ความคิดเห็นที่ 1 เรื่อง : มหามนตร์ โดย : คายตรี 7... กว่าคนทั้งคู่จะหลุดพ้นจากยุงยักษ์ตัวโตได้ก็กินเวลานาน อีกทั้งสูญเสียพลังงานไปมาก แม้วิชาที่ร่ำเรียนมาจะกล้าแกร่ง แต่ก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะจัดการกับปีศาจที่มีอายุและประสบการณ์มากกว่าพันปีเช่นนั้น               ...ความเก่งในวิชาจึงไม่ใช่ปัจจัยสำคัญในการต่อสู้เสมอไป               ตะวันดวงโตคล้อยเคลื่อนเลื่อนลับฟ้า แสงสว่างหดหายไปสิ้น ทิ้งไว้เพียงรอยสลัวมัวหมองกับความยะเยือกเย็นเหน็บหนาวเข้าถึงกระดูก เสียงกู่กรีดหวีดหวิวร้องระงม สร้างความขมขื่นใจยิ่งนัก                ตระกลคลำทางตามสัณชาตญาณสั่ง ในกรณีที่ใบไม้หนาปกปิดพื้นดินพ้นแสงจันทร์ ประสาทตามิอาจใช้ได้ หูสองข้างจึงจับฟังทิศทางที่ต้องการมุ่งหน้าแทน               วิภาดาเดินนำหน้าเข้าอยู่หลายก้าว เขาไม่แน่ใจนักว่าเพราะเหตุการณ์บังคับให้เป็นเช่นนั้น หรือหล่อนต้องการบอกกับเขาว่า หล่อนไม่มีวันยอมเดินตามเขา หรือแม้กระทั่งเดินเคียงข้างกับเขากันแน่ แต่มีสิ่งหนึ่งที่เขาแน่ใจ และมั่นใจคือ หล่อนไม่อยากอยู่ใกล้เขาแม้เสี้ยวนาที               การเกิดเหตุจำเป็นเช่นนี้เขาจึงถือว่าเป็นโอกาสดี มันบอกไม่ได้หรอกว่าทำไมเขาจึงคิดเช่นนั้น บางครั้งความรู้สึกก็เแค่ความรู้สึก ไร้เหตุผล ไร้ตรรกะใดๆมาอธิบาย แค่ขอได้อยู่ใกล้ก็เหมือนกับโชคดีราวได้ขึ้นสวรรค์ คิดได้อย่างนั้น เขาก็ยิ้มให้กับตัวเองพลางเร่งฝีเท้าให้ทันวิภาดา               “มีอะไร”               “แค่อยากเดินด้วย”               หญิงสาวไม่ได้หันหน้ามามองเขาสักนิด หล่อนยังคงย่ำก้าวต่อไปด้วยความเร็วคงที่ สม่ำเสมอ               “ดาว่า เราจะออกไปจากที่นี่ได้ไหม”               หญิงสาวหัวเราะหึในลำคอ “ทำไม นายกลัวเหรอ”               “อ้าว! เห็นพี่เป็นคนอย่างนั้นซะได้”               ชายหนุ่มถามกลับ ทว่ากลับไม่มีคำตอบเล็ดลอดออกมาจากปากหล่อน เขาเลยพูดต่อ               “พี่แค่อยากรู้ว่า ศิษย์เอกของสองสำนักที่คอยห้ำหั่นกันตลอดสิบปีที่ผ่านมา จะต้องมาหลงอยู่ในมิติมายาด้วยกันตลอดไปหรือเปล่าก็เท่านั้น”               อาจเป็นคำใดคำหนึ่งในถ้อยประโยคของเขาที่เผอิญไปสะกิดใจหญิงสาวอย่างแรง หล่อนส่งเสียงฮึดฮัด               “ไม่!” หล่อนพูดเกือบตะโกน “ไม่มีวันที่ฉันจะยอมอยู่ที่นี่ตลอดไปหรอก”               “ดาคิดว่า ถ้าเราทำตามที่มหาทริกาบอก เราจะออกไปจากที่นี่ได้จริงหรือ”               “ฉันไม่สนใจหรอก” หญิงสาวตัดบท “สิ่งที่ฉันเชื่อคือตัวฉันเอง ไม่มีใครในโลกจะไว้ใจได้เท่ากับตัวเราเองอีกแล้ว และ...ถ้าจะช่วยเงียบก็จะขอบคุณมาก”               หล่อนกล่าวจบก็เดินนำลิ่วไม่เหลียวหลัง               ต้นไม่ที่แน่นหนามาตลอดทางเริ่มโปร่ง ชวนให้แสงจันทร์สีเข้มพอลอดลงมาได้ พอสายตาเริ่มปรับชินก็เจอะหย่อมกระดูกขาวกองพะเนิน บางกองเล็ก บางกองใหญ่ บางกองยังมีเศษเนื้อแดงติดเกาะส่งกลิ่นเหม็นคลุ้งชวนสะอิดสะเอียน ยิ่งเดินลึกเข้าไป กองกระดูกยิ่งเกาะกลุ่มกันแน่น  จนกลายเป็นภูเขากระดูกลูกย่อมในที่สุด               ไม่มีคำพูดใดๆจากคนทั้งสอง วิภาดาเดินหน้าลุย ส่วนตระกลคอยระวังหลังเต็มที่ ชิ้นกระดูกที่ระเกะระกะนี้ขนาดใหญ่กว่าคนหรือสัตว์ธรรมดา น่าจะเป็นพวกหนึ่งของอสูรในมิติมายา หลักฐานที่ปรากฏ ชวนให้คิดว่า ‘สิ่ง’ ที่ทำให้เจ้าของโครงกระดูกยักษ์นี้ตายได้ จะมีกำลังแค่ไหน               แต่ละฝีก้าวที่ย่ำลงบนซากไร้ชีวิตดังกึก-กึกสะท้อนถึงจิตส่วนลึก ทั้งสังเวช กลัว และปลง ก่อเกิดเป็นอารมณ์เดียว               คล้ายมีเสียงฮืออยู่ใกล้ๆ ตระกลบีบพลองในมือแน่น วิภาดากันหน้ามองเขา ราวกับจะถามว่า เขาได้ยินเช่นที่หล่อนได้ยินหรือไม่ ถ้าหล่อนถามเช่นนั้นจริง หล่อนก็คงได้คำตอบจากสีหน้าเขาแล้ว               เสียงครางต่ำๆผ่านมาอีกครั้ง และชายหนุ่มก็สามารถจับทิศทางได้รวดเร็ว เขาวิ่งไต่กองภูเขากระดูกคล่องแคล่ว อากาศแปรปรวนด้านหลังบ่งชี้ให้รู้ว่าวิภาดากำลังวิ่งไล่หลังเขามาเช่นกัน               “ระวังตัวด้วยนะ”               เสียงกระซิบแผ่วเบาผ่านสายลมจะถึงหล่อนหรือเปล่าไม่รู้ แต่ที่แน่ๆ เขาก็ได้บอกแล้วล่ะ              ตระกลไต่ถึงจุดบนสุดของกองกระดูก เหลียวซ้ายแลขวา ท่ามกลางแสงสลัว มีร่างหนาร่างหนึ่งนอนร้องครวญคราง เห็นดังนั้น ตระกลจึงรุดไปช่วยทันที               แต่วิ่งไปยังไม่ทันถึงตัว ก็คล้ายมีไม้ท่อนเท่าซุงหวดเข้าท้องเขาเต็มเหนี่ยว ร่างเขาลอยวืด แล้วร่วงลงเร็ว เขากลับตัวกลางอากาศ หลบพ้นเศษกระดูกเหล็มเฟี้ยวที่จ่อคอหอยเขาได้อย่างหวุดหวิด พอตั้งหลักได้ ‘อะไร’ที่โจมตีเขาเมื่อครู่ก็หายลับเหมือนล่องหนหายตัว ชายหนุ่มเปิดประสาทสัมผัสทุกส่วนเต็มที่               “ระวัง!”               วิภาดาตะโกนลั่น เส้นสีชมพูเคลื่อนผ่านหน้าเข้าเร็วเหลือเชื่อ ชายหนุ่มเอนหลบครั้งหนึ่ง มันยังตลบตวัด หมายจะรัดเขา ตระกลกระโดดถอย ปทุมจักรสีทองแล่นฉิวตัดผ่านหนวดสีชมพูขาดสะบั้น ยางสีขาวขุ่นกระเด็นตกลงบนกองกระดูก ก็เกิดไอพิษสีดำขึ้นมากมาย               หญิงสาวถือแส้ประจำกายวิ่งมาหาชายหนุ่ม ตระกลมองหน้านวลนั้นแล้วฮึกเหิม อย่างน้อยๆ เขาก็มีโอกาสได้อยู่ข้างเดียวกันกับหล่อนบ้าง               “ว่านเพชรฆาต” วิภาดาบอก               ว่านเพชฌฆาตเป็นพืชกินสัตว์สมัยโบราณที่เชื่อว่าสูญพันธุ์ไปนานแล้ว  ลักษณะเด่นของมันคือ มีเส้นขนสีชมพูล้อมรอบขอบใบ ตลอดลำต้นมียางเหนียวคล้ายกาวดักหนู ภายในลำต้นมียางพิษที่หากโดนจะทำให้ไหม้ราวกรดกัด               ชายหนุ่มมองต้นไม้อันตรายสลับกับบุรุษผู้บาดเจ็บสลับไปมา ต้นไม้ยักษ์กะจังหวะรอท่าอยู่แล้ว ถ้าใครเคลื่อนไหว มันก็พร้อมจะโฉบฉกทันที ดังนั้นจึงมีแค่หนทางเดียวที่จะไปเอาตัวผู้ชายคนนั้นออกมา               “เดี๋ยวพี่จะเป็นคนล่อมันไปอีกทาง แล้วดาก็ไปช่วยผู้ชายคนนั้น”               หญิงสาวมองหน้าเขาด้วยแววตาแปลกๆ หาก ชายหนุ่มกลับยิ้มให้ และโดยไม่รีรอให้วิภาดาพูดอะไรอีก เขารีบกระโจนไปอีกด้านให้ห่างจากชายผู้นั้น               การเคลื่อนไหวถูกติดตามรวดเร็ว ว่านเพชฌฆาตยื่นก้านสอง-สามก้านเหวี่ยงสะบัดฟึบฟับในอากาศ หนักหน่วงและรุนแรงยิ่ง การโจมตีของมันไม่มีลีลาชั้นเชิงมากนัก คิดจะหวดก็หวด เป็นไปอย่างดิบเถื่อน ดังนั้น ถ้ากะจังหวะดีๆ ก็มีโอกาสหลบพ้น               ปัง!!!               ครั้งหนึ่งทีมันฟาดก้านมหึมาเท่าเสาวัดลงบนพื้น กองกระดูกที่รองรับกระเด็นกระจาย ความรุนแรงสั่นสะเทือนทั่วบริเวณ               ในตำรากล่าวไว้... โลกเราบรรจุด้วยธาตุ 5 ชนิด คือ ดิน โลหะ ไม้ น้ำ ไฟ แต่ละอย่างมีคู่รับคู่ทำลายของมันเอง เป็นวัฎจักรเวียนวนหมุนเปลี่ยนไม่จบสิ้น ต้นไม้คือธาตุไม้ มีน้ำเป็นตัวหนุน เป็นผู้ทำลายดิน และสนับสนุนไฟ จะมีก็แต่ธาตุโลหะที่จะตัดไม้ได้               ก็ถ้าเป็นเช่นนั้น งานนี้มนตราที่เขาเรียนมาก็แทบไม่มีประโยชน์ หนทางที่จะเอาชนะได้มีเพียงทางเดียว นั่นคือ เขาต้องใช้พลองเหล็กไหลในมือตัดมันให้สิ้นซาก               ชายหนุ่มรวมพลังจิตไว้ยังจุดอัจนา หรือ อัจฉริยะ  แล้วส่งธารพลังนั้นมายังฝ่ามือ บังคับเหล็กไหลให้แปรสภาพเป็นใบมีดอันใหญ่คมมันเงาวาว เหนี่ยวน้าวเข้าฟาดฟัน ไม่ให้ต้นไม้ปีศาจตั้งรับได้               แต่ต้นไม้ย่อมมีกลไกในแบบของมันเอง ซึ่งแตกต่างจากคนและสัตว์ กิ่งก้านหนึ่งของมันโดนคมมีดตัดขาด กิ่งอื่นก็มาแทน  ไม่เปิดช่องว่างช่องโหว่ให้ชายหนุ่มทะลวงเข้าไปได้สักน้อย ตระกลฟาดอาวุธอีกครั้งหนึ่ง วงมีดโค้งเคียวดังดวงเดือนครึ่งซีก หนวดสีชมพูประมาณสิบเส้นหลุดร่วงตกกองบนกองกระดูก ยางยืดเหนียวหนืดเผาไหม้ชิ้นกระดูกนั้น เกิดเป็นควันสีเท่าดำพวยพุ่งดังน้ำพุ ไปควันนั้นเข้าตาตระกลเพียงเล็กน้อยก็ทำให้แสบร้อนทรมานแทบล้มดิ้น โชคดีที่เขาหลบออกมาทัน นี่ถ้าโดนรมทั้งตัว ป่านนี้ชีวิตอาจดับได้               ระหว่างที่เขาพยายามเลี่ยงหลบต้นไม้ปีศาจ จู่ๆมันกลับปล่อยเขาเอาดื้อๆ แล้วไหวเอนไปทางวิภาดาที่กำลังพยุงร่างชายหนุ่มคนนั้นหลบหนี เอาเป็นว่า ตอนนี้มันรู้ตัวแล้ว และคงไม่ยินยอมให้ใครก็ตามเอาเหยื่อของมันออกไปจากรังแน่นอน               ตระกลตวัดมีดส่งซี่กระดูกซี่หนึ่งกระทบลำต้นอวบหนาของมันหวังจะดึงความสนใจของมัน แต่มันก็ไม่สนใจเขาสักนิด               หนวดสีชมพูสิบเส้นกำลังโถมใส่วิภาดา หญิงสาวขมุบขมิบปาก มือข้างหนึ่งกำหนดท่าไว้มั่น ตระกลสังหรณ์ใจแปลก แม้จะไม่ได้ยินว่าหล่อนว่าคาถาอะไร แต่เขาก็พอเดาได้จากรูปปากที่ขยับของหล่อน               “อย่า!!!”               ตระกลตะโกนสุดเสียง แต่ช้าไปแล้ว เปลวไฟสีน้ำเงินลำใหญ่พุ่งเข้าโอบล้อมกอดเกี่ยวต้นไม้ดึกดำบรรพ์ มันสะบัดตัวดิ้นเร่าๆ และทุกครั้งที่มันเหวี่ยงปลายใบ สะเก็ดไฟดวงใหญ่ก็กระเด็นตกไปทั่วดูคล้ายหลุดหลงเข้าไปอยู่ในกลุ่มฝนดาวตกฉะนั้น               พระเพลิงบังเกิดขึ้นปานจะผลาญเผาที่นี่ให้เป็นจุณ วิภาดารู้ดีแน่ว่าไฟย่อมทำลายทุกอย่างได้ แต่หล่อนลืมไป บางครั้งไฟก็ทำลายคนใช้เอง               ไม่เพียงแต่ว่านเพชฌฆาตไม่ตาย แต่อัคนีสีเงินยังเพิ่มอานุภาพให้มันสูงส่งยิ่งขึ้น น้ำยางสีขาวขุ่นยามรวมกับความร้อนกลับแปรเป็นสีใสคล้ายน้ำบริสุทธิ์ แต่ไอผ่าวที่ลอยออกมานั้นฉุนกึก กลิ่นกรดแก่ชัดๆ บางที อาจรุนแรงกว่า               วิภาดาตื่นตะลึงไปชั่วขณะ ซึ่งนั่นก็เพียงพอให้ปีศาจร้ายอาศัยจังหวะโจมตี               ตระกลไม่อาจรีรอ แกว่งมีดในมือเป็นวงกลมเหนือศีรษะ เหล็กไหลเผยอานุภาพเต็มเปี่ยม อากาศถูกบีบอัดเป็นระลอกคลื่นกระจายออกจากตัวเขาราวกับน้ำกระเพื่อมไหวเป็นวงแหวน ปะทะเข้าเต็มลำต้นอวบหนาของมันจนบิดเบี้ยว สะเก็ดไฟแตกฉานร้องฟู่สู่ฟ้า ดั่งน้ำมันหยดลงบนกองไฟ               มันอาจโกรธหรือป้องกันตัวก็สุดหยั่งรู้ได้ ว่านเพชฌฆาตสะบัดกิ่งไปทั่ว ไม่คาดคะเนเล็งดูอะไรทั้งสิ้น ความบ้าคลั่งสั่งให้มันหวดทุกอย่างที่ขว้างหน้า ซึ่งก็ไม่ไร้ประโยชน์เสียทีเดียว แรงเหวี่ยงของมันส่งร่างคนทั้งสามลอยปลิวไปคนละทิศละทาง               ตระกลร่วงตุ๊บลงบนกองกระดูก เขารีบยันกายขึ้น จ้องมองไปยังผู้ร่วมชะตาเดียวกันอีกสองคน เห็นคนทั้งคู่ไม่เป็นอะไรมากก็ค่อยวางใจ               แต่ความวางใจนั้นก็ปรากฏขึ้นชโลมใจเพียงชั่วครู่ ทันใดนั้นเอง กองกระดูกที่เขายืนอยู่ก็สั่นรุนแรงราวแผ่นดินไหว ชายหนุ่มปักพลองยันพื้น ค้ำร่างไม่ให้ซวนเซ               รากสีขาวปนน้ำตาลพุ่งทะลุขึ้นมาเรียงไล่เป็นแถว แต่ละลำดับพุ่งมาทางเขาเร็วเท่าน้ำไหลจากขวด  ตระกลเบี่ยงหลบด้านข้าง หากหลบไม่ทันมีหวังถูกเสียบติดคาที่ไม่ต้องสงสัยเลย               ฟ้าว!!!               การโจมตีของต้นว่านเพชฌฆาตชะงักงัน ก้อนเหล็กนับพันพุ่งมาจากทิศใดไม่รู้ได้ แต่แต่ละลูกกำลังทำร้ายต้นไม้ยักษ์เต็มกำลัง เหมือนมีใครสั่งระดมยิงปืนกลใส่มันกระนั้น ก้อนเหล็กแต่ละก้อนทะลุทะลวงผ่านลำต้นหนาของมันง่ายดาย เพียงครู่เดียว ว่านเพชฌฆาตก็ขาดกลาง               วิชาการโจมตีเช่นนี้อาจเป็นมหาทริกา หล่อนเคยใช้กรวดก้อนเดียวทำลายราชสีห์ไฟมาแล้วแต่เมื่อตระกลเหลียวมองกลับไม่เจอใครสักคน               ต้นไม้ยักษ์ไม่สิ้นพิษสงง่ายๆ เมื่อร่างมันถูกหั่นขาด น้ำในลำต้นก็หลั่งไหลมาเป็นสาย หลอมรวมกับเปลวไฟที่ยังติดค้างอยู่บนลำต้น ลุกโชนเหมือนน้ำมันติดไฟ กองกระดูกที่อยู่ภายใต้ร่างมันถูกย่อยละลายไม่เหลือแม้อณู จากนั้นกองกระดูกทั้งกองก็เริ่มไหลสู่ของเหลวนั้นราวกับเม็ดทรายที่ไหลรี่ลงรูในนาฬิกาทราย ม่านควันสีเทาห่มคลุมไปทั่ว แต่ที่น่าตกใจกว่านั้น               ร่างของทั้งสามอยู่บนกองกระดูกที่กำลังไหลสู่บึงกรดนั้นเอง แก้ไขเมื่อ 06 ก.ย. 49 23:38:06 จากคุณ : คายตรี - [ 6 ก.ย. 49 23:25:19 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ต้นไม้นี่ร้ายกาจจริง ๆ แต่สองคนนั่นก็เก่งไม่เบานะคะ แล้วนี่เล่นจบเอาดื้อ ๆ แบบนี้ แถมให้รออีก ใจร้ายจัง...คุณคายตรี... ปอลอ เดือนนี้ก็กันยาแล้วนะจ๊ะ จากคุณ : ทิวลิปสีน้ำเงิน - [ 7 ก.ย. 49 00:00:47 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ขอโทษทีจ้ะ เบลอ ความจริงต้องเป็นเดือนตุลาสินะ 555 อายตัวเองจัง บาย.................................................................... จากคุณ : คายตรี - [ 7 ก.ย. 49 00:09:45 ]

ความคิดเห็นที่ 4 สงสัยเป็นกระสุนเงิน อิอิ จากคุณ : scottie - [ 7 ก.ย. 49 00:28:41 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เอามาลงแค่เนี้ยเนี่ยนะ มีพลองเหล็กไหลฟาดฟุ่บ ๆ ด้วย เท่ห์จัง พระเอกเรายังหาเหล็กไหลอยู่เลย ตัวละครแต่ละคนเก่ง ๆ ทั้งนั้น จากคุณ : ย.ยิ้มแย้ม - [ 8 ก.ย. 49 16:37:41 ]