ความคิดเห็นที่ 1 หลังจากบาดแผลสุดท้ายหายขาด พ่อก็ผมพาผมไปอยู่ที่อื่นเพราะที่เราอยู่มันอันตรายเกินไป ผมยังเป็นเด็กหนุ่มเลือดร้อน  ผมคงต้องอยากเอาคืนแน่ๆถ้ายังอยู่ที่เดิม “พ่อให้ผมหนี ผมไม่ได้ขี้ขลาดนะครับ”ผมว่างอนๆ “แกอย่าเสี่ยงให้พ่อแม่ต้องคอยเป็นห่วงอยู่เลย วันๆไม่ต้องทำมาหากินกัน” พ่อผมตัดบท “ผมไม่อยากหนีนี่นา” ผมพ้อ “ถูกคู่ปรับเล่นงานเสียเกือบแย่แถมถูกตีกระบาลมาเกือบตายยังจะมาทำเป็นเก่ง” พ่อส่ายหัว “เรื่องของศักดิ์ศรีพ่อจะมาเข้าใจอะไร” ผมเริ่มกระฟัดกระเฟียดอีก “เออ พ่อไม่เข้าใจแล้วไม่ยอมปล่อยให้แกไปบ้ากับไอ้ศักดิ์ศรีบ้าบอพวกนั้นเด็ดขาด กลัวสักวันเงาหัวแกจะไม่มี” พ่อผมพูดเนิบๆแต่แฝงคำขู่ไว้นิดหน่อย ผมว่าพ่อน่าจะลองไปเกิดพวกช่างกลดูสักชาติจะได้ซึ้งถึงคำว่าศักดิ์ศรีว่ามันเป็นเรื่องสำคัญในระดับที่อาจแบ่งแยกเผ่าพันธุ์กันได้เลยทีเดียว ผมกับพ่อทะเลาะกันบ่อยและรุนแรงมากขึ้นเกี่ยวกับเรื่องนี้ แล้วผมก็ตัดใจตัดความอาวรณ์หนีออกจากบ้านในที่สุด  แม้จะมองว่านั่นเป็นเรื่องบ้าบอที่สุดที่ผมเคยทำเมื่อสามปีก่อน...แต่ผมก็ยังยืนยันว่าอย่างไรผมก็ต้องทำ ตอนนี้ผมใช้ชีวิตอยู่ตามลำพังในสังคมที่ทำอย่างไรก็ยังไม่คุ้นเคยนัก ผมคิดถึงพ่อกับแม่มาก  แต่ยังไม่มีเวลากลับไปกราบท่านเพราะผมเพิ่งแต่งงานและชีวิตคู่ของผมยังไม่ค่อยเข้าที่เท่าไหร่ ตอนที่แต่งงานพ่อกับแม่ท่านที่แก่เฒ่าของผมก็งกเงิ่นเกินกว่าจะเดินทางมาร่วมงานได้จึงฝากคำอวยพรมากับเพื่อนฝูงที่มาร่วมงานได้ ผมไม่เองก็ไม่ใช่คนมีความรู้มากอะไร ดีแต่ได้เมียรวย เธอมีตึกแถวในทำเลที่ดี   เราเลยปรับปรุงแล้วเปิดเป็นหอพักนักศึกษาที่เรียนอยู่มหาวิทยาลัยท้ายซอย กิจการเรียกได้ว่าดีมาก เราไม่ต้องทำอะไรก็มีอยู่มีกินกันอย่างสบาย “พี่รับพ่อแม่พี่มาอยู่ด้วยซิคะ” เมียผมเคยชวน แต่ผมยังลังเล เพราะพ่อแม่ของผมท่านชอบอยู่ที่ที่ท่านอยู่นั่นมากกว่า “พ่อแม่พี่ชอบต่างจังหวัดมากกว่า” ผมว่า “หนูยังไม่เคยได้ไหว้พ่อแม่พี่เลย” “แกแก่ลงไปเยอะเลยไปไหนมาไหนไม่ค่อยสะดวก แต่ท่านก็ถามถึงเธอบ่อยๆนะ” ผมรีบรายงาน เห็นเมียทำหน้าม่อยแล้วใจมันหายครับ “จริงเหรอจ๊ะ ดีจัง” เธอชื่นมื่นขึ้น “เออ พี่ป่าหลังหอน่ะ เด็กๆบ่นกันบ่อยเลยว่างูเลื้อยเข้ามาเพ่นพ่านให้เห็นบ่อยๆ พี่จัดการอะไรเสียอย่างซิ เด็กตกใจย้ายหนีกันจะหมดหอแล้วนะคะ” เมียผมทำหน้าหงุดหงิดเมื่อพูดถึงปัญหาเก่าๆที่มีมานาน เธอหันไปมองหอพักใกล้เปิดใหม่ที่อีกฟากของถนน “ต้นไม้ก็ตัดจนเหี้ยนเหลือแต่ตอ เมื่อปีกลายนี่เอง มันก็งอกเร็วจนน่าใจหาย แผล็บเดียวดกดื่นให้งูเงี้ยวมันได้ดีใจกันอีกแล้ว เอาน่า พรุ่งนี้พี่จะดูให้” ผมรับปากอย่างรำคาญใจกับปํญหาที่แก้ไม่ตก บ้านผมนี่มันดวงสมพงษ์กับพวกงูเหลือเกิน “อย่าไปทำอะไรมันนะครับ ไอ้พวกนี้มันร้ายจะตายแถมยังกับมีแรงพยาบาทด้วย อาไม่สังเกตเหรอครับว่าทำอย่างไรเราก็กำจัดมันออกไปไม่หมด” เอกเด็กหนุ่มที่เพิ่งเข้ามาพักอยู่ที่ห้อง 201 บอกกับผมตอนที่เข้ามาสมทบยืนดูพนักงานกทม.จับงูในสวนหลังหอพัก “อาก็ไม่ได้ทำอะไรมันหรอก ให้เจ้าหน้าที่เขามาจับเอาไปปล่อยน่ะ” ผมยิ้ม “ตัวใหญ่ๆทั้งนั้นเลยนะครับ มีทั้งเหลือม เห่า เล็กๆอย่างไอ้เขียวหางไหม้ยังมีเลย” เขามองตามงูแต่ละตัวที่สิ้นฤทธิ์ถูกจับใส่กระสอบต่อกระสอบ “ผมคิดว่าหมดแล้วล่ะครับ” หัวหน้างานเข้ามารายงานผม “ดีครับ น้องๆพวกนี้เขาจะได้สบายใจ” ผมปาดเหงื่อ แฮะ..ไม่รู้หมายถึงใครเหมือนกัน “อย่าลืมจ้างคนมาตัดกิ่งไม้ ตัดหญ้านะครับ มันรกมากจริงๆ” เขาแนะนำ “ครับๆ ขอบคุณมากเลยนะครับ” ผมค้อมหัวรับประงกๆ  เขาหันไปเรียกพนักงานทุกคนกลับพร้อมกระสอบบรรจุงูสี่ห้าใบ “พี่คะ ให้คนมาจับไปหมดแล้วเหรอ?” เด็กสาวที่เช่าอยู่ชั้นสี่เข้ามาถามผมหลังจากเห็นพนักงานเดินผ่านไป “ใช่  ไม่ต้องกลัวกันแล้วนะ  แล้วพี่จะเอาคนมาตัดต้นไม้ด้วย” ผมกอดอกมองต้นไม้ตรงหน้า “กำลังนึกอยู่เลยว่าถ้าไม่ทำอะไรสักอย่างหนูจะย้ายสิ้นเดือนนี้แน่” เธอทำท่าขนพอง “โธ่ อย่าพูดแบบนั้นซิจ๊ะ” ผมหันมายิ้มหวานกับพวกเธอ “พี่นี่ขนาดมีเมียแล้วยัง ทำเป็นหน้าเป็นกับสาวๆอีก” พวกเธอทำหน้าแดงแล้วตีที่แขนเบาๆ แล้วหันเดินเหนียมออกไป ผมมองตาม นั่นสินะ ใครๆก็บอกว่าตาของผมน่ะมีเสน่ห์เร้าใจไม่หยอก เมียผมก็เสร็จผมด้วยสายตาแบบนี้เหมือนกัน เธอบอกว่าแววตาผมหวามใจเหมือนหัวงูในห้วงรัก เออนะ...สงสัยตอนที่พูดเธอคงกำลังหึงกระมัง แก้ไขเมื่อ 30 ส.ค. 49 12:18:03 จากคุณ : vannessia - [ 30 ส.ค. 49 11:53:49 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เพื่อนของผมคนหนึ่งแนะนำธุรกิจที่น่าสนใจให้ผม เป็นธุรกิจขายตรงเครื่องสำอางครับ แล้วหอพักของผมน่ะผู้หญิงมากกว่าผู้ชาย การค้าขายของผมก็เลยไปด้วยดี ผมให้ใจกับมากไปหน่อยครับ ผมเลยลืมเรื่องตัดต้นไม้จนได้ แล้วมันก็....อีหรอบเดิมครับ หลังหอพักของผมดกดื่นร่มรื่นไปด้วยต้นไม้ใบหญ้าจนน่าห่วงอีกรอบ “งูน่ะมันตามกลิ่นเดิมๆ มาอยู่อีกแน่ๆล่ะอา” เอกออกความเห็นเมื่อเดินเข้ามาใกล้ผมที่กำลังกอดอกมองต้นไม้อย่างเพลียๆหัวใจ “นี่เอก แกเรียนชั้นไหนแล้ววะ” ผมถาม “ม.สองครับ” “ที่โรงเรียนมีแผนกวิชางูศึกษาหรือไง?”ผมปรือตามองเหล่เด็กหนุ่มข้างๆ “เปล่าครับ แต่ผู้ใหญ่เขาบอกต่อๆกันมานี่ครับ งูมันมีสัญชาติญาณในพวกของมันในการสื่อสารกันและกัน ถ้าอาไม่จัดการเด็ดขาดสักวันมันเพล่นพล่านเต็มสวน แล้วก็เลยมาที่ตึกแน่ๆ” เสียงที่ตื่นเต้นของเอกเรียกให้คนที่นั่งอ่านหนังสือและดูทีวีบริเวณนั้นหันมาตั้งใจฟัง “เพ้อเจ้อแล้วเอก จะไปซื้อของไม่ใช่เหรอไปเลยไป” ผมรีบไล่เขาไปก่อนที่ใครจะทันได้คิดตาม “ไอ้เด็กเลี้ยงแกะ ปากเปราะไปได้” ผมบ่นกับตัวเอง กวาดตามองเห็นทุกคนหันกลับไปที่กิจกรรมของตัวเองก็โล่งหัวใจ ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าผมรู้จักเมียผมดีแค่ไหน? เธอเป็นคนน่ารัก อ่อนโยน ใจเสาะ ใจอ่อน เธอชอบไปวัดทำบุญทุกวันพระครับนั่นผมปลื้มมากเลย และผมรู้จักเธอในลักษณะนี้มาเกือบชั่วชีวิต ทว่า...เอกไปพูดอะไรกับเมียผมกันแน่นะ? ตัวตนที่เธอแสดงออกมาในสวนนั้นจึงกลายเป็นอะไรที่ผมไม่คุ้นเคยมาก่อน โดยปราศจากคำปรึกษาใดๆกับผม  เมียผมออกล่างูด้วยตัวเอง ไม่เกินครึ่งชั่วโมงเธอสามารถลากงูที่ซ่อนตัวอยู่ออกมาเผชิญหน้าได้หลายตัว ช่างเป็นนักล่าที่น่ากลัวมากครับ การใช้บ่วงคล้อง การหลอกล่อ เธอทำได้อย่างถนัดชัดเจนและทะมัดทะแมง เธอตีพวกมันด้วยไม้เบสบอลจนดิ้นพล่านๆดีดกระตุกไปรอบๆ และแน่นิ่งไป แม้มันจะสงบไปแล้วกระนั้นเธอก็ยังหวดไปที่ร่างของมันไม่หยุด ร่างกายของงูพวกนั้นแหลกเหลวจนแทบไม่เหลือสภาพเดิม ผมอึ้งเป็นไอ้บื้อไปพักใหญ่เมื่อได้เห็นท่าทางเอาเป็นเอาตายของเมียรัก “ทำไมทำแบบนี้” ผมพูดเหมือนละเมอ ผมเกือบจะอาเจียนเมื่อเห็นงูพวกนั้นเละเป็นกองๆ ผมนึกไม่ออกว่าจะจัดการเก็บกวาดมันอย่างไร ผมกลัวนะครับ มือผมสั่นเลย... “คุณเอาแต่ลืมๆลืมและลืม ฉันเลยจัดการเอง” เมียผมที่กำลังจะเดินสวนกลับไปหันมาตะคอกผม “น่าจะเรียกคนมาจับเหมือนเคย” ผมเสียงอ่อนเบา “จับๆๆๆ จับไปมันก็กลับมา ไม่รู้จักจบสิ้น คุณไม่เบื่อแต่ฉันเบื่อ ลูกค้าจะหนีหายหมดสักวันถ้ามันยังมาอยู่อย่างนี้” เธอพูดไปหอบไปนิดๆหน่อยๆ “ฆ่าสัตว์บาปกรรมนะ ไปวัดไปวาทำไมยังทำแบบนี้อีก”ผมตัวสั่นน้อยๆ ดูเหมือนผมจะยังตกใจกับเหตุการณ์อยู่ “ไม่เกี่ยวกันสักหน่อย งูพวกนี้เป็นสัตว์อันตราย เราแค่กำจัดมันก่อนที่มันจะทำร้ายเราไม่ผิดหรอก อีกอย่าง...”เธอเอียงหน้าเข้ามาใกล้ผม “มันทำให้ธุรกิจของเราเสียหายได้ ฉันไม่รู้สึกผิดหรอกนะที่กำจัดมันเสียได้” เธอว่า ความรู้สึกผมเอียงไปวูบเหมือนเรือโดนลมแรง อา...นี่คงเป็นกฎเกณฑ์ที่ละไว้สำหรับการทำบาปของคนอย่างเธอ ผมลืมไปได้อย่างไร “โห เกลื่อนเลย”เอกวิ่งหน้าตื่นมา “เมียอา เล่นซะกระจาย ช่วยอาทำความสะอาดหน่อยนะ” ผมถอนใจมองโศรกนาฏกรรมตรงหน้า “ไม่เอาด้วยหรอก ผมกลัวกลิ่นพวกมันติดตัวแล้วพวกที่เหลือของมันจะตามมาเล่นงานเรา” “จะบ้าหรืองัย เลิกประสาทเสียทีนะ” ผมหันมาเอ็ดเขา “ผมไม่ได้บอกให้เมียอาล่อซะเละแบบนี้นี่นา” เอกทำเสียงอ่อย “นี่ แกพูดอะไรกับเมียอาเนี่ย” ผมหันมามองจริงจัง “ผมก็แค่บอกว่า ถ้าไม่กำจัดงูพวกนี้ออกไป มันจะทำให้คนกลัวแล้วย้ายหนีกันหมด ก็มันจริงนี่นา” เอกออกอาการรนๆตอนผมชายตามอง “ตอนแรกเมียอาก็หัวเราะแล้วก็ไม่เชื่อเหมือนอานั่นแหละ แต่พอพี่ชั้นห้าย้ายออกไปสองห้อง เมียอาคิดหนักเลย ใครจะไปรู้ว่าเมียอาจะโหดขนาดนี้ กำจัดของผมน่ะหมายถึงให้ไปเร่งอาเอาคนมาตัดต้นไม้ กับหาคนมาจับงูไวๆตะหาก” เอกยักไหล่หลังพูดจบ ผมมองเจ้าแห่งตำนานตัวน้อยแล้วต้องส่ายหน้าเซ็ง เขาไม่มีวี่แววว่าจะสนใจช่วยผมแม้แต่น้อย “อาก็เหมือนกันเก็บกวาดดีๆล่ะ ระวังนะ กลิ่นติดตัวเมื่อไหร่พวกมันที่เหลือจะมา” เอกยิ้มที่มุมปากก่อนจะหันหลังเดินจากไป ครับวันรุ่งขึ้นมีงูตัวใหญ่มากครับพันอยู่รอบไม้เบสบอลของเมียผม และมันก็ตายในเวลาต่อมา เมียผมหวดมันไม่เลี้ยง และสภาพของมันก็เหมือนกับตัวอื่นๆเละเทะไม่เหลือชิ้นดี  และเอกก็ร่วมอยู่ในเหตุการณ์นั้นด้วย ที่จริงผมก็ไม่อยากถือสาความเป็นเด็กของเอกนักหรอก เขายังเด็กนักที่จะเห็นว่าการพูดในสิ่งที่ยังไม่เป็นพิสูจน์ได้ว่าจริงหรือไม่นั้นเป็นสิ่งต้องพิจารณาให้ละเอียด ทั้งเรื่องงูตามกลิ่นมาจนถึงไม้เบสบอล จากคุณ : vannessia - [ 30 ส.ค. 49 11:55:32 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เรื่องที่เมียผมเจองูในห้องน้ำ ทางเดิน ห้องครัว หรือแม้แต่ในผ้าห่มล้วนถูกเขานำไปเปิดเผยต่อสาธารณะชาวหอพักตลอดสัปดาห์   เขาไม่ได้เล่าสู่กันฟังเฉยๆหรอกนะครับ  หากแต่ก่อนจะจบบทสนทนาแต่ละครั้งเขามักจะเสริมเรื่องที่รู้มาให้ดูน่าเอาไปคิดมากขึ้นด้วยทฤษฏีบวมๆที่ว่ากันด้วยเรื่องสัญชาตญาณงูของเขาเสียทุกครั้ง ผลหรือครับ เมียผมเริ่มประสาทลูกค้าของผมเริ่มมองหาที่อยู่ใหม่  ผมกำลังสูญธุรกิจทั้งสองอย่างภายในเวลาเดียวกัน ทั้งธุรกิจหอพัก ธุรกิจขายตรงเครื่องสำอาง ผมเบนสายตาไปที่บริเวณหน้าอาคารฝั่งตรงข้ามที่คราคร่ำไปด้วยผู้คนแล้วก็เพิ่งสำเหนียกได้ว่า ส่วนหนึ่งในลูกค้าที่กำลังทำกิจกรรมส่วนตัวหน้าหอพักแห่งนั้นคุ้นตาผมยิ่งนัก “กิจการคนอื่นกำลังไปด้วยดี แต่ของเรากำลังแย่เพราะถูกไอ้งูบ้าพวกนี้เล่นงานเอา” เสียงเมียผมอ่อนล้าเพราะไม่ได้นอนมาหลายคืน ไม่อยากบอกหรอกครับว่าเธอไม่กล้านอนบนเตียง ไม่กล้าแม้แต่จะหลับตานอน เธอกลัวงูมาหา “เราไปทำอะไรให้มันนะ” “อย่าคิดมากซิ ไม่เกี่ยวกับพวกเลื้อยคลานพวกนั้นหรอก” ผมปลอบใจเธอ “คนที่ย้ายออกก็ออกไป แต่คนใหม่ๆที่กำลังมองหาที่พักล่ะ ทำไมพวกเขาไม่สนใจหอพักที่ทั้งสะอาด สะดวก หรูหรา  แถมราคากันเอง”เมียผมถอนใจอ่อนแรง เธอเอนกายพิงผมหลับคงอุ่นใจกว่านอนลำพังกระมัง ต้นไม้บางต้นถูกผมสั่งตัดและบางต้นก็ตัดแต่งกิ่งก้านจนเหี้ยนเตียน หญ้ารกสูงก็ถูกกำจัดจนหมด สวนหลังหอพักเลยดูโล่งสบายตาขึ้น ผมนั่งมองพลางก็คิดถึงน้องนิ๊งที่เพิ่งย้ายออกตามน้องบี น้องแจม น้องออย น้องแอน น้องทราย สารพัดน้องที่เคยอยู่ที่นี่แล้วพากันไปซบหอพักตรงข้ามกันเสียเกือบหมด ส่วนคนใหม่ๆก็ไม่มีเข้ามาเช่า ที่เดินเข้ามาในซอยนี้ส่วนใหญ่ก็เลี้ยวไปที่หอตรงข้ามกันหมดทั้งที่ความหรูหราน่าอยู่ของที่นั่นแทบจะเทียบไม่ได้กับหอพักของผมเลย   มองการณ์แล้วหอพักของผมคงต้องปิดตัวลงในไม่นานนี้  เสียงซวบๆด้านหลังต้นไม้ใหญ่เรียกให้ผมหันไปมอง... ถือเป็นความซวยของผมแท้ๆ เอกหนึ่งในผู้เช่าที่ยังเหลือเพียงน้อยนิดของผมดันมาเสียชีวิตลงจากการถูกงูเหลือมที่อาจจะหิวกระหายรัดจนขาดใจตาย ผู้เช่ารายอื่นพากันกระเจิงเลยครับ ต่างพากันมาบอกย้ายออกกับผมจนหมด แต่ในวิกฤตมักมีสิ่งที่ดีซ่อนอยู่เสมอล่ะครับ การตายของเอกทำให้เมียผมได้รู้ความจริงบางที่เธอที่ทำให้เธอถึงกับออกอาการค้างไปเลยทีเดียว เมื่อเห็นผัวเมียเจ้าของหอพักฝั่งตรงข้ามเข้ามากอดศพร้องห่มร้องไห้  เมียผมมองหน้าผมเหวอๆผมยิ้มแล้วพยักหน้า “ฟังพี่ดีๆนะพี่จะอธิบายให้ฟัง” ผมมองหน้าเธอจริงจัง ผมบอกหรือยังครับว่า ผมมักนัดสาวๆฝั่งตรงข้ามไปกินข้าวดูหนังฟังเพลงกันบ่อยๆสมัยที่พวกเธอยังอยู่ที่หอพักของผม  เรายังคงปฏิบัติเช่นนั้นเสมอแม้พวกเธอจะย้ายไปแล้วก็ตาม   ถือว่าผมทำผิดต่อเมียตัวเองเล็กๆน้อยๆเท่านั้นเองครับ เพราะผมไม่เคยมีความคิดที่จะร่วมหลับนอนกับพวกเธอเลยสักนิดแม้จะมีโอกาสเต็มๆก็ตาม ผมไม่ได้ต้องการอะไรนอกเสียจากผลประโยชน์   และผลประโยชน์ที่ว่านั่นผมเพิ่งมาพบหลังจากที่เห็นคนที่เคยเป็นลูกค้าของผมหลายที่หน้าหอพักนั่นแหละครับ ผมกระแซะถามความสมัครใจของพวกเธอดูปรากฏว่าพวกเธออาสาที่จะสืบให้ด้วยความเต็มใจครับ และสิ่งที่เธอสืบมาได้ก็ปรากฏโฉมพร้อมๆกับสิ่งที่ผมรู้โดยบังเอิญ สาวๆบอกตรงกันว่าเอกเป็นลูกชายของเจ้าของหอพักฝั่งตรงข้ามที่เพิ่งย้ายกลับมาเรียนที่นี่หลังจากไปเรียนอยู่ที่ชลบุรีมานาน เขาก็ไม่รู้ตัวหรอกครับตอนที่ผมแอบเห็นเขาปล่อยงูหลายตัวออกจากกระสอบใหญ่ในสวนหลังหอพักของผม   สิ่งที่เห็นกับสิ่งที่ได้ฟังมาทำให้ผมเข้าใจการกระทำของเขา เอกอาสาพ่อแม่มาทำลายกิจการของผมและแย่งลูกค้าไปเพราะกิจการของพ่อแม่เขาสู้ของผมกับเมียไม่ได้ เหลือเชื่อนะครับว่านี่เป็นจะแผนของเด็กมัธยมสอง มีคำพูดที่ผมจำได้เสมอว่ามนุษย์นั้นพิษร้ายลึกกว่าสัตว์ใดๆในโลก ดูเอาเถอะ...ตัวเล็กตัวน้อยแค่นี้ยังคิดยังทำชั่วร้ายได้ถึงขนาดนี้. “ไม่อยากเชื่อเลยว่า เอกจะทำแบบนี้กับเรา” เมียผมเข่าอ่อนเมื่อฟังจบ “งูที่เธอเจอในที่ต่างๆน่ะฝีมือเขาทั้งนั้น เพื่อทำให้คำพูดเขาน่าเชื่อขึ้น” ผมอธิบายต่อ “เด็กนั่นน่ะ”เธอทวนอีกครั้ง “งูน่ะ ตอนมันเล็กๆพิษสงมันก็แค่ทำให้เราปวดๆ แต่ไอ้เด็กวายร้ายนี่เล่นเอากิจการเราพังเลย” ผมส่ายหน้า “ที่เขาตายไปน่ะก็เวรกรรมแล้ว” “ใช่ ใครทำอะไรก็ได้รับผลแบบนั้น เวรกรรมไม่เคยละเว้นใคร”ผมมองเมียผมนิ่ง “ที่แท้แล้วก็ไม่มีอะไรลึกลับอย่างที่เอกพูดซักหน่อย หลอกเอาเราสมองกลวงไปหมด” เธอถอนใจออกมาหนักๆ “อะไรๆก็คลี่คลายจบลงแล้ว ฉันคิดว่าจะขายตึกนะ เราย้ายไปอยู่ที่อื่นกัน”เธอยื่นมือมาจับมือของผม “มือเย็นจังค่ะ ยังตกใจที่เด็กเอกตายหรือคะ” เธอหันมายิ้ม “อืม ผมขี้ตกใจคุณก็รู้” ผมหัวเราะพร้อมดึงมือที่เย็นและแฉะกลับกลัวเธอจะขยะแขยง “ไปอาบน้ำเถอะค่ะ เดี๋ยวฉันจะพาคุณออกไปกินข้าวข้างนอก ฉันนัดคุณแม่ด้วยค่ะ” เธอดันหลังผม ผมเดินตามแรงผลักของเธออย่างว่าง่าย “น้าศรีจะมาด้วยเหรอ?”ผมหันมามอง เธอยิ้มพยักหน้า “ทำไม่ชอบเรียกแม่ยายว่าน้าอยู่เรื่อยเลยนะ” เธอตีผมเบาๆแล้วดันผมเข้าห้องน้ำ ผมเปิดฝักบัวน้ำฟู่ไหลลงศีรษะของผม ผมหลับตาลง สองมือลูบไล้ไปทั่วใบหน้า สำหรับผมเอกไม่ได้ตายเพราะสาเหตุที่เขาทำทั้งหมดหรอก เขารู้มากเกินไปต่างหากที่ทำให้เขาต้องตาย และก็มันโชคดีที่จิตใจหยาบช้าของเขาได้กลายเป็นเหตุการณ์ที่สามารถนำมาพรางความจริงของผมได้ เรื่องที่เขาพูดไม่ใช่เรื่องไร้สาระหากแต่เป็นความจริงที่พวกอสรพิษอย่างเราไม่ใคร่อยากให้ใครรู้โดยเฉพาะคนที่เราหมายหัวเอาไว้ เมื่อก่อนเมียผมเธอปล่อยพังพอนถึงสองตัวมาเล่นงานผมแล้วลอบตีผมจนเกือบตาย เรื่องนั้นผมจำได้ไม่เคยลืม ผมสาบานไว้กับตัวเองทุกเมื่อเชื่อวันว่าผมจะต้องกลับมาและแก้แค้นให้ได้   ในวันที่ผมมองสวนที่เตียนโล่งหลังหอพักเพื่อนเหลือมได้เข้ามาหาผม ตอนนั้นแผนการณ์ต่างๆของเราจึงเริ่มต้นขึ้น “ไอ้คนที่ชื่อเอกนั่นน่ะ นายรู้ใช่ไหมต้องทำอย่างไรกับคนที่รู้มากเกินไป?”ผมมองหน้าเขาจริงจังและดุดันจนดวงตาของผมเปลี่ยนเป็นสีเหลืองอำพันและดวงตาดำก็หดตัวรียาวขึ้น “ไอ้ปากมากนั่นน่ะปล่อยเป็นหน้าที่เราเอง” เขาพยักหน้าแล้วเลื้อยไป “ที่รักคะ ชั้นจะใส่ชุดสีไหนดีระหว่างสีชมพูกับสีครีม” เมียผมเธอตะโกนถามผม ผมลืมตาขึ้นในสายน้ำที่ไหลเรื่อยรินมาจากศีรษะ สองมือลูบไล้ลำตัวแล้วเลยไปด้านหลัง เกล็ดที่ค่อยๆเผยตัวอย่างชัดเจนมากขึ้นทำให้สากมือ แววตาของผมวาบประกายเป็นสีอำพันอีกครั้ง  ลิ้นสองแฉกของผมตวัดขึ้นโลมเลียรอยยิ้มที่เย็นเยือก ถึงเวลาเอาคืนให้กับทุกชีวิตที่ต้องสิ้นสังเวยไปกับน้ำมือของเธอ ที่รัก..ว่าแต่คุณจะยังจำผมได้หรือเปล่าหนอ? แก้ไขเมื่อ 04 ก.ย. 49 12:34:42 จากคุณ : vannessia - [ 30 ส.ค. 49 11:56:27 ]

ความคิดเห็นที่ 4 แก้ไขเมื่อ 31 ส.ค. 49 11:46:17 จากคุณ : vannessia (vannessia) - [ 30 ส.ค. 49 12:15:15 ]

ความคิดเห็นที่ 5 แว๊ก..งูแปลงกาย..แหยง แหยง จากคุณ : NATTI นัทตี้ - [ 30 ส.ค. 49 18:33:14 ]

ความคิดเห็นที่ 6 โห... ทำไมเลือดเย็นจริงๆ จากคุณ : Canossa - [ 30 ส.ค. 49 18:35:22 ]

ความคิดเห็นที่ 7 อาจจะอ่านหลุดๆ ไปค่ะ เมียนี่คนเดียวกับเด็กสาวด้วยปล่าว จากคุณ : scottie - [ 31 ส.ค. 49 00:39:51 ]

ความคิดเห็นที่ 8 yeap คุณ scottie จากคุณ : vannessia - [ 31 ส.ค. 49 10:25:43 ]

ความคิดเห็นที่ 9 มีคนแบบเอกจริงๆมั๊ยเนี่ย จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 31 ส.ค. 49 11:28:32 ]

ความคิดเห็นที่ 10 กึ๊ยย งูแปลงร่างได้ จากคุณ : ก๊อตซิลล่า - [ 31 ส.ค. 49 18:57:03 A:124.120.197.57 X: TicketID:122053 ]

ความคิดเห็นที่ 11 จริงด้วยแฮะ งูแปลงร่างเป็นคนไปแล้ว ที่กลับมาเพราะรักหรือแค้นล่ะครับ จากคุณ : โก้ (เซโก้4) - [ 3 ก.ย. 49 00:18:59 ]

ความคิดเห็นที่ 12 อืม  ตอนแรกเดาว่าตัวเอกเป็นงู  แต่คนเขียนก็หลอกให้หลงอีกรอบโดยให้ตัวเอกมีกิจกรรมเหมือนมนุษย์ หักมุมรอบหนึ่งตรงนายเอกทำลายกิจการ หักอีกรอบตรงที่ตัวพระเอกเป็นงู และหักรอบสุดท้ายคืออ่านเจอคห.ของคุณก๊อตตี้  ถึงร้องอ้อ   คำแนะนำนะครับ  ตรงหักมุมรอบสุดท้ายผมว่ายอดเยี่ยมมาก  เป็นที่สุดของเรื่อง  แต่คุณแวนเนสทิ้งเบาะแสไว้น้อยเกินไปครับ  แค่พฤติกรรมของนางเอกที่เกลียดงูเหมือนกันทั้งสองยุค  มันยังไม่เพียงพอ  บางทีอาจจะใส่สัญลักษณ์อื่น ๆ ให้ฉุกใจคิดในภายหลังมากขึ้นจะดีกว่าครับ อย่างผมเองสารภาพว่า ถ้าคุณก๊อตตี้ไม่เฉลย  ผมก็ไม่ทราบเหมือนกันว่านี่คือเด็กผู้หญิงคนแรกนั่น แล้วเจอกันครับ จากคุณ : ปฤษณะ - [ 9 ก.ย. 49 18:06:16 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ขอบคุณทุกความเห็นค่ะ ขอบคุณคุณปฤษณะมากค่ะ จะปรับปรุงต่อไปค่ะ จากคุณ : vannessia (vannessia) - [ 10 ก.ย. 49 18:30:48 ]