ความคิดเห็นที่ 1 จิรภัทรยืนกอดอกอยู่บนระเบียงห้องตัวเองอย่างหมกมุ่นครุ่นคิด ดวงตาจับจ้องมองบ้านเล็กหลังนั้นไม่ยอมห่าง...อยากรู้...หล่อนป่วยเป็นอะไรมากไหม...ทำไมไม่บอกไม่กล่าว ไข้...ทำไมถึงไข้...พักผ่อนไม่เพียงพอ ร่างกายปรับเนื้อปรับตัวไม่ทัน หรือว่าเพราะเรื่องเมื่อวันก่อน?.... อากาศบริเวณชานเมืองเย็นเพราะต้นไม้ที่ปลูกเรียงรายกันจนรกครึ้ม หากเจ้าของร่างสูงในชุดนอนแพรราคาแพงก็ยังคงยืนนิ่ง ในมือประคองแก้วไวน์สีแดงก่ำ สะท้อนล้อวับกับแสงไฟบนเพดานเป็นสีเหมือนทับทิมสยาม “คุณลินทานยาเรียบร้อยแล้ว...เพิ่งจะเข้านอนไปค่ะ” ...ทำไม... เขาถามตัวเองซ้ำซากนับได้เป็นครั้งที่ร้อย...ทำไมต้องใส่ใจกับผู้หญิงคนนั้นนัก...ทำไมต้องนึกเป็นห่วงยามเมื่อหล่อนไม่สบาย ทำไมร้อนใจจนข่มตาหลับไม่ลง นลินเป็นศัตรู เป็นพี่สาวของธีรวัชคนที่ทำลายอนาคตของหยาดรุ้งลงจนหมดสิ้น...คนที่แย่งน้องสาวแสนรักออกไปจากอกเขา คนที่ทำให้หยาดรุ้งเปลี่ยนไปจนแทบจะเป็นคนละคน หล่อนไม่ได้เป็นแม้แต่ผู้หญิงอ่อนโยน อ่อนหวาน อย่างเหล่าสาวงามที่คอยออดอ้อนฉอเลาะเอาใจเขาอยู่ตลอดเวลาเสียด้วยซ้ำไป... ต่างคนต่างเกิดกันมาคนละโลก...จิรภัทรก็ไม่เข้าใจมากนัก ว่าชีวิตอย่างในโลกของแม่ลาสมองดื้อคนนั้นเป็นอย่างไร...ใช้ชีวิตแบบไหน...ไม่มีเครื่องอำนวยความสะดวก ไม่มีรถสวยงามให้ขับ มีแต่ของพออยู่พอกินพอใช้ให้ดำรงชีวิตไปวันๆ...หากสิ่งเดียวที่เหมือนกันระหว่างหล่อนและเขา...คือความรักและทุ่มเทในตัวน้อง... หล่อนรักธีรวัช...มากมายเช่นเดียวกับที่เขารักในตัวหยาดรุ้ง... แม่สมองลา...แม่คนรักในศักดิ์ศรีแทบขาดใจ แค่พูดสักคำก็ไม่ได้ว่าหิว บอกสักนิดว่าเป็นไข้จะได้เรียกให้หมอมาดูแลรักษา...จะยังไงสักทีผู้หญิงคนนี้ ทำไมไม่รู้จักมารยาทำตัวให้นุ่มนิ่มอ่อนโยนเหมือนกับผู้หญิงคนอื่นเขา... แล้วเรา...หยุดใส่ใจกับเรื่องนี้เสียทีจะได้ไหม? คำตอบที่ก้องกลับมาแทบจะทันใดนั้นทำให้เจ้าตัวตกใจเป็นนักหนา...คำถามเพียงคำเดียวที่ผุดขึ้นมาในศีรษะ... ...ทำไม.... รุ่งเช้านลินตื่นขึ้นมาด้วยหัวสมองที่ยังหนักอึ้ง ได้ยินเสียงกุกกักดังอยู่ในห้องของตัวเอง พยายามเปิดเปลือกตามองเห็นเป็นเงาตะคุ่ม ที่ค่อยๆ เคลื่อนเข้ามาใกล้จนสัมผัสได้ว่าร่างนั้นเข้ามานั่งอยู่ข้างผ้านวมผืนนุ่ม..   “ป้านิ่ม....” “ป้านิ่มกลับไปแล้ว” เสียงห้วนห้าวที่ดังอยู่ใกล้ทำให้หล่อนสำเหนียกได้ว่าร่างนี้คือใคร...ผู้ชายใจร้ายที่นิสัยชอบหมิ่นหยามน้ำใจคนอื่น...ผู้ชายที่นึกอยากจะหนีหน้าไปให้แสนไกล หากมืออุ่นนั้นก็วางแปะลงบนหน้าผาก คล้ายว่าเจ้าตัวพยายามจะวัดความร้อนตามแบบที่เคยเห็นคนอื่นทำยามเมื่อมีใครป่วย คิ้วเรียวเข้มขมวดเข้าหากันแน่น ชักมือออกหลังจากรู้ว่ามันร้อนผ่าว “เธอเป็นไข้ ตัวร้อนอย่างกับไฟ” “ฉันไม่ได้เป็นอะไร” “ลามันยังดื้อน้อยกว่าเธออีกจริงๆ” เขาพูดพลางหยิบเลิกผ้าห่มที่หล่อนใช้คลุมร่างออก แตะนิ้วไปทั่วตามเนื้อตัวที่ร้อนรุม นลินนิ่วหน้า พยายามเค้นเสียง “เอามือออกไปให้พ้นจากตัวฉันเดี๋ยวนี้” “นึกว่าอยากแตะนักล่ะ...ผอมอย่างกับไม้เสียบผี...” คนถูกว่ากัดริมฝีปากแน่น เพราะหมดแรงอ่อนเปลี้ยไปหมดทั้งกายจึงได้แต่ถลึงตามองอย่างคั่งแค้น ให้เขาหัวเราะอยู่ในลำคอด้วยความพออกพอใจ “นอนเฉยๆ... นี่คือคำสั่ง! เดี๋ยวฉันจะเช็ดตัวให้” ครั้นเมื่อเห็นแก้มนวลเป็นสีแดงผ่าวร้อน เขาก็ยิ่งรู้สึกเป็นสุข... หันไปหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กมาจุ่มลงไปในกะละมังที่ป้านิ่มเตรียมไว้แล้วยกขึ้นมาบิดจนหมาด “อายเหรอ?...อายทำไม อย่าลืมสิว่าฉันเห็นหมดแล้ว ไม่ต้องมาทำท่าเป็นผู้หญิงไร้เดียงสาหรอก นอนอยู่เฉยๆ เดี๋ยวเช็ดตัว” “ฉันเกลียดคุณ....” นลินพยายามพูดอย่างยากเย็น หากเพราะฤทธิ์ไข้จึงปวดแสบปวดร้อนอยู่ในลำคอ หายใจลำบากจนต้องทิ้งตัวกลับลงไปนอน จิรภัทรขมวดคิ้ว ทำหน้าขึง “เอ๊ะ ฉันบอกแล้วไงว่าให้นอนเฉยๆ...ลุกขึ้นมาทำไม เดี๋ยวก็ยิ่งเวียนหัว”   มือหนาปลดกระดุมชุดที่หญิงสาวสวมนอนอย่างชำนิชำนาญ หันไปหยิบผ้าที่บิดไว้หมาดดีแล้วขึ้นมาแล้วบรรจงเช็ดไปตามเนื้อตัวให้อย่างเก้ๆ กังๆ... เสื้อตัวบางถูกปลดจนเหลือแต่ผิวเปลือยเปล่า ทรวงอกมีบราเซียร์ตัวจิ๋วห่อหุ้ม ถูกเขาใช้ผ้าเช็ดอย่างนุ่มนวลจนหล่อนต้องเบือนหน้าหนีด้วยความกระดากอาย “ฉันไม่ทำอะไรคนป่วยหรอก เธอไม่ต้องกลัว” เขาบอก ส่วนคนป่วยได้แต่นอนนิ่งทำหน้าขึง อายจนใบหน้ากระด้างชา “นี่แหละเพราะออกมานอนตากน้ำค้างตอนดึกๆ...รู้ว่าไข้แล้วก็ยังจะออกมาปลูกผักทำสวน...เออ...เธอปลูกอะไรที่ข้างบ้านของฉัน?” “ดอกไม้” เขาหัวเราะทันทีที่ได้ยินคำตอบแสนห้วนจากปากคนปลูก...ดอกไม้...ในเวลาที่เป็นทุกข์หล่อนยังมีเวลามาหาสิ่งที่น่าอภิรมย์เช่นการปลูกดอกไม้ทำด้วยหรือ? “พอได้แล้ว...ฉันหนาว” มือหนาหยุดชะงักการเช็ดตัวที่แสนอ่อนโยน แอบลอบถอนหายใจด้วยความเสียดายก่อนจะแสร้งทำหน้าขึงขังเหมือนคนมีอำนาจในการออกคำสั่งอยู่ตลอดเวลา หยิบถุงเย็นสีฟ้าเข้มขึ้นมาจากในกระติกแล้วหันไปบอก “ต้องเอาอันนี้แปะไว้ที่หน้าผากจะได้หายเร็วๆ” “ฉันบอกว่าฉันหนาวจะตายอยู่แล้ว!” จิรภัทรหยิบเอาถุงเย็นกลับไปใส่กระติกเหมือนเดิมแล้วหันไปมองหญิงสาวที่วุ่นอยู่กับการกลัดกระดุมเสื้อของตัวเองให้เข้าที่ บุ้ยริมฝีปากเรียวของตัวเองน้อยๆ แต่ก็ ‘เกรง’ แม่สมองลาหัวดื้อขึ้นมาชั่วแวบ... เกรงเหรอ....บ้าแล้ว...ไม่มีทาง... แค่เห็นแก่ว่ากำลังป่วยแล้วเราก็พยาบาลคนป่วยไม่ค่อยเป็นเท่านั้นล่ะ ถึงได้ยอมให้ขึ้นเสียงใส่ได้อย่างนี้ ต้องปรามกันเสียบ้าง จะได้รู้ว่าใครเป็นใครกันแน่... “ลุกขึ้นมากินยาก่อนแล้วค่อยนอน” เสียงสั่งออกอำนาจ...ดวงตาจับจ้อง... “ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้” จากคุณ : พิณณ์อวี - [ 3 ก.ย. 49 03:54:41 ]

ความคิดเห็นที่ 2 นลินหน้าเจื่อนโดยอัตโนมัติ หากเพราะหน้าซีดเซียวอยู่แล้วอีกฝ่ายจึงมองไม่เห็น เม้มริมฝีปาก แล้วรีบเบือนหนีโดยเร็ว   “ฉันไม่กิน” “บอกให้กินก็ต้องกิน” “เอ๊ะ...บอกว่าไม่กินก็ไม่...” ดวงตาซีดผากจ้องใบหน้านั้นอย่างคับแค้น กำมือจนแน่นจนเห็นเส้นเลือดปูดโปนขึ้นมาเป็นแนวเขียวริ้ว พยายามจะยันตัวลุกขึ้นนั่งแต่แล้วก็อ่อนแรงเสียจนต้องล้มลงไปนอนบนพื้นอีกครั้ง เวียนหัวติ้วเหมือนมีใครจับหมุน “ลิน...ลิน...” เสียงเรียกนั้นเหมือนดังแผ่วมาจากที่ไกลแสนไกล รู้สึกถึงมือหนาที่เขย่าอยู่แถวหัวไหล่ พร้อมกับสติที่ค่อยไหลกลับคืนมา “เป็นอะไรมากหรือเปล่า?” “ไม่ได้เป็น” “บ้าแล้ว” จิรภัทรตวาดด้วยความกราดเกรี้ยว โมโห “พูดมาสักคำว่าเธอกำลังรู้สึกยังไงก็ไม่ได้หรือไง ต้องให้ตายไปต่อหน้าฉันเลยใช่หรือเปล่ากว่าจะยอมรับ” นลินกัดริมฝีปาก...ดวงตาคู่งามแม้อ่อนระโหยเพราะพิษไข้เรื้อแต่ก็จ้องแน่วด้วยความเกลียดชังจนคนถูกมองใจหาย ปล่อยร่างบางหล่นกลับลงไปบนที่นอนนวม “กินยาเสีย....” น้ำเสียงบอกโอนอ่อนลงจนเห็นได้ชัด ร่างสูงขยับหันข้างให้ระหว่างที่ปล่อยให้หล่อนลุกขึ้นมารับประทาน มือเรียวบางสั่นระริกยามเอื้อมมาหยิบยาสองเม็ดที่วางอยู่บนถาดอาหารแล้วพยายามกรอกใส่ปาก เม็ดแรกผ่านไปก่อนอย่างยากเย็น ขมปี๋เสียจนต้องหลับตา แล้วค่อยพยายามเม็ดที่สอง “แค่ก...” ใบหน้าคมสันหันมาตามเสียงสำลัก... เบิกตากว้างด้วยความตกใจก่อนจะรีบเข้าไปช้อนหลัง ใช้มือข้างหนึ่งตบเบาๆ เพื่อให้หล่อนกลืนเม็ดยา “กินเข้าไปหรือยัง?” นลินส่ายหน้า สำลักจนน้ำตาซึมเขาจึงรีบหยิบถังขยะพลาสติกที่ตั้งอยู่ใกล้มารองให้หญิงสาวคายยาในปากแล้วรับประทานน้ำตามแก้ความขม “ลองใหม่ไหม?” เสียงถามกระซิบแผ่วอยู่ข้างใบหู อ่อนโยนจนแทบจะผิดกันเป็นคนละคนกับเจ้าของเสียงที่เคยตวาดอยู่ก่อนหน้า อ้อมแขนนั้นรั้งกระชับ แล้วเอี้ยวตัวไปหยิบยาอีกเม็ดที่ยังเหลือ “คราวนี้เม็ดสุดท้ายแล้วจริงๆ นะ...ตัวร้อนจี๋ กินเร็วๆ จะได้หายเร็วๆ” ยาเม็ดหลังผ่านเข้าสู่ริมฝีปากขมวาบขึ้นมาจนแทบสำลัก หากหล่อนก็รีบกลืนแล้วดื่มน้ำ พยายามบังคับไม่ให้ขย้อน “น้ำอีกแก้ว” “ได้” จิรภัทรหันไปรินน้ำใส่แก้วอย่างรวดเร็วแล้วส่งให้ด้วยมือที่สั่นระรัว จ่อถึงริมฝีปาก ครั้นเห็นคนป่วยผ่อนลมหายใจยาวก็ค่อยโล่งใจ “กินลงไปแล้วใช่ไหม?” หญิงสาวพยักหน้า สูดลมหายใจเข้าลึกแล้วทิ้งตัวลงบนอกกว้างด้วยความอ่อนเปลี้ย หมดเรี่ยวแรงหลังจากทำท่าจะขย้อนอยู่หลายครั้ง หลับตาพริ้ม ลืมเรื่องราวรอบตัวไปเสียสนิทสิ้น ร่างอุ่นนุ่มนิ่มในอ้อมแขนที่ทิ้งน้ำหนักตัวลงมาบนอกทำให้จิรภัทรก้มหน้าลงมองด้วยความสงสาร เห็นเสี้ยวหน้านวลเป็นสีซีดไร้เลือดฝาดมาหล่อเลี้ยง เปลือกตาบางหลับพริ้มเหมือนเจ้าตัวกำลังหลับใหล...แนบแก้มเข้าไปชิดใกล้แล้วห้ามใจตัวเองไม่ไหว ก็หอมแก้มนวลนั้นเบาๆ ไปเสียหนึ่งครั้ง “นอนบนหมอนดีๆ นะลิน” เขาประคองร่างบางให้ทอดเอนลงบนฟูกนวมหนาอย่างอ่อนโยน ก้มหน้าตามลงไปใกล้ ไล้เส้นผมเส้นเล็กๆ ที่ปรกอยู่บนดวงหน้าไปทัดไว้ที่ใบหู แล้วทอดตามองนิ่ง ถ้าว่านอนสอนง่ายเหมือนกับตอนนี้ทุกวันเสียก็ดีหรอก...ไม่นึกเลย เห็นเก่งแกร่งอยู่ด้านนอก แต่กลับกินยายากยิ่งกว่าเคี้ยวบอระเพ็ดแบบนี้ เสียงโทรศัพท์ในกระเป๋าดังขึ้นเบาๆ จิรภัทรถอนหายใจ ละสายตาออกมาจากร่างนั้นอย่างแสนเสียดาย อากาศด้านนอกเริ่มกลับเข้ามาสู่สภาพปกติเมื่อหล่อนรู้สึกตัวขึ้นอีกครั้ง แต่ก็ยังเห็นทุกอย่างพร่าลาย กระติกน้ำอันหนึ่งวางอยู่ใกล้แต่ไร้เงาของเจ้าของ อาหารถาดใหญ่วางอยู่ข้างกาย เป็นอาหารชุดใหญ่ดูน่ารับประทานกว่าข้าวผัดเละๆ อย่างเช่นทุกวัน มือเรียวบางเอื้อมไปแตะบางถ้วยแล้วชักหนี... อาหารของคนร่ำรวย... คนที่ใช้เงินซื้อทุกอย่างได้อย่างใจประสงค์... หญิงสาวชันตัวลุกขึ้นนั่งอย่างยากลำบาก พยายามจะไม่กลับลงไปนอนอีก เอนหลังพิงฝาผนังแล้วหลับตาพริ้ม ถอนหายใจด้วยความเหนื่อยอ่อน เสียงฝีเท้าวิ่งเข้ามาอย่างเร่งรีบ นลินหันไปมองตามต้นเสียงแล้วก็ตกใจจนแทบสิ้นสติเมื่อเห็นร่างสูงคุ้นตาผลักประตูเข้ามาด้วยสีหน้าร้อนรุ่มใจ เจ้าของใบหน้านั้นเป็นคนที่ห่วงยิ่งกว่าห่วง คิดถึงเสียยิ่งกว่าคิดถึง หากไม่เคยคิด ไม่เคยแม้สักนิดว่าจะมาอยู่ณ ที่แห่งนี้ ...จะลืมตาตื่นแล้วเห็นในวันที่กำลังทดท้อจนแทบจะสิ้นหวัง ไม่จริง.... ไม่จริง.... “วัช...วัชเธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง” เสียงนั้นแหบโหยราวกับไม่ใช่ตัวหล่อนเอง ธีรวัชโผเข้ามากอดร่างพี่สาวไว้แน่น ใบหน้าคมสันบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวดลึกอยู่ในจิตใจ “เขาเอาพี่ลินมาไว้ที่นี่...ผมไม่นึกเลยว่าเขาจะทำแบบนี้ พี่ลิน...ผมขอโทษ” “ขอโทษทำไม...วัช ออกไปจากที่นี่เร็วเข้าก่อนที่เขาจะกลับมา” “ไม่ ผมจะรีบพี่ลินกลับไปพร้อมกับผม” “แล้วหยาดรุ้งล่ะ”... ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนักนิดหากหล่อนต้องกลับไปโดยที่จิรภัทรยังไม่ได้ตัวหยาดรุ้ง ไม่มีวันที่เขาจะเลิกตามมาทวงตัวน้องสาวอย่างแน่แท้ “วัชจะเอาหยาดรุ้งไปไว้ที่ไหน ถ้าพี่กลับไป” “เราตัดสินใจแล้ว” เขาหลุบตาลงต่ำไม่ยอมสบกับพี่สาว “เราตัดสินใจแล้วว่าจะไม่ทำให้พี่ลินต้องลำบาก” “หมายความว่ายังไง ไม่ทำให้พี่ต้องลำบาก...” “รุ้งจะกลับไปหาพี่ชายของเขา...ส่วนผม กับพี่ลิน เราก็จะกลับไปอยู่ด้วยกันเหมือนเมื่อก่อน” อยู่ด้วยกันเหมือนเมื่อก่อน?...อยู่ในที่ที่เหมาะสม ที่ที่ไม่ใช่ปราสาทวิมานของคนร่ำรวยล้นฟ้าใช่ไหม... กลับไปสู่ ‘บ้าน’ ของเรา ที่ถึงแม้จะเล็ก เก่าและแคบเหมือนรังหนู แต่บ้านหลังนั้นก็อวลอบไปด้วยกลิ่นอายของความรัก ความพอเพียง... หากแทนที่หล่อนจะดีใจ นลินกลับจ้องหน้าน้องชายด้วยความเป็นห่วงหนักลึก ธีรวัชมีปัญหาอะไรกับหยาดรุ้งหรือเปล่า หรือว่าน้องสาวของจิรภัทรจะไม่สามารถทนอยู่กับผู้ชายที่มีแต่ตัว ไม่มีอะไรเลยได้ “วัช...บอกพี่มาตามตรง...วัชมีปัญหากับรุ้งหรือเปล่า?” “เปล่าครับ...เราไม่เคยมีปัญหา” น้องชายที่นลินรักหนักหนาตอบด้วยน้ำเสียงแน่น หนัก “แต่ตัดสินใจแล้วว่าจะไม่ให้พี่ลินต้องเดือดร้อนเพราะผม ดูเขาทำกับพี่ลินซี... เขาเอาพี่ลินมาทรมานแบบนี้ พี่ลินทนได้ยังไง” “พี่ไม่เป็นอะไรหรอก” “พี่ลินกำลังไม่สบาย ตัวร้อนจี๋” มือหนาเอื้อมเข้ามาแตะอังเหนือหน้าผากนวลแล้วขยับเข้าไปใกล้ด้วยความเป็นห่วงเป็นใย “พี่ลินไข้มากี่วันแล้ว มีใครเอายาให้กินบ้างหรือเปล่า?” “นอนพักอีกสักนิดก็หายแล้ว” “งั้นกลับไปนอนพักที่บ้านเรา...กลับไปบ้านของเรากันเถอะนะครับ พี่ลิน ผมจะคอยดูแลพี่ลินเอง ไม่ให้ใครมาทำอะไรพี่ลินอีกแล้ว” “วัช” มืออุ่นนั้นกำแน่นอยู่รอบมือของพี่สาว อีกข้างก็โอบกอดพยายามประคองด้วยความรัก... สิ่งเดียวที่มีคุณค่าอยู่ในครอบครัวที่แทบจะไม่มีอะไร...ก็คือหัวใจ... หัวใจของพี่สาวที่เลี้ยงน้องชายของตัวเองมาจนเติบโตเป็นผู้ใหญ่ที่เข้มแข็งและสง่างาม “พี่ไม่อยากให้วัชต้องเจ็บ...พี่รู้ว่าวัชรักรุ้ง” “แต่ผมก็รักพี่ลิน...” น้ำตาหยดเล็กๆ รินไหลอาบแก้มนวล...มือเรียวบางโอบประคองใบหน้าน้องชายไว้แล้วจดจ้องให้จำแน่น ตราตรึง นี่เองคือสิ่งตอบแทนสำหรับความรักที่หล่อนทุ่มเท...สำหรับความใส่ใจ ทุกเวลาที่หล่อนยอมเสียสละเฝ้าพร่ำสอนเลี้ยงดูธีรวัช คอยบ่น คอยว่า คอยตักเตือน หรือแม้แต่คอยเป็นพวกไปช่วยรุมคนที่เคยเข้ามาทำร้ายน้องชาย หล่อนเป็นเสียยิ่งกว่าแม่แท้ๆ และธีรวัชเติบโตขึ้นมาอย่างไม่เคยทำให้พี่คนนี้ต้องผิดหวังเลย...แม้แต่นิดเดียวก็ไม่เคย... “คุณจิรภัทรเขาอยู่ไหน?” “ออกไปข้างนอก แต่ป่านนี้คงมีคนโทรศัพท์ไปรายงานแล้ว” “แล้วรุ้งล่ะ?” “รุ้งอยู่กับป้านิ่ม” ดวงตาสีเข้มสลดลงอีกยามเมื่อนึกถึงใครอีกคน “ป้านิ่มดูแลรุ้ง เหมือนกับที่เคยทำเมื่อก่อน” “แน่ใจแล้วหรือ วัช?” “ว่า?” “จะเลือกทางนี้จริงๆ” “ครับ” “’งั้นไป...รีบไป เดี๋ยวเขากลับมาแล้วจะเป็นปัญหามากกว่านี้” ร่างบางยันตัวลุกขึ้น พยายามฝืนพิษไข้อย่างยากลำบาก จูงมือน้องชายออกมานอกห้องเล็กแคบนั้นอย่างรีบร้อน หากไม่ทันจะได้ก้าวออกไปจากห้อง ร่างสูงครึ้มทะมึนของคนที่กำลังไม่ต้องการจะพบหน้าเป็นอย่างยิ่งก็ก้าวเข้ามาเผชิญหน้าจนหล่อนใจหายวูบไปอยู่ที่ตามตุ่มยามเมื่อเห็นใบหน้าคมสันที่ดูดุกระด้างด้วยความกราดเกรี้ยวโมโห ทันทีที่เห็นหน้าหญิงสาว จิรภัทรก็ตะคอกถามอย่างรวดเร็ว “ไอ้น้องเลวๆ ของเธอมันอยู่ที่ไหน?” “คุณจิรภัทร” นลินพยายามจะขยับเข้าไปห้าม หากช้าไปเสียแล้วเมื่ออีกฝ่ายเห็นธีรวัชเดินตามออกมาด้านหลัง และในเสี้ยววินาที ร่างบางก็ถูกผลักให้เซไปปะทะกับผนังอีกด้าน ได้ยินเสียงอีกครั้งก็คือเสียงกำปั้นกระทบเนื้อดังลั่นสนั่นหวั่นไหว “พี่ภัทร...หยุดเดี๋ยวนี้นะ” เสียงหยาดรุ้งกรีดร้องดังมาจากด้านหลัง พร้อมกับร่างบางวิ่งเข้ามาด้วยน้ำตานองหน้า “หยุดทำร้ายวัชเดี๋ยวนี้ ได้ยินไหม?” “ถอยออกไปห่างๆ” จิรภัทรหันมาตวาดลั่น “ขอให้พี่ได้จัดการมันให้สาแก่ใจก่อน” พูดจบเขาก็หันไปลากธีรวัชขึ้นมาจากพื้น แล้วต่อยแรงๆ อีกครั้งจนเลือดกบปาก... นลินใจหาย เจ็บแปลบขึ้นมาทันทีในอกเมื่อเห็นเลือดไหลจากปากน้องชาย แล้วไหนจะร่างนั้นยืนนิ่งไม่ยอมตั้งรับ “เข้ามาสิ...แน่จริงอย่าทำตัวเหมือนคนขี้ขลาด” ใบหน้าคมสันเป็นสีเข้มด้วยแรงโทสะ ตรงเข้าไปกระชากคอเสื้ออีกฝ่ายขึ้นจนปลายเท้าลอยขึ้นมาเหนือพื้น “แกกล้าดียังไงพาตัวรุ้งออกไปจากงานหมั้น แกทำลายอนาคตทั้งอนาคตของรุ้ง” “ผมรักรุ้ง” นลินกรีดร้องเสียงดังลั่นเมื่อเห็นน้องชายโดนกระแทกอีกครั้งเข้าอย่างรุนแรงบริเวณช่องท้อง ร่างนั้นหล่นลงไปก้นกระแทกพื้น หากจิรภัทรก็ยังตามเข้าไปจัดการต่อให้สมกับความแค้น ท่ามกลางเสียงร้องไห้ฟูมฟายของหยาดรุ้ง อัสสดาวงศ์ “รุ้งยอมทุกอย่างแล้ว ได้ยินไหมพี่ภัทร อย่าทำอะไรวัช พี่ภัทรจะให้รุ้งแต่งงานกับใครรุ้งก็ยอม...รุ้งยอม แต่อย่าทำร้ายวัช อย่าทำ” “ออกไปอยู่ห่างๆ” “คุณจิรภัทร” นลินถลาเข้าไปขวางกลางระหว่างน้องชายกับอีกฝ่าย...ลืมอาการไข้ ลืมทุกอย่าง รับรู้แต่เพียงอย่างเดียวคือร่างกายที่ฟกช้ำเป็นจ้ำและเลือดกบอยู่ที่ริมฝีปากของน้องชายเท่านั้น ดวงตาคู่งามจับจ้องใบหน้าคมสันหล่อเหลาของผู้ชายที่ร่ำรวยล้นฟ้าแน่ว...ดุจจะจำ...จำเข้าไปในหัวใจ... “ได้โปรดเถอะ....” เสียงขอ...อ้อนวอน...เจ็บช้ำ “คุณได้น้องสาวของคุณคืนแล้ว ก็ให้เรื่องนี้มันจบไป ต่างคนต่างกลับเข้าไปในโลกของตัวเอง ไม่ต้องกลับมายุ่งเกี่ยวกันอีก” “บอกไอ้น้องชายสารเลวของเธอสิ นลิน บอกมันว่าอย่ามายุ่งกับน้องสาวของฉันอีก อย่าแม้แต่จะสะเออะมาเสนอหน้า...เพราะตัวของมันไม่มีค่าคู่ควรอะไรเลย” “ฉันรู้...” หล่อนย้ำทีละคำอย่างหนักแน่น “ฉันรู้ดี...ครอบครัวของฉันจน...ไม่มีอะไรเลย...ฉันขอเพียงแต่ว่าให้เรื่องทุกอย่างมันจบสิ้นแล้วต่อกัน..แค่นั้น ฉันจะพาวัชกลับไปอยู่ในที่ที่เราสมควรจะอยู่” จิรภัทรกัดริมฝีปาก... มองใบหน้างามโศกนั้นสลับกับใบหน้าของคนที่เขาเกลียด...เกลียดหนักหนา...ก่อนจะชี้นิ้ว.. “ไป! ออกไปให้พ้นบ้านของฉันเดี๋ยวนี้!” นลินก้มหน้า ประคองร่างน้องชายขึ้นมาในอ้อมแขนแล้วเดินออกไปอย่างทุลักทุเล ท่ามกลางสายตาที่มองกันมาอย่างสนใจของคนรับใช้บนคฤหาสน์หลังใหญ่... หญิงสาวกัดฟัน... ร่างนั้นหนักอึ้งหากก็ไม่เท่ากับทิฐิที่แบกอยู่บนหลังในเวลานี้ ที่ข่มให้หล่อนรู้สึกเจ็บแค้นแน่นอยู่ในใจ “ไป... วัช...ไปให้พ้นจากที่นี่...ไปให้พ้นจากคนที่เขาดูถูกเหยียดหยามเราเสียที” แสงแดดร้อนเปรี้ยงสาดส่องลงมาจากบนฟ้า หากสองร่างนั้นก็ยังพากันประคองเดินออกไปอย่างไม่ย่อท้อ..ทิ้งให้เจ้าของบ้านยืนตระหง่านอยู่ที่เดิม ทอดสายตามองคนสองคนที่เดินพ้นออกไปจากริมรั้วบ้านหลังใหญ่ด้วยความรู้สึกเกลียดชัง...หาก...จิรภัทรก็ตอบไม่ได้ว่าเหตุใดจึงรู้สึกเจ็บในใจตัวเองด้วยไม่แพ้กัน... (โปรดติดตามตอนต่อไป) จากคุณ : พิณณ์อวี - [ 3 ก.ย. 49 03:55:40 ]

ความคิดเห็นที่ 3 อื้ม... ส่วนของกรณีหยาดรุ้งกับธีรวัช ถ้าไม่ในเป็นนิยาย (สุดน้ำเน่าที่เดี๊ยนเขียน) ก็น่าจะลำบากเหมือนกันเนอะ ตอนยังมีเงินนี่ก็สบาย ทำอะไรอาจจะไม่ดูว่ามีปัญหา แต่พอเวลาไม่มีเงินเนี่ย โห...การทะเลาะหงุดหงิดขัดใจมันก็เริ่มเข้ามา ข้อด้อยข้อเสียผลุบโผล่กันพรึ่บพรั่บ เคยเห็นหลายคน ที่หย่าร้างกัน ก็เพราะจัดสรรค์เรื่องเงินในครอบครัวไม่ลงตัวแท้ๆ น่าเสียดาย คนใกล้ตัวเป็นกันหลายคนเลย เถียงกันหน้าดำหน้าแดง จนนึกไม่ออกเลยว่า ตอนแต่งงาน อะไรทำให้ตกลงปลงใจมาอยู่ด้วยกัน (แต่เดี๊ยนนี่สิยังไม่มีใครมาขอสักคน) ช่วงนี้ดูเปาบุ้นจิ้น หลงไหล จั่นเจา อย่างมาก อิอิอิอิ เขาเปลี่ยนเวลาฉายเสียแล้ว แต่ก็ไม่มีปัญหาอะไร ยังดูได้เหมือนเดิม เดี๋ยวมาตอบคอมเมนท์เก่าพรุ่งนี้น้า วันนี้ดึกมาก เบลอ จัด ง่วงจังเลย ^______________________^ danayaj .... อีกไม่นานจะถึงตอนเอาคืนละ.... ^_^ ธาร นาวา ... ดีที่ไม่สงสัยว่า เอ๊ะ ไอ้คนเขียนนี่มันโรคจิตหรือเปล่าหว่า ... เนอะ aya_aoy .... แถวนี้มีโรคจิตหลายคน ... น๊านนนนนนนนนนนนนนน ไม่เป็นไร กลับบ้านเถอะ พ่อแม่รับได้ทุกอย่าง Y_Y อาราเร่ .... เกือบแล้วค่า วันนี้ไม่เป็นพระจันทร์กับดาว ฮั่นแน่ ลูนาติก.... Link แบบนั้นไปหาจากไหนหรือ... ขอบคุณมากนะค้า (ขอตอนอื่นๆ ด้วยจิ นะนะ) bapanij ... เย๊ย... นางเอกปล้ำพระเอกรึเนี่ย จากนางเอกน่าสงสาร กลายเป็นพระเอกน่าสงสารกว่าไปเลยค่า ก็อตซิลล่า ... ได้ด้วยความจิตของคนเขียนนี่เอง ดาว..กลางวัน ... ชอบฉายา นางเอกกระท้อนมากเลยค่ะ ตรงเป๊ะๆ 1688tkw .... ลองใส่เพิ่มฉากให้แล้ว ไม่รู้จะดูดีขึ้นหรือเปล่าเนอะ คนจร .... นางเอกรอดแล้วๆ nn ... มาเร็วดีนะค้า รียา...อารียา ... ขอบคุณมากๆ ค่ะ สำหรับคำแนะนำ ลองแก้ๆ ดูแล้วไม่รู้จะดีขึ้นหรือเปล่า ขาวข้นหวานมัน  ... มาแล้ววววว พลอยหุง .... เนี่ย ใช้พลังจิตเคาะเรียกหรือเปล่า ลืมโพสต์ไปเลยถ้าไม่เห็นข้อความ แบบว่ามัวแต่แก้เพลิน ^^ scottie ....เดี๋ยวลองตบ ฉุๆฉะๆ ให้เนียนๆ ไปเรื่อยๆ เนอะ ขอบคุณมากค่า จารุกัญ .... ยินดีด้วยสำหรับ....(เปิดเผยได้หรือเปล่า?)...พอดีแอบเห็นมาแว่บๆ ขอบคุณมากค่ะ ^_^ ปล. รู้สึกว่าติดขัดตรงไหนก็บอกได้เลยไม่ต้องเกรงใจเน้อ จะได้เอาไปแก้ ปล2. พอดีแว่บผ่านไปผ่านมาอีกแล้ว ได้ข่าวเรื่องการใช้เพลงในงานวรรณกรรมมีปัญหา บางสนพ.ก็อาจไม่ให้ลงเพลงเลย .... คุณคิดว่ายังไงกันบ้างน่ะ เสียดายจัง ตัวเองนี่ชอบฟังเพลงแล้วก็อยากเอาเพลงมาใส่ในนิยาย นักเขียนคนอื่นๆ ก็คงชอบเหมือนกันเนอะ แต่ว่าดิฉันเขียนลงเน็ตอย่างเดียวแบบนี้ คงไม่มีปัญหา หรือจะมีปัญหาหรือเปล่า แต่ถ้ามองจริงๆ แล้ว อยากให้ใส่เพลงในนิยายได้ เพราะว่าอ่านมาบางเรื่องก็...อืม...มีเพลงประกอบทำให้มีความสุขขึ้นได้เหมือนกันเนอะ เช่นจำเลยรักเป็นต้น ... เชิญคุณลงทัณฑ์ บัญชา.... ให้สมอุรา ให้สา แก่ ใจ.... ไม่มีวัน ที่ฉันจะ ร้องไห้ (โว้วโฮ...) ร่ำไร...เพราะฉันมิใช่ หญิงเจ้าน้ำตา..... ลา .... ลัล....ลา...... แก้ไขเมื่อ 03 ก.ย. 49 14:04:10 จากคุณ : พิณณ์อวี - [ 3 ก.ย. 49 04:00:24 ]

ความคิดเห็นที่ 4 รักที่ต้องเลือก  เจ็บปวดที่สุดเลยนะแบบนี้อ่ะ จากคุณ : alonywoman - [ 3 ก.ย. 49 09:24:57 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ในที่สุดก็มาแล้วเย้ๆๆ รอติดตามตอนต่อไปค่ะ จากคุณ : nn - [ 3 ก.ย. 49 12:14:22 A:124.121.34.190 X: TicketID:117953 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ตอนเก่า ตอนเก่า ตอนที่ 1 http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2006/06/W4466425/W4466425.html ตอนที่ 2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4493496/W4493496.html ตอนที่ 3 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4505382/W4505382.html ตอนที่ 4 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4514413/W4514413.html ตอนที่ 5 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4535781/W4535781.html ตอนที่ 6 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4563539/W4563539.html ตอนที่ 7 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4584891/W4584891.html ตอนที่ 8 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4631405/W4631405.html ^______________________________^ จากคุณ : พิณณ์อวี - [ 3 ก.ย. 49 14:06:18 ]

ความคิดเห็นที่ 7 นายวัชเจ็บตัวอีกจนได้ ฝ่ายนางเอกเสียเปรียบทุกที จากคุณ : ก๊อตซิลล่า - [ 3 ก.ย. 49 20:06:46 A:124.120.204.164 X: TicketID:122053 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ฮูยยยยย ไล่กันยังกะหมูกะหมา อีตาพี่ภัทรเนี่ย ใจร้ายที่สุด อย่างนี้ต้องเอาคืนให้เข็ด เวลาตามไปง้อนางเอกคนแต่งก็ให้นางเอกใจร้ายเข้าไว้นะคะ คนอ่านสนับสนุน จากคุณ : bapanij (bapanij) - [ 3 ก.ย. 49 20:34:06 ]

ความคิดเห็นที่ 9 แหมๆๆๆไล่นางเอกกระท้อนของเราออกจากบ้านเนี่ย ระวังเหอะ เขาเอาคืนแล้วจะกลายเป็นพระเอกกระท้อนบ้างนะคะคุณภัทร จากคุณ : ดาว..กลางวัน (ดาว..กลางวัน) - [ 3 ก.ย. 49 21:29:27 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ทีนีก็อยู่ที่หยาดรุ้งล่ะ จากคุณ : scottie - [ 3 ก.ย. 49 23:55:04 ]

ความคิดเห็นที่ 11 แจกมะเหงกให้พี่ภัทรทีได้ไหมคะใจร้ายมากๆค่ะ จากคุณ : รียา-อารียา - [ 4 ก.ย. 49 00:35:06 ]

ความคิดเห็นที่ 12 แง...หนูป่าวใช้พลังจิตนะคะ แค่อยากอ่านจนทนม่ายหวาย ก็เลยต้องมาเคาะกระทู้ก็เท่านั้นเอง แต่อ่านแล้วโมโหอีตาพระเอกจริงๆ หนูลินจ๋า...อย่าไปใจอ่อนง่ายๆ นะ ต้องเอาคืนให้เข็ด จะได้สำนึก เอาแบบให้ร้องไห้คุกเข่าอ้อนวอนไปเลย สะใจดี จากคุณ : พลอยหุง - [ 4 ก.ย. 49 00:52:57 ]

ความคิดเห็นที่ 13 เฮ้อ ..... ครานี้อีตาพระเอกได้น้องคืนสมใจแล้วก็อย่ามายุ่งกับวัชแล้วก็ลินอีกนะ อ้าวแล้วอย่างนี้มันจะจบได้ไงอ่ะ มาต่อไวไว จากคุณ : Kwan (1688tkw) - [ 5 ก.ย. 49 21:20:54 ]

ความคิดเห็นที่ 14 โถ...หนูลิน ยังไม่ทันได้ซึ้งกับอารมณ์ดีๆ (ที่หายาก)ของพระเอกเราเลย ก็ต้องมาโดนเขาไล่ออกจากบ้านซะแล้ว... ปล. ง่า เรื่องอะไรเหรอคะคุณพิณณ์อวี เปิดเผยได้เลยค่ะ แบบว่าไม่เก็ท มีนึกออกอยู่เรื่องเดียวว่าอาจจะเป็นเรื่องหนังสือ แต่ไม่แน่ใจ... อ้อๆ คุณพิณณ์อวีขามาทำให้อยากรู้แล้วก็ต้องรีบมาต่อไวๆด้วยนะคะ จากคุณ : จารุกัญญ์ (จารุกัญ) - [ 6 ก.ย. 49 21:40:03 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ตอน5 http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2006/07/W4535781/W4535781.html ตอน4 http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2006/07/W4514413/W4514413.html ตอน3 http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2006/07/W4505382/W4505382.html ตอน2 http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2006/06/W4493496/W4493496.html ตอน1 http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2006/06/W4466425/W4466425.html จากคุณ : ลูนาติก - [ 12 ก.ย. 49 15:34:36 ]

ความคิดเห็นที่ 16 แวะมาจุดธูป(อิอิ) เมื่อไรตอนต่อไปจะมาซักทีล่ะคะ จากคุณ : พลอยหุง - [ 17 ก.ย. 49 23:37:36 ]

ความคิดเห็นที่ 17 เมื่อไหร่จะมาซักทีน้า จากคุณ : ปานชีวา - [ 22 ก.ย. 49 20:53:47 A:161.200.175.48 X:161.200.255.164 ]

ความคิดเห็นที่ 18 มาแล้วจ้า ร้อนๆ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4734132/W4734132.html#2 จากคุณ : พิณณ์อวี - [ 23 ก.ย. 49 14:24:43 ]