ความคิดเห็นที่ 1 ขึ้นต้นได้น่าสนใจครับ หวังว่าคงจะมีผู้ติดตามอ่าน ไม่แพ้เรื่องชีวิตต่างแดนที่แล้ว ๆ มานะครับ. จากคุณ : เจียวต้าย - [ 1 ก.ย. 49 08:51:38 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ช่วยรวมความคิดเห็นให้ค่ะ ----------------------------------------------------------- หนุ่มนานาชาติ        ก่อนที่จะขึ้นบทนี้ ขอเริ่มเท้าความเป็นตัวตนของสาวไทยคนนี้สักนิดหน่อย เริ่มต้นจากความรู้สึกตั้งแต่เด็กสมัยประถมจนถึงมัธยมต้น ดิฉันคิดมาตลอดว่าตัวเองหน้าตาอยู่ในเกณฑ์ดี ทั้งนี้เนื่องมาจากว่าเวลาโรงเรียนมีงานกีฬาสี แห่เทียน ลอยกระทง หรืองานวัดงานบุญต่างๆ ดิฉันเนี่ยแหละค่ะเป็นมาหมดแล้ว ไม่ว่าจะเป็น ดรัมเมเยอร์ คนถือป้าย เชียร์ลีดเดอร์ นางนพมาศ หรือถือเทียนเข้าพรรษา ดังนั้น จึงมีความภาคภูมิใจในหน้าตาอันอยู่ในเกณฑ์ผ่าน ISO ของตัวเองมาตลอด ก็เป็นธรรมดาหนุ่มไทยในโรงเรียนก็ต้องมีมาพัวพันบ้างพอสมควร แอบเอาดอกไม้มาให้อยู่ประจำ ตอนนั้นสำหรับดิฉันแล้ว หนุ่มไทยช่างเอาใจ อยากได้นู่น ก็หามาให้ อยากได้นี่ก็หามาให้ แต่พอผ่านช่วงกราฟขึ้นสูงของชีวิตไป ผ่านเข้าสู่ชั้นมัธยมปลาย ขอโทษค่ะ ชีวิตดิฉันดิ่งลงอย่างน่าใจหาย จากการเคยเป็น “ดาวเด่น” ในโรงเรียน กลับกลายมาเป็น “ดาวดำ” ประจำโรงเรียน คือชีวิตผลิกผัน ต้องเข้าโรงเรียนอัสสัมชัญ ซึ่งเป็นโรงเรียนคนมีเงิน ก็จะมีแต่หนุ่ม สาว หน้าตา อาตี๋ อาหมวย ขาวๆ สวยๆ กันทั้งนั้น ทำให้ช่วงนั้นดาวโรงเรียนอย่างดิฉัน ต้องมาเป็นไอ้ดำ ในกลุ่มเพื่อนผู้ชาย ตอนนั้น ถ้าถามว่าผู้ชายไทยเป็นอย่างไรเหรอ คงตอบได้ทันทีค่ะว่า ตาต่ำ มองไม่เห็นคุณค่าของเพชรเม็ดงามอย่างดิฉัน คือขอโทษค่ะ อยู่มาสามปี ม.4- ม. 6 ไม่มีผู้ชายหน้าไหนมาจีบ ผ่านจากช่วงชีวิตนักเรียนมัธยมปลาย ก้าวเข้าสู่รั้วมหาวิทยาลัย ดิฉันก็มีชีวิตเริ่มเปลี่ยนไป เพราะเริ่มเรียนรู้ว่า เป็นหัวหมาดีกว่าเป็นหางราชสี ดิฉันจึงไม่เลือกค่ะ จุฬา ธรรมศาสตร์ ให้เหตุผลว่า มันไม่เหมาะกับเรา แต่จริงๆ รู้ค่ะว่าไปอยู่น่ะ ดับแน่นอน จึงผันตัวเองมาอยู่แบบบ้านๆ ชีวิตก็ดีค่ะ แต่ก็เริ่มเรียนรู้ว่า ความรักในวัยเรียนยังเป็นอะไรที่ไม่แน่ไม่นอน คบๆไปเดี๋ยวก็เลิก แต่ขอบอกไว้ก่อนนะคะว่าไม่ใช่กับทุกคน ทุกคู่ บางคู่เค้าคบกันตั้งแต่เรียนจนแต่งงานมีลูก ก็มีเยอะแยะ ทั้งนี้เรื่องความรักก็ขึ้นอยู่กับคนสองคนนั่นแหละค่ะ ว่าจะประคับประคองกันไปได้ขนาดไหน เคยมีพี่สาวคนหนึ่งสอนดิฉันว่า “ความรักต้องการทั้งการ อยู่ทน และก็ต้องการ ทนอยู่ ไปพร้อมๆ กัน” ส่วนตัวดิฉันเองหรือคะอยู่ไม่ทนเลยสักคน จนกระทั่งปีสุดท้ายออกฝึกงาน ได้พบกับสัตวแพทย์หนุ่มคนหนึ่งเข้ามาจีบ แบบซึมลึกค่อยๆ เป็นค่อยๆไป พี่ๆน้องๆ จนมาเป็นแฟน ก็คบกันเรื่อยๆ จนกระทั่งคบกันได้เกือบสองปี ก็ใช้ทั้งความอยู่ทน และก็ทนอยู่นั่นแหละค่ะ ได้ผล จนกระทั่งดิฉันต้องไปเรียนต่อที่ประเทศสหรัฐอเมริกา เรื่องราวทุกอย่างจึงได้เริ่มต้นขึ้น ก่อนมาอเมริกา เราเองมั่นใจกับหัวใจตัวเองว่าจะไม่มีอะไรมาเปลี่ยนแปลงเราสองคนได้ ถึงแม้บางทีมีคนทักเหมือนกันว่า ไม่กลัวเหรอที่เราสองคนแตกต่างกัน คือเราเป็นคนแบบคล้ายๆ คนละขั้ว เราเป็นสาวสังคม เข้ากับคนง่าย เค้าเป็นคนเก็บตัว ไม่ค่อยยุ่งกับใคร เราเป็นคนเพื่อนเยอะโดยเฉพาะเพื่อนผู้ชาย (เพราะเราเรียนโรงเรียนชายล้วนระดับประถม-มัธยมต้น เปิดรับผู้หญิงแค่มัธยมปลาย) แนวคิดคล้ายผู้ชาย คุยกันแบบตรงๆ คุยกันได้คุยกันไป คุยกันไม่ได้ก็ต่อยกันเลยดีกว่า แต่เค้าถูกเลี้ยงมาแบบสังคมปิด ครอบครัวไทยแท้ มีปัญหาก็พยายามไม่พูดถึง หลบไปซักพักจะดีกว่า เราเองคิดมาตลอดว่าไม่เห็นเป็นไร เพียงแค่เราปรับเข้าหากันอะไรๆ คงเข้ากันได้  แต่แล้ววันนี้ก็มาถึง ดิฉันกลับมาถามตัวเองว่า นอกจากความแตกต่างแล้ว เราสองคนยังคงมีความรักให้กันเหมือนเดิมหรือเปล่า เพราะดิฉันเองรู้สึกเหมือนว่าตัวเองเป็นผีเสื้อสีสวยที่ถูกจับมาใส่ขวดโหลแก้ว ไม่แปลกอะไรถ้าในใจผีเสื้อน้อยอยากจะโบยบินสู่ธรรมชาติดังเดิม ถึงแม้จะพยายามปรับตัวอย่างไรก็ไม่เป็นผล ครั้งหนึ่งก่อนดิฉันโบยบินไปที่อเมริกา เคยทะเลาะกันรุนแรงที่สุด พี่เค้าพูดกับดิฉันว่า ‘เราสองคนต่างก็ต้องการความรักแล้วใครล่ะจะเป็นคนที่ให้ความรัก.. พี่ว่าเราถอยความรู้สึกให้ห่างกันอีกซักก้าวจะดีไหม’ จากนั้นเค้าก็ตัดเราทิ้งไปเลย คือปิดการติดต่อทุกอย่าง แต่เรามันพวกวิ่งชน ไม่ได้ มีปัญหาต้องเคลียร์ เลยตัดสินใจบุกไปเจอกันต่อหน้าจึงเคลียร์ปัญหากันได้ ตอนนั้นเราเสียใจกับคำพูดนั้นมาก เพราะ คิดว่าชีวิตอยู่โดยไม่มีเค้าไม่ได้ แต่ภายในใจเราสองคน ต่างคนเริ่มรู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงที่ได้ก่อตัวอย่างช้าๆ แล้ว เราสองคนยังลองพยายามกันใหม่อีกครั้งซึ่งเป็นระยะเวลาสักพัก ดิฉันก็ต้องย้ายไปเรียนอเมริกาเป็นเวลา 1 ปี ในช่วงเดือนแรกๆ โทรกลับเมืองไทยบ่อยมาก แต่แล้วทุกอย่างก็เริ่มเปลี่ยนไป เมื่อช่วงชีวิตมีใครหลายคนก้าวเข้ามาไม่ว่าจะเป็นเพื่อนคนไทย ต่างชาติ ทำให้ดิฉันเองไม่ค่อยได้โทรกลับ เค้าเองก็ไม่ค่อยได้โทรไปหา ดิฉันเป็นคนตรงๆ มีใครเข้ามาในชีวิต ทุกครั้งที่คุยกัน เราจะบอกเค้าหมดโดยที่เค้าไม่เคยบอกเราเลยสักนิดว่า เค้าไม่ชอบ หรือไม่อยากได้ยิน จนวันหนึ่งเค้าพูดกับเราอีกครั้งว่า “พี่ไม่สามารถดึงเราออกมาจากเพื่อน หรือสังคมแบบที่เราอยู่ได้ และพี่เองก็ทนไม่ได้ที่เรามีเพื่อน (ผู้ชาย) เยอะมากมายขนาดนี้ พี่ว่าเราหยุดความสัมพันธ์ของเราตรงนี้ดีกว่า  ความสัมพันธ์สองปีของเราจึงสิ้นสุดกัน ณ วันนั้น ตอนนี้ ผู้ชายไทยในความคิดของเราคือ มีมุมมองที่ค่อนข้างบีบให้ผู้หญิงต้องอยู่ในกรอบที่ผู้ชายกำหนดขึ้น  เช่นว่า เธอเป็นผู้หญิงของฉัน จะมีเพื่อนผู้ชายไม่ได้นะฉันหึง  อันนี้ก็ไม่ใช่ความผิดใคร แต่เป็นเพียงความแตกต่างที่ไม่ลงตัว ของคนทั้งคู่เท่านั้นเอง จากนั้น ชีวิตของดิฉันก็เริ่มก็มีหนุ่มหลายคนก้าวเข้ามา ไม่ว่าจะเป็นอิตาลี เวเนซูเอล่า แม็กซิโก หรืออเมริกัน ไม่รู้เหมือนกันว่าผิวสีเข้มอย่างสาวไทย จะเป็นที่ถูกใจอะไรนักหนา  แต่อย่างหนึ่งที่ได้เรียนรู้ก็คือวิธีการจีบสาว และเชื่อมความสัมพันธ์ของผู้ชายไทย และผู้ชายต่างชาตินั้นแตกต่างกัน ผู้ชายไทย จะจีบหญิงต้องเข้าไปขอเบอร์ แต่ขอโทษค่ะ สาวไหนไปอยู่อเมริกา ถ้าทำเป็นตั้งแง่ กลัวเสียเชิงโทรไปหาผู้ชายก่อน ไม่ได้นะคะ ที่นั่น ถ้าผู้ชายเค้าสนใจผู้หญิงสักคนละก้อ เค้าจะแลกเบอร์ค่ะ และถ้าผู้หญิงโทรไปหาละก้อแสดงว่าสานต่อได้ เราเองรู้ได้เพราะว่า มีชายหนุ่มหน้ามนมาขอแลกเบอร์ แต่เราด้วยความเป็นสาวไทย ไม่ได้ค่ะ ไม่โทรก่อน รอดูสิว่าเค้าจะโทรมาหรือไม่ ปรากฏว่าเงียบค่ะ ผ่านไปสองอาทิตย์ เพื่อนฝรั่งของหนุ่มคนนั้นมาเจอเราอีกครั้ง บอกว่าทำเพื่อนเค้าเฮิร์ทมาก ไม่ยอมโทรไป เราเองก็เลยบรรลุวัฒนธรรมหนุ่มต่างชาติว่า ผู้หญิงต้องโทรก่อน เป็นเหมือนการอนุญาตว่าคราวหน้า โทรมาหาได้นะ อะไรประมาณนี้ อย่างไรก็ดี สาวไทยควรระวังตัวไว้ด้วยว่า การออกเดทของฝรั่งบางที ก็หวังถึงขั้น “ไปต่อกันที่อพาทเมนท์ผมไหมครับ” อะไรประมาณนี้ เราเองได้รู้มาบ้างจากคุณบัวนี่แหละค่ะ ไม่รู้เธอไปเอามาจากไหน ความรู้รอบตัว คุณแม่ดิฉันค่ะที่หนึ่ง ดิฉัน จึงพยายามไม่ไปกับใครแบบสองต่อสอง หรือถ้าไปก็หาทางหนีทีไล่ เพื่อให้ตัวเองลอดพ้นจากเงื้อมือมัจุราชต่างประเทศไปได้ด้วยดีมาตลอด มัจุราชหน้ามนคนแรกที่เข้าตา เป็นคนอิตาลี คนนี้เราเคยเห็นเดินผ่านหน้าอพาร์ทเมนท์เกือบทุกวัน รู้สึกว่าถูกชะตา น่าสนใจ  หนุ่มอิตาลีจะ ดูดีมีเสน่ห์ แต่ขึ้นชื่อเรื่องความเจ้าชู้ จริงๆ จะว่าเค้าก็ไม่ได้นะคะ เพราะว่าหนุ่มยุโปเค้าจะเติบโตมาในวัฒนธรรมแบบนั้น คือ เทคแคร์ และจะคบกับใครก็ขอให้มีความสุขแค่ในวันนี้ ในอนาคตยังไม่ต้องคิดถึง ที่ดิฉันรู้ได้เนื่องจาก ได้เคยพูดคุยแลกเปลี่ยนแนวคิดกันบ้าง ก็ทำให้รู้จักหนุ่มอิตาลีมากขึ้น ตอนนี้ดิฉันกับเค้าก็ยังคุยกันอยู่ทางอีเมลล์บ้าง แต่ในฐานะเป็นเพื่อนที่ดีเท่านั้นเอง เพราะเราสองคนไม่ต้องการในสิ่งเดียวกัน เค้าต้องการความสุขแค่วันนี้ แต่ดิฉันต้องการอนาคตข้างหน้า สาวไทย ยังไงก็ยึดถือเรื่องความบริสุทธิ์เป็นที่ตั้ง ส่วนหนุ่มเวเนซุเอล่า จะเป็นหนุ่มสังคม หน้าคม ผิวเข้ม เลือดนักเต้นอยู่ในเส้นเลือดใหญ่ คือ เพลงมา เมื่อไหร่ ลีลาผมไปได้ทันที ทำนองนั้น ไม่ว่าหนุ่มเล็ก หนุ่มใหญ่ อ้วนหรือผอม ถ้าเป็นชายชาวละตินละก้อ 70 เปอร์เซ็นต์ แดนซ์กระจาย ส่วนนิสัย จะค่อนข้าง เฮฮา สนุกสนาน กับชีวิต หรือธุรกิจกลางคืน แต่ทั้งนี้ก็ไม่ใช่เป็นแบบนี้กันทุกคนนะคะ เป็นแค่ส่วนที่ดิฉันได้รู้จักมาบ้าง หนุ่ม แม็กซิกัน ส่วนใหญ่จะเป็นชายร่างเล็ก ไม่สูงสักเท่าไหร่ ถ้าคุณได้เห็นจะมองออกว่า เป็นพวก ลาติโนอย่างแน่นอน พวกหนุ่มลาติโน จะพูดภาษาอังกฤษสำเนียงที่ฟังยากมาก ต้องแปลอังกฤษเป็นอังกฤษทุกที เพราะปกติพวกเค้าจะพูดภาษา สเปน หรือเรียกกันว่า ภาษาสเปนิช นี่ก็เป็นอีกหนึ่งโอกาสที่ ดิฉันได้เรียนรู้อีกหนึ่งภาษาผ่านจากการมีเพื่อนต่างชาติ ถ้าถามเรื่องเต้นรำกับหนุ่มแม็กละก้อ ไม่แพ้หนุ่มเวเนซุเอล่า เปรู  เอกวาดอร์ คือ ไม่ว่าจะเป็น ซัลซ่า มาแรงแก้ บาชาต้า เต้นได้ สวยงาม พลิ้วไหว ตามทำนองเพลง จะว่าไปแล้ว การเต้นรำประเภทนี้ เป็นการเต้นรำที่สนุกสนานและเป็นการสร้างสังคมเพื่อนได้ดีอย่างหนึ่ง ดิฉันได้มีโอกาส เข้าไปเป็นสมาชิก กับกลุ่ม Salsa Casino คือเรียนอยู่ในกลุ่มของ Salsa Athens รู้สึกรักมาก เพื่อนทุกคน น่ารัก นิสัยดี และจริงใจ นอกจากนั้นกลับมายังได้วิชา ซัลซ่า มาด้วยถือเป็นกำไรชีวิต อีกหนึ่งอย่าง หนุ่มอเมริกัน จะมีหลากหลายรูปแบบแตกต่างกันไป เพราะเนื่องจากว่าคนอเมริกันอยู่ในพื้นที่เขตประเทศที่กว้างขวาง แต่ดิฉันไม่ขอกล่าวถึงใครอื่น ขอพูดถึงหนุ่มอเมริกันที่เข้ามาในชีวิตและก็จะเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตดิฉันต่อไป เค้าเป็นหนุ่มอเมริกันที่อาศัยอยู่ในรัฐทางใต้ ดั้งเดิมแกเกิดที่ Texas เป็นคาวบอยหนุ่มไม่นาน ก็ย้ายมาอยู่ใน Georgia ชื่อเค้าน่ะหรือคะ อุ๊บ! ขออุบไว้ก่อนคะ เพราะเจ้าชื่อตัวดีของสามีดิฉันนี่แหละค่ะ จะเป็นเงื่อนงำนำไปสู่เรื่องราวของบทต่อไป ไว้รออ่านต่อบทหน้านะคะ จากคุณ : มิสซิสอาร์โนลด์  - [ 1 ก.ย. 49 08:39:49 ] จากคุณ : เนตรนภัส - [ 1 ก.ย. 49 09:10:37 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ใจเย็น ๆ ครับ เขียนตุนเอาไว้ก่อน แล้วเอามาแปะวันละบทก็ได้ครับ. จากคุณ : เจียวต้าย  - [ 1 ก.ย. 49 08:53:41 ] จากคุณ : เนตรนภัส - [ 1 ก.ย. 49 09:11:44 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ขอขอบคุณคุณ เจียวต้าย และ คุณเนตรนภัส (รวมทั้งคุณจริงด้วย) มากเลยค่ะ ที่ช่วยแนะนำ และรวบรวมให้ พอดีเพิ่งจะมาสมัครสมาชิกใหม่ และก็เริ่มต้นเขียนเรื่องไว้ 2 บทพอดี เลยเอามาโพสต์ทีเดียวพร้อมกัน ยังไม่เคยมีประสบการณ์ คราวหน้าจะปรับปรุง และรวบรวมไว้แบบนี้ค่ะ อยากให้ติดตามอ่านค่ะ สมาชิกให้การต้อนรับอบอุ่นดีจังเลยค่ะ จากคุณ : มิสซิสอาร์โนลด์ (มิสซิสอาร์โนลด์) - [ 1 ก.ย. 49 11:02:24 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เรื่องน่าติดตามดีค่ะ สนุกดี แนะนำนิดนะคะ คือจัดหน้าแบบนี้อ่านนานๆจะตาลายค่ะ ถ้าตอนนึงไม่ยาวนักก็พอไหวค่ะ อ่านได้ไม่มีปัญหา แต่สองตอนต่อกันแบบนี้ตาลายนิดๆค่ะ เอ....หรือเพราะอายุ..(ยังน้อย) :P มีวิธีจัดหน้าให้อ่านง่ายอยู่ในข้อ 2.3 ของกระทู้ข้างล่างนี้นะคะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4612006/W4612006.html ของแถมค่ะ ส้อม ค่ะ (ที่คู่กะช้อนน่ะค่ะ) **แก้คำผิดค่ะ แก้ไขเมื่อ 01 ก.ย. 49 17:08:02 จากคุณ : จริง - [ 1 ก.ย. 49 17:04:24 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ยาวมากเลย (สำหรับคนขี้เกียจอ่านอย่างเรา) แต่ว่าเรื่องสั้นเรื่องนี้ เราตั้งใจอ่านมากนะ ทุกประโยค ทุกบรรทัด .... มิสซิสอาโนลด์เขียนได้สนุกสนานมากๆ จ้า ไปอยู่ต่างประเทศมาก็ได้ประสบการณ์และกำไรชีวิตหลายอย่างเลยเนอะ แล้วจะติดตามอ่านเรื่องสั้นนะจ๊ะ ^^ จากคุณ : เจ้าหญิงซาลาเปา-เจ้าชายโรซ่า - [ 1 ก.ย. 49 17:56:27 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เฮ่อๆๆ ขอขอบคุณ พี่ๆ น้องๆ สำหรับคำแนะนำ และกำลังใจ อ่านแล้วซึ้งจังที่มีคนสนใจงานเขียนของเราด้วย   ขอบคุณคุณจริงมากๆ เลยค่ะ อ่านแล้วได้รู้ว่าควรทำอย่างไรกับงานเขียนของตนเอง เข้าไปอ่านมาแล้วข้อแนะนำจากคุณไอซ์ ใช้ได้ผลจังเลยค่ะ ดิฉันใช้ไม้บรรทัดวัดเลยจริงๆ ลองจัดหน้าใหม่ แถมแก้คำผิดด้วยค่ะ(อายจัง)     คือบทที่ 1 แก้ไขได้แล้วค่ะ แต่ว่าบทที่ 2 เนื่องจากเป็นความกรุณารวบรวมให้ของคุณเนตรนภัส เราจึงเข้าไปแก้ไขไม่ได้ค่ะ ต้องขอโทษผู้อ่านทุกท่านด้วยจริงๆที่ทำให้ตาลาย ขอแก้ตัวในบทถัดไปนะคะ   สำหรับเจ้าหญิงซาลาเปา-เจ้าชายโรซ่า ดิฉันต้องขอขอบคุณมากสำหรับกำลังใจ และขอโทษกับบทความที่ยาวเกินไปรับรองว่าจะมีตอนต่อไปมาให้อ่านอีกแน่นอนค่ะ จากคุณ : มิสซิสอาร์โนล์ด (มิสซิสอาร์โนลด์) - [ 2 ก.ย. 49 07:29:10 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เขียนได้สนุกดีค่ะ (แอบฮา) แล้วจะรออ่านตอนต่อไปนะค๊า จากคุณ : GrandeMocha - [ 2 ก.ย. 49 12:27:05 ]

ความคิดเห็นที่ 9 สามีเป็นอเมริกันล่ะสิคะ กินพิซซ่าไม่ปรุง จากคุณ : Kala_mydog - [ 2 ก.ย. 49 22:05:20 ]

ความคิดเห็นที่ 10 มาอ่านค่ะ อยู่เมืองไหนที่จอร์เจียล่ะคะ (รู้จักแต่แอตแลนต้าอยู่ดี อิอิ) จากคุณ : scottie - [ 2 ก.ย. 49 22:38:46 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ^^ สนุกค่ะ รอบทต่อไปนะคะ จากคุณ : กบตัวกลม - [ 3 ก.ย. 49 02:27:43 ]

ความคิดเห็นที่ 12 หุหุหุ .. อ่านแล้วเพลินดีค่ะ คุณบัว(คุณแม่)ท่าทางจะเฮ้วนะคะเนี่ย ^___^ แต่จัดบรรทัดให้ห่างกันนิดนึงก็จะดีนะคะ จะได้อ่านง่ายขึ้น จากคุณ : เอมิ_ยัยร้อยรัก (iomamm) - [ 3 ก.ย. 49 12:23:02 ]

ความคิดเห็นที่ 13 สามีเป็นคนอเมริกันใช่อย่างแน่นอนค่ะ สงสัยคุณKala_mydog จะมีประสบการณ์ด้านคนอเมริกันเหมือนกันเลย *__* ส่วนเมืองที่ไปอยู่เป็นเมืองเล็กๆ ห่างจาก Atlanta ประมาณ 1 ชั่วโมงค่ะ ไม่ไกลมาก สำหรับบทต่อไป กำลังเขียนต่ออยู่ค่ะ จะนำมาให้อ่านต่อไปนะคะ ขอบคุณทุกๆ กำลังใจค่ะ จากคุณ : มิสซิสอาร์โนลด์ - [ 3 ก.ย. 49 14:23:17 ]

ความคิดเห็นที่ 14 "สามีเป็นคนอเมริกันใช่อย่างแน่นอนค่ะ สงสัยคุณKala_mydog จะมีประสบการณ์ด้านคนอเมริกันเหมือนกันเลย *__*" เอ่อ รบกวนคุณเจ้าของกระทู้อย่าใช้คำนี้กับดิฉันเลยค่ะ "มีประสบการณ์ด้านคนอเมริกัน" ฟังดูแล้วมันหวาดเสียว แหะๆ เหมือนดิฉันเป็นคนช่ำชองเรื่องแบบนั้น จากคุณ : Kala_mydog - [ 4 ก.ย. 49 20:16:58 ]

ความคิดเห็นที่ 15 เฮอะๆๆ ต้องขอโทษคุณKala_mydog ด้วยนะคะ คือใช้คำผิดไปนิดหน่อย คือ"มีประสบการณ์ด้านคนอเมริกัน" ตั้งใจจะหมายถึง มีเพื่อน คนรู้จัก หรือคนสนิทเป็นคนอเมริกันค่า ไม่ตั้งใจจะหมายถึงแบบนั้นค่ะ ต้องขอโทษด้วยจริงๆ จากคุณ : มิสซิสอาร์โนลด์ - [ 5 ก.ย. 49 10:04:54 ]

ความคิดเห็นที่ 16 มาช่วยอ่านอีกคน ตามเจ้าหญิงซาลาเปามาจาก เกสบุ๊ค อิอิ มิสซิสอาร์โนลด์จะทายถูกไหมน้า ว่าเราคือผู้ใดเอ่ย ไม่คิดเลยนะว่าจะมีเพื่อนแต่งเรื่องสั้นได้น่าอ่านได้ขนาดนี้เนี่ยหุหุ จากคุณ : I Love Garfield (I love Garfield) - [ 7 ก.ย. 49 17:11:40 ]

ความคิดเห็นที่ 17 คุณ I Love Garfield  ขอบคุณมากเลยนะคะ สำหรับกำลังใจ ไม่รู้คงต้องรู้แล้วแหละค่ะ แหมเป็นเพื่อนกันมานานไม่รู้ได้ไงคะ ไว้ตอนใหม่ๆ ออกแล้วจะส่งข่าวไปค่ะ จากคุณ : มิสซิสอาร์โนลด์ - [ 9 ก.ย. 49 15:07:41 ]