ความคิดเห็นที่ 1 "ขอบคุณมากนะครับคุณปีป แล้วผมจะรีบส่งรายละเอียดโครงการที่เสร็จสมบูรณ์มาให้เร็วที่สุด เสียดายที่ผู้รับผิดชอบโครงการนี้โดยตรงติดงานด่วนขึ้นมา คิดว่าครั้งหน้าคงได้เจอกันล่ะครับ"   หญิงสาวยิ้มรับคำพูดนั้น และเดินออกไปส่งเขาก่อนที่เธอจะกลับมายังห้องประชุม ซึ่งมีรุ่นน้องคนสนิทเก็บของอยู่ "เป็นไงพี่ปีบ วันนี้เหนื่อยเลยสิ" ติยานันท์ หญิงสาวรุ่นน้องทักขึ้น "อือ แย่ว่ะ วันนี้ไม่รู้ว่าซวยอะไรหนักหนา ตั้งแต่เช้าแล้ว" ปิลันตายกมือขึ้นเสยผม  รู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาก ก็ตั้งแต่เธอมาไม่ทันการประชุมที่แขกมารออยู่ก่อน และการนำเสนอที่ติดขัด เพราะเทคโนโลยีทำร้าย ทำให้โปรแกรมพาวเวอร์พอยส์ที่เตรียมไว้ไม่สามารถเปิดใช้งานได้ เลยต้องวุ่นวายติยานันท์รีบวิ่งไปเซฟใหม่มาจากอีกเครื่องหนึ่งซึ่งเธอมักจะลงข้อมูลสำรองเอาไว้   แต่ด้วยความที่เป็นคนเอาตัวรอดเก่ง และข้อมูลที่เธอศึกษามานั้นดีพอ ทำให้ผู้เข้าร่วมประชุมไม่เกิดอาการหงุดหงิดมากนัก เพราะปิลันตาสามารถแก้สถานการณ์เฉพาะหน้าได้อย่างดีทีเดียว จนการประชุมเสร็จสิ้น ทั้งสองฝ่ายพอใจกับโครงการที่จะทำร่วมกัน "สงสัยเพราะอาถรรพ์เบญจเพสมั้ง ว่าแต่วันนี้จะพาน้องไปเลี้ยงที่ไหนล่ะ นี่หิ้วท้องรออยู่นา เอ! หรือมีโปรแกรมไปฉลองกับแฟนเอ่ย" "ห่ะ ว่าไงนะ ติน เลี้ยงอะไรที่ไหน" หญิงสาวขมวดคิ้วกับคำพูดรุ่นน้อง "เอ่อ! ก็...." ติยานันท์ชักไม่แน่ใจ เมื่อเห็นเจ้าของเรื่องทำหน้างงๆ กับสิ่งที่เธอพูดไป "ก็วันนี้วันเกิดพี่ไม่ใช่เหรอ แล้วถ้าจำไม่ผิด ปีนี้พี่ปีปเข้า 25ปีนี่นา" เพราะว่ารู้จักกันมานาน และวัยไม่ห่างกันเท่าไหร่ ทำให้เธอจำวันเกิดของรุ่นพี่ที่สนิทคนนี้ได้ "อย่าบอกนะว่า พี่ปีป..เอ่อ.." "ง่ะ..แหะ แหะ พี่ลืมว่ะ" ปิลันตาได้แต่เกาหางคิ้วเบาๆ ด้วยความเขิน นี่เธออายุ 25 ปีบริบูรณ์แล้วเหรอนี่ เร็วจัง "เออแฮะ ก็คิดอยู่ ว่าทำไมวันนี้พี่ถึงดูไม่ตื่นเต้นอะไรเลย ปกติ ทุกปีพอถึงวันเกิด จะลากน้องไปเลี้ยงนี่นา" ติยานันท์พูดยิ้มๆ "อืม งานมันเยอะจัดอ่ะ ลืมวันลืมคืนจริงๆเลย" "แล้วปีนี้ของขวัญชิ้นพิเศษเป็นอะไรเหรอ" ติยานันท์ยิ้มตาเจ้าเล่ห์ ปิลันตาเข้าใจทันทีว่ารุ่นน้องคงหมายถึงของขวัญจาก ดนุพัทธ์ แฟนของเธอ ดนุพัทธ์ ใช่แล้ว วันนี้ดนุพัทธ์ยังไม่ได้โทรมาหาเธอเลย หรือว่าเขาจะลืม ไม่หรอก เขาอาจจะรอทำเซอร์ไพส์ก็ได้ อ่ะ แต่นี่ก็เย็นมากแล้วนะ ทำไมยังไม่ติดต่อมาอีก "ว่าไง พี่ปีป" ติยานันท์ถามขึ้นเมื่อเห็นรุ่นพี่เงียบไป "เอ่อ ยังเลยอ่ะ นี่เขาก็ยังไม่โทรมาเลย สงสัยจะลืมมั๊ง" "เฮ้ย! ไม่หรอก คงมีเซอร์ไพส์แหงๆ แฟนพี่น่ารักออก คงมีอะไร พิเศษๆ รออยู่มากกว่า" หญิงสาวปลอบใจ "เป็นอย่างนั้นได้ก็ดี วันนี้เจอแต่เรื่องแย่ๆ มาทั้งวันแล้ว" ติยานันท์พยักหน้าเป็นเชิงเห็นด้วยและยิ้มให้กำลังใจ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น หญิงสาวจึงขอตัวเดินไปรับโทรศัพท์ ปิลันตาจึงหยิบโทรศัพท์ออกมาเพื่อโทรหา ดนุพัทธ์ แต่ .. ไม่มีคนรับสาย ติยานันท์วางหูโทรศัพท์และหันมามองรุ่นพี่เป็นเชิงคำถามเมื่อเห็นใบหน้านั้นง้ำลง "เป็นไร พี่ปีป" "ป่าว ติน เดี๋ยวไปกินข้าวกัน พี่เลี้ยง ฉลองวันเกิดไง" "ได้ แต่คงต้องไปกันสองคนนะ เพราะคนอื่นเขากลับกันหมดแล้ว ตอนนี้ทั้งออฟฟิศ เหลือแต่เราสองคนนี่แหละ ตินว่าเรารีบเก็บของแล้วออกไปเลยดีกว่า ตินหิวแล้วล่ะ" "อืม" รับสั้นๆ แล้วปิลันตาก็ลงมือเก็บของใส่กระเป๋า "พี่ปีป" เมื่อเงยหน้าขึ้นตามเสียงเรียก ก็เห็นถุงขนาดเล็กอยู่ข้างหน้า "เอา ของขวัญจากติน แฮปปี้เบิร์ทเดย์ พี่ปีปค่า" ปิลันตาได้แต่ยิ้ม พร้อมคำขอบใจ แล้วก็กอดคอรุ่นน้องกันออกไปหาของกิน +++++++++++++++++++++++++++++++++++++ แก้ไขเมื่อ 05 ก.ย. 49 01:52:46 จากคุณ : lAmunjAi (ละมุนใจ) - [ 3 ก.ย. 49 22:54:47 ]

ความคิดเห็นที่ 2 "กินที่ไหนดี" หลังจากที่ออกจากออฟฟิศมาแล้วก็หาจุดหมายต่อไปคือที่กิน "ไปเอ็มโพเรี่ยมก็ได้พี่ มันใกล้ทั้งที่นี่ แล้วเวลากลับบ้านด้วย สะดวกทั้งพี่และติน" "อืม เอางั้นนะ ไปรถไฟฟ้าเลยละกัน"ว่าแล้ว สาวรุ่นพี่ก็เดินนำรุ่นน้องออกมา เนื่องจากที่ทำงานของทั้งคู่นั้น อยู่ใกล้กับสถานีรถไฟฟ้านานา ทำให้เป็นการสะดวกเวลาเดินทาง ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ ซวย! ซวยมหาซวยจริงๆ หรือจะจริงอย่างที่เขาว่า อาถรรพ์เบญจเพส เธออยากจะเอาหน้ามุดดินหนีจริงๆ แต่ก็ยังสงสัยว่า ทำไมถึงได้มานั่งอยู่ตรงนี้ กับคนคนนี้ได้ ปิลันตาหันไปมองรุ่นน้องที่กำลังยิ้มร่าคุยกับคนตรงหน้าอย่างออกรส ยัยเด็กบ้า ไม่เห็นใจกันบ้างเลย ก็รู้อยู่ว่าเขาเป็นใคร แล้วทำไมถึงยังลากมากินข้าวด้วยกันได้นะ ถ้าเป็นวันอื่นที่พบกันอย่างปกติธรรมดาก็จะไม่ว่า เธอคงรู้สึกยินดีด้วยซ้ำ แต่นี่ มันต้องไม่ใช่หลังจากผ่านเหตุการณ์น่าอายอย่างนั้นมาสิ เนื่องจากเป็นตอนเย็นหลังเลิกงานจึงมีคนใช้รถไฟฟ้ากันแน่นแทบจะไม่มีที่ว่างให้คนเข้าใหม่ เมื่อได้ยินเสียงว่าสถานีต่อไปเป็นสถานีพร้อมพงษ์แล้ว ปิลันตาจึงเตรียมตัวที่จะออกจากรถ เธอพยายามขอทางให้ได้ออกไปยืนใกล้ประตูมากที่สุด เมื่อถึงสถานีประตูก็เปิด กว่าเธอและติยานันท์จะขอทางออกไปใกล้ประตูได้ก็เล่นเอาแทบแย่แล้ว ที่ซวยที่สุดก็เห็นจะเป็นผมที่ยาวถึงกลางหลังของเธอดันไปพันติดกับอะไรสักอย่างเมื่อหันไปดูก็พบว่าเป็นกระดุมเสื้อของคนที่ยืนอยู่ข้างหลัง ปิลันตาทั้งตกใจ ทั้งเจ็บ ได้แต่ส่งเสียงเรียกติยานันท์ที่ออกไปได้แล้ว "ติน ช่วยด้วย พี่ยังไม่ได้ลงเลยอ่ะ โอ๊ย ฉันจะลงสถานีนี้ แง๊ ติน " เธอโวยวายจนคนที่อยู่ในขบวนรถหันมามอง ก่อนที่สายตาสงสัยหลายคู่จะได้รับความกระจ่างชัด เสียงดังติ๊ด ติ๊ด ก็ดังขึ้น ร่างของเธอก็ถูกชายหนุ่มผู้เคราะห์ร้ายดันออกนอกขบวนรถได้ทันก่อนที่ประตูรถจะปิดแบบเฉียดฉิว "เอ่อ.. ขอโทษค่ะ" ปิลันตาระล่ำระลักขอโทษชายหนุ่มซึ่งเธอยังไม่เห็นแม้แต่หน้าตา เพราะเขากำลังพยามยามจะแกะผมของเธอออกจากกระดุมเสื้อ หลังจากที่หามุมหลบสายตาที่มองมาของผู้คนได้ (และปิลันตาสงบลงแล้ว) "ไม่เป็นไรครับ แต่ถ้าคุณจะกรุณาก็ช่วยอยู่นิ่งๆ หน่อยได้ไหมครับ มันแกะยาก" เสียงทุ้มนุ่มที่ดังขึ้น ทำให้ปิลันตาที่กำลังยุกยิกอยู่สงบนิ่งได้อย่างทันที หันไปมองติยานันท์ที่ส่งยิ้มเป็นกำลังใจให้อยู่ข้างๆ "ซวยจริงๆ เลยนะพี่ปีบ ตินว่า ไหนๆ ก็ไหนแล้ว พี่ปีบน่าจะไปทำบุญบ้างนะ" "อืม.. โอ๊ย!" ปิลันตาเผลอพยักหน้าเห็นด้วย แรงผงกทำให้เธอต้องเจ็บศีรษะ "คุณครับ" เสียงชายหนุ่มดังขึ้นอย่างระอา เมื่อเห็นว่าคนตรงหน้ายุกยิกไม่มีท่าทีว่าจะสงบ "เฮ้อ! จนปัญญาจริงๆ มันพันกันยุ่งมากเลย" เพราะผมของปิลันตานั้น ทั้งยาวทั้งหยักศก ไม่มีคำพูดใดๆ เล็ดลอดออกมาเมื่อชายหนุ่มล้วงกระเป๋าถือ หยิบเอาคัตเตอร์อันจิ๋วออกมา "สงสัยเหลือวิธีนี้วิธีเดียว" ปิลันตาที่ได้แต่อ้าปากค้างตั้งแต่เขาหยิบคัตเตอร์ออกมา เริ่มหน้าเสีย "เอ่อ นี่คุณจะทำอะไรน่ะ อย่านะ" ปิลันตาพยายามที่จะหันหลังไปมองหน้าเขา แต่เธอทำได้เพียงเอี้ยวมองและเห็นเพียงเสี้ยวหน้าของเขา คุ้นเหลือเกิน ไม่ทันที่เธอจะได้คิดอะไรมากมาย คัตเตอร์อันนั้นก็สัมผัสกับผมของเธอ "แงแง หมดกันผมช๊าน แงแง" ปิลันตาได้แต่โวยวายเบาๆ และหลับตาปี๋อย่างไม่รู้จะทำอย่างไร เสียงดังฟึ่บเบาๆ และเธอก็รู้สึกว่าตัวเองเป็นอิสระจากชายหนุ่ม แต่ ผมเธอล่ะ อุตส่าห์ไว้ยาวมา ป่านนี้คงเละเหมือนหนูแทะเพราะฝีมือชายหนุ่มแปลกหน้าแหงๆ ปิลันตาค่อยๆ ลืมตาขึ้น เธอไม่กล้าก้มมองที่พื้น กลัวจะเห็นผมตัวเองตกเกลื่อนอยู่ เมื่อสบตากับติยานันท์ที่อยู่เบื้องหน้า หญิงสาวรุ่นน้องได้แต่ส่งยิ้มแห้งๆมา "คุณ ทำอย่างนี้ได้ยังไง ไม่เคยได้ยินหรือไงว่าผมของผู้หญิงน่ะ มันสำคัญมาก มาตัดผมฉันอย่างนี้ได้ยังไง" จังหวะนี้ ไม่ดูแล้วว่าใครผิดใครถูก หญิงสาวรักผมเธอมาก ถึงแม้ว่ามันจะยาวและหยักศก แต่เธอก็ภูมิใจกับผมสีดำสนิทนั้น เธอหันมาหวังจะต่อว่าและขอมองหน้าชายหนุ่มที่ทำให้เธอเสียผมที่รัก แต่สิ่งที่เธอเห็นตรงหน้าเป็นอกกว้างของชายหนุ่มที่เผยให้เห็นกล้ามหน้าอก เพราะกระดุมเม็ดบนสุดของเสื้อเชิ๊ตสีฟ้านั้นหลุดหายไปไหนไม่รู้ "ชอบโวยวายเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยนะเรา" เสียงที่ตอบกลับมานุ่มนวลไร้กระแสขุ่นเคืองใดๆ ปิลันตาได้แต่อ้าปากค้างกับคำพูดของชายหนุ่ม มาหาว่าเธอชอบโวยวายได้ไง แต่เอ๊ะ! ท่าทางคำพูดน้ำเสียงอย่างนี้มันคุ้นๆ เหลือเกินนะ ก่อนที่ต่อมสงสัยจะแตก เธอรีบเงยหน้ามองหน้าเจ้าของหุ่นสมาร์ท  สูงโปร่งคนนั้น หน้าตาคมเข้มภายใต้ผมหยิกหยักศกยาวประบ่าแต่ถูกรวบเก็บไว้อย่างดีด้วยยางมัดสีดำ เคราบางๆระบายใต้คาง ไรหนวดเหนือริมฝีปาก ทำให้เจ้าของใบหน้าเข้มนั้นดูเก๋ โดยเฉพาะตาสีดำใต้คิ้วเข้มทำให้ผู้ชายคนนี้ดูมีสเน่ห์มากขึ้น โดยรวมแล้วเป็นผู้ชายที่ดูดีมากในสายตาปิลันตา หน้าอย่างนี้คุ้นๆ เคยเห็นที่ไหนนะ อืม.... อ๊ะ! แล้วเธอก็ยิ้มกว้างออกมาในที่สุด +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lAmunjAi (ละมุนใจ) - [ 3 ก.ย. 49 23:02:35 ]

ความคิดเห็นที่ 3 >''<PART 2>''< +++ "แล้วตอนนี้พี่ปอนด์ทำงานที่ไหนคะ" ติยานันท์ซักคนที่นั่งตรงข้ามอย่างไม่เก้อเขิน   ก็หลังจากที่รู้ว่าเขาเป็นรุ่นพี่ที่รู้จักกันสมัยเรียนมหาวิทยาลัยของปิลันตา เธอก็เลยชักชวนเขามานั่งกินข้าวด้วยกัน โดยที่ไม่ได้บอกจุดประสงค์ว่าวันนี้ เลี้ยงวันเกิดรุ่นพี่คนสวยแต่ซุ่มซ่ามของเธอ "อืม พี่เพิ่งเข้ามารับตำแหน่งที่..." ชายหนุ่มก็ดูไม่เบื่อหน่ายกับการตอบคำถามของหญิงสาวช่างพูด "จริงๆ วันนี้ก็มีประชุมกับภาคีแถวนานาเหมือนกัน แต่พี่ติดงานปิดโปรเจคที่คนเก่าเขาค้างไว้ เลยต้องไปสะสางให้เรียบร้อย แล้วนี่ว่าจะกลับบ้านแต่ก็มีเหตุบังเอิญให้ต้องลงก่อนสถานีปลายทางซะได้" ชายหนุ่มยิ้มเล็กๆ เมื่อเห็นอาการค้อนน้อยๆ อย่างที่เขาหวังจะเห็นจากรุ่นน้องที่ไม่ได้พบกันมานาน "พี่ปอนด์พักที่ไหนคะ"ปิลันตาถามขึ้นมาหลังจากที่นึกได้ เพราะรุ่นพี่เธอไปเรียนต่อต่างประเทศตั้งแต่เรียนจบมหาวิทยาลัยที่นี่ " อ่อนนุช  เพราะพี่ทำงานแถวอโศก ใช้รถไฟฟ้าเดินทางสะดวกดี" ชายหนุ่มตอบกลับมาพร้อมรอยยิ้มเก๋ "เอ๊ะ!พี่ปอนด์บอกว่าทำงานที่.." ติยานันท์ทำท่าครุ่นคิด "ใช่ที่เดียวกับที่เราร่วมประชุมโครงการวันนี้หรือเปล่าพี่ปีบ" เธอหันไปถามปิลันตา "โครงการอะไรครับ" ปลันธรถามขึ้นมาบ้าง "เอ่อ! โครงการฟื้นฟูพื้นที่ชุมชนแออัดค่ะ" "อ่ะ! ใช่ครับ พี่เป็นเฮดหลักรับผิดชอบโครงการนี้ อย่าบอกนะว่า ปีบเป็นผู้รับผิดชอบทางฝ่ายทีทีเอฟ"เขาเอ่ยออกมาด้วยความยินดีและยิ่งยิ้มกว้างเมื่อเห็นหญิงสาวพยักหน้า "ดีจัง ที่ได้ร่วมงานกัน"  ไม่ใช่เสียงของปลันธรหรือปิลันตา แต่เป็นเสียงของสาวร่างเล็กอย่างติยานันท์   เพราะปลันธรมัวแต่ยิ้มกว้างมองรุ่นพี่ของเธอ ส่วนรุ่นพี่ของเธอก็มัวแต่ฝันหวานตั้งแต่ได้ยินว่าเขาเป็นเฮดหลักแล้ว "อืม พี่ดีใจจริงๆ ปีบ ที่เราได้ร่วมงานกันอีก" "ค่ะ ปีบก็เหมือนกัน"เพราะสมัยเรียนที่มหาวิทยาลัยนั้น ปลันธรนี่แหละเป็นคนทำให้เธอเข้าสู่วงจรนักกิจกรรม ปลันธรเป็นรุ่นพี่ปี 3 ในขณะที่ปิลันตาเข้าเป็นน้องใหม่ เขามีหน้าที่หลักในการสันทนาการงานรับน้องใหม่ และด้วยเหตุบังเอิญที่ทำให้หญิงสาวถูกลงโทษออกมาเต้นไก่ย่าง ท่าเต้นยอดฮิตของการรับน้อง และปิลันตาตอนนั้นก็ซ่า เต้นออกท่าทางถูกใจรุ่นพี่นัก เลยโดนจีบมาเป็นน้องสโมสรฯ เพื่อจะได้สอนงานและรับหน้าที่สันทนาการต่อไป ทำให้ทั้งคู่สนิทกันมากขึ้น งานไหนๆ ชายหนุ่มมักจะพารุ่นน้องคนนี้ไปด้วยกันเสมอ จนมีข่าวลือว่าทั้งคู่เป็นแฟนกัน หลายครั้งที่เพื่อนๆ ถามหาความจริงจากปิลันตา หญิงสาวได้แต่เฉไฉออกไปเรื่องอื่น ไม่ยอมให้ความกระจ่างชัด จนใครๆ ก็เลิกสนใจทั้งคู่ไปเอง "แล้วนี่ กินข้าวเสร็จแล้วจะไปไหนต่อ" เขาถาม พร้อมกลับปรายตามองทางรุ่นน้องที่เขาแสนจะคิดถึง ยัยปีปนิสัยไม่เปลี่ยนไปเลย มีเพียงรูปกายภายนอกเท่านั้นที่ดูเปลี่ยนๆ ไป เพราะตอนที่ทำกิจกรรมด้วยกัน ผมของยัยปีบสั้นและฟูกว่านี้ ดวงหน้าที่สวยนั้นก็ไม่กระด้างเหมือนเมื่อก่อน เพราะได้รับการแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางค์ "ก็ ยังไม่มีแผนอะไรค่ะ" ปิลันตาตอบ "พี่ปีบ เมื่อกี๊ตินเห็นป้ายมีงานแสดงเสื้อผ้าด้วยล่ะ เราไปดูกันหน่อยไหม" พลางส่งสายตาอ้อนมายังหญิงสาว ปิลันตารู้สึกอ่อนใจกับรุ่นน้องคนนี้เสียจริง แต่ก็ต้องยอมแพ้ต่อสายตานั้นทุกครั้ง อีกอย่าง วันนี้ตินก็ช่วยเธอมาเยอะ ตามใจน้องสักวันคงไม่เป็นไรหรอก อีกทั้งเธอก็ไม่มั่นใจว่า ถึงจะกลับบ้านไปตอนนี้ อารมณ์เธอจะดีขึ้นกว่านี้หรือไม่ อารมณ์ที่คุกรุ่น เพียงเพราะไม่ได้รับการติดต่อจากดนุพัทธ์ "ก็ได้" เมื่อตอบตกลงแล้วเธอก็หันไปมองหน้าปลันธร อย่างต้องการจะถามเขาว่า แล้วเขาล่ะ จะไปไหนต่อ จะไปด้วยกันไหมแต่เธอก็ไม่กล้าถาม จริงๆ เธออยากพูดคุยกับปลันธรต่ออีกนิด ด้วยไม่ได้เจอกันมานาน "พี่ปอนด์ไปด้วยกันไหมคะ หรือว่ามีธุระที่ไหนต่อ"เสียงติยานันท์ปลุกเธอจากความคิด  ปลันธรหันไปมองคนถามที่ตอนนี้หันหน้ามาฉีกยิ้มกว้างให้เธออย่างคนรู้ทัน "อืม ได้สิครับ จริงๆ พี่ก็อยากคุยกับปีบมากกว่านี้เหมือนกัน เห็นก้มหน้าก้มตากินข้าวอย่างเดียว นึกว่าหิวจัด ก็เลยไม่กล้ารบกวน" คราวนี้ได้ผลยิ่งกว่า ค้อนอันโตส่งกลับมาอย่างเปิดเผย พลางรวบช้อน ปิลันตายกแก้วน้ำมาดื่ม "อิ่มแล้วเหรอ ปีบ" เขาถามอย่างอารมณ์ดี "ค่ะ" ปิลันตาตอบกลับไป เมื่อเห็นแววระยิบในตาของปลันธรจึงทำปากยื่นอย่างงอนๆ ปลันธรที่เห็นกิริยานั้น อดส่ายหัวไม่ได้ ไม่เปลี่ยนไปเลยนะ ยัยปีป นิสัยเดี๋ยวดี เดี๋ยวร้ายนี่ หาใครเทียบยากจริงๆ "ตินก็เรียบร้อยแล้วค่ะ" ติยานันท์ก็รีบดื่มน้ำ กลัวว่าเธอจะช้ากว่าใครๆ "งั้นก็เรียกพนักงานมาเก็บเงินเลยนะ"ปลันธรพูดเสร็จก็หันไปเรียกพนักงานที่ยืนใกล้ๆ ปิลันตาเห็นท่าทางของปลันธรที่กำลังหยิบกระเป๋าเงินออกมา จึงส่งซิกขอความช่วยเหลือไปยังติยานันท์ "เอ่อ! พี่ปอนด์คะ มื้อนี้ พี่ปีบเป็นเจ้ามือน่ะค่ะ เราตกลงกันไว้แล้ว" ติยานันท์พูด ปิลันตาก็รีบเสริมทันควัน "ค่ะ ใช่แล้ว อีกอย่าง ให้ปีบเลี้ยง ถือเป็นการขอโทษด้วย ที่ทำให้พี่เดือดร้อน" แล้วหน้าของเธอก็ขึ้นสีระเรื่อเมื่อนึกถึงเรื่องน่าอายขึ้นมา มองไปยังเสื้อเชิตของชายหนุ่ม ที่กระดุมเม็ดบนหายไป เผยให้เห็นหน้าอกผายของเขา "ไม่เป็นไรหรอก ถือซะว่าพี่เลี้ยงที่ได้พบกันอีกครั้งหนึ่ง แล้วก็..ที่สำคัญ ให้พี่เลี้ยงวันเกิดเราละกัน"ปลันธรพูดพลางวางเงินลงบนถาดไม้ที่พนักงานนำมาวางพร้อมบิล ปิลันตาอึ้ง อย่างคิดไม่ถึง "พี่ปอนด์จำได้เหรอคะ" "อืม พี่ไม่ลืมหรอก พี่ไม่เคยลืมเรื่องทุกเรื่องของปีบเลย"ชายหนุ่มทอดสายตามองหญิงสาวเบื้องหน้าอย่างมีความหมาย ปิลันตารับรู้ความหมายดี แต่... ไม่รู้จะพูดอะไรต่อไป "เอ่อ! พี่ปอนด์คะ ปีบขอไปห้องน้ำแป๊บนะคะ ติน ไปด้วยกันไหม" เธอหันมาคว้ามือรุ่นน้องทั้งๆ ที่ติยานันท์ไม่ทันตอบรับหรือปฏิเสธ +++++++++++++++++ แก้ไขเมื่อ 05 ก.ย. 49 02:01:08 แก้ไขเมื่อ 05 ก.ย. 49 01:59:16 จากคุณ : lAmunjAi (ละมุนใจ) - [ 3 ก.ย. 49 23:07:08 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ในห้องน้ำหญิง  "เป็นอะไรน่ะ พี่ปีป แก้มแดงเชียว" ติยานันท์ถามขึ้นมาลุ่นๆ หันมายิ้ม ตาระยิบอย่างมีความหมาย "อย่ามาเซี้ยวน่า..ติน" เธอได้แต่กลบเกลื่อนกลับไป "พี่ปีป อย่าบอกนะว่า พี่ปอนด์เป็น..กิ๊กเก่าพี่น่ะ.." ถามพร้อมรอยยิ้มและส่งสายตาอยากรู้อยากเห็นออกมาเต็มที่ ปิลันตาได้แต่ส่ายหน้า "เฮ้อ!ถ้าเป็นอย่างนั้นได้ก็ดีน่ะสิ แต่นี่..เฮ้อ!" เธอเผลอถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ "อ่ะ ไมล่ะพี่ปีป" ติยานันท์ได้แต่ทำหน้างง "ตินว่าพี่ปอนด์ก็น่ารักดีนะ แล้วตินว่า พี่เขาก็ต้องคิดอะไรกับพี่ปีบด้วยแน่ๆ ตินเห็นนะว่าเขามองพี่ปีบตลอดเลย" "นี่ยัยติน เธอพูดอะไรน่ะ อย่าลืมนะยะ ว่าฉันมีแฟนแล้วน่ะ" "อ่ะ นั่นสิ ลืมไปมีพี่พัทธ์อยู่ทั้งคน แหะ แหะ" ติยานันท์ หัวเราะแห้งๆ อย่างนึกเสียดาย ก็แหม! ถ้าใครได้เห็นสายตาที่พี่ปอนด์มองพี่ปีบของเธอก็ต้องคิดอย่างเธอทั้งนั้นล่ะ ที่สำคัญรุ่นพี่ของเธอก็มีท่าทีบางอย่างเหมือนๆ กับว่า มีซัมธิงรองแน่ะ อ่ะ! แล้วคราวนี้ เธอจะทำยังไงดี จะเชียร์ใครดีหนอ "ไปกันได้แล้วติน เหม่ออะไรอยู่" เสียงปิลันตาปลุกให้ติยานันท์ออกจากความคิด "ค่า" หญิงสาวยิ้มทะเล้น และเดินตามรุ่นพี่ไป "ติน ตินว่าพี่ควรโทรหาพัทธ์อีกทีดีไหม" หญิงสาวหันมาถามรุ่นน้องอย่างลังเลหลังจากที่เดินออกมาจากห้องน้ำ “ก็ลองดูสิ เผื่อว่าตอนนี้พี่พัทธ์กำลังเตรียมเซอร์ไพรส์ให้พี่ปีบอยู่ก็ได้” “อืม” “อ๊ะ! พี่ปอนด์เค้าลงไปรอเราข้างล่างแล้วล่ะ พี่ปีบ” “อืม! พี่ขอต่อสายหาพัทธ์นึงก่อน อ่ะ! ติดแล้ว ฮัลโหลพัทธ์ อยู่ไหนน่ะ” “ปีบเหรอ ตอนนี้ผมอยู่ข้างนอกครับ ออกมาทำธุระสำคัญน่ะ ปีบมีอะไรหรือเปล่า” ปีบมีอะไรหรือเปล่า ให้ตายเถอะ! ดนุพัทธ์ นายพูดคำนี้ออกมาได้ยังไง “เปล่าค่ะ ปีบแค่สงสัย ก็วันนี้พัทธ์ยังไม่โทรหาปีบเลยนี่” “อืม! ขอโทษครับ วันนี้ยุ่งมากๆ ก็อย่างที่บอก ว่าติดธุระสำคัญจริงๆ” ธุระอะไรกัน  ถึงขนาดลืมวันเกิดแฟน เขาไม่เคยเป็นอย่างนี้นี่นา คบกันมา  5 ปี เขาไม่เคยลืมวันเกิดเธอหรือวันสำคัญต่างๆ จะคอยกระตือรือร้นพาเธอไปนู่นมานี่เสมอ หรืออย่างน้อยๆ ต้องมีของขวัญเล็กๆ น้อยๆ มาให้กันเสมอ “พี่ปีบ เดินไปคุยไปก็ได้นะ พี่ปอนด์รออยู่” ติยานันท์ ลากมือหญิงสาวก้าวตามไปที่บันไดเลื่อน “พัทธ์..วันนี้จะมาหาปีบที่บ้านหรือเปล่า ตอนนี้ปีบอยู่ข้างนอกน่ะ” “ครับ ไปสิ เอ่อ! ปีบครับ แค่นี้ก่อนนะ แล้วพัทธ์จะโทรกลับ” แล้วสัญญาณก็ขาดหายไปโดยที่หญิงสาวไม่ทันได้ทักท้วง แต่ อุปทานหรือปล่าว ก่อนที่เขาจะวางสาย เธอเหมือนจะได้ยินเสียงผู้หญิงหัวเราะอยู่ใกล้ๆ ดนุพัทธ์ หญิงสาวเลยได้แต่เก็บโทรศัพท์เครื่องจิ๋วลงกระเป๋าถือ “ เฮ้ย! หยา! “ เสียงของสาวร่างเล็กที่ยืนใกล้ๆ ร้องขึ้น เธอจึงหันไปอ้าปากจะถาม ก็เห็นรุ่นน้อง ยิ้มแห้งๆ ส่งมา พลางปรายตาไปยังบันไดเลื่อนที่อยู่ฝั่งตรงข้าม ถ้าสายตาเธอไม่แย่ และความจำไม่ได้ฟั่นเฟือน ชายหนุ่มกับสาวน้อยผมยาวยืนคล้องแขน หัวร่อต่อซิกกันอย่างมีความสุข ในมือชายหนุ่มมีถุงกระดาษใบเล็ก อีกมือที่เป็นอิสระก็ยกขึ้นมาขยี้ศีรษะสาวน้อยเบาๆ  จนเจ้าหล่อนหัวเราะกิ๊กออกมา ภาพคนทั้งคู่ลงบันไดเลื่อนมาเป็นคล้ายภาพสโลว์โมชั่นที่เธอเคยเห็นในหนังทีวี  มันน่าจะเป็นภาพที่น่าดู หากว่า ชายหนุ่มที่ยืนตรงนั้น ไม่ใช่ ดนุพัทธ์ แฟนของเธอนั่นเอง +++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : lAmunjAi (ละมุนใจ) - [ 3 ก.ย. 49 23:09:35 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ++++ สวัสดีคับ คิดถึงจัง..^_^ เนื่องจากอะไรหลายๆ อย่างทำให้ละมุนใจหายหน้าหายตาไปจากถนนฯ เสียนาน วันนี้เลยกลับมาพร้อมของฝากรสแซ่บ แหะ แหะ ก็กลัวว่าหายไปนานๆ จะมีคนลืมกัน อิอิ^_~ ...........   -ขออนุญาต แปะ part 3 ตอนจบพรุ่งนี้ละกันนะฮับ... ^_^ แก้ไขเมื่อ 03 ก.ย. 49 23:13:29 จากคุณ : lAmunjAi (ละมุนใจ) - [ 3 ก.ย. 49 23:12:52 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ปีบนี่ซุ่มซ่ามและช่างโวยวายจริงๆ จากคุณ : scottie - [ 4 ก.ย. 49 01:35:50 ]

ความคิดเห็นที่ 7 หุหุ จากคุณ : รวยระรินกลิ่นชา - [ 4 ก.ย. 49 11:15:30 ]

ความคิดเห็นที่ 8 โห... อาถรรพ์จริง ๆ จากคุณ : ก๊อตซิลล่า - [ 4 ก.ย. 49 11:29:15 A:124.120.204.8 X: TicketID:122053 ]

ความคิดเห็นที่ 9 โอว เหมือนดูหนัง มีภาพสโลวโมชั่นด้วย แต่สงสารปีปจังเลยค่ะ จากคุณ : มิสซิสอาร์โนลด์ - [ 4 ก.ย. 49 13:59:57 ]

ความคิดเห็นที่ 10 โอ๊วววว คาใจ ไอ้มะลิรีบมาแปะด่วน อิๆๆ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 4 ก.ย. 49 17:14:41 ]

ความคิดเห็นที่ 11 เอ/..นางเอกซุ่มซ่ามเหมือนใครหว่า หายไปนาน ว่าจะงอนสักหน่อย แต่ตอนนี้งอนไม่ลง รีบเอาตอนต่อไปมาลงเร็ว ๆ นะ นู๋ลิ คนดี๊..คนดี จากคุณ : ทิวลิปสีน้ำเงิน - [ 4 ก.ย. 49 18:57:29 ]

ความคิดเห็นที่ 12 โอวม่าย สงสารหนูปีบบบบบบบ คนรักกันไม่น่าจะทำได้ลง...(นึกทำนองตามไปด้วย) 555+ โถ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ สู้ๆ นะหนูปีบ จากคุณ : ผลึกสีม่วง - [ 5 ก.ย. 49 01:50:33 ]

ความคิดเห็นที่ 13 พรุ่งนี้จะมานั่งรอ อยู่หน้าจอละกัน จากคุณ : ใบเตยหอม - [ 8 ก.ย. 49 20:39:13 ]

ความคิดเห็นที่ 14 อย่าโทษว่าเป็นเพราะเบญจเพศเลยหนูปีป ต้องบอกว่า ซุ่มซ่ามมาแต่กำเนิดมากกว่านะจ๊ะ จากคุณ : อันติกา - [ 9 ก.ย. 49 21:27:25 ]