ความคิดเห็นที่ 1 เรื่อง : มหามนตร์ โดย : คายตรี 6... ดุษฎีนิ่งฟังหวันยิหวาเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างที่เขาสลบไป หล่อนแนะนำวิภาดากับตระกลให้รู้จัก ท่าทางไม่น่าไว้วางใจ ทว่าไม่มากเกินกว่าหวันยิหวาเลย               ดุษฎีสังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงของหญิงสาวชัดเจน จริตจะก้านท่าทางตลอดจนสำเนียงแตกต่างจากหวันยิหวาที่เขารู้จักโดยสิ้นเชิง กระแสบางอย่างในร่างหล่อนกระจายออกมาจนสัมผัสได้               “ทั้งหมดเป็นเช่นนี้” หวันยิหวาสรุปเรื่องที่เล่ามา               “คุณไม่ใช่หวา” ดุษฎีกล่าวหนักแน่น หญิงสาวเหวอไปนิด หากยังรีบปั้นหน้ายิ้ม               “ทำไมถึงคิดอย่างนั้นล่ะ”               ดุษฎีเงียบ จ้องหล่อนจริงจัง               “เพราะผมรู้จักหวาดีน่ะสิ”               ดวงหน้างามหม่น รอยยิ้มสลดคล้ายอาทิตย์อัสดงดำรงความเศร้าโศก               “คุณโกหกทำไม”               นอกจากชายหนุ่มเขม็งมองรอคำตอบ ยังมีอีกสองคนที่ลุ้นไม่แพ้กัน               “ข้าไม่ได้หลอกท่าน” หญิงสาวพยายามทำเสียงร่าเริง “เพียงแต่ท่านไม่ได้ถาม ข้าเลยไม่ได้บอกว่าข้าคือใคร”               “ถ้างั้นก็บอกมา” วิภาดาสอด “เธอคงไม่คิดหรอกนะว่าฉันจะเชื่อ ว่า‘เด็ก’คนนี้จะมีอาคมแก่กล้าขนาดทำลายราชสีห์ไฟได้”               รอยยิ้มเศร้าแปรอารมณ์กลายเป็นเยาะหยัน หญิงสาวชำเลืองมองวิภาดา               “ข้าเคยบอกเจ้าแล้วว่าอย่าสู่รู้ อีกอย่าง เจ้าอย่าได้ประมาท‘เด็ก’เชียวนะ บางทีนางอาจมีมหิทธาเหนืออสูรร้ายทั้งหลายในโลกก็ได้”               ดุษฎีมั่นใจว่าได้ยินเสียงเชอะค่อยๆจากวิภาดา แต่นั่นไม่สำคัญ เรื่องสำคัญอยู่ที่ คนๆนี้คือใคร และหวันยิหวาตัวจริงอยู่ที่ไหน               “แล้วถ้าผมถามคุณตอนนี้ คุณจะให้คำตอบผมได้หรือเปล่า”               หญิงสาวเงียบไปอึดใจหนึ่ง หล่อนพึมพำกับตัวเองก่อนประกาศเสียงดัง               “ข้าคือมหาทริกา อัศวินีคู่แผ่นดินองค์ราชันย์”               คนทั้งสามตาค้าง เขาไม่เชื่อในคำอ้างหล่อนสักนิด               ชายหนุ่มปลดเป้คว้าหนังสือปกดำออกมา พลิกหน้าหาข้อมูล ในนั้นมีรายละเอียดบางอย่างอธิบายชัดเจน               ...พระเจ้าเยชานุรับบัญชาจากองค์มหาเทพ ให้ยกทัพไปปราบอสูรร้ายนิลพักตร์ พระองค์มีสตรีสองนางคอยติดตามเคียงข้าง อันได้แก่มหาทริกาผู้มีดวงตาสีม่วงอ่อน นางได้รับพรจากองค์มหาเทวีให้มีฤทธีเทียบเท่าร้อยเทวารวมกัน กล่าวกันว่า นางสามารถทำลายเขตขันธ์นครที่ยิ่งใหญ่ที่สุดให้ราบลงได้เพียงสะบัดมือ...               ตอนนี้ ม่านตาของหวันยิหวามีสีม่วงอ่อนโดดเด่น!               ดุษฎีกลืนน้ำลายเอื้อก นับตั้งแต่ได้หนังสือเล่มนี้มา เขาต้องพบกับปัญหาร้อยแปด ไหนจะเรื่องความฝันประหลาด การหายตัวไปของอาจารย์วีรชัย การหลงมิติ และ...หล่อน               “คุณคงไม่ใช่อดีตชาติของหวาหรอกนะ”               ชายหนุ่มเสียงแหบพร่า รู้สึกราวขาดน้ำมาตลอดวัน               “การคิดอะไรไกลเกินควรมักทำให้เราผิดพลาดและหนักใจ เพราะเรามักมองในที่ไกลๆไม่ชัดนัก”               “แล้วหวาล่ะ หวันยิหวาที่ผมรู้จักอยู่ที่ไหน ผมอยากให้เธอกลับมา”               เหมือนเขาจะเห็นหยาดน้ำเอ่อท้นในดวงตาหล่อน ทว่าพอดูดีๆกลับไม่เห็นเสียแล้ว               “ทำไมถึงห่วงนางนัก”               เขาไม่คาดคิดมาก่อนว่าจะเจอคำถามแบบนี้ จึงไม่ทันเตรียมคำตอบ               หญิงสาวรอฟังคำเขาอยู่นาน หากหล่อนต้องผิดหวัง               “เอาเถอะ ในเมื่อท่านไม่เคยเปลี่ยนความต้องการ ข้าจะคืน‘หวันยิหวาที่ท่านรู้จัก’ให้” แก้ไขเมื่อ 27 ส.ค. 49 03:21:05 จากคุณ : คายตรี - [ 27 ส.ค. 49 03:15:32 ]

ความคิดเห็นที่ 2 หญิงสาวทำท่ายืนเข้าสมาธิ ตระกลรีบทัก               “เดี๋ยว! ถ้าท่านเป็นมหาทริกาจริง ท่านต้องตอบได้แน่ว่าทำไมเราถึงมาที่นี่”               “โองการมหาเทวะสุดหยั่งรู้” หญิงสาวพูด “ข้าไม่ใช่ผู้เจนจบฟ้าดิน แค่พอสันนิษฐานได้ว่า เรื่องนี้น่าจะพัวพันกับมนตร์อเวจีที่ซุกซ่อนไว้ในภาดาคีรี”               “ยังไง”               “ทวารมิติปรากฏขึ้นทุกรอบพันปีกินระยะเวลาเจ็ดวัน นับเป็นโอกาสที่เหล่ามารจะค้นหามนตร์ร้ายนั่น ถ้าข้าเดาไม่ผิด การเปิดปิดของทวารน่าจะเกี่ยวข้องกับความปลอดภัยของมนตรา”               “เธอหมายความว่ายังไง” วิภาดาชัดอารมณ์เสีย               “ดูเหมือนศิษย์แห่งกฤตยาลัยจะไม่ฉลาดเลยนะ” มหาทริกากระทบ               “ท่านจะบอกว่าพวกเรามีเวลาเจ็ดวันเพื่อค้นหามนตร์อเวจี แล้วประตูก็จะเปิดงั้นเหรอ” ตระกลชิงถามตัดบท               หญิงสาวส่ายหน้าแทนคำตอบ “ไม่ใช่เจ็ดวัน แต่เป็นหกรวมวันนี้ เพราะทวารมิติปรากฏตั้งแต่เมื่อวาน อีกอย่าง ข้าไม่รับประกันว่าทำตามนี้แล้วพวกเจ้าจะได้คืนมิติเดิม เพราะข้าบอกแล้วว่าข้าแค่สันนิษฐาน”               “แล้วจะทำไปทำไม ในเมื่อเราก็ไม่รู้ว่าทำแล้วประตูจะเปิดจริงรึเปล่า”               “เราก็ไม่รู้... ข้าชอบคำนี้จริงๆ บางทีมันอาจจะเปิด หรืออาจจะปิด ไม่มีใครคาดเดาได้ แต่พวกเจ้ามีทางเลือกอื่นอีกหรือ นอกจากลองทำตามที่ข้าบอก” หญิงสาวยิ้มเย็น “ไปทางทิศตะวันตก ผ่านทะเลทรายมฤตยู ข้ามแม่น้ำวิปโยค และมุ่งสู่ภาดาคีรี พวกเจ้าจะเห็นเทวาลัยยิ่งใหญ่อันเป็นสถานอาศัยของนิลพักตร์ และที่นั่น พวกเจ้าจะพบกับมนตราลึกลับแห่งจักรวาล”               หญิงสาวมองหน้าดุษฎีอีกครั้ง แล้วเบือนหนี               “มหาทริกา คุณบอกได้ไหมว่าอาจารย์วีรชัยเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้หรือเปล่า”               “ข้าบอกได้แค่ เขาฝ่าเข้ามาในนี้”               สองมือหล่อนจีบประกบตรงกลางอก เตรียมร่ายเวทย์               “มหาทริกา...” ดุษฎีเอ่ย               “ท่านมีอะไรอีก”               “คุณจะกลับมาอีกไหม”               “แล้วท่านต้องการให้ข้ากลับมาหรือเปล่า”หญิงสาวถามพลางถอนใจแรง “หึ ถ้าท่านกลัวว่าข้าจะทำอันตรายนาง ท่านจงวางใจเถิด เพราะถ้าท่านไม่ต้องการให้ข้ามา ข้าคงไม่มา”               หญิงสาวหลับตา ดิ่งสู่สมาธิรวดเร็ว ทว่าดุษฎีกลับไม่มีสมาธิเอาเสียเลย เขารู้สึกตะขิดตะขวงในตัวเองที่อยากให้หล่อนกลับมาอีกครั้ง เพื่อ... เพื่ออะไรสักอย่างที่เขาไม่แน่ใจ               ร่างบางลอยพ้นพื้น สายลมอ่อนโชยพัดล้อมรอบกายหญิงสาว ก่อนบรรจงวางเบาลงในอ้อมแขนดุษฎี               แสงสว่างจ้าบาดตาส่องจากใจกลางแท่นสีเหลือง ชั่วครู่ทุกคนก็เห็นคันธนูงดงาม แกะสลักวิจิตรตั้งเด่น               “กษีรศรคืนเจ้าของแล้ว จงมอบมันให้แก่นาง”               เสียงของมหาทริกาก้องกังวาน ก่อนเลือนหายทิ้งไว้เพียงความเงียบงัน               “ฉันว่า คงต้องรอให้แฟนนายฟื้นก่อน แล้วเราค่อยเดินทาง”               ตระกลกล่าวจบก็ชักชวนวิภาดาหามุมนั่งเดินลมปราณรักษาอาการบาดเจ็บ เพราะการเปิดจักระต่างๆส่งผลให้ความเสียหายของร่างกายบรรเทา บาดแผลบนใบหน้าและลำตัวคนทั้งสองจึงเลือนลบ ทิ้งไว้แต่รอยแดงจางคล้ายโดนข่วน               ดุษฎีก้มมองหวันยิหวา ใบหน้าหล่อนขาวจัดถึงขั้นซีด ยิ่งยามต้องกับแสงแดดสีส้มยิ่งละม้ายภาพวาดไร้จิตวิญญาณ               หวันยิหวา... มหาทริกา... เกี่ยวข้องอะไรกันแน่ ในหนังสือน่าจะมีบอก หากตอนนี้เขาไม่กล้าที่จะเปิดมันดู กลัวว่าถ้าค้นหาความจริงเจอ เขาจะทนรับไม่ได้               ระหว่างนั้น นกน้อยใหญ่ตีปีกพั่บ-พั่บบินห่างจากกลางป่า               “อ๊าก............!!!”               บุคคลทั้งสามสะดุ้งเฮือก หันมองทิศเดียวกัน               เสียงร้องโหยหวนไม่ใช่เสียงสัตว์หากเป็นเสียงคน ดุษฎีหวั่นใจลึกๆ หรือจะเป็นอาจารย์วีรชัย               ชายหนุ่มผลุนผลันลุก ทว่ามือแข็งแรงของตระกลกดเขาไว้ วิภาดายืนกอดอกสีหน้าเคร่งเครียด               “นายอย่าไปเลย” ตระกลบอก               “แต่ถ้านั่นเป็นอาจารย์... ยังไงผมก็ต้องไป”               วิภาดาหัวเราะเยาะ “ยังเอาตัวเองไม่รอด ริอ่านจะช่วยคนอื่น หึ – ฉันว่านายเฝ้าแฟนนายไว้ให้ดีเถอะ ทางโน่นฉันกับเขาจะไปดูเอง”               ดุษฎีคิดหนัก เขาควรไว้ใจคนทั้งสองนี่ดีไหม มหาทริกาเล่าไว้ วิภาดาคิดฆ่าเขาชัดๆ แล้ว...?               “ไว้ใจเถอะน่า” ตระกลตอกย้ำความมั่นใจ “ดายังไม่ทำอะไรนายหรอก จนกว่าจะรู้แน่ชัดว่าคำทำนายจากนางทิพยากรเป็นเรื่องจริง”               ชายหนุ่มลังเล วิภาดายื่นลูกแก้วลูกเล็กให้เขาแทบชนจมูก               “ถ้าเกิดเรื่องก็ขว้างไอ้นี่ลงพื้น มันจะกลายเป็นเกราะคุ้มภัย”               ดุษฎีรับไว้ เขาแอบสังเกตเห็นตระกลส่งรอยยิ้มปริศนาให้วิภาดาที่ไม่รู้เรื่องอะไรด้วย พอหญิงสาวหันกลับ ตระกลก็แกล้งตีหน้าเคร่งขรึม พูดเสียงดังคล้ายตะโกน               “แล้วเจอกัน” แก้ไขเมื่อ 27 ส.ค. 49 03:25:35 จากคุณ : คายตรี - [ 27 ส.ค. 49 03:16:17 ]

ความคิดเห็นที่ 3 “ช่วยด้วย!!!”               เสียงร้องตะโกนถูกเสียงวี๊ด-วี๊ดของหริ่งหรีดกลบสิ้น ต้นไม้ในป่าดูประหลาดตาชวนสยองขวัญ ลำต้นอวบหนาหงิกงอประดุจกรงเล็บปีศาจเตรียมขย้ำผู้คนที่หลงทาง ยอดใบเอนลู่ดูดั่งนางในพิธีบูชายัญร่ายระบำก่อนโดนปลิดชีพสังเวยเลือด               สองคนรีบจ้ำฝีเท้า อะไรบางอย่างตามหลังไม่ลดรา               “ระวัง!” วิภาดากระซิบแผ่ว สองเท้ายังก้าวต่อไม่หยุด               ตระกลกระชับพลองในมือแน่น ส่องส่ายสายตามองทั่ว กอไม้สั่นผิดปรกติจากกระแสลม               “เตรียม”               ทั้งคู่ชะงักฝีเท้า หันหลังชนกัน วินาทีนั้น หญิงสาวตวาดลั่น ซัดอาวุธในมือออกไป ตระกลแกว่งไกวพลองเหล็กไหลในมือ คลื่นไฟฟ้าพุ่งปราดชนกอไม้กอหนึ่งระเบิดตูม ละอองสีเทาขาวฟุ้งกระจาย หลังม่านควันฉายเงาตะคุ่มลอยกลางอากาศนับสิบตัว               ยุงตัวโตเท่าแม่ไก่บินหึ่ง จ้องพวกเขาตาวาว แก้ไขเมื่อ 27 ส.ค. 49 03:27:48 แก้ไขเมื่อ 27 ส.ค. 49 03:27:19 จากคุณ : คายตรี - [ 27 ส.ค. 49 03:17:00 ]

ความคิดเห็นที่ 4 อืม...ขนาดเบลอนะเนี่ย ถือว่าใช้ได้ดีทีเดียวค่ะ มีเรื่องให้ตื่นเต้นเยอะเลย แหม...เจอยุงตัวเท่าแม่ไก่ด้วย เสียดายไม่มีไบก้อนเนอะ (แซวเล่นจ้า) จากคุณ : ทิวลิปสีน้ำเงิน - [ 27 ส.ค. 49 12:32:27 ]

ความคิดเห็นที่ 5 สารภาพว่าอ่านไปอ่านมา ชักลืมว่าใครมาจากสำนักไหนแล้ว แหะๆ จากคุณ : scottie - [ 27 ส.ค. 49 23:30:59 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ขออนุญาตก๊อปใส่คอมละกัน ชักลืม ๆ เหมือนกัน อ่านไปอ่านมาเบลอไปกับคนเขียน สนุกดีนะครับ แต่ลงไม่ค่อยถี่ บางทีจะทำให้ลืมอะไรหลาย ๆ อย่าง แต่ผมว่าพร้อมแล้วค่อยลงดีที่สุดนะครับ จากคุณ : ย.ยิ้มแย้ม - [ 29 ส.ค. 49 01:39:22 ]