"ผมไม่ทราบว่าครูใหญ่คิดอย่างไรจึงมาพูดกับผมเช่นนี้" ครูทรงคุณอาจารย์หนุ่มวัย 27 กล่าวเสียงราบเรียบเดาอารมณ์ไม่ออก ใบหน้าขาว ตาชั้นเดียวเรียวเล็กนั้นสงบนิ่ง "โดยส่วนของผมแล้ว ผมคงตกลงอย่างที่ครูใหญ่ต้องการไม่ได้หรอกครับ ครู..ถ้าไม่ลงโทษเด็กเก ก็คงไร้ประโยชน์พอ ๆ กับตำรวจไม่จับผู้ร้าย"
"ครูทรงคุณ ผู้ร้ายเยอะแยะไปนะที่ตำรวจแตะต้องไม่ได้น่ะ" ครูใหญ่ผู้เป็นชายผิวคล้ำจัด ผมสีเทาไปทั้งศีรษะทั้ง ๆ ที่วัยเพิ่งจะห้าสิบต้น ๆ ครูผู้น้อยหลายคนบ่นอุบว่าอีกตั้งนานกว่าจะเกษียณ ชี้แจงอย่างใจเย็น "อีกอย่างผมก็ไม่ได้บอกให้ปล่อยประพลนี่นา เพียงแต่ขอร้องว่าต่อไปถ้าจะลงโทษ ให้บอกครูสายหยุด หรือไม่ก็อาจารย์เอกภพ เขาเป็นมุสลิมด้วยกัน จะลงโทษได้ไม่มีปัญหาอะไร"
ครูทรงคุณยืนสงบนิ่ง ไม่โต้แย้งแต่ดูก็รู้ว่าไม่ยอมรับ ครูใหญ่จับบ่าครูหนุ่มแล้วตบเบา ๆ 2-3 ที
"ผมเข้าใจว่าคุณไม่ได้มีเจตนาร้ายกับเด็ก นี่แน่ะ..อย่าว่าแต่อะไรเลย ผมเองเป็นครูใหญ่โรงเรียนนี้ก็ยังไม่ค่อยอยากจะไปยุ่งกับพวกนี้เลย คุณเองเพิ่งจะเคยสอนหนังสือเด็กมุสลิมใช่ไหมล่ะ ตอนนี้คุณอาจจะไม่เข้าใจอะไรหลาย ๆ อย่าง แต่ถ้าหากว่าคุณอยู่นานพอ ต่อไปคุณก็จะเข้าใจเอง คุณหวังดีต่อประพล..ผมก็รู้ แต่นั่นเขาเป็นพ่อเป็นแม่ เขาย่อมทรงสิทธิ์ในตัวลูกมากกว่าคนอื่น ๆ ถ้าพ่อแม่เขาไม่ยินดีในอันที่จะให้คนอื่นไปอบรมลูกของเขา มันก็เป็นเรื่องของเขา ไม่ใช่เรื่องของเรา"
"ถ้าอย่างนั้น ครูมีไว้ทำไมครับ?" ครูทรงคุณย้อนถาม ครูใหญ่จะโกรธก็โกรธไม่ถูกเพราะรู้อยู่แก่ใจว่าครูทรงคุณไม่ผิดอะไร แต่จะจำนนต่อผู้ใต้บังคับบัญชาก็ไม่ใช่วิสัยของครูใหญ่เช่นกัน
"ก็สอนหนังสือสิคุณ" ครูใหญ่ตอบก่อนจะตัดบทว่า "เอาเป็นว่าในฐานะครูใหญ่ผมขอสั่งห้ามคุณลงโทษเด็กชายประพลโดยพละการ"
ดวงตาเรียวเล็กของครูทรงคุณวาววับขึ้นมาวูบหนึ่งก่อนจะสงบลงอย่างเดิม ครูทรงคุณก้มศีรษะให้ครูใหญ่ก่อนจะเดินออกจากห้องไปโดยมีเสียงครูใหญ่ไล่ตามหลังมาว่า
"ผมถือว่าคุณรับปากแล้วนะครูทรงคุณ"
เข้าใจเอาเองน่ะสิ...ชายหนุ่มโต้อยู่ในใจอย่างฉุนเฉียวขณะเดินตรงลิ่วสู่ห้องพัก รู้สึกลมโมโหมันพัดอื้ออึงอยู่ภายในหูทั้งสองข้าง
คนแบบนี้เขาเอามาเป็นครูใหญ่ได้ยังไงกันนะ? วัน ๆ ภาพที่เจนตาทั้งครูและนักเรียนโรงเรียนเล็ก ๆ แห่งนี้คือภาพชายผมสีเทานอนเอนหลังอยู่ที่โต๊ะทำงานซึ่งมีปฏิทินนางแบบเปลือยตั้งอยู่กับแฟ้ม วัน ๆ ไม่เห็นจะได้ทำงานอะไรสักเท่าไร ตัวเองไม่ทำหน้าที่ของตนให้เต็มที่แล้วยังจะมาขวางทางทำงานของลูกน้องอีก
ถ้าโรงเรียนอยู่ไกลปืนเที่ยง จะมีคนแบบนี้หลงตามาบ้างเขาจะไม่แปลกใจกระไรนัก แต่นี่ไม่ใช่..โรงเรียนสุเหร่าเล็ก ๆ แห่งนี้ตั้งอยู่ในเขตจังหวัดกรุงเทพมหานคร..เมืองหลวงของชาติ ขนาดอยู่ใต้จมูกแท้ ๆ การคัดบุคคลากรผู้จะมาสร้างเยาวชนให้ชาติยังหละหลวมขนาดนี้ แล้ว..โอ..เขากลัวที่จะนึกสภาพโรงเรียนในถิ่นทุรกันดารเสียจริง ๆ
เมื่อกลับเข้ามาในห้องพักแล้ว ชายหนุ่มจัดแจงรินน้ำใส่ถ้วยใบโต ดื่มรวดเดียวหมดก่อนจะทำการวิดพื้นสลับไปมากับการซิตอั๊พ เขาเพียรทำโดยไม่หยุดพักแม้เหงื่อจะไหลท่วมกาย
สมัยที่เขายังเล็ก เด็กชายทรงคุณได้ชื่อว่าเป็นเด็กอารมณ์ฉุนเฉียวรุนแรง เวลาโกรธก็มักจะปึงปัง อะไรอยู่ใกล้มือเป็นได้ปลิวว่อน วันหนึ่งพ่อเรียกเขาเข้าไปหาในขณะที่เขากำลังอาละวาดเขวี้ยงปาสิ่งของ พ่อสั่งให้เขาออกไปวิ่งรอบบ้าน
จากคุณ :
คุณอ่อง 
- [
28 ส.ค. 49 14:47:43
]
ผู้สร้างชาติตอนที่ 1
