ความคิดเห็นที่ 1         พี่สุโภคะ ก็พี่รู้ฤๅไม่ว่า เหตุอันใด น้ำในสมุทรทั้งหลายจึงเป็นน้ำเค็มมิอาจดื่ม   พี่ไม่รู้  ก็พี่รู้แต่จะเบียดเบียนพราหมณ์เท่านั้นนั่นแหละ  พี่เอย พี่จงฟังน้องเถิด   สมุทรเสิบสานซัดต้อง      ตัวพราหมณ์ ผู้เพ่งพรตมนต์ยาม                  โสรจน้ำ สรงศีรษะลอยทราม                  สละบาป สมุทรจึ่งเค็มคุ้งซ้ำ                    ซัดผู้บุตรพรหม         ในครั้งอดีต  พราหมณ์ผู้ทรงเวท ทรงมนต์ ทรงคุณ มีตบะ เลี้ยงชีพด้วยการขอ ยืนอยู่ริมฝั่งสมุทร  วักน้ำรดศีรษะทำพิธีลอยมลทินอยู่   สาครนั้นก็กำเริบขึ้นท่วมทับพราหมณ์ ยังผลให้ท้าวมหาพรหมพิโรธ จึงสาปให้น้ำในสมุทรเค็มดื่มไม่ได้มานับแต่นั้น นะพี่   พราหมณ์ผู้ควรคู่ค้อม       เคารพ โดยสักกะเทพจอมภพ                แผ่นฟ้า เหนือใต้ออกตกประสบ              ณ ภาค ใดแฮ พราหมณ์ย่อมยังโลกหล้า            แหล่งปลื้มเปรมใจ         ขึ้นชื่อว่าพราหมณ์ของท้าววาสวะเทพ คือคนที่ควรบูชา  พราหมณ์อยู่ ณ ทิศใด  ที่นั้นย่อมยังปีติโสมนัสให้เกิด           อริฏฐะพรรณนาถึงพราหมณ์ แลความเชื่อของพราหมณ์ตามความคิดเห็นแห่งตนดังนี้                                     จบยัญญวาทกัณฑ์                 ครั้งนั้น นาคเป็นอันมากผู้มาเฝ้าเยี่ยมเยียนพระโพธิสัตว์ ฟังถ้อยคำของอริฏฐะอนุชาแล้วก็พลอยเห็นผิด ยึดถือเอาตามคำของพระอนุชานั้น เข้าใจว่าเป็นความจริงแท้   พระภูริทัตบรรทมอยู่ ได้สดับความตลอด ทั้งเหล่าพาสุกรีที่ได้เข้าเฝ้าก็ทูลพระองค์ให้ทรงทราบด้วย         มีพระดำริว่า อริฏฐะเห็นผิดแล้ว พรรณนาหนทางอันผิดแก่หมู่ชน  เราต้องแสดงหนทางที่ถูกต้องให้นาคบริษัทได้ทราบ ทำลายวาทะที่ผิดของอนุชาเสียจึงควร    เสด็จลุกขึ้น โสรจสรงตกแต่งพระวรกายแล้ว ประทับบนอาสนะแห่งธรรม  ตรัสเรียกอริฏฐะและบรรดาวาสุกรีทั้งหลายมา ดำรัสว่า  อริฏฐะ  เจ้าสรรเสริญสิ่งอันไม่จริงและไม่ควร   การบูชายัญแลการเรียนไตรเวทของพราหมณ์ทั้งหลายไม่ใช่ทางไปสู่สวรรค์  ไม่ใช่สิ่งประเสริฐ ไม่ใช่สิ่งอันควรยกย่องเลย   เราจะชี้ข้อไม่จริงในคำของเจ้าให้ได้รู้  แล้วทรงเริ่มแจกแจงข้อเท็จแห่งยัญวาทะของพราหมณ์ดังนี้   ไตรเพทพึงเปรียบแม้น       พยับมา  ยาเอย ย่อมพ่ายธีรปัญญา                     ปราชญ์แท้ ชนะเพียงหมู่โมหา                    เห็นผิด ธรรมนา อริฏฐะเพทย่อมแพ้                    พิชญ์ผู้เมธี           ดูกรอริฏฐะ  ผู้ทรงเวททั้งหลายนั้นชนะได้แต่หมู่คนโง่เขลาเท่านั้น มิอาจพาผู้มีปัญญาให้หลงเชื่อได้  ไตรเพทมีมายาเหมือนพยับแดด  เหมือนภาพลวงตาบนแผ่นดินร้อน ให้เหล่ามฤคที่เห็นว่าน้ำ พากันไปพินาศสิ้น    ไม่มีจริงแต่มองคล้ายมีจริง  คนผู้มืดมนด้วยความไม่รู้หลงเชื่อว่าไม่มีโทษ ตามไปก็ถึงความเคราะห์ร้าย   หากปราชญ์ผู้รู้ธรรมชาติแห่งภาพลวงนั้นแล้ว ย่อมไม่อาจถูกล่อหลอกไป   ไตรเพทมิอาจป้อง              ประทุษชน พร่ามิตรผลาญมงคล                    คดผู้ พระเพลิงพร่ำบวงบน                    บดบาป ได้ฤๅ โทสจริตชนรู้                              กอปรร้ายฤๅถอน         ไตรเพทมิได้มีไว้เพื่อปกป้องคนผู้ประทุษร้ายมิตร ผู้ล้างผลาญความเจริญ   เพลิงที่เหล่าพราหมณ์บูชาย่อมมิอาจป้องกันคนผู้มีโทสะประกอบกรรมชั่วได้   เผาไม้จนโลกแผ้ว            พฤกษา เผาทรัพย์พร้อมโภคา                 สรรพสิ้น ไฟฤๅอิ่มเดชา                           โชติอัส- มะเอย ใครอาจยังให้ลิ้น                       อัคคิสิ้นหิวกระหาย         เพลิงอันมีเดชยากหาเหมือนนั้นไม่รู้อิ่มดอกอริฏฐะ  แม้คนทั้งหลายจะนำไม้แลหญ้าทั้งสิ้นโลก พร้อมทรัพย์สมบัติทั้งปวงของตนมาเผา  เพลิงก็มิอาจกินอิ่มหนำ แล้วนำพาคนเหล่านั้นไปสู่สวรรค์ได้ ********************************************** ผู้เรียบเรียง ศรีสุรางค์ สงวนลิขสิทธิ์  คุ้ง – อ้อม นาน ยาว ตลอดไป  พยับ – มืดมัว ครึ้ม เงาแดด ภาพลวงตาอันเกิดจากเงา เช่น เห็นแต่ไกลเป็นน้ำ  ธีร – นักปราชญ์ ฉลาด มีปัญญา ชำนาญ มีไหวพริบ มั่นคง แข็งแรง  โมหะ – ความเขลา ความหลง ความโง่ ความฉงน ความมืดมน  พิชญ์ – คนมีความรู้สูง นักปราชญ์  เมธี – ผู้มีปัญญาความรู้ นักปราชญ์  อัสมะ – ไม่เสมอเหมือน  ไม่มีสิ่งเปรียบ จากคุณ : ศรีสุรางค์ - [ 29 ส.ค. 49 18:09:08 ]

ความคิดเห็นที่ 2   สรรพสิ่งแปรเปลี่ยนได้      ฉันใด ไฟเกิดแลแปรไป                       ดั่งนั้น ประกอบวิริยสีไฟ                       จึ่งเกิด ดังเช่นนมเปลี่ยนชั้น                 สู่ส้มแลเนย         นมสดแปรไปได้เป็นธรรมดาคือเป็นนมส้ม แล้วเป็นเนยข้นฉันใด  ไฟก็มีความแปรไปเป็นธรรมดาฉันนั้น   เมื่อประกอบความเพียรในการสีไฟ  ไฟจึงจะเกิดได้   ไม้แห้งไม้สดไร้            แรงเพลิง อัคคิจักร้อนเริง                    โรจน์ได้ เพราะสีจุดจึ่งเถกิง                 ก่อเกิด เว้นเหตุแล้วย่อมไร้               เดชไร้ไฟผลาญ         ไฟมิใช่เทวเจ้าผู้สถิตอยู่ในไม้แห้งฤๅไม้สดเลย  เว้นกิริยาของผู้ประสงค์ไฟสีไม้ให้เกิดไฟเสีย  ไฟย่อมเกิดไม่ได้โดยธรรมดา   หากเพลิงแฝงร่างเร้น       รุกขา พฤกษชาติถ้วนพนา             จักไหม้ ไม้แห้งเดือดเดชา                 ลุกโชติ เองนา เพลิงมิได้สถิตไม้                  พลุ่งไม้ไหม้เพลิง         ถ้าไฟพึงสถิตอยู่ในไม้แห้งและไม้สดแล้วไซร้  ป่าในโลกทั้งหมดคงจะแห้ง  ไม้ทั้งหลายก็คงลุกโพลงเป็นเปลวได้เอง   หากบุญบังเกิดได้         ด้วยไฟ เผาถ่านเผาเกลือไป              หลุดพ้น พ่อครัวสัปเหร่อใคร               เผาศพ ล้วนหลากบุญล้ำล้น              ชื่อล้นแรงบุญ         ถ้านรชนทำบุญได้ด้วยการนำไม้แลหญ้าให้เพลิงกินเพียงเท่านี้แล้ว  บรรดาคนเผาถ่าน  คนคั่วเกลือ  พ่อครัว  หรือคนเผาศพผู้จุดไฟก็ชื่อว่าบำเพ็ญบุญยิ่งแลหรือ   แท้พราหมณ์ทรงเพทเลี้ยง    บำเรอเพลิง กรานก่อกองกูณฑ์เถกิง               ก่องฟ้า เร่งเชื้อโชติโชนเชิง                    โชนโชติ หาใช่กอปรบุญกล้า                    แก่นเสี้ยวบุญไฉน         แม้พราหมณ์ฤๅใครทั้งหลายจะเลี้ยงไฟเรียนมนต์  บ้างให้เชื้อไฟ บ้างทำให้บังเกิดควันมีเปลวร้อน  ผู้เหล่านั้นมิได้ชื่อว่าทำบุญเลย  เพราะเหตุไร   อัคคีอันโลกค้อม             เคารพ ไยจึ่งเสวยซากศพ                    อสุภไสร้ มิลักขุชนนบ                           น้ำนอบ น้ำ ฤ เพลิงฤๅไท้                      เทพท้าวเทวา         ก็ไยไฟอันเป็นเทพของพวกพราหมณ์ อันเธออ้างว่าเป็นที่บูชาแห่งโลก จึงกินสิ่งปฏิกูลเช่นซากงู ซากศพ ซึ่งหมู่ชนรังเกียจเหล่านั้นได้เล่า         ชนบางหมู่นับถือไฟว่าเป็นเทวดา  ชาวมิลักขุก็นับถือน้ำ  ชนทั้งหมดนั้นหลงนับถือผิด   ไฟไม่ใช่เทพเจ้าองค์หนึ่ง แลน้ำก็มิใช่เทพเจ้าองค์หนึ่ง   ไร้ร่างสำหรับรู้              ไร้ใจ ใช้ช่วยกิจชนใน                   นเรศหล้า แม้บูชิตเชิดไฟ                     หากกอปร บาปนา หวังสุคติภาคหน้า                 ภพโพ้นฤๅถึง         เพลิงนั้นไร้ร่าง ไร้อินทรีย์ ไร้สัญญา  ไม่มีจิตเจตนาจะรู้สึก   เป็นเครื่องมือประกอบกิจการงานแห่งชนทั้งหลาย  พวกผู้ที่นำเพลิงมาบูชาแล้วนั้น ถ้ายังประกอบกรรมชั่วอยู่ จะถึงสุคติภพได้อย่างไร   พราหมณ์หวังประโยชน์น้อม    พรรณนา คุณอิทธิพรหมา                   โลกสร้าง เอกองค์อัคคิบูชา                  บุรพชาติ ไหว้สิ่งสร้างเองอ้าง                เหตุนี้น่าหัว         พราหมณ์ทั้งหลายหวังเลี้ยงชีวิตตนด้วยความเลื่อมใสของผู้อื่น  กล่าวยกย่องพระพรหมหนักหนาว่า ทรงอานุภาพ ทรงสร้างโลก  ทรงบูชาไฟ  ก็ถ้าพระพรหมเป็นผู้สร้างโลกจริงแท้แล้ว  มาบำเรอไฟอันตนสร้างเองเพื่ออะไร  คำของพราหมณ์นี้ขัดกันเองน่าหัวเราะ   พราหมณ์ยกยัญยิ่งด้วย      สันติธรรม ผลาญสัตว์บ่เกรงกรรม               ก่อกร้าว หวังลาภสักการะนำ                  นิกรผิด ธรรมเท็จมิควรน้าว                  จิตน้อมนิยมตาม         ในอดีตเหล่าพราหมณ์หวังลาภสักการะ ชักชวนคนฆ่าสัตว์บูชายัญ อ้างว่าเป็นเหตุให้ได้สวรรค์สมบัติ  เมื่อเกิดมีผู้นับถือขึ้นก็ร้อยกรองยัญพิธี ยกย่องเป็นสันติธรรมเทียว   คำของพราหมณ์เหล่านี้เท็จทั้งนั้น  ไม่ควรนำมาพิจารณาน้อมนับถือตาม ********************************************** ผู้เรียบเรียง ศรีสุรางค์ สงวนลิขสิทธิ์  เถกิง – สูง รุ่งเรือง ปรากฏ ขึ้น  พลุ่ง – ลอยพุ่งขึ้น อาการที่น้ำเดือดหรือควันพุ่งขึ้นไป  พล่าน  อสุภ – ซากศพ  ไม่งาม  ไม่สะอาด ไม่ดี น่าเกลียด ไม่สวย  บูชิต – บูชาแล้ว  บูชา ก็ได้  พรหมา – พรหม จากคุณ : ศรีสุรางค์ - [ 29 ส.ค. 49 18:09:59 ]

ความคิดเห็นที่ 3   พราหมณ์ทรงไตรเพทท้าว     กษัตริย์ครอง ธราแล แพศย์ปลูกค้าศูทรรอง               รับใช้ สี่วรรณะตริตรอง                      กอปรกิจ ตนนา เพียงเหตุพรหมสร้างให้             ลิขิตไว้แลหรือ         พราหมณ์ทั้งหลายกล่าวว่า พระพรหมผู้มีอำนาจสร้างให้พราหมณ์เป็นผู้ทรงมนต์ กษัตริย์เป็นผู้ครองแผ่นดิน  แพศย์ทำไร่ไถนาแลค้าขาย  ส่วนศูทรนั้นมีหน้าที่รับใช้วรรณะทั้ง ๓    ทั้งนี้สืบทอดกันโดยตระกูลและประเทศแห่งตน   ถ้าวัจน์นี้แท้เที่ยง            สถาวร ใช่ราชวงศ์ฤๅธร                     ธเรศได้ ใช่พราหมณ์ฤเรียนสอน           สรรพเวท ใช่เวสสแล้วไซร้                      สุดรู้กสิกรรม         หากคำที่พราหมณ์กล่าวนี้เป็นความจริง  บุคคลผู้มิใช่ขัตติยวงศ์ก็ย่อมมิอาจครองแผ่นดินได้  คนผู้มิใช่เชื้อสายพราหมณ์ก็เรียนมนต์เวทไม่ได้  คนผู้มิใช่แพศย์มิอาจเพาะปลูกทำกสิกรรมหรือทำการค้าขายเลย   ใช่ศูทรฤๅรับใช้            รับรอง คำเท็จผู้พร่ำปอง                    ประโยชน์ได้ คนเขลาสดับบ่ตรอง                หลงเชื่อ บัณฑิตพิศแจ้งไซร้                 มิได้ใหลหลง         ผู้มิใช่ศูทรมิอาจรับใช้ผู้ใดได้ดังนั้นหรือ  แท้ที่จริงคำกล่าวเหล่านั้นไม่จริง   พราหมณ์เหล่านั้นกล่าวเท็จเพราะหวังเลี้ยงปากท้องตน  คนด้อยปัญญาอาจหลงเชื่อ  แต่ผู้มีปัญญาเห็นความเท็จประจักษ์ได้ด้วยตนทีเดียว   กษัตริย์ส่งพลีแพศย์น้อม      นานมี พราหมณ์ล่าสัตว์ก็ดี                 ดื่นด้าว มากวรรณะเลี้ยงชี-                  พิตผิด วรรณเฮย ไฉนนาถพรหมห่อนน้าว         นระให้ตรงเสมอ         ชนวรรณะกษัตริย์ส่งสิ่งของสักการะหรือส่วยแก่ชนวรรณะแพศย์ก็มี   พราหมณ์หาเลี้ยงชีพโดยเป็นพรานฆ่าสัตว์ก็มี   เพราะเหตุไรพระพรหมจึงมิแก้ไขสิ่งผิดจากที่ทรงบัญญัติไว้ให้ตรงเล่า   เทวะนฤนาถผู้               พรหมา บดีแห่งสรรพโลกา                  เสกสร้าง ไฉนลิขิตชาวประชา               ทุกข์โศก ไยบ่สรรค์โลกกว้าง                  สถิรล้วนสุขสมาน         พระพรหมผู้เป็นใหญ่ ผู้ยิ่งแล้วในโลกทั้งปวง เจ้าชีวิตแห่งสัตว์ทั้งหลาย  เหตุไรจึงบัญญัติโลกให้เป็นทุกข์ เหตุไรมิสร้างโลกทั้งปวงให้มีสุข   ภูตบดีพรหเมศวร์เจ้า      จอมอมร สรรค์พสกอดิศร                     อสัจแสร้ง มายามุสากรณ์                       เกลื่อนภพ พระนา องค์อธรรมท่านแกล้ง              ก่อร้าวรังสรรค์         พระพรหมผู้เป็นใหญ่ ผู้เจริญในโลกทั้งปวง เป็นเจ้าชีวิตของเหล่าสัตว์ เหตุไรจึงทำร้ายโลกให้พินาศเสื่อมถอยด้วยการสร้างอธรรมคือมารยาและคำเท็จทั้งหลาย   อิสสรพรหเมศวร์เจ้า         จอมประชา แท้อธรรมะเทวา                       ภูตเผ้า บวรธรรมะทั่วธรา                     บ่จัด สรรนา สรรอกุศลเสื่อมเศร้า                   เสกสร้างโศกศัลย์         เช่นนี้ไยมิควรนับว่าพรหมของเหล่าพราหมณ์นั้นเป็นเจ้าชีวิตผู้อธรรม  ทั้งๆ ที่ธรรมมีอยู่ เช่นกุศลธรรม ๑๐ ประการนั้น กลับจัดสรรโลกให้ไม่เที่ยงธรรม   ตั๊กแตนผีเสื้อภุชค์           แมลงวัน แมลงภู่หนอนประหารพลัน         ผ่องแผ้ว คืออนริยะธรรม์                         พาลประพฤติ ผิดนา กัมโพชชนคล้อยแคล้ว                คลาดแคล้วคลองธรรม         คำสอนที่ว่า ผู้ฆ่าตั๊กแตน ผีเสื้อ งู แมลงภู่ หนอนและแมลงวันแล้วย่อมบริสุทธิ์นั้น ไม่ใช่อริยธรรม  เป็นธรรมอันผิดของชาวกัมโพชรัฐเป็นอันมาก ********************************************** ผู้เรียบเรียง ศรีสุรางค์ สงวนลิขสิทธิ์  ธรา – แผ่นดิน  ธร – ทรงไว้ รักษาไว้ การถือไว้ ยึดไว้  ธเรศ – แผ่นดิน, ผู้เป็นใหญ่ในแผ่นดิน  เวสส – เวสสะ พ่อค้า(ในอินเดียสมัยก่อน)  บุคคลในวรรณะที่สามคือวรรณะแพศย์  นาถ – ผู้เป็นที่พึ่ง ที่พึ่ง  นระ – นร คน ผู้ชาย บุรุษ สามี  สถิร – เสถียร แข็ง แข็งแรง มั่นคง ไม่เปลี่ยนแปลง  ภูตบดี – เจ้าผี เจ้าแห่งสรรพสัตว์ อมนุษย์หรือเทวดาผู้ยิ่งใหญ่ พระศิวะ                       ในที่นี้ใช้คำตามต้นคาถาพระบาลีที่ว่า                                                  พฺรหฺมาปหู ภูตปตี ปชานํ  อดิศร – ผู้เป็นเจ้าใหญ่  อสัจ – อสัตย์ ไม่มีสัจจะ  กรณ์ – การทำ เครื่องทำ  อิสสร – อิสฺสร ผู้เป็นเจ้า พระเจ้าแผ่นดิน เจ้านายเหนือหัว พระอิศวร  สรร – เลือก คัด,    สรรค์ – สร้าง แต่ง (สัค,สัคคะ – การสร้าง การแต่ง สวรรค์)  อนริยะ – ไม่ประเสริฐ ปุถุชน ไม่ใช่อริยะ จากคุณ : ศรีสุรางค์ - [ 29 ส.ค. 49 18:11:07 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ตอบ คุณ สัมผัสรักในใจเรา - เดี๋ยวตอนหน้าได้รู้ค่ะว่า พราหมณ์เนสาทจะ                   เป็นอย่างไรบ้าง อิอิ   คุณ scottie - โคมัย แปลว่า มูลวัว หรือดินผสมมูลโคค่ะ คุณ ย.ยิ้มแย้ม - ขอบคุณมากค่ะ ด้วยความยินดีเลยค่ะ คุณ P_JUNG_PIGLET - พราหมณ์เนสาทจะได้รับตัดสินโทษยังไง                ต้องรอตอนหน้าค่ะ   คุณ lyne (katarena) - ค่ะ หาไอคอนของกิน และอันอื่นๆ ที่ไม่ค่อยได้ใช้                   มาเยอะเลยค่ะ                   ช่วงนี้โคลงเยอะด้วย กว่าจะจัดหน้าเสร็จก็มึนเลยค่ะ                   ๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑ ขอบคุณทุกๆ ท่านที่มาอ่านนะคะ คิดว่าตอนหน้าก็คงจะจบแล้วล่ะค่ะ จากคุณ : ศรีสุรางค์ - [ 29 ส.ค. 49 18:22:51 ]

ความคิดเห็นที่ 5 จากคุณ : น้าสือสาว (โสมรัศมี) - [ 29 ส.ค. 49 20:56:31 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ขอบคุณครับ ที่นำมาให้อ่านกันครับ จากคุณ : แม่จิตร (maejitr) - [ 29 ส.ค. 49 23:42:22 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ตามมาทันแล้วครับ ตอนนี้มีอะไรที่น่าคิดและแง่คิดฟังหลายอย่างทีเดียว เหมือน๔กกันเรื่องปรัชญาอันน่าอภิปราย จากคุณ : GTW - [ 30 ส.ค. 49 04:57:26 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ชอบจังเลย อ่านเฉพาะร้อยแก้ว ถอดความดีแท้ (ไม่มีปัญญาอ่านโคลงน่ะค่ะ แหะๆ) จากคุณ : scottie - [ 30 ส.ค. 49 11:08:03 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ตอบ คุณ น้าสือสาว (โสมรัศมี) - ขอบคุณมากๆ เลยค่ะน้าสือ ที่แวะมา ^v^                       คุณ แม่จิตร (maejitr) - ขอบคุณมากๆ ที่แวะมาอ่านและ                            ลงชื่อใหกำลังใจกันเช่นกันค่ะ   คุณ GTW - ประทับใจชาดกเรื่องนี้ที่ตรงนี้เหมือนกันค่ะ                    เป็นการถกเถียงแก้วาทะเรื่องความเชื่อกันล้วนๆ เลย                    จะเห็นว่าตอนนี้มีโคลงเยอะมาก ซึ่งถอดความมาจากคาถา ในชาดก                   ส่วนที่เป็นคาถานี่ละค่ะที่สำคัญ และเชื่อกันว่ามาจากพุทธพจน์จริงๆ                     ส่วนที่เป็นอรรถาธิบายเป็นร้อยแก้วนั้นบรรดาพระอาจารย์ท่าน                   แต่งอธิบายขึ้นภายหลัง(จึงอยู่ในคัมภีร์อรรถกถา ไม่ใช่พระไตรปิฎก)                  และส่วนที่เป็นการถกแก้ความเชื่อเรื่องการบูชายัญนี้เอง                 ที่นิทานชาดกซึ่งเรียบเรียงและพิมพ์แบบย่อความ หรือสำหรับเด็กๆอ่าน                  จะตัดออกไปหมดเลย อ่านมาหลายเล่มแล้ว                 โดยเฉพาะหนังสือทศชาติแนวการ์ตูนต่างๆ                 (สาระหายไปเยอะ เสียดายค่ะ) ^ ^                 คุณ scottie - อิอิ เขียนร้อยแก้วไว้ก็เผื่อใครไม่ชอบอ่านโคลงน่ะค่ะ                     (กลัวตัวเองแต่งโคลงแล้วคนอ่านไม่รู้เรื่องด้วยหละค่ะ  เอิ๊กๆ)                       จากคุณ : ศรีสุรางค์ - [ 30 ส.ค. 49 14:55:20 ]

ความคิดเห็นที่ 10 อ่านจบแล้วครับ มาครั้งนี้โคลงเยอะดี ชอบมากเลยน่ะครับ จากคุณ : ย.ยิ้มแย้ม - [ 30 ส.ค. 49 15:59:56 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ตอบ คุณ ย.ยิ้มแย้ม -      ขอบคุณมากค่ะที่ตามอ่าน                    กว่าจะแต่งโคลงได้เยอะขนาดนี้ก็คิดจนปวดหัวไป                    หลายวันเหมือนกันค่ะ  ^ ^v จากคุณ : ศรีสุรางค์ - [ 2 ก.ย. 49 10:29:54 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ตอนที่ ๙ (ตอนจบค่ะ) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4684976/W4684976.html#4 แก้ไขเมื่อ 05 ก.ย. 49 17:04:46 จากคุณ : ศรีสุรางค์ - [ 5 ก.ย. 49 17:04:22 ]