PANTIP.COM : W4675232 @^_^@ อยู่เพื่อรักเธอ ตอนที่ 9 "แตกหัก" โดย มาดา [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 8

พิมพ์มาดายืนอยู่ด้านข้างของตัวบ้านพยายามมองเข้าไปในบ้านว่าอาของเธออยู่ที่ชั้นล่าง
ของบ้านหรือไม่ ป้าชื่นเข้ามากระซิบบอกให้ตามไป

ป้าชื่นพาพิมพ์ไปด้านหลังห้องครัว มีบันไดพาดไปยังระเบียงชั้นสองที่พิชิตเตรียมไว้ให้
ส่วนพรก็อยู่รับหน้าถ่วงเวลาไม่ให้คุณภูวนัยขึ้นไปด้านบนก่อนที่พิมพ์มาดาจะขึ้นไปถึง

พิมพ์มาดาปีนบันไดไม้ที่พาดอยู่ขึ้นไปจนถึงระเบียงชั้นสองทั้งหมดส่งสัญญาณว่าเรียบร้อย
จึงแยกย้ายกัน แต่เธอก็ต้องตกใจเมื่อเปิดประตูเข้าไปด้านใน ทันใดนั้นไฟได้สว่างขึ้นอา
ของเธอที่ยืนกอดอกมองอยู่คงจะเห็นเรื่องราวทั้งหมดแล้วเป็นแน่ เธอจึงรีบเปลี่ยนเรื่องคุย

"พิมพ์นอนไม่หลับเลยออกมาเดินเล่นที่ระเบียง คืนนี้ดาวสวยจัง"

เธอมองไปที่อาของเธอที่ยืนนิ่ง เธอยิ้มแหยก่อนที่จะขอตัวไปนอน

"เพิ่งจะรู้ ว่าเธอใส่ชุดแบบนี้นอนนะ พิมพ์มาดา ทำผิดแล้วอย่ามาโป้ปด เคยบอกแล้วใช่ไหม
ว่าอาไม่ชอบ"

บรรยากาศตึงเครียด ความเงียบได้บังเกิดขึ้น ทั้งสองมองตากัน ในใจของพิมพ์มาดาไม่รู้
เลยว่าแววตานิ่งท่าทีที่วางเฉยนั้น หมายความว่าอย่างไร คุณอาของเธอ รู้ หรือไม่รู้ ว่าเธอ
ไปที่ไหนมา เกิดอะไรขึ้นบ้าง ห่วงเธอบ้างไหม

เด็กเปี๊ยกนั่นยังดูที่จะเป็นห่วงเธอมากกว่าเขาเสียอีก ในความคิดของคนที่ปกครองเธออยู่
ตรงหน้า มีแค่สิ่งที่ถูกกับสิ่งที่ผิดเท่านั้นหรือ สีขาว กับสีดำ ยังรวมกันเป็นสีเทาได้ แต่
สำหรับเธอแล้ว สีที่แต่งแต้มคงมีแค่สีขาว ทุกอย่างสำหรับเธอต้องดี ต้องเยี่ยมที่สุด เธอต้อง
เป็นผู้หญิงที่เพอร์เฟค ต้องเป็นไปตามแนวทางที่คุณอาของเธอกำหนดเท่านั้น

พิมพ์ได้แต่นึกในใจ ถามสักคำ ถามพิมพ์สักคำ ว่าพิมพ์เป็นยังไงบ้าง ยังสบายดีไหม เธอ
มองหน้าของคุณอาของเธอราวกับจะเค้นคำพูดให้ออกมาจากปากของคุณอาของเธอให้ได้

ทำไม ทำไมต้องเงียบ ทำไม ไม่เข้าใจ

สาวรุ่นแรกแย้ม ที่มีหน้าตาเป็นรูปสมบัติอย่างพิมพ์มาดา เป็นธรรมดาที่ภูวนัยจะต้องห่วง
และยิ่งหญิงสาวผู้นี้มีภูมิหลังและความสำคัญต่ออนาคตของราชวงค์พิมานภพ

สิ่งต่างๆที่หล่อหลอมเธอมา เธอจะเข้าใจว่าอย่างไร สิ่งต่างๆที่เกิดขึ้นกับตัวเธอ เธอจะเข้าใจบ้างไหม

เธอจะรู้หรือเปล่า ว่าที่เขาต้องคอยเป็นห่วง และดูแลเธออย่างเข้มงวดอย่างนี้ เพราะอะไร
เขาเองก็รู้สึกผิดกับตัวเอง และเห็นใจพิมพ์มาดาอยู่ไม่น้อยที่มีชีวิตอยู่โดยที่แทบจะไม่รู้
อะไรเกี่ยวกับตัวเองเลย

ถ้าเป็นไปได้ เขาอยากจะบอกเรื่องราวทั้งหมด เขาอยากจะดูแลพิมพ์มาดาอย่างเด็กธรรมดา
มีสังคมและชีวิตที่เป็นปกติกว่านี้ แต่เมื่อเป็นไปไม่ได้ เขาคงต้องดูแลพิมพ์มาดาอย่างดีที่
สุดตามหน้าที่ที่เขาได้รับมอบหมายมา

พิมพ์มาดากลืนน้ำลายก้อนโตลงท้องไป อาของเธอเดินไปหยิบไม้เรียวที่หลังตู้ เห็นที
คราวนี้เธอคงไม่รอดจากไม้เรียวอีกแน่ ท่าทางคุณอาของเธอโกรธไม่ใช่น้อย หญิงสาวจึงรีบ
เดินหนีไป

"กลับมาคุยกันให้รู้เรื่องเดี๋ยวนี้นะพิมพ์ ไปไหนมา"เขาดึงแขนหญิงสาวจอมแก่นไว้

"ไปผับ"

หลานสาวของเขาตอบมาโดยที่ไม่มองหน้าเขาแม้แต่น้อย ภูวนัยหวดไม้เรียวไปที่หญิงสาว
เธอสะดุ้งและหันมามองอย่างไม่พอใจ มือลูบไปที่ต้นขา สัมผัสได้ถึงรอยนูนเป็นแนวยาว

"พิมพ์โตแล้วนะคะ ทำไมคุณอาทำอย่างกับพิมพ์เป็นเด็กๆไปได้ พิมพ์จะไปไหนมาไหน
มันก็เรื่องของพิมพ์ ในใจของคุณอามีแต่ถูกกับผิด คุณอาไม่ได้ห่วงพิมพ์ ถามสักคำได้ไหม
ว่าพิมพ์ไปเจออะไรข้างนอกมา"

พิมพ์มาดาขึ้นเสียงเถียงกลับอาของเธอไป กลิ่นของเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ที่ลอยมายิ่งทำให้
ภูวนัยโกรธมากขึ้น

"ไปดื่มมาใช่ไหม โตแล้ว นี่หรือ โตแล้ว แยกแยะอะไรถูกไม่ถูก ควรไม่ควร ยังไม่ได้เลย
ทำอะไรลงไปยังไม่รู้ตัวอีกหรือ จะต้องให้บอกให้สอนไปถึงไหน"

คุณครูภูวนัยสรุปเรื่อง และดึงแขนหลานสาวให้ออกมายืนต่อหน้า เสียงตวาดของชาย
หนุ่มทำให้หญิงสาวทั้งเกลียด และทั้งกลัว เธอขยับตัวจะหนีออกไปให้พ้นเสียให้ได้ คน
อะไรไม่มีเหตุผลเอาเสียเลย เอาเวลาที่จะห่วงเอาไปดูแลคุณครูสาวิตรีไม่ดีกว่าหรือ

"มานี่เลยพิมพ์"

เธอเซออกมายืนตรงหน้าตามแรงเหวี่ยง ก้มน้ำตาคลอเบ้าตา

ทำไมเรื่องแค่นี้ต้องดุเธอขนาดนี้ด้วยทำไมคุณอาต้องหวงเธอมากมายขนาดนี้ คุณอาทำไม
ใจร้ายกับพิมพ์นัก ห่วงเธอบ้างไหม ถ้าเขารู้ว่าเธอไปที่ไหนมา เจอกับอะไรมาบ้าง เขาจะ
ห่วงเธอบ้างไหม เธอไม่เคยเห็นคุณอาโกรธขนาดนี้มาก่อน ท่าทางวันนี้จะโดนไม่ใช่น้อย
แน่ๆ

ภูวนัยเงื้อไม้เรียวกำลังจะหวดลงไป หญิงสาว เอื้อมมือไปแย่งมาได้ก่อนที่จะหักไม้ในมือ
เป็นสองท่อนแล้วโยนทิ้งต่อหน้าเขาท่าทางก้าวร้าวและแปลกเปลี่ยนไป ทำให้ชายหนุ่ม
แปลกใจและคว้าข้อมือเธอมาบีบไว้แน่น

"ตีให้ตาย พิมพ์มันก็แค่เด็กข้างถนน คงไม่ดีไปกว่านี้"หญิงสาวดิ้นหนีแต่ก็สู้แรงไม่ได้

"พิมพ์"

เสียงเอ็ด ทำให้หญิงสาวหันกลับมามองเผชิญหน้าอย่างไม่กลัวเกรง ข้อมือของหญิงสาว
ถูกบิดอย่างแรง หน้าตาที่บอกว่าเจ็บทำให้ชายหนุ่มต้องปล่อยมือออก

ชายหนุ่มเปลี่ยนสายตาแข็งกร้าวมามองพิมพ์มาดาอย่างเป็นห่วง เมื่อเห็นหลานสาวผิดไป
จากเด็กคนเดิม

"สอนเท่าไหร่ไม่รู้จักจำ ห้ามอะไรไม่รู้จักฟัง ทำไมดื้อกับอาแบบนี้นะพิมพ์"
เขาพยายามเอาน้ำเย็นเข้าลูบ แต่หลานสาวของเขาขึ้นเสียงตอบ

"อย่ามายุ่งกับพิมพ์ ใช่สิ พิมพ์เป็นเด็กดื้อ เด็กเหลือขอ ไม่มีพ่อไม่มีแม่ เกเร เป็นภาระ
สร้างปัญหาไม่เคยหยุด เป็นส่วนเกินของคุณอา"

เขานึกไม่ถึงที่สาวน้อยที่เค้าดูแลมากับมือจะพูดจาเช่นนี้ เขาจึงตวาดลั่น แต่ไม่สามารถ
หยุดหญิงสาวที่ระเบิดความอัดอั้นในใจออกมาอีกแล้ว

"หยุดนะพิมพ์"

"พิมพ์น่าจะไปให้ไกลๆจากชีวิตของคุณอา ขากลับมา น่าจะรถคว่ำตายอยู่ข้างถนนให้รู้
แล้วรู้รอดไป"

ไม่ทันขาดคำภูวนัยตบหน้าหญิงสาวฉาดใหญ่ พิมพ์เซถลาไปกองกับพื้น เธอยกมือมากุม
หน้าตัวเอง ร้องกรี๊ดออกมาเสียงดัง ร้องไห้ปากสั่นมองมาที่คุณอาของเธอด้วยสายตาชิงชัง
และน้อยใจ แล้วก็วิ่งเข้าห้องไป

ทิ้งให้ภูวนัยยืนนิ่งอยู่คนเดียว เขาทรุดตัวลงนั่งที่เก้าอี้ กำมือข้างนั้นไว้แน่น นี่เขาทำอะไร
ลงไป ทำไมทำร้ายจิตใจเด็กสาวที่น่าสงสารคนนี้ได้ลงคอ ยิ่งพิมพ์มาดาแสดงท่าทีต่อต้าน
เขาออกมาอย่างชัดเจน

เขายิ่งเครียดและคิดหนักมากขึ้นเรื่องสาวิตรี และพิมพ์มาดา หญิงสาวที่เป็นที่รักทั้งสองคน
เข้ามาอยู่ในความคิดที่วกวนสับสนของชายหนุ่มอย่างพร้อมเพรียงกันโดยไม่ได้นัดหมาย
เขาลงมานั่งคิดไตร่ตรองเรื่องราวที่ศาลาริมน้ำทั้งคืน ก่อนที่จะเผลอหลับไปด้วยความเพลีย
แก้ไขเมื่อ 01 ก.ย. 49 22:12:52

จากคุณ : มาดา (ซังกุงตัวเล็ก) - [ 1 ก.ย. 49 21:56:30 ]