บทที่ 5
ฉันลืมตาตื่นขึ้นก็รู้สึกวิ่งเวียนหัวเล็กน้อย แต่เมื่อสติสตังเข้าที่ฉันก็ระลึกได้ว่าก่อนหน้านี้เกิดอะไรขึ้นกับฉัน ฉันตกใจหวีดร้องขึ้นอีกครั้ง แต่ก็มีอ้อมกอดอันอบอุ่นของใครคนหนึ่งโอบกระชับฉันไว้ พร้อมกับเสียงปลอบโยนนุ่มทุ้ม
เธอไม่เป็นไรแล้ว...ฉันอยู่ที่นี่แล้ว เสียงห้าวๆ อันคุ้นเคย ทำให้ฉันเงยหน้าขึ้นมองยังจุดต้นกำเนิดเสียง แต่ก็ต้องชะงักอ้าปากค้าง เมื่อพบว่าผู้ที่กำลังโอบกอดและปลอบโยนฉันอยู่ เป็นชายใบหน้าเรียวยาว ผิวขาวสะอาดตา ดวงตาชั้นเดียวเรียวรีสีน้ำตาลอ่อน จมูกโด่งได้รูปและริมฝีปากกระจับสีแดงเข้ม แต่ที่ทำให้ฉันประหลาดใจไปใหญ่ก็คือแว่นอันโตที่คาดผมยาวยุ่งเหยิบที่เคยปรกหน้า ทำให้ฉันจำได้ว่าเขาคือ...คุณหนอนสีชมพู!!
สมองเธอกระทบกระเทือนเหรอ เขาถามอย่างร้อนรน พลางลูบหัวลูบหางฉันอย่างเป็นห่วง ฉันได้สติคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในเรือนกระจก จึงเด้งตัวออกจากอ้อมกอดเขา และหันรีหันขวางมองหาชายที่น่ากลัวผู้นั้นทันที แต่ก็ไปสะดุดตากับเศษผ้าขี้ริ้วที่กองอยู่มุมห้อง แต่เมื่อฉันเลื่อนแว่นที่ปลายจมูกขึ้นมาบนดั้ง แล้วมองชัดๆ ก็พบว่านั่นคือร่างของชายคนนั้น
พรุ่งนี้เช้าตำรวจก็จะมารับตัวมันไปแล้วล่ะ เธอไม่ต้องกลัวนะ เขาพูดด้วยหน้าตาเฉยชา และลุกขึ้นไปหยิบแก้วโกโก้ร้อนส่งให้ฉัน
ขอบคุณค่ะ คุณหนอนสีชมพู ฉันพูดขอบคุณเขาอย่างตะกุกตะกัก ใบหน้าแดงซ่าน เพราะไม่ชินที่พบว่าเขาหน้าตาหล่อกระชากใจขนาดนี้...ฉันเป็นโรคไม่ถูกกับคนหน้าตาดี ต้องข่มใจ เดี๋ยวกระโดดเข้าตะครุบเขาล่ะแย่เลย
เอ่อ คุณหนอนสีชมพูคะ ฉัน... ฉันกำลังจะถามถึงความเสียหายของพวกผักผลไม้ แต่ก็ถูกแทรกด้วยคำพูดของเขาเสียก่อน
เรียกฉันโช... ฉันแก่กว่าเธอแค่ปีเดียว หรือฉันดูโทรมจนเหมือนคนแก่หรือไง แต่รู้สึกว่าสีหน้าและแววตาของฉันจะบ่งบอกถึงความแปลกใจสุดซึ้ง เขาจึงโยนกระเป๋าสตางค์ยี่ห้อดังระดับโลกมาให้ฉัน เมื่อเปิดดูด้านในฉันก็พบบัตรนักเรียนซึ่งบ่งบอกว่าเขาชื่อ คุบายาชิ โช เรียนอยู่ม.ปลายปี 3 - A โรงเรียนชายล้วน S ซึ่งมีชื่อเสียงเรื่องเด็กหัวกะทิเรียนเก่งกันติดอันดับต้นๆ ของประเทศ
โห อยู่ห้อง A แบบนี้ก็ต้องเป็นพวกอัจฉริยะด้วยน่ะสิ เอ ว่าแต่นามสกุลนี้คุ้นๆ นะ แล้วฉันก็คิดออกว่าเคยได้ยินนามสกุลเขาที่ไหน นั่นจึงทำให้ฉันต้องตาโต ตกใจ อ้าปากค้างอีกครั้ง
ใช่ ฉันคือทายาทคนเดียวของตระกูลโคบายาชิ เจ้าของบริษัทผลิตเครื่องสำอางและสถาบันบุคลิกภาพ XXX ที่มีชื่อที่สุดในญี่ปุ่น และในเอเชีย มิน่าล่ะ เขาถึงได้รู้เคล็ดลับการแก้ไขปัญหาความงามและบุคลิกภาพมากมายขนาดนี้ ฉันมองเขาอย่างทึ่งๆ ไม่น่าเชื่อว่าแค่เพียงไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา เจ้าเงาะโกโรโกโสก็สามารถถอดรูปออกมาได้ไฮโซขนาดนี้ ฉันระงับความตื่นเต้นด้วยการซดโกโก้เฮือกใหญ่ แต่ก็ต้องชะงักมือแทบทำถ้วยหล่นโกโก้ลวกตัวเอง เมื่อได้ยินเขาพูดบางสิ่งบางอย่างขึ้น...
ต่อไปนี้เธอไม่ต้องทำงานบ้าน...ไม่สิ เธอไม่ต้องทำตามตารางของคอร์สความงามอีกต่อไปแล้วนะ ตอนนี้พ่อหนุ่มรูปหล่อพ่อรวยของฉันกลับไปเป็นเงาะป่าเหมือนเดิมแล้ว เมื่อเขาดึงแว่นที่คาดผมไปใส่ตามเดิม จึงทำให้ผมยาวยุ่งเหยิงของเขาปรกหน้าอีกครั้ง
ทำไมล่ะคะ ฉัน...ฉันยังทำไหวนะคะ ฉันแค่เป็นลมเท่านั้น ไม่จำเป็นต้องล้มเลิกทุกอย่างหรอกนะคะ ได้โปรดเถอะค่ะ ฉันโผเข้ากอดขาอ้อนวอน เพราะไม่ต้องการให้สิ่งที่ฉันทำมาตลอด 1 อาทิตย์ที่ผ่านมาต้องล้มเหลว...ไม่นะ อนาคตที่สดใสของฉัน
นี่ยัยหน้าจืด ใครบอกเธอว่าฉันจะเลิกคอร์สแต่งศพให้สวยล่ะ ฉันแค่บอกว่าไม่ต้องทำอะไรแล้ว เพราะฉันจะโทร.ให้แม่บ้านมาทำทุกอย่างให้ และให้พวกพนักงานบริษัทของพ่อมาจัดการแปลงโฉมให้เธอแบบคอร์สเร่งรีบต่างหากล่ะ ฉันเงยหน้ามองเขาอย่างไม่เข้าใจ แต่ก็ยังคงเกาะเขาเป็นลูกชะนีร้องหาแม่
ขะ ขอบคุณมากค่ะโชคุง คุณช่าง... ฉันสะกดกลั้นน้ำตาแห่งความซึ้งใจ และพูดด้วยเสียงสั่นเครือ
นี่ไม่ต้องเวอร์เลย ที่ฉันทำแบบนี้ก็เพื่อต้องการขอโทษที่ทำให้เธอพบกับความวุ่นวายแบบวันนี้ และฉันก็คิดว่าเธอนะ น่า... พูดถึงตรงนี้เขาก็หน้าแดงและเริ่มลามไปถึงลำคอขาวผ่องของเขา
อะไร จะชมฉันน่ารักเหรอ อุ๊ยๆๆ
และฉันก็คิดว่าเธอหน้าจืดชืดเหมือนซุปเต้าหู้ยี้ และหุ่นอนุบาลแบบนี้จะดูดีขึ้นมาเพราะคอร์สความงามตามธรรมชาติของคุณย่าฉันได้นี่ก็คง...ใช้เวลาอีกหลายปีแสงล่ะยัยเบ๊อะเอ๊ย พูดจบเขาก็สลัดขาออกจาการเกาะกุมของฉัน แล้วเดินหนีไปทันที ทิ้งให้ฉันนั่งมองตาปริบๆ อยู่กับเจ้าคนร้ายที่ถูกมัดและหายใจพะงาบๆ อยู่ตามลำพัง...แต่ก็เอาน่า แค่นี้ฉันก็ดีใจและปลื้มใจสุดเหวี่ยงแล้ว
วู้...ยะฮู้ สุดยอดเลย ฉันลุกขึ้นกระโดดโลดเต้นอย่างดีใจ แต่ก็ต้องชะงักไป เมื่อได้ยินเสียงตะโกนห้วนห้าวของเขาดังลงมาจากชั้นบน
ถ้าเธอไม่มาขึ้นนอนในอีก 5 วินาที ฉันจะเป็นคนลงไปถลกหนังหัวเธอแทนไอ้บ้าที่มันนอนอยู่ตรงนั้นด้วยตัวเองเลยคอยดู จบประโยคที่ไม่ใช่แค่ขู่แต่เอาจริงของเขา ฉันก็โกยอ้าวขึ้นห้องของฉันทันที...ฮืออ หะ หนอนใจร้ายอ่ะ
เช้าวันรุ่งขึ้น หลังจากคุณตำรวจท้องถิ่นมารับเจ้าโจรหน้าเหี้ยมนี่ไปได้ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง กลุ่มขบวนการ(สวย)สวาทของบริษัทโคยาบาชิ คอสเมติกกรุ๊ป ก็โผล่มา พร้อมกับบุกเข้าประชิดตัวลากฉันจากที่นอน...แล้วกระบวนการทุบกระท้อนก็เริ่มขึ้นตั้งแต่บัดนี้...ฮืออ หะ หนอนใจร้ายอ่ะ
ถึงแม้กระบวนการทุบกระท้อน เอ่อ เสริมความงามฉบับเร่งด่วนนี้จะหนักหนาสาหัสกว่าตอนแรกที่ฉันเจอ ไม่ว่าจะการออกกายบริหาร การนวด ขัด สี ฉวีวรรณตลอดครึ่งวันเช้า แต่ก็ทำให้ฉันรู้สึกสบายเนื้อสบายตัวมาก และรู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงของร่างกายไปในแนวทางที่ดีขึ้น ไม่ว่าจะรูปที่ผอมๆ แบนๆ ก็เป็นกล้ามเนื้อสวย เพราะกายบริหารทุกเช้าที่ถูกหลัก ไม่ใช่แบบหักโหม ผิวที่ขาวซีดๆ ก็ดูขาวสะอาดมีเลือดฝาด เพราะครีมบำรุงเข้มข้นสกัดจากธรรมชาติของสินค้าโคบายาชิที่ซึมซาบเข้าสู่ผิวกายได้ไวกว่ากระพริบตาเสียอีก และอาหารที่ทำมาจากพืชผักผลไม้ปลอดสารในเรือนกระจกก็ช่วยในระบบขับถ่ายของร่ายการให้สดใสซาบซ่า(?) และเจ้าบรรดาสิวเสี้ยนและสิวหัวช้างที่มีบนใบหน้าก็ยุบหายไปมาก เพราะฉันนอนแต่หัวค่ำ โดยมีพี่ๆ พนักงานมาคอยร้องเพลงกล่อมหรือไม่ก็อ่านนิทานให้ฟังก่อนนอนทุกคืน แถมฉันยังมีเวลาเหลืออีกครึ่งวัน ได้แอบไปหมกตัวกับห้องสมุดแสนอลังการงานสร้างของคฤหาสน์แห่งนี้กับคุณโชหนอนน้อยสีชมพูแบบสองต่อสองในทุกๆ วันอีกด้วย อิอิ...เอ๊ะ แต่ฉันจะดีใจทำไมนะ ก็ในเมื่อฉันไม่ได้ชอบเขาสักหน่อย ฉันชอบพี่ทัตสึยะต่างหากล่ะ บ้าจริง
นี่ หน้าฉันมีอะไรติดเหรอยัยแว่นหน้าจืด เสียงห้วนห้าวที่คุ้นเคย ทำให้ฉันรู้สึกตัว และรีบก้มหน้าลงอย่างอายๆ ...ว้าย ฉันแอบมองเขาอยู่ตลอดเลยหรือนี่ เขาถามฉัน แต่สายตาและนิ้วมือยังคงบรรเลงการตอบคำถามคาใจในนิตยสารออนไลน์ของเขาต่อไป
เอ่อ คือ ฉันแค่ไม่เข้าใจว่าคุณสนใจในความสวยความงาม และคิดจะดำเนินกิจการต่อให้ครอบครัวทำไมคุณถึงได้ เอ่อ... แต่ยังไม่ทันที่ฉันจะพูดจบเขาก็พูดเสียงดังอย่างหงุดหงิดแทรกขึ้นมาเสียก่อน
ใครบอกเธอว่าฉันจะสืบทอดกิจการของตระกูล ฉันจะทำนิตยสารของฉันต่างหากล่ะ แล้วที่ฉันดูซอมซ่อแบบนี้ก็เพราะฉันพอใจไงล่ะยัยบื้อ แล้วเสียงเขาก็เบาลงจนเหมือนกระซิบ
ผู้คนทั่วไปสนใจฉันก็แค่รูปโฉมงดงามฉาบภายนอกกับเงินของฉันเท่านั้นล่ะ ซอมซ่อแบบนี้ก็ดีแล้ว ฉันนิ่งอึ้งไปพักหนึ่ง ก่อนเอ่ยขึ้นมาด้วยเสียงพยายามบังคับไม่ให้สั่น
แต่มันก็ดีกว่าไม่มีใครเหลียวแลแบบฉันนะคะ ทุกๆ วันอยู่เหมือนไม่มีตัวตน ฉันรู้สึกถึงสายตาที่อ่อนโยนปลอบใจ ที่ส่งมาจากดวงตาเรียวยาวสีน้ำตาลสวยของเขาจากใต้แว่นตาใหญ่โตมหึมานั้น แล้วฉันก็รู้สึกตัว จึงยิ้มแก้เขิน แต่ฉันก็ไม่สามารถหยุดความคิดและความรู้สึกของตัวเองได้อีกต่อไป ฉันจึงพูดในสิ่งที่ฉันรู้สึกต่อเขาออกไป
เอ่อ ไม่ใช่ทุกคนหรอกนะคะที่ชอบคุณที่รูปลักษณ์ภายนอก ฉันคนหนึ่งล่ะที่ชอบคุณตั้งแต่เรายังไม่พบกัน ชอบคุณ เพราะคุณใจดี และอ่อนโยน คอยให้คำปรึกษาฉันมาตลอด แล้วยังจะช่วยแปลงโฉมดักดานของฉันอีก ถึงแม้มันอาจจะไม่ดีขึ้นก็ตาม ขอบคุณมากนะคะ...ขอบคุณที่กรุณาฉันมาตลอดค่ะ คุณหนอนสีชมพู ฉันพูดทุกอย่างออกมาจากความรู้สึก แต่ก็อดใบหน้านั้นร้อนผ่าวด้วยความเขินอายไม่ได้ แล้วพอฉันเงยหน้าขึ้นก็พบว่าใบหน้าเนียนใสของเขาก็เคลื่อนเข้ามาใกล้ ฉันรู้สึกเงอะงะทำอะไรไม่ถูก แต่ก็หลับตาลง แล้วริมฝีปากอบอุ่น ชุ่มชื้นของเขาก็สัมผัสลงมาบนหน้าผากกลมมนของฉันแผ่วเบา แล้วเสียงกระซิบนุ่มทุ้มก็ดังขึ้นอยู่ข้างหู
ไปนอนเถอะ พรุ่งนี้เช้าฉันมีของขวัญพิเศษจะมอบให้เธอ เป็นของขวัญพิเศษมอบแด่ความมุ่งมั่นของเธอ คำพูดนั้นปลุกให้ฉันตื่นขึ้นจากภวังค์อันแสนหวาน และความรู้สึกเจ็บแปลบก็เกิดขึ้น เมื่อฉันระลึกได้ว่าพรุ่งนี้คือวันสุดท้ายของฉันที่จะได้อยู่ที่นี่กับเขาแล้ว แต่ฉันก็พยักหน้าตอบรับ และเดินจากไปยังห้องนอนของฉัน
๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕
จากคุณ :
bon_bonkatz 
- [
5 ก.ย. 49 16:53:52
]
ปรึกษานักรักซะให้เข็ด (จบบริบูรณ์) =^3^=
