หลังจากกลับบ้านเกิดไปพักใจ จะได้เหนื่อยเพียงใดไม่ท้อ แบบพี่แท่งเค้า อยู่นานจนเกือบลืมว่าเรียนอยู่ ก็ได้เวลากับมาสานต่อภาระกิจนักล่าฝัน ไม่มีใครโหวต เราก็ไม่ยอมออก

พุ่งตรงท่าอากาศยานคาสทรุป โคเปนเฮเก้น เพื่อต่อรถกลับเมือง มาแบบถูกต้องทนหน่อย ขณะโดยสารบนเครื่อง สะเออะไปทักฝรั่งข้างๆ

"พี่ครับ พี่มาจากโยทตาบอยป่าว"

"แม่น"

"โอ้ย คนบ้านเดียวกัน ว่าพรือพี่"

"รู้ได้พรือ น้อง"

"ผมแอบเห็นกระเป๋าที่พี่พามา มีชื่อบ้านเราติดหลาเลย"

"อ๋อ แล้วไปพรือมาพรือนิ มาอยู่นี่ได้"

"กลับบ้านปิดเทอมครับ แล้วพี่ล่ะ"

"พี่มาเที่ยวกับเมีย มาหลายรอบแล้ว ล่องใต้ตลอด ไม่เคยไปเหนือที"

"อย่างงี้ผมวิบเลย บ้านผมเลย วันหลังมาหรอยกันได้"

ถามสารทุกสุกดิบ โคตรเหง้าศักราชกันไป

"แล้วนี่จะกลับบ้านยังพรือ"

"ว่าจะจับรถไฟไป ไม่ก็รถทัว"

"อ๋อ ยังงัยเด๋วตามพี่มาได้ พี่คนพี้นที่ รู้รอบรถทุกสาย"

ว่าแล้วลงเครื่องมาก็เดินตามต้อยๆ ไปรอกระเป๋า ของเรามาก่อนก็หยิบไปยืนรอ สักพักพี่เค้าเดินมาหา

"น้องไปก่อนก็ได้นะ ไม่ต้องรอ แล้วแต่"

"ครับๆ เด๋วผมไปดูลู่ทางก่อนละกัน"

แบกของขึ้นบ่า กะลังจะออกเดิน พี่เดินกลับมาหา

"หรือน้องอยากอยู่ให้พี่ช่วย ยังงัยก็บอกนะ พี่คนแถวนี้"

เอาของกองลงเหมือนเดิม ให้ไปกรูก็ไป ให้อยู่กรูก็อยู่ เอาไปขายกรูก็ไม่รู้ตัวหรอก

สักพักเค้าพาไปซื้อตั๋วรถไฟ  

"รถไฟเต็ม แต่เดี๋ยวพวกพี่จะโดดขึ้นแล้วไปจ่ายข้างบน ต้องใช้ท่ายากแถมราคาแพง น้องลองไปดูรถทัวร์ดีก่า รอนานหน่อย แต่ถูก เด๋วพี่พาไป"

ไปถึงมีรถจอดรออยู่

"อ้าว นี่มันรอบพิเศษรึป่าว อยู่ๆมาเฉย พี่งงเลยนิ แต่ไม่เป็นไร ขึ้นๆไปก่อน"

"คนเท่าไหร่พี่"

"กันเองเลยน้อง สองร้อย"

มึ-เก็บมากกว่านั้นกรูก็ไม่มีให้ละ ก่อนออกลืมแลกเงิน เป็นเศรษฐีเงินบาทมาเลย

ด้วยความฉุกละหุก เลยลืมเข้าห้องน้ำในสนามบิน มาขึ้นบนรถละกัน แต่ช้าไปก้าว มีคนเข้าไปก่อน

พอห้องน้ำว่าง เดินไปที่หมาย บิดๆประตู ไม่ออกซักที สงสัยเราจะบ้านนอกจิง จะเข้าห้องน้ำยังต้องขอความช่วยเหลือ ลูกพี่นั่งอยู่แถวนั้นทำท่าจะลุกๆ สองสามที ไอ้เราก็ไม่รู้ทำไง กำลังจะหันไปถาม ประตูหลุดผัวะ เปิดออก อายๆๆรีบเข้าเลย

ก่อนประตูจะปิดกั้นเราสอง เสียงลูกพี่ลอยลอดมา

"ชักโครกมีปัญหานิดหน่อยนะ"

ผยักหน้ารับคำ เข้าไปเจอเข้าเต็มเปา มาเป็นแพเลย

ที่ประตูเปิดยากๆก็เพราะคนก่อนมันล็อกไว้ ที่ลูกพี่ลังเลจะช่วยดีไม่ช่วยดี เพราะคนก่อนคือพี่เค้านั่นเอง

เข้าไปฉี่ แพก็เริ่มแตก เริ่มส่งกลิ่น รถก็โคลงๆ คลุกเคล้ากันใหญ่(ขออภัยท่านผู้อ่านที่ขวัญอ่อนและจินตนาการกว้างไกล หวังว่าคงไม่ไปกระทบสภาพการทำงานของระบบลำเลียงอาหาร) ทนโยกไปโยกมาจนสุด ออกมาสบตาพี่เค้าแวปนึง แล้วปิดประตู

ประตูเจ้ากรรมดันพัง รถโค้งทีมันก็เปิด ซวยเลย เข้าคนสุดท้าย เป็นความผิดกรูอีก ดีที่ฝาชักโครกแน่นหนาพอ

รออยู่นาน กว่าจะมีคนมาเข้าต่อ รับบาปไป

หนทางกลับบ้านยังไม่จบ รู้สึกว่ายาวไปแล้ว กั๊กไว้ปล่อยคราวหน้า