ความคิดเห็นที่ 1 > “ชื่อ...นนท์” เด็กชายแนะนำตัวเองสั้น ๆ แล้วไม่พูดอะไรอีก ผมเริ่มรู้สึกอึดอัด เขาเป็นมนุษย์คนแรกที่ผมได้พบ ซ้ำดูเหมือนจะเป็นคนพาผมมาที่นี่ก็ควรจะอธิบายเรื่องราวให้มากกว่านี้หน่อย  ตรงข้ามเขากลับเอาแต่นิ่งเฉยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น บางทีผมอาจจะทำให้เขายิ่งขุ่นเคืองเพราะทันทีที่เขาพูดด้วยคำถามไม่เข้าท่าหลายคำหลุดออกจากปากผมโดยไม่รู้ตัว อย่าง...ที่นี่คือที่ไหน ทำไมจึงเรียกผมว่า ’นที’ และนนท์เป็นใคร   แววไม่สบอารมณ์ในดวงตาดำโตเลือนไปกลายเป็นฉายแววปรานี เออหนอ...แปลก ไม่น่าจะเป็นดวงตาของเด็กเวลามองคนที่เป็นผู้ใหญ่กว่าเลย ทั้งยังสงบสำรวม นิ่ง...เหมือนคนตรงหน้าไม่ใช่เด็กหากแต่มีอายุมากกว่าภายนอกที่เห็น “เวลานี้คุณยังจำอะไรไม่ได้ จึงไม่อาจค้นพบคำตอบที่คุณถามผม” นนท์เอ่ยเสียงเรียบ “แต่อีกไม่นานคุณจะสามารถตอบคำถามทั้งหมดได้ด้วยตัวคุณเอง” เขากล่าวแค่นั้น แล้วก็ลับร่างหายไปทางอีกด้านหนึ่งของต้นไม้ ผมตามไปและกลับต้องประหลาดใจที่ไม่พบร่องรอยของเด็กชายเลย ราวกับเขาหายไปกลายเป็นอากาศธาตุ ผมกลับมาอยู่เพียงลำพังอีกครั้ง หากแต่ครั้งนี้ผมไม่รู้สึกโดดเดี่ยวหรือแม้แต่หวาดกลัว เพราะผมสังหรณ์ใจว่าไม่นานผมจะได้พบเขาอีก โลกใหม่แห่งนี้ยังมีอะไรอีกมากมายให้ผมค้นหา ผมออกสำรวจดูรอบ ๆ รู้สึกกระปรี้กระเปร่าสดชื่น ดูเหมือนว่าความสดใสของสถานที่แห่งนี้จะช่วยเติมเต็มพลังที่หายไปให้ฟื้นคืน สุดชายทุ่งมีลำธารเล็ก ๆ ไหลผ่าน น้ำใสเสียจนมองเห็นกรวดทรายเบื้องล่าง แต่ละเม็ดส่องประกายวับวามยามต้องแสงแดด ผมวิ่งลงไปในลำธารเหมือนเด็กเล็ก ๆ ตั้งใจจะสัมผัสความเย็นฉ่ำของสายน้ำให้เต็มที่   และผมก็สังเกตเห็นอะไรบางอย่างที่มีสีแดงสดลอยมาตามกระแสน้ำ เศษเสี้ยวเล็ก ๆ ของกลีบดอกไม้บางชนิด จากหนึ่งเป็นสองกระทั่งเป็นสิบเป็นร้อยกลีบ พัดพาปกคลุมสายน้ำจนคล้ายเป็นสีแดงอ่อนหวาน มันคือกลีบของดอกกุหลาบ ผมจำได้   ผมมองย้อนกลับไปยังต้นน้ำ กลีบดอกไม้เหล่านั้นมาจากหญิงสาวคนหนึ่ง เธอกำลังตั้งหน้าตั้งตาเด็ดดอกกุหลาบในมือโปรยลงสู่ผิวน้ำ ผมสีดำขลับคลอเคลียกับใบหน้านวลยามสายลมพัดมาแผ่วเบา     หญิงสาวละสายตาจากสายน้ำมาที่ผม รอยยิ้มน้อย ๆ แต่งแต้มริมฝีปาก ใบหน้าหวานซึ้งนั้นทำให้ผมนิ่งตะลึง ความอ่อนหวานรื้นขึ้นเติมเต็มจิตใจก่อเกิดเป็นความรู้สึกแปลกประหลาด ความรู้สึกที่อาจเรียกได้ว่า...รัก ความทรงจำบางอย่างวาบขึ้นในใจ ผมรู้จักเธอ บางส่วนในตัวผมเรียกร้อง...อยากพบ อยากสัมผัสเธอเหลือเกิน   สองขาพาร่างของผมขยับเข้าหาเธอโดยไม่รู้ตัว และเธอเองก็กำลังก้าวตรงมาหาผมเช่นกัน   ทว่าก่อนที่ระยะห่างระหว่างเราสองคนจะหายไป ท้องฟ้าที่สว่างสดใสเมื่อครู่กลับปกคลุมด้วยเมฆดำมืดทะมึน แลเห็นประจุไฟฟ้าแลบแปลบปลาบเป็นประกายคุกคามน่าสะพรึง   ฉับพลันประกายไฟนั้นแปรเปลี่ยนเป็นเปลวเพลิงนับสิบทุ่มทิ้งลงมาจากฟากฟ้า เสียงระเบิดกึกก้องกัมปนาท ประกายไฟสีแดงและความร้อนโอบล้อมรอบตัวราวกับวันสิ้นสุดของโลก ไม่ทันที่ผมจะตั้งสติได้ ลูกไฟลูกหนึ่งก็พุ่งตรงมาผ่ากลางระหว่างผมกับเธอ   ...และพังทลายให้โลกทั้งโลกป่นสลายเป็นเถ้าธุลี ... จากคุณ : แมวใบตอง - [ 3 ก.ย. 49 16:20:03 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ๒ ผมรู้สึกตัวตื่นขึ้น ...และพบว่าตัวเองกลับมาอยู่ใต้ต้นก้ามปูอีกครั้ง   แต่ในเวลานี้เบื้องหน้าต้นไม้ใหญ่ไม่มีทุ่งหญ้าเขียวขจีอีกต่อไป มีเพียงผืนดินแตกระแหงทอดยาวออกไปไกลจนสุดสายตา เศษซากสีน้ำตาลแห้งเกรียมของสิ่งที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นทุ่งหญ้ากระจัดกระจายอยู่โดยรอบ ศีรษะผมปวดร้าวมึนงงไปหมด เสียงกึกก้องของระเบิดยังอื้ออึงอยู่ในหัว ผมค่อย ๆ ชันร่างลุกขึ้น มือที่ไขว่คว้าสะเปะสะปะสัมผัสถึงความเย็นเยียบของแผ่นหิน ผมสะดุ้งเฮือก สิ่งที่ผมกำลังใช้ยึดพยุงตัวอยู่คือแผ่นป้ายหลุมศพ!! และเหนือคำจารึกระบุตัวผู้ตาย รูปถ่ายของหญิงสาวคนที่ผมพบเมื่อครู่ติดอยู่ ผมคุกเข่าลงต่อหน้าแผ่นป้ายหลุมศพของเธอ รอยยิ้มของเธอยังคงอ่อนหวานสดใสเหมือนครั้งสุดท้ายที่ผมได้เห็น หัวใจของผมเจ็บร้าวจนแทบหมดสิ้นแรง ความเจ็บปวดแผ่ซ่านกินลึกในจิตใจอย่างเงียบงัน ผมรู้สึกเศร้าเสียใจเหมือนว่าชีวิตนี้จะไม่สามารถยิ้มแย้ม ไม่สามารถเบิกบานใจต่อเรื่องใดได้อีกแล้ว     “สงครามโหดร้ายต่อผู้บริสุทธิ์เสมอ” ร่างเล็กบางของใครคนหนึ่งกลับมายืนอยู่ข้าง ๆ   “ฉันเป็นใคร” ผมหันกลับไป “บอกฉันมา...ทำไมเธอถึงเรียกฉันว่านที!?” ประโยคหลังกระชากเสียงกร้าว ความเจ็บปวดที่ได้รับทำให้ผมไม่อาจจะคงความสุภาพไว้ได้อีก สายตาที่เหมือนจะบอกว่า ‘แล้วคุณจะรู้เอง’ มองดูผม   “นที แปลว่าสายน้ำ แม้สิ่งรอบข้างจะหยุดนิ่งแต่สายน้ำไม่มีวันหยุดนิ่ง แม้จะถูกบังคับกักขังแต่สายน้ำจะพยายามหาทางออกเสมอ” นัยน์ตาของเด็กชายทอแววอ่อนโยน “เพราะฉะนั้นคุณเองก็ต้องไม่หยุดนิ่ง”   ถ้อยคำของนนท์สะท้อนก้องในหัวสมอง มีอะไรบางอย่างในถ้อยคำนั้นที่เหมือนจะเข้าใจ แต่ผมก็ยังไม่เข้าใจแน่ชัด ...ราวกับว่าความมืดมิดที่เคยโอบล้อมรอบกายกลับมาปกคลุมอยู่ภายในแทนที่     “เธอต้องการจะบอกอะไรฉันกันแน่!” ผมตวาดก้อง “ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเป็นฝีมือของเธอใช่มั้ย!?” นนท์ส่ายหน้า มือเล็ก ๆ ชี้มาที่ผม “คุณต่างหากที่เป็นคนสร้างโลกแห่งนี้ขึ้นมา” “อะไรนะ!?” ใบหน้าของเด็กชายแทบจะเรียกว่าเย็นชา “ดูนั่นสิ” ผมหันกลับไปมองตามคำ คราวนี้ทุ่งร้างกลายสภาพมาเป็นห้องสี่เหลี่ยมปิดมืด ภายในเต็มไปด้วยอุปกรณ์ไฟฟ้าและเครื่องกลมากมายระเกะระกะเต็มพื้นที่   ...และสุดมุมหนึ่งของห้อง ผมมองเห็นตัวผมเองกำลังตรวจดูเครื่องจักรกลชิ้นหนึ่งด้วยท่าทางพอใจ   วินาทีนั้นศีรษะที่ยังคงปวดมึนชากลับบีบรัดจนเจียนระเบิด พร้อมกับที่ฟันเฟืองแห่งกาลเวลาในตัวผมดูราวกับจะถอยย้อนกลับ ภาพของผู้คนมากมาย ถ้อยคำ และเรื่องราวร้อยพัน เคลื่อนผ่านห้วงสำนึกของผมเข้ามา ทับถมจนเต็มเปี่ยม ความทรงจำที่ขาดหายกลับฟื้นคืนดังเดิม ...ผมจำได้แล้ว ผมชื่อนที เป็นนักวิทยาศาสตร์ประจำกองทัพของสหภาพ เครื่องมือสังหารที่ผมสร้างขึ้นถูกนำไปใช้เข่นฆ่าผู้คนมากมายในสงคราม ใช่...ก่อนหน้านี้ผมเป็นเพียงนักวิทยาศาสตร์ธรรมดา ทว่าตั้งแต่ภรรยาของผมเสียชีวิตไปจากการโจมตีทางอากาศของฝ่ายศัตรู ผมพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อดำเนินการแก้แค้นให้เธอ แต่ละวันผมจะหมกตัวอยู่ในห้อง ประดิษฐ์คิดค้นอาวุธใหม่ ๆ ที่ทรงประสิทธิภาพกว่าเดิม หัวสมองผมเต็มล้นไปด้วยความคิดอาฆาตพยาบาทจนหลงลืมความดีงามที่เคยมีไปหมดสิ้น และสิ่งนั้นก็ทำให้เขาไม่พอใจ “สิ่งที่คุณทำไม่ผิดอะไรกับฆาตกร!” เสียงหนึ่งตวาดขึ้น เด็กหนุ่มคนหนึ่งก้าวเข้ามาในห้องตั้งแต่เมื่อไรไม่อาจทราบ แม้ความมืดสลัวจะทำให้เห็นใบหน้าของเขาไม่ชัดเจน แต่ผมรู้สึกได้ทันทีว่ารู้จักเขา ...เขาคือลูกชายของผม ผู้ซึ่งไม่เคยเห็นด้วยกับสิ่งที่ผมอ้างว่าเป็นการกระทำเพื่อแก้แค้นให้แม่ของเขาตลอดมา ผมยื่นมือไขว่คว้า ตั้งใจจะกอดเขาไว้ อยากจะขอโทษ แต่เขาปัดมือผมโดยแรง “ฉันเกลียดแก” นัยน์ตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความเกลียดชังลึกล้ำ ความรู้สึกผิดกรีดแทงลึกลงในใจ ผมปล่อยให้เขาผละวิ่งออกไปจากห้อง...และไปจากชีวิตผมตลอดกาล   นี่คือเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในอดีต ผมจำได้ดี มันเป็นครั้งสุดท้ายที่ผมได้เห็นเขา...ลูกชายเพียงคนเดียวของผม   เสียงคร่ำครวญปริเวทนาการพลันดังขึ้นอื้ออึง กดทับทุกโสตประสาทจนสมองมึนชา ร่างกายผมซวนเซหมดเรี่ยวแรง ทุกหนทุกแห่งมีแต่ภาพของการทำลายล้าง หยาดเลือดหลั่งไหลอาบผืนแผ่นดิน ผมก้มลงมอง สองมือของผมเองก็เปื้อนเลือดแดงฉาน จริงอย่างที่เขาว่า...ผมเป็นฆาตกร ความเจ็บปวดเมื่อครั้งที่สูญเสียผู้หญิงคนนั้นย้อนคืนมาอีก ทว่าครั้งนี้ผมรู้สึกเจ็บปวดแสนสาหัสร้อยเท่าพันทวี ผมจำได้ชัดเจนทุกอย่าง เธอคือภรรยาและแม่ของลูก เป็นผู้หญิงคนที่ผมรักที่สุดเทียบเท่าชีวิต สงครามได้คร่าชีวิตเธอไปจากผม มาครั้งนี้ผมต้องมาสูญเสียแก้วตาดวงใจของตัวเองไปอีกซ้ำ   ไม่ใช่เพราะความผิดของใครอื่น แต่เป็นเพราะการกระทำของตัวเอง!   ผมกรีดร้องร่ำไห้ราวกับคนบ้า ปลดปล่อยความดำมืดในจิตใจให้กลับมาครอบคลุมอีกครั้ง จริงอย่างที่นนท์พูดไว้ ผมเป็นคนสร้างโลกแห่งนี้ขึ้นมาเอง โลกที่เต็มไปด้วยสงคราม โลกที่มีแต่การฆ่าฟัน   เปลวเพลิงพลันลุกโชนขึ้น ความร้อนแรงของมันแผดเผาเสมือนหนึ่งอยู่ในนรกโลกันต์ ผมคู้ร่างอยู่เช่นนั้น ปล่อยให้เปลวไฟกลืนกินไปอย่างช้า ๆ       ช่างเถิด...หากต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปอย่างเจ็บปวดโดยไม่เหลือใคร...สู้ตายไปเสียเลยยังดีกว่า “คุณคิดอย่างนั้นจริง ๆ หรือ” นนท์ปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง “ลองคิดดูให้ดี คุณคิดอย่างนั้นจริง ๆ น่ะหรือ” ความเจ็บปวดบีบรัดทั่วศีรษะและแผ่ขยายไปทั่วร่าง หัวใจของผมเต้นระรัวจนแทบระเบิด ผมอยากตายจริง ๆ น่ะหรือ... ไม่...ไม่หรอก แม้ความผิดในอดีตจะย้อนคืนแก้ไขไม่ได้ แต่เรายังมีสิทธิ์ทำปัจจุบันให้ดีได้อีกไม่ใช่หรือ อาจไม่ดีเหมือนเก่าแต่ก็ยังดีกว่าไม่ทำอะไรเลย ใช่! ผมยังไม่อยากตาย ผมยังอยากมีชีวิต อยากมีชีวิตอยู่!!! “ขอโอกาสอีกครั้ง” ผมรวบรวมกำลังเฮือกสุดท้าย อ้อนวอนแผ่วเบา “ได้โปรดเถอะ ผมอยากกลับไป ผมยังไม่อยากตาย”   นนท์ยิ้มและส่งมือให้   ผมยึดจับมือนั้นไว้ พลันรู้สึกว่าเปลวไฟอ่อนกำลังโรยลง แสงสว่างกลับมาอีกครั้งและโอบอุ้มตัวผมไว้อย่างนุ่มนวล ความเจ็บปวดสลายไปหมดสิ้น รู้สึกร่างกายเบาหวิวล่องลอยขึ้นสู่เบื้องบน “อย่าลืมความรู้สึกนี้เสียล่ะ”   เสียงของนนท์แผ่วกระซิบข้างหู ร่างของเขาค่อย ๆ จางหายไปพร้อมกับแสงสว่างที่เจิดจ้าบาดตาขึ้นทุกที   ทุกอย่างกลืนหายไปกับสีขาวสุกสกาวนั้น ทั้งอารมณ์ ความคิด ร่างกาย และจิตวิญญาณ ... จากคุณ : แมวใบตอง - [ 3 ก.ย. 49 16:20:32 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ๓ ผมรู้สึกตัวตื่นขึ้น ...และต้องหลับตาลงในเกือบจะทันทีเพราะแสงสว่างที่ส่องกระทบ   กลุ่มคนที่นั่งรายล้อมผมอยู่ต่างขยับลุกขึ้น สัมผัสอบอุ่นจากมือหนาแข็งแรงเลื่อนมาเกาะกุมมือผม...กระชับแน่น ผมลืมตาขึ้นช้า ๆ ได้ยินเสียงของตัวเองที่แหบพร่าอย่างคนชราเอ่ยเรียกชื่อคนตรงหน้า “นนท์” ดวงตาดำขลับนั้นมองสบมาด้วยแววตาอ่อนโยนเหมือนเคย หากทว่านนท์ที่อยู่ตรงหน้าผมไม่ใช่เด็กชายตัวเล็ก ๆ อีกแล้ว แต่เป็นหนุ่มใหญ่เต็มวัยที่ยังคงมีเค้ารางของความเอาแต่ใจอย่างเด็ก ๆ หลงเหลืออยู่ เขาสวมชุดคลุมสีขาวเช่นเดียวกับชายหญิงคนอื่น ๆ ที่อยู่รอบข้าง ใบหน้าของพวกเขาผมรู้จักคุ้นเคยดี ทุกคนเป็นเจ้าหน้าที่ของสถาบันบำบัดรักษาผู้ป่วยทางจิต สถานที่ที่นนท์ทำงานอยู่ และตัวผมเคยร่วมงานด้วยหลายครั้งเมื่อหลายปีก่อน   สายตาของผมเลื่อนจากตัวเขา กลุ่มคนในชุดขาว และกำแพงสีขาวสว่างของห้องพักฟื้นไปยังภาพของต้นก้ามปูกลางทุ่งหญ้าเขียวขจี มันยังเป็นก้ามปูต้นเดิมในความทรงจำของผม แน่นอน ผมรู้ดีในเมื่อ...   ...มันคือภาพจำลองที่คอมพิวเตอร์ประมวลขึ้นมาจากความทรงจำของผม ผมค่อย ๆ ชันตัวลุกขึ้นจาก ‘แคปซูลความฝัน’ สามปีก่อนมันเป็นสิ่งประดิษฐ์ที่อาจกล่าวได้ว่าปฏิวัติการบำบัดรักษาผู้ป่วยทางจิตอย่างยิ่งใหญ่...อาจจะเรียกได้ว่าเป็นสิ่งประดิษฐ์ชิ้นเดียวของผมที่ทำประโยชน์ให้แก่มนุษยชาติอย่างสร้างสรรค์โดยแท้จริง     ข้อมูลนับพันจากรายงานการศึกษาวิจัยทางจิตเภทพบว่าผู้ป่วยส่วนใหญ่มีลักษณะปิดกั้นตนเองจากโลกแห่งความจริง โดยสร้างโลกแห่งความฝันขึ้นมาเป็นเกราะกำบังหลบซ่อนตัว ความฝันจึงเป็นเครื่องมือสำคัญที่จะช่วยรักษาพวกเขาให้กลับมาเป็นปกติ โดยที่คอมพิวเตอร์จะประมวลผลเลือกความทรงจำที่มีอิทธิพลต่อผู้ป่วยมาใช้เป็นตัวแปรในการบำบัด แต่ในกรณีที่ผู้ป่วยไม่มีกำลังมากพอจะทำลายเกราะความฝันที่กักขังตัวเองออกไปได้ จึงต้องอาศัยปัจจัยภายนอกที่มีพลังมากกว่าเข้ามาเสริม     ผมรู้สึกสมเพชแกมขบขันตัวเอง ไม่เคยคิดเลยว่าจะสิ่งที่ประดิษฐ์ขึ้นเพื่อผู้อื่นจะย้อนกลับมาช่วยบำบัดรักษาตัวเอง ทั้งที่ผมตั้งใจจะไม่ลืมตาขึ้นมาดูสิ่งใดในโลกนี้อีกแล้ว...ตั้งแต่วินาทีที่จรดคมมีดลงบนร่างกาย   แต่ในเวลานี้...ผมรู้สึกดีใจที่ตัวเองยังมีชีวิตอยู่   หยาดน้ำอบอุ่นหยดลงจากดวงตา ผมวางมือทาบทับมือของนนท์ อีกฝ่ายเปิดยิ้มกว้างบอกถึงความยินดีฉายชัด   “ขอต้อนรับสู่โลกแห่งความจริงครับ นที...คุณพ่อ” -จบ- แก้ไขเมื่อ 03 ก.ย. 49 16:25:49 จากคุณ : แมวใบตอง - [ 3 ก.ย. 49 16:24:10 ]

ความคิดเห็นที่ 4 "ต้นก้ามปู" หรือ "จามจุรี" เป็นต้นไม้หนึ่งในบรรดาต้นไม้น้อยชนิดมาก ๆ ที่ข้าน้อยรู้จักชื่อ จำได้ว่าแถวบ้านสมัยเด็ก ๆ หน้าหมู่บ้านเป็นทุ่งหญ้ากว้าง และมีเจ้าก้ามปูนี่แหละ ตั้งตระหง่านโดดเด่นอยู่ ข้าน้อยที่เป็นเด็กกะเปี๊ยกเห็นแล้วก็ประทับใจในความใหญ่โตกว้างขวางของมัน ทั้งกิ่งก้านที่แผ่ออกแทบจะคลุมมิดทั้งทุ่ง หรือยามที่ออกดอกสีชมพูสะพรั่งตัดกับใบเขียว ๆ ท้องฟ้าและทุ่งหญ้า ...โอ้โห สวยอย่าบอกใครเชียว เพราะชอบมาก ๆ บางทีก็เลยเห็นต้นก้ามปูเป็นฉากประกอบในฝันบ่อยครั้ง ข้าน้อยฝันง่าย ฝันเก่ง และฝันบ่อย ซ้ำยังฝันเป็นสีทุกครั้งด้วย มีคนกล่าวว่าความฝันบางครั้งก็ไม่ใช่ลางบอกเหตุอะไรหรอก แต่มันเกิดขึ้นจากภาพความประทับใจที่เราสะสมไว้ในความทรงจำต่างหาก ช่วงนี้ประทับใจกับเรื่องไหน มีเหตุการณ์อะไรมากระทบใจ กลางคืนปุ๊บ ไปโผล่ทันทีในฝัน ยิ่งถ้าเป็นหน้าคนที่ชอบ ให้ฝันแล้วฝันอีกกี่ฝันก็ไม่มีเบื่อ ...แต่ที่เล่ามาทั้งหมดไม่ใช่แรงบันดาลใจของเรื่องนี้หรอก แค่คิดว่าสิ่งที่ประทับอยู่ในความทรงจำของเรามันมีอยู่นับร้อย ๆ ล้านสิ่ง แต่ถ้าแยกย่อยออกมา นึกให้ดี ๆ ก็จะมีไม่กี่อย่างหรอกที่เด่นชัดกว่าใคร และบางทีเวลาเราประสบปัญหาเราก็อาศัยสิ่งนั้นเป็นเครื่องจรรโลงใจ ให้ผ่านพ้นมาได้ เล็ก แต่ก็สำคัญ และมีความหมายเสมอมากกว่าที่เราคิด + + ภาพประกอบจาก http://www.guideubon.com ค่ะ.. ^___^ จากคุณ : แมวใบตอง - [ 3 ก.ย. 49 16:39:36 ]

ความคิดเห็นที่ 5 นี่ถ้าผมมีเครื่องที่ทำให้ฝันอย่างดีมีความสุข บางทีผมอาจจะไม่อยากตื่นก็ได้ ถ้าผมพบเครื่องจักรแห่งความฝันแบบเดียวกับในนิยายเรื่องราชสีห์แห่งคอมมาร์ ของ อารฺธอร์ ซี คล๊าค ผมคิดว่าจะยอมใช้เครื่องนั้นโดยไม่ต้องสงสัย ฮี่ๆๆๆๆๆๆๆๆ จากคุณ : Psycho man - [ 3 ก.ย. 49 18:12:21 ]

ความคิดเห็นที่ 6 รู้จักต้นไม้ไม่กี่ต้นเหมือนกันเลย ^_^ จากคุณ : scottie - [ 4 ก.ย. 49 00:18:49 ]

ความคิดเห็นที่ 7 สวัสดีค่า #อาจารย์จี "ราชสีห์แห่งคอมมาร์" เป็นยังไงน่ะจาร์ย ไม่เคยอ่าน งานนี้ขอซิบหลังไมค์เป็นวิทยาทานหน่อยนะคะ ^^.. ข้าน้อยรู้...ถ้าอาจารย์มีเครื่องช่วยฝัน อาจารย์ต้องฝันขอเลขเด็ด ชัวร์ ฝันได้เลขอะไร เอามาขยายบอกกันมั่งเน้อ #scottie ไม่รู้ว่าเพราะไม่รู้จัก หรือขี้เกียจจะจำชื่อต้นไม้ก็ไม่รู้นะพี่ แต่พอมีคนบอก หรือไปค้นจนเจอปุ๊บ เจอหน้ามันอีกทีก็ลืม เวลาเจอคนที่รู้จักชื่อต้นไม้ ดอกไม้เยอะ ๆ จะรู้สึกทึ่งมากเลย คิดว่ามันโรแมนติกดีนะคะ ตอนเรียนมีเพื่อนอยู่คณะเกษตร แต่เสียดายมันไม่รู้จักอะไรกะเค้าซักต้น นอกจากต้นหอม ผักชี เพราะมันเรียนภาคคหกรรม ^^" เพิ่งมาเจอแฟนรุ่นพี่ที่ทำงาน เค้าเป็นเจ้าหน้าที่ป่าไม้ เวลาไปเที่ยวเดินป่ากะพี่เค้า จะแนะนำชื่อต้นไม้ทุกต้นที่ผ่านเลย ไม่รู้แกจำได้ไง นับถือจริงๆ ...อ่ะ เลยกลายเป็นคุยเรื่องต้นไม้ไปซะนี่ จากคุณ : แมวใบตอง - [ 5 ก.ย. 49 22:35:34 ]