ความคิดเห็นที่ 1   ยัญพิธีตัดไม้                   ทองหลาง ว่ากิ่งแขนอินทร์ปาง                    เปรียบได้ แขนขวาขาดควรคลาง                 แคลงจิต ใดจึ่งดลชัเยศไท้                        ท่านล้างเหล่าอสูร         พราหมณ์กล่าวว่าไม้ทองหลางคือพาหาเบื้องขวาขององค์อินทร์ จึงตัดไม้ทองหลางมาใช้ในยัญพิธี  ถ้าคำนี้จริงพระอินทร์ก็แขนขาด  เหตุไรจึงยังชนะเหล่าอสูรได้ด้วยพระพาหานั้นเล่า   แท้องค์อินทร์ ธ พร้อม      พาหา เพ็ญปรมะฤทธา                        เทพไท้ เคี่ยวเข่นขับอสุรา                       เลือนภพ พระนา มนต์หลอกลวงโลกให้                 หลากหล้าไหลหลง         ที่จริงพระอินทร์ยังมีพาหาทั้งสองพร้อมเป็นปกติ  เป็นเทวาผู้ประเสริฐ ชำนะเหล่าอสูร  มนต์ของพราหมณ์เหล่านี้เหลวไหล  หลอกลวงผู้เขลาปัญญาในโลก   พราหมณ์อ้างตนเสกสร้าง      ภูผา วิชฌ์สุทัศน์หิมวา                      นัคนั้น อีกนิสสภะมาลา                        คิริอื่น อีกนา รวมกากเวรุกั้น                          เกลื่อนฟ้าดินสลัว         พราหมณ์ทั้งหลายอ้างว่า  มาลาคีรี  หิมวันตภูผา  วิชฌบรรพต  สุทัศนบรรพต  ภูเขานิสสภะ และกากเวรุคีรี  อีกภูผาใหญ่อื่นๆ ก็ดี  พวกพราหมณ์เป็นผู้สร้างไว้   สิขรีใช่อิฐสร้าง                  เสกสรร ล้วนศิลาทึบตัน                          แกร่งกร้าว แหล่งโลหะตามธรรม์                   ก่อเกิด หาใช่อิฐพราหมณ์น้าว                 เล่าน้อมนรชน         ธรรมชาติของภูผาทั้งหลายทั้งสิ้นก็ล้วนเป็นศิลา  เป็นแหล่งที่เกิดแห่งแร่และโลหะต่างๆ  มั่นคงมิหวั่นไหว  หาใช่เกิดจากการก่อด้วยอิฐดังพราหมณ์อ้างมาแม้น้อย  โลหะต่างๆ ย่อมไม่เกิดในอิฐเป็นธรรมดา   สมุทรเสิบสานซัดต้อง     ตัวพราหมณ์ ผู้เพ่งพรตมนต์ยาม                  โสรจน้ำ สรงศีรษะลอยทราม                  สละบาป สมุทรจึ่งเค็มคุ้งซ้ำ                    ซัดผู้บุตรพรหม         สมุทรได้ท่วมทับพราหมณ์ผู้ทรงเวท ประกอบด้วยการขอ ทรงคุณ มีตบะ ผู้กำลังยืนตระเตรียมน้ำจะทำพิธีลอยบาปอยู่ริมฝั่ง  เหตุนั้นน้ำในสมุทรจึงเค็มดื่มไม่ได้   นทีท่วมพราหมณ์พลัดพลั้ง     กว่าพัน ล้วนเปี่ยมเวทย์มนต์ยัญ                 ยิ่งแท้ เหตุไรรสบ่ผัน                              ผิดแผก สมุทรนา น้ำแม่น้ำมิแม้                               สมุทรแม้นควรฉงน         ก็แม่น้ำพัดพราหมณ์ผู้ทรงเวท เรียนมนต์ ไปเกินกว่าพันคน  เหตุไฉนน้ำในแม่น้ำจึงไม่เค็มดั่งสมุทรเล่า   บ่อสระน้ำทั่วทั้ง             ธรณี ขุดเกิดน้ำเค็มมี                      มากแท้ ห่อนใช่เหตุพรากชี-                พิตพวก พราหมณ์เฮย พราหมณ์บ่กล่าวเกี่ยงแก้          เหตุนั้นฤๅไฉน        บ่อน้ำหรือสระน้ำที่มนุษย์ขุดไว้ในโลกทั้งหลาย บ้างก็เกิดเป็นน้ำเค็ม ดื่มไม่ได้  พวกพราหมณ์ผู้เขลาจะได้กล่าวว่าน้ำนั้นเค็มเพราะท่วมทับพราหมณ์ตายก็หาไม่   ปฐมกัปแต่ก่อนครั้ง       บุรพกาล มนุษย์อุบัติอาศัยมาน               มนะนั้น ไร้เพศบ่งสัณฐาน                     บุรุษ สตรีนา ทั่วเท่าเทียมห่อนกั้น                 กีดชั้นชนใด         กาลก่อนแต่ครั้งปฐมกัป ไม่มีเพศหญิงและชาย ไม่มีผู้ใดเป็นสามีหรือภรรยาของผู้ใด มนุษย์ทั้งหลายบังเกิดขึ้นด้วยใจ ไม่มีใครสร้าง ดังนี้จึงย่อมไม่มีผู้ใดจะถือได้ว่าต่ำช้ากว่าผู้อื่นโดยกำเนิดเลย    ต่อมาเมื่ออสัทธรรมค่อยๆ ปรากฏขึ้นทีละน้อย เพศจึงปรากฏขึ้น  วัตรปฏิบัติของมนุษย์ก็เริ่มแตกต่างกันไปเป็นพวกๆ  ภายหลังจึงบังเกิดการแบ่งแยกชนชั้นด้วยการกระทำของมนุษย์นั้นเอง   บุตรจัณฑาลอาจรู้            เรียนมนต์ หากฉลาดหมั่นฝึกฝน               ใฝ่เกล้า ศีรษะบ่แตกจน                         เจ็ดเสี่ยง ไสร้นา กฎเก่ากฎก่อเศร้า                       พร่าพ้องพวกพราหมณ์         บุตรคนจัณฑาลก็สามารถเรียนเวท สวดมนต์ได้ หากเป็นผู้ฉลาดมีความคิดใฝ่ศึกษา ศีรษะของเขาก็ไม่พึงแตกเจ็ดเสี่ยงตามคำที่พวกพราหมณ์กล่าวไว้  มนต์เหล่านี้พวกพราหมณ์เขียนไว้เพื่อฆ่าตนโดยแท้ ********************************************** ผู้เรียบเรียง ศรีสุรางค์  ชัเยศ – ชัยชนะ  ปรมะ – บรม อย่างยิ่ง  ฤทธา – อำนาจ เดช อิทธิปาฏิหาริย์  สิขรี – ภูเขา  นที – แม่น้ำ  มาน – ใจ ดวงใจ มี การวัด การนับ  สัณฐาน – ร่างกาย ทรวดทรง ลักษณะ เค้า รูป โครง ฐานะ แก้ไขเมื่อ 16 ก.ย. 49 21:32:44 จากคุณ : ศรีสุรางค์ - [ 5 ก.ย. 49 16:57:58 ]

ความคิดเห็นที่ 2   พราหมณ์ประพันธ์เพทด้วย    โลภา ยกมุสาวจนา                            ยากเปลื้อง หมู่คนอัปปัญญา                       ย่อมเชื่อ กาพย์นา เมาเวทหลงเลศเรื้อง                   หลอกล้วนลุ่มหลง         วจนะของพราหมณ์นั้นสร้างขึ้นด้วยความโลภ เป็นสิ่งไม่จริง แต่เปลื้องออกได้ยาก ดุจเบ็ดที่ปลากลืนแล้วไม่อาจกลับถอนคายออกได้โดยง่าย  คนพาลอัปปัญญาหลงเชื่อไปตามทางของพราหมณ์ผู้แต่งกาพย์  ทั้งๆ ที่เวทนั้นประพันธ์ขึ้นด้วยมุสาวาทตามปรารถนาเท่านั้น   สีห์พยัคฆ์เสือพวกพ้อง     พลงาม พละใช่พละพราหมณ์               พ่างได้ ภาวะมนุษย์เปรียบตาม             พฤษภ นั้นแฮ ชาติมิเทียบเทียบใกล้               อื่นได้ดังเสมอ         กำลังแห่งบุรุษอันราชสีห์ เสือโคร่ง ฤๅเสือดาวมีนั้น เหล่าพราหมณ์หามีไม่  ความเป็นมนุษย์ของพวกพราหมณ์ควรเห็นดุจฝูงโค  แม้ว่าชาติของพราหมณ์จะไม่เสมอด้วยโคทั้งหลาย  แต่สิ่งอื่นนั้นเปรียบปานกันเพราะพราหมณ์เป็นผู้มีปัญญาน้อย   ราชะพระพรั่งพร้อม       มาตยา ชำนะริปูรักษา                       เขตแคว้น หาใช่เอกองค์พา                    พสกสุข สงบนา หากชื่นเช่นมนต์แม้น            ราษฎร์ล้วนสราญรมย์         ดูกรอริฏฐะ  หากกษัตริย์เพียงพระองค์เดียวสามารถปกครองแผ่นดินได้โดยไร้ความช่วยเหลือจากวรรณะอื่นแล้วไซร้  ประชาราษฎร์คงจะมีความสุขเป็นนิจกาล มิต้องพะวงด้วยข้าศึกศัตรู   แต่ที่แท้แล้วพระราชาทรงรักษาแผ่นดินได้ต้องอาศัยหมู่อำมาตย์ราชมนตรี เสนาบดีทั้งหลายร่วมแรงกัน   เมื่อยามมีศึก พสกนิกรก็ต้องช่วยรบ  จะอยู่เฉยเป็นสุขตลอดกาลดั่งมิใช่หน้าที่ตนหาได้ไม่   ราชศาสตร์ไตรเพทพ้อง     แก่นเสมอ แต่งเพื่อผลปรนเปรอ                อัตต์อ้าง เล่ห์หลอกลึกเลิศเลอ                  เลือนอรรถ ดังอุทกท่วมร้าง                        เริศรู้ลางหน         มนต์ของกษัตริย์แลมนต์ของพราหมณ์ คือ ราชศาสตร์แลไตรเพทนั้นมีอรรถเสมอกัน  เพราะมุ่งหมายไปตามปรารถนาความชอบใจของผู้รจนานั้นเอง ว่าสิ่งใดควรทำ สิ่งใดไม่ควร   หากไม่พิจารณาวินิจฉัยให้ดีก็จักหลงไป ราวเดินอยู่บนแผ่นดินที่น้ำท่วม ไม่อาจมองเห็นทาง   ราชศาสตร์ไตรเพทพ้อง    โลกธรรม์ เรืองลาภเสื่อมลาภปัน                 เปลี่ยนได้ ยิ่งยศเสื่อมยศผัน                        พลิกผิด ลงนา พราหมณ์กษัตริย์แพศย์ศูทรไซร้      สบถ้วนเทียมธรรม         ราชศาสตร์และไตรเวทเป็นสิ่งเท่าเทียมกันตามโลกธรรม ๔ คือ ลาภ เสื่อมลาภ ยศ เสื่อมยศ  ทั้งปวงเป็นธรรมดาของวรรณะทั้ง ๔ ทั่วกัน   คฤหบดีทั่วหล้า                  กอปรการ หมั่นกิจหมายศฤงคาร                   ทรัพย์ล้น พราหมณ์มิแผกเพียรงาน               เพื่อสรรพ สินแฮ เฉกเช่นสามัญท้น                        ทั่วทั้งทิศา         คฤหบดีใช้ผู้คนให้ทำการงานเพื่อหวังทรัพย์สินแลธัญญาหารฉันใด  พวกพราหมณ์ก็ทำฉันนั้นเหมือนกัน   ทิชาชาติจึงเปรียบชั้น          ปุถุชน มานมุ่งกามคุณผล                        เผือดแผ้ว สองลิ้นเท็จมัวมล                           มากบาป เองอัปปัญญาแล้ว                          โอ่อ้างตนสูง         เหล่าพราหมณ์จึงไม่แตกต่างจากคฤหบดีเลย  เพราะพากเพียรเพื่อกามคุณเป็นนิจ ทำการงานเป็นอันมากในแผ่นดิน   ดูกรอริฏฐะ พราหมณ์ผู้มีลิ้นเท็จเป็นสอง เป็นผู้ด้อยปัญญา  ห่างไกลจากธรรม         พระโพธิสัตว์ทำลายวาทะแห่งพราหมณ์เหล่านั้นลงแล้วให้หมู่ชนตั้งอยู่ในโอวาทของพระองค์    บรรดานาคทั้งปวงเมื่อได้สดับธรรมกถาของพระองค์ก็เปี่ยมด้วยโสมนัส         พระภูริทัตรับสั่งให้นำพราหมณ์เนสาทออกไปเสียจากนาคพิภพ  โดยมิได้ลงทัณฑ์ประการใดแม้แต่การบริภาษติเตียนเลย                                      จบยัญญเภทกัณฑ์       ********************************************** ผู้เรียบเรียง ศรีสุรางค์  เรื้อง - เรื่อง  พล – พละ กำลัง แรง กำลังกาย  พ่าง – เหมือน เช่น แทบ เพียง ปาง พาง, พื้น  พฤษภ - โค  ริปู – ปรปักษ์ คนโกง ข้าศึก  อัตต์ – อัตตะ อัต ตน ตนเอง  ทิชาชาติ – พราหมณ์ นก ฟัน ผู้เกิดสองหน  มล – ความไม่บริสุทธิ์ ความมัวหมอง ความสกปรก สนิม แก้ไขเมื่อ 16 ก.ย. 49 21:33:14 จากคุณ : ศรีสุรางค์ - [ 5 ก.ย. 49 16:59:17 ]

ความคิดเห็นที่ 3         ฝ่ายพระเจ้าสาครพรหมทัต เมื่อถึงวันกำหนดนัดก็เสด็จสู่ไพรสณฑ์สถานที่ประทับแห่งพระราชฤๅษีผู้ชนกนาถ พร้อมมวลหมู่จตุรงค์เสนารอบล้อม    ส่วนพระโพธิสัตว์ก็รับสั่งให้ตีกลองร้องประกาศให้ทวยนาคทราบทั่วกันว่าจะเสด็จไปเฝ้าพระอัยกาแลพระมาตุลาธิราชเจ้า ณ พื้นโลกพิภพ  แล้วเสด็จขึ้นจากยมุนานทีด้วยโสภิตสิริอันงามล้ำ มุ่งไปยังอาศรมบทแห่งพระอัยกา    พระบิตุเรศมารดาและพระภาดาทั้งหลายได้เสด็จตามมาเบื้องหลัง         เมื่อนั้นพระเจ้าสาครพรหมทัตทอดพระเนตรเห็นขบวนเสด็จของพระภูริทัตนาคราชดำเนินมาถึงหน้าบรรณศาลา พหลพลนาคาเนืองแน่น  ทรงจำไม่ได้  จึงกราบทูลถามพระราชฤๅษีผู้บิดาว่า  ผู้ประกอบด้วยสิริเลิศเรืองลักษณ์นั้นคือใครหนอ   เภรีมโหระทึกซ้อง                  สนั่นสังข์ตะโพนก้อง กลบหล้าแหล่งไหว     โลมองค์ใดเลื่องฟ้า                   ยวรยาตรมาเนื่องหน้า เสนาะเพี้ยงเสียงสวรรค์     องค์ราชันย์พักตร์แผ้ว              พรรณอุไรล้ำแก้ว ปลาบฟ้ามาปาน     สิริพิศาลศักดิ์ท้าว                    เยาวยุพราชจ้าว พระพร้อมศิลป์ศร     ฉัตรภูธรก่องกั้น                     รพีรัศมิ์พิลาสชั้น ช่อแก้วกาญจนา     ปวงมาตยารอบล้อม                 วาลวิชนีพัดห้อม แห่ไท้เมธี     หางมยุรีเลื่อมพร้อย                 ก้านอ่อนด้ามรัตน์ร้อย ร่วงรุ้งรำไพ     พลภูวนัยพระแพร้ว                 หยาดยศย่านทแกล้ว ยิ่งให้ฤทัยฉงน                            ยิ่งนา         ยุวราชาองค์ใดหนอเสด็จมา พร้อมเบื้องหน้าด้วยดุริยางค์อันเหล่าพลบรรเลงถวายให้หรรษา ทั้งเภรี สังข์ ตะโพน บัณเฑาะว์ และมโหระทึก         ยุวราชาองค์ใดมีพักตร์สว่างงามดั่งแผ่นทองคำ ดังสายฟ้าสว่างมาในข้างหน้าเมฆ ทรงสิริยิ่งใหญ่ ยังเยาว์ชันษา สวมสอดแล่งธนูรจเลข  กำบังจากแสงสูรย์ด้วยฉัตรทองชมพูนุท  มวลมาตยาแห่พัดวาลวิชนีอันงามเลิศห้อมล้อม  พร้อมคนถือกำหางนกยูงวิจิตรอ่อนไหวซึ่งมีด้ามทองประดับแก้วมณีทั้งสองข้างของพระองค์มาบัดนี้   ใครหนอทัดกุณฑล             โสภณสิริเกล้า พรรณเปรียบทองปากเบ้า              ส่องเพี้ยงเพ็ญโสม     โฉม ธ โลมใจโลก                   ลาญโศกสิ้นแหล่งหล้า พักตร์เปรียบสูรย์สว่างฟ้า               ปลาตเศร้าเสื่อมศัลย์         ราชาองค์ใดหนอทรงกุณฑลอันมีแสงเรืองราวกับทองคำในเบ้าหลอม ฉายฉานประกายอยู่ข้างพักตร์ทั้งสองซึ่งมีพรรณลออละเอียดดังทองคำไม่แพ้กันเลย   เปรียบกุณฑลดังแสงโสมแล้ว พักตร์ก็ดั่งแสงสูรย์         พระราชาผู้มีสิริโฉมงดงามประโลมใจผู้ได้เห็นให้โสมนัส ดุจทินกรทำความรื่นรมย์ให้แก่โลก กำลังเสด็จมาอยู่นี้คือผู้ใด ********************************************** ผู้เรียบเรียง ศรีสุรางค์  เภรี - กลอง  มโหระทึก - กลองโลหะที่ใช้เป็นเครื่องประโคมและบอกสัญญาณ  ยวรยาตร – (ยวน ระ ยาด) (กลอน) ยุรยาตร, เดินอย่างงดงาม  ราชันย์ – กษัตริย์ประเทศราชย์, ราชย์, กษัตริย์, เชื้อกษัตริย์  อุไร - ทอง  เมธี – ผู้มีปัญญาความรู้ นักปราชญ์  ร่วงรุ้ง – พรายแสง  รำไพ – งามผุดผ่อง, พระอาทิตย์  ทแกล้ว - ทหารผู้เก่งกล้า  ปลาต - หนีไป แก้ไขเมื่อ 16 ก.ย. 49 21:33:42 จากคุณ : ศรีสุรางค์ - [ 5 ก.ย. 49 17:01:18 ]

ความคิดเห็นที่ 4   เกศาอ่อนสนิทแม้น              มณีนิล เนื่องนลาฏดุจวัชรอินทร์                  เจริดฟ้า       เนตรดุจเนตรมฤคินทร์                   แพรวเนตร นักนา ผ่องพักตร์พิลาสหน้า                       หนุ่มเพี้ยงสุวรรณฉาย       พรายโอษฐ์ยามพระแย้ม             ยรรยง แดงดั่งแสงอัสดง                             ก่ำแก้ว ทนต์เศวตดุจสังข์บง                        บริสุทธิ์ เพียงดอกมณฑารพแผ้ว                   เพรียบพร้อยเรียงเสมอ   ท้าวเธอเลอลักษณ์ล้ำ                    ธรณิน งามเฉกองค์อมรินทร์                       เลื่อนฟ้า กรบาทปราศมลทิน                         ธ เรื่อ รงค์นา รอยเทพ ธ เล่นหล้า                        หลอกให้ฤทัยฉงน         พระเกศาละเอียดอ่อนที่ไหวเพราะแรงลม มีสีดำ มีปลายสนิท งามจรดนลาฏเพียงสายฟ้าพุ่งขึ้นสู่นภากาศ   เนตรงามกว้างใหญ่ทั้งซ้ายขวาบรรเจิดประกายแพรวราวรัตนมณี  พระพักตร์เต็มอิ่มนวลกระจ่างดั่งคันฉ่องทอง         ผู้ใดหนอมีริมฝีปากงามเปล่งปลั่ง มีสีแดงเรื่อดังดวงอาทิตย์ยามใกล้อัสดง  เมื่อแย้มยิ้มเจรจาแลเห็นฟันขาวสะอาดเหมือนสีสังข์  แต่ละซี่ดังดอกมณฑารพตูมเรียงกันเรียบงาม   มือและเท้าทั้งสองมีสีเหมือนน้ำครั่งสมบูรณ์ด้วยเลือดฝาด         องค์ใดหนองามประหนึ่งองค์อินทร์ผู้ชำนะสรวงสวรรค์พระองค์นั้น กำลังเสด็จมา   ใครหนอสวมใส่เสื้อ                สีขาว ประหนึ่งสาละดอกพราว                 พร่างต้น ณ หิมวัตฤดูหนาว                        นัคห่ม หิมะนา เสด็จสู่อาศรมพ้น                          พฤกษ์ด้นมาถึง     จึงเปลื้องขรรค์เก็จพริ้ง               พรายทอง ละละเมียดบาทรอง                       รัตน์เก้า มาน้อมศิระประคอง                      อภิวาท พ่อนา จงพระบิตุราชเจ้า                          จุ่งแจ้งความเฉลย         พระราชาองค์ใดทรงเสื้อคลุมสีขาว ดังสาละในฤดูดอกซึ่งบานกลางหิมะ ณ หิมวันต์บรรพต  เสด็จมาสู่กลางราชบริษัทบัดนี้  เปลื้องพระขรรค์คร่ำทองลงจากพระอังสา  ถอดฉลองพระบาททองประดับด้วยนพมณีที่เย็บอย่างประณีตนั้นออกแล้ว เข้ามานมัสการพระราชฤษีผู้แสวงหาคุณอันยิ่งใหญ่ พระดาบสผู้ทรงฤทธานุภาพด้วยเจริญสมาธิจนได้อภิญญา ตรัสตอบพระเจ้าสาครพรหมทัตผู้บุตรว่า   คือนาคินทร์เริงฤทธิ์           มหิทธิยศยิ่งท้าว บุตรเทพธตรฐจ้าว                        กับทั้งสมุททชา         ผู้ที่มาเหล่านี้คือโอรสแห่งพญานาคธตรฐ ประสูติจากราชธิดาสมุททชาน้องสาวของเจ้า  เป็นนาคที่มีอานุภาพมาก         ระหว่างที่ทั้งสองพระองค์ตรัสอยู่นี้  นาคบริษัททั้งหลายก็ทยอยเข้ามากราบพระบาทพระดาบส แล้วนั่ง ณ ที่สมควรเบื้องพระพักตร์    ฝ่ายพระนางสมุททชาได้ถวายบังคมพระบรมฤๅษีราชบิดาและพระเชษฐาแล้ว ทรงกันแสงร่ำรักพระองค์ทั้งสอง  สั่งสนทนากันจนคลายหฤทัยคิดถึง   เมื่อสมควรเวลาจึงถวายบังคมลาเสด็จกลับ         พระเจ้าสาครพรหมทัตประทับแรมคืนกับพระบิดา ๒-๓ ราตรีก่อนจึงถวายบังคมลาเสด็จกลับกรุงพาราณสี           เบื้องปลายแห่งพระชนม์ชีพพระนางสมุททชาประทับอยู่ในภพนาคจนสิ้นพระชนม์ในนาคพิภพนั้นเอง         ส่วนพระภูริทัตนาคราชทรงรักษาศีลตลอดพระชันษา สิ้นสุดพระชนมายุแล้ว ยังเหตุแห่งสวรรค์ให้บริบูรณ์เสด็จสู่เทวโลก พร้อมด้วยนาคบริษัทผู้ประพฤติธรรมตามพระโอวาท         สมเด็จพระศาสดาทรงแสดงธรรมเทศนานี้แล้ว ตรัสว่า  ดูกรอุบาสกทั้งหลาย บัณฑิตแต่โบราณครั้งเมื่อพระพุทธเจ้ายังไม่เสด็จอุบัติขึ้นเลย ยังละเสียซึ่งนาคสมบัติอันโอฬารถึงปานนี้ เพื่อบำเพ็ญอุโบสถกรรม         ด้วยประการนี้ ทรงประชุมชาดกว่า   มารดาบิดาของพระภูริทัตในกาลนั้น ได้มาเป็นศากยราชตระกูลบัดนี้  พราหมณ์เนสาทมาเป็นพระเทวทัต  โสมทัตมาเป็นพระอานนท์พุทธอุปัฏฐาก   น้องนางอัจจิมุขีมาเป็นภิกษุณีอุบลวรรณา   สุทัสสนะเชษฐามาเป็นพระสารีบุตรพระอัครสาวกฝ่ายขวา   สุโภคะภาดามาเป็นพระโมคคัลลานะอัครสาวกเบื้องซ้าย  กาณาริฏฐะมาเป็นสุนักขัตตลิจฉวี  ภูริทัตนาคราชมาเป็นเราผู้ตรัสรู้ชอบด้วยตนเอง ดังนี้แล ฯ                                             จบภูริทัตชาดก           ********************************************** ผู้เรียบเรียง ศรีสุรางค์  เจริด -  เชิดชู สูง งาม  มฤคินทร์ – พญาเนื้อ สิงโต ราชสีห์  ยรรยง – งามสง่า งาม กล้าหาญ  เศวต – สีขาว มีสีขาว  มณฑารพ – ชื่อพรรณไม้ต้นในเมืองสวรรค์ บางทีตัดคำลงเป็นมณฑา  เพรียบพร้อย - เพียบพร้อย  อุปัฏฐาก – ผู้บำรุง ผู้ดูแล ผู้รับใช้ปรนนิบัติ  หมายเหตุ – คำอธิบายศัพท์ทั้งหลายค้นมาจาก พจนานุกรมไทย ฉบับมหาวิทยาลัย                      ของ ดร. วิทย์ เที่ยงบูรณธรรม พ.ศ. ๒๕๓๖   และ พจนานุกรม บาลี – ไทย สำหรับนักศึกษา ของพระอุดรคณาธิการ ,                    รศ. ดร. จำลอง สารพัดนึก พ.ศ. ๒๕๓๘                    และไขคำ ใน ลิลิตตะเลงพ่าย  ของกระทรวงศึกษาธิการ แก้ไขเมื่อ 16 ก.ย. 49 21:34:18 จากคุณ : ศรีสุรางค์ - [ 5 ก.ย. 49 17:03:06 ]

ความคิดเห็นที่ 5 สาธุ เดี๋ยวจะกลับมาอ่าน คนแรก คนแรก ^^ แก้ไขเมื่อ 05 ก.ย. 49 17:06:31 จากคุณ : ย.ยิ้มแย้ม - [ 5 ก.ย. 49 17:05:31 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ตอบ คุณ น้าสือสาว (โสมรัศมี) - ขอบคุณมากๆ เลยค่ะน้าสือ ที่แวะมา ^v^                                             คุณ แม่จิตร (maejitr) - ขอบคุณมากๆ ที่แวะมาอ่านและ                           ลงชื่อใหกำลังใจกันเช่นกันค่ะ   คุณ GTW - ประทับใจชาดกเรื่องนี้ที่ตรงนี้เหมือนกันค่ะ                   เป็นการถกเถียงแก้วาทะเรื่องความเชื่อกันล้วนๆ เลย                   จะเห็นว่าตอนนี้มีโคลงเยอะมาก ซึ่งถอดความมาจากคาถา ในชาดก                  ส่วนที่เป็นคาถานี่ละค่ะที่สำคัญ และเชื่อกันว่ามาจากพุทธพจน์จริงๆ                    ส่วนที่เป็นอรรถาธิบายเป็นร้อยแก้วนั้นบรรดาพระอาจารย์ท่าน                  แต่งอธิบายขึ้นภายหลัง(จึงอยู่ในคัมภีร์อรรถกถา ไม่ใช่พระไตรปิฎก)                 และส่วนที่เป็นการถกแก้ความเชื่อเรื่องการบูชายัญนี้เอง                ที่นิทานชาดกซึ่งเรียบเรียงและพิมพ์แบบย่อความ หรือสำหรับเด็กๆอ่าน                 จะตัดออกไปหมดเลย อ่านมาหลายเล่มแล้ว                โดยเฉพาะหนังสือทศชาติแนวการ์ตูนต่างๆ                (สาระหายไปเยอะ เสียดายค่ะ) ^ ^                 คุณ scottie - อิอิ เขียนร้อยแก้วไว้ก็เผื่อใครไม่ชอบอ่านโคลงน่ะค่ะ                    (กลัวตัวเองแต่งโคลงแล้วคนอ่านไม่รู้เรื่องด้วยหละค่ะ  เอิ๊กๆ)   คุณ ย.ยิ้มแย้ม -      ขอบคุณมากค่ะที่ตามอ่าน                   กว่าจะแต่งโคลงได้เยอะขนาดนี้ก็คิดจนปวดหัวไป                   หลายวันเหมือนกันค่ะ  ^ ^v                                   จากคุณ : ศรีสุรางค์ - [ 5 ก.ย. 49 17:09:42 ]

ความคิดเห็นที่ 7  ตอบ คุณ ย.ยิ้มแย้ม (ความคิดเห็นที่ 5) - มาคนแรกเลย ขอบคุณมากๆ ค่ะ                         แก้ไขเมื่อ 05 ก.ย. 49 17:13:37 จากคุณ : ศรีสุรางค์ - [ 5 ก.ย. 49 17:13:15 ]

ความคิดเห็นที่ 8 อืมม์ๆๆๆๆๆ อ่านตอนนี้แล้วเกิดความคิดหลายๆอย่างขึ้นมาเลยครับ และรู้สึกว่าเป็นการขมวดปมทางความคิด ปรัชญา ธรรมมะ เพื่อให้เป็นการจบที่น่าคิดและลึกซึ้งดีจริงๆ ผมว่าสิ่งมีชีวิตที่ทำร้ายทำลายกันอย่างน่าเกลียดน่าชังที่สุด ก็มนุษย์บางคนบางกลุ่มนี่ล่ะครับ สัตว์อื่นๆ การฆ่าก็เพราะกฏธรรมชาติ ฆ่าเพราะต้องการอาหาร หรือสัญชาติญาณของมัน แต่คนเราหลายครั้งอ่านข่าวฟังข่าวเห็นข่าวแล้วสะเทือนใจ ทำไปได้ไง คนเรากว่าจะโต พ่อแม่ลำบากขนาดไหน มาถูกฆ่าตายแบบคิดอย่างไรก็อยุติธรรม คนบางคนบางกลุ่มนี่ล่ะครับ น่ากลัวที่สุดในจักรวาล แต่ผมยังเชื่อมั่นว่าคนส่วนใหญ่ในโลกนี้เป็นคนดี ดังนั้นสังคมมนุษย์ทุกยุคทุกสมัย จึงไม่เคยขาดน้ำใจและสิ่งดีๆ ที่มีให้กัน ดังนั้นพวกเราจึงได้อ่านเรื่องดีๆ แบบนี้ และรับรู้ถึงสิ่งที่ดีๆ เสมอ ^_____^............ เรื่องพระภูริทัต ชุดนี้ ผสมผสานระหว่างความสนุกกับธรรมมะได้ลงตัว ทำให้อ่านแล้วสนุกไม่น่าเบื่อเลยครับ จากคุณ : Psycho man - [ 6 ก.ย. 49 11:26:15 ]

ความคิดเห็นที่ 9 อ่านจบแล้วครับ ได้บุญมากทั้งผู้แต่งและผู้อ่าน ฮะๆๆๆ ยอมรับเลยว่าตั้งแต่อ่านภูริทัตชาดกมา ไม่รู้เรื่องเท่าฉบับคุณศรีสุรางค์ อาจจะเป็นเพราะว่าส่วนใหญ่เน้นตอนนาคบำเพ็ญศีลบารมีมากไป ( ก็พระชาตินี้มหาโพธิสัตว์ต้องบำเพ็ญศีลบารมีอย่างยิ่งยวดนี่นะ ) ครั้นจะไปอ่านในอรรถกถาก็ขี้เกียจซะนี่ เพิ่งได้รู้ว่ายัญญเภทกัณฑ์ มีการโต้ตอบประลองปัญญาสนุกสนาน ไม่แพ้มโหสถชาดก แล้วจะตามอ่านงานอื่น ๆ ของคุณศรีสุรางค์นะครับ ถ้าเบื่อ ๆ ผมจะแว่บไปอ่านงานเก่า ๆ นะครับ แก้ไขเมื่อ 06 ก.ย. 49 16:33:47 จากคุณ : ย.ยิ้มแย้ม - [ 6 ก.ย. 49 16:32:28 ]

ความคิดเห็นที่ 10 อ้อ เป็นพระเทวทัตนี่เอง  ท่านเป็นคุ่ปรับกับพระพุทธเจ้าองค์ปัจจุบันมานานแล้วนี่ค่ะ   (ไม่น่าเชื่อเลยว่า แค่โมโหโกธาเรื่องที่พระพุทธเจ้าท่านทำบุญล่วงหน้าไปก่อนตน แค่เรื่องนี้เอง โมโหมากถึงกับกอบทรายมา 1 กำมือ แล้วอธิษฐานจองล้างกันทุกชาติภพไป .. แรงอธิษฐานเวลาโกรธนี่น่ากลัวมาก ๆ) จากคุณ : สัมผัสรักในใจเรา - [ 6 ก.ย. 49 19:25:12 ]

ความคิดเห็นที่ 11 โอ้โห คุณศรีสุรางค์แต่งโคลงเองด้วยหรือคะ เยี่ยมยอดๆ แค่อ่านยังยากเลย แต่งจะขนาดไหนเนี่ย ขอบคุณมากๆ ค่ะที่เอามาแบ่งปันกัน ^_^ จากคุณ : scottie - [ 6 ก.ย. 49 22:14:08 ]

ความคิดเห็นที่ 12 สาธุ  อนุโมทนาด้วยครับ  ที่คุณศรีสุรางค์ได้ทำมา นอกจากเป็นวรรณกรรมทรงคุณค่า ยังเป็นกุศลผลบุญสั่งสมอีกด้วย  ขอให้เจริญในสติปัญญา ยิ่งๆขึ้นไปครับ จากคุณ : แมวเหมียวพุงป่อง - [ 7 ก.ย. 49 08:49:08 ]

ความคิดเห็นที่ 13  ตอบ คุณ Psycho man - ใช่ค่ะ ความเชื่อที่ผิดนั้นน่ากลัวมากๆ                             การบูชายัญ นั้นเชื่อว่า ฆ่าสัตว์บูชาเทพแล้วได้บุญ ซึ่ง                             ที่จริงแล้ว สิ่งที่ได้ตรงข้ามกับบุญอย่างที่สุด                            ไม่ว่าอย่างไร การฆ่าสัตว์โดยเจตนาก็ไม่สามารถเป็นบุญไปได้                            ในปัจจุบันนี้ แม้ลัทธิการฆ่าสัตว์บูชายัญจะน้อยลงไป                             แต่ก็ยังมีคนบางกลุมมีความเชื่อที่ผิดๆ ว่าการฆ่าคนเพื่อ                             อุดมการณ์ของตนนั้นถูกต้อง                              กว่าเด็กคนหนึ่งจะเกิดมา กว่าพ่อแม่จะเลี้ยงดูมา จากเด็กแบเบาะ                              วิ่งเล่นเป็นเด็กประถม หาค่านมค่าอาหาร ส่งให้เรียนหนังสือ                              จนโตขึ้นมา  แล้วมาเสียชีวิตไป.....                              ....นึกดูซิว่าบาปขนาดไหน ในการคร่าชีวิต ที่เป็นที่รักของคนอื่น T T                             ชอบชาดกเรื่องนี้มากเพราะได้ทั้งความสนุกและแง่คิดหลายๆ อย่าง                             อย่างที่คุณว่าจริงๆ ค่ะ                             ดีใจที่ได้รู้ว่ามีคนชอบเช่นกันนะคะ  ^ ^ คุณ ย.ยิ้มแย้ม - ในหนังสือชาดกอื่นๆ ที่เคยได้อ่านมา เค้าก็มักชอบตัดตอนการแสดงความ                        คิดเห็นคัดค้านกันเรื่องยัญนี้ออกไปหมดเลยค่ะ  (หลายเล่มที่ได้อ่าน)                        ถ้าอ่านแต่ในพระบาลีก็จะไม่รู้เรื่อง เพราะมีแต่คาถาต่อๆ กันอีกด้วย                        อ่านในอรรถกถารู้เรื่องสุดแล้วค่ะ                         ดีใจที่ชอบนะคะ  แล้วจะแวะไปอ่านงานของคุณเช่นกันค่ะ ^ ^ คุณ สัมผัสรักในใจเรา -  การจองเวรเกลียดชังกันนั้นน่ากลัวมากจริงๆ ค่ะ                                ไม่น่าเชื่อว่า ข้ามภพชาติก็ยังจองเวร ทำร้ายกันไม่จบสิ้น น่ากลัวจริงๆ                                 T T คุณ scottie - ขอบคุณมากๆ เช่นกันค่ะ ที่ติดตามอ่านตลอด                          แต่งโคลงเองค่ะ ค่อยๆ แต่งไปช้าๆ ทีละหน่อย                          (กว่าจะจบเกือบตายเหมือนกัน แฮ่กๆ)  ^__< คุณ แมวเหมียวพุงป่อง  สาธุ... ขอบคุณมากๆ ค่ะ ^ ^ จากคุณ : ศรีสุรางค์ - [ 7 ก.ย. 49 09:46:39 ]

ความคิดเห็นที่ 14 มาอ่านโคลงไพเราะ เขียนได้ดีมากครับ จากคุณ : สดายุ... - [ 8 ก.ย. 49 05:11:22 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ตอบ คุณ สดายุ - ขอบคุณมากๆ ค่ะ จากคุณ : ศรีสุรางค์ - [ 11 ก.ย. 49 13:32:38 ]

ความคิดเห็นที่ 16 อุบอิบๆๆๆ มาแวะส่งข่าวว่า Bye Bye Butterfly เข้าอ่านได้ค่ะ PW  เดียวกับภูทยาฯ นะคะ กดเข้าไปได้เลย   ๐  เรื่องราวเก่าแก่แล้ว  ............. โบราณ จีนก่อนยุคพุทธกาล  ................ จ่านกั้ว (จ๋านกั๋ว) ผูกเป็นเรื่องสนุกสนาน .............. หรือไม่ จักโศกจักสุดขั้ว ...................... ท่านไซร้ ตัดสิน ๐ อิอิ  ว่าแล้วก็ทำให้เข้ากะบรรยากาศจนได้  ^0^ จากคุณ : ป้าหนอน - [ 14 ก.ย. 49 01:12:30 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ตอบ คุณ ป้าหนอน - ขอบคุณค่ะป้าขา จะตามไปอ่านโดยด่วนเลยค่ะ                     เย้ๆ   ๐ ขอบพระคุณท่านป้า     เหลือหลาย อาม่วยจักผันผาย                เร่งร้อน ไปร่วมอ่านนิยาย                จีนเก่า ชมชื่นชาวกระบี่ฟ้อน          เขย่าฟ้าดินไหว ฝีมือป้าหนอนสนุกแน่นอนอยู่แล้วค่ะ  (^v^)v จากคุณ : ศรีสุรางค์ - [ 14 ก.ย. 49 08:52:37 ]

ความคิดเห็นที่ 18 แวะมาอ่านนะคะ แล้วจะอ่านตอนเก่าๆโดยละเอียด งานดี มีฝีมือค่ะ จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 14 ก.ย. 49 15:41:50 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ตอบ คุณ tiki_ทิกิ - ขอบคุณมากค่ะที่แวะเข้ามา                                                      ๑^___^๑ จากคุณ : ศรีสุรางค์ - [ 15 ก.ย. 49 10:05:52 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ไล่อ่านจากตอนหนึ่งถึงสุดท้ายจบนี่เลยรวดเดียวจบ โอ๊ยสนุก สนุก ไม่รู้ว่าเรื่องนี้ลอดสายตาไปได้อย่างไร? มีอีกไหมคะ เรื่องอิงศาสนา อิงประวัติศาสตร์เนี่ย อ่านสนุกและได้ความรู้ดีจังค่ะ จากคุณ : NATTI นัทตี้ - [ 27 ก.ย. 49 02:17:17 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ตอบ คุณ นัทตี้ - ขอบคุณมั่กมากค่ะที่มาอ่าน แหะๆ เรื่องนี้เป็นชาดกเรื่องแรกที่เรียบเรียงค่ะ                ถ้าชอบแนวนี้ลองอ่านเรื่องวินธัยมั้ยคะ เป็นนิยายเรื่องยาว                สำนวนคล้ายๆ กัน แต่ไม่ได้อิงศาสนามากเท่าเรื่องนี้ (มีนิดหน่อยค่ะ)                ลองอ่านได้ที่บล็อกนะคะ ^ ^ จากคุณ : ศรีสุรางค์ - [ 27 ก.ย. 49 09:19:26 ]