ความคิดเห็นที่ 1 เวลาค่ำป่าป๊ากับหม่าม้าของฉันก็เดินทางมาถึง ท่านทั้งสองถามไถ่อาการของฉันอย่างเป็นห่วงเป็นใยเรียกน้ำตาของฉันให้ไหลออกมาด้วยความตื้นตัน โชคดีที่ตอนนี้ในห้องมีเราสามคนพ่อแม่ลูกเท่านั้น ส่วนพิม เอก พลก็ขอออกไปทานข้าวเย็นหลังจากที่ทักทายท่านทั้งสองเรียบร้อยแล้ว ป่าป๊ากับหม่าม้าอยู่คุยกับฉันสักพักท่านก็บอกว่าจะกลับไปเพราะท่านยังไม่ได้จองโรงแรมเอาไว้ ฉันเลยโทรบอกยัยพิมให้ขึ้นมาที่ห้องได้แล้วเพื่อที่จะได้ลาท่าน “หม่าม้าฝากมีนาด้วยนะหนูพิม คืนนี้ถ้ามีนาดื้อนะ พิมจัดการได้เลย หม่าม้าอนุญาต” หม่าม้าฉันฝากฝังฉันเอาไว้กับยัยพิม หม่าม้าจ๋าพอเถอะค่ะ เดี๋ยวยัยพิมก็ได้เปลี่ยนตำแหน่งจากเพื่อนมาเป็นแม่แทนหรอก “ได้เลยค่ะหม่าม้า ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวพิมจะดูแลมีนาให้เป็นอย่างดีเลยค่ะ” พิมตอบรับอย่างแข็งขัน “งั้นหม่าม้ากลับก่อนนะมีนาแล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าจะมารับนะลูก” หม่าม้าบอกกับฉันพลางลูบหัวแล้วก็ห้อมแก้มฉันทั้งสองข้างด้วยความรัก ต่อมาก็เป็นป่าป๊าที่เข้ามาห้อมแก้มฉันทั้งสองข้างเหมือนกัน พิม เอก พล ยกมือไหว้ลาท่านทั้งสองด้วยความนอบน้อม “แล้วสองหนุ่มนี่ล่ะ จะกลับกันยังไง” ป่าป๊าถามหลังจากรับไหว้ทั้งสองคนเรียบร้อย เอกเป็นคนตอบป่าป๊าฉันว่า “ผมเอารถมาครับ” “งั้นก็ขับรถกลับดีๆล่ะ” ป่าป๊าพูดก่อนจะจูงมือหม่าม้าออกไปจากห้อง “แล้วคืนนี้พิมจะเอาเสื้อผ้าที่ไหนเปลี่ยนล่ะ” พลถามขึ้นเมื่อนึกถึงปัญหาเฉพาะหน้าของยัยพิมที่ทุกคนลืมไปได้ ยัยพิมที่ดูเหมือนจะลืมปัญหาของตัวเองไปเหมือนกันทำหน้าครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วก็พูดออกมาว่า “ไม่เป็นไรแค่คืนนี้คืนเดียว สบายมาก” โชคดีนะที่วันนี้ยัยพิมใส่เสื้อยืดกางเกงยืนส์แล้วก็ใส่เสื้อช้อปทับอีกทีไปเรียน มันเลยสบายหน่อย ถ้าวันนี้มันใส่กระโปรงสอบไปเรียนล่ะก็คงลำบากกว่านี้แน่เลย “เอางั้นเหรอพิม แกจะไปอาบน้ำที่หอก่อนก็ได้นะ แล้วค่อยกลับมา” ฉันเสนอความคิดเห็นออกไป ยัยพิมทำท่าคิดก่อนจะยักไหล่พร้อมกับพูดว่า “วุ่นวายเปล่าๆ แค่คืนเดียวเอง” “แล้วมีนาล่ะพรุ่งนี้จะเอาชุดที่ไหนใส่กลับ” เอกถามขึ้น เออนั่นสิ พรุ่งนี้ฉันจะเอาชุดไหนใส่กลับละเนี่ย แต่ใส่ชุดที่ใส่วันนี้ก็ได้นี่หน่า เมื่อคิดได้อย่างนี้แล้วฉันก็บอกกับทุกคนว่า “ไม่เป็นไรฉันใส่ชุดที่ใส่ในวันนี้ก็ได้ ไม่สกปรกเท่าไหร่” เอกจะคิดว่าฉันซ๊กม๊กมั้ยเนี่ย “เอางั้นก็ได้ งั้นเรากับพลกลับก่อนละกันนะ” เอกพูดแล้วหันมามองหน้าฉัน “พรุ่งนี้เราคงไม่มารับมีนาออกจากโรงพยาบาลนะ แล้วเราจะไปหาที่หอละกันนะ” พูดจบเอกก็ส่งสายตาแทนคำสัญญามาให้ฉัน ฉันพยักหน้ารับรู้ “งั้นเราไปก่อนนะ” นายพลลาฉันกับยัยพิม แล้วก็เดินออกไปจากห้องทิ้งให้ฉันกับยัยอยู่ในห้องตามลำพัง ยัยพิมเริ่มซักฉันถึงเหตุการณ์ตอนที่พิมกับพลไปซื้อราดหน้าแล้วปล่อยให้ฉันอยู่กับเอกสองคน ฉันเล่าให้พิมฟังเกือบทุกตอนยกเว้นแต่ตอนที่เอกเช็ดน้ำตาให้ฉันนั่นแหละที่ฉันขอเก็บเอาไว้เป็นความลับกับตัวละกัน “ต่อแต่นี้ไปมีนาต้องกินข้าวให้เป็นเวลานะลูก ไม่งั้นเดี๋ยวจะแย่ไปกว่านี้นะ” หม่าม้าบอกกับฉันอย่างอ่อนโยนเมื่อเราหม่าม้าป่าป๊าฉันแล้วก็ยัยพิมมาถึงห้องแล้ว หลังจากที่ออกจากโรงพยาบาลพร้อมกับยาถุงใหญ่แถมด้วยขำขู่ของคุณหมอรูปหล่ออีกรอบ “ค่ะหม่าม้า มีนาก็กลัวเหมือนกันน่ะแหละ” ฉันบอกพร้อมกับเข้าไปกอดหม่าม้าเอาไว้ด้วยความคิดถึง “เอาล่ะแม่ลูกคู่นี้เลิกอ้อนกันสักครู่เถอะ ไปกินข้าวกันดีกว่านี่มันก็จะเที่ยงแล้ว” เสียงป่าป๊าดังขึ้นขัดจังหวะ ฉันเลยลุกขึ้นแล้วบอกกับยัยพิมให้ไปกินด้วยกัน พูดจบฉันก็เดินจูงมือหม่าม้ากับป่าป๊าออกไปยืนรอยัยพิมอยู่หน้าห้อง พิมกับครอบครัวของฉันสนิทกันมากจนป่าป๊ากับหม่าม้านึกว่ายัยพิมเป็นลูกอีกคนของท่านทั้งสองไปแล้ว “อ้าว! เอก พล” ยัยพิมที่เดินนำหน้าเราสามคนพ่อแม่ลูกร้องทักคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเมื่อเราเดินลงมาจากห้องจนถึงลานจอดรถเล็กๆหน้าหอ เอกกับพลยกมือไหว้ป่าป๊ากับหม่าม้าฉันอย่างนอบน้อม ป๊าป๊ากับหม่าม้าเลยชวนทั้งสองคนไปกินข้าวด้วย คณะเดินทางไปกินข้าวของฉันจึงมีสมาชิกเพิ่มมาอีกสองคน พวกเราเลยตกลงกันว่าจะเอารถไปสองคันแล้วไปเจอกันที่ร้านอาหารในห้างสรรพสินค้าในตัวเมือง คันหนึ่งเป็นรถเอก มีเอก พิม แล้วก็พล ส่วนฉันก็ไปกับป่าป๊าหม่าม้าฉัน “สองหนุ่มนั่นเรียนคณะเดียวกับมีนาเหรอลูก” หม่าม้าถามฉันบนรถ ตอนแรกฉันตกใจนิดหน่อยๆ เพราะไม่รู้ว่าหม่าม้ามีจุดประสงค์อะไรในการถาม แต่เมื่อคิดได้ว่าหม่าม้าน่าจะเข้าใจเรื่องพวกนี้ได้ เพราะหม่าม้ากับป่าป๊าของฉันเป็นพ่อแม่ยุคใหม่ที่ยอมรับเรื่องการมีแฟนของลูกได้แต่ก็ยังอยู่ในกรอบของความดีงามของสังคม ฉันเลยตอบหม่าม้าอย่างสบายใจว่า “เปล่าค่ะ เอกเขาเรียนคณะเดียวกับพิมน่ะ ส่วนพลเขาจะมาเรียนคณะเดียวกับพิมเทอมหน้าค่ะ” “แล้วเขามารู้จักหนูได้ยังไงล่ะเนี่ย” คราวนี้ป่าป๊าถามบ้าง ฉันก็เลยเล่าเหตุการณ์ในครั้งแรกที่ทำให้ฉันกับเอกได้เจอกันรวมไปถึงเหตุการณ์ที่ทำให้ฉันรู้จักกับพลด้วย เมื่อฟังจบหม่าม้ากับป่าป๊าก็เงียบกันไปสักพัก แล้วจู่ๆหม่าม้าก็ถามคำถามที่ทำเอาหน้าของฉันร้อนจี๋จนฉันรู้สึกได้ คำถามของหม่าม้าก็คือ “มีนาชอบเอกใช่รึเปล่า” “หม่าม้ารู้ได้ไงอ่ะค่ะ” ฉันถามหม่าม้ากลับไปอย่างตกใจ นี่ฉันมองเห็นได้ง่ายขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย ขนาดหม่าม้าเพิ่งรู้เรื่องของฉันยังดูออกเลย แล้วเอกล่ะ จะไม่รู้แล้วเหรอ หม่าม้าหัวเราะเบาๆก่อนจะพูดกับฉันว่า “โธ่ ยัยมีนาถ้าหม่าม้าไม่รู้ก็ไม่ใช่แม่หนูน่ะสิ หนูเป็นลูกแม่นะ แม่ย่อมรู้อยู่แล้วว่าลูกแม่ชอบอะไรไม่ชอบอะไร” “ใช่ค่ะ หนูชอบเขาอย่างที่หม่าม้าคิดนั่นแหละ แต่ก็คงไม่มีอะไรหรอกค่ะ เพราะเขาคงไม่ได้ชอบอะไรมีนาหรอก” ฉันบอกกับหม่าม้าแล้วก็ป่าป๊าด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ ป่าป๊าหัวเราะขึ้นมาเบาๆหลังจากที่นั่งฟังเงียบๆอยู่สักพัก “มันก็ไม่แน่หรอกนะมีนา ทุกสิ่งทุกอย่างในโลกใบนี้มีทางเป็นไปได้เสมอล่ะ” “ป่าป๊าหมายความว่ายังไงคะ มีนาไม่เข้าใจอ่ะ” ฉันถามป่าป๊าเพราะฉันไม่เข้าใจจริงๆว่ามันเกี่ยวอะไรกับเรื่องที่พวกเรากำลังพูดถึงอยู่ แต่ป่าป๊าก็ไม่ยอมให้คำตอบฉัน แถมยังพาฉันคุยนอกเรื่องจนฉันลืมเรื่องนี้ไปเลย หลังจากที่เรากินข้าวกันเรียบร้อยแล้ว ป่าป๊าหม่าม้าก็มาส่งฉันที่หอแล้วอยู่คุยอีกสักพัก ท่านก็ลากลับบ้านที่กรุงเทพฯไป เพราะว่าท่านไม่อยากกลับถึงกรุงเทพฯเย็น ก่อนไปท่านก็ฝากฝังฉันเอาไว้กับยัยพิม เอก และนายพล ฝากฉันเอาไว้กับยัยพิมยังพอเข้าใจเพราะยัยพิมเป็นเพื่อนรักของฉันมาตั้งนาน แต่เอกกับพลนี่สิทำไมต้องเอาฉันไปฝากฝังเอาไว้กับพวกเขาด้วย เมื่อท่านทั้งสองกลับไปแล้ว เอกกับพลก็กลับเหมือนกัน แต่สองหนุ่มบอกว่าเย็นนี้จะมารับไปกินข้าวให้รอด้วย “เราไปเดินเล่นในสวนสาธารณะข้างหลังห้างเอามั้ย” เอกถามขึ้นหลังจากที่เราสี่คนทานข้าวกันเรียบร้อยแล้ว และกำลังเดินเล่นในห้างสรรพสินค้าแห่งนั้นเพื่อย่อยอาหาร นายพลเพื่อนเอกสบตาเอกก่อนจะยิ้มให้อย่างมีเลศนัยก่อนที่จะหันไปพูดกับยัยพิมว่า “นี่พิม ไปเดินที่ไนท์ บาร์ซาร์เป็นเพื่อนเราหน่อยดิ เราอยากได้ของขวัญไปให้สาวๆหน่อย” พูดจบก็หยักคิ้วหลิ่วตาให้ยัยพิม เมื่อยัยพิมเห็นดังนั้นก็รีบพูดออกมาว่า “ได้สิ เราก็อยากจะไปเดินดูของให้เพื่อนอยู่เหมือนกัน งั้นแกไปเป็นเพื่อนเอกละกันนะ เดี๋ยวเดินดูของเสร็จแล้วจะโทรไปหานะ” พูดจบพิมกับพลก็เดินจากไปทันที ทิ้งให้ฉันยืนงงอยู่อย่างนั้นเพราะสมองคิดตามไม่ทัน จนเอกพูดขึ้นนั่นแหละสติของฉันถึงได้กลับมาเป็นปกติ “มีนาอยากไปเดินเล่นที่สวนมั้ย อากาศตอนเย็นๆอย่างนี้กำลังดี ไม่ร้อน แต่ถ้ามีนาไม่อยากไปก็ไม่เป็นไรนะ” “ไปสิ ไปเดินเล่นตากอากาศบริสุทธิ์ซะบ้างก็ดี” เมื่อได้ยินอย่างนั้นเอกก็ส่งยิ้มละลายหัวใจมาให้ฉัน ก่อนจะเริ่มออกเดินไปที่สวนสาธารณะแห่งนั้น “โอ้โฮ! สวยจัง เอกดูซิพระอาทิตย์กำลังตกน้ำ” ฉันร้องบอกเอกอย่างตื่นเต้นเผลอไปเขย่าแขนเขาด้วยความลืมตัว ก็ภาพตรงหน้านั้นสวยจริงๆ พระอาทิตย์สีส้มดวงโตค่อยๆจมหายไปในทะเลช้าๆ แต่งแต้มให้ท้องฟ้าเป็นสีส้มอมทอง ทะเลก็สะท้อนแสงแดดยามเย็นระยิบระยับ ถึงแม้ว่าฉันจะมาเรียนที่นี่เข้าย่างเข้าปีที่สองแล้ว แต่ก็ยังไม่เคยได้มาเห็นอะไรที่สวยงามอย่างนี้มาก่อนเลย “ใช่สวยมาก” เสียงของเอกทำให้ฉันได้สติอีกครั้ง ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองหน้าเอกที่กำลังก้มหน้าลงมาส่งยิ้มให้ฉันอย่างอ่อนโยน รอยยิ้มนั้นส่งผลให้หน้าของฉันร้อนขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ แนก้มหน้าลงมามองที่พื้นแล้วก็เพิ่งรู้ตัวว่ามือฉันยังจับแขนเอกอยู่เลย ฉันรีบดึงแขนออกมาทันที ได้ยินเสียงเอกหัวเราะเบาๆ “เราไปนั่งทางโน้นกันดีกว่า” เอกบอกพร้อมกับเดินนำไปยังม้านั่งไม้สีน้ำตาลที่ตั้งอยู่ริมทางเดินในสวนสาธารณะ ฉันพยักหน้าพลางเดินตามเอกไปอย่างเงียบๆ ก็คนมันอายนี่หน่า เมื่อกี้ทำอะไรเปิ่นๆออกไปอีกแล้ว “เป็นอะไรไปมีนาเงียบเชียว” เอกพูดขึ้นเมื่อเรานั่งเงียบๆกันได้สักพัก “เปล่า ไม่ได้เป็นอะไร” ฉันตอบเอกด้วยน้ำเสียงเบาๆ ตาก็ยังก้มมองที่มือของตัวเองที่วางอยู่บนตัก “เรามาคุยกันต่อเรื่องที่เรายังคุยกันค้างอยู่ที่โรงพยาบาลดีกว่า” เอกพูดขึ้น ฉันพยักหน้ารับรู้ “แต่ก่อนอื่นมีนาต้องเงยหน้าขึ้นมาก่อนสิ เราคุยกับมีนานะ ไม่ใช่มือให้มีนาคุยกับมือตัวเอง” เมื่อได้ยินอย่างนั้นฉันก็รวบรวมกำลังใจโดยการสูดลมหายใจเข้าเฮือกใหญ่แล้วก็เงยหน้าขึ้นมาเผชิญหน้ากับเอกที่มองมาด้วยรอยยิ้มอบอุ่น “พูดง่ายๆอย่างนี้น่ารักจัง” เอกพูดออกมาทำเอาอุณหภูมิที่หน้าฉันพุ่งพรวดอีกครั้ง เอกหัวเราะอย่างอารมณ์ดีก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังมั่นคงว่า “คำว่า ‘ผมรักคุณ คุณคบกับผมนะ’ ที่มีนาได้ยินน่ะมันไม่ใช่อย่างที่มีนาได้ยินหรอกนะ นั่นน่ะเป็นการซ้อมละคร ผู้หญิงคนนั้นเป็นเพื่อนเราที่คณะเอง พิมก็รู้จัก เขาเป็นนางเอกละครเวทีปีนี้น่ะ เขามาซ้อมบทกับเรา เพราะวันนั้นเขาต้องเข้าไปซ้อมฉากนี้ เราก็เลยเป็นคู่ซ้อมให้เฉยๆ ไม่ได้มีอะไรหรอกนะ” เมื่อได้ยินอย่างนั้นน้ำตาจากที่ไหนก็ไม่รู้ไหลออกมา ฉันพยายามบังคับมันแล้วนะ แต่ก็บังคับมันไม่ได้เลย และเหมือนตอนที่อยู่โรงพยาบาลเลย เอกขออนุญาตฉันแล้วก็ใช้นิ้วโป้งเรียวยาวทั้งสองข้างของเขามาเช็ดน้ำตาบนหน้าฉันให้อย่างอ่อนโยน “ร้องไห้อีกแล้ว ไม่เอาอย่าร้องนะครับ เงียบซะ” เอกจับมือฉันเอาไว้ด้วยมื้อใหญ่อันอบอุ่นของเขา ฉันพยายามหยุดร้องไห้ซึ่งเอกก็รออย่างใจเย็น จนในที่สุดฉันก็เงียบลงจนได้ “มีนาจะไม่พูดอะไรหน่อยเหรอ” เอกถามขึ้น ฉันรวบรวมความคิดของฉันแล้วพยายามเรียบเรียงออกมาเป็นถ้อยคำ “เอกรู้มั้ย เราดีใจมากนะที่ได้ยินเอกพูดอย่างนี้ ก่อนหน้านี้เราคิดฟุ้งซ่านไปไกลเลย แต่ตอนนี้เราเข้าใจทั้งหมดแล้วล่ะ ขอบคุณนะเอกที่พูดให้เราฟัง” “เรารักมีนานะ” เอกพูดออกมาหลังจากที่ฉันพูดจบ ฉันรู้สึกเหมือนไข้จะขึ้นทันทีที่ได้ยินประโยคนั้นเพราะหน้าของฉันอุณหภูมิพุ่งสูงขึ้นอีกแล้ว “แล้วมีนาล่ะ คิดยังไงกับเรา บอกให้เรารู้หน่อยได้มั้ยว่าเราคิดไปเองฝ่ายเดียวรึเปล่า” เอกถามฉันเมื่อเห็นฉันนั่งเงียบไป “เราก็...” ฉันพยายามรวบรวมความกล้าพูดออกไปแต่ก็ไม่สำเร็จ ฉันเลยสูดลมหายใจเข้าลึกๆอีกครั้งหนึ่งเพื่อเป็นการเรียกกำลังใจให้ตัวเองก่อนจะพูดออกไปด้วยเสียงเบาๆว่า “เราก็รักเอกเหมือนกัน” เอกคงจะได้ยินเพราะเขายิ้มแก้มแทบปริแน่ะ อยากบอกเอกจังเลยว่าเอกยิ้มอย่างนี้แล้วน่ารักจังเลย “ขอบคุณนะมีนา ที่รู้สึกเหมือนกับเรา” เอกพูดพร้อมกับบีบมือฉันที่อยู่ในอุ้งมือเขาเบาๆ พอบอกออกไปแล้วรู้สึกโล่งเหมือนยกภูเขาออกจากอกเลย ความกล้าก็เริ่มจะกลับมาอยู่กับฉันอีกครั้ง ฉันถามเอกกลับไปด้วยคำถามที่ฉันอยากจะรู้มากที่สุดหลังจากที่ได้รู้ความรู้สึกของเขาแล้ว ซึ่งฉันคิดว่าผู้หญิงทุกคนก็คงอยากรู้คำตอบนี้จากคนรักของตัวเองเหมือนกัน “เอกเอ่อ...รักเราที่ตรงไหนเหรอ แล้วก็เมื่อไหร่อ่ะ” จากคุณ : Crystal Star (Crystal Star) - [ 3 ก.ย. 49 22:43:38 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “ตรงไหนเหรอก็ตรงที่มีนาเป็นมีนานี่แหละ ส่วนรักตั้งแต่เมื่อไหร่นี่เราก็ไม่รู้นะ รู้แต่ว่าช่วงที่มีนาหลบหน้าเราไปน่ะ เรารู้สึกไม่ดีเลย เราคิดถึงมีนาทุกวันเลย” เอกอธิบายให้ฉันเข้าใจ ถึงแม้ว่าสาเหตุของเขาจะเป็นอะไรที่ธรรมดาไม่ได้มีอะไรเป็นพิเศษ แต่มันก็ทำให้หัวใจฉันพองโตคับอกเลย เพราะเอกบอกว่ารักฉันเพราะตัวฉันเอง “แต่เราซุ่มซ่ามมากนะ เปิ่นก็เปิ่น เอ๋อก็เอ๋อ” ฉันยังแย้งออกไปเพราะความไม่แน่ใจ เอกยิ้มก่อนที่จะบอกให้ฉันมั่นใจว่า “ก็ไม่ใช่เพราะความซุ่มซ่ามของมีนาเหรอที่ทำให้เราได้เจอกันรู้จักกัน” นั่นสิเนอะ นี่ฉันคงต้องขอบคุณเจ้าความซุ่มซ่ามของฉันล่ะสิเนี่ยที่ทำให้ฉันได้เจอกับเอก “แล้วมีนาล่ะ รักเราที่ตรงไหน” เอกถามฉันบ้าง ฉันมองหน้าเขาตรงๆพร้อมกับส่งยิ้มที่คิดว่าหวานที่สุดไปให้เขาก่อนที่จะบอกเขาออกไปว่า “ตอนแรกเราก็สะดุดตาเอกที่เอกหล่อ สูง คมเข้ม เข้าทำนองคาร์กทอลล์แอนด์แฮนซั่ม แบบว่าสเป็คเราเลยอ่ะ แต่พอได้รู้จักกับเอกมากขึ้น จากความปลื้มแบบปลื้มคนหล่อทั่วๆไปมันก็เริ่มพัฒนาขึ้นมาเพราะนิสัยโดยรวมของเอก โดยเฉพาะความเป็นสุภาพบุรุษของเอก” “แล้วถ้าคบกันแล้วเราเปลี่ยนไปล่ะ ไม่เป็นเหมือนอย่างที่มีนาคิดล่ะ มีนาจะยังรักจะยังชอบเรารึเปล่า” เอกถามขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ฉันมองหน้าเขาด้วยสายตาที่แสดงถึงความมั่นคง “เราเชื่อว่าเราเลือกคนไม่ผิด และคิดว่าเรารับได้ เพราะคนเรามีการเปลี่ยนแปลงทั้งนั้น ช่วงนี้เป็นช่วงศึกษาซึ่งกันและกันของเราสองคน ถ้าเอกยังคงรับเราได้เราก็เชื่อว่าเรารับเอกได้เหมือนกัน” “ขอบคุณนะมีนา ที่เชื่อใจเรา เราจะพยายามทำเพื่อรักของเราให้ดีที่สุด ที่เราไม่สัญญาก็เพราะเราไม่อยากผิดสัญญากับมีนาถ้าเราทำไม่ได้” เอกพูดจบก็มองตาฉันด้วยสายตาที่บ่งบอกถึงความรู้สึกทั้งหมดของเขา เรายิ้มให้กันและกันอย่างมีความสุข ต่อไปในอนาคตความรักของเราสองคนจะเป็นยังไงไม่มีใครรู้ได้ แต่เราสองคนจะพยายามทำวันนี้ให้ดีที่สุดเพื่อรักของเรา เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นจากกระเป๋าสะพายข้างใบเล็กของฉันเรียกให้ฉันละความสนใจจากการเดินดูของในตลาดไนท์ บาร์ซาร์ที่ฉันกับเอกกำลังเดินอยู่ด้วยกันไปสนใจมันแทน ฉันหยิบมันออกจากกระเป๋าที่ตอนนี้เต็มไปด้วยซองยาสามสี่สองที่ได้เป็นของฝากจากโรงพยาบาลก่อนจะกดรับ “ฮัลโหลพิมแกอยู่ไหน” ฉันกรอกเสียงลงไป “ฉันอยู่ที่ร้านขายรองเท้าตรงข้ามกับร้านขายขนมปังสังขยาน่ะ แกล่ะอยู่ไหน” พิมถามกลับมา ฉันมองไปรอบๆตัวเพื่อหาจุดสังเกตที่พอจะบอกยัยพิมได้ “ฉันอยู่ตรงร้านขายเสื้อตรงข้ามกับร้านขายซูชิอ่ะ แกรอฉันอยู่ตรงนั้นแหละเดี๋ยวฉันไปหาแกเอง” พอยัยพิมตอบรับฉันก็กดวางสายแล้วมองหาเอกที่เมื่อกี้ยังยืนอยู่ข้างๆฉันเลยนี่หน่า ตอนนี้ไปไหนแล้วล่ะเนี่ย “ว่าไง เขาอยู่ไหนกัน” เอกที่โผล่มาจากทางข้างหลังถามขึ้น ฉันสะดุ้งตกใจนิดๆก่อนจะหันไปมองค้อนเขาเล็กน้อย แล้วก็บอกที่นัดหมายให้เขารู้ เขาพยักหน้ารับรู้ ฉันกำลังจะออกเดินไปยังที่นัดหมาย แต่เอกกลับรั้งสายกระเป๋าสะพายฉันเอาไว้เบาๆ ฉันหันไปมองเป็นเชิงถามว่าอะไรเหรอ เอกชูสร้อยข้อมือเส้นหนึ่งให้ฉันดู แล้วเขาก็ขออนุญาตฉันก่อนที่จะจับมือข้างขวาของฉันขึ้นมือเพื่อจะใส่สร้อยเส้นนั้นให้ฉัน ฉันยกขึ้นมาดูใกล้ๆเมื่อเขาใส่ให้เสร็จ สร้อยเงินแวววาวเมื่อต้องกับแสงไฟ สายสร้อยเป็นลายดอกไม้ดอกเล็กๆสีฟ้าเกี่ยวกระหวัดกันไปจนสุดสาย “น่ารักจังเลยเอก ขอบคุณมากนะ” ฉันเอ่ยขอบคุณกับเขาอย่างตื้นตันในความน่ารักของเขา เอาอีกแล้วเจ้าน้ำตากำลังจะไหลอีกแล้ว เอกที่เห็นก่อนที่มันจะหยดก็รีบบอกว่า “อย่าร้องนะมีนา” แต่เจ้าน้ำตาของฉันมันไม่ยอมฟังคำสั่งนั้นเลย มันกลับไหลออกมาทันทีที่เอกพูดจบ เอกส่ายหัวศีรษะเล็กน้อยก่อนจะยกมื้อขึ้นมาเช็ดน้ำตาให้ฉันอีกรอบ แล้วก็เอามือลูบผมฉันอย่างอ่อนโยนพลางพูดกลั้วหัวเราะว่า “เพิ่งรู้นะว่ามีนาเป็นคนขี้แยขนาดนี้” นั่นสิ ฉันก็เพิ่งรู้นะเนี่ยว่าตัวเองเป็นคนบ่อน้ำตาตื้นขนาดนี้ ฉันสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ร่าเริงว่า “ไปกันเถอะป่านนี้ยัยพิมรอแย่แล้ว อีกอย่างเราอยากกินขนมปังจิ้มสังขยาร้อนๆด้วย” เอกพยักหน้าพร้อมกับพึมพำขออนุญาตเบาแล้วก็จับมือฉันเอาไว้ให้เดินไปพร้อมกับเขา วันนี้ฉันนางสาวมีนา   อัครตระกูลมีความสุขที่สุดในโลกเล้ย....... ตอนพิเศษ วันแย่ๆของความรัก สวัสดีอีกครั้งค่ะท่านผู้อ่านทั้งหลาย วันนี้ฉันนางสาวมีนา   อัครตระกูล มาขอคำปรึกษาจากเพื่อนๆนักอ่านทั้งหลายหน่อยค่ะ ตอนนี้ฉันกับเอกก็คบกันได้หนึ่งปีแล้วล่ะค่ะ เราก็มีทำเลาะกันบ้างเป็นธรรมดา สาเหตุส่วนใหญ่ของการทะเลาะน่ะเหรอคะ ก็ฉันเองนี่แหละค่ะที่ทำตัวงี่เง่า แต่เอกก็น่ารักค่ะ อดทนกับฉันได้ทุกอย่าง แต่คราวนี้เราทะเลาะกันรุนแรงกว่าทุกครั้งในความรู้สึกฉันด้วยสาเหตุเดิมก็คือความงี่เง่าของฉันเองนั่นแหละค่ะ เอกไม่โทรมาหาฉันเลย ฉันพยายามโทรไปหาเขา เขาก็ไม่ยอมรับสาย ฉันไม่รู้จะทำยังไงดีแล้วล่ะค่ะ คุณๆคงงงกันใหญ่แล้วว่านี่มันเรื่องอะไรกัน อย่าเพิ่งงงนะค่ะเดี๋ยวฉันนางสาวมีนาคนนี้จะเล่าให้พวกคุณฟังเองค่ะ เรื่องมันก็มีอยู่ว่า... ‘พี่มีนาครับ สวัสดีครับ’ เสียงที่คุ้นหูฉันดังขึ้นมาจากด้านหลังของฉันนี่เอง ฉันเงยหน้าขึ้นจากถ้วยไอศกรีมที่กำลังนั่งทานอยู่กับเอกเพื่อหันไปมองเจ้าของเสียงนั้น เอกก็หยุดทานไอศกรีมแล้วมองมาที่เดียวกับฉันเหมือนกัน ‘อ้าว! ตั้มนั่นเอง มากินไอติมเหรอ’ ฉันทักรุ่นน้องที่คณะด้วยความแปลกใจ รุ่นน้องฉันคนนี้หน้าตาดีใช้ได้เชียวล่ะค่ะ เข้าทำนองดาร์กทอลล์แอนด์แฮนด์ซั่มเลยล่ะค่ะ แต่น้องเขาหล่อสู้เอกของฉันไม่ได้หรอกนะค่ะ ‘ครับ’ น้องตั้งตอบรับ ฉันก็ถามต่อว่า ‘แล้วนี่ตั้มมาคนเดียวเหรอ’ น้องเขาก็ตอบรับคำเดิม ฉันเลยชวนน้องเขามานั่งด้วยโดยสบตาเอกเป็นการขออนุญาตพอเอกพยักหน้าให้ฉันเป็นเชิงอนุญาตฉันก็บอกให้น้องเขานั่งลง แล้วก็แนะนำให้น้องเขารู้จักกับเอก ‘เอกนี่น้องตั้มน้องที่คณะมีนาเอง ตั้มนี่พี่เอกจ้ะ’ น้องตั้มยกมือไหว้เอกตามธรรมเนียม คุณๆคงงงว่าทำไมฉันแทนตัวเองด้วยชื่อ ก็เอกนั่นแหละค่ะอยากให้ฉันใช้อย่างนี้ เขาว่าน่ารักดี ฉันก็เลยให้เขาแทนตัวเองด้วยเอกเหมือนกัน ก็เขาพูดอย่างนี้แล้วน่ารักดีค่ะ เรานั่งทานไอศกรีมกันจนหมด ฉันกับเอกจึงขอตัวไปแยกไปเพื่อไปดูหนังที่ซื้อตั๋วเอาไว้แล้ว ‘เอกเป็นอะไรรึเปล่า’ ฉันถามเมื่อเราสองคนกำลังเดินไปยังโรงหนังแล้วเห็นเอกเงียบผิดปกติ เอกหันมายิ้มให้ฉันก่อนจะบอกฉันว่า ‘ไม่ได้เป็นอะไรหรอก อย่าคิดมากเลย’ พูดจบเอกก็ลูบผมฉันอย่างอ่อนโยนเหมือนเคย ฉันก็ส่งยิ้มไปให้เขาอย่างอารมณ์ดี สงสัยฉันจะคิดมากไปเองจริงๆ ‘ดูมีนาสนิทตั้มพอสมควรเลยนะ’ เอกเปรยขึ้นมาหลังจากที่เราคุยกันไปเรื่อยๆระหว่างรอหนังถึงรอบหนังที่ซื้อตั๋วเอาไว้ ฉันมองหน้าเอกอย่างสงสัยก่อนจะตอบเอกออกไปตามความเป็นจริง ‘ก็สนิทมากพอดูน่ะ เอกถามอย่างนี้อย่าบอกนะว่าหึง’ จบประโยคด้วยคำถามล้อเลียนเล็กๆ ‘ก็เปล่าถามดูเฉยๆ แต่ถ้าหึงแล้วจะเป็นไงล่ะ’ เอกตอบพร้อมกับย้อนถามด้วยน้ำเสียงยิ้มๆ อุณหภูมิที่หน้าฉันสูงขึ้นอีกแล้วถึงแม้ว่ามันจะไม่สูงเหมือนตอนที่คบกันใหม่ๆ แต่มันก็ยังมีอยู่บ้าง ‘บ้าแล้ว’ ฉันค้อนเขาไปทีหนึ่ง ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังขึ้น ‘อย่าคิดมากนะเอก เรากับน้องเขาไม่มีอะไรนะ’ เอกมองหน้าฉันแล้วก็พยักหน้าให้อย่างเชื่อมั่น ‘ตั้มอีกแล้วเหรอมีนา’ เสียงเอกต่ำอย่างพยายามสะกดอารมณ์อยู่อย่างยากเย็น ก็ไม่น่าแปลกหรอกที่เอกจะโกรธก็ครั้งนี้เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ที่น้องตั้มพยายามตามติดฉัน ทุกครั้งที่ฉันจะไปไหนมาไหนน้องตั้มก็จะตามไปทุกที่ ยังดีที่เวลาฉันมากินข้าวกับเอกน้องเขาก็จะไม่ตามมา แต่เขาก็จะส่งตัวแทนมาเป็นเสียงโทรศัพท์ แรกๆฉันพยายามไม่คิดอะไรอย่างที่บอกให้กับเอก แต่หลังๆมานี่น้องเขาแสดงออกชัดเจนมากขึ้นจนฉันจะบอกกับเอกอย่างเดิมก็กระดากใจเกิน แต่ฉันก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน เพราะน้องเขาก็ไม่ได้พูดออกมาตรงๆ ครั้งนี้ก็คงทำให้ความอดทนของเอกที่มีอยู่ค่อนข้างสูงขาดลง ฉันส่งยิ้มแหยๆไปให้เอก ‘ขอโทษทีนะเอก มีนาก็ไม่รู้จะทำยังไง น้องเขาโทรมาเองนะ’ ‘แล้วถ้าเอกมีคนโทรมาอย่างนี้บ้างล่ะ มีนาก็คงไม่ชอบเหมือนกันใช่มั้ยล่ะ’ เอกย้อนถามให้ฉันคิด จริงสิถ้ามีคนมาทำอย่างนี้กับเอกฉันก็คงจะไม่ชอบเหมือนกัน และฉันคงเป็นมากกว่านี้ด้วยแน่ๆ ‘แล้วเอกจะให้มีนาทำยังไงล่ะ น้องเขาก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาเป็นทางการ’ ฉันถามด้วยน้ำเสียงจนปัญญา เอกมองฉันสักครู่ก่อนพูดออกมาอย่างเด็ดขาด ‘ก็ไปบอกน้องเขาตรงๆสิ หรือไม่ก็ให้น้องเขามาคุยกับเอกเลยก็ได้ เดี๋ยวเอกจัดการเอง’ ‘เดี๋ยวเราจัดการเองดีกว่านะเอก’ ฉันบอกกับเอก เอกพยักหน้ารับรู้ก่อนพูดขึ้นอย่างเด็ดขาดว่า ‘ถ้าจดการไม่ได้ก็บอกเรานะ เราจะจัดการเอง’ ฉันได้แต่พยักหน้ารับอย่างยอมจำนน ‘มีนายังไม่ได้บอกตั้มใช่มั้ย’ เอกถามขึ้นเมื่อเห็นฉันมองที่โทรศัพท์แล้วมองหน้าเขาอย่างหวาดๆ ฉันพยักหน้ารับอ่อยๆ ‘ก็มีนาไม่รู้จะพูดกับน้องยังนี่’ ‘มีนา’ เอกเรียกชื่อฉันเสียงต่ำอย่างที่ฉันรู้ว่าอย่างนี้แหละเอกผู้ใจเย็นกำลังร้อนเป็นไฟแล้ว ‘ทำไมมีนาถึงไม่จัดการ มีนาไม่แคร์รู้สึกของเอกเลยใช่มั้ย’ เอกถามด้วยน้ำเสียงเครียดๆ น้ำตาฉันกำลังเอ่อขึ้นมาอยู่ที่ขอบตาแล้ว ฉันพยายามกลั้นเอาไว้ไม่ให้มันไหลลงมา ‘ไม่ใช่อย่างนั้นนะเอก ไม่ใช่มีนาไม่แคร์ความรู้สึกของเอกนะ แต่น้องเขาก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาเป็นทางการแล้วจะให้มีนาเข้าไปพูดก่อนได้ยังไงล่ะ ถ้าน้องเขาไม่ได้คิดแบบนั้นมีนาไม่หน้าแตกแย่เลยเหรอ’ ฉันพยายามอธิบายให้เอกฟังอย่างใจเย็น ‘ไม่ต้องพูดออกมาเป็นคำพูดหรอก ใครๆเขาก็ดูออกว่านายนั่นน่ะคิดยังไงกับมีนา มีนาไม่อยากพูดเองทำไมไม่ให้เอกไปพูดให้ล่ะ’ เอกพยายามใจเย็นลงอย่างเห็นได้ชัดเมื่อจ้องมาที่หน้าฉันแล้วเห็นว่าตาฉันเริ่มมีน้ำปริ่มขอบตาแล้ว ‘มีนาไม่อยากให้ใครมาว่าเอกหรอกนะว่าเอกเป็นคนไม่มีเหตุผลน่ะ’ ฉันบอกกับเอกเสียงอ่อยๆ ฉันคิดอย่างนั้นจริงๆนะ คิดดูสิถ้าเอกไปพูดแล้วน้องตั้มเขาบอกว่าไม่ได้คิดอะไรกับฉันเลย เอกเขาก็หน้าแตกกันพอดี แล้วคนอื่นจะมองเอกยังไง ‘ถ้ามีนาคิดอย่างนั้น เอกก็ขอบคุณละกันนะ เอกให้เวลามีนาจัดการเรื่องนี้ด้วยตัวมีนาเองละกัน งั้นเอกไปก่อนละกันนะ เอกจะได้จัดการเรื่องนายตั้มให้เรียบร้อย เขากำลังเดินมาอยู่โน่นไง’ เอกพูดจบแล้วก็หยิบหนังสือที่วางอยู่บนโต๊ะแล้วเดินออกไปทิ้งให้ฉันนั่งอยู่กับน้ำตาที่กำลังไหลลงมาช้าๆ ‘พี่มีนาครับ ทำอะไรอยู่ครับ ผมนั่งด้วยคนได้มั้ยครับ’ เจ้าของต้นเรื่องส่งเสียงมาแต่ไกล ฉันรีบเช็ดน้ำตาอย่างเร่งรีบ ไม่ได้ล่ะฉันต้องรีบจัดการเรื่องนี้ให้เร็วที่สุดจะได้กลับไปมีชีวิตเป็นปกติสุขกับเอกสักที ‘อ้อ! ตั้มนั่งก่อนสิ พี่มีเรื่องอยากจะพูดกับตั้มพอดี’ ฉันรูปพูดก่อนที่ความกล้าของฉันจะหายไป ตั้มพยักหน้ารับรู้ ฉันก็เริ่มเรื่องทันทีอย่างไม่รอช้า ‘ตั้มคิดยังไงกับพี่ ตอบตามตรงนะ’ ‘ผมชอบพี่มีนาครับ’ ตั้มตอบเต็มปากเต็มคำ ถึงแม้ว่าฉันพอจะรู้ระแคะระคายมาบ้างแล้ว แต่พอได้ยินน้องเขาพูดกันตรงๆอย่างนี้ก็อึ้งไปเหมือนกัน ‘ขอบคุณนะตั้มที่มีความรู้สึกดีๆให้พี่ แต่พี่คิดกับตั้มแค่น้องชายเท่านั้น พี่ไม่มีทางคิดกับตั้มเป็นอย่างอื่นหรอก แล้วอีกอย่างตั้มก็รู้ว่าพี่คบกับพี่เอกอยู่’ ฉันสูดลมหายใจเข้าก่อนจะร่ายยาวออกมาให้น้องได้ฟัง พูดจบฉันก็มองหน้าน้องตั้มที่กำลังนั่งหน้าสลดอยู่ ฉันเอื้อมมือไปจับมือน้องเขาอย่างปลอบประโลม น้องเขาก้มหน้าลงสักครู่ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาส่งยิ้มให้ฉันอย่างที่พยายามฝืนให้ดูสดใส ‘ขอบคุณครับพี่ที่บอกกับผมตรงๆ ถ้าผมทำให้พี่กับพี่เอกต้องทะเลาะกันก็ขอโทษด้วยนะครับ ต่อไปนี้ผมจะทำตัวให้เป็นน้องชายของพี่ให้ได้ครับ’ ฉันส่งยิ้มไปให้น้องชายคนใหม่ของฉันอย่างสดใส รู้สึกโล่งอกอย่างสุดๆ น้องชายคนใหม่ของฉันยิ้มแล้วก็ขอตัวเดินจากไปพร้อมกับรอยยิ้มเศร้าๆ ฉันรีบโทรศัพท์ไปหาเอกทันที แต่โทรไปเท่าไหร่ก็ไม่มีคนรับสักที จนฉันเริ่มหงุดหงิดแล้วนะ แต่ฉันก็ยังพยายามโทรจนฉันเริ่มหมดความอดทน โอเคไม่รับก็อย่ารับนะเอก ไม่โทรแล้ว ฉันบอกกับตัวเอง แต่ทำไมน้ำตาฉันถึงได้ไหลออกมาล่ะเนี่ย ไม่เข้าใจตัวเองจริงๆเลย จากคุณ : Crystal Star (Crystal Star) - [ 3 ก.ย. 49 22:50:37 ]

ความคิดเห็นที่ 3 นี่แหละเรื่องของฉันที่ทำให้ฉันต้องมานั่งกลุ้มใจขนาดนี้ จนถึงตอนนี้ย่างเข้าวันที่สองแล้วเอกก็ยังไม่โทรมาหาฉันสักที หรือว่าเขาจะไม่สบาย แต่ยัยพิมก็ไม่ได้บอกนี่หน่า ถ้าเอกไม่สบายอย่างน้อยยัยพิมก็ต้องบอกฉันสิ แต่ตอนนี้ยัยพิมกลับบ้านที่กรุงเทพฯนี่ คิดได้อย่างนี้ฉันก็รีบโทรไปหาเอกอีกครั้งเพื่อที่จะได้คลายความสงสัยเสียที “ฮัลโหล” มีคนรับแล้ว แต่เอ๊ะ! ทำไมเสียงของเอกถึงแหบขนาดนี้เนี่ย “ฮัลโหลเอก” เสียงฉันสั่นอย่างเห็นได้ชัด เอาอีกแล้วน้ำตาพาลจะไหลลงมาอีกแล้ว “มีนาเหรอ” เอกส่งเสียงแหบๆกลับมาอีกครั้ง ฉันพยักหน้าแต่ก็นึกขึ้นได้ว่าเขามองไม่เห็นนี่หน่า ฉันเลยรีบตอบด้วยเสียงสั่นๆกลับไปว่า “ใช่แล้วมีนาเอง เอกไม่สบายเหรอ” “อืมใช่ มีนาอย่าร้องไห้นะ” เสียงเอกพยายามห้ามฉันเอาไว้ ฉันพยายามฝืนน้ำตาเอาไว้แล้วบอกกับเอกไปว่า “เอกอยู่ที่ห้องใช่มั้ย เดี๋ยวมีนาไปหานะรอแป็บนึง” เมื่อเอกตอบรับแล้วฉันก็รีบออกจากห้องไปทันที ก๊อก ก๊อก ก๊อก ฉันเคาะประตูห้องเอก รออยู่สักครู่ประตูก็ถูกเปิดแล้วฉันก็เห็นเอกในสภาพโทรมมากๆ ฉันรีบพยุงเอกไปนอนที่เตียง และเมื่อเอามือไปอังหน้าผากเขาก็พบว่าร้อนจี๋เลย ฉันเลยรีบวิ่งเข้าไปห้องน้ำเอาน้ำใส่ขันในห้องน้ำออกมาแล้วก็มองหาผ้าที่สามารถเอามาเช็ดตัวเอกได้ เอกคงรู้ได้จากท่าทางของฉัน เอกก็เลยบอกฉันด้วยน้ำเสียงแหบๆว่าผ้าอยู่ในลิ้นชักชั้นล่างของตู้เสื้อผ้า ฉันทำตามที่เขาบอกแล้วเอาผ้ามาชุบน้ำในขันน้ำนั้นเพื่อมาเช็ดตัวให้เอก “เอกกินยารึยัง” ฉันถามเขาเมื่อเช็ดตัวและให้เอกเปลี่ยนเสื้อเรียบร้อยแล้ว เมื่อเห็นเอกเงียบไปฉันก็รู้ทันทีว่าเขายังไม่ได้กินยาอะไรเลย ฉันจะบอกให้คุณๆรู้เอาไว้เลยค่ะว่าเห็นเอกหล่อ ขมเข้มขนาดนี้ แต่มาจอดให้กับยาทั้งหลายนี่เองค่ะ เอกเป็นคนไม่ชอบทานยาทุกชนิดถ้าไม่มีคนบังคับล่ะก็ไม่ยอมแตะเด็ดขาด ฉันส่ายศีรษะอย่างระอา “งั้นเราไปโรงพยาบาลกันดีกว่าเอก” ฉันพูดพลางเดินไปหยิบกุญแจรถของเขาที่วางอยู่บนโต๊ะเขียนหนังสือของเขา พวกคุณไม่ต้องสงสัยหรอกค่ะว่าฉันจะขับรถเป็นเหรอ คำตอบของฉันก็คือเป็นค่ะ ก็เอกเนี่ยแหละเป็นคนสอนฉันเองกับมือเลย “เอกทำหน้าเหมือนมีนาบังคับให้กินยาขมอย่างนั้นแหละ ก็เอกไม่ยอมกินยาก็ต้องไปหาหมอนี่แหละ” ฉันพูดพลางเข้าไปฉุดเอกให้ลุกจากเตียงแล้วพยุงเขาไปขึ้นรถที่จอดอยู่ที่ลานจอดรถใต้หอพักของเขา “ขอบคุณนะมีนาที่ช่วยดูแลเอก แล้วเอกก็ต้องขอโทษด้วยนะที่วันนั้นเอกพูดไม่ดีกับมีนาน่ะ” เอกบอกกับฉันเมื่อเรากลับมาถึงห้องของเอกแล้วพร้อมกับยาอีกหนึ่งถุงขนาดย่อม “ไม่เป็นไรหรอก เราก็ต้องขอโทษเอกเหมือนกันที่ไม่ทำอะไรให้เด็ดขาดไปตั้งแต่แรก เราเลยต้องมานั่งทะเลาะกัน” ฉันบอกพลางจ้องหน้าเซียวๆของเขา ฉันที่กำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ของโต๊ะเขียนหนังสือส่วนเขาก็นั่งอยู่บนปลายเตียงฝั่งตรงข้ามกัน เขาเรียกให้ฉันไปนั่งข้างๆเขาหลังจากที่เรานั่งห้องหน้ากันอยู่สักพัก ฉันเดินไปนั่งข้างๆเขาตามคำของเขา เพราะฉันเชื่อในความเป็นสุภาพบุรุษของเอก “ต่อไปนี้เราจะไม่ทะเลาะกันนานอย่างนี้อีกแล้วนะ รู้มั้ยว่ามันทรมานจังเลย” ฉันบอกกับเขาเมื่อเขาเอื้อมมือมาจับมือฉันเอาไว้ หลังจากที่ฉันคบกับเขามาได้สักพักฉันก็อนุญาตเป็นการถาวรในเรื่องจับมือแล้ว อย่าเพิ่งมองฉันในแง่ไม่ดีนะค่ะ ฉันก็แค่อยากให้เขาเดินจับมือฉันเอาไว้ เพราะมือเขานะทั้งใหญ่ทั้งอบอุ่น ดูมั่นคงดีออก คุณผู้อ่านคงจะเข้าใจใช่มั้ยคะ “เอกก็ทรมาน ยิ่งไม่สบายด้วย จะรับโทรศัพท์มีนาวันนั้นยังรับไม่ไหวเลย หงุดหงิดตัวเองจะแย่ เพราะรู้ว่ามีนาต้องร้องไห้แน่ๆเลย เราไม่เห็นมีนาร้องไห้เลย” เอกบอก ฉันส่งยิ้มไปให้เขาก่อนที่จะค่อยๆเอนเข้าไปพิงไหล่กว้างของเขา เอกก็เอามือข้างหนึ่งมาลูบผมฉันเบาๆ ก่อนจะก้มหน้ามาพูดกับฉันเบาๆว่า “ขอหอมแก้มหน่อยนะ ชดเชยความคิดถึง” พอพูดจบฉันยังไม่ทันได้อนุญาตเลย เขาก็เอาจมูกโด่งๆของเขามาสัมผัสกับแก้มของฉันทันที หน้าฉันร้อนขึ้นมาอีกแล้ว สงสัยจะเป็นไข้แทนเอกแน่เลย เขาขอหอมแก้มฉันบ้างในบางโอกาส แต่ฉันก็ยังเขินอยู่ดีนี่หน่า “แล้วมีนาไม่คิดถึงเอกบ้างเหรอ” เอกถามเสียงน้อยใจ ฉันอมยิ้มก่อนที่จะยืดตัวขึ้นแล้วก็หอมแก้มเขาไปทีหนึ่งทั้งๆที่หน้ายังร้อนๆอยู่นี่แหละ ส่วนนายเอกจอมเจ้าเล่ห์ก็ยิ้มออกมาแก้มแทบปริ ฉันเสียรู้นายนี่เข้าให้แล้ว แต่ก็นะ ฉันคิดถึงเขาจริงๆนี่หน่า เรานั่งคุยกันสักพักก็ออกไปหาข้าวทานที่ร้านใกล้ๆหอ แล้วฉันก็ต้องสวมบทคุณพยาบาลจอมโหดบังคับเอกให้กินยาเข้าไป หลังจากนั้นฉันก็เช็ดตัวให้เอกอีกครั้ง แล้วก็บอกลาเขาเพื่อกลับหอตัวเองบ้าง “เอารถเอกไปละกัน แล้วพรุ่งนี้ก็ขับมา” เอกบอกเมื่อฉันบอกลากับเขา ฉันตอบตกลง แล้วบอกเขาว่าถึงห้องแล้วเดี๋ยวฉันจะโทรมาหา แล้วก็จะโทรมาปลุกทุกๆสี่ชั่วโมงเพื่อกินยาด้วย เอกเดินมาส่งที่รถของเขา ก่อนที่เขาจะปิดประตูให้ฉัน เขาก้มลงมาบอกกับฉันว่า “เอกรักมีนานะ” ฉันส่งยิ้มให้เขาแล้วก็ตอบกลับไปว่า “มีนาก็รักเอกเหมือนกัน” แล้วเขาก็ปิดประตูรถให้ฉันแล้วยืนส่งฉันจนฉันพ้นหอเขาไปนั่นแหละ จบแล้วค่ะเรื่องของฉันนางสาวมีนา   อัครตระกูล เพื่อนๆนักอ่านคนไหนที่มีความรักอยู่ก็ขอให้ดูแลความรักนั้นให้ดีนะค่ะ อย่าให้ปัญหาเพียงเล็กน้อยมาเป็นอุปสรรคได้นะค่ะ ส่วนใครที่ยังไม่เจอก็ขอให้คุณได้เจอกับใครคนนั้นเร็วๆนะค่ะ ขอให้โชคดีค่ะ^_^ จากคุณ : Crystal Star (Crystal Star) - [ 3 ก.ย. 49 22:53:35 ]

ความคิดเห็นที่ 4 สวัสดีค่ะเพื่อนๆนักอ่านทุกคนๆ ยังจำกันได้รึเปล่าค่ะ ต้องขอโทษด้วยนะค่ะที่หายไปนานเป็นเดือนเลย เพราะว่าหลังจากสอบเสร็จมีรายงานเข้ามาเต็มเลยค่ะ เลยต้องรีบจัดการก่อนไม่งั้นอาจจะเรียนไม่จบเอาได้น่ะค่ะ หวังว่าเพื่อนๆคงยังไม่ลืมกันนะค่ะ คราวนี้เอาตอนจบมาลงให้ค่ะ อาจจะยาวหน่อยนะค่ะ แล้วก็ขอแถมตอนพิเศษให้ด้วยเพื่อเป็นการไถ่โทษที่มาลงช้าค่ะ ตอนพิเศษอาจจะแต่งได้ไม่ดีเท่าไหร่นะค่ะ ก็ต้องขอโทษด้วยค่ะ หวังว่าคงจะถูกใจเพื่อนๆบ้างไม่มากก็น้อยนะค่ะ แล้วก็ยังติชมกันได้เหมือนเดิมนะค่ะ ชวงนี้อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อยยังไงก็รักษาสุขภาพด้วยนะค่ะ คิดถึงทุกคนนะค่ะ ^_^ จากคุณ : Crystal Star (Crystal Star) - [ 3 ก.ย. 49 22:58:02 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เราจะทำลิงค์ตอนเก่าๆให้เพื่อนๆ แต่ทำไมลิงค์ตอนเก่าๆของเรามันหายไปไหนก็ไม่รู้ใครรู้ช่วยบอกทีนะค่ะ T_T ตอนนี้เปิดได้แค่ตอนเดียวเองค่ะ คือตอนก่อนหน้านี้ นอกนั้นเปิดไม่ได้หมดเลย http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4520373/W4520373.html จากคุณ : Crystal Star (Crystal Star) - [ 3 ก.ย. 49 23:03:15 ]

ความคิดเห็นที่ 6 อยู่ในคลังกระทู้เก่าค่ะ จากคุณ : scottie - [ 4 ก.ย. 49 01:31:44 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เนื่องจากผู้แต่งไม่เคยทำลิงค์มาก่อน การขุดกรูจึงอาจไม่สมบูรณ์ ไม่รู้ขาดตอนไหนไปหรือปล่าว เพราะชื่อตอนไม่มีลำดับบอกไว้ แถมหมายเลขกะทู้ก็ต้องไปไล่หาเอา เท่าที่หาได้ มีดังนี้ ตอนตัดใจ http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2006/07/W4520373/W4520373.html ตอนผมรักคุณ http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2006/07/W4504344/W4504344.html ตอนความสุข http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2006/06/W4471123/W4471123.html ตอนผลลัพธ์ http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2006/06/W4434367/W4434367.html ตอนพิสูจน์ http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2006/05/W4404110/W4404110.html ตอนแรกพบ http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2006/05/W4400375/W4400375.html จากคุณ : ลูนาติก - [ 8 ก.ย. 49 14:59:05 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ขอบคุณคุณscottieปละคุณลูนาติกมากๆเลยค่ะ ขอบคุณมากนะค้า... ^_^ จากคุณ : Crystal Star (Crystal Star) - [ 8 ก.ย. 49 23:10:48 ]