกซ์เดินเลี้ยวพ้นมุมบ้านก็ต้องแปลกใจที่เห็นชายชราคนทำสวนง่วนอยู่กับแปลงดอกไม้ ที่แปลกใจก็เพราะจ้างเขามาทำงานทุกวันจันทร์กับศุกร์แต่วันนี้เป็นวันพุธ “จอร์จ มาทำอะไรวันนี้คะ?” เธอถามพลางเดินเข้าไปหา “ผมคิดไว้แล้วว่าคุณผู้หญิงต้องแปลกใจ คืองี้ครับ วันศุกร์นี้จะมีงานมหรสพใกล้หมู่บ้าน ผมเลยคิดเอาเองว่าทั้งคุณผู้ชายและภรรยาผู้แสนดีคงไม่ว่าอะไรถ้าผมจะขอมาทำสวนวันพุธทดแทนวันศุกร์ของอาทิตย์นี้น่ะครับ” “อ๋อ งั้นก็ได้จ้ะ” อลิกซ์พูด “ไปเที่ยวงานให้สนุกนะคะ” “ผมกะหยั่งงั้นอยู่แล้วครับ” จอร์จ ตอบราบเรียบ “อีกอย่างหนึ่งครับ คือผมตั้งใจมาถามว่าคุณผู้หญิงต้องการจะให้ผมทำอะไรกับรั้วไม้ดอกนั้นในช่วงที่คุณผู้หญิงจะไม่อยู่ครับ คุณผู้หญิงยังไม่มีกำหนดกลับด้วยใช่มั้ยครับ?” “ฉันไม่ได้จะไปไหนนี่จ้ะ” จอร์จมองอลิกซ์ด้วยสีหน้าประหลาดใจ “พรุ่งนี้คุณผู้หญิงจะไปลอนดอนไม่ใช่เหรอครับ?” “เปล่านี่ ทำไมถึงคิดอย่างนั้นล่ะ?” “ผมเจอคุณผู้ชายกำลังเดินเข้าไปในหมู่บ้านเมื่อวานนี้ ท่านบอกผมว่าคุณทั้งสองจะไปลอนดอนพรุ่งนี้ แล้วก็ยังไม่ทราบว่าจะกลับมาเมื่อไหร่” “เอาอะไรมาพูด” อลิกซ์พูดพลางหัวเราะ “คงฟังผิดไปแล้วล่ะ” เช่นเคย อลิกซ์อดคิดไม่ได้ว่าเจอรัลด์ไปพูดอะไรเข้านะ ชายชราถึงได้เข้าใจผิดไปขนาดนี้ ไปลอนดอนเหรอ? เธอไม่เคยคิดจะกลับไปลอนดอนอีกเลย “ฉันเกลียดลอนดอน” เธอพูดขึ้นฉับพลัน น้ำเสียงขื่นขม “อ้อ!” จอร์จพูดสำรวม “ผมคงเข้าใจผิดไปจริงๆนั่นแหละ แต่ดูเหมือนคุณผู้ชายจะพูดกับผมอย่างนั้นจริงๆ ผมดีใจนะครับที่คุณผู้หญิงไม่ไปไหน ตัวผมเองก็ไม่เห็นด้วยกับการย้ายไปย้ายมา และผมก็ไม่ชอบลอนดอนเลย ไม่เคยมีความจำเป็นต้องไปที่นั่น รถราวิ่งขวักไขว่มากมายเกินไป กลายเป็นปัญหาไปแล้วทุกวันนี้ คนเราก็แปลก พอมีรถใช้ก็ดูเหมือนจะอยู่ไม่ติดที่ คุณอาเมส เจ้าของเก่าของกระท่อมนี้น่ะครับ เป็นสุภาพบุรุษแสนดี รักสงบ จนกระทั่งไปซื้อรถยนต์เข้านั่นแหละครับ พอซื้อรถมาได้เดือนหนึ่งก็ประกาศขายกระท่อมนี้ ท่านหมดเงินมากมายไปกับการติดตั้งไฟฟ้าอะไรทำนองนั้น ผมเคยเรียนท่านว่า ท่านจะสูญเงินเปล่านะครับ ท่านตอบผมว่า ก็ฉันจะได้เงินสองพันปอนด์ที่ขายกระท่อมนี้ไง แล้วท่านก็ได้จริงๆ” “เขาได้ไปตั้งสามพัน” อลิกซ์พูดยิ้มๆ “สองพันครับ” จอร์จย้ำ “ช่วงนั้นใครๆก็พูดกันเรื่องราคาที่ท่านต้องการจะขาย” “สามพันจริงๆนะ” อลิกซ์พูด “สุภาพสตรีไม่เคยเข้าใจตัวเลขเลย” จอร์จพูดหนักแน่น “อย่าบอกผมนะครับว่า คุณอาเมสบอกราคาขายสามพันกับคุณผู้หญิง” “เขาไม่ได้บอกฉันหรอก” อลิกซ์พูด “เขาบอกกับสามีฉัน” จอร์จก้มลงทำแปลงดอกไม้ต่อ “ราคาขายน่ะสองพันครับ” จอร์จ จบบทสนทนาแต่เพียงเท่านั้น จากคุณ : บอช - [ 25 ส.ค. 49 12:37:00 A:unknown X:202.29.20.22 ]

ความคิดเห็นที่ 2 อลิกซ์ไม่ได้โต้แย้งเขาอีก เธอเดินไปยังแปลงดอกไม้อีกฟากหนึ่ง เริ่มเก็บดอกไม้รวมเป็นช่อ พอจะเดินกลับเข้าบ้าน อลิกซ์สังเกตเห็นอะไรเล็กๆสีเขียวๆวางอยู่บนพื้น เธอหยุดเดินหยิบขึ้นมาดู จำได้ว่าเป็นสมุดบันทึกของสามี เธอพลิกดูผ่านๆในใจรู้สึกสนุกเล็กๆ ตั้งแต่ช่วงแรกๆของชีวิตแต่งงานกับเจอรัลด์ อลิกซ์รู้ดีว่า ถึงแม้เขาจะใจร้อนเจ้าอารมณ์อยู่บ้างแต่เขาก็เรียบร้อยเจ้าระเบียบ อาหารต้องเสิร์ฟตรงเวลาทุกมื้อ กิจวัตรแต่ละวันต้องวางแผนอย่างรอบคอบ เธอพลิกดูสมุดบันทึกของสามีไปเรื่อยๆแล้วก็ต้องยิ้มออกมา เมื่อไปเจอบันทึกของวันที่ 14 พฤษภาคม เขียนไว้ว่า “แต่งงานกับอลิกซ์ ที่โบสถ์เซนต์ปีเตอร์ บ่ายสองครึ่ง” เธอหัวเราะ พลิกต่อไปอีก แล้วก็หยุดพลิกฉับพลัน “ วันพุธที่ 18 มิถุนายน ก็วันนี้นี่” เจอรัลด์เขียนด้วยลายมือบรรจงลงในบรรทัดของวันนั้น ข้อความว่า “สามทุ่ม” แค่นั้น เขาจะทำอะไรตอนสามทุ่มนะ? อลิกซ์คิด แล้วก็ยิ้มออกมาเมื่อคิดว่าถ้านี่เป็นนิยายนักสืบ สมุดบันทึกคงมีข้อมูลชวนให้ตกตะลึง เช่นอาจจะมีชื่อผู้หญิงอื่น อลิกซ์พลิกดูผ่านๆอีกหลายหน้า มีข้อมูลนัดหมายต่างๆ โน้ตย่อเรื่องธุรกิจ แต่มีชื่อผู้หญิงแค่ชื่อเดียว คือชื่อของเธอเอง แต่แล้วขณะที่เธอหย่อนสมุดบันทึกลงกระเป๋าเสื้อและกำลังจะหอบดอกไม้เข้าบ้าน เธอกลับรู้สึกกังวลใจขึ้นมา คำพูดของดิค วินดี้ฟอร์ด ดังก้องขึ้นมาในหัวราวกับว่าเขามายืนพูดซ้ำอยู่ข้างๆ “ไอ้นั่นมันเป็นใครก็ไม่รู้! คุณรู้จักหัวนอนปลายตีนมันดีแล้วเหรอ!” จริงของดิค เธอรู้อะไรบ้างเกี่ยวกับเจอรัลด์? จะว่าไปแล้วเจอรัลด์ก็อายุสี่สิบแล้วสินะ ตลอดเวลาสี่สิบปีจะไม่มีผู้หญิงผ่านเข้ามาในชีวิตเชียวหรือ... อลิกซ์สั่นศีรษะรำคาญใจ ต้องไม่คิดแบบนั้น มีเรื่องอื่นสำคัญกว่าที่ต้องจัดการ เธอควรจะบอกสามีดีไหมว่า ดิค วินดี้ฟอร์ด โทรศัพท์มาหาเธอ? เจอรัลด์อาจจะพบดิคในหมู่บ้านแล้วก็เป็นได้ ถ้าเป็นเช่นนั้นเจอรัลด์คงต้องเล่าให้เธอฟังทันทีที่กลับถึงบ้าน แล้วเธอค่อยเล่าเรื่องโทรศัพท์ให้เขาฟังน่าจะดีกว่า แต่ถ้าเขาไม่... อะไรกันนี่? อลิกซ์รู้สึกว่าไม่อยากพูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้เลย ถ้าเธอเล่าให้สามีฟัง เขาก็ต้องแนะว่าน่าจะเชิญดิค วินดี้ฟอร์ด มาที่กระท่อมฟิโลเมล แล้วเธอก็ต้องเล่าว่า ดิคอยากมาพบตั้งแต่แรกแล้ว แต่เธอปฏิเสธไปเพื่อปกป้องเขา แล้วถ้าเขาถามว่าทำไมเธอทำอย่างนั้น เธอจะตอบอย่างไร? เล่าความฝันให้เขาฟังเหรอ? เขาจะได้หัวเราะเยาะให้น่ะสิ หรือถ้าร้ายไปกว่านั้น เกิดเขาเห็นด้วยเป็นจริงเป็นจังกับความคิดของเธอเข้าล่ะ ในที่สุด ถึงเธอจะรู้สึกละอายใจอยู่บ้าง แต่ก็ตัดสินใจจะไม่พูดอะไรดีกว่า นี่นับเป็นความลับอันแรกที่เธอปกปิดสามี อึดอัดใจไม่ใช่เล่น เมื่ออลิกซ์ได้ยินเสียงเจอรัลด์กลับมาจากหมู่บ้านเพื่อรับประทานอาหารเที่ยง เธอรีบวิ่งเข้าครัว แกล้งทำเป็นวุ่นวายทำอาหาร ที่จริงก็เพื่อไม่อยากให้เขาเห็นว่าเธอมีสีหน้ากังวลใจขนาดไหน เธอรู้ได้ในทันทีว่า เจอรัลด์ยังไม่ได้พบกับ ดิค วินดี้ฟอร์ด โล่งใจไปเปลาะหนึ่ง แต่ก็ยังคงกังวลอีกอยู่ดี เพราะต้องคอยปกปิดไม่ให้เจอรัลด์รู้ ว่าเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้น ตกเย็น ทั้งสองรับประทานอาหารค่ำเรียบร้อย นั่งพักผ่อนในห้องนั่งเล่นเปิดหน้าต่างรับอากาศสดชื่นและกลิ่นดอกไม้หอม อลิกซ์จึงเพิ่งจะนึกขึ้นได้ถึงเรื่องสมุดบันทึก “เมื่อเช้าคุณใช้เจ้านี่รดดอกไม้แทนน้ำนะคะ” เธอพูดแล้วโยนสมุดบันทึกให้เขา “ผมทำหล่นไว้ที่แปลงดอกไม้เหรอ?” “ค่ะ ตอนนี้ฉันก็เลยรู้ความลับของคุณหมดเลย” “จำเลยไม่ผิด” เจอรัลด์พูดพลางสั่นศีรษะ “สามทุ่มคืนนี้ คุณมีธุรกิจลับอะไรเหรอคะ?” “อ๋อ เรื่องนั้น ...!” ดูเหมือนเขาประหลาดใจนิดหนึ่ง แล้วก็ยิ้มราวกับว่ามีความคิดอะไรสนุกๆ “ผมนัดพบหญิงสาวคนพิเศษไว้น่ะครับ ผมสีน้ำตาล ตาสีฟ้า เหมือนคุณมากๆเลย” “ฉันไม่เข้าใจ” อลิกซ์พูด แกล้งทำท่าขึงขัง “คุณตอบเลี่ยงๆนะคะนี่” “ผมเปล่าเลี่ยงนะ ที่จริงน่ะ ผมจดไว้กันลืม ว่าจะต้องล้างฟิล์มคืนนี้ อยากให้คุณช่วยด้วย” เจอรัลด์ มาร์ติน สนใจการถ่ายภาพมาก เขามีกล้องคุณภาพเยี่ยมอยู่หนึ่งตัวถึงจะเก่าไปหน่อยก็เถอะ เขาล้างฟิล์มเองด้วย สร้างห้องเล็กๆไว้ชั้นใต้ดินเพื่อการนี้โดยเฉพาะ “จะล้างฟิล์ม ก็ต้องสามทุ่มตรงเลยเหรอคะ” อลิกซ์พูดแล้วก็หัวเราะ เจอรัลด์ดูรำคาญใจเล็กน้อย “ที่รักจ๊ะ” เขาพูด “คนเราควรวางแผนทำการใดๆให้ตรงเวลา งานจะได้รวดเร็ว และถูกต้องนะจ๊ะ” อลิกซ์นั่งเงียบไปประมาณหนึ่งถึงสองนาที มองดูสามี เขานั่งเอนหลังพิงเก้าอี้ สูบบุหรี่ หงายศีรษะที่ปกคลุมด้วยผมสีเข้มพิงพนัก กรอบใบหน้าของเขาโดดเด่นตัดกับพื้นหลังสีทึบ ทันใดนั้น อลิกซ์ก็รู้สึกถึงกระแสคลื่นของความหวาดกลัวถาโถมเข้าใส่เธอ เธอร้องออกมาอย่างลืมตัว “โอ เจอรัลด์ ฉันอยากจะรู้จักตัวตนของคุณมากกว่านี้” สามีของเธอมองดูเธอด้วยสีหน้าประหลาดใจ “อะไรกัน อลิกซ์ที่รัก คุณก็รู้ทุกอย่างเกี่ยวกับตัวผมแล้วนี่ ผมเล่าให้ฟังแล้ว ทั้งเรื่องสมัยผมเป็นเด็กอาศัยอยู่ที่นอร์ธธัมเบอร์แลนด์ เรื่องสมัยไปอยู่ที่แอฟริกาใต้ แล้วก็เรื่องที่ไปประสบความสำเร็จที่แคนาดา เมื่อสิบปีที่ผ่านมานี่เอง” “โอย เบื่อเรื่องธุรกิจ!” อลิกซ์พูด โบกมือแสดงความไม่สนใจ เจอรัลด์หัวเราะออกมาทันที “รู้แล้วว่าอยากฟังเรื่องอะไร... ความรักใช่มั้ย ผู้หญิงนี่น้าเป็นเหมือนกันหมด” อลิกซ์รู้สึกคอแห้ง พูดออกประหม่า “ก็ ...มันก็ต้องมีบ้าง... ใช่มั้ยล่ะ ความรักน่ะ ถ้าฉันได้รู้เรื่องนี้ของคุณบ้าง ...” เงียบกันไปประมาณหนึ่งถึงสองนาที เจอรัลด์ มาร์ติน มีสีหน้าเป็นกังวลระคนลังเลใจ แล้วเขาก็พูดขึ้นมาน้ำเสียงจริงจัง ท่าทางแตกต่างไปจากเจอรัลด์ผู้อ่อนโยนคนเดิม “อลิกซ์ คุณคิดว่าถ้าได้รู้หมดทุกเรื่องแล้วมันจะสบายใจเหรอ? ใช่ ในชีวิตที่ผ่านมาผมก็ต้องมีผู้หญิงบ้าง ถ้าผมบอกว่าไม่เคยมีเลย คุณคงไม่เชื่อแน่ แต่ผมสาบานกับคุณได้เลยว่า ที่ผ่านมาไม่มีใครสำคัญสำหรับผมเลย” น้ำเสียงเขาจริงใจเหลือเกิน จนทำให้อลิกซ์สบายใจขึ้น “พอใจไหมครับ อลิกซ์?” เขาถามพร้อมส่งยิ้มให้ “ทำไมคืนนี้คุณถึงได้คิดเรื่องนี้ขึ้นมาล่ะครับ?” อลิกซ์ลุกขึ้นยืน เริ่มเดินไปรอบๆห้อง “ก็...ไม่รู้สิคะ” เธอพูด “วันนี้ฉันรู้สึกกังวลใจทั้งวันเลย” “แปลกนะ” เจอรัลด์พึมพำราวกับพูดกับตัวเอง “แปลกมาก” “ทำไมถึงแปลกล่ะคะ?” “โอ้...ที่รักจ๊ะ อย่าทำท่าแบบนั้นใส่ผมสิจ๊ะ ที่ผมว่าแปลกก็เพราะว่าปกติคุณจะร่าเริงแจ่มใสอยู่ตลอดเวลานี่” อลิกซ์ฝืนยิ้มตอบ “วันนี้ดูเหมือนจะมีแต่เรื่องก่อกวนจิตใจฉันไปเสียทุกอย่าง” เธอยอมรับ “แม้แต่จอร์จเองก็เข้าใจผิดๆ ว่าเราจะไปเที่ยวลอนดอนกัน จอร์จบอกว่าคุณเป็นคนบอกเขาอย่างนั้น” “คุณเจอเขาที่ไหน?” เจอรัลด์ถามเสียงเขียวขึ้นมา “จอร์จมาทำสวนวันนี้ แทนวันศุกร์” “ไอ้แก่งี่เง่า” เจอรัลด์พูดออกมาโมโหจัด อลิกซ์มองเขา ประหลาดใจ สามีเธอโกรธรุนแรงจนใบหน้าแทบจะเป็นยักษ์เป็นมาร เธอไม่เคยเห็นเขาเป็นแบบนี้มาก่อนเลย พอเจอรัลด์สังเกตเห็นว่าอลิกซ์กำลังตกตะลึง เขาจึงพยายามเรียกสติกลับคืนมาให้เป็นปกติ “คือ...เขาเป็นคนแก่ สติ สตัง ไม่ค่อยดีแล้วน่ะ” เขาบ่น “คุณไปพูดอะไรเข้าล่ะคะ? จอร์จถึงเข้าใจอย่างนั้น” “ผมเหรอพูด? ไม่ได้พูดอะไรเลย ก็แค่... เออใช่ ผมจำได้แล้วผมแค่พูดเล่นๆว่า จะไปลอนดอนตอนเช้า สงสัยจอร์จจะคิดเป็นจริงเป็นจัง หรือเขาอาจจะได้ยินไม่ชัด แล้วคุณบอกเขาแล้วใช่มั้ยว่าเราไม่ได้จะไปไหน? เขารอคำตอบจากเธอท่าทางไม่สบายใจนัก “ก็ใช่สิคะ แต่ดูเขาเป็นคนแก่หัวดื้อเอาการนะคะ ไม่ค่อยยอมรับความจริงง่ายๆ” อลิกซ์เล่าให้สามีฟังด้วย เรื่องที่จอร์จยืนยันหนักแน่นถึงราคาของบ้านหลังนี้ เจอรัลด์เงียบไป สักพักเขาก็เริ่มพูดช้าๆ “อาเมสต้องการเงินสองพันปอนด์ก่อนในตอนแรก แล้วอีกหนึ่งพันนั้นเขาให้ผ่อนชำระรายเดือนจนกว่าจะหมด นี่ละมั้งที่ทำให้คนเข้าใจผิดกัน ผมว่านะ” “น่าจะใช่เลยแหละ” อลิกซ์เห็นด้วย เธอเงยหน้าขึ้นมองนาฬิกา แล้วก็ต้องหัวเราะพลางชี้ให้สามีดูเวลา “เราคงต้องไปเริ่มงานล้างฟิล์มได้แล้วกระมังคะ เจอรัลด์ สามทุ่มห้านาทีแล้วนะคะ” รอยยิ้มแปลกประหลาด ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเจอรัลด์ มาร์ติน “ผมเปลี่ยนใจแล้วล่ะ” เขาพูดเบาๆ “คืนนี้ผมยังไม่ล้างฟิล์มดีกว่า” จากคุณ : บอช - [ 25 ส.ค. 49 19:52:34 A:125.25.55.117 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 อิอิ เข้ามาลงชื่อ เดี๋ยวมาอ่านนะครับ จากคุณ : Aekio - [ 25 ส.ค. 49 21:59:12 ]

ความคิดเห็นที่ 4 มารออ่านต่อค่ะ จากคุณ : ende - [ 27 ส.ค. 49 00:12:58 ]

ความคิดเห็นที่ 5 จิตใจอิสตรีนั้นประหลาดนัก คืนวันพุธนั้น ตอนอลิกซ์เข้านอน จิตใจของเธอก็กลับมาสงบสุขอีกครั้ง เหมือนตอนก่อนที่ ดิค วินดี้ฟอร์ด จะโทรศัพท์มา แต่พอตกเย็นวันถัดมา เธอก็เริ่มกังวลใจอีกครั้ง ดิคไม่ได้โทรศัพท์มาอีกหรอก แต่ที่ทำให้กังวลน่าจะเป็นเรื่องที่เขาพูดกับเธอตั้งแต่สมัยที่ทำงานด้วยกัน ครั้งแล้วครั้งเล่า เธอเฝ้าได้ยินคำพูดเหล่านั้นของดิค “ไอ้นั่นมันเป็นใครก็ไม่รู้! คุณรู้จักหัวนอนปลายตีนมันแล้วเหรอ!” พร้อมกับคำพูดเหล่านี้ ภาพใบหน้าของสามีเธอตอนที่พูดท่าทางแปลกๆ ก็ปรากฏให้เห็นในความทรงจำ “อลิกซ์ คุณคิดว่าถ้าได้รู้หมดทุกเรื่องแล้วมันจะสบายใจเหรอ?” ทำไมเขาพูดแบบนั้นนะ? เหมือนมีคำเตือนแฝงอยู่ในคำพูดนั้น ฟังดูแล้วเหมือนเขาพูดว่า “คุณอย่ามาขุดคุ้ยเรื่องราวในอดีตของผมจะดีกว่านะ อลิกซ์ ถ้ายังขืนจะทำอีก คุณอาจตกตะลึงเมื่อไปเจอเรื่องที่ไม่น่าพิสมัยเข้าก็ได้” พอเช้าวันศุกร์ อลิกซ์ก็แน่ใจว่าต้องมีผู้หญิงเข้ามาในชีวิตของเจอรัลด์แน่ และเขาก็ปิดบังซ่อนเร้นเรื่องนี้ไว้เป็นอย่างดี เพลิงริษยาภายในใจของอลิกซ์ค่อยๆก่อตัวขึ้นช้าๆ และในตอนนี้กลายเป็นไฟลุกโหมรุนแรง ที่เขาเขียนไว้ในสมุดบันทึก ว่า “สามทุ่ม” น่ะ จะออกไปหานังนั่นหรือเปล่านะ? แล้วที่ว่าจะล้างฟิล์มนั่นอีกล่ะ เขาโกหกเหรอ? สาบานได้เลยว่าเมื่อสามวันก่อน เธอรู้จักสามีเธอดีแบบทะลุปรุโปร่ง แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าเขากลายเป็นคนแปลกหน้าไปเสียแล้ว เธอยังจำที่สามีเธอโกรธให้จอร์จแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยได้ดี ปกติเขาจะอารมณ์ดีเสมอนะ อาจดูเป็นแค่เรื่องเล็กน้อย แต่นี่ก็แสดงให้เห็นว่าเธอไม่รู้จักชายที่เป็นสามีเธออย่างแท้จริง ช่วงบ่ายวันศุกร์ อลิกซ์เห็นว่าข้าวของจิปาถะประจำบ้านหมดไปเยอะแล้ว คงต้องไปซื้อในหมู่บ้าน เธอจึงกะว่าจะไปซื้อของปล่อยให้สามีทำสวนไป แต่กลับต้องประหลาดใจ เจอรัลด์ไม่ยอมให้เธอไป เขาบอกว่าจะไปซื้อของให้เอง ให้เธออยู่เฝ้าบ้าน อลิกซ์จำต้องยอมแพ้ตามใจเขา แต่เธอกลับรู้สึกทั้งแปลกใจระคนกังวลใจที่เขาตัดสินใจแบบนี้ ทำไมสามีเธอถึงมีท่าทีเป็นกังวล เหมือนไม่อยากให้เธอเข้าไปในหมู่บ้าน? แต่แล้วจู่ๆ อลิกซ์ก็คิดหาเหตุผลมาอธิบายได้ลงตัว เป็นไปได้ไหมว่า เจอรัลด์ได้พบกับ ดิค วินดี้ฟอร์ดแล้ว เพียงแต่ไม่ได้เล่าให้เธอฟัง ตัวเธอเองเพิ่งจะเริ่มหึงหวงเขาตั้งแต่แต่งงานกันมา แต่เจอรัลด์อาจจะรู้สึกหึงหวงเธอมานานแล้วก็ได้ ที่เขากังวลก็เพราะไม่อยากให้เธอไปพบดิคอีก เหตุผลนี้เข้าที อลิกซ์รู้สึกคลายกังวลลงไป และยอมรับคำอธิบายนี้อย่างเต็มใจ พอถึงเวลาน้ำชา เธอกลับมารู้สึกไม่สบายใจอีกครั้ง เพราะมีความคิดหนึ่งแวบเข้ามาในหัวตั้งแต่เจอรัลด์ออกไปซื้อของและเธอก็รู้สึกละอายที่คิดเช่นนี้ เธออ้างเหตุผลในใจซ้ำๆว่าต้องทำความสะอาดห้องแต่งตัวของเจอรัลด์ ในที่สุดเธอก็ตัดสินใจขึ้นบันไดไป ในมือถือไม้ขนไก่ ก็แค่ปฎิบัติหน้าที่แม่บ้านที่ดีก็เท่านั้น “ฉันแค่อยากจะแน่ใจ” เธอย้ำกับตัวเอง “แค่อยากจะแน่ใจเท่านั้นเอง” อลิกซ์พยายามทำใจให้เชื่อว่า เจอรัลด์คงทำลายหลักฐานที่เกี่ยวกับผู้หญิงในอดีตของเขาไปหมดแล้ว แต่ความปรารถนาที่จะค้นหาความจริงด้วยตัวเองนั้นแรงกล้าขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งในที่สุด เธอก็ไม่อาจหยุดตัวเองไว้ได้ แม้จะรู้สึกละอายใจอยู่ลึกๆ แต่เธอก็ลงมือค้นทุกลิ้นชัก ห่อจดหมายและเศษกระดาษ แม้กระทั่งกระเป๋าเล็กกระเป๋าน้อยตามเสื้อผ้าของสามีเธอ มีแค่สองลิ้นชักเท่านั้นที่เธอไม่อาจค้นได้ ลิ้นชักล่างของโต๊ะแต่งตัว และลิ้นชักเล็กด้านขวาของโต๊ะเขียนหนังสือ ล็อคไว้ทั้งคู่เลย แต่ตอนนี้อลิกซ์ไม่รู้สึกละอายใจอีกต่อไปแล้ว และค่อนข้างแน่ใจด้วยว่าในสองลิ้นชักนี้ต้องมีอะไรที่เกี่ยวข้องกับผู้หญิงในอดีตคนนั้น คนที่เธอกำลังจินตนาการถึง คนที่ทำให้เธอแทบบ้าตายอยู่แล้ว อลิกซ์จำได้ว่า เจอรัลด์วางกุญแจทิ้งไว้ระเกะระกะบนโต๊ะข้างล่าง เธอจึงลงไปเอาขึ้นมา ลองไขทีละดอก ดอกที่สามไขลิ้นชักโต๊ะเขียนหนังสือได้ อลิกซ์ดึงลิ้นชักออกมาดู อยากรู้เต็มแก่ ในนั้นมีสมุดเช็คและเงินจำนวนหนึ่ง ด้านในลิ้นชักมีห่อจดหมายมัดรวมไว้ด้วยเชือก อลิกซ์หายใจไม่ทั่วท้อง มือเริ่มแกะเชือกออก แต่แล้วหน้าเธอก็แดงเรื่อขึ้นมา เก็บจดหมายเหล่านั้นกลับเข้าที่ ปิดลิ้นชัก ล็อคกุญแจไว้เหมือนเดิม จดหมายนั่นเป็นของเธอเอง เธอเขียนถึง เจอรัลด์ มาร์ติน ก่อนแต่งงานกับเขา เธอหันไปหาโต๊ะแต่งตัว ครั้งนี้เธอไม่หวังแล้วว่าจะเจอสิ่งที่คิดไว้ เพียงแต่เธอรู้สึกว่า ไหนๆก็มาถึงขั้นนี้แล้ว ก็ค้นดูให้หมดก็แล้วกัน ลองไขดูทุกดอก ปรากฏว่าไม่มีดอกไหนไขลิ้นชักนี้ออกเลย อลิกซ์ชักหงุดหงิด แต่เธอตั้งใจไว้แล้วว่าจะไม่ยอมแพ้ง่ายๆ เธอจึงเดินไปตามห้องทั่วบ้าน ครั้งนี้ได้กุญแจกลับมาเพียบ และในที่สุดก็สำเร็จ กุญแจไขตู้ถ้วยชามที่อยู่อีกห้องหนึ่ง สามารถไขลิ้นชักโต๊ะแต่งตัวนี้ได้ด้วย เธอไขลิ้นชักล่างแล้วดึงออกมาดู ไม่มีอะไรในนั้น นอกจากข่าวที่ตัดมาจากหนังสือพิมพ์ ม้วนรวมกันไว้ฝุ่นเกาะเขรอะ อลิกซ์ค่อยหายใจทั่วท้องขึ้น แต่เธอก็ดูข่าวที่ตัดมาเหล่านั้น เพราะอยากรู้ว่า เจอรัลด์สนใจข่าวอะไรถึงกับขนาดต้องตัดเก็บเอาไว้ เกือบทุกชิ้นตัดมาจากหนังสือพิมพ์อเมริกันเมื่อประมาณเจ็ดปีก่อน เกี่ยวกับคดีของ ชาร์ล เลอแมทร์ ชายผู้นี้ต้องสงสัยว่าหลอกลวงผู้หญิงหลายคนไปแต่งงานเพื่อฆ่าแล้วฮุบสมบัติ พบโครงกระดูกหนึ่งร่างฝังอยู่ใต้พื้นบ้านที่เขาเคยเช่า อีกทั้งผู้หญิงส่วนใหญ่ที่เขาเคย “แต่งงาน” ด้วยก็มักจะหายไป ไม่เคยมีใครได้พบเห็นอีกเลย เลอแมทร์ แก้ต่างในศาลอย่างชาญฉลาด ทนายฝีมือดีหลายคนในสหรัฐก็ช่วยเหลือเขา ศาลไม่สามารถพิสูจน์หลักฐานได้ว่าเขาทำการฆาตกรรมจริง แต่พบความผิดเล็กน้อยหลายกระทง เขาจึงถูกจำคุก อลิกซ์ยังจำได้ดี ตอนนั้นคดีนี้เป็นที่ฮือฮามาก และอีกสามปีต่อมาก็เกิดเรื่องให้ฮือฮากันอีก เพราะเลอแมทร์แหกคุกลอยนวลไปได้ หนังสือ พิมพ์อังกฤษประโคมข่าวเรื่องบุคลิกและอำนาจลึกลับของเขาที่สามารถล่อลวงอิสตรีให้หลงใหล รวมไปถึงท่าทางขี้ตื่นของเขาตอนอยู่ในศาล และอาการป่วยเป็นครั้งคราวของเขาที่ดูเหมือนมีสาเหตุมาจากโรคหัวใจ ในข่าวที่ตัดมานั้น มีรูปเขาอยู่ด้วย อลิกซ์เพ่งมองพิจารณา เป็นรูปสุภาพบุรุษไว้หนวดเคราท่าทางครุ่นคิด เห็นแล้วนึกถึงใครนะ? และแล้ว อลิกซ์ก็ตกตะลึงในบัดดล เป็นรูปของเจอรัลด์ ดวงตาแบบนี่ใช่เลย เพราะเหตุนี้กระมังเขาถึงตัดข่าวนี้เก็บไว้ เธออ่านคำบรรยายข้างภาพ ดูเหมือนว่า เลอแมทร์จะจดวันที่ต่างๆไว้ในสมุดบันทึก ซึ่งน่าจะหมายถึงวันที่เขาลงมือฆาตกรรมผู้หญิงเหล่านั้น ในศาลมีพยานคนหนึ่งระบุว่าสามารถจำเลอแมทร์ได้เพราะเขามีรอยแผลเป็นตรงข้อมือซ้ายด้านใน อลิกซ์วางกระดาษข่าวลง ยกมือขึ้นมาดูพยายามนึกว่าใช่หรือไม่ สามีของเธอมีรอยแผลเป็นตรงข้อมือซ้ายด้านใน . . . ราวกับทั้งห้องหมุนคว้าง เจอรัลด์ มาร์ติน คือ ชาร์ล เลอแมทร์! เธอรับรู้และยอมรับความจริงนี้ในเสี้ยววินาที เหตุการณ์ต่างๆที่เกิดขึ้น มีเหตุผลมารองรับลงตัวทันที เงินที่ซื้อบ้านหลังนี้ เป็นเงินของเธอทั้งหมด และเธอยังไว้ใจให้เขาดูแลเงินที่เหลือ ความฝันที่เธอว่าประหลาด จริงๆแล้วมันมีความหมาย เธอไม่เคยรู้ตัวเลยว่า ในใจลึกๆเธอกลัวเจอรัลด์ มาร์ติน อยู่ตลอดเวลา และเธอก็ไม่เคยรู้ตัวอีกเหมือนกันว่า เธอปรารถนาที่จะหนีเขาไปและอยากให้ ดิค วินดี้ฟอร์ด มาช่วย เรื่องนี้น่าจะเป็นเหตุให้เธอยอมรับความจริงง่ายดาย ไม่มีอะไรต้องสงสัยหรือต้องคิดอีกแล้ว เลอแมทร์ตั้งใจจะฆ่าเธอ คงเร็วๆนี้หรืออาจจะเป็น . . . เธอเกือบเผลอตัวร้องออกมาเมื่อนึกถึงเรื่องนั้น วันพุธ สามทุ่ม ห้องใต้ดินมีพื้นหินกรวด ขุดง่ายจะตายไป เขาก็เคยฝังศพไว้ใต้พื้นด้วยนี่ เขาวางแผนไว้แล้ว จะลงมือวันพุธสามทุ่ม แต่เขาบ้าหรือเปล่า ที่เขียนวันเวลาไว้ในสมุดบันทึกอย่างนั้น? ไม่หรอก เจอรัลด์จดทุกนัดหมายธุรกิจไว้เสมอ สำหรับเขาแล้ว ฆาตกรรมก็เป็นธุรกิจรูปแบบหนึ่ง แต่อะไรที่ช่วยเธอไว้ล่ะ? อะไรที่ช่วยชีวิตเธอเอาไว้? เขาเปลี่ยนใจในนาทีสุดท้ายเหรอ? ไม่สิ เธอนึกขึ้นมาได้ฉับพลัน... จอร์จ ตอนนี้เธอเข้าใจแล้วว่าทำไมตอนนั้น สามีเธอถึงโกรธจนแทบคุมสติไม่อยู่ ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเขาวางแผนเอาไว้แล้ว โดยพยายามบอกทุกคนว่าตัวเขาจะพาเธอไปลอนดอนในวันถัดมา เขาคงไม่คิดว่าจอร์จจะดันโผล่มาทำสวนในวันนั้น จอร์จถามอลิกซ์เรื่องไปลอนดอน ซึ่งแน่นอนว่าเธอต้องตอบไปว่าไม่ได้วางแผนจะไปที่ไหนทั้งนั้น คงจะเสี่ยงเกินไปที่จะฆ่าเธอในคืนนั้น เกิดจอร์จเอาเรื่องที่คุยกับเธอไปบอกคนอื่นล่ะ รอดมาได้ไม่น่าเชื่อ! ถ้าเกิดว่าเธอไม่ได้คุยเรื่องสัพเพเหระกับจอร์จแล้วล่ะก็... อลิกซ์สั่นสะท้านไปทั้งร่าง มัวมานั่งเสียเวลาอยู่ไม่ได้แล้ว ต้องรีบหนีทันทีก่อนที่เขาจะกลับมา เธอรีบเอาม้วนกระดาษข่าวใส่คืนเข้าที่ในลิ้นชัก ปิดล็อคไว้เหมือนเดิม แต่แล้วเธอก็ต้องยืนนิ่งตัวแข็ง เธอได้ยินเสียงประตูรั้วสวน สามีเธอกลับมาแล้ว อลิกซ์ยืนนิ่งไปชั่วครู่ แล้วจึงค่อยๆย่องไปที่หน้าต่าง ซ่อนตัวอยู่หลังผ้าม่าน แอบมองออกไป ใช่สามีเธอจริงๆด้วย เดินร้องเพลงเบาๆ ยิ้มมาเชียว พอเห็นว่าเขาถืออะไรมาด้วย หัวใจอลิกซ์ก็แทบจะหยุดเต้น พลั่วอันใหม่เอี่ยม! อลิกซ์เข้าใจในทันที คงจะเป็นคืนนี้สินะ . . . น่าจะยังมีโอกาส เจอรัลด์ยังคงร้องเพลงและเดินอ้อมไปหลังบ้าน เธอไม่รอช้า วิ่งลงบันไดและมุ่งหน้าไปนอกบ้าน แต่พอพ้นประตูหน้าบ้านมาได้ สามีเธอก็กลับมาปรากฏกายจากทางด้านข้างของตัวบ้าน “ว่าไง” เขาทัก “จะรีบวิ่งไปไหนจ๊ะนั่น?” อลิกซ์พยายามสงบใจและทำตัวให้เป็นปกติมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ โอกาสหนีของเธอหลุดลอยไปแล้ว แต่มันต้องมีโอกาสอีกถ้าเธอระวังไม่ทำให้เขาสงสัย บางทีตอนนี้อาจจะ . . . “ฉันว่าจะไปเดินเล่นสักพัก เดี๋ยวจะกลับมา” เธอพูดเสียงแผ่ว ฟังดูแล้วราวกับไม่ใช่เสียงของเธอเอง “ก็ได้จ้ะ” เจอรัลด์ตอบ “ผมไปด้วยนะ” “ไม่ต้องค่ะ เจอรัลด์ ฉันรู้สึกไม่ค่อยสบายนัก อยากไปคนเดียว” เขาเพ่งพินิจดูเธอ อลิกซ์คิดว่าเธอเห็นแววฉงนในดวงตาเขา “อลิกซ์ คุณเป็นอะไรไป? หน้าซีด ตัวสั่นเชียว” จากคุณ : บอช - [ 27 ส.ค. 49 14:11:56 A:125.25.63.182 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 “ไม่ได้เป็นอะไรค่ะ” เธอฝืนยิ้ม พยายามพูดให้น้ำเสียงฟังดูมั่นใจขึ้น “แค่ปวดหัวเท่านั้นเอง ไปเดินเล่นสักหน่อยคงดีขึ้น” “แหม ผมน้อยใจนะ ที่คุณไม่อยากให้ผมไปด้วย” เจอรัลด์พูดพลางหัวเราะ “ไม่ว่าคุณจะอยากหรือไม่อยากให้ผมไปด้วย ยังไงผมก็จะไป” ครั้งนี้เธอไม่กล้าขัดเขา ถ้าเกิดเขาสงสัยขึ้นมาว่าเธอ รู้ . . . อลิกซ์พยายามอย่างมากที่จะทำตัวให้เป็นปกติที่สุด แต่เธอก็ยังไม่สบายใจอยู่ดี เพราะรู้สึกว่าเจอรัลด์แอบชำเลืองมองเธออยู่เรื่อยๆ ราวกับว่ายังคงคลางแคลงใจอยู่ เมื่อทั้งสองกลับถึงบ้าน เขาให้เธอนอนพักผ่อน ดูแลเอาใจใส่อย่างดีทำตัวเป็นสามีที่น่ารัก อลิกซ์รู้สึกว่าไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้เลยราวกับถูกมัดมือมัดเท้าเอาไว้ เขาไม่ยอมปล่อยให้เธออยู่คนเดียวลำพังแม้สักนาที เดินตามเข้าครัวไปช่วยเธอยกจานอาหารที่เธอเตรียมไว้นานจนเย็นชืดหมดแล้ว ตอนนี้อลิกซ์รู้เพียงว่า เธอกำลังต่อสู้เพื่อเอาชีวิตรอด เธออยู่กับชายผู้นี้ตามลำพัง ห่างไกลจากผู้คนที่อาจจะพอช่วยเหลือเธอได้ และเธอก็ตกอยู่ใต้อำนาจเขาโดยสิ้นเชิง โอกาสเดียวที่พอจะมีก็คือต้องทำตัวให้เขาคลายความสงสัย และเขาอาจปล่อยให้เธออยู่ตามลำพังนานพอที่เธอจะเข้าไปโทรศัพท์ในห้องโถงเพื่อขอความช่วยเหลือ นี่เป็นความหวังเดียวในตอนนี้ เธอมีความหวังขึ้นมาชั่วครู่ เมื่อคิดถึงสาเหตุที่ทำให้เขายกเลิกแผนการก่อนหน้านี้ เธอกำลังจะสร้างเรื่องขึ้นมาบอกเขาว่า ดิค วินดี้ฟอร์ด จะมาพบเย็นนี้ แต่กลับนึกขึ้นได้ว่าไม่น่าจะได้ผล ฆาตกรคงไม่ยอมยกเลิกเป็นครั้งที่สอง เธอรู้สึกกลัวจนแทบอาเจียนเมื่อเห็นเขาวางท่าทีสงบนิ่งแต่เหมือนตัดสินใจแน่วแน่แล้วว่าจะทำอะไร เขาคงจะฆ่าเธอทันทีแล้วโทรศัพท์ไปบอก ดิค วินดี้ฟอร์ด ปั้นเรื่องขึ้นมาว่าทั้งเขาและเธอมีธุระด่วน โธ่! ถ้าดิค วินดี้ฟอร์ด มาที่นี่ได้เย็นนี้! ถ้าดิค . . . ความคิดหนึ่งแวบเข้ามาในหัว เธอหันขวับมองไปยังสามีราวกับกลัวว่าเขาจะสามารถอ่านใจเธอออก ตอนนี้เธอมีแผนแล้ว กำลังใจกลับคืนมาและเธอก็สามารถทำตัวเป็นปกติได้เหมือนเดิม เธอชงกาแฟ และทั้งคู่ก็ยกไปดื่มกันนอกบ้าน เย็นวันไหนอากาศดีทั้งคู่จะทำเช่นนี้ทุกครั้งไป “เออใช่” จู่ๆเจอรัลด์ก็พูดขึ้นมา “เดี๋ยวเราค่อยไปล้างฟิล์มกันนะ” อลิกซ์รู้สึกเย็นเยียบไปทั้งตัว แต่เธอก็ตอบกลับไปน้ำเสียงราบเรียบ “คุณทำคนเดียวไม่ได้เหรอคะ? คืนนี้ฉันรู้สึกเพลียๆ” “ไม่นานหรอก” เขายิ้มให้ตัวเอง “และผมสัญญาเลยว่า คุณจะไม่เหนื่อยเลยสักนิดหลังจากล้างฟิล์มเสร็จ” ดูเขามีความสุขมากที่ได้พูดเช่นนั้น อลิกซ์หลับตา เธอต้องเริ่มแผนตอนนี้แล้ว “เดี๋ยวฉันโทรศัพท์ไปที่ร้านขายเนื้อก่อนนะคะ” เธอบอกเขา “ร้านขายเนื้อ? โทรตอนนี้เหรอ? ค่ำแล้วนะ” “อ๋อ ร้านเขาปิดแล้วแน่ๆค่ะ แต่ฉันจะโทรไปที่บ้านเขา พรุ่งนี้เป็นวันเสาร์และฉันก็ลืมขอให้เขาเอาเนื้อมาส่งวันนี้สำหรับไว้ทำกินกันวันหยุดสุดสัปดาห์ คุณลุงคนขายใจดี เขามาส่งให้เราได้ค่ะ” เธอรีบเดินเข้าบ้าน ปิดประตูตามหลัง ได้ยินเจอรัลด์พูดว่า “อย่าปิดประตู” เธอตอบล้อเล่นกลับไป “กลัวว่าฉันจะแอบกิ๊กกับคนขายเนื้อรึไง?” พอเข้ามาในบ้านแล้ว เธอรีบยกหูโทรศัพท์ถามหมายเลขของโรงแรมอ้อมกอดนักเดินทาง พอได้มาแล้วก็รีบต่อไปยังหมายเลขนั้นทันที “คุณวินดี้ฟอร์ดยังพักอยู่ที่นั่นมั้ยคะ? ขอพูดกับเขาหน่อยค่ะ? หัวใจของเธอเริ่มเต้นรัว ประตูเปิดออกและสามีเธอก็เข้ามาในห้องโถง “ออกไปก่อน เจอรัลด์” เธอพูดมีน้ำโห “ฉันไม่ชอบให้ใครมาฟังตอนฉันพูดโทรศัพท์” เขาหัวเราะแล้วนั่งลงบนเก้าอี้ “คุณแน่ใจเหรอว่าคุณโทรไปที่ร้านขายเนื้อ?” เขาหัวเราะ ตอนนี้อลิกซ์รู้สึกกลัวสุดขีด แผนล่มเสียแล้ว อีกเดี๋ยว ดิค วินดี้ฟอร์ดก็จะมารับโทรศัพท์ จะลองเสี่ยงตะโกนร้องขอให้ดิคช่วยเลยดีไหม? ด้วยความกังวลใจ อลิกซ์เริ่มกดปุ่มหนึ่งของโทรศัพท์ขึ้นๆลงๆ ทันใดนั้นแผนการใหม่ก็แวบเข้ามาในหัวอีกครั้ง เธอจำได้ว่าปุ่มนี้ถ้ากดลงคนที่อยู่ปลายสายจะไม่ได้ยินเสียงเธอ แต่ถ้ากดขึ้นก็จะได้ยินตามปกติ “คงจะยากนะ” เธอคิดอยู่คนเดียว “ต้องใจเย็นๆ คิดคำพูดดีๆ พูดให้ราบรื่นปกติ แต่คิดว่าทำได้น่า ต้องทำให้ได้” แล้วนาทีนั้นก็มาถึง เธอได้ยินเสียง ดิค วินดี้ฟอร์ด รับสาย อลิกซ์สูดลมหายใจลึก แล้วเริ่มพูด “นางมาร์ตินพูดนะคะ โทรจากกระท่อมฟิโลเมล ช่วยมา (เธอกดปุ่มลง) ส่งเนื้อแกะสำหรับสองคนพรุ่งนี้เช้าด้วยค่ะ (กดปุ่มขึ้น) มันสำคัญมาก (กดปุ่มลง) ขอบคุณมากค่ะคุณเฮ็กซ์เวิร์ธที คงไม่ว่านะคะที่โทรมารบกวนตอนค่ำขนาดนี้ แต่ถ้าไม่มีเนื้อสัตว์ไว้ทำอาหารทานกันวันหยุด (กดปุ่มขึ้น) ฉันตายแน่ๆ (กดปุ่มลง) เอาเป็นว่ามาส่งพรุ่งนี้เช้า (กดปุ่มขึ้น) ให้เร็วที่สุดเลยนะคะ” เธอวางหูโทรศัพท์ลง หายใจแรง หันมาเผชิญหน้ากับสามี “นั่นเหรอ วิธีที่คุณใช้พูดกับคนขายเนื้อ?” เจอรัลด์ถาม “ตามประสาผู้หญิงน่ะค่ะ” อลิกซ์ตอบเบาๆ เธอตื่นเต้นจนตัวสั่นไปหมด เขาไม่สงสัยอะไรเลย ดิคจะต้องมาแน่ ถึงแม้เขาจะยังไม่เข้าใจเรื่องราวทั้งหมดก็ตาม เธอเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่น เปิดไฟ เจอรัลด์ตามเธอมา “คุณดูร่าเริงเป็นปกติแล้วนี่” เขาพูด จ้องมองเธออย่างสนใจ “ค่ะ” อลิกซ์พูด “หายปวดหัวแล้ว” เธอนั่งลงบนเก้าอี้ตัวที่นั่งเป็นประจำ ยิ้มให้สามีขณะที่เขานั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม เธอปลอดภัยแล้ว ตอนนี้เพิ่งจะสองทุ่มยี่สิบห้านาที ดิคคงจะมาถึงก่อนสามทุ่มเป็นแน่ “กาแฟที่คุณชงให้น่ะ ผมไม่ชอบเอามากๆเลยนะ” เจอรัลด์บ่น “ขมมาก” “ยี่ห้อใหม่น่ะค่ะ ลองซื้อมาชิมดู ถ้าคุณไม่ชอบ ฉันก็จะไม่ซื้อมาอีกแล้วค่ะ ที่รัก” อลิกซ์หยิบงานเย็บปักถักร้อยขึ้นมาทำ เจอรัลด์อ่านหนังสือไปสองสามหน้า แล้วก็เงยหน้ามองดูนาฬิกา เขาวางหนังสือลง “สองทุ่มครึ่ง ถึงเวลาเริ่มงานแล้ว ลงไปห้องใต้ดินกันเถอะ” ผ้าที่อลิกซ์กำลังเย็บหลุดไปจากมือของเธอ “อะไรกัน ยังไม่ถึงเวลาสักหน่อย รอสักสามทุ่มเถอะค่ะ” “ไม่จ้ะที่รัก สองทุ่มครึ่ง ผมกะเวลาไว้แล้ว คุณจะได้รีบเข้านอนไง” “แต่ฉันอยากไปทำตอนสามทุ่ม” “คุณก็รู้ ถ้าผมกำหนดเวลาไว้แล้วผมต้องทำตามนั้น ไปเถอะน่าอลิกซ์ ผมไม่อยากเสียเวลาอีกต่อไปแล้ว” อลิกซ์เงยหน้ามองเขา มือเขาสั่น ดวงตาฉายแววตื่นเต้น แลบลิ้นเลียริมฝีปากแห้งผากไปมา เขาไม่พยายามปิดบังความกระหายอีกต่อไปแล้ว อลิกซ์คิด “จริงสิ เขารอไม่ไหวแล้ว เขามันบ้าจริงๆ” เขาเข้ามาจับไหล่เธอ แล้วดึงตัวเธอให้ลุกขึ้นยืน “ไปกันเถอะที่รัก ไม่งั้นผมอุ้มไปนะ” เขาพูดร่าเริง แต่ฟังดูมีอำนาจลึกลับชวนขนลุกขนพอง เธอพยายามสุดแรงเกิดผลักเขาออกไป และถอยหลังไปชิดผนัง เธอจนตรอกแล้ว หนีไม่พ้น จะสู้อะไรเขาได้ เขาเดินตรงเข้ามาหาเธอ “ไปกันได้แล้ว อลิกซ์” “ไม่...ไม่” เธอร้องเสียงดัง พยายามผลักเขาออกไปอย่างสิ้นหวัง “เจอรัลด์ หยุดนะ ฉันมีเรื่อง... เรื่องสำคัญที่ต้องบอกคุณ” เขาหยุดนิ่ง “สำคัญเหรอ?” เขาพูดท่าทางสนใจ แล้วสีหน้าเขาก็ฉายแววโกรธขึ้งออกมา “เป็นเรื่องคนรักเก่าของคุณ ใช่มั้ย?” “ไม่ใช่” อลิกซ์พูด “เป็นเรื่องอื่น ที่อาจจะ...อาจจะเรียกได้ว่าเป็น...อาชญากรรม” เธอเห็นได้ทันทีว่าพูดถูกจุดเข้าให้แล้ว เขาเริ่มมีท่าทีสนใจ เมื่อเห็นเช่นนี้กำลังใจก็คืนมา เธอรู้สึกได้ว่าสามารถกลับมาควบคุมสถานการณ์ได้อีกครั้ง “คุณกลับไปนั่งก่อนดีกว่านะ” เธอพูดแผ่วเบา ตัวเธอเองก็เดินกลับไปนั่งลงที่เก้าอี้ตัวเดิม แถมยังก้มลงเก็บผ้าขึ้นมาเย็บต่อเสียด้วย แต่ภายใต้ท่วงท่าที่สงบนั้น ในใจเธอกลับเร่าร้อน พยายามคิดแต่งเรื่องขึ้นมาเพื่อดึงความสนใจเขาไว้ ถ่วงเวลาจนกว่าจะมีคนมาช่วย “ฉันเคยบอกคุณ” เธอพูดช้าๆ “ว่าฉันทำงานเป็นเลขามาตลอดสิบห้าปี นั่นไม่ใช่เรื่องจริงทั้งหมด ฉันไม่ได้เป็นเลขาตลอดเวลาในช่วงนั้น ตอนฉันอายุยี่สิบสอง ฉันพบผู้ชายคนหนึ่งมีอายุพอสมควรมีทรัพย์สมบัติติดตัวนิดหน่อย เขาหลงรักฉันและขอฉันแต่งงาน ฉันตอบรับ เราเลยแต่งงานกัน” เธอเว้นจังหวะ “ฉันหว่านล้อมให้เขาทำประกันชีวิตและให้ใส่ชื่อฉันเป็นผู้รับผลประโยชน์” เธอเห็นสีหน้าของสามีเธอแสดงความสนใจขึ้นมาทันที เธอจึงเล่าเรื่องต่อ ความมั่นใจเพิ่มมากขึ้น จากคุณ : บอช - [ 27 ส.ค. 49 14:23:52 A:125.25.63.182 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 “ช่วงสงครามฉันเคยไปทำงานในโรงพยาบาล มีหน้าที่คอยดูแลยาพิษหายากทุกชนิด” ไม่ต้องสงสัยเลยว่าตอนนี้เจอรัลด์สนใจอย่างสุดขีด ฆาตกรย่อมสนใจใคร่รู้เรื่องราวฆาตกรรม เธอฉวยโอกาสนั้นไว้และทำได้ดีเสียด้วย เธอแอบมองไปที่นาฬิกาแวบหนึ่ง อีกยี่สิบห้านาทีจะสามทุ่ม “มียาพิษชนิดหนึ่งเป็นผงละเอียดสีขาว ปริมาณนิดเดียวก็ทำให้ตายได้ คุณรู้เรื่องเกี่ยวกับยาพิษบ้างมั้ยคะ?” เธอลองเสี่ยงโยนคำถามดู ถ้าเขารู้ เธอจะได้ระมัดระวังมากขึ้น “ไม่เลย” เจอรัลด์พูด “ผมรู้นิดๆหน่อยๆเท่านั้น” ราวกับยกภูเขาเทือกใหญ่ออกจากอก “คุณอาจจะเคยได้ยินยาพิษชื่อไฮออสซินบ้างกระมังคะ? ยาพิษที่พูดถึงนี่ก็ออกฤทธิ์แรงเหมือนกัน เพียงแต่ว่าหลังจากออกฤทธิ์แล้วมันจะไม่ทิ้งร่องรอยอะไรไว้ในศพเลย แพทย์ชัณสูตรศพก็จะสันนิษฐานว่าตายเพราะหัวใจล้มเหลว ฉันขโมยยาพิษที่ว่านี้มาเก็บไว้เล็กน้อย” เธอหยุดเล่า “เล่าต่อสิ” เจอรัลด์พูด “ไม่ค่ะ ฉันกลัวค่ะ ฉันบอกคุณไม่ได้ ไว้วันหลังเถอะ” “เล่าตอนนี้” เขาพูดใจจดใจจ่อ “ผมอยากฟัง” “เราแต่งงานกันได้สักหนึ่งเดือน ฉันปรนนิบัติสามีชราเป็นอย่างดี เขาก็ชอบไปพูดชื่นชมฉันให้เพื่อนบ้านทุกคนฟัง คนละแวกนั้นจึงรู้ดีว่าฉันเป็นภรรยาที่แสนดีแค่ไหน ฉันชงกาแฟให้เขาดื่มทุกเย็น แล้วเย็นวันหนึ่งเราอยู่กันสองคนลำพัง ฉันใส่ยาพิษนิดหนึ่งลงไปในถ้วยกาแฟของเขา . . .” อลิกซ์หยุดพูด ค่อยๆสนเข็มใหม่ เธอไม่เคยแสดงละครมาก่อนเลยในชีวิต แต่ขณะนี้ เธอแสดงได้เก่งราวกับเป็นนักแสดงฝีมือฉกาจระดับโลก เธอสามารถสร้างตัวละครนักวางยาพิษที่ไร้ความปรานีให้เป็นตัวตนขึ้นมาได้ “ไม่มีอะไรรุนแรง ฉันนั่งมองดูเขา เขาไอเล็กน้อยและบอกว่าอยากสูดอากาศ ฉันเปิดหน้าต่างให้เขา แล้วเขาก็พูดว่าเขาลุกจากเก้าอี้ไม่ได้ ในที่สุดเขาก็ตาย” เธอหยุดเล่าแล้วก็ยิ้ม เหลืออีกสิบห้านาทีจะสามทุ่ม อีกเดี๋ยวคงมีคนมาช่วยแน่ๆ เจอรัลด์ถาม “เขาทำประกันชีวิตเป็นวงเงินเท่าไหร่?” “ประมาณสองพันปอนด์ ฉันใช้แบบไม่คิดเลย เดี๋ยวเดียวก็หมด ก็เลยกลับไปทำงานเป็นเลขาเหมือนเดิม แต่ไม่ตั้งใจจะอยู่นานหรอก แล้วฉันก็พบผู้ชายอีกคนหนึ่ง เขาไม่รู้ด้วยว่าฉันเคยแต่งงานมาก่อน เขาหนุ่มกว่าคนก่อน หน้าตาดีใช้ได้ มีเงินพอสมควร เราแต่งงานกันเงียบๆที่ซัสเซ็กส์ เขาไม่ยอมทำประกันชีวิต แต่แน่นอนว่าเงินของเขาจะเป็นของฉันถ้าเขาตาย เขาชอบให้ฉันชงกาแฟให้ดื่มเหมือนสามีคนแรกเลย” อลิกซ์ยิ้มมีเลศนัย พูดต่ออีกว่า “ฉันชงกาแฟเก่งนะ” แล้วเธอก็เล่าต่อ “ฉันมีเพื่อนมากมายในหมู่บ้านที่เราอยู่ เพื่อนๆต่างก็เสียใจเมื่อสามีของฉันตายกระทันหันเพราะหัวใจล้มเหลวในเย็นวันหนึ่งหลังอาหารค่ำ ฉันไม่ชอบนายแพทย์ที่มาตรวจเอาเสียเลย ไม่คิดว่าเขาจะสงสัยฉันหรอกนะ แต่เขาแสดงท่าทีแปลกใจเอามากๆที่สามีฉันตายกะทันหันแบบนี้ ครั้งนี้ฉันรับเหนาะๆประมาณสี่พันปอนด์ และฉันก็ไม่สุรุ่ยสุร่ายอย่างคราวก่อน คุณเห็นมั้ยว่า...” แต่แล้วเธอก็ถูกขัดจังหวะ เจอรัลด์ มาร์ติน ชี้มาที่เธอมือสั่นเทา มืออีกข้างกำรอบคอตัวเองไว้ “กาแฟ... กาแฟนั่น!” เธอมองเขา สีหน้าประหลาดใจ “ฉันรู้แล้วว่าทำไมมันถึงขม แก นังปีศาจ! แกวางยาพิษฉัน” เขาใช้มือทั้งคู่ยึดที่พาดแขนของเก้าอี้ที่ตัวเองนั่งอยู่ พร้อมที่จะกระโจนเข้าใส่เธอ อลิกซ์ลุกหนีจากเขามายืนที่ข้างเตาผิง เธอรู้สึกกลัวสุดขีดขึ้นมาอีกครั้ง เธอเผยอปากจะบอกความจริงกับเขา แต่แล้วก็ค้างไว้ เขาอาจลุกขึ้นมาทำร้ายเธอได้ทุกเมื่อ เธอเพ่งสายตาแน่วแน่มองดูและวางอำนาจเหนือเขา “ใช่” เธอพูด “ฉันวางยาพิษคุณ ยาคงออกฤทธิ์แล้วด้วย ตอนนี้คุณจะลุกจากเก้าอี้ยังไม่ได้เลย – คุณขยับตัวไม่ได้ . . .” ขอเพียงตรึงเขาไว้ตรงนั้น แม้เพียงไม่กี่นาทีก็ตามที อา! นั่นอะไรน่ะ! เธอได้ยินเสียงฝีเท้าบนถนน ได้ยินเสียงเปิดประตูรั้ว เสียงฝีเท้าบนทางเดินข้างนอก แล้วก็เสียงเปิดประตูหน้าบ้าน “คุณขยับตัวไม่ได้” เธอพูดย้ำ แล้วเธอก็รีดตัวผ่านเขาไป พุ่งออกไปจากห้องนั้นโดยเร็ว และแล้วก็เป็นลมล้มลงในอ้อมแขนของ ดิค วินดี้ฟอร์ด “คุณพระช่วย! อลิกซ์! เขาร้องออกมา เขาหันไปหาตำรวจร่างสูงท่าทางแข็งแรงที่มากับเขา “เข้าไปดูว่าเกิดอะไรขึ้นในห้องนั้น!” เขาค่อยๆวางอลิกซ์ลงบนเก้าอี้ และก้มมองดูเธอ “สาวน้อยของผม” เขาพูดนุ่มนวล “สาวน้อยที่น่าสงสารของผม นี่ใครทำอะไรคุณแบบนี้?” เปลือกตาเธอขยับหนึ่งครั้ง ริมฝีปากเธอกระซิบชื่อของเขา นายตำรวจกลับมา สะกิดแขนดิค “ไม่มีอะไรในห้องนั้นเลยครับผม มีเพียงชายคนหนึ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้ ดูเหมือนว่าเขาจะช็อคอย่างรุนแรง แล้วก็ . . .” “อะไรครับ?” “คือว่า เขาตายแล้วครับผม” ทันใดนั้นชายทั้งสองก็ต้องประหลาดใจเมื่อได้ยินเสียงอลิกซ์ “และในที่สุด” เธอพูดเหมือนคนนอนละเมอ “เขาก็ตาย” จากคุณ : บอช - [ 27 ส.ค. 49 14:38:54 A:125.25.63.182 X: ]

ความคิดเห็นที่ 8 จบแล้วนะครับ ชอบไม่ชอบยังไงเขียนบอกกันได้นะครับ ขอขอบคุณผู้อ่านทุกท่านครับ จากคุณ : บอช - [ 27 ส.ค. 49 14:51:56 A:125.25.63.182 X: ]

ความคิดเห็นที่ 9 มาอ่านค่ะ ประโยคสุดท้ายใครพูดอะคะ จากคุณ : scottie - [ 27 ส.ค. 49 18:08:27 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เรียนคุณ scottie ประโยคสุดท้ายนางเอก(อลิกซ์)พูดครับ จากคุณ : บอช - [ 27 ส.ค. 49 21:49:16 A:58.181.189.6 X: ]