ความคิดเห็นที่ 1 ลมโชยพัดมาทางหน้าต่างห้อง  ผ้าม่านปลิวไสวอยู่เบื้องหลังฉัน  ผมยาวสยายของฉันพริ้วไหวไปกับสายลม  แต่นับจากนี้ไปจะไม่มีใบหน้าของกล้ามาปะทะกับผมฉันอีกแล้ว  ฉันค่อยๆ เปิดฝากล่องใบนั้นขึ้นแล้วหยิบจดหมายที่ฉันเขียนไว้ออกมาเก็บใส่กระเป๋า  มันคงสายเกินไปถ้าหากฉันเพิ่งคิดจะมอบให้เขา  แต่ฉันควรจะให้เขาเสียทีถึงแม้ว่าเขาจะไม่อยู่รับรู้ก็ตาม         แสงแดดร้อนแรงยามบ่ายส่องแสงสีเข้มลงมาตัดกับชุดสีดำของผู้คนในงาน  เม็ดเหงื่อผุดขึ้นมาบนใบหน้าฉัน  เสื้อผ้าที่มีสีดำทำให้ฉันรู้สึกร้อนมากกว่าทุกวัน  แต่ทว่ายังพอมีสายลมอ่อนๆ พัดมาพอให้รู้สึกคลายร้อนลงได้บ้าง  เมื่อฉันไปถึงที่วัดก็พบว่าโลงศพได้ตั้งอยู่หน้าเมรุเรียบร้อยแล้ว  ฉันกับเพื่อนเข้าสวัสดีแม่ของกล้าที่นั่งอยู่แถวหน้าสุดของศาลา  แม่ของกล้าเชิญให้พวกเรานั่งตรงเก้าอี้ว่างข้างๆ ท่าน     “หนูเสียใจด้วยนะคะ” ฉันพูดพลางนั่งลง แม่ของกล้าหันมายิ้มเล็กน้อยให้กับฉันแล้วพยักหน้า  ฉันสัมผัสได้ถึงความเศร้าโศกเสียใจจากใบหน้าที่แดงก่ำและดวงตาที่ชุ่มชื้นไปด้วยน้ำตาคู่นั้น  ท่านคงร้องไห้ทุกวันหลังจากที่ต้องสูญเสียลูกชายคนโตไป  ถึงแม้ว่าแม่ของกล้าจะยังมี “เก่ง” น้องชายที่ห่างกันไม่กี่ปีเป็นที่พึ่งพิงอีกคนหนึ่ง  แต่หัวอกของคนเป็นแม่นั้นลูกทุกคนก็คงเปรียบเสมือนดวงใจหนึ่งดวงที่เฝ้าทะนุถนอมดูแลจนเติบใหญ่  เมื่อความตายพรากลูกให้จากไป ก็เหมือนดั่งดวงใจได้หลุดลอยไปจากอก     เมื่อทอดผ้าบังสุกุลเสร็จก็ถึงเวลาที่ต้องขึ้นไปวางดอกไม้จัน  “นิลขอให้กล้าไปสู่สุขตินะ”ฉันยืนตั้งจิตอธิษฐานก่อนที่จะวางดอกไม้จันพร้อมกับจดหมายที่ฉันเขียนไว้ให้เขา “นิลหวังว่ากล้าคงได้รับรู้ความรู้สึกของนิลนะ”  หลังจากที่วางดอกไม้จันเสร็จฉันเดินลงมายืนข้างๆ เมรุกับแม่ของกล้า ปัง! เสียงปืนดังสนั่นเป็นสัญญาณก่อนการเผาศพ  แม่ของกล้าร้องไห้โฮเมื่อควันพวงพุ่งออกจากปล่อง  ฉันต้องคอยประคองมานั่งที่ศาลาเพราะกลัวท่านจะเป็นลม  เมื่อเสร็จงานฉันกับเพื่อนนั่งรถไปส่งท่านที่บ้าน  ก่อนฉันกลับแม่ของกล้าได้ยื่นกล่องใบเล็กๆ ใบหนึ่งให้กับฉัน  “ของกล้าเขา  มันหล่นลงมาจากชั้นวางของในห้องกล้า  แม่เปิดดูแล้ว  คิดว่ากล้าคงอยากให้หนูเก็บมันไว้” แม่ของกล้าพูดก่อนที่ฉันจะกลับ       ฟุ่บ เสียงฉันล้มตัวลงนอนอย่างเหน็ดเหนื่อยและเมื่อยล้าหลังจากที่กลับมาจากงานศพ  เย็นมากแล้วแต่อากาศในห้องยังคงร้อนอบอ้าวอยู่  ฉันลุกขึ้นนั่ง  เปิดกล่องที่แม่ของกล้าให้ฉันมา  ข้างในนั้นมีรูปภาพของเราที่ถ่ายคู่กันอยู่หนึ่งใบ  กล้าถือกีตาร์ไว้ในมือส่วนฉันก็มีหนังสือเพลงวางอยู่บนตัก  ภาพความทรงจำเก่าๆ เริ่มหวนกลับมาในความคิดของฉันอีกครั้ง  ภาพกล้ากำลังตั้งอกตั้งใจดีดกีตาร์ให้ฉันร้องเพลง  รอยยิ้มเล็กๆ เปื้อนบนแก้มของเราทั้งคู่  ดูช่างมีความสุขเหลือเกินในตอนนั้น  ฉันรู้สึกเหมือนมันเพิ่งเกิดขึ้นไม่นาน  เวลาแห่งความสุขมักผ่านไปรวดเร็วเสมอ  นอกจากรูปถ่ายแล้วยังมีเทปอีกหนึ่งม้วน  เดาว่าเทปนั้นคงเป็นเทปเพลงที่กล้าอัดไว้ตอนเล่นกีตาร์  ฉันจึงเอาเทปนั้นไปใส่ในวิทยุ     “...นิลกล้ามีบางอย่างอยากจะบอกนิลนานแล้วแต่กล้าไม่กล้าพอ  ความจริงวันที่กล้าไปหานิล  กล้าตั้งใจจะบอกนิลแต่พอกล้าเห็นนิลเดินลงมากับเขา กล้าเลยต้องถอนใจ สีหน้าของนิลดูช่างมีความสุขเหลือเกิน กล้าอยากไปส่งนิลที่บ้าน แต่กล้ากลัวว่าถ้าเขาของนิลรู้เข้าจะว่าเอาได้ กล้าไม่อยากให้นิลกับเขาต้องผิดใจกัน  กล้าไม่อยากให้นิลต้องเป็นทุกข์  กล้าคงไม่กล้าที่จะไปเจอนิลอีกสักพัก  ขอเวลาให้กล้าทำใจหน่อยนะ  แล้วกล้าจะกลับเป็นเพื่อนคนเดิมของนิล  เทปนี้กล้าคงไม่กล้าที่จะให้นิลด้วยซ้ำ แต่กล้าแค่อยากระบายความรู้สึกนี้ซักครั้ง  กล้าหวังว่าซักวันหนึ่งนิลคงได้รับรู้มันซึ่งไม่รู้ว่ามันมีวันนั้นมั้ย มีเพลงเพลงหนึ่งกล้าอยากร้องให้นิลฟังตั้งแต่ม.3แล้ว แต่ก็ไม่มีโอกาสหรือเพราะไม่กล้าก็ไม่รู้ งั้นกล้าร้องให้นิลฟังเลยแล้วกันนะ   จะเป็นคนเดียวที่ไม่บอกรักเธอ ไม่หวังให้เธอต้องมาบอกรักกัน แค่คนหนึ่งคนที่อยากเจอเธอทุกวัน ไม่อยากผูกพันไปกว่านี้  ได้แต่ห่วงใยเพียงแค่เธอข้างเดียว ไม่ขอยุ่งเกี่ยวเกินกว่าความหวังดี เพียงแอบรักข้างเดียวก็พอ เพราะว่าฉันขอเพียงแค่นี้ ก็สุขใจ...”     สิ้นเสียงเพลงแอบรักของลาบานูน  น้ำตาหยาดแรกไหลลงมาอาบแก้มทั้งสองข้างของฉันอย่างไม่ขาดสาย  หลังจากที่เพื่อนรักของฉันเสียชีวิต  ไม่ใช่สิตอนนี้เขาคือคนรักของฉันต่างหาก ฉันไม่เคยร้องไห้เลยจนถึงตอนนี้  อา...โชคชะตามาเล่นตลกอะไรกับเรากันนี่  “ทำไมนิลต้องรู้ความจริงตอนที่ทุกอย่างมันสายไปแล้ว  ทำไมกล้าไม่บอกนิลแล้วทำไมนิลไม่บอกกล้า  กล้ารู้ไหมว่านิลรักกล้า...ฮือ...” ฉันพร่ำเพ้อทั้งน้ำตา เสียใจที่รู้ความจริงเมื่อทุกอย่างมันสายไปเสียแล้ว  ลมพัดเย็นวูบมาปะทะใบหน้าที่ชุ่มไปด้วยน้ำตาของฉัน  ผมยาวสยายปลิวไปตามแรงลม  แต่ครั้งนี้ฉันรู้สึกเหมือนว่าเส้นผมได้ปะทะกับบางสิ่งข้างๆ ฉัน       เวลาได้พาฉันมารับรู้ความจริง  ก็ตอนที่เวลาได้พรากเราทั้งสองคนจากกัน  ฉันไม่อาจย้อนคืนกลับไปแก้ไขอดีตได้  ทำได้แต่เพียงรอให้เวลาแห่งความทุกข์นี้ผ่านเลยไปอย่างเชื่องช้า  แต่อีกไม่นานเวลาคงจะพาฉันไปพบเธอ  กล้า จากคุณ : วลีรมย์ (วลีรมย์) - [ 1 ก.ย. 49 12:10:45 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เวลาหมุนย้อนไปอดีตไม่ได้ แต่เวลาก็ยังเดินต่อไปข้างหน้า....ที่ไม่รู้ว่ามีอะไร อนาคตไม่แน่นอน คงต้องใช้อดีตเป็นบทเรียนค่ะ จากคุณ : จริง - [ 1 ก.ย. 49 14:17:21 ]

ความคิดเห็นที่ 3 อ่านแล้วเศร้าจังค่ะ แต่ก็เป็นบทเรียนที่ดีค่ะ เคยได้ยินคำกล่าวที่ว่า Tomorrow may be too late อ่านเรื่องนี้แล้วเหมือนจะได้แนวคิดว่า ถ้าอยากจะพูดหรือทำอะไร กับใครจงเริ่มทำ ก่อนที่จะสายไปค่ะ ชีวิตมันสั้นนัก จากคุณ : มิสซิสอาร์โนลด์ - [ 2 ก.ย. 49 08:05:36 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ถ้าเราเป็นิลก็คงจะค้างคาใจไปตลอด รู้ค่ะว่าตอนมีชีวิตอยู่บางครั้งการจะทำอะไรลงไปมันต้องอาศัยความกล้าหากแต่เพียงเรารู้ว่า วันพรุ่งนี้จะไม่มี เราคงละความขลาดและทำในสิ่งที่ใจเราอยากทำ แต่ก็นั่นแหละค่ะไม่มีใครรู้อนาคต เพราะฉะนั้นอยากทำสิ่งใหนแล้วคิดว่าเป็นสิ่งที่ดีและถูกต้องอย่ากลัวที่จะทำค่ะ ....    เศร้ามากกค่ะเรื่องนี้ จากคุณ : kk_cl - [ 3 ก.ย. 49 13:40:54 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เข้ามาทักทาย เยี่ยมชม สวัสดีค่ะ วลีรมย์ จากคุณ : - จอมจุ้น - - [ 8 ก.ย. 49 21:29:37 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ขอบคุณทุกความเห็นค่ะ เรื่องนี้ดัดแปลงมาจากเรื่องจริงสัมยเรียนมัธยม แต่ไม่เศร้าขนาดนี้นะคะ จากคุณ : วลีรมย์ (วลีรมย์) - [ 9 ก.ย. 49 10:20:27 ]