ยังจำมั่น
ยังจำวัน ที่อบอุ่น ละมุนหวาน
วันที่ใจ ที่เหนื่อยล้า มาแสนนาน
ได้พบพาน ความงาม ความมหัศจรรย์
เราคุยกัน ใต้ร่ม พรมไพรพฤกษ์
ถ่ายทอดทั้ง ความรู้สึก แลความฝัน
บางครั้งอาจ แย้งด้วยเรื่อง คล้ายเคืองครัน
แต่ฟ้องกัน ด้วยแววตา ว่าไม่...เลย
เมื่อใจไหว ใกล้ล้มโค่น ปลอบโยนอยู่
ให้ความ หวัง ให้ต่อสู้ รู้เอื้อนเอ่ย
ให้ความหวาน ดวงมานสนิท ใกล้ชิดเชย
เหมือนจักเกลื่อน ช้ำที่เคย ให้เลยไป
ด้วย ย่างก้าว ที่วันนี้ ยังมีเธอ
เปนความหวัง อยู่เสมอ ยามชิดใกล้
ยัง หวัง ว่า คราใดห่าง อย่าจางใจ
แลอย่าให้ หวัง นี้มอด...ตลอดกาล.
จากคุณ :
พจนารถ๓๒๒
- [
1 ก.ย. 49 04:08:02
]