การก้าวเท้าไปข้างหน้าในสภาพแบบนี้ สำหรับฉันแล้ว มันยากยิ่งกว่าการงมเข็มในมหาสมุทรซะอีก ในเมื่อฉันกำลังจะทำเรื่องที่ฉันคิดว่ามันฝืนใจ เพื่อช่วยเพื่อนสุดที่รักของฉันให้สมหวังกับเขา คนที่ฉันก็มีใจให้...

“เอ่อ... รหัส คือช่วยรับไว้ด้วยนะ” ฉันยื่นมือออกไปด้านหน้าเพื่อส่งจดหมายที่บรรจงพับอย่างดีให้ รหัสรับมาอย่างงุนงง ฉันแสร้งทำเป็นไม่เห็นคิ้วเข้มๆที่ขมวดกันบนใบหน้าของเขา
“ขอบคุณนะ” เขาพูดแค่นั้น หรืออาจจะอยากพูดมากกว่านั้นแต่ฉันก็ไม่ได้อยู่เพื่อรอฟัง รีบเดินจากมาอย่างอึดอัดในใจเพื่อมาหาหญิงสาวคนหนึ่งที่ยืนกระวนกระวายไม่ไกลนัก
พิมพ์บิดมือไปมาเมื่อฉันเดินเข้าไปถึง “ขอบคุณมากนะภา”
“อือ ไม่เป็นไร ขอให้โชคดีล่ะ เราคงต้องขอตัว พรุ่งนี้เจอกันนะ”
หน้าที่ของฉันจบลงแล้ว ฉันยิ้มให้เพื่อนสนิทคนเดียวอย่างอวยพรอยู่ลึกๆ ต่อไปนี้ฉันคงต้องหลีกทางให้เป็นหน้าที่ของพิมพ์ ที่จะต้องเผชิญต่อไป ฉันรู้ตัวว่าคงทำได้แค่นี้สำหรับเพื่อนที่แสนดีของฉัน  

ผมได้แต่นิ่งมองขณะที่เธอเดินเข้ามาหา เดาอะไรไม่ถูกเลย...
“เอ่อ... รหัส คือช่วยรับไว้ด้วยนะ” นภางค์กล่าวพร้อมกับยื่นอะไรบางอย่างมาให้ หัวใจผมแอบพองโตขึ้นด้วยความหวังเล็กๆเมื่อเห็นว่ามันคือจดหมาย เมื่อผมกล่าวขอบคุณเธอก็เดินจากไปทันที
ผมแกะคลี่กระดาษในมือแล้วอ่านซ้ำเป็นหนที่สามตั้งแต่ลับร่างของเธอ ผมได้ยินเสียงที่แฟบลงของหัวใจตัวเองเมื่อรู้ถึงเนื้อความในจดหมาย แล้วมือของใครคนหนึ่งก็กระตุกกระดาษในมือเบาๆ
“ว่าไงรหัส” นทีนั่นเอง ผมหันกลับไปมองเพื่อนซี้ เจ้านี่มันแอบดูผมตั้งแต่เมื่อครู่แล้ว “นภางค์เค้าเขียนว่าไงเหรอ”
“อ่านดู” ผมยื่นจดหมายให้ นทีฉวยเอาไปอ่านแวบเดียวก็พูดออกมา “ของพิมพ์นารานี่”
“อือ” ผมตอบรับพลางเหล่มองเพื่อน “ไม่นึกว่าเธอจะเป็นแม่สื่อนะ จริงไหม”
นทีไม่ตอบ ดวงตาของเจ้านี่ดูเหม่อลอย “ไอที”
“ว...ว่าไง”
“เป็นอะไรเนี่ย” ผมซัก นทีส่ายหัว “ไม่มีอะไร งั้นเรากลับบ้านก่อนนะ มีธุระ”
“เออ” ผมพยักหน้า ในใจเริ่มรู้สึกถึงความกังวลแปลกๆที่เกิดขึ้น ได้แต่นิ่งมองจดหมายในมือที่นทีส่งคืนให้ก่อนเดินจากไป ความหวังของผมเริ่มเลือนรางมากขึ้นทุกที

“ขอบคุณมากนะภา ในที่สุดรหัสก็ยอมคบกับฉันจริงๆ”
ฉันยิ้มทั้งที่ในใจมันปวดแปลบ แต่ฉันก็ยินดีกับพิมพ์อย่างจริงใจ
“เราอาจจะไม่ค่อยได้อยู่กับเธอแล้วล่ะ” ฉันพูดสบายๆ พิมพ์ทำหน้าตกใจ “อะไรกันภา เราเป็นเพื่อนสนิทกันนะ รหัสเข้าใจแน่”
ก็เพราะเป็นเพื่อนสนิทนั่นแหละ ฉันคิดในใจแต่ก็ตอบ “ไม่ใช่หรอก แต่ว่าช่วงนี้เรามีงานเยอะ คณะที่เราเรียนงานยุ่งน่ะ เราไม่ได้หมายความว่าจะทำตัวออกห่างพิมพ์หรอก”  
“แน่นะ”
“อือ อย่าห่วงเลย”

“นี่ นายคบกับพิมพ์แล้วเหรอ”
“ใช่” ผมตอบคำถามเบาๆของนทีที่จ้องมองทะลุเข้าไปในหน้าต่างของใจผม
“แน่ใจนะว่าคิดดีแล้ว”
“แค่คิดว่าลองคบดูก่อน เรารู้สึกดีกับเธอน่ะ”
“โชคดีนะ จะเอาใจช่วย” นทีพูดเพียงแค่นั้นก็ทรุดตัวลงนั่งข้างผม เราสองคนต่างตกอยู่ในโลกของตัวเอง

ฉันได้แต่ยิ้มอย่างปลอบใจเมื่อเห็นสีหน้าผิดหวังของพิมพ์
“ขอโทษนะ แต่เรามีธุระจริงๆ”
“แต่เราอยากให้เธอไปมากเลยนะ”
ฉันซาบซึ้งในความเอาใจใส่ที่เพื่อนมีให้เสมอ แต่จะให้ทำอย่างไรเล่า ถ้าหากเห็นเขาคนนั้นที่อยู่ข้างกายพิมพ์ ฉันคงควบคุมใจตัวเองได้ลำบาก แค่เดินผ่าน ทักทาย ใจฉันมันก็ทรมานจะแย่อยู่แล้ว ฉันไม่ไว้ใจตัวเองเลย
“งั้นคราวหน้าภาต้องไปให้ได้นะ” พิมพ์พูดหงอยๆ
“จ้า เที่ยวให้สนุกนะ” ฉันตบหลังเพื่อนเบาๆแล้วออกเดิน ไม่รู้ว่าเท้าฉันมันพามาหยุดอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ที่ๆฉันพบกับเขาครั้งแรก ฉันจึงก้าวเข้าไปด้วยความลังเล

เท้าของผมไวพอๆกับความคิดเมื่อสายตาของผมเหลือบไปเห็นเธอเข้าพอดี
“อ้าว จะไปไหน” นทีถามเมื่อเห็นผมหันหลังเดินเข้าห้องสมุดๆทั้งที่เพิ่งจะเดินออกมาไม่นาน ผมทำเครื่องหมายให้เขารอผมก่อน แม้จะดูสงสัยแต่นทีก็ทำตามที่ผมบอก
“เดี๋ยวผมหยิบให้นะ” มือเรียวบางหดกลับลงมาจากหนังสือที่อยู่สูงขึ้นไปบนชั้นเมื่อผมพูดขึ้น
“ขอบคุณนะ” เธอพูดแล้วก้มหน้าเดินออกไปอีกทาง ผมเดินตามติดเธอไปแล้วนั่งลงตรงข้ามเธอที่โต๊ะไม้ใกล้ๆ “เป็นไงบ้าง”
“ก็ดีนะ แล้วรหัสไม่ไปหาพิมพ์หรอกเหรอ” นั่นไง ผมบอกกับตัวเอง ทั้งที่อยู่กันสองคนก็ยังมีชื่อของพิมพ์นาราเข้ามาเกี่ยวข้อง ผมอยากจะถามเธอเหลือเกินว่าเธอยังจะพูดกับผมไหม ถ้าไม่ใช่เพราะเพื่อนของเธอเป็นแฟนผม
“วันนี้ผมเพิ่งทำรายงานเสร็จ เลยยังไม่ได้เจอพิมพ์” ผมตอบพร้อมกับเหลือบมองหนังสือที่เธอนำมาอ่าน
“นภางค์คงเป็นคนชอบอ่านหนังสือนะ”
“มากเลยล่ะ” เธอตอบแล้วอ่านต่อไปเงียบๆ ผมไม่อยากให้เธอมองว่าผมรบกวนเธอ จึงดึงหนังสืออกมาจากกระเป๋าเล่มหนึ่ง ทำท่าเหมือนกับว่าอ่านด้วยเหมือนกัน

ฉันตกใจพอสมควรเมื่อพบกับคนที่หัวใจอยากอยู่ใกล้มากที่สุด ทั้งๆที่พยายามหนี แต่ฉันก็เจอเขาจนได้ ฉันพร่ำบอกกับตัวเองว่า อย่าหวั่นไหว เพราะยังไงซะเขาก็เป็นคนรักของเพื่อน และฉันก็จะไม่ทำร้ายความรู้สึกของพิมพ์นาราเด็ดขาด
เรานั่งอยู่ในห้องสมุดนานเหลือเกินในความคิดของฉัน แล้วเราก็ประสานสายตากันเกือบนาที
“เอ่อ ขอตัวก่อนนะ” ฉันลุกพรวดขึ้นมาทันที หน้าร้อนผ่าว นึกด่าตัวเองที่ไม่เข้มแข็งเลย  
รหัสยิ้มให้ฉันที่ฝืนยิ้มตอบให้ “ผมรบกวนรึเปล่า”
“เปล่าหรอกแต่ว่าวันนี้เราจะกลับไปทำงานต่อน่ะ ไปนะ” แล้วฉันก็รีบสาวเท้าออกไป ทิ้งให้รหัสนั่งอยู่ตรงนั้นเพียงลำพัง เดินออกมาได้ไม่ไกลขาของฉันก็ไม่ยอมก้าวต่อ ตัวฉันเหมือนจะหมดกำลังใจที่จะฝืนให้ตัวเองทำเหมือนไม่สนใจ ไม่รู้สึก ว่ามันช่างเจ็บปวดเหลือเกินที่ต้องมาตกอยู่ในสภาพแบบนี้

สองปีมาแล้วที่ผมและพิมพ์คบกัน
นี่ผมทำอะไรลงไป ผมชอบนภางค์ไม่ใช่หรือ แล้วทำไมผมถึงต้องคบกับพิมพ์
คำตอบปรากฏชัดเจน
ก็เพราะ นภางค์ไม่เคยมีทีท่าจะชอบผมเลย
ก็เพราะ ผมอยากใกล้ชิดนภางค์
ก็เพราะ ผมรู้มาก่อนว่านภางค์เป็นเพื่อนรักกับพิมพ์ และเธอก็อยากให้เพื่อนสมหวัง
ก็เพราะ ผมมันขี้ขลาดเกินไป ผมมันเห็นแก่ตัว

ฉันต้องทนเห็นเขากับพิมพ์อีกนานไหม ฉันเฝ้าแต่รำพันในใจ
ฉันเป็นคนแนะนำให้เขาชอบกันไม่ใช่หรือ แล้วทำไมฉันถึงไม่เคยมีความสุข
คำตอบปรากฏชัดเจน
ก็เพราะ รหัสไม่เคยมีท่าทีจะชอบฉันเลย
ก็เพราะ พิมพ์ชอบรหัสมาก
ก็เพราะ ฉันรู้ว่า ถ้ารหัสไม่มีใจให้พิมพ์ เขาคงไม่คบกับพิมพ์นานขนาดนี้
ก็เพราะ ฉันไม่อยากเสียเพื่อนไป เพราะความหวั่นไหวที่มีให้กับใครที่ไม่คู่ควร

วันนี้ ผมตัดสินใจจะบอกเธอ
ผมเดินเข้าไปหาเธอที่กำลังเดินคนเดียว
“นภางค์ ผมชอบคุณ”
ผมพูดได้แค่นั้น

วันนี้ เขาเข้ามาหาฉัน
ฉันได้แต่นิ่งอึ้งเมื่อเขาบอกกับฉันว่า
“นภางค์ ผมชอบคุณ”
ฉันแทบไม่เชื่อหูตัวเอง นี่เขาคิดตรงกับฉันจริงๆใช่ไหม
เอาล่ะ ฉันก็คงต้องบอกไป
“รหัสฉันชอบคุณ”

เธอพูดออกมาจริงๆใช่ไหม
“รหัสฉันชอบคุณ”
เธอใจตรงกับผม แต่แล้วผมก็ต้องงงเมื่อเธอพูดประโยคต่อมา
“แต่ฉันทำให้พิมพ์เสียใจไม่ได้ ได้โปรดอย่าพูดแบบนี้อีกเลยนะ เรายังเป็นเพื่อนกันได้”
แล้วเธอก็เดินจากผมไป ทำไมนะ ทำไมผมถึงไม่ตระหนักได้ในนาทีนั้น ว่าผมจะไม่ได้พบเธออีกแล้ว

ฉันต้องฝืนพูดคำที่คิดว่าดีที่สุดแล้วออกไป เพื่อจะได้ไม่ต้องทำร้ายคนรอบข้าง ไม่ต้องทำร้ายจิตใจที่บอบช้ำอยู่แล้วของตัวเอง
“แต่ฉันทำให้พิมพ์เสียใจไม่ได้ ได้โปรดอย่าพูดแบบนี้อีกเลยนะ เรายังเป็นเพื่อนกันได้”
แล้วฉันก็ต้องบังคับขาของตัวเองเพื่อก้าวหนีออกมาจากเขา ฉันพบว่าในนาทีนั้น หัวใจของฉันมันชาจนแทบจะไม่ยินดียินร้ายกับอะไรเลย
ฉันตัดสินใจหลีกเลี่ยงเขานับแต่นั้น ฉันไม่แน่ใจว่าพิมพ์นาราจะรู้เรื่องนี้หรือไม่ ถึงแม้ว่าจะเจ็บปวดแค่ไหน ฉันก็คงไม่อยากเห็นใครต้องทนเจ็บเพราะว่าฉันเป็นต้นเหตุหรอกนะ ฉันยินดีที่จะเจ็บเอง

แล้วสุดท้าย... ผมก็ไม่เหลือใคร
เมื่อผมได้บอกนภางค์ไปถึงความในใจ ผมก็ตัดสินใจบอกพิมพ์นาราด้วยเช่นกัน ผมไม่อาจทนกับสภาพแบบนี้ได้อีกแม้เพียงเสี้ยววินาที ผมรู้ดีว่ามันอาจจะเป็นสิ่งที่โหดร้าย แต่ถ้าผมและพิมพ์ยังคบกันอยู่แบบนี้ คนที่เสียใจก็คงไม่พ้นเราสองคนอยู่ดี
ดวงตาที่ไร้เดียงสาของเธอทำให้ผมเกือบจะพูดไม่ออก
“อ้าว รหัส พิมพ์คิดว่าอยู่ที่คณะซะอีก” เสียงของพิมพ์บาดลึกไปในใจของผม
“พิมพ์ คือ... ” แล้วคำพูดที่ปิดบังมานานก็ผ่านปากของผมออกไป สายตาของผมจดจ้องอยู่ที่พื้นตลอดเวลา เมื่อผมพูดจบ ก็เหลือเพียงความเงียบที่ห้อมล้อมเราทั้งคู่เอาไว้
“เราจบกันแค่นี้เถอะนะ” ผมอึ้งเมื่อคำพูดที่ผมควรพูด กลับออกมาจากปากของพิมพ์ เธอยิ้มให้ผมทั้งที่น้ำตาไหลลงมาอาบแก้มไม่หยุด
“พิมพ์รู้นานแล้วล่ะรหัส พิมพ์ดีใจนะ ที่รหัสมาบอกพิมพ์ด้วยตัวเอง อย่าโทษตัวเองเลยที่เรื่องทั้งหมดมันเป็นแบบนี้ พิมพ์เข้าใจ”
แล้วร่างของพิมพ์นาราก็เลือนไปจากสายตาของผมเหมือนกับนภางค์ในตอนนั้น แต่ความรู้สึกของผมมันต่างออกไป ทั้งโล่งใจ เสียใจปนเปกัน

หลายปีแล้วสินะ ที่ฉันยังคงไม่สามารถลืมเรื่องของหัวใจที่เกิดขึ้นได้ หัวใจมันเริ่มก่อกำแพงปิดตายหลังจากนั้น ฉันก็ตั้งใจว่าจะไม่ขอมีใจให้ใครอีก จนวันตาย

หลายปีผ่านไป ที่ใจผมยังคงมีแต่เธอ ไม่เคยลืมเธอ หลายเรื่องที่ผ่านเข้ามาในชีวิต อาจทำให้ผมลืมเธอได้บ้าง แต่ในใจก็ไม่เคยเปิดรับใครจริงจัง นอกจากเธอผู้เดียว

**************************
เอามาลงอีกแล้ว ^-^ ขอเม้นให้ด้วยนะคะ