ความคิดเห็นที่ 1 “ค่ะ” เสียงถอนหายใจของเขาที่ได้ยินบอกยากว่าหมายถึงอะไร โล่งอกหรือเหนื่อยหนักกับสิ่งที่ต้องเผชิญ         “พี่คิดถึง พรุ่งนี้เลิกงานแล้วพี่ไปหานะครับ”หญิงสาวยิ้มบางๆกับตนเอง หัวใจดูจะชุ่มชื่นขึ้นอย่างประหลาด เพียงแค่รู้ว่าเขาจะมาหา เพียงแค่รู้ว่าจะได้เจอกันอย่าง...คนรัก         “ทานข้าวเย็นไหมคะ”         “คงไม่ได้ พรุ่งนี้วันเกิดน้องอิง พี่ต้องอยู่” หัวใจเหมือนถูกแผดเผาด้วยเพลิงริษยาจนมอดไหม้ แต่กระนั้นปิ่นนภางค์ก็ยังยิ้ม ก็ผู้หญิงหมายเลขสองอย่างเธอจะทำอะไรได้นอกจากยอมรับและเข้าใจ         “ค่ะ” เธอบอกแล้วเงียบอีก อีกฝ่ายคงจับได้ถึงกระแสแห่งความไม่พอใจ เธอจึงได้ยินคำหวานที่ถูกหว่านมาตามสัญญาณโทรศัพท์         “ปิ่นเข้าใจพี่นะครับ พี่อยากอยู่กับปิ่นใจจะขาด พี่ยังจำได้วันที่พี่ให้ดอกไม้ปิ่นวันวาเลนไทน์ แก้มปิ่นเป็นสีชมพูน่ารักมาก” คนฟังอมยิ้มเธอก็จำได้ไม่ลืม น้องใหม่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่หนึ่ง ใส ซื่อ บริสุทธิ์ เพิ่งก้าวออกมาสัมผัสโลกภายนอกเป็นครั้งแรกหลังจากถูกกักอยู่ภายในรั้วโรงเรียนประจำหลายปี         การรู้ซึ้งถึงความหมายแห่งวันวาเลนไทน์ กุหลาบดอกแรก รุ่นพี่มัธยมศึกษาปีที่ห้า ผู้ชายคนแรกที่หยิบยื่นความรักให้ เป็นความรักที่หวานซึ้ง ใสสวยในความรู้สึกของเด็กสาวแรกรุ่น แม้จะปลาบปลื้มกับความรักในครั้งนั้นเพียงใด เรื่องรักก็มิเคยผ่านจากปากบางสวยไปถึงหูบิดา มารดา หรือเพื่อนร่วมชั้น เธอกักเก็บความรักนั้นไว้เงียบๆในหัวใจดวงน้อยๆ เฉกเช่นในยามนี้ที่เธอเก็บงำความรักของเธอและเขาไว้ให้เป็นความลับอีกครั้ง         “พี่ดีใจที่เจอปิ่นอีกครั้ง ดีใจที่ปิ่นยังรักพี่เหมือนที่พี่รักปิ่น” คำรักหวานหูนี่เองที่หล่อเลี้ยงชีวิตเธอมิใช่อาหารที่เธอกินในแต่ละวัน             “มองอะไร ลูกหนึ่งแล้วนะ ยังคิดเหล่หนุ่มอีกเหรอ” คนถูกแซวหันกลับมามองพร้อมส่งยิ้มหวาน         “ผู้หญิงคนนั้นน่ะ รู้จักไหม เธอยืนมองเราสองคนมานานแล้วนะ” วสุธาหันไปมองแล้วลอบผ่อนลมหายใจ ปิ่นนภางค์ยืนมองอยู่ตั้งแต่เมื่อไหร่ ดวงตาดำขลับสานสบกับเขาฉายแววโกรธเกรี้ยว บอกเป็นนัยๆให้ชายหนุ่มรู้ว่าเธอกำลังเข้าใจผิด         “ก็ไม่เชิง” วสุธาหันมามองคู่สนทนาหลังจากที่ปิ่นนภางค์ส่งยิ้มเยาะหยันให้แล้วเดินจากไป         “สาวคนใหม่เหรอ” ชายหนุ่มเพียงแต่อมยิ้มไม่ยอมตอบคนถามจึงถอนหายใจแล้วเอ่ยต่อ         “เดี๋ยวเราต้องไปแล้วล่ะ วันนี้ต้องแวะไปรับคุณสามี เขาไม่ได้เอารถไปทำงาน ว่างๆแวะไปกินข้าวที่บ้านเรานะ” คนถูกชวนยิ้มกว้างเหมือนเดิม         “ไม่กลัวสามีหึงหรือไง ชวนเพื่อนชายไปเที่ยวบ้าน”         “เขาไม่หึงเราหรอก” เสียงบอกเบาๆ คนกระเซ้าหุบยิ้ม         “ทำไม เกิดอะไรขึ้นเหรอ” น้ำเสียงร้อนรนของคนถามทำให้หญิงสาวหันมามองอย่างตกใจ         “เปล่า....เขาไม่เคยหึงเราจริงจังสักที มีแหย่บ้างเล่นๆ เราคิดว่าเขาคงหึงไม่เป็น เขาเป็นคนที่มีเหตุผลมากกว่าอารมณ์น่ะ” คนบอกยิ้มหวานให้อีกครั้ง         “อ้อ !” วสุธาพยักหน้า หากยิ้มเยาะอยู่ในใจ ‘มีเหตุผลมากกว่าอารมณ์’ ขอให้จริงเถอะ         หลังจากยืนมองเพื่อนสาวจนลับสายตาแล้วชายหนุ่มก็หมุนตัวเดินไปยังทิศทางเดียวกับที่ปิ่นนภางค์เดินไป ดวงตาคมกวาดมองทั่วศูนย์อาหารจึงพบร่างบางในเสื้อแขนกุดสีขาวกับกระโปรงยาวระบายเป็นชั้นสีสดนั่งอยู่ในมุมกาแฟ         ทันทีที่เขาเอื้อมมือไปดึงเก้าอี้ ร่างบางที่นั่งอยู่ก่อนก็หันขวับมามองก่อนจะเบือนหน้าหนีไปอีกทาง ชายหนุ่มทรุดตัวลงนั่งข้างๆ         “คุณรู้จักเธอ” จู่ๆคนที่หันหน้าหนีอย่างไม่อยากเสวนาด้วยก็หันกลับมาถาม         “ใช่” คนตอบพิศมองดวงหน้าเรียวสวย วันนี้ผมยาวหยักศกสีน้ำตาลเข้มถูกพันผูกด้วยผ้าบาติกหลากสี ต่างหูสีเดียวกับกระโปรงหากอ่อนกว่าระย้าย้อยคลอเคลียนวลแก้ม         วันแรกที่เขาพบเธอ ปิ่นนภางค์ก็แต่งตัวคล้ายๆอย่างนี้ เพียงแต่วันนั้นเธอปล่อยผมให้สายลมริมทะเลลูบไล้ และสิ่งที่ทำให้เขาหลงใหลจนต้องยืนมองนิ่งนานคือเสียงหัวเราะสดใส ร่าเริงกับเด็กเร่ขายของตามชายหาด ปิ่นภางค์วันนั้นแตกต่างกับปิ่นภางค์วันนี้ที่มีสีหน้าและแววตาหม่นเศร้า         “เธอบอกให้คุณตามตอแยฉัน ขัดขวางความรักของฉันกับเขา” นี่ไง...คือความเข้าใจผิดของเธอ         “ไม่ใช่” ดวงตาคมมองมือเรียวที่หยิบโถกระเบื้องใส่น้ำตาลของร้านขึ้นมาพินิจดูลวดลาย กำไรเงินหลายวงส่งเสียงดังกรุ๊งกริ๊งยามที่เธอขยับมือ         “เธอไม่รู้เรื่องคุณ ไม่เคยคิดระแวงสามีเลยสักนิด เธออ่อนไหว อ่อนโยน มองโลกในแง่ดี รักและเชื่อใจสามีของเธออย่างที่สุด”         “นางฟ้า !  ผิดกับฉันงั้นสิที่เลวทราม เที่ยวแย่งสามีชาวบ้าน” คนฟังถอนหายใจ         “ข้อนั้นคุณคงตัดสินเองได้” คนได้รับคำตอบหันขวับมามอง ดวงตากลมโตวาวจ้าบอกถึงอารมณ์ของผู้เป็นเจ้าของได้อย่างดี         “รักแรกงั้นสิ” เมื่อเขาเพียงแค่สบตานิ่ง เสียงถามเจือแววหยันก็ดังขึ้นอีก         “หือม์” ชายหนุ่มเลิกคิ้วถามทั้งที่รู้ความนัยแห่งคำถามนั้น         “กับเธอ” วสุธาพยักหน้ารับ         “ใช่...รักแรก” รอยยิ้มอย่างผู้ชนะปรากฏบนดวงหน้าเรียว เป็นครั้งที่สองของวันที่เขาได้รับรอยยิ้มหยามหยันจากปิ่นนภางค์         “เขาก็เป็นรักแรกของฉันเหมือนกัน”         “แต่ผมไม่เคยยึดรักแรกเป็นรักเดียวของชีวิต อะไรเพิ่งเคยพบ เคยเห็น เคยสัมผัสครั้งแรก เรามักจะตื่นตา ติดใจ หลงใหลไปกับสิ่งนั้น เก็บมาแนบสนิทตราตรึงอยู่ในหัวใจ และคิดไปเองว่าไม่มีทาง ไม่มีวัน ที่จะลืมได้”         วสุธายังเอ่ยอะไรอีกมากมาย หากปิ่นนภางค์ก็ไม่ได้ใส่ใจคำพูดยาวเหยียดนั้น สมองของเธอเฝ้าแต่ครุ่นคิดหาเหตุผลที่ ‘เขาคนนั้น’ ผิดนัด จนป่านนี้เธอก็ยังไม่ได้ยินคำแก้ตัวหรือคำขอโทษ และเธอก็ไม่ได้โทรศัพท์ถามไถ่อย่างที่คู่รักทั่วไปกระทำ ไม่ใช่เพราะหยิ่งในศักดิ์ศรี ทว่าเป็นเพราะรู้ดีถึงของเขตของคู่รักลับๆอย่างตน         หญิงสาวรู้สึกตัวอีกทีเมื่อคนนั่งข้างๆพูดจบไปแล้ว ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาพูดเรื่องอะไร ก็คงจะร่ายยาวเหยียดถึงหัวข้อ ‘รักแรกมิใช่รักเดียวของชีวิต’ กระมัง ปิ่นนภางค์ก้มลงมองนาฬิกาข้อมือก่อนจะหันไปเผชิญหน้าคนที่นั่งข้างๆ         “สามสิบนาที คุณคงพูดอะไรที่อยากพูดจนจบแล้ว หวังว่าฉันคงไม่ได้เจอคุณอีกที่ร้าน และหวังเป็นอย่างยิ่งว่าคุณจะไม่ตามมาสั่งสอนว่าฉันควรดำเนินชีวิตรักของฉันยังไง” หญิงสาวจบคำพูดของเธอด้วยการลุกขึ้นเดินจากไป         วสุธาถอนหายใจ รู้สึกเจ็บจี๊ดขึ้นสมองพร้อมๆกับเจ็บแปลบที่หัวใจ ปิ่นนภางค์คงไม่ได้ฟังเขาเลยสักคำจึงไม่รู้ว่าเขาเผยความรู้สึกของตนเองออกไปมากมายเพียงไหน         “แฟนตาซี เพ้อฝัน ไม่มีอยู่จริง” ปิ่นนภางค์ยืนถอนหายใจอยู่หลังเคาน์เตอร์ มองร่างสูงที่ยกเทียนหอมแฟนตาซีในร้านขึ้นดมกลิ่น         “คุณจะเอาไงกับฉันแน่ ฉันคิดว่าเราคุยกันเข้าใจแล้วเสียอีก” วสุธาค่อยๆวางเทียนในมือลง หันกลับมามองเจ้าของร้านสาว         “ผมมาซื้อเทียน ก็เทียนแฟนตาซีของคุณน่ะ มันดูเพ้อฝัน ไม่มีจริง ผมก็พูดแค่นี้ ผมพูดถึงเทียนนะ ไม่ใช่เรื่องอื่น” คนพูดเน้นเสียงคำว่า ‘เรื่องอื่น’ อย่างจงใจ จากคุณ : อุณากรรณ - [ 1 ก.ย. 49 16:34:48 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “ไม่ขาย วันนี้ฉันปิดร้าน” หญิงสาวตะโกนเสียงดังจนลูกค้าสาวสองคนที่กำลังยืนชมโมบายจากเปลือกหอยหันมามอง ปิ่นนภางค์ถอนหายใจอีกครั้ง แล้วรีบก้าวออกจากหลังเคาน์เตอร์เมื่อเห็นว่าลูกค้าขาจรของเธอกำลังจะจากไป         “เดี๋ยวค่ะ” หญิงสาวร้องห้ามก่อนจะหันไปหยิบโมบายสองชิ้นที่ก่อนหน้านี้ลูกค้าเลือกดูอย่างสนใจมาใส่ถุงแล้วยื่นส่งให้         “แทนคำขอโทษนะคะ” ลูกค้าสองคนทำหน้างุนงง เจ้าของร้านสาวเลยชี้แจงต่อ         “ฉันเสียใจค่ะที่แสดงกิริยาไม่ดี ฉันไม่ตั้งใจ ถือซะว่าโมบายนี่แทนคำขอโทษนะคะ ถ้าคุณไม่รับฉันคงไม่สบายใจ” หญิงสาวส่งยิ้มแหยๆให้ ลูกค้าทั้งสองจึงยื่นมือมารับถุง         “ขอบคุณค่ะแล้วเราจะแวะมาอีกนะคะ” ปิ่นนภางค์ยิ้มตอบ เธอไม่เสียดายโมบายสองชิ้นนั้นเลยหากมันจะช่วยทำให้ลูกค้ารู้สึกดีขึ้นหลังจากที่เธอแสดงกิริยาก้าวร้าวออกไป         “คราวนี้ก็คุณ เชิญ” หญิงสาวหมุนตัวกลับมาหาชายหนุ่มลูกค้าอีกคนในร้าน แต่เป็นลูกค้าที่เธอไม่อยากแคร์         “ปิดร้านแล้วฝันหวานถึงรักเก่าน่ะเหรอ”         “ออกไป”         “มันไม่มีหรอกนะ ปิ่นนภางค์ ไอ้ความรู้สึกอย่างที่คุณเคยรู้สึกเมื่อสิบปีก่อน ตอนที่เดินกลับบ้านพร้อมเขา หรือตอนที่นั่งดูหนังด้วยกันในบ่ายวันเสาร์แล้วต่อด้วยการนั่งกินไอติมน่ะ มันไม่มีอีกแล้ว ตอนนี้มีเพียงแค่เขา กับครอบครัว เมียและลูก ไม่มีคุณ ยอมให้คนอื่นหลอกน่ะไม่เท่าไหร่ แต่อย่าหลอกตัวเอง” วสุธาบอกด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ดวงหน้าเรียวสวยซีดเผือดเมื่อเขาก้าวไปใกล้         “ปิ่น” ชายหนุ่มเอื้อมมือไปแตะข้อศอกหากถูกสะบัดทิ้ง         “ออกไป” เมื่อเห็นร่างสูงยังยืนนิ่งหญิงสาวจึงยื่นมือมาผลักให้เขาออกไปจากร้าน         “ต่อให้คุณคุกเข่าร้องไห้ต่อหน้า เขาก็ไม่เลือกคุณ ลืมเขาเถอะ ที่เขาทำทั้งหมดนี่เพื่อยื้อเวลาเท่านั้น ผมรู้ดี คุณเองก็เถอะคงรู้เหมือนกัน” วสุธาสังเกตว่ามือที่ออกแรงผลักเขาอยู่หลุดร่วงลงอย่างอ่อนแรงจึงหันกลับมามอง ดวงตากลมโตฉายแววปวดร้าวเมื่อมองผ่านหน้าร้านออกไปยังทางเดินเลียบหาดฝั่งตรงกันข้าม         ‘พี่ไปไม่ได้หรอกครับปิ่น น้องอิงไม่สบายพี่ต้องอยู่บ้าน’ พ่อที่ไหนกันพาลูกที่กำลังไม่สบายออกมารับลมทะเล ปิ่นนภางค์ขบฟันแน่น รานร้าวไปทั่วดวงใจ         “คุณเริ่มมองเห็นความจริงแล้วสิ” วสุธาบอกเบาๆสายตาคมยังจับภาพครอบครัวของเพื่อนสาว เสียงห้าวที่ดังขึ้นข้างตัวทำให้หญิงสาวฉุกคิดได้ว่าเธอไม่ได้อยู่คนเดียวจึงยกมือเรียวบางขึ้นปาดเช็ดน้ำตา         “ออกไปจากร้านฉันแล้วไม่ต้องกลับมาอีก” ชายหนุ่มหมุนตัวจะเดินเข้าไปหาหากแล้วก็เปลี่ยนใจ ทันทีที่วสุธาก้าวเท้าพ้นประตูร้านบานประตูก็ถูกปิดงับลงทันควัน ปิ่นนภางค์ไถลตัวตามบานประตูทรุดลงนั่งกับพื้นปล่อยเสียงสะอื้นปริ่มจะขาดใจออกมาโดยไม่รู้เลยว่าคนที่เพิ่งก้าวออกมานั้นยืนพิงบานประตูอีกด้าน ขบกรามฟังเสียงสะอื้นของเธออยู่           วสุธาถอนหายใจยาวเมื่อเห็นประตูหน้าร้าน first love ปิดสนิท ปิ่นนภางค์ไม่เปิดร้านมาสามวันแล้ว เขาไม่เคยเห็นเธอปิดร้านนานเท่าครั้งนี้เลย ทุกครั้งที่ขับรถผ่านหรือแกล้งเดินผ่านหน้าร้าน เขาจะเห็นเธอพูดคุยแนะนำสินค้างานฝีมือของเธอเองให้แก่ลูกค้าด้วยดวงหน้าที่เปี่ยมไปด้วยรอยแย้มยิ้ม         ชายหนุ่มเลี้ยวรถเข้าจอดแล้วก้าวลงมาสูดกลิ่นไอของทะเลเข้าเต็มปอด เขารักทะเล รักความลึกยากหยั่งถึงของมัน วสุธาเดินเลียบหาดทรายอย่างไม่เร่งร้อน หวังลึกๆในใจว่าจะเจอปิ่นนภางค์ แล้วเขาก็ต้องอมยิ้มกับภาพที่เห็น ร่างบางหิ้วรองเท้าไว้ด้วยมือข้างหนึ่ง ส่วนมืออีกข้างหญิงสาวรวบกระโปรงที่ยาวกรอมเท้าให้พ้นจากน้ำทะเลที่ถูกคลื่นซัดเข้าสู่ฝั่ง         ความหวังเล็กๆของเขาเป็นจริงเสมอ แต่ความหวังยิ่งใหญ่ในหัวใจไม่รู้จะเป็นจริงเมื่อใด         “ทำไมคุณไม่เปิดร้าน” ร่างบางที่กำลังสนใจกับบรรดาเปลือกหอยที่คลื่นซัดเข้าฝั่งหันขวับมามอง และทันทีที่เขาสาวเท้าเข้าไปใกล้ ปิ่นนภางค์ก็ก้าวถอยห่าง         “ผมคิดว่าคุณไม่สบาย” ไม่มีคำตอบนอกจากร่างบางที่หมุนตัวเดินกลับไปยังทิศทางที่ร้านของเธอตั้งอยู่         “คุณปล่อยให้เขามีอิทธิพลต่อคุณมากไปแล้วนะ ปิ่นนภางค์ ผู้ชายคนนั้นไม่มีค่าขนาดนั้น เขาไม่ทิ้งครอบครัวมาหาคุณแน่ๆ เขาไม่แคร์คุณสักนิด” ปิ่นนภางค์ออกวิ่ง เธอไม่อยากได้ยินเรื่องนี้อีก ทำไมเขาต้องคอยมาพูดกรอกหูทำให้เธอเจ็บช้ำอยู่เรื่อย         “ปิ่นนภางค์” วสุธาวิ่งตามเข้าไปคว้าต้นแขนกลมกลึงไว้ได้ทันเมื่อเห็นร่างบางซวนเซจะล้มลง         “ผมจอดรถไว้ใกล้ๆนี่ ถ้าคุณจะกลับร้าน ผมจะไปส่ง” แล้วคนพูดก็ดึงร่างบางให้เดินตาม เสียงอุทานเจ็บปวดทำให้ชายหนุ่มหยุดเดินหันมามองคนที่ยืนกัดริมฝีปากแน่น         “ฉันจะเดินกลับเอง” แล้วคนพูดก็สะบัดแขนเดินกะเผลกออกห่าง วสุธามองขาข้างที่กะเผลกอย่างงุนงงก่อนจะก้มลงมองพื้น สีแดงวงเล็กๆที่ปรากฏบนพื้นทรายละเอียดทำให้ชายหนุ่มสบถก่อนจะตรงดิ่งเข้าไปช้อนร่างบางไว้ในวงแขนสาวเท้าอย่างเร่งรีบไปยังรถ         “ปล่อยฉันนะ คุณกำลังทำให้ใครๆมอง”         “นี่ๆ บอกให้ปล่อยฉันลง” คนถูกสั่งไม่โต้ตอบสักคำและไม่ยอมทำตามจนเมื่อวางร่างบางให้ยืนบนพื้นถนนแล้วเปิดประตูรถได้จึงหันมาบอกด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด         “ใช่ว่าผมอยากขัดใจคุณนะ เพียงแต่ผมไม่อยากเห็นคุณทำร้ายตัวเอง ไม่อยากเห็นคุณเจ็บไม่ว่าสาเหตุจะมาจากเขา หรือเศษแก้ว เปลือกหอย อะไรก็ตามที่ทิ่มเท้าคุณอยู่นี่ หลังจากที่เท้าหายดีแล้วผมจะปล่อยให้คุณอยู่คนเดียว” คนพูดเดินอ้อมตัวรถก้าวเข้าไปนั่งหลังพวงมาลัย         ตลอดเวลาที่ทำแผลปิ่นนภางค์ปิดปากเงียบ วสุธาเองก็เช่นกัน ต่างคนต่างขบคิดทบทวนเรื่องราวของตนเอง บ่อยครั้งที่ฝ่ายชายละสายตาจากท้องถนนเหลือบมองคนข้างๆ หากไม่มีครั้งใดเลยที่ฝ่ายหญิงจะเหลือบแลไปทางฝ่ายชาย         “ขอบคุณค่ะ” เสียงพึมพำแผ่วเบาเมื่อทั้งคู่เดินมาถึงหน้าร้าน         “คุณเดินไม่คล่อง ผมจะ...”         “ไม่ต้อง” คนพูดปิดประตูทันทีที่พูดจบ วสุธาถอนหายใจก่อนจะทรุดตัวลงนั่งบนม้าหินหน้าร้าน ชายหนุ่มแหงนมองป้ายชื่อร้าน first love รักแรก...ใครกันนะที่บอกไว้ว่า รักแรกจะกลายเป็นรักที่ทรมาน หากมันไม่ใช่รักสุดท้ายในชีวิต         เสียงเปิดหน้าต่างดังมาจากด้านบนบ่งบอกว่าผู้เป็นเจ้าของบ้านพาตนเองขึ้นบันไดได้อย่างปลอดภัย วสุธาผุดลุกขึ้นเงยหน้าขึ้นมองด้านบนอันเป็นจังหวะเดียวกับคนที่อยู่ชั้นบนโผล่หน้าออกมาทางหน้าต่าง         “คุณกลับไปเถอะ ฉันไม่เป็นไรแล้ว” คนฟังยิ้มกว้างนานๆครั้ง ปิ่นนภางค์ถึงจะพูดจาดีๆกับเขาโดยปราศจากคำเหน็บแนม ประชดประชัน         “เย็นๆผมจะแวะมาอีกทีเอาของกินมาฝากด้วย”         “ไม่ต้อง ของในตู้เย็นยังมีเหลือ คุณไม่ต้องมาหรอก”         “ผมจะมา” ชายหนุ่มบอกเสียงมั่นคงแล้วต้องอมยิ้มเมื่อรู้สึกคล้ายกับว่าได้ยินเสียงคนข้างบนถอนหายใจ         “คุณวสุธา”         “ครับผม” เจ้าของชื่อรับคำแข็งขันราวกับถูกผู้เป็นนายเรียก         “ถ้าฉันเห็นหน้าคุณเมื่อไหร่ ฉันจะไล่คุณกลับทันที” เสียงคนข้างบนแหวลงมา         “สักวันคุณจะเบื่อการไล่ผม แล้วจะเปลี่ยนมาต้อนรับผมแทน” ชายหนุ่มบอกยิ้มๆแล้วเดินกลับไปยังรถ รู้สึกถึงหัวใจที่พองโต และมองเห็นแสงแห่งความหวังรางๆ เขาไม่เคยบอกปิ่นนภางค์ว่าชื่อวสุธา แต่หญิงสาวก็รู้และจำได้ คงเห็นจากป้ายชื่อที่ติดเครื่องแบบเขานั่นแหละ จากคุณ : อุณากรรณ - [ 1 ก.ย. 49 16:35:40 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ปิ่นนภางค์หลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ตื่นขึ้นมาอีกทีฟ้าก็มืดเสียแล้ว ทุกสิ่งรอบตัวเงียบงันและมืดสนิทเฉกเช่นเส้นทางรักของเธอ หญิงสาวผุดลุกขึ้นอย่างรวดเร็วแล้วต้องเซล้มลงบนเตียง เธอลืมไปว่าเท้ายังเจ็บ หลังจากควานสะเปะสะปะกดกดสวิตช์ไฟข้างเตียงได้  ดวงตากลมก็เหลือบมองนาฬิกา เกือบสองทุ่ม ไม่น่าเชื่อว่าเธอจะหลับยาวได้ขนาดนี้ จากบ่ายสามจนถึงสองทุ่ม         เสียงท้องร้องประท้วงขออาหาร หากสิ่งแรกที่ปิ่นนภางค์ทำกลับมิใช่ค้นหาของกิน ค้นหาหัวใจตัวเองมันลำบากยิ่งกว่าค้นหาอาหารมาประทังชีวิตเสียอีก มือเรียวคว้าโทรศัพท์มากดแทน แม้จะรู้ว่าเธอกำลังล้ำเส้น หากเธอก็ต้องการความห่วงใย คำพูดปลอบประโลม จากเขาเท่านั้น...จากเขาคนเดียว         “ว่าไงปิ่น โทร.มาทำไม มีอะไรนักหนาเหรอ” นี่คือคำทักทายของคนที่รักกันหรือ         “ปิ่น...ปิ่นเหยียบเศษแก้ว” ปิ่นนภางค์กรอกเสียงลงไปอย่างอึกอัก ตั้งแต่เกิดมาเธอก็ไม่เคยสำออย เรียกร้องความเห็นใจจากใครเท่านี้เลย         “เดินยังไงล่ะ ปิ่นไม่ใช่เด็กๆอย่างน้องอิงนะครับ ที่พี่ต้องตามระวังทุกฝีก้าว ไปหาหมอหรือยัง” เสียงถามอย่างเหนื่อยระอาและรำคาญทำให้น้ำตารื้นขึ้นในดวงตากลมโต         “ไปแล้วค่ะ”         “ดีแล้วกินยา แล้วก็นอนพักซะ เท่านี้นะครับ ปิ่นก็รู้ว่าไม่ควรโทร.มาเวลานี้”         “เดี๋ยวค่ะ...พี่ออกมาหาปิ่นได้ไหมคะ ปิ่นอยากเจอพี่” นี่เธอกำลังไม่พอใจ อึดอัดกับสภาพที่เป็นอยู่ใช่ไหม เธอจึงเริ่มดิ้นรน อ้อนวอนร้องขอในสิ่งที่เธอไม่เคยขอ หรือมันเป็นเพียงแค่ความรู้สึกหม่นเหงา อยากเจอคนที่รักในยามที่ไม่สบายใจ ไม่สบายกายเท่านั้น         “โธ่ ! ปิ่นครับ แค่โทรยังลำบาก แล้วพี่จะไปเจอปิ่นได้ยังไง”         “บอกว่าออกมาซื้อของสิคะ นะคะ แค่ยี่สิบนาทีก็ได้” เธอเริ่มออกอุบายใช้เล่ห์กลให้ได้มาในสิ่งที่ต้องการ มันเป็นบทเริ่มต้นของการแย่งชิงหรือเปล่า หากเป็นจริงทำไมเธอจึงเหนื่อยนักที่จะต่อสู้ หรือจริงๆแล้วมันคือจุดสิ้นสุด คือจุดจบของรักครั้งแรก เธอจะให้คำตอบของเขาเป็นคำตัดสิน         “ไม่ได้หรอกปิ่น” น้ำตาคนฟังร่วงรินลงอาบแก้ม         “ปิ่นเข้าใจพี่นะครับ เธอไม่สบายพี่ไปไหนไม่ได้” หญิงสาวยิ้มเยาะให้ตนเองก่อนจะกัดฟันกรอกเสียงลงไปอีก         “ไม่สบายมากหรือคะ”         “ก็...” เสียงถอนหายใจดังตามมา ท่าทางคนถือสายอีกด้านคงลำบากใจไม่น้อย         “ว่าไงคะ เธอไม่สบายมากหรือคะ”         “ไม่เชิงหรอก ก็ไข้หวัดนิดหน่อยน่ะ แต่ ปิ่นก็รู้เธอเป็นเมียที่พี่ต้องดูแล” เธอเหยียดยิ้มให้กับความโง่งมของตนเองอีกครั้ง ขณะมองผ่านฝ้าน้ำตาไปยังเท้าที่ถูกพันด้วยผ้าพันแผลสีขาว         “ไม่เป็นไรค่ะ ปิ่นเข้าใจ” เธอบอกเสียงแผ่วเบาอย่างเลื่อนลอย         “พี่ดีใจที่ปิ่นเข้าใจพี่ แค่นี้นะครับ ทานยาแล้วก็นอนซะนะ คนดี พี่รักปิ่นนะครับ” คำรักหวานหูเมื่อวันวาน วันนี้กลับเสียดแทงหัวใจอย่างยิ่ง ปิ่นนภางค์ตัดสายไม่มีแม้คำรักจากปากเธอฝากผ่านไปถึงเขา         เธอเพิ่งตระหนักว่าแท้ที่จริงแล้ว รักของเธอต่างจากรักของเขาอย่างสิ้นเชิง ! แล้วจะมีประโยชน์อะไรที่จะเอ่ยคำรักกับคนที่ไม่รู้ความหมาย         “คุณ...คุณปิ่น” เสียงคนตะโกนโหวกเหวกอยู่ข้างล่างทำให้หญิงสาวชะโงกหน้าออกไปมอง ร่างสูงยกบรรดาถุงต่างๆขึ้นโชว์         “ผมเอาของกิน...”         “ไปให้พ้น” เธอไม่อยากเจอหน้าใครๆ โดยเฉพาะเจ้าของคำพูด ‘รักแรกไม่ใช่รักเดียวในชีวิต’ แค่ขอช่วงเวลาเพียงเสี้ยววินาทีอยู่กับตัวเองเงียบๆทำไมถึงให้เธอไม่ได้ วสุธาลดแขนที่ชูของกินขึ้นโชว์ลง สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อเย็นมันคงเป็นเพียงแค่ความฝันซึ่งเลือนหายไปในอากาศเมื่อลืมตาตื่นขึ้น และตอนนี้เขากำลังเผชิญอยู่กับความเป็นจริง         “คุณกินข้าวหรือยัง”         “ไป-ให้ –พ้น” เสียงตอบกลับมาพร่าเครือ วสุธาขบกรามแน่นต้องเกิดอะไรขึ้นระหว่างที่เขาไม่อยู่ เขาน่าจะดึงดันอยู่กับเธอเมื่อบ่ายนี้         “ไม่...จนกว่าผมจะเห็นกับตาตัวเองว่าคุณสบายดี...บนพื้นข้างล่าง” แล้วคนพูดก็เดินเตร่อยู่หน้าร้าน เพียงไม่นานประตูก็เปิดแง้มออก         “พอใจหรือยัง” เจ้าของบ้านถามเสียงแผ่วเบา วสุธาถอนหายใจ         “เกิดอะไรขึ้น” คราวนี้ถึงทีปิ่นนภางค์ถอนหายใจบ้าง หากยังไม่ยอมตอบคำถาม         “ฉันสบายดี คุณก็เห็นแล้ว พอใจหรือยัง” ดวงตาสองคู่สานสบกันก่อนที่ชายหนุ่มจะย่อตัวลง         “เท้าบวมไหม ปวดหรือเปล่า หมอบอกว่า...” คนถูกถามชักเท้าหนีมือที่เอื้อมมาหา         “ฉันสบายดี ได้โปรดเถอะ ไปเสียที”เสียงบอกสั่นเครือแล้วน้ำตาคนพูดก็ร่วงริน         “ผมมาเพราะ...เป็นห่วง เท้าคุณเจ็บ เดินคงไม่คล่อง อยู่คนเดียวด้วย จะกินยังไง จะ....”         “อย่าทำอย่างนี้ได้ไหม ไปเสียที” มือคนพูดยื่นมาผลักร่างสูงใหญ่ให้หันกลับไปยังรถที่จอดอยู่         “ก็ได้” คนพูดเดินกลับไปยังรถหากก็เดินกลับมาอีกยื่นถุงในมือส่งให้         “โจ๊กร้านที่คุณชอบกิน เขาเพิ่งเปิดขายกลางคืนวันแรก บังเอิญผมผ่าน...” ปิ่นนภางค์ไม่อาจกลั้นเสียงสะอื้นได้อีกต่อไปหญิงสาวดึงประตูปิด ทำไมต้องทำอย่างนี้ ยิ่งวสุธาทำดีกับเธอเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งรู้ถึงความแตกต่างของผู้ชายสองคนมากเท่านั้น มองความเห็นแก่ตัวของชายที่เธอรักได้ชัดเจนขึ้น เหมือนม่านมนต์ที่เคยครอบคลุมหัวใจเลือนสลายไปทีละน้อย...ทีละน้อย         เธอกล้าวางเดิมพันด้วยชีวิตที่เธอมี ‘เขาคนนั้น’ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอชอบกินโจ๊กร้านไหนในยามเช้า รักและเกลียดอะไร เพราะมีเพียงเธอเท่านั้นที่ใส่ใจ ดูแล หยิบยื่นสิ่งที่ดี ขวนขวายหาสิ่งที่เขาชอบมาให้ สิ่งเดียวที่เขาปรนเปรอเธอก็คือ คำรักหวานหูที่ล่อหลอกลวงให้เธอติดบ่วงมนต์         เธอโง่งม จมจ่อมอยู่กับรักครั้งแรก เพ้อฝัน หลงใหลจนโงหัวไม่ขึ้น อย่างที่วสุธาว่าไว้จริงๆ เธอช่างงี่เง่า ยินยอมและพร้อมใจที่จะเป็นผู้หญิงมีหมายเลข         ปิ่นนภางค์ร่ำไห้อย่างคนเสียสติ สับสนในหัวใจ ตอบตัวเองไม่ได้ว่าหยาดน้ำตาที่ร่วงรินเป็นสายนั้นเพื่อใคร ผู้ชายเห็นแก่ตัวที่ไม่เคยแคร์เธอเลย หรือผู้ชายที่ช่างห่วงใย เอาใจใส่ แต่เธอกลับไม่เคยแคร์ หรือร้องไห้คร่ำครวญให้กับความโง่เง่าของตนเอง                 แสงแรกแห่งอรุณจับขอบฟ้าเป็นสีทองเมื่อปิ่นนภางค์เปิดหน้าต่างออกไปให้แสงอุ่นๆของดวงรวีส่องฉายผ่านเข้ามาในห้อง หญิงสาวยืนกอดอกอิงหลังกับกรอบหน้าต่างปล่อยให้แสงแดดอ่อนๆอาบไล้ผิวกายถือลำแสงอบอุ่นนั้นเป็นพรแห่งพระอาทิตย์วันนี้จะเป็นวันแรกที่เธอจะเริ่มชำระล้างคราบไคลในหัวใจของตน         หลังจากจัดการธุระส่วนตัวจนเสร็จสิ้นหญิงสาวก็เกาะราวบันไดพาตัวเองลงมาชั้นล่าง แล้วเดินกะเผลกไปเปิดประตูร้าน แม้เวลาเจ็ดโมงเช้าดูจะเร็วไปสำหรับร้านขายของที่ระลึกงานฝีมือที่เธอประดิษฐ์ขึ้นเอง แต่ปิ่นนภางค์ก็พอใจที่จะเปิดร้านรับแสงแรกแห่งวันพลางนั่งจิบกาแฟมองผู้คนที่สัญจรผ่านไปมาบนถนนเลียบหาด         แม้จะดำเนินกิจวัตรอย่างที่เคยเป็นเฉกเช่นทุกเช้า หากเธอก็รู้อยู่แก่ใจว่าวันนี้ไม่เหมือนทุกวัน อย่างน้อยก็หัวใจเธอเองที่ไม่เหมือนเดิม และถุงหิ้วที่ห้อยอยู่หน้าร้านก็ยิ่งทำให้วันนี้แตกต่างไปจากที่เคยเป็น ปิ่นนภางค์เอื้อมมือไปดึงถุงมาดู โจ๊กถุงหนึ่งกับปาท่องโก๋ พร้อมกระดาษเล็กๆบรรจุอยู่ในนั้น จากคุณ : อุณากรรณ - [ 1 ก.ย. 49 16:36:39 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ถึงคุณจะไม่ชอบผมเท่าไหร่ แต่ก็อย่าพาลเกลียดโจ๊กแสนอร่อยนี้ด้วยเลย ถือซะว่าเป็นของฝากจากเพื่อน                                                                            วสุธา         ปล.วันนี้อาแป๊ะเปรยๆว่า ลูกค้าประจำที่เป็นผู้หญิงผมยาวๆ แต่งตัวแปลกๆ สีสดใสไม่เหมือนใคร หายไปไหนไม่รู้ ผมคิดว่าคงเป็นคุณเลยบอกไปว่า คุณไม่สบาย แกเลยแถมปาท่องโก๋และเพิ่มไข่ใส่มาให้คุณด้วย ฝากผมมาบอกคุณว่าให้หายไวๆแล้วกลับไปเป็นลูกค้าแกอีก แกยังบอกอีกว่าลูกค้าสาวๆสวยๆอย่างคุณทำให้ร้านแกน่ามองกว่าลูกค้าผู้ชายตัวใหญ่ๆอย่างผมเยอะ (แกช่างไม่นึกถึงหัวใจลูกผู้ชายอย่างผมบ้างเลยเวลาที่แกพูด)         อ้อ ! แกฝากปาท่องโก๋มาให้คุณ 5 คู่ แต่ถ้าหากคุณนับแล้วหายไปคู่หนึ่งล่ะก็ นั่นคือค่าเดลิเวอลี่ของผม         ปิ่นนภางค์อมยิ้มกับกระดาษแผ่นนั้น ขำที่ปล.ข้างท้ายยาวเหยียดกว่าเนื้อความจริงๆ และนึกถึงอาแป๊ะพุงพลุ้ยร้านโจ๊กขึ้นมาตงิดๆ ปาท่องโก๋ห้าคู่ หญิงสาวก้มหน้าลงไปนับ         “หนึ่ง สอง สาม สี่....หายไปคู่หนึ่งจริงๆด้วย ตัวใหญ่ยังกะยักษ์กินคู่เดียวอิ่มหรือไง” หญิงสาวชะโงกหน้าออกไปมองซ้ายขวา กลัวว่าเจ้าของกระดาษแผ่นนี้จะแอบยืนมองเธออยู่ ณ ที่ใดที่หนึ่ง และคงหัวเราะอย่างขบขันเมื่อเห็นเธอพึมพำอยู่คนเดียว หากเธอก็ไม่เห็นเงาของเขา         ขณะเดินกะเผลกเข้าไปในร้าน หญิงสาวก็อดใจหายไม่ได้ และถ้าเขาจะจากไปจริงๆก็สมน้ำหน้าคนโง่เง่าอย่างเธอแล้ว         แต่วสุธาก็ไม่เคยหายไปจากชีวิตเธอ โจ๊กถุงหนึ่งกับปาท่องโก๋สองสามตัวกลายเป็นตัวเชื่อมความสัมพันธ์ของคนทั้งคู่ จนกระทั่งเท้าของปิ่นนภางค์หายดี กลับมาเดินได้คล่องดังเดิม  ที่ประตูไม่มีถุงโจ๊กห้อยอยู่ ไม่ต้องนึกถึง ‘เด็กส่งโจ๊ก’ หรอก เพราะเธอไม่เห็นหน้าเขามาหลายวันแล้ว ตั้งแต่เธออกปากไล่เขาสี่ครั้งในชั่วเวลาไม่กี่นาทีในคืนที่มรสุมแห่งรักพัดกระหน่ำ         หญิงสาวเดินกลับไปนั่งลงหลังเคาน์เตอร์ เพ่งสมาธิกับการ้อยเม็ดคริสตัลให้เป็นสร้อยข้อมือ ครั้นเงยหน้าขึ้น...เงาวอบแวบที่เห็นหน้าประตูทำให้ร่างบางผุดลุกขึ้น ทิ้งคีมด้ามเล็กและสายเส้นเอ็นลงทันทีวิ่งออกไปยังหน้าร้าน         ว่างเปล่า ! ไม่มีร่างสูงใหญ่ที่เธอเคยนึกรำคาญตา ไม่มีคำพูดบาดหูกรีดเนื้อหัวใจให้เธอได้ยิน ปิ่นนภางค์ถอนหายใจหมุนตัวกลับแล้วต้องชะงัก กุหลาบสีแดงถูกเสียบไว้ในจุดเดียวกับที่ถุงโจ๊กเคยห้อยอยู่         กุหลาบแดง สำหรับคนที่เพิ่งหายเจ็บ                                       วสุธา         มีเพียงเท่านี้...สั้นๆ วันนี้เธออยากอ่านปล.ยาวเหยียดติดกันเป็นพรืด อยากได้ยินคำร่ายยาวที่เขาเคยบอกที่ร้านกาแฟเมื่อนานมาแล้ว วันนั้นเขาพูดเรื่องอะไรบ้างนะ โกรธตัวเองเหลือเกินที่ไม่เงี่ยหูฟังว่าเขาต้องการสื่ออะไรกับเธอ หญิงสาวหันซ้ายแลขวา...ไม่น่าเชื่อว่าผู้ชายตัวใหญ่ๆจะหายตัวไปได้อย่ารวดเร็วเช่นนี้         กุหลาบแดงยังมีมาให้วันละดอก...วันละดอก หากผู้เป็นเจ้าของไม่เคยโผล่หน้ามาให้เห็น ปิ่นนภางค์วางกุหลาบสีแดงลงบนโต๊ะ หันไปหยิบแจกันบนชั้นลงมา         “หนึ่ง สอง สาม...” นิ้วเรียวยาวไล่นับกุหลาบในแจกัน บางดอกเริ่มแห้งเหี่ยว บางดอกเริ่มแห้งกรอบ หากเธอก็เก็บมันไว้         “สิบแปด สิบเก้า ยี่สิบ และยี่สิบเอ็ด” หญิงสาวหยิบกุหลาบแดงสดดอกที่เพิ่งได้รับในวันนี้ใส่ลงในแจกัน ยี่สิบเอ็ดวันที่เขาหายหน้า นี่ยังไม่นับรวมกับวันที่เขาส่งโจ๊กกับปาท่องโก๋มากำนัลเธอ วสุธาคงกำลังทำให้เธอเริ่มสำนึก รู้คุณค่าและเห็นความหมายของการมีเขาอยู่ข้างๆ         จะด้วยเหตุผลใดๆก็แล้วแต่...เธอก็พร้อมจะยอมรับและเข้าใจในสิ่งที่เขาหยิบยื่นมาให้ มันคงเป็นเวรกรรมที่ตามเธอจนทัน ทำให้เธอเจ็บปวด ทำให้เธอรู้ซึ้งถึงคำว่ารอคอยอย่างที่เธอเคยทำไว้กับเขา ก็สาสมกันดี !         ในเมื่อเขาอยากให้เธอรอ เธอก็จะรออย่างนี้ต่อไปเรื่อยๆ มีความสุขกับกุหลาบวันละดอก เฝ้ายืดคอชะเง้อมองหน้าร้านด้วยความหวัง ก็เธอจะทำอะไรได้ดีกว่านี้เล่า         ปิ่นนภางค์ไม่เคยคิดว่าการรอคอยของเธอจะมีวันสิ้นสุด หญิงสาวคิดว่าความทุกข์ทรมานที่เธอได้รับ ยังไม่เทียบเท่ากับสิ่งที่เธอมอบให้แก่วสุธา เธอยังมีดอกกุหลาบให้ชื่นชม ในขณะที่ยามนั้นเขามีเพียงคำขับไล่ที่ทำให้ขื่นขม         แต่ในเช้าวันต่อมาทันทีที่เธอเปิดประตูร้าน ร่างสูงใหญ่ก็นั่งรออยู่แล้วบนม้าหิน ในมือถือกุหลาบช่อใหญ่ หญิงสาวยืนกอดอกอิงกรอบประตูมองเขานิ่ง ความเงียบสงบในยามเช้ายังคงดำเนินต่อไป จนในที่สุดวสุธาก็เป็นคนเอ่ยทำลายความเงียบนั้น         “ผมอยากเจอคุณ คิดว่าคุณน่าจะใจอ่อนแล้ว”         “แล้วถ้ายังล่ะคะ” ถามออกไปด้วยน้ำเสียงราบเรียบทั้งที่หัวใจเต้นครึกโครม         “ผมนึกแล้วเชียว ว่าคุณไม่ยอมใจอ่อนง่ายๆหรอก” ชายหนุ่มบ่นพึมพำกับตนเองแล้วลุกขึ้นยืนทำท่าจะก้าวจากไป         “เดี๋ยวค่ะ...ถ้าฉันจะแลกกาแฟสักถ้วยกับกุหลาบช่อนั้นคุณจะตกลงไหมคะ” ปิ่นนภางค์ก้าวออกไปกางแขนขวางทางไว้         “ตกลง” โดยไม่ต้องเสียเวลาคิดสักวินาที วสุธายิ้มกว้าง         ปิ่นนภางค์มองช่อกุหลาบที่ถูก ‘ยัด’ ใส่มือให้ ก่อนจะแอบถลึงตาใส่แผ่นหลังกว้างของคน ‘ยัด’ที่เดินนำเข้าไปในร้าน และทรุดตัวลงนั่งอย่างสบายใจเฉิบรอให้เธอมาเสิร์ฟกาแฟ         “คุณไม่เคยนิ่งฟังผมอย่างนี้มาก่อนเลยนะ มันแปลกๆยังไงไม่รู้” ชายหนุ่มบอกยิ้มๆเมื่อเห็นหญิงสาวตรงหน้านั่งเท้าคางจ้องหน้าเขาเขม็ง ตั้งใจฟังสิ่งที่เล่าราวกับนั่งอยู่ในชั้นเรียนที่ครูผู้สอนดุมหาดุจนขยับตัวยุกยิกไม่ได้         “ฉันกำลังชดเชยช่วงเวลาที่ฉันละเลยไม่ใส่ใจสิ่งที่คุณพูด คุณไม่ชอบเหรอคะ” มีเพียงคิ้วเรียวที่เลิกขึ้นสูง คนถามยังคงเท้าคางกับเคาน์เตอร์ดังเดิม         “ชอบ...ที่คุณใส่ใจผม แต่เหมือนมันมากไป” วสุธาบอกกลั้วหัวเราะ         “คุณหมายถึงฉันฝืนทำเหรอคะ” คนพูดยักไหล่บอบบาง         “ฉันก็เป็นอย่างนี้ ถ้าคุณไม่ชอบ...”         “ชอบสิ...ผมชอบที่คุณเป็นตัวของคุณเอง ไม่เหมือนใคร...คุณไม่รู้หรอกเหรอว่าผมชอบคุณ ยิ่งกว่าชอบด้วยซ้ำ” ท้ายคำพูดชายหนุ่มก้มหน้าพึมพำกับถ้วยกาแฟ หากก็ดังพอที่ทำให้คนฟังเขินหน้าแดงจนต้องหันไปเปิดเพลงแก้เก้อ         Old love haunts me in the morning ของ Marissa Nadler ดังคลอเคล้ากับบรรยากาศยามเช้า ปิ่นนภางค์อมยิ้มกับเพลงโปรดของเธอครั้นหันกลับมาก็ต้องหุบยิ้ม เมื่อดวงตาคมจับจ้องมองเธอนิ่ง และโดยไม่ทันตั้งตัวร่างสูงก็เดินอ้อมเคาน์เตอร์เข้ามาใกล้ ค้ำแขนสองข้างกับขอบเคาน์เตอร์กักเธอไว้ในวงแขน         “ลืมรักแรกกับผู้ชายเฮงซวยนั่นไปเสียเถอะ” จังหวะที่เธออ้าปากจะอธิบาย ริมฝีปากของเขาก็เคลื่อนมาประกบบดเบียดกับกลีบปากบางของเธอ ซอกซอนกวาดเก็บความหวานซึ้ง เป็นการเรียกร้องที่อ่อนหวานปนเย้ายวน จนเธอต้องยกมือผลักอกกว้างเบาๆเพื่อห้ามใจตนเองและยับยั้งมิให้เขาล่อลวงจนเธอเตลิดไปไกลกว่าที่ควรจะเป็น         “ผมคลายมนตร์รักของเขาแล้ว” วสุธาบอกยิ้มๆ ความหวานหอมแห่งรสจุมพิตและกลิ่นหอมกรุ่นของกาแฟยังอบอวลอยู่ในหัวใจ         “คราวนี้คุณก็เริ่มสร้างรักใหม่กับผมได้แล้ว”         “คุณจะไม่ถามฉันสักคำหรือคะ ว่าฉันมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งแค่ไหนกับเขา” สายตาคนพูดยังจับจ้องอยู่แค่แผ่นอกกว้างแน่นตึงในเครื่องแบบ         “ผมไม่สนใจเรื่องในอดีตมากเท่าสิ่งที่เป็นอยู่ในเวลานี้ และถึงไม่ถามผมก็รู้” ดวงหน้าเรียวสวยเงยขึ้นมอง แก้ไขเมื่อ 09 ก.ย. 49 15:59:07 แก้ไขเมื่อ 09 ก.ย. 49 15:43:31 แก้ไขเมื่อ 01 ก.ย. 49 16:43:59 แก้ไขเมื่อ 01 ก.ย. 49 16:41:08 จากคุณ : อุณากรรณ - [ 1 ก.ย. 49 16:37:25 ]

ความคิดเห็นที่ 5 “ตลอดเวลาที่ฉันรักเขา สิ่งเดียวที่ฉันพอจะฉลาดอยู่บ้างก็คือการไม่ปล่อยเนื้อตัวให้เขาล่วงเกิน แม้เขาจะร้องขอหลายครั้งก็ตาม ฉันคงพอจะมีบุญอยู่บ้างล่ะมั้งคะ คุณรู้ได้ยังไงคะ รู้จากใคร”         “รู้จากคุณนั่นแหละ แค่ผมจูบ คุณยังสั่นซะขนาดนี้”วสุธาไล้นิ้วกับกลีบปากของหญิงสาวตรงหน้า แล้วจู่ๆคิ้วเข้มก็ขมวดมุ่น ทำท่าทีสงสัย         “เอ...หรือคุณจะสั่นสู้” คนถูกเย้าแหย่ถอนหายใจ ยกมือขึ้นกอดอกแหงนเงยหน้าขึ้นถาม         “แล้วคุณคิดว่าไงล่ะคะ”ถามออกไปแล้วก็ต้องหัวเราะเมื่อเห็นชายหนุ่มทำท่าขบคิด         “ผมจำไม่ได้แล้วแฮะ ต้องพิสูจน์อีกครั้ง” ร่างสูงขยับเข้ามาใกล้ด้วยท่าทีคุกคาม ปิ่นนภางค์ยื่นมือไปยันไว้อย่างแข็งขันกว่าเดิม พร้อมเหลือบตามองนาฬิกา         “ไปทำงานได้แล้วค่ะ” คนที่ขยับถอยห่างถอนหายใจเฮือกใหญ่ เดินไปยังประตูแล้วจู่ๆก็หันกลับมาจนร่างบางที่เดินตามมาส่งชนเข้ากับอกกว้าง         “คุณแน่ใจนะว่านาฬิการ้านคุณไม่เดินเร็วไป”         “ฉันตั้งไว้ตรงเผงเลยค่ะ” คนได้รับคำตอบหัวเราะ         “ผมมีความสุขที่ได้นั่งดื่มกาแฟกับคุณเช้านี้ และหวังว่าเราจะร่วมทำกิจกรรมนี้ด้วยกันทุกเช้า” ปิ่นนภางค์ยิ้มหวานจนคนมองต้องปรามตนเองมิให้ยื่นมือไปโอบเอวบางเข้ามาใกล้         “ถ้าคุณไม่เบื่อกาแฟร้านฉันเสียก่อน”         “รักของผมไม่มีโปรโมชั่นนะครับ เสมอต้นเสมอปลายตลอด” คนพูดมองเรียวหน้าสวยนิ่งก่อนจะบอกต่อด้วยคำสั่งแกมอ้อนวอนนิดๆ         “เย็นนี้จะผมมารับไปทานข้าว...นะครับ”         “หรูหราสมค่ากาแฟไหมคะ”         “ผมทุ่มสุดตัวเท่าที่เงินเดือนนายทหารเรือจะจ่ายได้เลย เอ้า !” ปิ่นนภางค์หัวเราะเบาๆ ดันร่างสูงให้ก้าวเดิน         “ไปได้แล้วค่ะ เดี๋ยวสาย”         หญิงสาวยืนมองตามรถของวสุธาจนลับสายตา แล้วก็อดขำตัวเองไม่ได้ วันนี้เธอไล่เขาอีกแล้ว และเขาก็ดูจะไม่อุทธรณ์ใดๆทั้งสิ้น มันคงเป็นความเคยชินที่น่ายินดีของเธอและเขา ยินดีที่จะไล่...และยินดีที่ถูกไล่         เมื่อครั้งวันวานเธอขับไล่ให้เขาจากไปด้วยไม่อยากเจอ หากวันนี้เธอไล่เขาไปเพื่อให้การพบกันอีกครั้งมีความหมายมากยิ่งขึ้นกว่าเดิม ต่างกับคนบางคนที่เธอจะลาจากชั่วนิรันดร์         เมื่อเดินกลับเข้ามาในร้านปิ่นนภางค์จึงได้รู้ว่า Marissa Nadler หยุดร้องเพลงเสียแล้ว ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ แต่รู้แน่ว่าเป็นฝีมือของวสุธา หญิงสาวกดปุ่มให้เครื่องเสียงทำงานอีกครั้ง ก่อนจะตวัดตาค้อนกับลมกับแล้ง         “คนบ้า ! หึงแม้กระทั่งเพลง” แม้ว่าเพลงนั้นจะมิได้โดนใจอย่างแต่ก่อน หากปิ่นนภางค์ก็คิดว่าคงเป็นการใจร้ายไปสักนิดถ้าเธอจะหยุดฟังเสียงของ Marissa Nadler         วสุธาก้าวลงจากรถแล้วต้องตะลึงงันเมื่อเห็นร่างบางปีนอยู่บนบันไดสูง ปลดป้ายร้าน first love ทิ้งลงมาบนพื้น จังหวะการเอี้ยวตัวคงไม่ได้น้ำหนักพอดีนักทำให้บันไดเอนจนเขาต้องรีบก้าวเข้าไปคว้าไว้มั่น         “ทำไมคุณไม่รอผม” หลังจากที่หายตกใจ คนที่อยู่ด้านบนก็ก้มหน้าลงมามองไม่ยอมตอบคำถาม         “ทำไมคุณกลับเร็วนักคะ โดดราชการหรือเปล่า” วสุธาแสร้งคำรามขู่         “หาความให้ผมโดนสอบแล้วไหมล่ะ คุณลงมาเถอะ เดี๋ยวผมทำให้”         “ไม่เป็นไรค่ะ คุณช่วยส่งป้ายโฟมข้างล่างนั่นให้ฉันทีได้ไหมคะ” วสุธาใช้มืออีกข้างจับบันไดไว้แล้วเอื้อมมือไปคว้าแผ่นป้ายยื่นส่งให้โดยไม่ทันได้ดูว่าปิ่นนภางค์เปลี่ยนชื่อร้านว่าอย่างไร         “มีอะไรให้ผมรับใช้อีกไหมครับคุณผู้หญิง”         “คุณช่วยเอา first love ไปทิ้งถังขยะให้ฉันทีสิคะ” คนได้รับคำสั่งก้มลงมองบนพื้นแผ่นป้าย first love ที่เขาเคยชิงชังนักวางอยู่แทบเท้า         “ด้วยความยินดีครับ ผมจะปล่อยมือแล้วนะ ระวังด้วย” วสุธาร้องบอกคนข้างบนแล้วต้องยิ้มกว้าเมื่อได้ยินเสียงใสๆร้องตอบกลับมา         “ค่ะ ปล่อยมือจากบันไดนะคะ อย่าปล่อยมือจากฉัน”         ชายหนุ่มลากแผ่นป้ายไปทิ้งโครมลงถังขยะด้วยความสะใจ เขาเฝ้ารอวันนี้มานานแล้ว ลาก่อน...รักแรก เมื่อหันกลับมาเขาก็เห็นร่างบางไต่ลงมายืนปัดไม้ปัดมืออยู่ข้างล่าง         “คุณตั้งชื่อร้านว่ายังไง”         “ชื่อคุณแปลว่าอะไรคะ” คนถามนั่งลงบนม้าหิน         “แผ่นดิน” วสุธาตอบพลางยกบันไดสอดเข้าไปเก็บใต้ชั้นในร้านก่อนจะเดินออกมา         “แลนด์ ออฟ เลิฟ เป็นไงคะ” คนบอกแหงนหน้าขึ้นมองป้ายชื่อร้าน วสุธามองตาม เกลียวเชือกถูกม้วนพันเป็นตัวอักษรร้อยเรียงเป็นคำ Land OF Love         “ผมคิดว่าจะเป็น ‘ปิ่นปักใจ’ เสียอีก” คนฟังมุ่ยหน้า         “ยี้...เชยจัง” คนพูดย่นจมูกใส่เดินเข้าไปเก็บของในร้าน         “เชยตรงไหนไม่ทราบ เป็นภาษาไทยด้วย” วสุธาหยุดร่างบางที่เดินวุ่นเก็บของไว้เอ่ยถามด้วยท่าทางเอาเรื่อง         “ก็เชยตรงที่คุณเป็นคนตั้งไงคะ” คนตอบยื่นหน้าเข้าไปใกล้ ใช้มือบีบจมูกโด่งเป็นสันอย่างหมั่นไส้ มือบางถูกคว้าไว้มั่นแล้วริมฝีปากได้รูปของวสุธาก็เคลื่อนเข้ามาใกล้ จุมพิตบางเบาที่หน้าผากนวลก่อนจะเลื่อนลงมาจุมพิตหนักหน่วง เรียกร้อง ปรนเปรอความหวานล้ำจนเธอต้องยื่นมือไปโอบรอบต้นคอชายหนุ่มส่งความหวานล้ำกลับไปบ้าง         “ผมร่ายมนต์ใส่คุณแล้ว ต่อไปห้ามไปจูบตอบใครอย่างนี้” เสียงกำชับหนักแน่น จริงจัง         “กลัวมนตร์รักคุณจะคลายเหรอคะ”         “เปล่า เพราะผมจะโมโหหึงจนเลือดขึ้นหน้า แล้วไอ้หมอนั่นอาจไม่ได้ตายดี” คนขู่ทำท่าทางขึงขัง ไม่น่ากลัวสักนิด น่าหัวเราะมากกว่า         “ผู้ชายขี้หึง” วสุธาหัวเราะเมื่อหญิงสาวในอ้อมแขนย่นจมูกใส่         “เพราะ ผมรักคุณ”         “ฉันก็รักคุณค่ะ” ปิ่นนภางค์ยิ้มหวานใส่ตาคนมอง คำรักจากปากเธอควรมอบให้แก่คนที่รู้ค่าของมัน และที่สำคัญคนผู้นั้นต้องตกอยู่ในมนตร์รักเช่นเดียวกันกับเธอ -๒- จบ -๒- อุณากรรณ ปล.ขอบคุณคุณ King Of Pain ที่ทำให้รู้จักกับ Marissa จนตอนนี้ตกหลุมรักเธอและเสียงของเธอไปแล้ว ๒ ๒ ๒ ๒ ๒ ๒ ๒ ๒ เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า..... ตื๊อเท่านั้นที่ครองโลก  หรือ ถ้ารักแรกมันแย่ ก็หาคนที่แคร์คนใหม่ดีกว่า หรือ ตราบใดที่มีคนร่ายมนตร์ ตราบนั้นย่อมมีคนคลายมนตร์ได้อยู่ดี อูย....จะมั่วไปกันใหญ่ พอแค่นี้ดีกว่า เมื่อคืนอุณากรรณออนเอ็มเจอกับพี่คนหนึ่ง ก็ยิงคำถามทันทีว่า “พี่....เรื่องสั้นมันควรประมาณกี่หน้า” “ประมาณ 7-8 หน้า หรือ 10 หน้า แต่มีเรื่องสั้นอีกประเภทเรียกว่า เรื่องสั้นขนาดยาว ประมาณ 35-40 หน้า” พอได้คำตอบอิชั้นก็ตาถลน หัวใจฝ่อแฟบลงทันที คิดไม่ตกว่า เรื่องสั้น 18 หน้าของตัวเองจัดอยู่ในประเภทไหน เอาเป็นว่า ขอเป็นประเภท เรื่องสั้นขนาดกลางก็แล้วกัน อิอิ ไร้แบบแผน สมเป็นอุณากรรณโดยแท้ ท่าทางจะเอาดีทางเรื่องสั้นไม่ได้แฮะ รู้สึกว่ายิ่งเขียนยิ่งติดเรท เรื่องหน้าติดเซ็นเซ็อร์ไว้ด้วยดีกว่า   เรื่องนี้เขียนไปน้ำตาซึมไปไม่รู้อินอะไรนักหนา เกิดมาก็ยังไม่เคยรักคนมีเจ้าของ มีแต่คนมีเจ้าของมาแอบรัก อ้าว ! มั่วกันไปใหญ่แล้ว อิอิ ที่พูดมาทั้งหมดน่ะล้อเล่นนะคะ ยกเว้นที่บอกว่า เขียนไปน้ำตาซึมไป เรื่องหน้าเอาแบบน้ำตาไม่ซึม แต่น้ำลายไหลดีกว่าเนอะ โดยเฉพาะใครก็ตามที่ชอบเคี้ยวหญ้าอ่อน แฮะๆ คิดว่าน่าจะถูกใจนะคะ ขอบคุณที่ติดตามค่ะ ตอบเม้นต์เรื่องที่แล้วแล้วนะคะ คืน(รัก)สู่เหย้า http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4652943/W4652943.html แก้ไขเมื่อ 09 ก.ย. 49 16:00:29 แก้ไขเมื่อ 09 ก.ย. 49 15:44:15 แก้ไขเมื่อ 01 ก.ย. 49 16:43:02 แก้ไขเมื่อ 01 ก.ย. 49 16:39:42 จากคุณ : อุณากรรณ - [ 1 ก.ย. 49 16:38:21 ]

ความคิดเห็นที่ 6 .^ _ __ _ _ _ _ __ _^ แน่ะ เริ่มหันมาเขียนเรื่องสั้น อิอิ อูย สนิมตกเรี่ยราดเป็นทางเชียว แฮ่ๆ ล้อเล่นค้าบเจ๊ จากคุณ : เอ่อ่อ่ะนะคะ - [ 1 ก.ย. 49 16:49:03 ]

ความคิดเห็นที่ 7 พี่นก จะให้เขียนเรตเหรอ ยากค่ะ จอยเขียนไม่ได้ครึ่งเรื่องนี้ของพี่นกหรอก หุหุ พี่สาวจ๋า รู้สึกจะครบทุกเหล่าแล้วนะคะ ทัพบก ทัพฟ้า ทัพเรือ ตำรวจก็แล้ว แต่ทัพเรือคนนี้ ถ้าปิ่นนภางค์โละ หนูขอนะ ไม่ได้นอกใจล้ม ลมจ๋านะ แค่ปันใจเอ้ง หุหุ แก้ไขเมื่อ 01 ก.ย. 49 17:37:24 จากคุณ : เนตรนภัส - [ 1 ก.ย. 49 16:49:51 ]

ความคิดเห็นที่ 8 อ่านแล้วรู้สึกว่า นางเอกเนี่ย น่าตีจริงๆเลย เฮ้ย นึกว่าจะไปทำลายครอบครัวเค้าซะแล้ว แล้วผู้ชายก็...จริงๆเลย เฮ้ย แต่ว่าอ่านแล้ว ก็อยากมีแฟนเป็นทหาร(อีกละ) คราวที่แล้วก็ลม เหอๆ ไว้รอให้พี่นกหาให้สักคนละกัน เออ แล้วที่ทิ้งทายไว้เนี่ย หมายถึงใครแถวนี้ป่ะ เอิ๊กกกก จากคุณ : oreocream - [ 1 ก.ย. 49 17:29:01 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เรารักเขาแน่นเหนียวเหมือนเกลียวเชือก เขารักเราเผื่อเลือกก็หาไม่ เขาไม่รักเราแล้วช่างปะไร ไม่เป็นไร เพื่อนเอ๋ย กระเทยมี... ฮ่าๆๆ ขำๆ นะครับพี่ จากคุณ : waidhaya - [ 1 ก.ย. 49 17:51:31 ]

ความคิดเห็นที่ 10 โอ๊ย น่ารักมากมาย แรกๆ อ่านแล้วใจมันรอนๆ แต่พอเริ่มหวานล่ะแม่คุณเอ๊ย ใครบอกว่าทะเลรสเดียวกับน้ำผึ้งล่ะเชื่อเลย ทหารเรือไทยหวานซะขนาดเนี้ย เอิ๊ก เรื่องสั้นนก 18 หน้าเหรอ เฮียเคยเขียนก็ประมาณ 19-21 หน้าเหมือนกัน งั้นก็เป็นเรื่องสั้นขนาดกลางด้วยคน กร๊าก (แต่เรื่องนกมีสาระกว่าเฮียเยอะเลย แง่ม) จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 1 ก.ย. 49 18:39:22 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ง่า....เราไม่ชอบเคี้ยวหญ้าอ่อนอ่ะ แต่ ขอเป็นหญ้าอ่อนแทนได้มะคะ หุหุ จากคุณ : ... (หนูลี) - [ 1 ก.ย. 49 19:31:46 ]

ความคิดเห็นที่ 12 แหม... ผู้ชายที่มีครอบครัวแล้วยังให้ความหวังกับ ผู้หญิงคนอื่นนี่มันน่า... นักเชียว จากคุณ : อันปังแนน - [ 1 ก.ย. 49 23:55:56 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ตามมาอ่านด้วยความลุ้นค่ะ ในที่สุดนางเอกก็ตาสว่างเสียที เฮ้ยโล่งใจ พี่นกคะเรื่องหนังสือไม่ลืมค่ะ ส่งที่อยู่ให้หลังไมค์ได้เลยค่ะ หรือจะให้เอาไปให้ในงานหนังสือตอนตุลาก็ได้ค่ะ จากคุณ : รียา-อารียา - [ 2 ก.ย. 49 00:43:11 ]

ความคิดเห็นที่ 14 น่ารักค่ะพี่   แค่นี้ไม่เรทหรอก หนูรับได้ แก้ไขเมื่อ 02 ก.ย. 49 00:44:02 จากคุณ : Baby Chockolate - [ 2 ก.ย. 49 00:43:39 ]

ความคิดเห็นที่ 15 แหม มีนายทหารเรือน่ารักๆมาเทียวไล้เทียวขื่ออยู่อย่างนี้ทั้งคน ดันไปหลงคารมผู้ชายที่มีเจ้าของอยู่ได้ น่าตีจริงเชียว จากคุณ : nongwin - [ 2 ก.ย. 49 01:11:35 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ว้า แย่จังที่มีหนุ่มทัพฟ้าแล้ว ไม่งั้นจะปันใจให้กับ หนุ่มทัพเรือคนนี้ก็ได้ค่ะ ว่าแต่ว่าพี่นกมีเรื่องอะไรกับรักแรกหรือเปล่าคะเนี่ย คราวที่แล้วก็รักเร่ รักแรกไปทีนึงแล้ว ปล.ขอบคุณมากนะคะสำหรับความกรุณาต่อคนที่อยากอ่านนิยาย แต่ช่วงนี้ไม่ได้ยุ่งเรื่องอะไรหรอกค่ะ นอกจากเรื่องเข้าออกโรงพยาบาล เพราะสุขภาพแย่แล้ว แพ้อากาศเมืองไทย(ทั้งๆที่เกิดและโตที่นี่) จากคุณ : ราตริมณิ - [ 2 ก.ย. 49 02:55:22 ]

ความคิดเห็นที่ 17 แหม นางเอกเรานี่น้า ทั้งเกือบจะไปทำลายครอบครัวเขา ทั้งไล่พระเอกผู้ออกจะแสนดียังกะหมูกะหมา เกือบจะได้คะแนนติดลบนะคะเนี่ย ดีที่กลับตัวกลับใจทัน แต่จะว่าไปก็อิจฉานะคะ เป็นนางเอกนิยายนี่มันดีอย่างงี้นี่เอง ไม่ว่าตอนต้นเรื่องกลางเรื่องเราจะทำตัวแย่แค่ไหน แต่ตอนสุดท้ายเราจะมีความสุข(ฮา) จากคุณ : TSURUGI - [ 2 ก.ย. 49 02:57:50 ]

ความคิดเห็นที่ 18 คุณทหารเรือนี่แกน่ารักเนาะ แถมที่ความอดทนเป็นเลิศ ..ดีใจกะหนูปิ่นด้วยที่ตาสว่างมองเห็นรักแท้เสียที ปล. เรื่องนี้หวานจริงด้วย แต่ไม่มากไปหรอกค้าบบบบ ..หวานประทับใจ..แบบเนี๊ย จากคุณ : Gracie Lou Freebush - [ 2 ก.ย. 49 04:06:19 ]

ความคิดเห็นที่ 19 อ่าน ๆ ไปทีแรกก็นึกว่าแต่งเรื่องที่เหมือนจะเป็นเรื่องของศีลธรรมไปซะแล้ว แต่ก็ดีนะคะ ให้แง่คิดดีค่ะ แล้วก็ดีใจที่ปิ่นคลายมนต์ของรักแรกไปได้ จากคุณ : หนูเก๋ - [ 2 ก.ย. 49 10:25:43 ]

ความคิดเห็นที่ 20 สงสารตาวสุธา กว่าหนูปิ่นจะตาสว่างได้ ติดเรทก็ไม่เป็นไรหรอกชดเชยให้ตาวสุที่ต้องรอมานาน จากคุณ : ground (ground) - [ 2 ก.ย. 49 11:03:57 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ++ หุหุ  ทหารเรือมาแล้วววววววว(นู๋ช๊อบชอบ ^o^) ++ นึกว่าจะจบแบบเศร้าซะอีก  แต่จบแบบนี้ happy ค่า ^^ ++ ใครก็ตามที่ชอบเคี้ยวหญ้าอ่อนอ่ะ  พี่นกด้วยอ่ะป่าว??  ^3^ ++ ตอนนี้กำลังจีบหญ้าอ่อนอยู่  แต่สงสัยจะกินแห้วแล้วล่ะ  T-T ++ รอตอนต่อไปนะคะ  ^^ จากคุณ : GoOsHa!R (join_Eng) - [ 2 ก.ย. 49 13:53:23 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ตอนแรกงง เห็นเลข2 นึกว่าตอนสองไล่หาตอนหนึ่งตั้งนาน จนถอดใจเริ่มอ่านตอนสองก็ได้ ที่แท้นี่คือเรื่องสั้นเรื่องที่สองใช่มั้ยคะ ชอบค่ะ อยากได้นายเรืออย่างนี้ซักคน ดีใจที่นางเอกของเราคิดได้ เป็นอุธาหรณ์สำหรับสาวๆทั้งหลายได้ดีเลยนะคะ จากคุณ : มด - [ 2 ก.ย. 49 17:36:34 A:88.110.232.88 X: ]

ความคิดเห็นที่ 23 เด็กอ่านได้ ผู้ใหญ่อ่านดี หุๆ หาอ่านตอนหนึ่งก่อนนะคะ (มาอ่านตอนสองก่อนได้ไงหว่าเรา) จากคุณ : รวาธิน (รวาธิน) - [ 2 ก.ย. 49 18:13:49 ]

ความคิดเห็นที่ 24 คนในเครื่องแบบอีกแล้วแฮะ จากคุณ : scottie - [ 3 ก.ย. 49 00:00:34 ]

ความคิดเห็นที่ 25 จะเรื่องสั้นขนาดสั้น ขนาดกลาง หรือขนาดยาว หนูก็ชอบ 5555 ว่าแต่เป็นหนุ่มในเหล่าทัพอีกแล้วนะพี่นก จากคุณ : nuyu (@ลูกท้อแช่อิ่ม@) - [ 3 ก.ย. 49 00:40:50 ]

ความคิดเห็นที่ 26 อ่านไปเรื่อยๆ...เริ่มตบเข่าฉาด ฉุดเล้ย!!! แต่...ก็จบด้วยดี (ฮา) จากคุณ : Wild Monkey - [ 3 ก.ย. 49 02:03:43 ]

ความคิดเห็นที่ 27 เฮ่อ.. แพ้คนในเครื่องแบบซะแล้วสิเรา หุหุ..^^ หวานๆขมๆ เข้ากะยุคปัจจุบันดีค่ะ เกลียดจริงๆ ผู้ชายอ่อยๆ กั๊กๆ เนี่ย ฮึ่ม!!! จากคุณ : Keris - [ 3 ก.ย. 49 21:14:30 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ^__^ จากคุณ : เม-ดา - [ 4 ก.ย. 49 11:01:31 ]

ความคิดเห็นที่ 29 ไม่ค่อยได้เข้ามาอ่านเรื่องที่ถนนนักเขียนมากนัก โชคดีที่ได้อ่านเรื่องนี้ สนุกดีค่ะแม้ว่าจะลุ้นกับนางเอกมากไปสักหน่อย ว่าเจ้าหล่อนจะไปถึงไหนกับรักแรก และขอบคุณสำหรับการให้นายทหารเรือเป็นคนพิเศษ เราชอบทหารเรือเป็นทุนเดิมอยู่แล้วค่ะ เลยรู้สึกเอาใจช่วยมากมาย แล้วจะกลับมาติดตามเรื่องสั้นตอนต่อๆไปนะคะ ส่วนเรื่องยาวของคุณซื้อเอาไว้แล้วแต่อยู่ในคิวรออ่านอยู่เลยค่ะ ไม่ว่ากันนะคะ จากคุณ : เคียงจันทร์ - [ 4 ก.ย. 49 14:15:16 ]

ความคิดเห็นที่ 30 ตอนนี้เป็นหญ้าอ่อนไม่ได้แล้วอ่ะ ต้องเปลี่ยนตำแหน่งมากินหญ้าแทนคิดแล้วช้ำใจ เวลาไม่รอใครจริงๆ จากคุณ : Kwan (1688tkw) - [ 5 ก.ย. 49 09:35:12 ]