ความคิดเห็นที่ 1 “รับพวงมาลัยมั้ยคะ?” เด็กหญิงเอ่ยถาม  “พวงเท่าไหร่จ๊ะ?” เธอถามกลับด้วยรอยยิ้ม    เด็กหญิงกุลีกุจอหยิบพวงมาลัยออกจากราวไม้ส่งให้ดู “พวงละ 10 บาทค่ะ”  “งั้นพี่เอาพวงหนึ่งจ้ะ” เธอบอกพร้อมกับยื่นเงินแบงก์ยี่สิบให้ ก่อนรับพวงมาลัยจากเด็กหญิง “ไม่ต้องทอนนะจ๊ะ”  เด็กหญิงยิ้มด้วยความดีใจก่อนผละไป  อรวลีคล้องพวงมาลัยไว้กับกระจกมองหลัง  หัวใจหดหู่เมื่อนึกถึงเด็กอีกหลายๆ   คนที่ต้องเร่ขายพวงมาลัยเลี้ยงชีพ  ชีวิตของพวกเขาคงเดียวดาย อดอยาก   ต้องต่อสู้เกินวัยเยาว์   ออกเร่ขายของเพื่อประทังชีวิต ยากจะมองเห็นอนาคตข้างหน้าได้    เธอถอนใจยาวราวกับปลงชีวิต  แต่แล้วบางอย่างก็แวบเข้ามาในความคิด  หลายวันก่อนมีโทรศัพท์ลึกลับมาถึงเธอ  พูดจาข่มขู่ให้ระวังตัว  อดหวาดกลัวไม่ได้กับภัยที่มองไม่เห็น แต่เธอก็ไม่ได้ปริปากบอกอัคราแม้สักคำเดียว ไม่อยากให้เขาเป็นทุกข์กังวลใจเพราะเธอ   เสียงแตรรถคันหลังบีบดังสนั่นปลุกให้หญิงสาวตื่นจากภวังค์ความคิดกังวล  เธอสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะรีบเข้าเกียร์เคลื่อนรถไปตามถนนใหญ่  หญิงสาวพรูลมหายใจออกมาแรงๆ สลัดความคิดฟุ้งซ่าน  หากในใจกลับว้าวุ่นอย่างไรพิกล เพราะคิดกังวลทำให้เธอคอยมองกระจกหลังอย่างระแวงว่าจะมีใครตามมา  แต่ก็ไม่มีอะไรให้สงสัย เธออาจคิดไปเองก็ได้!    เมื่อเลยสี่แยกไปได้สักพัก   ก็เลี้ยวซ้ายเข้าไปในลานจอดรถหน้าร้านขายดอกไม้    อัครามักจะแวะมาซื้อดอกกุหลาบสีขาวจากร้านนี้ไปให้เธอเสมอ     โชคดี มีช่องว่างหลังร้านขายดอกไม้พอดี   เธอหันมาหยิบกระเป๋าหลุยส์วิตตอง  กระเป๋า    แบรนด์เนมของขวัญจากอัคราก่อนลงจากรถ  ปิดล็อกประตู   รถกระบะสีดำคันหนึ่งวิ่งมาจอดเทียบข้างรถของเธอ  หญิงสาวเหลือบมองเพียงแวบเดียว  ชายสองคนในรถใบหน้าเหี้ยมเกรียมเหลือบมองเธอแววตาดุกร้าว  หญิงสาวเดินตรงเข้าไปในร้านขายดอกไม้อย่างไม่ใส่ใจ   หน้าร้านกรุกระจกใสทำให้มองเห็นดอกไม้สีสันต่างๆ  วางเรียงรายไว้อย่างเป็นระเบียบสวยงาม     “อ้าว !  คุณอร ไม่เห็นหน้าหลายวัน หายไปไหนมาเหรอคะ?”   ประภัสรา  สาวใหญ่เจ้าของร้านดอกไม้ร้องถามอย่างประหลาดใจ  เมื่อเห็นอรวลีผลักประตูกระจกหน้าร้านเข้ามาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม  แต่คนเป็นลูกค้ายังไม่ทันตอบ เจ้าของร้านก็เอ่ยขึ้นราวกับรู้ใจ “เอ สงสัยคุณอรกำลังมีความสุขแน่ๆ เลย ท่าทางจะมีข่าวดี บอกพี่หน่อยได้มั้ยคะว่าข่าวอะไร?” อรวลีเขินอาย ตอบยิ้มๆว่า “ทำไมพี่ภัสรู้” “คุณใหญ่ขอแต่งงานแล้วเหรอคะ เฮ้อ!  อิจฉาคนมีคู่จัง” เจ้าของร้านแซว “ก็พี่ภัสมัวแต่เลือกมากน่ะสิคะ  ผู้ชายมารักมาชอบพี่ภัส มีออกเยอะแยะนี่นา”   “มีเยอะแยะ แต่ไม่ได้เรื่องน่ะสิคะ ผู้ชายเดี๋ยวนี้หาทำยายากจะตาย ได้คนดีอย่างคุณใหญ่ก็ว่าไปอย่าง รวยก็รวย หล่อก็หล่อ ถ้าพี่ย้อนเวลากลับไปได้เท่าคุณอร คุณอรก็คุณอรเถ้อะ”     สาวใหญ่เจ้าของร้านเหลือบตาขึ้นสูงพลางถอนใจ “เฮ้อ !  ซินเดอเรลล่ายังอายเลยนะคะเนี่ย” อรวลีได้แต่ยิ้ม  หันไปดูดอกไม้งามหลากหลายชนิดภายในร้าน   สาวใหญ่เจ้าของร้านกุลีกุจอออกมาช่วยดูดอกไม้ให้ “คุณอรจะเอาดอกอะไรดีคะ มีทั้งพวกนำเข้าอย่างดอกเยอร์บีร่า ดอกลิลลี่ ทิวลิป ไอริส กล้วยไม้นี่สดมาก พี่สั่งตรงมาจากสวนเชียวนะคะ ทนทานอยู่ได้เกือบสองอาทิตย์ ใช้ตกแต่งงานเลี้ยงหรูหราก็เหมาะดี หรือว่าคุณอรจะเอาดอกกุหลาบนอกอย่างเคย มีตั้งหลายสี หรือจะเอาเบญจมาสดอกใหญ่สีเหลืองสดใสนี่ดีคะ?” อรวลีหันมาอมยิ้มให้สาวใหญ่เจ้าของร้านอย่างนึกขำ  แนะนำยังกับว่าเธอไม่เคยมาร้านนี้อย่างนั้นแหละ จากคุณ : พันชิต - [ 29 ส.ค. 49 12:46:19 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “อรเอาดอกกุหลาบสีขาวอย่างเดิมดีกว่าค่ะ!” “ว้า ไม่เบื่อบ้างเหรอคะ อย่างเดิมอีกแล้ว ทำไมไม่เอาสีอื่นบ้างละคะ สีแดง สีเหลือง ดอกไม้อื่นๆ ก็มี เห็นมาทีไรซื้อแต่กุหลาบขาวทุกที ”  เจ้าของร้านบ่นไม่จริงจังนัก “เหมือนความรักไงคะ รักแล้วจะเปลี่ยนใจง่ายๆ คงทำยาก  อีกอย่างความหมายดี  คุณใหญ่ชอบดอกกุหลาบสีขาวเป็นชีวิตจิตใจ   อรก็เหมือนกัน ชอบสีขาวบริสุทธิ์ ดีออก อรขอช่อใหญ่ช่อหนึ่งค่ะ” เธอบอกพร้อมกับยิ้ม   เจ้าของร้านสาวใหญ่ยิ้มให้อย่างเอ็นดู  “ได้เลยค่ะ เดี๋ยวพี่จะห่อให้สวยๆ เลย สักสิบสองดอกนะคะ เจอหญิงสาวผู้รักมั่นกับชายหนุ่มรูปงามเข้าแล้ว” เจ้าของร้านยิ้มแย้มแล้วหยิบช่อกุหลาบสีขาวช่อใหญ่ในตระกร้าเดินหายเข้าไปหลังร้านเพื่อจัดช่อและห่อให้ลูกค้า  ชั่วอึดใจใหญ่  ก็ถือช่อกุหลาบสีขาวช่อโตออกมายื่นให้อรวลี  แต่มีดอกกุหลาบสีแดงแซมมาด้วยดอกหนึ่ง “เรียบร้อยแล้วค่ะคุณอร ” “ขอบคุณค่ะ ห่อให้สวยเป็นพิเศษหรือเปล่าคะเนี่ย?” อรวลีถามแหย่ “หูย ยิ่งกว่าพิเศษอีกค่ะ นี่พี่ห่อให้สุดฝีมือชั้นเซียนเลย   เพื่อวันพิเศษสำหรับคุณอรโดยเฉพาะ พี่เอากุลาบแดงแซมให้ด้วย  ถือว่าเป็นโปรโมชั่นพิเศษสำหรับคนพิเศษๆ อย่างคุณอร” “ขอบคุณค่ะ” เธอมองอดคิดไม่ได้ว่า สีแดงของกุหลาบแถมดอกนั้น สีเหมือนเลือด! ความกังวลแวบเข้ามาในใจอีกครั้ง!          เจ้าของร้านยื่นหน้ามาใกล้กระซิบ “มีข่าวดีวันไหน อย่าลืมร่อนการ์ดส่งข่าวพี่บ้างนะคะ หุๆ พี่ไม่ขออะไรน้องอรมากหรอก  ขอแค่ได้เป็นเพื่อนเจ้าสาวก็พอ” อรวลีอมยิ้มกับท่าทางเจ้าของร้านสาวใหญ่   แล้วหยิบเงินในกระเป๋าส่งให้ “ค่าดอกไม้ค่ะพี่ภัส เรื่องข่าวดีอรไม่ทำให้ผิดหวังหรอก ต้องเชิญแน่ แต่เรื่องเพื่อนเจ้าสาวเนี่ย   เต็มแล้วค่ะ เพื่อนสนิทตั้งแต่เด็กๆ  ทั้งนั้นเลย” ประภัสราแกล้งทำเป็นหน้าบึ้งเชิดหน้าไปทางอื่นงอนๆ  “ฮึ่ม พอรับได้ ไม่เป็นไรค่ะ ถึงยังไงพี่ก็ต้องไปร่วมงานนี้อยู่แล้ว   กลัวแต่ว่าคุณใหญ่เจอพี่แล้วจะลืมน้องอรนะซี้ วันนั้นพี่ต้องเริดไม่แพ้เจ้าสาวแน่ๆ เผื่อจะเจอเนื้อคู่บ้าง” อรวลียิ้มให้ก่อนจะลาจากไป ออกจากร้านขายดอกไม้แล้วจึงเลี้ยวซ้ายเดินไปร้านขายช็อกโกแลตที่อยู่ถัดไปไม่กี่คูหา เธอแวะซื้อช็อกโกแลตร้านนี้ประจำ  เพราะเคยมาทานกับอัคราบ่อย  รสชาติร้านนี้ถูกปากใครต่อใคร  การันตีได้จากลูกค้าเต็มร้านแทบไม่มีที่นั่ง   ที่นี่ทำให้เธอและเขาได้พบกันเป็นครั้งแรก !   เมื่อได้ช็อกโกแลตตามต้องการแล้ว  อรวลีเดินกลับไปยังรถ ปลดล็อกเปิดประตูเข้าไปนั่ง  หญิงสาวหันมองด้านซ้ายมือ ที่มีรถกระบะมาจอดเทียบ  แต่รถคันนั้นไม่อยู่แล้ว  หญิงสาวขมวดคิ้วนิดหนึ่งอย่างแปลกใจแต่ไม่ได้สนใจอะไร เมื่อเสียงโทรศัพท์มือถือของเธอดังขึ้น   เธอวางช่อกุหลาบและกล่องช็อกโกแลตไว้เบาะหลัง ก่อนจะเปิดกระเป๋าหยิบมือถือออกมาดู  จึงเห็นเบอร์ของอัครา “ถึงไหนแล้วครับ?” เสียงนุ่มทุ้มของชายหนุ่มเอ่ยถามมาตามสาย “อรเพิ่งจะออกจากร้านดอกไม้ค่ะ แล้วก็แวะซื้อช็อกโกแลตที่ใหญ่ชอบไปฝากด้วย อีกไม่เกินสองชั่วโมงเจอกันนะคะ” เธอบอกเสียงใสตามสาย “ครับ อย่าขับรถเร็วนะครับ ผมเป็นห่วงว่าที่เจ้าสาวของผม” อรวลีอมยิ้มกับมือถือตัวเองเมื่อได้ยินคำหวานของชายหนุ่มคนรักหยอดมาตามสาย   “ไม่ต้องหวานขนาดนี้ก็ได้ค่ะใหญ่   อรยังไม่อยากฆ่ามด กลัวบาป” เธอกระเซ้าคนรัก (มีต่อครับ) จากคุณ : พันชิต - [ 29 ส.ค. 49 12:49:16 ]

ความคิดเห็นที่ 3 “ผมเป็นห่วงอรนี่ครับ ถ้าอรเป็นอะไรไป  ผมอยู่ไม่ได้หรอก อย่าขับรถเร็วนะครับ ช่วงนี้ฝนตกบ่อยๆ อย่าให้เกิน 80 ผมจะรอนะ” ชายหนุ่มสั่งอย่างเป็นห่วง “ค่ะ แล้วเจอกันค่ะ”   อรวลีบอกก่อนจะวางสายไป  รอยยิ้มเกลื่อนใบหน้า  เธอส่ายหน้ายิ้มๆกับความใส่ใจของคนรัก  มองเวลาจากนาฬิกาข้อมือ ก่อนปลดเบรกมือแล้วสตาร์ตรถ  หญิงสาวหันมองช่องที่รถกระบะจอดเมื่อครู่  สีหน้าครุ่นคิดเล็กน้อย  ก่อนจะตบเกียร์ขับออกไปจากตรงนั้น  ด้วยหัวใจจดจ่อเวลานัดหมายกับคนรัก วีรญาหยิบมีดปอกผลไม้ดูเอาจริงเอาจัง  รื่นสาวใช้มองดูใกล้ๆ  อย่างขัดสายตา  หล่อนอดเสียวไส้ไม่ได้กับท่าทางปอกผลไม้เก้ๆ  กังๆ  ของหญิงสาว “เอ่อ คุณหนู  ให้รื่นทำเองดีกว่าค่ะ” หล่อนเสนอ ลูกสาวเจ้าของบ้านหันมองยิ้มๆ  “ทำไมล่ะพี่รื่น  ญาทำได้หรอกน่า ไม่ต้องห่วง  ปอกฝรั่งแค่นี้เอง สบายมาก” “แต่รื่นกลัวมีดจะบาดมือน่ะสิคะ อุ๊ย !  ดูทำเข้าสิ  เห็นแล้วเสียวไส้แทน”  รื่นบอกพร้อมทำหน้าเหยเกอย่างเสียวไส้ หญิงสาวหันมายิ้มแต่ไม่เอ่ยคำใด   ก้มหน้าก้มตาปอกอย่างบรรจง  แต่ด้วยความไม่เคยชินทำให้ดูไม่ทะมัดทะแมงนัก รื่นปอกผลไม้ไปก็เหลือบมองไปเพราะเป็นห่วง! ถึงแม้วีรญาช่วยปอกผลไม้บ่อยๆ  แต่รื่นยังไม่วางใจ  คุณกาญจนีย์เจ้านายสั่งให้รื่นคอยห้ามไม่ให้ลูกสาวใช้มีด  แต่ไม่ได้ผลสักครั้ง   หล่อนมักจะดื้อรั้นและช่วยทำเสมอจนได้เลือดทุกทีไป วีรญาเพิ่งจบปริญญาตรี  คณะบริหารธุรกิจ  สาขาเลขานุการ  จากมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง  ช่วงนี้ยังว่างงานจึงอยู่ติดบ้าน และหัดขับรถยนต์  เวลาว่างหล่อนจึงมักจะมาช่วยรื่นจัดโน่นจัดนี่เสมอ  เช่นเดียวกับวันนี้  หล่อนเกิดอยากจะปอกผลไม้ไปอวดมารดา  อยากให้ท่านเอ่ยชมในฝีมือการปอกผลไม้ของเธอ วีรญาบรรจงปอกผลฝรั่งอย่างตั้งใจ  แต่แล้วมีดก็แฉลบบาดเอานิ้วชี้ของเธอจนได้ “อุ๊ย!”  วีรญาทิ้งมีดปอกผลไม้ทันที  พลางบีบปลายนิ้วไว้  เลือดสีข้นทะลักออกมาไม่หยุด “ตายแล้วคุณหนู  รื่นบอกแล้วไม่เชื่อ  ไหนดูสิคะแผลลึกหรือเปล่า?” รื่นเข้ามาดู  ตกใจอย่างมาก   “ยังไม่ตายหรอกพี่รื่น  แผลนิดเดียวเอง” ปากบอกอย่างแต่สีหน้าแลดูเจ็บปวด “นิดเดียวที่ไหนกันคะ ดูสิ เลือดไหลไม่หยุดเลย เดี๋ยวรื่นทำแผลให้นะคะ” รื่นวิ่งออกไปเอาแอลกอฮอล์มาล้างแผลให้  พร้อมกับผ้าพันแผลอย่างเสร็จสรรพ  หญิงสาวยังมีอารมณ์ขันบอกรื่นเสียงใส “แผลแค่นี้ไกลหัวใจจะตาย   มาญาปอกเอง” วีรญาจะหยิบมีดมาปอกผลไม้อีก แต่รื่นไม่ยอม “ไม่ได้หรอกค่ะ  เดี๋ยวมีดก็บาดมือคุณหนูอีกหรอก  ให้รื่นทำแทนก็แล้วกัน  คุณผู้หญิงยิ่งสั่งห้ามไม่ให้คุณหนูทำอยู่ด้วย แล้วอย่างนี้รื่นจะถูกดุหรือเปล่าคะเนี่ย” หล่อนแอบบ่น สาวใช้หยิบมีดแล้วจัดการปอกผลไม้ที่เหลือแทน    วีรญาได้แต่ถอนใจส่ายหน้าในความเป็นห่วงของรื่น “คุณหนูไม่ไปรับคุณศักดิ์เหรอคะ ?” รื่นหันมาถาม “อุ๊ย!  ตายจริง  ญาลืมไปเลย” เธอเพิ่งนึกได้ว่า  วีรศักดิ์พี่ชายโทร.มาบอกว่ารถเสียที่นครปฐม  เธอรับปากว่าจะไปรับเองเพราะอยากจะขับรถให้ชำนาญมากกว่านี้  แม้พี่ชายห้ามก็ไม่ฟัง วีรญาเพิ่งหัดขับรถได้ไม่ถึงเดือน  จึงขมีขมันอยากลองฝีมือ  หญิงสาวนึกได้จึงลุกขึ้น (มีต่อครับ) จากคุณ : พันชิต - [ 29 ส.ค. 49 12:52:49 ]

ความคิดเห็นที่ 4 “งั้นญาไปอาบน้ำแต่งตัวก่อนนะ พี่รื่น  แล้วอย่าบอกคุณแม่ละว่าญาทำมีดบาดมืดตัวเองอีก” สาวใช้หันมามองยิ้มๆ    วีรญาจึงยกนิ้วชี้ขึ้นเหมือนจะหมายหัวไว้หากหล่อนบอกเรื่องนี้กับมารดา  แต่ไม่ได้จริงจังนัก “ไม่บอกหรอกค่า   รื่นไม่ฟ้องเจ้านาย ไม่ขายคุณหนูค่ะ สาบาน” หล่อนบอกยิ้มๆ “ดีมาก  งั้นญาไปก่อนนะ” หญิงสาวบอกอย่างอารมณ์ดีก่อนจะเดินออกไปจากห้องครัว  ขึ้นไปชั้นบน  เพื่อแต่งตัวไปรับพี่ชายให้ทันตามนัด . ร่างระหงของวีรญาในชุดกางเกงยีนส์  สวมเสื้อรัดรูปพองาม  สะพายกระเป๋าหนังสีดำก้าวลงมาจากชั้นบนของบ้านอย่างกระฉับกระเฉง   เส้นผมสีดำขลับละเอียดราวเส้นไหมถูกรวบไว้ด้านหลังเป็นหางม้า  เข้ากับใบหน้ารูปไข่   ดวงตากลมโตกระจ่างใส  จมูกโด่งสวย  ปากจิ้มลิ้มอมชมพูระเรื่อ  แม้ไม่ได้แต่งเติมสีสันก็ดูสวยงามโดยธรรมชาติ     คุณกาญจนีย์นั่งอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่นต้องลดหนังสือนิตยสารลงเหลียวไปมองเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าเดินมาหา “จะไปไหนเหรอลูก ญา ?” วีรญาเดินมานั่งใกล้ๆ  มารดาก่อนจะบอก “ญาจะไปรับพี่ศักดิ์ค่ะแม่”  หญิงสาวบอกด้วยรอยยิ้ม “อ้าว ! รถพี่ชายเราก็มีนี่  ทำไมต้องไปรับด้วยล่ะ?”  นางถามอย่างสงสัย   “รถพี่ศักดิ์เสียน่ะค่ะ  อีกอย่างญาอยู่บ้านเฉยๆ  เบื่อจะตาย  อยากไปขับรถเล่นบ้าง” เธอบอกน้ำเสียงเซ็งๆ คุณกาญจนีย์ถอนใจ  ก่อนจะบอกอย่างจริงจัง “ ขับรถเล่นอะไรกัน  เราเพิ่งจะหัดขับยังไม่ชำนาญด้วยซ้ำนะลูก  เ ดี๋ยวเกิดขับไปเฉี่ยวชนใครเข้าจะว่ายังไง แม่ไม่ให้ไปหรอก”   วีรญาหน้ามุ่ย  ก่อนจะโอบกอดมารดาอ้อน “ นะคะคุณแม่   ญาไปรับพี่ศักดิ์ใกล้แค่นครปฐมนี่เอง  อีกอย่างญาก็ขับรถคล่องขึ้นกว่าเดิมแล้ว  คงไม่มีอะไรหรอก นะคะ” มารดาตีแขนหญิงสาวเบาๆ  อย่างหมั่นไส้ “นี่แน่ะ ดื้อด้านนัก  นี่ก็บ่ายแล้วรถเยอะออก  วันศุกร์อย่างนี้”  นางบอกอย่างเป็นห่วง “คุณแม่ก็ ญาโตจนเรียนจบมหา’ลัยแล้วนะคะ  แม่ไม่ต้องห่วงหรอก  ญาดูแลตัวเองได้” หญิงสาวทำท่าเบ่งกล้ามให้มารดาดู   ด้วยท่าทางห่ามๆ “ดูทำเข้า ดูแลตัวเองได้  ถึงยังไงเราก็เป็นผู้หญิง   เกิดอะไรขึ้นใครจะช่วยเราได้ล่ะ ตัวเล็กแค่นี้เอง” หญิงสาวทำหน้ามุ่ยงอนๆ  ก่อนบอกเสียงกระเง้ากระงอด “ ถ้างั้น  เดี๋ยวพรุ่งนี้  ญาจะออกไปหางานทำดีกว่า  แม่จะได้ไม่ต้องมาห่วงว่าญาไม่โตสักที” คุณกาญจนีย์ถอนใจ ส่ายหน้ายิ้มๆ ให้ลูกสาวแสนงอน  ก่อนจะรั้งศีรษะทุยสวยของลูกสาวมากอดไว้ “ แม่ก็บอกเพราะเป็นห่วงน่ะแหละ ป่านนี้พี่ชายเราไม่นั่งรถแท็กซี่มาเองแล้วเหรอ?” หญิงสาวกอดมารดาฉอเลาะ  “ พี่ศักดิ์บอกจะรอญาที่ร้านอาหารแถวนั้นค่ะ   งั้นญาไปก่อนดีกว่า  เดี๋ยวพี่ศักดิ์รอนานจะงอนญาซะก่อน” วีรญาคว้ากระเป๋าสะพายมาสวมบนหัวไหล่  ก่อนเธอจะเดินผละไป  มารดาก็ร้องทักขึ้นเสียก่อน “เดี๋ยวญา นั่นมือลูกไปโดนอะไรมา?” วีรญาหน้าแหยซ่อนมือไม่พ้นสายตา  เมื่อมารดารั้งแขนให้นั่งลงอีกครั้ง “ เอ่อ คือ มีดบาดนิ้วนิดหน่อยเองค่ะ” (มีต่อครับ) จากคุณ : พันชิต - [ 29 ส.ค. 49 12:55:03 ]

ความคิดเห็นที่ 5 “ทำไมซุ่มซ่ามอย่างนี้นะเรา แม่บอกกี่ครั้งแล้วว่าไม่ให้ทำ แล้วจะขับรถไหวมั้ยเนี่ย?”  นางถามอย่างห่วงใย “โหย แผลแค่นี้เอง ไม่เกี่ยวกันสักหน่อย  ญาขับรถสบายมาก” เธอคุยโอ่มารดาด้วยรอยยิ้มมาดมั่น  ก่อนจะมองนาฬิกาที่ข้อมือตัวเอง “ ญาไปก่อนนะคะแม่  เดี๋ยวไปช้า  พี่ศักดิ์โกรธญาตายเลย” วีรญาไหว้มารดาพร้อมกับหอมแก้มฟอดใหญ่  ยิ้มให้   เดินออกไปโรงรถที่อยู่ด้านนอก  แต่เธอก็เหลือบเห็นรถบิดาวิ่งเข้ามาจอดในโรงรถเสียก่อน   คุณวัฒนาถือกระเป๋าเอกสารเดินเข้ามาในบ้าน  เห็นลูกสาวกำลังเดินออกมาจึงร้องทัก “ จะไปไหนล่ะยัยหนู ดูรีบร้อนเชียว? ” บิดาเอ่ยถามอย่างสงสัย “ญาจะไปรับพี่ศักดิ์ค่ะคุณพ่อ  รถพี่ศักดิ์เสีย  ญาจึงให้รอที่ร้านอาหารแถวนครปฐม” บิดาพยักหน้าให้นิดหนึ่งอย่างเข้าใจ  ก่อนจะเอ่ยถาม “ แล้วนี่เราจะขับรถไปรับเองเลยเหรอ?” “ค่ะ” เธอบอกด้วยรอยยิ้มพลางกอดแขนบิดาประจบ “ทำไมไม่ให้พี่ชายเรานั่งรถมาเองล่ะ  นครปฐมไม่ใช่ใกล้ๆ ” บิดาบอก  ทำให้วีรญาหน้ามุ่ยกระเง้ากระงอด “โถ คุณพ่อก็อีกคน  ห่วงญากันเหลือเกิน  เมื่อกี้คุณแม่เพิ่งให้พรมาหยกๆ ” หญิงสาวเขย่าแขนบิดาเหมือนเด็กๆ “นะคะคุณพ่อ  ใกล้แค่นี้ญาขับสบายอยู่แล้ว  คุณพ่อก็เคยนั่งไปกับญาตั้งหลายที่นี่คะ ไม่เห็นเป็นอะไรเลย แล้วทำไมวันนี้คุณพ่อกลับเร็วจังคะ?” เธอถามอย่างสงสัย “พ่อไปประชุมผู้บริหารธนาคารมาน่ะ  พอประชุมเสร็จเลยกลับ สรุปแล้วจะไปจริงๆ ”   “ค่ะ” หญิงสาวตอบด้วยรอยยิ้มคิกขุน่าเอ็นดู คุณกาญจนีย์เดินออกมาสมทบกับทั้งสอง  “ฉันห้ามแล้วล่ะคุณ  แต่ลูกสาวคุณก็ไม่ฟัง” นางถือโอกาสฟ้องสามีเพราะหมั่นไส้ในความดื้อรั้นของลูกสาว “นะคะคุณพ่อ  อย่าห้ามญาเลยนะคะ  ป่านนี้พี่ศักดิ์รอแย่แล้ว” เธอบอกเหตุผลอีกครั้ง คุณวัฒนาหันไปมองหน้ากับภรรยานิดหนึ่ง  อีกฝ่ายยิ้มน้อยๆ  ส่ายหน้าอย่างระอาในความดื้อของลูกสาว “อ่ะ จะไปก็ไป อย่าขับเร็วนักล่ะ  เส้นทางเราไม่ชินด้วย  ยิ่งวันนี้วันศุกร์รถรามันเยอะ  ค่อยๆ  ขับก็แล้วกัน” หญิงสาวกระโดดหอมแก้มบิดาฟอดใหญ่ด้วยรอยยิ้มกว้าง  ก่อนจะไหว้  “ขอบคุณค่ะพ่อ  คุณพ่อใจดีจัง  ญาไปนะคะ” เธอบอกก่อนจะหันมาหอมแก้มมารดาอีกครั้ง  สลับกับบิดาคนละที  แล้วยิ้มให้  ยกมือโบกบ๊ายบายแล้วเดินตรงไปยังโรงรถ เสียงรถยนต์ของวีรญาดังกระหึ่มขึ้น  รถเคลื่อนพ้นจากประตูเหล็กดัดอัลลอยด์บานใหญ่ วีรญารู้สึกเจ็บแปลบปลายนิ้ว   เหลือบมองแผลมีดบาด  หญิงสาวสะบัดหน้าแรงๆ  ไล่ความกังวลที่ก่อตัวขึ้นในใจ คงคิดไปเองกระมัง  เรื่องแค่นี้คงไม่ใช่ลางร้าย  เพราะเธอทำมีดบาดนิ้วตัวเองบ่อยไป เลือดไหลซึมผ่านผ้าพันแผลที่พันไว้หลายชั้นออกมา   ความกังวลแวบขึ้นในใจอีกครั้ง  หรือว่ามันจะเป็นลางร้าย! จบตอน  1 จากคุณ : พันชิต - [ 29 ส.ค. 49 12:57:54 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ฝากนิยายเรื่องใหม่ด้วยนะครับ อ่านแล้วดีหรือไม่อย่างไร ติหรือชมได้ครับ  พร้อมปรับปรุงแก้ไขให้ดีครับ ขอบคุณครับ จากคุณ : พันชิต - [ 29 ส.ค. 49 13:01:50 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ทำไมต้องเป็นกังวลเรื่องทำมีดบาดด้วย หรือเป็นโรคเลือดออกไม่หยุด หรือใช้มีดทีไร มีคนตายทุกที จากคุณ : scottie - [ 29 ส.ค. 49 13:59:19 ]

ความคิดเห็นที่ 8 หวัดดีครับ คุณ scottie ไม่ใช่เพราะโรคเลือดครับ แต่เป็นเพราะเธอสังหรณ์ใจว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น กับตัวเองมากกว่าครับ   ติดตามอ่านตอนต่อไปครับ แล้วจะรู้ว่าเธอเป็นอย่างนั้นเพราะอะไรครับ ขอบคุณครับที่แวะมาอ่านครับ จากคุณ : พันชิต - [ 29 ส.ค. 49 14:15:30 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เหมือนจะงง  แต่เอาไว้ติดตามตอนต่อไปตามที่บอกก็แล้วกันนะ จากคุณ : annayo - [ 29 ส.ค. 49 18:43:05 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ตามมาลุ้นค่ะ จากคุณ : ก๊อตซิลล่า - [ 29 ส.ค. 49 21:05:31 A:124.120.202.57 X: TicketID:122053 ]

ความคิดเห็นที่ 11 หวัดดีครับ คุณannayo  - ก็อย่าเพิ่งงงเลยครับ  เพราะตอนสอง จะเฉลยที่สงสัยครับ ขอบคุณครับที่ตามอ่านครับ คุณก๊อตซิลล่า - ขอบคุณครับที่ตามมาลุ้น ติดตามอ่านนะครับว่าจะเป็นอย่างไรต่อไปครับ มีอะไรเสนอแนะบ้าง ติชมได้ครับ ขอบคุณครับ จากคุณ : พันชิต - [ 30 ส.ค. 49 12:28:09 ]